ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● ဇာတိ၌ မီွတြယ္ျခင္း

ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● ဇာတိ၌ မီွတြယ္ျခင္း
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၊ ၂ဝ၁၇

က်ေနာ့္အိမ္ေထာင္သက္ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ထိုအေတာအတြင္း ေနရာေဒသအမ်ဳိးမ်ဳိးသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ ့ေနထိုင္ခဲ့ ရဖူးသည္။  ဘယ္ႏွအိမ္ေျပာင္းၿပီလဲဟုေမးလွ်င္ အေတာ္ပင္စဥ္းစားယူရမည္။ တကယ္ေတာ့ ေျပာင္းခ်င္လြန္း၍ ေျပာင္းခဲ့ရ ျခင္းမဟုတ္ပါ။ မလြဲသာေသာအေၾကာင္းျခင္းရာ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္သာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ရျခင္းပင္။

သက္ရွိသတၲဝါအမ်ားစုအဖို ့ ကိုယ္ေမြးဖြားရာ သုိ႔မဟုတ္  ေပါက္ဖြားရာ ေနရာေဒသ၌သာ သက္ဆံုးတိုင္ ႀကီးျပင္းေနထိုင္လိုၾကသည္မွာလည္း  ေလာကဓမၼတာတခု ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။

က်ေနာ္ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ တိုက္ခန္းေရွ႕တြင္ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္းက တည္ေဆာက္ထားခဲ့ေသာ ေဆး႐ုံေဟာင္းတခုရွိသည္။ ထိုေဆး႐ုံဝင္းမ်က္ႏွာစာတြင္ ေညာင္ပင္အိုႀကီးတပင္ရွိသည္။

တေန႔သား တိုက္ခန္းေလးထဲ၌ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ထမင္းစားေနစဥ္  အျပင္ဘက္မွ ဆူညံ ဆူညံ အသံမ်ားၾကားရသည္။ စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္ကိုခ်ထားခဲ့ၿပီး အျပင္သုိ႔ လွမ္းၾကည့့္မိသည္။ ကေလးမ်ားအပါအဝင္ ေယာက္်ား မိန္းမအေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ ေညာင္ပင္ႀကီးေပၚေမာ့ၾကည့္ရင္း တေယာက္တေပါက္ေျပာဆိုေနၾက၏။ ထိုေနရာသုိ႔ က်ေနာ္ပါေရာက္သြား သည္။

ေပႏွစ္ဆယ္ခန္ ့ျမင့္မည္ထင္ေသာ ေညာင္ပင္ခြဆံုနားတြင္ သစ္ေခါင္းတခုရွိ၏။ ထိုသစ္ေခါင္းအနီးတြင္ ေႁမြတေကာင္သည္ ေတာက္တဲ့တေကာင္၏ ဦးေခါင္းကို  ကိုက္ခဲထားေလသည္။ ေတာက္တဲ့၏ ေျခကားယား လက္ကားယားျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေနပံု ၊အၿမီး တဆတ္ဆတ္ခါေနပံုကို ျမင္ေနရ၍ အသက္ရွင္ေနေသးမွန္းသိသာပါသည္။ အေတာ္ပင္ ထိတ္လန္ ့နာက်င္ေနေပလိမ့္ မည္။

ေႁမြသည္လည္း  အလြန္အမင္း ဆာေလာင္ေနပံုရ၏။ ေတာက္တဲ့၏ကိုယ္ပိုင္းကို အားၾကိဳးမာန္တက္ရစ္ပတ္ေနရင္း သူ ့အား ကုတ္ျခစ္ေနေသာ  ေျခသည္းလက္သည္းမ်ားကိုပင္ မမႈေတာ့ေခ်။

က်ေနာ့္ေဘးမွလူမ်ားမွွာ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲတပြဲကို ၾကည့္ေနရသည့္အလား အားတက္သေရာရွိလွပါ၏။ တခ်ဳိ႕က ေတာက္တဲ့ႏွင့္ ေႁမြၾကား ေလာင္းေၾကးပင္ထပ္ေနၾကေသးသည္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေကာင္အနီးမွသစ္ေခါင္းကို တခ်ဳိ႕က ေတာက္တဲ့၏အသိုက္ဟု ထင္ေၾကးေပး၍ တခ်ဳိ႕က ေႁမြသိုက္ျဖစ္မည္ဟု ျငင္း ခ်က္ထုတ္ၾကသည္။ လူတေယာက္ကေတာ့ စစ္ေရးအျမင္ရွိသည္ ထင္ရ၏။  ယခုအမ်ိဳခံေနရေသာ ေတာက္တဲ့ဘက္မွ  စစ္ ကူေတာက္တဲ့လာေပအံုးမည္ဟု အခိုင္အမာေျပာဆိုေနေလ၏။

