ေရႊကူေမႏွင္း - အေမရိကန္ျပည္ အ၀င္ဂိတ္မွာ ပိတ္မိျခင္း
(ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္၊ ဇန္ ၆၊ ၂၀၁၇) မိုးမခ၊ မတ္ ၈၊ ၂၀၁၇
ယခုႏွစ္မ်ားအတြင္း အေမရိကန္ဗီဇာလြယ္ေနၿပီဟူေသာ သတင္းပ်ံ႕ႏွံ႕၏။ ယခင္က ဗီဇာအလြန္ခက္ သျဖင့္ မဲေဖာက္ေပးေသာ စနစ္ပင္ရွိခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမႀကီးမ်ား ပလက္ေဖာင္းတြင္ ဗီဇာေလွ်ာက္လႊာပံုစံ မ်ားေရာင္းခ်ျခင္း ေခတ္စားခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ ၂၀၁၅မတုိင္မီကပင္ ဗီဇာစနစ္လြယ္ကူလာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ တစ္ခု ေတာ့ရွိသည္။ ေလွ်ာက္လႊာကို စာရြက္ျဖင့္လက္မခံေတာ့ေပ။ Online မွသာ ေလွ်ာက္ခြင့္ျပဳသည္။ အေရးအႀကီး ဆံုးမွာ မိမိက မည္သည့္ဗီဇာအမ်ဳိးအစားကို ရယူလိုေၾကာင္း သိရွိထားရန္ျဖစ္ေလသည္။
အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ဗီဇာ၂မ်ဳိးခြဲထား၏။ အေျခခ်ေနထိုင္ရန္ႏွင့္ အေျခမခ်(ေခတၱ)ေနထိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ေခတၱမွာပင္ ၂မ်ဳိးရွိ၏။ အလည္အပတ္ႏွင့္ အလုပ္(စီးပြားေရး)ကိစၥဟူ၍ျဖစ္သည္။ အလုပ္ဗီဇာကို B1 ဟုေခၚ သည္။ အလည္အပတ္ကို B2 ဟုေခၚပါသည္။
ဤ ၂မ်ဳိးကိုကြဲျပားေအာင္ လုပ္ရန္အေရးႀကီး၏။ မကြဲျပားသျဖင့္မွားမိေသာအျဖစ္ကိုသိလ်က္ႏွင့္ ခံခဲ့ရပါ သည္။ ဤျပႆနာကို ျမန္မာႏိုင္ငံလူမ်ား မျဖစ္မေနသိသင့္သည္ဟုယူဆသျဖင့္ တင္ျပပါမည္။
ဤ B1,B2 ကိစၥနွင့္ပတ္သက္၍ မမွားရေအာင္ ဗီဇာေျဖစဥ္မွာကတည္းက မည္သို႔ေျဖရန္ဆိုသည္ကို ကၽြန္မတို႔အား တာ၀န္ယူဖိတ္ၾကားသည့္လူက ညႊန္ၾကားခဲ့ၿပီးသားပါ။ 'စာေပေဟာေျပာရန္ဟု မေျပာပါႏွင့္။ စာေပနွင့္ယဥ္ေက်းမႈ ေဆြးေႏြးဖလွယ္ရန္ဟုသာေျပာပါ'ဟူ၍ျဖစ္၏။ အေၾကာင္းမွာ 'စာေပေဟာေျပာရန္'ဆိုလွ်င္ သူတို႔ဆီမွာက ေဟာေျပာျခင္းသည္ ေငြေပး၍ နားေထာင္ရေသာ 'ရုံသြင္းပြဲ' ျဖစ္ရာ စီးပြားေရးကိစၥျဖစ္သြားမည္။ B1 ျဖစ္သြားမည္။ ထိုအမ်ဳိးအစားအတြက္ဆိုလွ်င္ ေငြစာရင္း၊ ေငြေၾကးျပရန္စသျဖင့္ ပိုမိုရႈပ္ေထြးသည္။ B2 ကား သာမန္အလည္အပတ္မို႔ အေထာက္အထားမ်ားမ်ား မလိုေခ်။
ကၽြန္မတို႔ကား ဗီဇာကို အလြယ္တကူရခဲ့၍ ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းပင္ ေဟာေျပာမည္ ဟု ထုတ္မေျပာခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ဗီဇာရိုက္ထားေသာစာမ်က္ႏွာကိုဖတ္ရႈရာ၌ မည္သည္ေန႔ကုန္ဆံုးေၾကာင္း အိတ္ စပါးယားကိုသာ ဂရုစိုက္ၿပီးၾကည့္ခဲ့သည္။ ခုလအတြင္းသြားႏိုင္ၿပီဟု မွတ္ထားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္….
