နိုင္ဝင္းသီ ● တေစၧ

နိုင္ဝင္းသီ ● တေစၧ
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၆၊ ၂၀၁၇

(၁)
ျပာလဲ့လဲ့ မိုးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ငွက္တေကာင္လို ပ်ံသန္းဖူးၾကပါသလား။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္တခုလုံး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနလိုက္တာ။

ျဖဴလြလြတိမ္တိုက္ေတြၾကားမွာ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ လြင့္တက္ပ်ံသန္းေနတာ ကြၽန္ေတာ္မွ ကြၽန္ေတာ္အစစ္ပါ။ တခါတခါ ျမဴခိုးျပာ ေတြ မႈန္ေဝေနတဲ့ ေတာင္ႀကီးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေျပးတက္လာလိုက္။ ေအးစက္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရၾကည္ထဲ ကြၽန္ေတာ္ထိုးဆင္းသြားလိုက္။ စိမ္းျမရြက္ခြၽန္မွ်င္ေတြၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ရွပ္တိုက္ေမ်ာပါသြားလိုက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာ ကိုယ္တခုလုံးဟာ မယုံၾကည္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပါးလွပ္ ေပါ့ပါးေနေလရဲ႕ .........။

ေဟာ.... ေဟာ.... မ်က္လုံးေတြ.... မ်က္လုံးေတြ .... ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာ ၾကယ္ပြင့္ေတြလိုစုဖြဲ႕အုံခဲေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြ....             အဲဒီမ်က္လုံးေတြၾကားက အညိဳေရာင္ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစုံကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါသလား။             သိပ္ေသခ်ာ တာေပါ့။ အဲဒီ မ်က္လုံးညိဳညိဳေတြကို တေနရာရာမွာ ျမင္ဖူးခဲ့တယ္ဆိုတာ သိပ္ကိုေသခ်ာခဲ့တာေပါ့။

"ကြၽတ္" ပူလိုက္တာဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္တခုလုံးဟာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ေနရပါလိမ့္။ ညံ့သက္တဲ့ လက္ဖဝါးတဖက္ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးျပင္ကို ဖြဖြညင္ညင္ေလး လြင့္က်လာခ်ိန္မွာပဲ လက္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ေငြေရာင္ အပ္ခြၽန္မွ်င္တစင္းကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရပါတယ္။

စူးျမခြၽန္ထက္တဲ့ ေငြေရာင္အပ္ဖ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲကို ေဖာက္ကနဲ စူးဝင္သြားၿပီး ဘာၾကာလုိက္လို႔လဲ။ ကိုယ္ေပၚမွာ အုပ္မိုုးေနတဲ့ မ်က္လုံးေရာင္စုံေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အျမင္အာ႐ုံလိႈင္းထဲက လြင့္စဥ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေပါ့။

ကမ႓ာေလာကႀကီးတခုလုံးဟာ ေအးစက္ျပာနွမ္းသြားျပန္ၿပီ။ ခရမ္းျပာေရာင္ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးထဲက ဟဲကနဲဆန္႔ထြက္လာတဲ့ ပန္းႏုေရာင္လွ်ာတေခ်ာင္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလိပ္ယူဆြဲခ်သြားၿပီေပါ့။

(၂)
ကြၽန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက  နိုးလာေတာ့ ပူေႏြးတဲ့ ေခြၽးစက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲမွာ ေနရာအနွံ႔အျပား သီးထလို႔။ ေခါင္းထဲမွာလည္း တစစ္စစ္နဲ႔ မူးရီကိုက္ခဲလို႔။

ကြၽန္ေတာ့္ေဘး ျပတင္းေပါက္မွာေတာ့ အျဖဴေရာင္တိမ္တိုက္ေတြၾကားမွာ လြင့္တက္ေနတဲ့ ေတာင္စြယ္ေတာင္ထြတ္ေတြကိုလွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ကိုေရာက္ေနပါသလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ေလးလံပိက်ေနတဲ့ မီးခိုးေရာင္ဂြမ္းေစာင္ထူထူအိအိႀကီးကို ကန္ထုတ္လိုက္ၿပီး ထဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ မိုက္ကနဲ ျဖစ္သြား တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြထဲမွာ  အလင္းမွ်င္ေလးေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ တြန္႔ေကြးသြားတယ္။

"ထလို႔ မရေသးဘူးေလ"

ပခုန္းသားႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တဲ့ ညံ့သက္ေႏြးေထြးမႈတခုနဲ႔အတူ ႏူးညံ့ညိဳလြင္တဲ့ အသံလိႈင္းေလးတခုဟာ ကြၽန္ ေတာ့္အၾကားအာ႐ုံထဲကို ျဖတ္စီးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းပိုကိုက္သြားပါတယ္။ ဘယ္သူ႔အသံကို ကြၽန္ေတာ္ လာ ၏ၾကား ေနရပါလိမ့္။ ေနာက္ကေန ေထြးေပြ႕ထားတဲ့လက္အစုံကို ဆြဲဖယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။