ထိုသုိ႔ေျပာဆိုေနတုန္းပင္ ေတာက္တဲ့၏ ေခါင္းပိုင္းတခုလံုး   ေႁမြပါးစပ္အတြင္း ေရာက္သြားေပၿပီ။ ေျခမ်ားလက္မ်ား လႈပ္ဆဲ၊ အၿမီး တဆတ္ဆတ္ခါဆဲ၊ အသက္ရွင္ဆဲပင္။

စစ္ကူလာလိမ့္အံုးမည္ဟု ေျပာထားေသာသူသည္ အေပၚဘက္ ေညာင္ကိုင္းဆီသုိ႔ လက္ညႇဳိးထိုးရင္း ေတာက္တဲ့အမ  စစ္ကူ လာၿပီဗ်ဳိ႕ဟု ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ေလသည္။  သူမွန္းထားသလို ျဖစ္လာ၍  လူအမ်ားေရွ႕၌  သူ႔ကိုယ္သူ ဂုဏ္ယူေနဟန္ရွိသည္။ ေလသံႏွင့္ဟန္ပန္မွာ ျမဴးေန၏။

ထိုသူ၏ခန္ ့မွန္းခ်က္သည္လည္း သဘာဝေတာ့က်သည္ဟု ထင္ပါသည္။ အမ်ိဳခံေနရေသာေတာက္တဲ့က အေကာင္ႀကီးၿပီး ေနာက္မွေရာက္လာေသာေတာက္တဲ့က အေကာင္ေသးေလသည္။  ထိုေတာက္တဲ့ႏွစ္ေကာင္သည္ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း ျဖစ္ ႏိုင္သလို၊ သားအဖ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမလည္းျဖစ္ႏိုင္မည္ ထင္ပါ၏။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူတုိ႔သည္ မ်ဳိးရိုးတူေသာ ေတာက္တဲ့မ်ား ျဖစ္ေနၾကျခင္းပင္။

လူအမ်ားေျပာဆို ျငင္းခုန္၍ ထင္ေၾကးေပးေနၾကသည့္အေၾကာင္းအရာထဲမွတခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ဝင္စားမိပါသည္။ ေတြးလည္း ေတြးေနမိသည္။

ထိုေညာင္ပင္ႀကီးသည္ လြန္ခဲ့ေသာပေဝသဏီက  ေညာင္ေစ့ကေလးဘဝမွစ၍ ႀကီးထြားလာခဲ့ရမည္။ ေျမျပင္ေပၚအေစ့ က်ရာမွ အမွီသဟဲကင္းစြာ ေပါက္ေရာက္ႀကီးျပင္းလာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ အျခားသစ္ပင္မ်ားေပၚ တြယ္ကပ္ေပါက္ေရာက္ရာမွ သူမွီခိုိုခဲ့ရာကို တျဖည္းျဖည္းဝါးမ်ိဳရင္း လက္ရွိအေနအထားသုိ႔ ႀကီးရင့္ခဲ့ျခင္းလည္း  ျဖစ္ႏိုင္ျပန္သည္။

တထြာတမိုက္မွစ၍  ႀကီးထြားလာခဲ့ေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးေပၚသုိ႔  ေတာက္တဲ့ႏွင့္ေႁမြ၊ မည္သူက ဦးစြာအေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့ၾက သနည္း ဟု က်ေနာ္သိခ်င္မိပါသည္။ ေရွ႕ေနာက္ဆင့္ကာ ေရာက္လာၾကျခင္းျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ျပိဳင္တူေရာက္ လာၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေပ သည္။ ထိုႏွစ္ေကာင္အနီးမွ သစ္ေခါင္းသည္လည္း  ႏွစ္ေကာင္အနက္ တေကာင္ေကာင္၏ ေနရာျဖစ္ႏိုင္သလို၊ လတ္တေလာ မျမင္ေတြ ့ရေသးသည့္ ငွက္ကေလးမ်ား၊ ရွဥ့္ကေလးမ်ား၏ ေနရာဌာနလည္း ျဖစ္ႏိုင္မည္ထင္ပါ၏။

