 |
| ရြာတန္းရွည္ ေစ်းကေလးျမင္ကြင္း (ဓာတ္ပုုံ - ေမာင္ရစ္) |
ရုုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၆။ (မိုုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၆၊ ၂၀၁၇
ေမြးခ်င္းထဲမွာ ကြ်န္မက အႀကီးဆံုးမို႔ အေမ့လက္ကသံုးေတာင္ေဝွး။ လူမွန္းသိစကတည္းက အေမ့လက္တို လက္ေတာင္းတာဝန္ခံ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
"သမီး မန္က်ည္းသီးမွည့္ေလး ေျပးဝယ္လိုက္ဦး ကုန္ေနတယ္"
"သမီး ကေလးက မွိန္းေနတယ္ အေမခြါလို႔မျဖစ္ဘူး၊ သမီးပဲ သင့္ရာ ဝယ္ၿပီး ခ်က္လိုက္ေတာ့"
အိမ္မွာက အေဖတစ္ေယာက္တည္း ဝင္ေငြ႐ွိတာ။ ေခြ်ေလ်ာ့သံုးရမည္ကို မည္သူမွ်မသင္ဘဲ ကြ်န္မ သိေန ပါသည္။ ကြ်န္မတို႔ ငယ္စဥ္က အာလူး တစ္ပိႆာမွ တစ္က်ပ္ တစ္က်ပ္ခြဲ။ အာလူး ငါးဆယ္သားဝယ္ ပုစြန္ေျခာက္ႏွင့္ ဆီျပန္ခ်က္ထားလိုက္သည္။ တခါတရံ အေပါ့အငန္ အဆင္မေျပလွ်င္ အေမက ျမည္းရင္း ျပင္လိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္မ ဆယ္ေက်ာ္သက္တြင္ ေဈးဝယ္ျခင္းအတတ္ ၆၀% တတ္ေနခဲ့ၿပီ။
"ပဲသီးဝယ္ရင္ က်စ္က်စ္ေလးဝယ္ေလ သမီးရဲ႕"
"ငါးဝယ္ရင္ ပါးဟပ္ၿဖဲၾကည့္ ရဲေနမွဝယ္။ ငါးက ျဖဴေရာ္ေရာ္ျဖစ္ေနရင္ မလတ္ဘူး"
"ၾကည့္ ဒီပုစြန္က လတ္တယ္၊ ဟိုဗန္းက ပုစြန္က အေကာင္သာႀကီးတာ မလတ္ဘူး"
"ဟိုမွာ ဆန္ေဆး႐ြက္ေတြ။ ဝယ္ရေအာင္ေဟ့။ ျပဳတ္တို႔ရေအာင္"
အေမ့လက္ဦးပို႔ခ်ခ်က္ေတြက ကြ်န္မအတြက္မ်ားစြာ။ သည္လိုႏွင့္ ဝယ္တတ္ျခမ္းတတ္ စီမံခန္႔ခြဲတတ္ခဲ့ၿပီ။
"ဆရာမေရ ဆရာမတပည့္ ဆုမြန္ေလ ျငဳပ္သီးစိမ္းရင့္ရင့္ သြားဝယ္ခဲ့လို႔ လႊတ္လိုက္ပါတယ္၊ အဲဒါ အႏုအရင့္ မသိလို႔တဲ့ မဝင္းကိုေမးၿပီးမွ ဝယ္ခဲ့ရတယ္တဲ့"
ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးတစ္ဦး ျငဳပ္သီးစိမ္း အႏုအရင့္မသိသည္ကို အဖြားျဖစ္သူက ဂုဏ္ယူစြာ သေဘာ က်ေနသည္။
"အဖြားရယ္ ဒါေလးေတြက အဖြားေဈးဝယ္ထြက္ရင္ သူ႔ကိုပါ ေခၚသြားေပါ့။ ျပ-ျပထားေပါ့။ ဒါမွ သိမွာ တတ္မွာေလ။ ကြ်န္မကိုလဲ အေမက သည္လိုသင္ခဲ့ ျပခဲ့တာပဲ"
မလႊဲမေ႐ွာင္သာဝင္ၿပီး အႀကံျပဳမိသည္။ ဆရာ လုပ္သလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ။ ဒီေန႔အေခၚ ေ႐ွာ့ပင္က စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါသည္။
အယ္လ္ဇိုင္းမား ကာကြယ္ေစဖို႔ လိုက္နာရမည့္အခ်က္ေတြ ဖတ္မိသည္။ မွတ္မိသည္မ်ားကေတာ့
- တရားထိုင္ရမည္
- စာေရးစာဖတ္ရမည္
- လမ္းေလွ်ာက္ရမည္
- သီခ်င္းဆိုရမည္
- ေဈးဝယ္ရမည္
- ဖုန္း/ ကားနံပါတ္ေတြ အလြတ္က်က္ရမည္။
