လင္းငယ္ ● ျမစ္ရဲ႕အဘိဓမၼာ
(မုိးမခ) မတ္ ၃၁၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) မတ္ ၃၁၊ ၂၀၁၇
ရယ္ေတာ့လည္း ရယ္ရတယ္ဗ်။ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ အတူတူပဲ။ ေရေတြရွိမယ္။ ေဘးနားမွာ လမုေတာေတြ ဒီေရေတာ ေတြရွိမယ္။ ဒါကုိပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြက နာမည္ေတြတပ္ထားေပးေသးတယ္။ ဒါက ဖိုးသာေခ်ာင္း။ ဒါက ဖုန္သာေခ်ာင္း။ ဒါကဘာျမစ္။ က်ဳပ္အတြက္ကေတာ့ အားလံုးအတူတူပဲ။ ေခ်ာင္းလည္း ျမစ္။ ျမစ္လည္း ေခ်ာင္းဘဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ရ တာကလည္း ေသာက္တလြဲ။ ေခ်ာင္းႀကီးရင္ ျမစ္တဲ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကေခ်ာင္းက ျမစ္ထက္ႀကီးခ်င္လည္း ႀကီးေနတာပဲ။ ဘယ္သူမွလည္း ဘယ္ႏွစ္ေပက်ယ္ရင္ ျမစ္၊ မက်ယ္ရင္ေခ်ာင္းလို႔ တိတိပပ မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ ျမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြကေတာ့ သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ကေတာ့ သဘာဝအတုိင္း စီးဆင္းေနၾကတာေနမွာ။
တခါလာရင္ ရွိေသးတယ္။ ဒီနားမွာေတာ့ ျမစ္လို႔ေခၚတယ္။ ဟိုးထိပ္အဖ်ားပိုင္းေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းတဲ့။ တဆက္တည္း ျဖစ္ေနတဲ့ ေရးစီးေၾကာင္းႀကီးမ်ား ဘယ္လိုပိုင္းျဖတ္ၾကတာလဲ။ လူေတြက အလကားနာမည္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေအာင္ လုပ္ေန တယ္ဗ်ာ။
လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျမစ္ေပၚကစကားေတြလို႔ ဆုိရမလားပဲ။ ပင္လယ္ဝလည္းျဖစ္ ျမစ္လက္တက္တခုေပၚ လည္ျဖစ္တဲ့ ဟင္း လင္းပြင့္ဆုိင္တခုရဲ႕ ညေနခ်မ္းကို မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။ တေယာက္ေသာအညာသားဟာ ပင္လယ္ နဲ႔ျမစ္ေတြၾကား အေနၾကာလာသည္။ ပင္လယ္လူ၊ ျမစ္လူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးလာသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲ ျမစ္ေတြျမင္ရင္ ဘဝင္မက်သလိုလို ရွိေနဆဲ။ အခုလဲ ကမ္း႐ိုးတန္း ျမစ္ႀကိဳျမစ္ၾကား ခရီးႏွင္လာခဲ့သည္။ ခရီးက ရွည္ေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမရွိဘဲ တေယာက္တည္း အေတြးနဲ႔ စကားေျပာရင္း အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ့ရသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ သူတည္းေယာက္တည္း ၿငီးေငြးခဲ့ သမွ်ကို သူမိတ္ေဆြ ကန္း႐ိုးတန္းသားနဲ႔ အေတြ႔၊ ညေန ေနရီနဲ႔ အေတြ႔မွာ ခပ္ေထြေထြ ပြင့္က်လာေတာ့သည္။ ကန္း႐ိုး တန္းသားအတြက္အေတာ့ ပင္လယ္ေတြ ျမစ္ေတြထဲ ရွင္သန္လာတဲ့ ဘဝ။ ျမစ္ေတြအေၾကာင္း အေထြအထူး မေတြးခဲ့မိဖူး။ အညာသားရဲ႕ ေနပူပူ အညာေျမက အေတြးေတြကို သူက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနားေထာင္ေနသည္။ သူ႔အတြက္က ဓနိရည္နဲ႔ ထန္းရည္ ကို လဲေသာက္ေနတယ္လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့မိသည္။