ေတာက္တဲ့ႏွင့္ ေႁမြသည္  မည္သူက က်ဴးေက်ာ္သူဟု မွန္းဆရန္ပင္ ခက္ခဲေပၿပီ။ သူတိုု႔တြင္ သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားမရွိ၍  သက္ဆိုင္ရာေဗဒပညာရွင္မ်ားကသာ စူးစမ္းၿပီး သိရွိႏိုင္မည့္အေျခအေန။ သူတုိ႔သည္  တိရစၧာန္မ်ားျဖစ္သျဖင့္၊ အင္အားနည္း သူကို အင္အားႀကီးသူက ရန္သတၱဳျပဳရန္အတြက္ျဖစ္ေစ၊ အစာအတြက္ျဖစ္ေစ ႏိုင္စားညႇဥ္းဆဲႏိုင္သည့္  ေတာဥပေဒရွိေန ေလသည္။ လတ္တေလာ၌ပင္ ေတာက္တဲ့သည္  ေႁမြ၏ႏိုင္စားျခင္းကို ခံလိုက္ရေပၿပီ။ ထိုအေျခအေနမ်ားကို ေထာက္ခ်င့္စဥ္း စားၾကည့္လ်ွင္ ရန္သူႏွင့္ အတူတကြေနထိုင္ရင္းျဖင့္ ယခုေတာက္တဲ့၏ ဘိုးေဘးမ်ားသည္လည္း ႀကီးစြာေသာသတိျဖင့္ ခက္ခဲစြာရုန္းကန္ခဲ့ရေပမည္။

ထိုသုိ႔ေသာအခက္အခဲမ်ားၾကားမွ တျခားအပင္မ်ားသုိ႔ မေရႊ႕ေျပာင္းပဲ ၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့ရိုးမွန္လွ်င္ေတာ့ အလြန္ပင္ေလးစားဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။ ေညာင္ပင္အိုႀကီးမွာ သူတြယ္တာစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အစာေရစာေပါမ်ားလြန္း၍လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးသည္။

က်ေနာ့္ေဘးမွ လူအမ်ားက အားတက္သေရာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကျပန္သည္။ ေနာက္တိုး ေတာက္တဲ့ေလးက အျမင့္သုိ႔တက္ ေျပးေလၿပီ။ ေႁမြ၏မ်ိဳခ်ျခင္းသည္လည္း  ဆံုးခန္းတိုင္ေလၿပီ။ ေတာက္တဲ့တကိုယ္လံုး မျမင္ရေတာ့။ ေႁမြ၏ လည္ပင္းတ ဝိုက္သည္ ေဖာင္းကားေန၏။ ပါးေစာင္မွ ေသြးမ်ား တစိမ့္စိမ့္က်ေနသည္။ မၾကာမီ သူ စည္းစိမ္ယူေပေတာ့မည္။ သုိ႔ေသာ္ အ ေျခအေနက က်ေနာ္ေတြးလိုက္သလို ဆက္မျဖစ္။

အၿမီးဖ်ားေလးျဖင့္ရစ္ပတ္ထားေသာ သစ္ကိုင္းေလး ဆတ္ကနဲအက်ိဳး  ေအာက္သုိ႔ေလ်ာက်လာသည္။လူအမ်ား အလန္႔တ ၾကား ေနာက္သုိ႔ဆုတ္သြားၾကသည္။  လည္ပင္းဝ၌ အစာအျပည့္ႏွင့္ေႁမြသည္ ေျမႀကီးေပၚ လူးလိမ့္႐ုံသာ လူးလိမ့္ေနႏိုင္သည္။ သူမ်က္လံုးမ်ားက ေတာက္ေျပာင္ေနသည္လား  မွိန္ေနသည္လား က်ေနာ္မမွတ္မိ။

မထင္မွတ္ထားေသာ အျဖစ္အပ်က္တခုကိုသာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္။ လူအမ်ားထဲမွ စစ္ေရးအျမင္ရွိဟန္တူသူသည္ ဇိုးက နဲဇတ္ကနဲျဖင့္ ေႁမြ၏အၿမီးဖ်ားကိုကိုင္ကာ  ေဇာက္ထိုးႀကီးဆြဲထားလိုက္သည္။  အရိအရြဲမ်ားျဖင့္စိုစြတ္ေနေသာ ေတာက္တဲ့ သည္ ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ ဘုတ္ကနဲျပဳတ္က်လာခဲ့သည္။ ေမာပန္းေနေသာေႁမြသည္လည္း ေညာင္ပင္အိုႀကီးေပၚသုိ႔ ျဖည္းညင္း စြာသာ ျပန္တက္ႏိုင္ရွာသည္။

