ျပည္သစ္ဟန္ ● ရင္ဘတ္ထဲမွ တူးေဖာ္ရ႐ွိေလေသာ
(မုိးမခ) မတ္ ၁၈၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) မတ္ ၁၈၊ ၂၀၁၇
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကဗ်ာေရးသူေတြ သတိထားမိတတ္တဲ့ဝန္းက်င္အခ်ိန္ကာလေတြကုိ တခါတရံ သတိ ထားၾကည့္မိတတ္ပါသည္။ မုိးတစိမ့္စိမ့္ ရြာေနေသာ ညေတြ၊ ႏွင္းတဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မနက္ခင္း ေတြ၊ ေႏြေလညႇင္းႏွင့္အတူ ညေနခင္း၏ အေရာင္အဝါ သ႐ုပ္သဏၭာန္ေတြ၏အခင္းအက်င္းထဲမွာ ပါဝင္ စီးေမ်ာေနမိျမဲ ျဖစ္ပါသည္။
စိတ္ကူးဥာဏ္၏ ျမင္းမားေသာေနရာတြင္ ဝင္ေရာက္ေနရာယူထားေသာ ကဗ်ာ၏ စိမ့္ဝင္ထုိးေဖာက္မႈသည္ မည္မွ် နက္႐ႈိင္း က်ယ္ျပန္႔ေလမည္မွာ မတတ္စြမ္းႏုိင္ပါ။
ဘာသာစကား၏ အဆင့္ျမင့္မႈ၊စကားလုံးအလွ၊ ေဝါဟာရ အသစ္အဆန္းတုိ႔ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ထားမႈ စသည္ျဖင့္ ေပါ့ေလ။ ႐ုိး႐ွင္းေသာ စကားလုံးျဖစ္ေစ၊ ေန႔စဥ္သုံး စကားမ်ားျဖစ္ေစ၊ ကဗ်ာ၏အတြင္းသားထဲတြင္ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ျဖစ္ တည္ေနေသာ သေဘာသဘာဝသည္ပင္ ရသစာေပအေပၚ ႀကီးစုိးထားႏုိင္ေသာကဗ်ာ၏ အားခြန္ေတြပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဆန္း သစ္သည္။
ေလးနက္သည္။ သစ္ကုိင္းေလးတစ္ခု၏ ကုိင္းၫႊတ္မႈသည္ပင္ ကဗ်ာဓာတ္တုိ႔ တျဖန္းျဖန္း ပြင့္အာေနသလုိပင္။
႐ု႐ွားကဗ်ာဆရာ၊စာေရးဆရာ "အီလ်ာအာရင္ဘတ္ (ILYA EHRENBERG´S)စကားကုိ သတိရ မိသည္။
"ဝင္းပေသာေလ"။ ေလသည္ ကဗ်ာထဲတြင္ ဝင္းပသြားရျခင္းသည္ ကဗ်ာ၏ လြတ္လပ္မႈ၊ စိတ္ကူးဉာဏ္၏ ခ်ဲ႕ထြင္ျခင္းတြင္ ေလသည္ ဝင္းပလာျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ "ဝင္းပျခင္း" ဟူေသာ ေနရာတခုတည္းတြင္ ရပ္မေနျခင္းမွာလည္း ကဗ်ာ၏ အျပန္႔အကားဟူ၍ ဆုိရမလုိပင္။
ထုိအျပန္႔အကားသည္ "ဝင္းပေသာေလ" ကဲ့သုိ႔ပင္ အျခားအျခားေသာ ကဗ်ာ၏အလွႏွင့္ ခံစားမႈျဖစ္ေပၚရာတြင္ ကဗ်ာေရး သူေရာ ကဗ်ာဖတ္သူေရာ ကမာၻငယ္တခုထဲေရာက္သြားသလုိ အာ႐ုံအသစ္ အသစ္ေတြႏွင့္ ထိေတြ႔လာရေသာအခါ ဝန္း က်င္ႏွင့္ အခ်ိန္ကာလမွာလည္း တစံုတရာ အက်ဳိး သက္ေရာက္မႈအေနႏွင့္ ေတြ႔႐ွိခံစားလာရပါသည္။ ကဗ်ာဆရာ "စုိးေနာင္ (မုံရြာ)" ၏ "မုိးထဲေလထဲ" ဟူေသာ ကဗ်ာႏွင့္အတူ ကဗ်ာဆရာ၏ "မုိးထဲေလထဲ" က ဝန္းက်င္ထိစပ္ ကူးယွက္ေနမႈကုိ ခံ စားၾကည့္မိေသာအခါ .... ... ..။
ငွက္ကေလး
ခ်မ္းေနတာေၾကာင့္
ပန္းကုိင္းေလးမွာ
တဆတ္ဆတ္ တုန္လုိ႔
မရြာပါနဲ႔ မုိးရယ္ဆုိတဲ့
ဆုေတာင္းစကားေလးေတြ
ေလထဲမွာ လြင့္ရင္း မုိးမိေနၾကတယ္။