ဒါေပမယ့္ သူျပန္ေျပာမွေတာ့ျဖစ္မယ္ဟု ကန္း႐ုိးတန္းသား ေတြးမိသည္။ သူခ်စ္တဲ့ ပင္လယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီျမစ္ေတြ ေခ်ာင္း ေတြ။ သူတို႔ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ဟုိးအေဝးက ႐ိုးမႀကီး။ ဒါေတြက သူ႔ျဖတ္သန္းမႈဘဝေတြ။
ေအးေလ ခင္ဗ်ားက ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အခုမွ ေနဖူးတာကိုးဗ်။ ျမစ္နားကလူကေတာ့ ဘယ္နား ဘာျမစ္ေခၚ ဘာ ေခ်ာင္းေခၚတယ္ သိတာေပါ့။ နာမည္ေတြဆုိတာလည္း အစဥ္အဆက္ ေခၚလာခဲ့ေတာ့ ဒီအတုိင္း ဆက္ေခၚလာတာေပါ့။ ႐ိုးရာအစဥ္အလာလို႔လည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရင္ ရမွာေပါ့။ ဒီအတိုင္း အစဥ္အဆက္ ထိန္းသိမ္းခဲ့တာပဲ။
ခင္ဗ်ားဘာသာ ျမစ္အေၾကာင္း နားမလည္တာ။ ခင္ဗ်ားလို ဘယ္သူက ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးမတုန္း။ ဟိုးတေခါက္က ခင္ ဗ်ား ေခ်ာင္းေတြ ပတ္ပတ္လည္ၾကားထဲ လမ္းမွားၿပီး တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနတာကို မခံရပ္ႏုိင္ ျဖစ္ေနတာလို႔ က်ဳပ္ယူဆတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ရန္ကုန္ပဲၾကည့္ေလ။ ေနရာတကာ ကတၱရာလမ္းေတြ။ ေဘးမွာတုိက္ေတြကလည္း ႐ႈပ္ပြလို႔။ ဒါေတာင္ လမ္းနံ ပါတ္ေတြေပး၊ နာမည္ေတြေပးထားေသး။ ဒီလမ္းႀကီး တေျဖာင့္တည္းကိုပဲ ျပည္လမ္းတဲ့။ ဟိုးနားေရာက္ေတာ့ အင္းစိန္လမ္း တဲ့။ အဲ့တာကေရာ ဘာလဲဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ မ်က္စိကုိ ႐ႈပ္ေနတာပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြက ပိုၿပီး ရွင္းသဗ်။
ေအးေလ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရွင္းလဲ ၿပီးတာပါပဲ။ က်ဳပ္က ရန္ကုန္သားမဟုတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာတာ သိပ္ေတာ့ သေဘာမေပါက္ဘူး။ ေနာက္တခါက်ရင္ေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ ဘုတ္သမားကို ခင္ဗ်ားဆီကလူေတြပဲ ထည့္ေပးေတာ့။ က်ဳပ္ေရေတြထဲ အၾကာႀကီး လမ္းေပ်ာက္တာကို သည္းမခံႏုိင္ဘူး။ လမ္းေဘးမွာကားဘီးေပါက္ရင္ တေနရာထိုးရပ္ၿပီး အိပ္လိုက္လို႔ရတယ္။ ျမစ္လယ္ ေခါင္မွာ လမ္းေပ်ာက္၊ ဘုတ္ပ်က္လို႔ကေတာ့ သြားၿပီပဲ။ ပင္လယ္ဝထဲေမ်ာရင္ ေသၿပီ။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ျမစ္ေတြနဲ႔ ေနရတာ သိပ္မႀကိဳက္လွခ်င္ဘူး။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲတတ္ၾကတာ။ ေတာ္ၾကာ ဒီေရတက္ျပန္၊ ခဏေန ေရက်သြားလို႔ ႏြံေတာထဲ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ရနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမစ္တို႔ရဲ႕ မာယာဆုိၿပီး စာေတြ ဖြဲ႔ၾက သီခ်င္းေတြေရးၾကတာပဲ။