အခန္းေလးသုိ႔ က်ေနာ္ျပန္လာခ်ိန္တြင္   ေညာင္ပင္အိုႀကီးေအာက္၌  ေတာက္တဲ့အေသတေကာင္ႏွင့္  ကေလးတသိုက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ မွတ္မိေနတာ ရွိေသးသည္။ ထိုေန႔က စားရင္းတန္းလန္းထားပစ္ခဲ့ေသာထမင္းကို ဆက္မစားျဖစ္ျခင္းပင္။

သမီးေလး၏ပညာေရးအေျခအေနအရ တနယ္တေက်းသုိ႔ ေျပာင္းေရြ႕ခဲ့ရသည့္တိုင္၊ ထိုျဖစ္ရပ္ကို မၾကာခဏ သတိရတတ္ပါ သည္။

(၂)
က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုဖြင့္ထားေသာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေလးသည္  ၿမိဳ႕ေလး၏ ေရႏုတ္ေျမာင္းေပၚေမွးတင္၍ ေဆာက္ထား ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုင္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးရွိၿပီး အေနာက္ဖက္ႏွင့္ နံေဘးဖက္တြင္ အေတာ္အတန္က်ယ္ ဝန္းေသာ ေျမကြက္လပ္မ်ား ရွိပါသည္။

ဆိုင္ကိုအုပ္မိုးထားေသာ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေၾကာင္ ့ ေႏြရာသီ၌ ေအးခ်မ္းေသာ္လည္း ေဆာင္းကုန္ရြက္ေႂကြမ်ားကို ရွင္းရသည္မွာ မသက္သာလွ။ ဆိုင္​နံ​ေဘးကြက္​လပ္​​ေလးကို ​ေျပာင္လက္​သန္​႔ျပန္​႔​ေန​ေအာင္​ တံျမက္​စည္​းခတ္​ထားၿပီး အားလပ္​ခ်ိန္​၌ စာ ထိုင္​ဖတ္​ရသည္​မွာ အရသာရွိလွပါ၏။

ေရႏုတ္ေျမာင္းေလးသည္ မိုးတြင္းကာလ၌ ေရစီးၾကမ္းသေလာက္ ေႏြဦးေပါက္ၿပီဆိုလွ်င္ တစ တစ ေျခာက္ခမ္းသြားေလ့ရွိ၏။ ထိုအခါ ခ်ိဳင့္ေနခြက္ေနေသာ ေနရာမ်ား၌သာ ေရအိုင္ေလးမ်ားအျဖစ္ က်န္ရစ္သည္။  မၾကာမတင္ ခမ္းေျခာက္သြားဦးမည့္ ေရအိုင္ငယ္ေလးမ်ားတြင္ ငါးေလးေတြကူးခတ္ေနၾကသည္ကို စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ရသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ထိုေရအိုင္ေလးထဲမွ ငါးမ်ားကို ပလတ္စတခြက္ေလးျဖင္ ့ တတ္ႏိုင္သေရြ႕ခပ္ယူၿပီး ေရေပါမ်ားရာ ေခ်ာင္းမႀကီးဆီသုိ႔ သြားလႊတ္ေပးေလ့ရွိပါသည္။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ ငါးရံ႕တခ်ဳိ႕မွာ အလြယ္တကူခပ္မရ။ ႏြံအတြင္း အတင္းထိုး ဆင္းကာ ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ေနရာသစ္သုိ႔ လိုက္လိုဟန္မရွိၾကပါ။ ေရမ်ားအကုန္အစင္ခမ္းေျခာက္၍ အေပၚ ယံ ေျမမ်က္ႏွာျပင္ မာေက်ာလာသည့္တိုင္၊ ေအာက္ေျခေျမသား တကိုယ္စာတြင္းကေလးထဲ၌ အသက္ရွင္ႏိုင္သည္ဟု တခ်ဳိ႕က  ဆိုၾကသည္။ ေရႏုတ္ေျမာင္းေလးထဲသုိ႔  ေနာက္ထပ္ေရမ်ားဝင္လာခ်ိန္ထိေတာင့္ခံရင္း  အသက္ေမြးထားၾကသည္ ဟု ေျပာၾကသည္။