ဤ သို႔ေသာ္က …ေပါ့ေသးေသးသို႔ေသာ္မဟုတ္။ ဗီဇာအမ်ဳိးအစားကို မၾကည့္ခဲ့သျဖင့္ မိမိတို႔လိုခ်င္ ေသာ B2 မဟုတ္ဘဲ B1 ျဖစ္ေနေၾကာင္း ဆန္ဖရန္စစၥကိုေလဆိပ္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဂိတ္က်မွ သူတို႔ျပ၍သိရ သည္။
ရန္ကုန္မွ တရုတ္ေတာင္ပိုင္းေလေၾကာင္းျဖင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊ ဆန္ဖရန္ စစၥကို ေလဆိပ္သို႔ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ေလဆိပ္ကႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔လွရာ သူတို႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ သီးသန္႔ေနရာႏွင့္ ႏိုင္ငံသားမဟုတ္သူမ်ားအတြက္ သီးသန္႔တစ္ေနရာစီ စစ္ေဆးခံၾကရသည္။ တစ္ဦးခ်င္းကို ကြန္ပ်ဴတာခံုမ်ားျဖင့္ လက္ခံစစ္ေဆးသည္။ ကၽြန္မေရွ႕မွာ အတူပါသူဆရာက စစ္ေဆးခံ၏။ ေနာက္တစ္ခံုလြတ္ သြားသျဖင့္ ကၽြန္မကိုေခၚသည္။ ညီမေလးစာေရးဆရာမက ေနာက္တစ္ခံုမွာေျဖရသည္။
ဤတြင္ ျပႆနာတက္ေတာ့၏။
'ခင္ဗ်ားဟာ B1 ျဖစ္ေနတယ္'
အရာရွိက ေျပာရင္းျပသည္။
' မဟုတ္ဘူး။ B2… ပါ'
ကၽြန္မက ျငင္းခ်က္ထုတ္၏။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ B1 ျဖစ္ေနသည္။
'ဒါဆို…သံရုံးက မွားတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကိစၥမရွိဘူး'
B1 ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္တစ္ေနရာမွာ ဒုတိယအဆင့္ထပ္ၿပီး စစ္ေဆးရမယ္။ ဒီလိုင္းအတိုင္းေလွ်ာက္ သြားၿပီး စစ္ေဆးရမယ္။ ဒီလိုင္းအတိုင္းေလွ်ာက္သြား၊ အစြန္ဆံုးမွာ ေတြ႕ရမယ့္အခန္းပဲ။
အရာရွိကား သေဘာေကာင္းပံုရ၏။ ၿပံဳးရႊင္စြာပင္ရွင္းျပသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုတြင္ျဖစ္ေနေသာ ညီမ ေလးအတြက္လည္း ကၽြန္မတို႔အတူတူလာတာပါ ေျပာသျဖင့္ အတူသြားရန္ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ေရွ႕က ဆရာ ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့ပါ။ သူကထပ္ဆင့္စစ္ေဆးျခင္းမခံရဘဲ ရွင္းလင္းၿပီးေျမာက္သြားဟန္တူသည္။ သူ က B2 မ်ားလားဟု ၾကာၾကာေတြးခ်ိန္မရ။ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း အစြန္ဆံုးအခန္းသို႔ ေလွ်ာက္ၾကရသည္။ ညီမ ေလးကို စိတ္မပူရန္ လက္တြဲထားလိုက္သည္။