မုိးမိေနေသာ ငွက္ကေလးက သစ္ကုိင္းေပၚမွာနားရင္း ခ်မ္းလြန္းေသာေၾကာင့္ မရြာပါနဲ႔ မုိးရယ္လုိ႔ ဆုေတာင္းေနေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း "ပန္းကုိင္းေလးမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္လုိ႔"ဟူေသာ ခ်မ္းျခင္း၏ ေနရာတြင္ ငွက္ကေလးျဖစ္ မေနပဲ "ပန္းကုိင္းေလးမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္လုိ႔" ဟူ၍ နိမိတ္ပုံယူ သုံးႏႈန္းလုိက္ျခင္းမွာ ကဗ်ာ၏အလွအျဖစ္ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း ခံစားသိျမင္လာရပါသည္။ ကဗ်ာေရးသူေရာ ကဗ်ာဖတ္သူပါ တဆတ္ဆတ္တုန္၍ ေနလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။
ေနာက္ ထုိခ်မ္းျခင္း၏ ဆက္စပ္ဆႏၵအေနႏွင့္ ဆုေတာင္းျခင္းဆီသုိ႔ ကဗ်ာဆရာက ညင္သာစြာ ပုိ႔ေဆာင္လုိက္ပါသည္။ သူပုိ႔ေဆာင္လုိက္ပုံက ကဗ်ာဖတ္သူဆီသုိ႔ က႐ုဏာပါ ေပၚေပါက္လာေအာင္ ပုိးေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ေနသည္။ မုိးမရြာဖုိ႔ ဆု ေတာင္းလုိက္တဲ့ စကားေလးေတြေတာင္ မုိးမိသြားခဲ့လုိ႔ပါပဲ။ ဝန္းက်င္ထိေတြ႔မႈႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ တၿပိဳင္တည္း ၾကံဳေတြ႔ရျခင္း /မရျခင္းဟူသည္ကေတာ့ မသိႏုိင္ပါ။
ကဗ်ာႏွင့္ဆက္စပ္ၿပီး လူမႈဘဝျဖစ္တည္မႈ ႐ႈေထာင့္မွလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၾကည့္ျမင္တတ္ၾကပါသည္။ ကဗ်ာေရးသူေရာ ကဗ်ာဖတ္သူပါ ပါဝင္အားထုတ္ရေသာ သက္ဝင္လႈပ္႐ွားေနမႈသည္ ပုံသဏၭာန္မ်ိဳးစုံျဖင့္ ျဖစ္တည္ေနမႈမွာ အႏုပညာ၏အ က်ယ္အဝန္းကုိလွစ္ဟျပေနသလုိပင္။ ပန္းခင္းထဲတြင္ လိပ္ျပာေတြပ်ံဝဲေနသည္ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ထုိပန္းခင္းထဲသုိ႔ လူတေယာက္ ေရာက္လာျခင္းသည္ ပန္းေတြကုိ ၾကည့္လုိ၍ ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္မည္။ လိပ္ျပာေလးေတြကုိ ၾကည့္လုိ၍ ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္မည္။ ထုိအဝန္း အဝုိင္းထဲ တြင္ပင္ ေနာက္ထပ္ ပန္းစုိက္ပ်ဳိးပုံကုိ နည္းနာယူမည့္သူလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေပေသးသည္။
သက္႐ွိအရာသုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သက္မဲ့အရာသုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေနာက္ထပ္ အျခားအျခားမ်ားစြာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ သည္။ ထုိသုိ႔ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေပၚႏုိင္ေသာ အဝန္းထဲတြင္ ကဗ်ာဆရာ သည္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ႐ႈေထာင့္ဆီမွ ကဗ်ာတ ပုဒ္ ေရးဖြဲ႔လုိက္ျခင္းသည္ပင္ အႏုပညာအတြက္ အလွတရားတခု တည္ေဆာက္ေပးလုိက္သလုိ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိအလွ တရားသည္ "ေက်းေတာသူ"ဆုိေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ထဲတြင္ ဆရာ "စုိးေနာင္(မုံရြာ)" က ဤသုိ႔ ဖြဲ႔ဆုိထားပါသည္။