မိုးတြင္းကာလမ်ိိဳးတြင္ေတာ့  ၿမိဳ႕ေလး၏ အေနာက္ေျမာက္ေတာင္တန္းႀကီးေပၚမွ ေတာင္က်ေရမ်ားဆင္းလာေသာေၾကာင့္ ေရႏုတ္ေျမာင္းသည္ ျပည့္လွ်ံစျမဲ။ မႏိုင္မနင္းေရမ်ားေၾကာင့္ နံေဘးပတ္ဝန္းက်င္သုိ႔ ေရမ်ားအန္ထုတ္ပစ္ရစျမဲ။ ထိုအခါမ်ဳိး တြင္ ၾကမ္းတမ္းလွေသာ ေရစီးေၾကာင္းသည္၊ ေရႏုတ္ေျမာင္းေအာက္ေျခတြင္ရွိသည့္ အုတ္က်ိဳးအုတ္ပဲ့မ်ားႏွင္ ့ေက်ာက္ တံုးႀကီးမ်ားကိုပါ ပတ္ဝန္းက်င္ေျမာင္းႏုတ္ခမ္းေပၚအေရာက္  ပို႔ပစ္တတ္၏။ က်ေနာ့္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္အနားရွိ ေရတံခါးေန ရာသည္ ေရလံုးႀကီးမ်ားရိုက္ခတ္သံႏွင့္ တဝုန္းဝုန္း ဆူညံေနတတ္သည္။

(၃)
မၾကာေသးခင္ကအျဖစ္ေလးသည္ အတိတ္ကိုျပန္လည္တူးဆြကာ အမွတ္ရေစခဲ့သည္။

ထိုညက ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ဆိုင္နံေဘးသုိ႔ က်ေနာ္ဆင္းခဲ့သည္။ အေအးဓာတ္ကုန္လုလု၊ ေႏြဦးေရာက္ ကာနီး စပ္ကူးမပ္ကူးရာသီမို႔ အျပင္ဘက္မွာ ေန၍ေကာင္းသည္။ ေျမေျပာင္ေျပာင္ေလးမွာ ခင္းထားေသာ ပက္လက္ကုလား ထိုင္ေပၚထိုင္ရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကေလးဖြာကာ ၾကယ္ေတြလက္ေနသည့္ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္မည္ဟု စိတ္ကူးထား သည္။

ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးဆီသုိ႔ မေရာက္မီ တုန္႔ကနဲ ရပ္လိုက္ရသည္။ က်ေနာ္ဘယ္ဖက္ဖိနပ္ဦးသည္ ထိုအေကာင္ႀကီးႏွင့္ ထိလုနီးပါး။ က်ေနာ္သြားမည့္လမ္းတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ၿပီး  ျငိမ္သက္ေနသည္။ အဝါတရစ္အနက္တရစ္ႏွင့္ ငန္းေတာ္ၾကား ေႁမြႀကီးသည္ တစက္ကေလးမွ် မလႈပ္မရွား။ မ်က္ႏွာမလြဲရဲသျဖင့္ သတိထားၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရသည္။ ေလွကားေပၚ အ ျမန္တက္၍ အိပ္ေနေသာဇနီးကို ဓာတ္မီးယူခဲ့ဖို႔ ခပ္အုပ္အုပ္ေလး လွမ္းေျပာရသည္။

ဓာတ္မီးေရာင္တြင္ အနည္းငယ္လူးလြန္႔လာေသာ ေႁမြႀကီးကို ျမင္ရသည္မွာ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းလွသည္။ ဇနီးျဖစ္သူက ဟိုတုန္းကေကာင္ႀကီးပဲထင္တယ္ဟု က်ေနာ့္ကိုေျပာသည္။ သူႏွင့္က်ေနာ္ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ ျပိဳင္တူၾကည့္မိ ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၊ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ေလးႏွစ္ခန္႔က ေႁမြႀကီးကို ျပန္သတိရၾကသည္။ ထိုစဥ္တုန္းကလည္း ယခု လို ညႀကီးမင္းႀကီးမွာ ငန္းေတာ္ၾကားေႁမြႀကီးကို တက္နင္းမိလုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။