ဒီအခ်က္ေတြထဲက ဖုန္း/ ကားနံပါတ္ေတြ က်က္မွတ္ဖို႔ဆိုတာကလြဲၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ျဖစ္ေနသည္။ ေဈးဝယ္တာကေတာ့ မဝယ္ပါနဲ႔လို႔ တားေတာင္မရ။ တစ္သက္လံုး ဝယ္ျခမ္းလာခဲ့ရတာပဲ။
ဒီေတာ့ မနက္တိုင္းလိုလို အိမ္မွ အင္းလ်ားကန္ထိ လမ္းေလွ်ာက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လိႈင္ေဈးသို႔ ေဈးသြာဝယ္ သည္။ ၿပီးမွ လိုင္းကားစီးၿပီး အိမ္ျပန္သည္။ ဒီေန႔လည္း ေဈးသို႔ ေျခဦးတည္ေနမိၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေဈးမွာ ေဈးသည္ေတြ နဲ႔က ေဘာ္ဒါေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေဈးဝယ္တယ္ဆိုတာလည္း အထင္ေသးလို႔မရ။ အႏုပညာတမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သားငါး အရင္ဝယ္ၿပီး လိုက္ဖက္မည့္ အသီးအ႐ြက္ဝယ္မည္လား။ ဒါမွမဟုတ္ အသီးအ႐ြက္အရင္ဝယ္ၿပီး လိုအပ္သည့္ သား ငါး ဝယ္မည္လား။ ဒီေန႔ေတာ့ သားငါးတန္းကို အရင္သြားမိသည္။
သားငါးတန္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သန္႔႐ွင္းမႈအားနည္းသည္။ နင္းရတာ သတိထားရသည္။ သူမ်ားကိုလည္း တက္မနင္းမိေအာင္ ကိုယ့္ကိုလည္း အနင္းမခံရေအာင္ သတိႀကီးႀကီးထားရသည္။ မဝယ္လို႔မွ မျဖစ္တာ။ အေတြးစ ကို ဒီမွာတင္ရပ္မွ။ မရပ္ရင္ ကုန္ေဈးႏႈန္းဆိုတာႀကီး ပါလာမည္။ ဒီေခတ္က ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္ မသဒၶါဘူးဆိုသည့္ေခတ္။ သည္ေတာ့ ကုန္ေဈးႏႈန္းကို ေမ့ထားရသည္။
"ေဘာ္ဒါေရ ငါးခူႀကီးေတြ လတ္လိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ခ်ိန္လိုက္ရမလဲ"
သူတို႔ဘာသာ ေၾကာ္ျငာၿပီး ဝယ္အားကိုပါ အတည္ျပဳခ်က္ယူၾကသည္။
"အစ္မ ကြ်န္မဆိုင္မွာ မဝယ္တာၾကာၿပီေနာ္၊ ဟင္း စိတ္တိုတယ္"
"ျပန္႐ွည္လိုက္၊ ျပန္႐ွည္လိုက္။ စားခ်င္တာေလးေတြ အလွည့္က်ဝယ္ေနရတာမို႔ပါ။ ဒီပုစြန္ ဘယ္ေဈးလဲ။ ငါးဆယ္သားခ်ိန္"
"ဒီလို လုပ္စမ္းပါ"
ဝယ္ေနက်မို႔ေပးၿပီဆိုေတာ့လည္း သာသာထိုးထိုးေပးၾကသည္။ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြႏွင့္ ဒီေဈးမွာ အားေပး ျဖစ္တာ ၾကာေနၿပီ။ ၾကက္သားတန္းဘက္ ေရာက္လာၿပီ။
"႐ွိလား"
"႐ွိတယ္"
"ေျခေထာက္၊ ေခါင္း ငါးဆယ္သား။ အသဲအျမစ္ သံုးဆယ္သား။ ဗမာမဟုတ္ရင္ မထည့္နဲ႔ေနာ္ ႐ွိသေလာက္ပဲ ခ်ိန္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ တစ္ခါထဲ ကိုင္လိုက္ရမလား"
"ကိုင္ေပးပါ"