ခပ္လာတဲ့ ေရအုိးထဲက ေရလႈိင္းပုတ္သံလုိ
ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္ေနမယ့္အရြယ္
တန္ဖုိးထား စုိက္ပ်ဳိးတတ္သူမုိ႔
ႏွလုံးသားမွာ
အလွဆုံး အခ်စ္ပန္းကေလးေတြ ပြင့္ေဝလုိ႔
ပန္းခင္းအလယ္မွာ
မာနဟာ စာေျခာက္႐ုပ္လုိ မတ္တပ္ရပ္လုိ႔
ပါးေဖြးေဖြးကုိ သနပ္ခါးေလး လိမ္းထားသလုိ
ျဖဴစင္တဲ့ ဘဝေလးကုိ ကုိယ္က်င့္တရားေလးလိမ္းထားတယ္။
ေရခပ္လာတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးက ခႏၶာကုိယ္လႈပ္႐ွားမႈႏွင့္ ေရအုိးထဲမွ ေရလႈိင္းပုတ္ေနဟန္ နိမိတ္ပုံက သူမ၏ ရင္ခုန္သံႏွင့္ ကဗ်ာဆရာက ဆက္စပ္ေပးလုိက္သည္။
ထုိသုိ႔ နိမိတ္ပုံ အကူးအေျပာင္းႏွင့္ ကဗ်ာကုိ စဖြင့္လုိက္ကာ အခ်စ္စိတ္ကုိ ပန္းခင္းအလယ္မွာ ပြင့္ေနတဲ့ပန္းကေလးေတြလုိ တင္စားလုိက္ျပန္သည္။ ထုိမွ ဆက္စပ္ၿပီး အပ်ဳိရြယ္တေယာက္၏ မာန အေနႏွင့္ စာေျခာက္႐ုပ္ကုိထည့္သြင္းေပးလုိက္ပါသည္။ ကဗ်ာ့အျပင္ဘက္သုိ႔ ထြက္ၾကည့္မည္ ဆုိလ်ွင္ "မာနႏွင့္ စာေျခာက္႐ုပ္" သည္ မည္သုိ႔မွ် မဆက္စပ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း မိန္းမပ်ဳိတေယာက္၏ မာနသေဘာသဘာဝႏွင့္ စာေျခာက္႐ုပ္၏ သေဘာသဘာဝကုိ ဆက္စပ္အနက္ထင္ေစေသာ စြမ္း အားသည္ ကဗ်ာထဲတြင္သာ လွလွပပ ေနရာယူေနတတ္ပါသည္။
ေနာက္ထပ္ ပါးေဖြးေဖြးေပၚမွာ သနပ္ခါးလိမ္းထားျခင္းက ျဖဴစင္တဲ့ဘဝေလးကုိ ကုိယ္က်င့္တရားႏွင့္ ထိန္းသိမ္းထား ဟန္ ေရးဖြဲ႔ရင္း အဆုံးသတ္ထားပါသည္။ ကဗ်ာမွာ ႐ုိး႐ုိးကေလးႏွင့္ မိန္းမပ်ဳိတေယာက္၏ ဘဝျဖစ္တည္မႈကုိ ေရလႈိင္းပုတ္သံ၊ ပန္းကေလး၊ စာေျခာက္႐ုပ္၊ သနပ္ခါး စသည္ျဖင့္ ေက်းေတာသူတုိ႔၏သ႐ုပ္သဏၭာန္ျဖင့္ ေရးဖြဲ႔သြားခဲ့ပါသည္။
ကဗ်ာႏွင့္ ျပင္ပဝန္းက်င္႐ုိက္ခတ္မႈ (တနည္း) ကဗ်ာဆရာ့ထံတြင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စိတ္ေစတနာ စိတ္ကူးဉာဏ္နယ္ ပယ္ အတြင္းတြင္ ခံစားမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားမွာ ကဗ်ာတပုဒ္အျဖစ္ ေမြးဖြားေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ထုိသုိ႔ ေမြး ဖြားလာရာ၏ ေရခံေျမခံသည္လည္း ပုံစံမ်ဳိးစုံျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္သည္ကုိ "ရင္ဘတ္ထဲမွ တူး ေဖာ္ရ႐ွိေသာ"ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ဆရာ "စုိးေနာင္(မုံရြာ)" က ေရးဖြဲ႔ထားသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။
အမွန္တရားဆုိတဲ့ စကားလုံးပါတာနဲ႔