ဒီေနရာေလးတြင္ ေရမ်ားအႀကိမ္ႀကိမ္ႀကီးကာ ဝါးလံုးထိုးစီးခဲ့ဖူးသည္မွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း။ သုိ႔ေပေသာ္ျငား သူသည္ ေမွ်ာပါ မသြား။ ေရစီးၾကမ္း၍ ေနထိုင္ရန္မေကာင္းေသာအရပ္ပါတကားဟူ၍ သူစြန္႔ခြာမသြား။ အားက်ဖြယ္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္ရွင္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ့္ေနရာသုိ႔တိုင္ သူ က်ဴးေက်ာ္လာခဲ့ေပၿပီ။ သူ႔ကို က်ေနာ္ အျပတ္ရွင္းပစ္ရလွ်င္ ေကာင္းေလမည္လား။

အိပ္ခန္းနံရံေပၚတြင္ ျမည့္ေနေအာင္ေသြးထားေသာ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓားႏွစ္လက္ အရံသင့္ရွိေနသည္။ ကုတင္ေျခရင္းတြင္ သံုးေပခန္႔ရွည္ေသာ ႏွစ္တလက္မတေခ်ာင္းလည္းရွိသည္။ ထိုလက္နက္မ်ားျဖင့္ သူ႔ကို  ခုတ္ပိုင္းလိုက္လွ်င္ ရိုက္ႏွက္လိုက္ လွ်င္ ကိစၥျပတ္ၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ေႁမြကႀကီးလြန္းေန၍ အနားကပ္ရမွာ အႏၲရာယ္မ်ားသည္။ ထိုအတြက္လည္း ပူစရာမလို။ ျခံဝင္း တံခါးပိတ္သည့္ ဝါးလံုးသည္ ရွစ္ေပ၊ ကိုးေပခန္႔ ရွည္သည္။ အေဝးမွလွမ္းရိုက္၍ ေႁမြႀကီးနာက်င္ မူးေဝေနခ်ိန္  ဓါးျဖင့္ဝင္ပိုင္း လိုက္မည္။ ဦးေခါင္းကို တုတ္ျဖင့္ႏွက္လိုက္မည္။ ထိုအေကာင္ႀကီးသည္ က်ဴးေက်ာ္သူ ………။

ထိုသုိ႔ေသာ စိတ္ကူးမ်ားက က်ေနာ့္ထံေပၚလာသည္မွာ ဖ်တ္ကနဲ။ သုိ႔ေသာ္ ထူးဆန္းစြာပင္ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ေပ်ာက္သြားၾက သည္။ လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္လြန္းေသာ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကို ဇနီးျဖစ္သူ ေကာင္းေကာင္းသိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ျဖစ္ေပမည္။ မသတ္နဲ႔ ေနာ္ … လြႊတ္ေပးလိုက္ပါ၊ သူ႔လမ္းသူသြားပါလိမ့္မယ္ဟု တဖြဖြ ေျပာရွာသည္။ မသတ္ပါ… က်ေနာ္မသတ္ပါ။ သူ သတ္ခိုင္း လွ်င္ပင္ သတ္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ေႁမြႀကီးကို အာ႐ုံအျပည့္စိုက္ၿပီး တခ်က္ၾကည့္မိသည္။  ထိုအေကာင္ႀကီး၏ အဝါရစ္ႏွင့္ အ နက္ရစ္မ်ားမွာ ဓာတ္မီးေရာင္တြင္ စိုလဲ့ေန၏။ လွလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။  လတ္တေလာတြင္ သူရွင္သန္ေနသည္။ သူသည္ အမွန္တကယ္ပင္ က်ဴးေက်ာ္သူ ျဖစ္ႏိုင္ပါသလား။

က်ေနာ္ ယခုေနရာေဒသသုိ႔ေရာက္လာသည္မွာ ေျခာက္ႏွစ္စြန္း႐ုံသာရွိေသးသည္။ ထိုေႁမြႀကီးေရာက္ေနသည္မွာ ဘယ္ႏွႏွစ္ မွ် ရွိပါၿပီလဲ။ ထိုမွ်မက ဆက္ေတြး၍ ရႏိုင္ဦးမည္။