ဘုရားသခင္.. ကယ္ေတာ္မူပါ။

စူးစူးလက္လက္နဲ႔ ရႊန္းေတာက္ေနတဲ့ မ်က္ညိဳဝန္းတစုံပါလား။ ေသခ်ာပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီမ်က္လုံးမ်ဳိးေတြကို တေနရာရာမွာ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ သိပ္ကိုေသခ်ာလွပါတယ္။

(၃)
ညေနခင္းေနေရာင္ဟာ စိမ္းစိမ္းေမွာင္ေမွာင္ ခေရပင္ ပုပုဝိုင္းဝိုင္းေလးေအာက္က သစ္ကနက္ေရာင္ စားပြဲဝိုင္းေလးေပၚမွာ ရပ္တန္႔ ၿငိမ္သက္လို႔။ စားပြဲတိုင္း စားပြဲတိုင္းဟာ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ သူတို႔။ သူတို႔ရဲ႕တိတ္ဆိတ္မႈနဲ႔ သူတို႔ ညေနခင္း ေလးထဲမွာ ျဖစ္တည္လို႔။

"လိုက္ခဲ့ပါကြ။ ဟိုမွာ မင္းမျမင္ဘူးတဲ့ ေရေျမေတာေတာင္သဘာဝအသစ္ေတြကို မင္းျမင္ရမယ္။ မင္းနဲ႔အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္ ေနတဲ့ ေတာရနံ႔ ေတာင္ရနံ႔ေတြကို မင္းျမည္းစမ္းခြင့္ရမယ္။ လူေပါင္းစုံရဲ႕ ဘဝမ်ဳိးစုံ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိးစုံကို မင္းထိေတြ႕ ခြင့္ရမယ္။ အဲဒီလိုေဒသမ်ဳိးကို မင္းေရာက္ဖူးသင့္တာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ"

ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ကမ္းတေနရာမွာ ေရႊလုပ္ကြက္တကြက္ ရထား ပါတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲဒီေနရာသစ္ကို သိပ္လိုက္ေစခ်င္တယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာျမင့္လွၿပီေပါ့။ ဥ႐ုေခ်ာင္းဆိုတာကိုလည္း အမည္ကို ၾကားရုံနဲ႔တင္ ရင္ေတြတဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္လာ ခဲ့တာပါ။

စိမ္းျမညိဳရီတဲ့ေတာင္တန္းေတြကို ျမဴခိုးျပာေတြၾကားမွာ ေငးရီၾကည့္ေနခ်င္လွတယ္။ ခုံးထသြယ္တန္းေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္လိႈင္း လုံးေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ညိႇဳ႕ျမဴဖမ္းစားထားခဲ့တာ ကာလၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီေပါ့။

ေတြးၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ ႏွင္းဆီ႐ိုင္း၊သစ္ခြ႐ိုင္း၊ ေတာင္ဇလပ္႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ ေမႊးရီသင္းပ်ံ႕တဲ့ရနံ႔စူးစူးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲကို ျဖတ္စီး သြားတယ္။ ေအးရွစိမ့္ျမတဲ့ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို တအိအိနဲ႔ ၿပိဳဆင္းလာပါတယ္။ ခ်င္းတြင္းရဲ႕ အ႐ိုင္းဂီတဆန္ဆန္ ေရစီးသံသဲ့သဲ့ဟာ ၿမိဳ႕ျပထဲမွာ ငိုက္မ်ည္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပုတ္နႈိးလိုက္ပါတယ္။

Michael learns ရဲ႕ 25minutes သီခ်င္းသံစဥ္ေပ်ာ္ဝင္ေနတဲ့ အက္စ္ပီ႐ိုေကာ္ဖီခြက္ကို ေကာက္ေမာ့လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ကမူး႐ွဴးထိုးနဲ႔ လိမ့္စီးလာပါေတာ့တယ္။

(၄)
"မေန႔ညေနက ဆရာဝန္လာသြားတယ္၊ ေဆးထိုးေပးသြားတယ္။ ေသာက္ေဆးလည္း ေပးသြားတယ္။ ေဆးေသာက္ရမယ္ ေနာ္"

မိန္းမေခ်ာေလး ကမ္းေပးတဲ့ ေဆးျပားေတြကို ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး ေရသန္႔ဘူးကို ကြၽန္ေတာ္ ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ေခြၽးစိုေနတဲ့ ဖလန္နယ္အက်ႌကို ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ကိုယ္ေပၚကေခြၽးစက္ေတြကို မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါအေသးေလးနဲ႔ အ သာအယာ ဖိသုတ္ေပးေနပါတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ အထက္တန္းသူနာျပဳတေယာက္ကိုၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ။ သူဟာ သူနာျပဳတေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနေလမလား။

မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သူဟာ သူနာျပဳတေယာက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ အခိုင္အမာေျပာရဲပါတယ္။ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ တေနရာရာမွာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခက္ေနတာက အဲဒီတေနရာရာဟာ ဘယ္ေနရာလည္းဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။

"ဒီေရာက္တဲ့ေန႔ထဲက ဖ်ားေနတာ။ ညကလည္း တညလုံး လူးလိွမ့္ၿပီးေအာ္ဟစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ေတြကလည္း တအားပူတယ္။ ပုသိမ္ကိုသြားမယ္ဆိုၿပီး တညလုံး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ေအာ္ေနတယ္"

ဘုရား...ဘုရား... ပုသိမ္ကိုသြားမယ္ဆိုၿပီး တညလုံးေအာ္ေနတယ္ဆိုပါလား။ ေသလိုက္စမ္းပါကြာ။ ပုသိမ္ကို ဘာသြားလုပ္ရ မွာလဲ။

မိန္းမတေယာက္ဆီက ကြၽန္ေတာ္ ဘာကိုမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါသလဲ။ ပန္းႏုေရာင္နႈတ္ခမ္းလွလွတစုံနဲ႔ မိန္းမတေယာက္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာေတြမ်ားေပးနိုင္ခဲ့ပါသလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ အေလးအနက္မထားခဲ့တဲ့ အဲဒီမိန္းမကို ဘာျဖစ္ လို႔မ်ား မက္တြယ္တမ္းတေနရပါလိမ့္။ ေနကာမ်က္မွန္တလက္နဲ႔ ဖုံးကြယ္ထားတတ္တဲ့ အဲဒီမိန္းမရဲ႕အားျပင္းတဲ့ မ်က္ ဝန္းေတြကို သတိရလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ နာက်ည္းမုန္းတီးမႈေတြဟာ မီးေတာက္တခုလို ႐ုန္းထလာပါေတာ့တယ္။

"ပုသိမ္ကို တသက္လုံးမသြားဘူး"
"ရွင္"

ေအးစက္မာေက်ာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စကားသံေၾကာင့္ သူမရဲ႕မ်က္ညိဳဝန္းေတြဟာ ဝိုင္းစက္အံ့ၾသသြားေလရဲ႕။ ဒါ သူ႔ကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥပါ။

ေခါင္းကေလးငုံ႔ၿပီး မဝံ့မရဲျဖစ္သြားတဲ့သူ႔ကိုၾကည့္ေနရင္းက ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံထဲကို အလင္းမွ်င္တစ ျဖတ္ဝင္သြားပါတယ္။

သူ႔ကုိ ကြၽန္ေတာ္ ေကာက္ကာငင္ကာ မွတ္မိလိုက္ၿပီ။ သူဘယ္သူဘယ္ဝါလည္းဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိၿပီ။

ဘုရား...ဘုရား ။ သူဟာ...အဲဒီ မ်က္ဝန္းညိဳညိဳနဲ႔ မိန္းကေလးဟာ.....

(၅)
ရန္ကုန္က မႏၲေလး ...
မႏၲေလးက မံု႐ြာ ...
မုံရြာက ဟုမၼလင္း ...
ဟုမၼလင္းက ေသာင္ထြတ္ ...
လမ္းမ်ားနဲ႔ ျမစ္မ်ားရဲ႕ ေရြ႕လ်ားသယ္ေဆာင္မႈေနာက္ကိုမလိုက္ခင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ဟာ ရန္ကုန္ရဲ႕ေႏြညထဲမွာ လူစုံ တက္ စုံရိွခဲ့ၾကတာေပါ့။

လာနီးညိဳ ျဖတ္တိုက္သြားတဲ့ ရန္ကုန္ဟာ ေရာ့ခ္တေစၧေတြ တေကာင္ၿပီးတေကာင္ ခုန္ဝင္လာလို႔လား မသိဘူး။ ျမက္ခင္း စိမ္းစိမ္းကလည္း ပူေႏြးေနတယ္။ ေကာက္ေတးလ္ခြက္ကလည္း ပူေႏြးေနတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာသံကလည္း ပူေႏြးေနတယ္။ လိပ္ျပာမေလးေတြရဲ႕ အသက္႐ွဴသံေတြကလည္း ပူေႏြးေနပါတယ္။