ဆင္ဆာထိတဲ့ေခတ္ လြန္ခဲ့ၿပီ ထင္တာပဲ
စစ္ကုိမုန္းတယ္လုိ႔ ေျပာမိတာ
ငါ့မွာ အျပစ္႐ွိလား
မ်က္စိျမင္ရေပမဲ့
အေမွာင္လမ္းေတြသာ ေ႐ွ႕မွာ ပိတ္ရပ္ေနရင္
မ်က္စိမျမင္ရတဲ့လူနဲ႔ ဘာထူးမွာလဲ
ပုိးေကာင္ေလးေတြ အေသခံၿပီး
အလင္းေရာင္ကုိ ခ်စ္တတ္တာ
ငါ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ၿပီ
ေနကလည္း ထြက္ျမဲထြက္လ်က္
လကလည္း သာျမဲသာလ်က္
ၾကယ္ေလးေတြကလည္း လင္းျမဲလင္းလ်က္
လ်ွပ္စစ္ႀကိဳးေတြ ပုိမ်ားလာတယ္
လ်ွပ္စစ္မီးေတြ ပုိလင္းထိန္လာတယ္
ေလာကႀကီးက ဘာလုိ႔ ပုိေမွာင္လာရတာလဲ။
ကဗ်ာဆရာက အာဏာ႐ွင္ေခတ္က ဆင္ဆာအျဖတ္ခံထားရတဲ့ စကားလုံးေတြ၊ စာအုပ္ေတြ၊ လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိခြင့္ေတြ ဆုံး႐ႈံးရပုံေတြကုိ ကဗ်ာအစတြင္ စတင္တုိ႔ထိထားပါသည္။ ေနာက္ ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္အတူ မၿငိမ္းခ်မ္းေသးေသာ နယ္ေျမ မ်ားအတြင္းက ျပည္သူေတြကုိယ္စား ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီ ေလွ်ာက္လွမ္းေနေပမယ့္ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေပၚေနပုံမွာ "မ်က္စိျမင္ရ ေပမဲ့ အေမွာင္လမ္းေတြသာ ေ႐ွ႕မွာပိတ္ရပ္ေနရင္"ဆုိတဲ့ ဥပမာလကၤာရႏွင့္ ဖြဲ႔ဆုိလုိက္ပါသည္။ ေန၊ လ၊ ၾကယ္ေတြ ၏ သဘာဝအေလ်ာက္ ျဖစ္တည္ေနပုံႏွင့္အတူ ေခတ္ေရစီးအရ ပုိမုိသာလြန္မ်ားျပားလာေသာ လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးေတြ၊ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ပုိမုိအားေကာင္းလာပါလ်က္ႏွင့္ "ေလာကႀကီးက ဘာလုိ႔ ပုိေမွာင္လာရတာလဲ" ဟူ၍ အဆုံးသတ္ထားပါသည္။ ကဗ်ာဆရာ၏ အဆုံးသတ္ ေမးခြန္းဆန္ေသာ ကဗ်ာတေၾကာင္းကပင္ သတၱေလာကႀကီး၏ ဒြိဟျဖစ္ေနပုံကုိ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ေစျခင္းျဖင့္ အေျဖ ထုတ္ေစလုိဟန္႐ွိပါသည္။ ယင္းအေျဖသည္ပင္ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကာလ၏ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံေတြ ႏွင့္ တထပ္ တည္းက်ေနပါသည္။ ကဗ်ာေရးသူေရာ ကဗ်ာဖတ္သူပါအတူတူ ေမာဟုိက္၍သြားရေအာင္ တျခားၿဂိဳဟ္ကမာၻမွ လာေရာက္ ဖန္ဆင္းေပးေနျခင္း မဟုတ္ရပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ဝန္းက်င္၊ အခ်ိန္ ကာလေတြ၏ ႐ုိက္ခတ္မႈ၊ လူမႈဘဝျဖစ္တည္မႈေတြ၏ထံမွ စီးဆင္းလာေသာ အလွ်ံအပယ္အျဖစ္ အပ်က္ အေၾကာင္းမ်ားသည္ ခံစားမႈ၊ စိတ္ကူးဉာဏ္၊ ေစတနာ၊ အတတ္ပညာတုိ႔အေပၚ ကဗ်ာအျဖစ္ ဖန္တီးျဖစ္ေစပါေတာ့သည္။
(စုိးေနာင္ (မုံရြာ) ေခတ္က်န္( ေခတ္ၾကမ္း) ကဗ်ာမ်ားစာအုပ္မွ ကဗ်ာမ်ားကုိ ခံစား ေရးျခစ္မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
ျပည္သစ္ဟန္