က်ေနာ္ယခု ေနထိုင္ရာၿမိဳ႕ေလးသည္ ေရွးအတီေတက လွ်ဳိေျမႇာင္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းမ်ား၊ သစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ား၊ အင္းအိုင္ေခ်ာင္း ေျမာင္းမ်ားျဖင့္ အတိၿပီးေသာ ေတာနက္ႀကီးတခုလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးသည္။ ျဖစ္လည္းျဖစ္ခဲ့ဖူးမည္။ ထိုကာလတြင္ ယခု ေႁမြႀကီး၏ ဘိုးေဘးမ်ား ေနထိုင္က်က္စားခဲ့ၾကဖူးမည္ဟု ေတြးၾကည့္က ေတြးၾကည့္ႏိုင္ေသးသည္။

ထိုသုိ႔ေတြးလ်ွင္ က်ဴးေက်ာ္သူ မည္သူျဖစ္အံ့နည္း။ က်ေနာ္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လူတေယာက္၏အဆိပ္ေၾကာင့္ လူ႔ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာေသဆံုးခဲ့ရပံုကို သမိုင္းတြင္ သင္ခဲ့ဖူးပါၿပီ။ ထိုငန္းေတာ္ၾကားေႁမြႀကီး တႀကိမ္ေပါက္ပါက တေယာက္သာ ေသလိမ့္မည္။ ဟစ္တလာ၏အဆိပ္ေၾကာင့္ မ်ားစြာေသာလူသားမ်ား  ျပာဘဝေရာက္ခဲ့ရဖူးၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လူသားမ်ားသည္ အဆိပ္ျပင္းလွပါသည္ဆိုေသာ တိရစၧာန္ထက္ပို၍ အဆိပ္ျပင္းၾကသည္။ ဥစၥာ၊ ၾသဇာ၊ အာဏာႏွင့္ တယူသန္ဝါဒမ်ား၏ ေစခိုင္းမႈေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ခဲ့ရသည္ခ်ည္းပင္။

ယဥ္ေက်းလွပါသည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ရင္း၊ ၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕အေပၚ အဏုျမဴဗံုးၾကဲခ်ျခင္းသည္ မေတာ္တဆမႈတခု၊ ကမ႓ာစစ္ကို အဆံုးသတ္သည့္ နည္းလမ္းတခုဟု က်ေနာ္ျဖင္ ့ မယူဆႏိုင္ပါ။ စစ္ပြဲမ်ားကို အဆံုးသတ္ေစရန္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ လူသတ္ျခင္းသည္ တယူသန္ဝါဒကိုင္စြဲသူမ်ား၊ အာဏာရွင္မ်ား၊ ဓနဥစၥာတပ္မက္လြန္းသူမ်ား၏ လုပ္ရပ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္ေပမည္။ ၎တုိ႔ ပိုင္ဆိုင္ေသာလက္နက္သည္ သိၾကားမင္း၏ ဝရဇိန္လက္နက္ထက္ပင္သာလြန္ေၾကာင္း လူအမ်ားသိေစရန္ ျပသ ျခင္း၊ စမ္းသပ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို စစ္ပြဲမ်ားဆင္ႏႊဲျခင္း၊ ဗံုးမိုးမ်ားရြာခ်ျခင္းျဖင့္ ဖန္တီးႏိုင္မည္ဆိုပါက ထိုအခ်ိန္ကတည္းကစ၍ ကမ႓ာႀကီးသာယာ ေနခဲ့မည္။ ယခုေသာ္  တကမ႓ာလံုး ငရဲပြက္ေနသလို။ အာဏာ႐ူးမ်ား၊ ဥစၥာ႐ူးမ်ား၊ တယူသန္ဝါဒီမ်ားအတြက္ေတာ့ စစ္ပြဲသည္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနမည္သာ။ သုိ႔မွသာ သူတုိ႔ပိုင္ဆိုင္ၾကေသာ လက္နက္မ်ားအစြမ္းကို ျပသၿခိမ္းေျခာက္ရင္း တဘဝစာ ဥစၥာ စည္းစိမ္ကို ရွာၾကံႏိုင္ၾကမည္။

ဇနီးျဖစ္သူက ဟိုမွာ… ၾကည့္ပါအံုးဟု တိုးတိုးေလးေျပာ၏။ အာဏာ႐ူးမ်ားသုိ႔တိုင္ အေတြးဆက္သြားေသာ က်ေနာ္၊ ေႁမြႀကီး ကို သတိထားမိျပန္သည္။ ထိုအေကာင္ႀကီးသည္ ေအးေဆးစြာပင္ ေရႊ႕လ်ားေနပါသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ျခံစည္း႐ိုးေလး နားသုိ႔ ေရာက္သြားေပၿပီ။