ဒုတိယေျမာက္ခြက္ကို ကုန္စင္ေအာင္ေမာ့ေသာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ ရိပ္ရိပ္ရီရီနဲ႔  မူးေဝစျပဳလာပါၿပီ။ အဲဒီအ ခ်ိန္မွာပဲ ေႏြေရာက္မွာေၾကာက္တယ္သီခ်င္းေလးဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲဝိုင္းေလးဆီကို စူးရွခ်ိဳအီစြာနဲ႔ေမ်ာလြင့္လာပါေတာ့တယ္။

စင္ေပၚမွာ mood အျပည့္နဲ႔ နာက်င္ေၾကကြဲစြာသီဆိုေနသူဟာ မီမီဝင္းေဖ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆိုဟန္ကလည္း လိႈက္လိႈက္ေမာေမာနဲ႔  ေဆြးျမည့္ေၾကကြဲစရာေကာင္းလွတယ္။ chrous အပိုဒ္ကို အသံအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔  ဆိုခ်သြား လိုက္တာ မူးမူးရီရီျဖစ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ပိုလို႔မူးသြားပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေရာင္စုံမီးပန္းပြင့္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေျပးလႊားေနတဲ့ ေရတမာပင္ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္မူးေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တအားႀကိဳက္တဲ့ "ေႏြေရာက္မွာေၾကာက္တယ္" သီခ်င္းေလး ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲကို ေၾကေၾကကြဲကြဲနဲ႔  စီးဝင္သြားလို႔လည္း ကြၽန္ေတာ္မူးပါတယ္။ မဂၢဇင္းတခုမွာ ႐ုတ္တရက္ေသဆုံးသြားခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳေလးတပုဒ္ကို လြမ္းဆြတ္ သတိရၿပီး ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္မူးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အၿမဲတမ္းေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့တဲ့ ဧရာဝတီျမစ္တဖက္ကမ္းက မိန္းမတေယာက္ ေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္မူူးပါတယ္။

ကိုလက္စ္ထေရာမပါတဲ့ လေရာင္စိမ္းစိမ္းေအာက္မွာ မူးမူးရီရီျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲေႏြေရာက္မွာေၾကာက္တယ္ဆိုတဲ့ စင္ဒရဲ လားေလးဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝိုင္းကို လိပ္ျပာမေလးတေကာင္လို ညင္ညင္ဖြဖြေလးပ်ံသန္းလာပါေတာ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ စင္ဒရဲလားေလးဟာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက နွစ္လႊာေပါင္းတရြက္ ျဖစ္ေနၾက တယ္မေျပာတတ္ဘူး။ သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားေတြကိုၾကားေနရတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့  သိပ္အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က စင္ဒရဲလားေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။

"ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ေနာ္။ ညိဳမီပါ "

ညိဳမီတဲ့လား။ ညိဳမီအစား မီ တလုံးတည္း မွည့္ေခၚလိုက္ရင္ သူမဟာ ပန္းကေလးတပြင့္နဲ႔ တူမသြားနိုင္ဘူးလား။ သူမဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ နွင္းဆီပြင့္ဖတ္လႊာ ဒါမွမဟုတ္ ကန္႔ေကာ္ပြင့္ဖတ္လႊာတခုလို ႏူးညံ့ေမႊးရီေနတဲ့ ပန္းကေလးတပြင့္ရဲ႕ ပြင့္ခ်ပ္လႊာတလႊာပါပဲ။ သူတို႔ခ်င္း ရယ္ကာေမာကာ တို႔ကာ ဆိတ္ကာနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မူးသ ထက္မူးလာခဲ့ၿပီ။ ခ်မ္းလည္း ခ်မ္းလာခဲ့ၿပီေပါ့။

လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးနွစ္ေလာက္က ရိုးမထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဖ်ားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အဖ်ားေသြးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ရဲ႕ကိုယ္ထဲမွာ ပုန္းေအာင္းေနၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုၿခံဳခိုတိုက္ခိုက္ဖို႔ တိတ္တဆိတ္ေခ်ာင္းေျမာင္းေနတတ္တဲ့ေကာင္ေပါ့။ ခုလည္း အိပ္ေရးေတြ ဆက္တိုက္ပ်က္ထားလို႔ လန္းဆန္းမႈ ပါးလ်ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို အလစ္အငိုက္ ခုန္အုပ္လိုက္ျပန္ၿပီ။

ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းကင္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝင္းပေနတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြဟာ ဖြဲဖြဲမႈန္ႈမႈန္ ျဖာက်လာၿပီေပါ့။ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဖ်ားသြားလိုက္တာဟာ ရထားေပၚေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။

ရန္ကုန္က မႏၲေလး။
မႏၲေလးကမုံ႐ြာ။
မုံ႐ြာက ဟုမၼလင္း။
ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္လုံးမွာ ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ေသာအဖ်ားေသြးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခုံမင္ဖက္တြယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တသား တည္းက်လို႔။