အညာသားကေတာ့ ပင္လယ္စာအျမည္းတဖက္ကို ေကာက္ဝါးရင္ ျမစ္ကို အျပစ္တင္ၿမဲပဲ။
အဲ့ဒါခက္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြက ကုိယ္နားမလည္ရင္ ထူးဆန္းတယ္တဲ့။ မာယာမ်ားတယ္တဲ့။ လူေတြဟာ သဘာဝတရားကို စိတ္ဝင္တစား မေလ့လာဘဲနဲ႔ အရမ္းကာေရာ အျပစ္တင္ခ်င္ၾကတာ ခက္တယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔အတြက္ကေတာ့ နာရီၾကည့္စရာ မလိုဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ ေရတက္မယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ေရက်မယ္။ စိတ္မွန္းနဲ႔ တြက္လိုက္လို႔ရတယ္။ ဒါက ဒီေဒသမွာ ကေလး ေတြေတာင္ သိတာမ်ိဳးပါ။ က်ဳပ္တုိ႔က သဘာဝတရားႀကီးနဲ႔ ရွင္သန္လာရတဲ့သူေတြပါ။
အဲဒါဆုိ မႏွစ္က ေရေတြႀကီးခဲ့တာေရာ ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကိဳသိတယ္ေပါ့။ ဟုတ္လား။
ဘုေတာတဲ့ အသြင္က သိသာလြန္းေတာ့ အိပ္တန္းျပန္ ငွက္ကေလးတေကာင္ေတာင္ လန္႔သြားတယ္ထင္ရသည္။
ေဟ့လူ အဲလုိေတာ့ မက်ီစားပါနဲ႔ဗ်ာ။ အဲ့သည္လို ႐ုတ္တရက္ ေရႀကီးတယ္ဆုိတာလည္း လူေတြပဲ သဘာဝတရားႀကီးကို မ ေလးစားလို႔ဗ်။ သစ္ပင္ေတြခုတ္ခ်င္သလိုခုတ္။ ေတာေတြျပံဳးေတာ့ မိုးေရမထိန္းႏုိ္င္။ မိုးသည္ထန္စြာရြာ။ ေရေတြႀကီး။ ရာသီ ဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္တာ လူေတြကို သဘာဝတရားႀကီးက ျပန္ႏွိပ္စက္တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။
ခင္ဗ်ားပဲ ခင္ဗ်ားတို႔က သဘာဝကို ခ်စ္ၾက နားလည္ၾကတယ္ဆို။ အခုပဲ ေျပာခဲ့တာေလ။
အင္းကိုယ့္လူလည္း ဗဟုသုတေတာ့ ရွိမွာပါ။ လူေတြလုပ္လို႔ လူေတြကို သဘာဝက ဒဏ္ခတ္တယ္ဆုိေပမယ့္ ဒီနားက ကြၽန္းကလူေတြကေတာ့ ေတာေျပာင္ ေတာင္ေျပာင္ေအာင္ သစ္မခုတ္ႏုိင္ဘူးဗ်။ သူတို႔တသက္လံုး ဒီနားမွာ ေနလာတာ ဘယ္မွာ သစ္ေတာျပဳန္းလို႔တုန္း။ လူတစုက သဘာဝကို ဖ်က္စီးတယ္။ ကံဆိုးတဲ့ လူအမ်ားစုက ခံရတယ္။ မညီမွ်မႈလား။ မတရားမႈလား ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ေျဖမလဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘက္ကလူေတြပဲ လာဖ်က္စီးခဲ့တာလို႔ ေျပာရင္ ႏုိင္ငံေရးေတြ ပါလာ မယ္ကိုယ့္လူ။ လုပ္ပါအံုး။ ေမာင္ရင္တို႔က လူမူေရးေတြ လုပ္ေနတဲ့လူေတြပဲကို။ ပုိေျပာႏုိင္မွာေပါ့။