ယခင္တုန္းက သူဝင္သြားရာ ေရတံခါး ေအာက္ေျခသုိ႔   ဆင္းသြားေပၿပီ။ က်ေနာ့္အတြက္ အျမဲလိုလို စိတ္ၾကည္ႏူးမႈေပးသည့္ စာထိုင္ဖတ္ရာ၊ ၾကယ္ေတြၾကည့္ရာ အိမ္နံေဘးကြင္းေျပာင္ေျပာင္ေလးကို သတ္ကြင္းတခုအျဖစ္ အသံုးမျပဳလိုက္ရျခင္း အ တြက္ေတာ့ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္မိပါသည္။ ကြင္းျပင္သန္႔သန္႔ေလး  ေသြးမစြန္းေတာ့။ အကယ္၍  ေႁမြႀကီးကို က်ေနာ္သတ္မိပါက ထိုကြင္းျပင္ေလး ေသြးစြန္းသြားမည္။ က်ေနာ့္ဇနီးသည္လည္း က်ေနာ့္ရက္စက္မႈကို ရြံရွာသြားမည္။ ေျမျပင္ေပၚစြန္းထင္း ေသာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေသြးကြက္မ်ားသည္ အခ်ိန္တန္ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကမည္မွန္ေသာ္လည္း ဇနီးသည္ႏွင့္က်ေနာ္၏ လိပ္ျပာ၌ စြန္းထင္းေနရစ္ေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေသြးကြက္မ်ားသည္  ဘယ္အခါမွေပ်ာက္မည္မဟုတ္။

(၄)
ဇနီးျဖစ္သူ  ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္တိုင္ က်ေနာ့္မွာ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသး။ ငန္းေတာ္ၾကားေႁမြႀကီးသည္ပင္ သူ႔မိသားစု အသိုက္အျမံဳ၌ အိပ္ေမာက်ေနေလာက္ပါၿပီ။ နဖူးေပၚလက္တင္စဥ္းစားရင္း စိတ္မွာစြဲထင္က်န္ရစ္ေနတတ္ေသာ ေသြးညႇီနံ႔ မ်ားအေၾကာင္းကို ဆက္ေတြးေနမိသည္။

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာက အေၾကာင္းမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ရာစုႏွစ္တခု၏ ေလးပံုတပံု ေက်ာ္ေက်ာ္အခ်ိန္ခန္ ့က  အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္သူမ်ားသည္ အေျခအေနအရ  ေနရပ္ကိုစြန္႔ခြာခဲ့ၾကရသည္။  ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း၊ အေရွ႕ပိုင္း အပါအ ဝင္ ေနရာေဒသအသီးသီးသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားၾကရသည္။  ထိုအထဲမွ  တခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားသည္ က်ဆံုးခဲ့ၾကရသည္။ တိုက္ပြဲ၌ က်ဆံုးျခင္းမ်ဳိးမွာ မထူးဆန္းေသာ္လည္း၊ အသားထဲကေလာက္ထြက္ အာဏာ႐ူးမ်ဳိးေၾကာင့္ က်ဆံုးရျခင္းျဖစ္ပါက ရင္နင့္ ဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။

ေတာ၏ဥပေဒကိုက်င့္သံုးၿပီး  ေႁမြႀကီးမသတ္မိတာ က်ေနာ္ကံေကာင္းျခင္းပင္။ သတ္မိပါက က်ေနာ္လည္း တိရစာၦန္တေကာင္ ႏွင့္ မျခားေတာ့။

ယခုအခ်ိန္ဆိုလ်ွင္ ဇာတိၿမိဳ႕ေလးမွ ေညာင္ပင္အိုႀကီးေပၚတြင္ ေတာက္တဲ့ေလးမ်ားစြာ ေပါက္ဖြားႀကီးရင့္ေနေလာက္ပါၿပီ။ ျမန္ မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းမွ အ႐ိုးတြန္သံကို က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားေနရသည္။ ဇာတိေျမႏွင့္ ေဝးကြာေနရသူမ်ား၏ အိမ္လြမ္းနာ သည္ ဆတ္ဆတ္ခါေန၏။

ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္သည့္ေန႔ေရာက္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေညာင္ပင္ႀကီးဆီ ျပန္ဦးမည္။   ။

ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း)
ေဖေဖၚဝါရီ ၁၁၊ ၂ဝ၁၇။