ဟုမၼလင္းကေန ေသာင္ထြတ္ကိုဆင္းတဲ့ ခ်င္းတြင္းေရစုန္လမ္းမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္အျဖစ္က ေပ်ာက္ဆုံးသြား လိုက္၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွာေဖြေတြ႕ရိွလုိက္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔  ပူးတုံ ခြာတုံျဖစ္လိုက္နဲ႔။

(၆)
"ညိဳ ....ညိဳမီ"
"ဟုတ္ပါတယ္...ညိဳမီပါ"

ကြၽန္ေတာ့္အသံက တုန္ရီထစ္အ သြားသလို ညိဳမီ့ရဲ႕ အသံဖြဖြေလးကလည္း တုန္ေဝသြားပါတယ္။ သူမကို ဒီလိုေနရာမ်ဳိး မွာေတြ႕ရ လိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝေမွ်ာ္လင့္မထားပါဘူး။ ညိဳမီ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ပါလာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိး ေတြး ရေလာက္ေအာင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ မ႐ူးနွမ္းေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရူးႏွမ္းေနတဲ့ကမ႓ာႀကီးဟာ ညိဳမီ့ကို ဒီလိုေနရာမ်ဳိးအထိ ဆြဲေခၚလာခဲ့ပါၿပီ။

"ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ ညိဳမီ"
၁၉၉၉ ခုနွစ္ထဲမွာ အဆီအေငၚမတည့္ဆုံးနဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆုံး ေမးခြန္းပါပဲ။ ပန္းေသြးႏုေရာင္ျဖတ္ေျပးသြားတဲ့ ညိဳမီ့မ်က္နွာလွလွေလးကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ က်ိန္ဆဲလိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ခန္းဆီးတခ်ပ္သာျခားတဲ့ တဖက္ခန္းက ခုတင္ေျခရင္းမွာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕အသုံးအေဆာင္ပစၥည္း ေတြကို ေရာေထြးျမင္လိုက္ကတည္းက အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

မိသားစုကိုပစ္ၿပီး ေတာထဲေတာင္ထဲေရာက္ေနတတ္တဲ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ သြားေလရာအရပ္မွာ ၾကည္လင္လွပတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ေတာ့ ေခၚသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာသူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအရင္းအျမစ္မဟုတ္ေသာ္လည္းပဲ  ေအး စက္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ကို စိမ္းျမပူေႏြးေစတဲ့ ပုံေဆာင္ခဲတမ်ဳိးလို႔ အမည္နာမတပ္ရင္ သင့္ေလ်ာ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ျမဴေငြ႕ျပာျပာၾကားက စိမ္းစိမ္းမိႈင္းမိႈင္းေတာင္တန္းေတြကို ေငးရီၾကည့္ေနတဲ့ ညိဳမီနဲ႔မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့ ခက္ခဲပင္ပန္းသြားခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဘီယာေတြတအားေသာက္လြန္းလို႔ ေဖာေယာင္ထူပြေနတဲ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ရဲ႕ မ်က္နွာႀကီးကို ျဖတ္ရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ လက္ကိုယားေနတာပါပဲ။

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၿပီးမွ ညိဳမီ့ဆီက အသံတိုးတိုးညင္ညင္ေလးထြက္လာခဲ့တယ္။

"စာေရးတယ္မို႔လား။ ေရးလက္စ စာမူေလးေတြ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ပါ"

ကြၽန္ေတာ့္ခုတင္ေဘးက စားပြဲခုံေလးေပၚမွာ ေရးလက္စ စာမူတခ်ိဳ႕နဲ႔ မဂၢဇင္းသစ္နွစ္အုပ္ ရိွေနပါတယ္။ ေခြၽးစိုအက်ႌလဲေပးရင္း ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲက ေတြ႕သြားတာေနပါလိမ့္မယ္။

"စာေရးတဲ့လူဆိုေတာ့ ဘဝနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္မ်ဳိး ဖြင့္ဆိုတယ္မေျပာတတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မတို႔လို မိန္း ကေလးေတြရဲ႕ ဘဝမ်ဳိးေတြကိုေပါ့ေလ"

အမွားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ အကြၽမ္းတဝင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘဝဆိုတဲ့စကားလုံးဟာ ေလးလံႀကီးမား လြန္းေနတာ အမွန္ပါပဲ။ အခုခ်ိန္အထိလည္း အေမွာင္ထဲမွာ ဟိုၿငိဒီၿငိနဲ႔ စီးဆင္းေနဆဲ ျမစ္တစင္းဆိုေတာ့ ညိဳမီ့ကို ျပန္ေျပာဖို႔ စကားလုံးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ရွားပါးလြန္းလွပါတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ ညိဳမီတို႔လိုမိန္းကေလးေတြကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဝင္တစားရိွလွပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ေကာက္ ေၾကာင္း ပါးပါးမွ်င္မွ်င္ေလးေတြကို စုစည္းပုံေဖာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုပုံရိပ္မ်ဳိး ခုန္ထြက္လာမလဲဆိုတာကိုလည္း သိခ်င္ မိပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေရွာ႔ခ္ျဖစ္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ေျခာက္အိပ္မက္တခ်ိဳ႕ဟာ အဖ်ားေသြးေတြနဲ႔ ပူေႏြးတုန္ရီေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ရဲ႕ကိုယ္ထဲကို တရြရြနဲ႔ တိုးဝင္လာခဲ့ၿပီေပါ့။

လြန္ခဲ့တဲ့ငါးနွစ္ေလာက္တုန္းက ညိဳမီဆိုတဲ့မိန္းကေလးတေယာက္ဟာ စနစ္တက်ပုံေဖာ္ထားခဲ့တဲ့ အနာဂတ္တခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတာ။ဒုတိယနွစ္တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာကို ေတြ႕ရိွလာခဲ့တာ။ သူအႂကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာအလုံးစုံပ်က္သုဥ္းေရးဆီ ပ်ံသန္းေနမွန္း နည္းနည္းေလးမွ သူမရိပ္မိခဲ့တာ။ မိန္းမတေယာက္ဟာ ေယာက်္ား ေလးတေယာက္အေပၚ သနားလိုက္ရုံနဲ႔ မွားယြင္းမႈေတြ တခုၿပီးတခု ဆက္တိုက္ျဖစ္လာေတာ့မယ္ဆိုတာ ကိုယ္ဝန္ရိွလာၿပီးမွ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ သိလာခဲ့တာ။ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာဟာ ဆင္ျခင္တုံတရားကို ေျခဖ်က္တိုက္စားသြားတဲ့အခါမွာ မိန္းမတ ေယာက္အတြက္ ေနာင္တခါးခါးတခုအျပင္ အျပစ္မဲ့တဲ့ရင္ေသြးကေလးငယ္တေယာက္ကိုပါ အပ္ႏွင္းသြားေလ့ရိွတာ။ ခ်စ္သူ ေရွာင္ကြင္းသြားခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေလးကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ ညိဳမီဟာ ေမြးဖြားသန္႔စင္ခဲ့တာ။

ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲက ေသြးေၾကာမွ်င္တခ်ိဳ႕ဟာ လြင့္စင္ျပတ္ေတာက္သြားသလိုပါပဲ။
အျပစ္မဲ့တဲ့ လူသားကေလးငယ္တေယာက္ ကမ႓ာေျမႀကီးေပၚ ရဲရင့္လန္းဆန္းစြာေျခခ်နိုင္ေရးအတြက္ .....
ကမ႓ာေျမရဲ႕ ဆင္ဖိုနီေတးသြားမ်ားကိုအဲဒီကေလးငယ္ ၿငိမ္းေအးခ်ိဳလြင္စြာ ဟစ္ေႂကြးနိုင္ေရးအတြက္ .....
အဲဒီ အခိုက္အတန္႔ေလးအတြင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေခတၱခဏ ေသဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာပဲ ခ်င္း တြင္းျမစ္ေရၾကည္ဟာ ေအးခဲၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေပါ့။

ညိဳမီရဲ႕အေဖဆိုတာ အရွက္တရားရဲ႕ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ မလွမပ အဆုံးသတ္သြားခဲ့တာ။ ေႁမြတြန္သလို ေခ်ာင္း တရီႊရီႊဆိုးေလ့ရိွတဲ့ ညိဳမီ့ရဲ႕အေမဟာ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ လႈပ္ရမ္းေနဆဲျဖစ္တဲ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို အထိတ္တလန္႔ၾကည့္ၿပီး ေခ်ာက္ခ်ားစရာ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ တအားေအာ္ဟစ္လိုက္တာ။ အပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္ ညီမငယ္နွစ္ေယာက္ဟာ တေယာက္ကို တေယာက္ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ဖက္ၿပီး ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးေနၾကတာ။ တပတ္ေတာင္မျပည့္ေသးတဲ့ နီနီေထြးေထြး ကေလးငယ္ေလးဟာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ႏူးညံ့ဝိုင္းစက္တဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေငးေငးရီရီ ၾကည့္ေနခဲ့တာ .....

ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ စူးစူးရဲရဲ ထိုးေအာင့္သြားပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ေသြးေတြ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ေဆာင့္တက္သြားၿပီေပါ့။

ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ အနည္းငယ္မွ်ေလာက္ေတာင္မွမရိွတဲ့ဘဝထဲက ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာကို႐ူးနွမ္းေနတဲ့လူလို သူတု႔ိရွာေဖြခဲ့ၾကတာ။နာက်င္ခါးသီးမႈေတြၾကားထဲကပဲ ေပါ့ပါးစြာ ရယ္ေမာနိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရင္းနဲ႔ အသံမထြက္ေအာင္ ႀကိတ္ႀကိတ္ၿပီး ငိုေႂကြးခဲ့ရ တာ။ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ အရိုင္းအစိုင္းေကာင္ေတြနဲ႔ ဆုံေတြ႕ရေလတိုင္း ေျခပစ္လက္ပစ္အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ အဲဒီအေသ ေကာင္ေတြရဲ႕ မ်က္နွာကို အားရပါးရျဖတ္ကန္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ။ တခါတခါမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာလြန္းလို႔  ခုနွစ္လႊာအျမင့္ကေနၿပီး ေအာက္ကို ရယ္ေမာၿပီး ခုန္ခ်ပစ္လိုက္ခ်င္တာ။ ကိုမာဝင္သြားတဲ့အေမ့ရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ႀကိဳး တရမ္းရမ္းနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕ပုံရိပ္ စြဲထင္က်န္ရစ္ခဲ့မွာကုိ သူမ စိတၱဇတခုလို ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ မ်က္ဝန္းနက္နက္ကေလးနဲ႔ သားေလးဟာ ႐ႊင္ျမဴးေတာက္ပစြာ တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေမာေနတတ္တာ။ အေသေကာင္တခ်ိဳ႕ဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေကာင္းကင္ဘုံတံခါးဝကို ေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့ တမန္ေတာ္ေတြလို သေဘာထားၿပီး ရိုင္းစိုင္းေမာက္မာတတ္ၾကတာ။

"ကြၽန္မေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မေက်နပ္ဘူး။ လူေတြကိုလည္း မေက်နပ္ဘူး။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္လႊတ္ မွာမဟုတ္ဘူး"

ညိဳမီ သိမ့္ကနဲ႐ႈိက္လိုက္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ ကိုယ္ေလးဟာ တဆတ္ဆတ္နဲ႔ တုန္ရီလႈပ္ရမ္းလို႔ေပါ့။ ညိဳမီ့ရဲ႕ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ႐ႈိက္သံဟာ ျမဴခိုးျပာေတြရစ္သိုင္းေနတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚကို နာက်င္စြာနဲ႔ လြင့္တက္သြားခဲ့ေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စိမ္းစိမ္းမိႈင္းမိႈင္းေတာင္ေျခဆီကေနၿပီး  ကြၽန္ေတာ္တို႔တဲစုဆီကို ဦးတည္ေျပးလႊားလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္သံေတြကို  ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္အင္ဂ်င္သံေတြဟာ ေတာင္နံရံေတြနဲ႔ ပဲ့တင႐ရိုက္ခတ္ၿပီး တထိန္းထိန္း တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ေပါ့။

ဒါဟာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အဖြဲ႕ အလုပ္သိမ္းၿပီး ျပန္လာတဲ့အသံပဲေနမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဆိုင္ကယ္စက္ သံ တထိန္းထိန္းဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔တဲနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရိွတဲ့ တဲစုေရွ႕မွာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တဲဆီကို
ဦးတည္ၿပီးလာေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္စက္သံတခုကလြဲလို႔ေပါ့။

ညိဳမီဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာေပးၿပီးျပတင္းတံခါးနားမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနဆဲပါပဲ။ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ညိဳမီရပ္တန္႔ေနတဲ့ ေနရာဟာ ပစၥဳပၸန္မ်ဥ္းရဲ႕ တျခားဖက္အျခမ္းမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေဟာဒီဖက္အျခမ္းမွာပဲလား။ ဘယ္အျခမ္းဖက္မွာ ရပ္တန္႔ ၿငိမ္ သက္ရင္ ညိဳမီ့အတြက္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရိွနိုင္ပါသလဲ။

ခ်မ္းတယ္...ခ်မ္းတယ္ ... ကြၽန္ေတာ္တကယ္ပဲ ခ်မ္းတုန္လာပါၿပီဗ်ာ။

ဆိုင္ကယ္စက္သံ တဲေရွ႕မွာရပ္သြားၿပီးတာနဲ႔ မေရွးမေနွာင္းမွာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ေျခသံခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔ တဲေပၚကို တက္ လာခဲ့တယ္။ အဆီျပန္ၿပီး ေျပာင္လက္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္နွာထူထူပြပြႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတာကလည္း စိတ္အေတာ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

အိမ္ေပၚကိုေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကတံခါးရြက္ကို ဒိုင္းကနဲ အသံျမည္သြားေအာင္ေဆာင့္ကန္ၿပီး ပိတ္လိုက္တယ္။ တံခါးရြက္ ကလည္း ပတၱာေခ်ာင္ေနလို႔လား မသိဘူး။ ပိတ္သြားတာေတာင္မွ တဆတ္ဆတ္နဲ႔ တုန္ရီေနေသးတယ္။