ကလီစာေတြမစားပါနဲ႔ဟု လမ္းၫႊန္ခ်က္ေတြသိေသာ္လည္း တခါတရံ ကလီစာဟင္းေလးစားခ်င္မိ၍ ဝယ္မိ သည္။ ဒါေပမဲ့ စီပီေတြကိုေတာ့ မစားလို။ စီပီမွ မစားရင္ ဘာသြားစားမလဲ။ ဒါအမ်ားစားေနတဲ့ အစာပဲဟု တခ်ိဳ႕က ဆိုသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ကြ်န္မကေတာ့ ၾကက္ဝယ္တိုင္း အသားဝယ္ဝယ္၊ အ႐ိုးဝယ္ဝယ္ စီပီဆိုမဝယ္။ ဗမာၾကက္ပဲ ဝယ္ျဖစ္သည္။ ဝယ္တယ္ဆိုလည္း ဝယ္ေနက်ဆိုင္ပဲ ဝယ္ရဲသည္။ အေလးအခ်ိန္အတြယ္ စကားမမ်ားခ်င္လို႔ ေဈးမဆစ္ ပါ။ အေလးခ်ိန္တြယ္ကိုေတာ့ ျပည့္ျပည့္ဝ၀ လိုခ်င္သည္။
ေအာ္-ဟုတ္တယ္။ ေမ့ေနလိုက္တာ။ ကလစ္ကုန္ေနၿပီ။ ကလစ္ဝယ္ရမည္။ သတိရတုန္းဝယ္မွ။ တခါတည္း ဂြဆံညႇပ္ပါ ဝယ္ရမည္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္႐ွင္သန္ထက္ျမက္သူကြ်န္မအတြက္ မနက္တိုင္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျမား အသည္းမွာ စူးရသည္။ ဆံပင္ၿဖီးသင္ ကလစ္ညႇပ္တိုင္း ယိုးဒယားကလစ္ ယိုးဒယားကလစ္။ ကိုယ့္ဗမာကလစ္ေတြက ဘယ္လိုမွ အသံုးမျဖစ္။ ေအာ္-ျဖစ္လာရေလ တို႔တေတြ။ ဆံပင္ညႇပ္ဖို႔ ကလစ္ေလးကအစ မထုတ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ဘဝပါလား။ ယိုးဒယားကလစ္ဆိုၿပီး ကိုယ္ေတြကအစ ေ႐ြးခ်ယ္ရသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ ငါတို႔ ဒီေလာက္ ညံ့ေနရတာလဲ။ ညံ့သည့္ဘဝ မွာ ကိုယ္ဘာေၾကာင့္ညံ့ေနလဲဆိုတာေတာင္ အေျဖမ႐ွာႏိုင္တဲ့အထိ ညံ့တာ။ ကိုယ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
_ _ _ _ _
ဟယ္-ျဗဳန္းေမႊးေတြ။ ျဗဳန္းေမႊးကို တစ္အိမ္လံုး ႀကိဳက္ၾကသည္မို႔ တစ္ရာဖိုးႏွစ္စီးဝယ္သည္။ ဆားႏွင့္ ေရစင္စင္ ေဆးၿပီး တို႔စားရမည္။ အိမ္မွာက ငပိရည္ တို႔စရာက အၿမဲ႐ွိေနရသည့္ဟင္းလ်ာ။ ဒီေတာ့ အတို႔အျမႇဳပ္ေလးက မပါ မျဖစ္။
"ဒီမွာ ဆန္ေဆး႐ြက္ေလး ဘာေလး မတင္ဘူးလား"
"ဆန္ေဆး႐ြက္ ဘာလုပ္စားရတာလဲ ကြ်န္မ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူး"
စိတ္ပ်က္စရာ။ ဆရာႀကီးေဇယ်ကို ေျပးသတိရမိသည္။ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို အၿမဲထိေတြ႕ ေလ့လာေနေစခ်င္ခဲ့သူ။ သည္အေတြးအျမင္မွ ဖိတ္လွ်ံထြက္လာေသာ "ေကာက္႐ိုးႏြယ္"ကို ကြ်န္မ ယေန႔အထိ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနဆဲ။ ေဈးထဲတြင္ ေကာက္႐ိုးႏြယ္ေတြ႕လွ်င္ ဆရာႀကီးကို လြမ္းဆြတ္ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဝယ္သည္။ တို႔စရာအျဖစ္ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ထည့္ေကြ်းျဖစ္သည္။
ၾကည့္ ...