မႏွစ္က က်ဳပ္တို႔ဘက္ ေရႀကီးေတာ့ ေတြးေတြးၿပီး အသည္းနာရတယ္။ အဲ့ဒီသစ္ေတြခုတ္၊ သယံဇာတထုတ္ ခ်မ္းသာသြားတဲ့ လူႀကီးေတြကပဲ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြလုပ္ကာ ကယ္ဆယ္ေရးနာမည္ခံနဲ႔ ပစၥည္းေတြ လာလွဴၾကတယ္။ နာမည္ေကာင္း ေတြ ယူၾကတယ္။ ဘာမွမသိတဲ့ ကြၽန္းကလူေတြကလည္း ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေတြ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစဆုိေတာ့ ဘာေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ရင္နာရတယ္ဗ်ာ။ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ကို ဟုိဟာျပဳသြားတဲ့သူကို ျပန္ေက်းဇူးတင္ရ ေလာက္ေအာင္ က်ဳပ္တို႔ဘဝက ဆုိးေနတာပါ။
ေလျပည္ေအးက ခပ္ေသာ့ေသာ့။ ျမစ္ျပင္က်ယ္မွာ ေနလံုးက ယုိင္းႏြဲ႔ေနသည္။ သူတို႔စားပြဲဝုိင္းမွာလည္း ေနာက္ထပ္ မွာ စရာေတြ ထပ္ေရာက္လာသည္။
ေအးဗ်ာ။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားတို႔ ဒုကၡကို မစာနာလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆာရီးပါ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ခ်င္းမို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးၾကည့္တာပါ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာအတြက္ သူတို႔ ဆံုခဲ့ၾကတာ။ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔ ကိစၥေတြနဲ႔ႏွီးႏြယ္ၿပီးေတာ့ မၾကာခဏ အလုပ္အတူ လုပ္ရင္ ရင္ႏွီးခဲ့ၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီဘက္ကလူေတြနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းေတာင္ တည့္ေအာင္ေနရခက္တာမ်ိဳး။ ေလ ေျပျဖင့္ ေျဖရသည္။
ရပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ သိေအာင္ ေျပာျပရမွာက က်ဳပ္တို႔တာဝန္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြဆုိတာ သဘာဝ သယံဇာတေတြဗ်။ ဘယ္အခ်ိန္ ျဖစ္ျဖစ္ မကုန္းမခမ္းႏုိင္တာေတြ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေရမငတ္ဘူးေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔အညာလို ေရငန္ေသာက္ ျမက္ေျခာက္စား မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေရထြက္ပစၥည္းေတြဆိုတာလဲ ဒီပင္လယ္ေတြ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြဆီက လုိ သေလာက္ရေနတာ။ ဒါေတြနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တို႔ေဒသက လူအမ်ားစု အသက္ဆက္ေနရတာ။
ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါဆုိလည္း အားနာနာနဲ႔ပဲ ဆက္ေျပာၾကည့္ပါရေစအံုး ဆရာသမားရယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ေရပတ္လည္ဝုိင္းၿပီး ေရ ငတ္ေနၾကတဲ့သူေတြလို႔ က်ဳပ္က ျမင္တယ္။ မႏွစ္ကေႏြမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေဒသကလူေတြ ေသာက္ေရျပတ္သြားတာေလ။ ဒုကၡ ေရာက္တဲ့သူေတာ့ သနားပါရဲ႕။ က်ဳပ္တို႔အညာလည္း ေရရွားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဘဝက ပိုဆိုးတယ္လို႔ ခင္ဗ်ား မထင္ဘူးလား။ ေရႊကိုမလို ေရကိုသာလုိသည္တဲ့ က်ဳပ္တို႔ဘက္က ေျပာတဲ့စကားဗ်။ လာလွဴရင္ ေရႊမလွဴနဲ႔ ေရသာလႈပါတဲ့။ က်ဳပ္တို႔က ေရကို အဲသလို တန္ဖုိးထားတာဗ်။