"ကိုယ္ေတြကလည္း ပူကြၽတ္ေနတာပါလားကြာ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ။ ဖ်ားတာသက္သက္ပါ။ ကိုမ်ဳိးကို ဟုမၼလင္းလႊတ္ၿပီးဆရာဝန္ပင့္ခိုင္းထားတယ္"

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ထိစမ္းထားရင္းက ျပတင္းတံခါးအနီးမွာ မီွႏြဲ႕ၿပီး ေတာင္ျပာတန္းကို ေငးေငးရီရီၾကည့္ေနတဲ့ ညိဳမီ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ပါးစပ္ထဲမွာေတာ့ ဝီစကီနံ႔တသင္းသင္းနဲ႔ေပါ့။

ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ အပူေငြ႕မွ်င္ေတြဟာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ လႈပ္ခုန္စျပဳလာပါၿပီ။ မ်က္ လုံးေတြထဲမွာလည္း မီးပြားေတြဟာ တဖြားဖြားနဲ႔ လြင့္ထြက္လာၿပီေပါ့။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ပြေယာင္းထူအစ္ေနတဲ့မ်က္နွာႀကီးဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ နီးလာလိုက္... ေဝးသြားလိုက္။ ေဝးသြားလိုက္ ... နီးလာလိုက္နဲ႔ ...

ဟသၤာျပဒါးမ်ားလို ရဲစိုေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ရီေဝေဝမ်က္လုံးႀကီးေတြကလည္း ၾကည့္ေနရင္းၾကည့္ေနရင္းကပဲ စိမ္းလိုက္...နီလိုက္ ...ဝါလိုက္ ...ျပာလိုက္ ...

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးကလည္း မိႈင္းဝၿပီး ေဖာင္းကားေနတဲ့ မီးပုံးပ်ံတလုံးလို လႈပ္အိ ...လႈပ္အိနဲ႔။

တေအာင့္ေနေတာ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕လက္ေတြဟာ ညိဳမီ့ဆီကို ရွည္လ်ားဆန္႔ထြက္သြားၿပီး ညိဳမီ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေႁမြ တေကာင္လို ရစ္ပတ္လိုက္ပါတယ္။ အစိမ္းႏုေရာင္ ဇာခန္းစီးစ လြန္႔လႈပ္သြားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မႈန္ရီေဝဝါးေနတဲ့ ပုံရိပ္
နွစ္ရိပ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္အာ႐ုံထဲက ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။

တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သံ၊ တြန္းထိုးကုတ္ျခစ္သံ၊ ကမ႓ာေလာကႀကီးရဲ႕ သက္ျပင္း႐ႈိက္သံ၊ ပန္းပြင့္တပြင့္ရဲ႕ ႏူးညံ့ေမႊးရီ ပြင့္ခ်ပ္ လႊာေတြ တလႊာခ်င္း တဖတ္ခ်င္း ေႂကြက်သံ၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရၾကည္ရဲ႕ သဲ့သဲ့ဖြဖြ ညည္းညဴသံ .....

ကြၽန္ေတာ္ ခ်မ္းသထက္ခ်မ္းလာပါၿပီ။ ေအးစက္မႈဟာ ကိုယ္ေပၚက အက်ႌအထပ္ထပ္ကို ၿဖဲေဖာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အေရျပားေတြ ထဲအထိ စိမ့္ဝင္သြားခဲ့ပါၿပီ။

အဲဒီလို အသက္႐ွဴ မဝသလိုလို မြန္းမြန္းက်ပ္က်ပ္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အဖြဲ႕အေနွာင္ အတြဲအဆက္တခုကေနျပတ္ေတာက္ ထြက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာႀကီးဟာ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းရဲ႕တေနရာကို လြင့္စင္သြားခဲ့ၿပီေပါ့။

(၇)
ျပာလဲ့လဲ့ မိုးေကာင္းကင္ေအာက္မွာငွက္တေကာင္လို ပ်ံသန္းဖူးၾကပါသလား။
ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္တခုလုံးဟာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနလိုက္တာ။
ျဖဴလြလြတိမ္တိုက္ေတြၾကားမွာ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ လြင့္တက္ပ်ံသန္းေနတာဟာ ကြၽန္ေတာ္မွ ကြၽန္ေတာ္အစစ္ပါ။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ ျမဴခိုးမႈန္မႈန္ရီရီၾကားမွာ။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရၾကည္ထဲမွာ ...။
စိမ္းျမ႐ြက္ခြၽန္မွ်င္ေတြၾကားမွာ ...။ ။

ႏုိင္ဝင္းသီ