လယ္ထြက္ကိုင္းထြက္ အသီးအႏွံေရာင္းသူက ဆန္ေဆး႐ြက္ကို ၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူးတဲ့။
"အ႐ြက္က အဝါေလးေလ။ တို႔စရာ အေနနဲ႔ပဲ စားရတာ။ ျပဳတ္လိုက္ရင္လဲ အဝါေရာင္ေလးပဲ။ ဘာမွလဲ အရသာမ႐ွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထမင္းစား သိပ္ၿမိန္တာ"
"မသိဘူး ဆရာမ"
ၿပီးၿပီ။ ဟိုတေလာကလည္း အိမ္သို႔ အလည္လာေသာ ဧည့္သည္မိသားစုကို အျပန္တြင္ ၿခံထြက္ ရဲယို႐ြက္၊ ဒန္႔သလြန္႐ြက္ေလးမ်ား ခူးေပးလိုက္ခ်င္၍ ေမးမိသည္။
"ရဲယို၊ အဲဒီရဲယိုက ဘာလုပ္စားရတာလဲဟင္။ အိမ္မွာက ဒန္႔သလြန္အ႐ြက္အသီးေလးေတာ့ စားပါတယ္" တဲ့။
ေသခ်င္ၿပီ။ ေဆးဘက္ဝင္ အပင္မွန္းလဲမသိ။ ျမန္မာဟင္းလ်ာတစ္ခြက္အျဖစ္ စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ႏိုင္ မွန္းလည္းမသိ။ တိုက္ခန္းယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားေနလို႔လား။ စိုက္ပ်ိဳးရန္ ၿခံေျမေလးေတြႏွင့္ မေနျဖစ္ေသာ လူေနမႈ ေၾကာင့္လား။ ကိုယ့္ဓေလ့႐ိုးရာ သီးပင္စားပင္ကို စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းေသာေၾကာင့္လား။
ကြ်န္မကေတာ့ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးလာခဲ့သူ။ ကြ်န္မ ၿခံထဲတြင္ စိုက္၍ ရႏိုင္သေလာက္ သီးပင္စားပင္ေလးမ်ား စိုက္သည္။ စားေသာက္ဆိုင္မွ ဝယ္စားရေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ပြဲထက္ ကြ်န္မၿခံထြက္ မန္က်ည္း႐ြက္သုပ္ေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္။ ကင္းပံုသီးေၾကာ္ေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းစားရတာ ေက်နပ္ေရာင္ရဲ ေနမိသူ။ အခုလည္း ေဈးဝယ္ရင္း ကြ်န္မ စားခ်င္ လိုခ်င္ေသာ ရာသီေပၚဟင္း႐ြက္ဟင္းသီးေလးမ်ားကို ေမးမိျခင္း ျဖစ္သည္။
"အစ္မ မုန္႔ညင္းစံု႐ွိတယ္"
"ဘယ္လိုေရာင္းလဲ"
"ဒီမုန္႔ညင္းျဖဴက တစ္စီးတစ္ရာ အစ္မ။ ထိုင္ဝမ္က တစ္ရာ့ငါးဆယ္"
"ကြ်န္မ လွ်ာက ကိုယ့္ျပည္တြင္းျဖစ္နဲ႔ပဲ တည့္တယ္။ မုန္႔ညင္းျဖဴပဲ ႏွစ္စီးေပး"
ဒီလိုအၫႊန္းမ်ိဳး ကြ်န္မစိတ္ပ်က္သည္။ ယိုးဒယားဆီးသီး။ တ႐ုတ္ဆီးသီးတဲ့။ ဗမာဆီးသီးက မစားေကာင္းတဲ့ အသီးလား။ ၾကက္ဟင္းခါးသီးကအစ ထိုင္ဝမ္သီးတဲ့။ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။
"အစ္မေရ နာနတ္ေတြ ခ်ိဳတယ္။ ထံုးႀကီးသီးေတြ"