ဒီတခါေတာ့ ကန္း႐ိုးတန္းသား ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဝင္လုလုေနကိုၾကည့္ရင္း ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ စဥ္း စားေနသလား။ လက္ထဲက ေသာက္စရာကို တႀကိဳက္ငံုလုိက္ရင္း ေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။
ေရငတ္တာ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ဘဝက တသက္လံုး ရသင့္တာေတြငတ္လာခဲ့တာ။ က်ဳပ္တို႔သယံဇာတေတြ ငတ္လာခဲ့တာ။ က်ဳပ္တုိ႔ဟာ ေရႊပံုေပၚထုိင္ၿပီး ငတ္ေနရတဲ့ဘဝပါ။
အညာသားမ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဓါတ္ေငြ႔ပိုက္လုိင္းႀကီးကို ေျပးျမင္မိသည္။ ဒါေတာ့ က်ဳပ္တို႔ တျပည္လံုးပါဗ်ာလို႔ ဆိုနင့္စြာ ျပန္ ေျပာရသည္။ သူဘက္က ခုခံေခ်ပဖို႔အတြက္ အခ်က္အလက္ ရွားလြန္းေနေတာ့ ကန္႐ိုးတန္းသား ေျပာတာကိုသာ ဆိတ္ ဆိတ္နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
အင္း ခင္ဗ်ားေျပာမွ စဥ္းစားမိတာ ပမာဏ နည္းျခင္း မ်ားျခင္းနဲ႔ တန္ဖိုး အစပ္အဆက္။ က်ဳပ္တို႔ဘက္မွာ ေရေတြေပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသာက္လို႔မရဘူး။ စိုက္ပ်ိဳးလို႔မရဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေသာက္ေရ တဘူးကိုက်ေတာ့ ေလးငါးရာေပးၿပီး အလုအယက္ ဝယ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ အသံုးဝင္မႈတန္ဖိုးပဲဗ်။ ပမာဏ နည္းေသာ္ျငားလည္း အရည္အေသြးရွိရင္ လူေတြအတြက္ အသံုးဝင္ရင္ တန္ဖိုးျမင့္တာပဲ။ က်ဳပ္ေတာ့ ဒီလို ေတြးမိတယ္။
မွန္တာေပ့ါဗ်ာ။ မ်ားတုိင္း ေကာင္းတယ္ ဘယ္ဆုိသာမလဲ။ ကြာလတီပဲဗ်။ ဘယ္လဂ်ီယံနဲ႔ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံလူဦးေရ ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ေလ။ ဘယ္နွစ္ဆ ကြာမလဲလို႔။ ေဟာ ေဘာလံုးအားကစားမွာၾကေတာ့ ဘယ္လဂ်ီယံက လက္ရွိ ကမာၻ႕အဆင့္တစ္ဗ်ိဳ႕။ ဒါဟာ အရည္အေသြးပဲ။
ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ လက္ရွိ ႀကံဳေနရတဲ့ လူဦးေရ ၿခိမ္းေျခာက္မႈဆိုတာကို ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ႐ႈ႕ေထာင့္ကၾကည့္ၿပီး ရင္ဆုိင္ ရင္ေကာ မရႏုိင္ဘူးလား။ တဖက္က လူဦးေရေပါက္ကြဲမႈကို ေၾကာက္မေနနဲ႔။ ကုိယ့္လူေတြကို ကြာလတီေကာင္းလာေအာင္ လုပ္လို႔မရဘူးလားဗ်ာ။ ပင္လယ္ေရလို မ်ားေပမယ့္ ေသာက္မရတာထက္ ေရသန္႔ဗူးထဲက ေရလို အရည္အေသြးျပည့္ အသံုးဝင္ေနေအာင္ လုပ္ႏုိင္ရင္ေရာ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ။