အစြန္ဆံုးအခန္းမွာ 'ကပ္စတန္'ဟု စာေရးထား၏။ အေကာက္ခြန္ဌာနေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရင္ဆိုင္ရုံ ပါပဲ…ဟု စိတ္အားျဖည့္ထားရ၏။ အထဲေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲတြင္ ထိုင္ခံုအမ်ားအျပားကို ျမင္ရသည္။ ကိုယ့္ ထက္အရင္ေရာက္ေနသူေတြရွိသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ေလယာဥ္တစ္စီးတည္းစီးလာသူ မ်က္မွန္းတမ္းမိသူေတြလည္း ပါသည္။ ဘာမွပူစရာမရွိဟု…ခံစား၏။ အေစာင့္က ကၽြန္မတို႔ကိုင္လာေသာ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ႏွင့္ လူ၀င္မႈႀကီး ၾကပ္ေရးမွာ သူတို႔ဘာသာျဖည့္ေပးခဲ့ေသာ ပံုစံစာရြက္မ်ားညွပ္ၿပီးသားကို လွမ္းယူကာ တန္းစီထားလိုက္သည္။ အလွည့္က်မွ ေျဖရမည္ေပါ့။
ႏွစ္ေယာက္သား ဘာမွ်မေျပာဘဲ အရိပ္အျခည္ကိုသာ ၾကည့္ေနရ၏။ အလွည့္က်သူမ်ား ေမးတာေျဖၿပီး လႊတ္ေပးေနသည္။ ကိုယ္လည္းေမးတာေျဖရုံေပါ့။
ခက္သြားတာက ကိုယ့္အလွည့္မွာေမးပံုက 'B1 ဆိုတာ စီးပြားေရးဗီဇာမို႔ ေငြဘယ္ေလာက္ပါလဲ'
ျပႆနာမွ ျပႆနာပဲ။
စာေရးဆရာေတြ စာေပေဟာေျပာပြဲသြားသည္ဆိုျခင္းမွာ တာ၀န္ယူဖိတ္ၾကားသူမ်ားက အစစအရာရာ အကုန္ခံေလ့ရွိသျဖင့္ ကိုယ္ကေငြမ်ားမ်ားယူသြားရန္မလိုေပ။ ယူစရာေငြမခ်မ္းသာတာလည္း ပါပါသည္။ ယခု ခရီးစဥ္မွာလည္း သူတို႔ဖိတ္ေခၚစာထဲမွာ 'ကၽြႏု္ပ္တို႔အဖြဲ႔က ဤလူမ်ားအတြက္ ေနစရာ၊ စားစရာ၊ ခရီးသြားကုန္ က်ေငြ၊ အားလံုးကိုခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးအတြက္ ကုန္က်ခံမည္ျဖစ္သည္'ဟု အတိအက်ပါၿပီးသားပါ။ ခုေတာ့ B1 ျဖစ္ေန၍ ေငြဘယ္ေလာက္ပါလဲ..ဟု ေမးေနၿပီ။
ကၽြန္မက ခပ္ျမန္ျမန္စဥ္းစားလိုက္၏။ ေငြျပဆိုလည္း ပါတာျပရုံပဲ…ဟူ၍ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ 'အင္း ၅၀၀-၁၀၀၀ ေလာက္ေတာ့ပါပါတယ္'ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး၊ ကၠေျႏၵမပ်က္ေျဖလိုက္သည္။
'မလံုေလာက္ဘူး ၃လေတာင္ေနမွာ'
အေကာက္ခြန္အရာရွိႀကီး ေဒါပြသြားဟန္တူပါ၏။
အေမရိကန္လို ပထမတန္းစားတိုင္းျပည္ႀကီးမွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္ရန္လာသူက ၅၀၀-၁၀၀၀ တဲ့။ အေရးမပါလိုက္တာဟု တြက္ဆပံုရေလသည္။
ဤအခါ ကၽြန္မလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ဳိသာစြျဖင့္ ရွင္းျပပါသည္။