"အိုေက ဒီလိုေလးလဲ ၾကားရပါဦးမွ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရမွာလည္း စိုက္လို႔ရတာပဲ"
"ႏွစ္လံုးေပး တခါတည္း ခြါေပးေနာ္"
"အစ္မ ကြ်န္မဆီကလည္း ဝယ္ဦးေနာ္။ သလဲသီးေတြ ေကာင္းတယ္"
"ဝယ္ခ်င္တယ္ ဘယ္လိုေရာင္းလဲ"
"တ႐ုတ္သီးေတြ အစ္မေရ။ ဒီဘက္က ႐ွစ္ရာ၊ ဟိုဘက္က တစ္ေထာင္"
လာျပန္ၿပီ။ သလဲသီးကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာ စိုက္လည္းရတာပဲ။ တခါက ပုသိမ္ႀကီးတြင္ သင္တန္းတစ္ခု တက္ဖူး သည္။ ဆရာတစ္ဦးအိမ္တြင္ သလဲပင္ စိုက္ထားသည္။ သံုးေလးလံုးသီးေနသည္။ ခူးေတာ့ တစ္လံုးလာေကြ်းတာ စားခဲ့ရသည္။
"ဗမာ သလဲသီး မ႐ွိဘူးလား"
"ဟင္"
အားနာေပမဲ့။ ကြ်န္မရင္ထဲက မေက်နပ္စိတ္ေလး ေဈးသည္ဆီ ေရာက္သြားၿပီ။ ကြ်န္မ မွားသြားၿပီ။ ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားသည္။ ေဈးသည္ကေတာ့ ေရာင္းကုန္ ေရာင္းမွာပဲေပါ့။ ေၾကာ္ျငာဝင္မွာပဲေပါ့။ ဒါကို ကြ်န္မ နားလည္လက္ခံရမည္။ ဒီေတာ့ အမွားျပင္ရသည္။
"တစ္ေထာင္တန္တစ္လံုးေပး"
ကြ်န္မတို႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရသည္ေလ။
"ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါသည္"
ဆန္စပါးေတြ၊ လယ္ယာကိုင္းကြ်န္းသီးႏွံေတြ ေပါမ်ားေဝဆာေသာ ႏိုင္ငံဟု တစ္ခ်ိန္လံုး သိနားလည္ခဲ့ရေသာ ႏိုင္ငံ။ တျဖည္းျဖည္း လူမွန္းသိတတ္လာေလေလ ေျမယာထြက္ကုန္ေတြ သားငါးေတြ ႐ွားပါးလာတာ ေဈးႏႈန္းႀကီးျမင့္ လာတာ ေတြ႔ေန သိေနရသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ကြ်န္မတို႔ ညံ့လြန္းရာ အသံုးမက်ရာ က်ေနၿပီ။
ဒီၾကားထဲ ကိုယ့္ျမန္မာ့ ေရေျမထြက္ သားငါးသီးႏွံေတြအစား ျပည္ပႏိုင္ငံအမည္ေတြ တပ္တပ္ၿပီး ေပၚလာတဲ့ သီးႏွံသားငါးေတြ။ ကြ်န္မ ဒါေတြကို မႏွစ္သက္ႏိုင္။ ဟိုတုန္းကလိုပဲ သဘာဝေျမဩဇာနဲ႔စိုက္တဲ့၊ လတ္ဆတ္ဖြံ႕ထြားတဲ့၊ အရသာ႐ွိတဲ့ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရထြက္ ဟင္း႐ြက္သီးႏွံေတြ၊ လတ္ဆတ္ေပါမ်ားတဲ့ သီးႏွံေတြ ယေန႔ တတိုင္းျပည္လံုး စားေစခ်င္လွပါသည္။
သည္စိတ္သည္ဆႏၵကို အေျခခံ၍ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းမေဝးဟု ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသူ ကြ်န္မ ေဈး အျပန္လမ္းတြင္ ေျခလွမ္းမ်ား အားျပည့္သြက္လက္ေနပါေတာ့သည္။
စန္းသူ႔ေမာင္
စန္းသူ႔ေမာင္