ႏုိုးႏိုး ကိုယ့္လူ။ ခင္ဗ်ားျမစ္ထဲက ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ေရေတြကို ေရသန္႔ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ လြယ္မယ္ထင္လား။ မရဘူးမဟုတ္။ ရေတာ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပးရမယ့္ အရင္းအႏွီးနဲ႔ အခ်ိန္က ႀကီးလြန္းမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါက ေဘာလံုးမဟုတ္ဘူးေလ။ ပင္ လယ္ေရ၊ ျမစ္ေရထက္ ညစ္ညဴးစြာ ျပဳမႈတတ္တဲ့ လူေတြကိစၥကိုး။
ေနေရာင္က ပိုမွိန္လာတယ္။ သူတို႔ ေခါင္းေတြက ပိုၿငိမ္လာတယ္။ မ်က္လံုးေတြက ပိုၿပီး ရီေဝလာတယ္။
ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အေတြးအျမင္တခုကို ျပန္သတိရမိတယ္။ က်ဳပ္ကို အခုလို လူမူေရးလုပ္ငန္းေတြထဲ ႏွစ္ျမဳတ္ေစဖို႔ တြန္း အားေပးခဲ့တဲ့အေတြးအျမင္လို႔ ဆိုရမလား။ က်ဳပ္ေလးစားရတဲ့ ဆရာသမားတေယာက္က ေျပာျပခဲ့တာပဲ။ သူက ျမစ္ႀကီးတစင္းေဘးမွာ ေနတယ္။ ဟိုးျမစ္ဖ်ားခံရာကေန ပင္လယ္ထဲအထိ ျမစ္ႀကီးက သူ႔ဘာသာ စီးဆင္းသြားတာပဲ။ ဘယ္ သူကိုေရွာင္မယ္။ ဘယ္သူနဲ႔ မေတြ႔ခ်င္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမယ္မထင္ဘူး။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ျဖဴျဖဴမဲမဲ သူဆီကုိ ေရလာခ်ိဳးတဲ့လူလည္း လက္ခံလုိက္တာပဲ။ ေရလိုလို႔ ပံုးနဲ႔ ခြက္နဲ႔ လာခပ္တဲ့ လူလည္း ေပးလိုက္တာပဲ။ ေမာ္တာနဲ႔တင္တဲ့သူလည္း သူမကန္႔ကြက္ဘူး။ ငါ့ေရေတြေလ်ာ့သြားေတာ့မွာပဲ မေတြးဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ဗ်ာ။ သူ႔ထဲကို မစင္စြန္႔ခ်၊ က်င္ငယ္စြန္႔ခ်တာေတာင္ ေအးေဆးပဲ။ သူ႔ဘာသာ စီးဆင္းစရာ သူ႔လမ္းအတုိင္း မရပ္မနား စီးဆင္းသြားတာပဲဗ်။ လိုအပ္တဲ့ သက္ေစာက္ဓါတ္ ေရနဲ႔ ေအးျမျခင္းကိုေတာ့ လူတုိင္းကို ေပးခဲ့တာခ်ည့္ပဲ။ သူကေျပာတယ္။ မင္းလည္း မင္းခရီးမင္းသြားေနတာပဲတဲ့။ လမ္းတ ေလွ်ာက္ ေတြ႔တဲ့လူကို အဲ့သလို က်င့္ႀကံပါတဲ့။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ ေရေအးေပးရမယ့္အစား ေရေႏြးပူနဲ႔ ေလာင္းခဲ့မိတဲ့ အခုိက္အတန႔္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ လူတေယာက္ ေပါ့။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေအာက္က ျမစ္ကလည္း သူ႔ဘာသာ စီးဆင္းသြားသည္။ ပင္လယ္ကလည္း သူ႔ဘာသာ ေအာ္ေနသည္။ ပင္လယ္ကတဆင့္ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ေလဟာ ဆားဓါတ္ပါလို႔ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းတယ္လို႔ သူၾကား ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘာသာ မသိမသာ ႐ႈ႐ႈိက္မိေန႐ံုသာ။ တခါမွပင္ ေက်းဇူးမတင္ဖူးခဲ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြး ေတြဟာလည္း သူ႔ဘာသာ ဆက္ေနၾကတာပဲ။
လင္းငယ္
၁း၄၅ နာရီ
ဇန္နဝါရီ ၂၉၊ ၂၀၁၇၊ ညေန၊ စစ္ေတြ။