'အမွန္က ကၽြန္မတို႔ B2 ေလွ်ာက္တာပါ။ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ B1 ျဖစ္ေနလဲမသိဘူး။ ခုနကမွ ဟိုဆရာျပ လို႔ျမင္ရတာပါ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေငြလည္းမလိုပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔မွာ စပြန္ဆာရွိတယ္ေလ'။ နတ္သိၾကားမ်ား ေစာင့္မသျဖင့္ဟုပင္ ဆိုခ်င္လွသည္။ ကၽြန္မအၿမဲေဆာင္ထားေသာ အေရးႀကီးစာရြက္စာတမ္းမ်ားထည့္သည့္ အိတ္တြင္ 'လိပ္စာကတ္'တစ္ခုရွိ၏။ အေမရိကန္ရွိ ျမန္မာအဖြဲ႔မွ တာ၀န္ယူထားသူ၏လိပ္စာပါ။ လိပ္စာကေတာ့ အေမရိကန္လိပ္စာမဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္ရွိ သူ႔ကုမၸဏီလိပ္စာျဖစ္၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ထိုလိပ္စာကတ္ ထဲတြင္ ျမန္မာဖုန္းနံပါတ္အျပင္ အေမရိကန္ရွိ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ရွိေနေလသည္။
'ေရာ့ ဒီမွာ၊ ရွင္ကိုယ္တုိင္ ဖုန္းဆက္ေမးႏိုင္ပါတယ္'
ပိုင္ၿပီဆိုၿပီး လိပ္စာကတ္ကိုေပးလိုက္သည္။
သူကရႈံ႕မဲ့မဲ့ႏွင့္ရွာသည္။ ဟုတ္တာေပါ့။ ကုမၸဏီက ျမန္မာျပည္ပဲဟာ။ ေနာက္ေတာ့ အေမရိကန္သံုးဖုန္း နံပါတ္ကိုျမင္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖုန္းဆက္သည္။ ကယ္တင္ရွင္လာၿပီဟု ကၽြန္မရင္ေအးသြားသည္။
သို႔ေသာ္…ဖုန္းမကိုင္…တဲဲ့။ သူကမ်က္ႏွာထားႀကီးႏွင့္ေျပာသျဖင့္ မူလေနရာမွာသြားထိုင္ရပါသည္။ ၾကာ ၾကာကားမထိုင္ႏိုင္။ ညီမေလးမ်က္ႏွာက ၾကည့္ရက္စရာမရွိ။ သူ႔ခမ်ာ အားငယ္ေနရွာၿပီ။ ကိစၥမရွိဘူး။ ဟိုလူ ေရာက္လာရင္ ရွင္းသြားမွာပါဟု အားေပးရသည္။ အရာရွိႀကီးက ဖုန္းႏွင့္ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ မတတ္ႏိုင္၊ ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ႀကိဳးစားရမွာပဲ။ အသာအယာထသြားကာ… တစ္ဆိတ္…ေက်းဇူးျပဳၿပီး…ဟုေျပာကာ ရွိေသး။ 'ထိုင္ေနပါ။ ငါအလုပ္ လုပ္ေနတယ္'ဟု အေဟာက္ခံရေတာ့သည္။ အခန္းထဲမွာ တျဖည္းျဖည္းလူကုန္ သြားၿပီ။ ဖမ္းထားတာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္။ ေနာက္ဆုံးတစ္ညလွဲအိပ္ရုံေပါ့ဟု စိတ္ေလွ်ာ့ထားရ၏။ တစ္နာရီၾကာသြား ၿပီ။ ဖုန္းဆက္၍မရေသး။ အဲ…သတိရၿပီ။ ဖိတ္ေခၚစာျပရင္ ရမွာပဲ။ ခက္တာက ကၽြန္မသည္ ဖိတ္ေခၚစာကို လိုလို မည္မည္ဆိုၿပီး ၄-၅ေစာင္ Print ထုတ္ခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ေလဆိပ္၌ အေမရိက၌ တည္းခိုမည့္လိပ္စာေမးေသာအခါ အသင့္ကိုင္ထားေသာ ဖိတ္ေခၚစာကိုျပခဲ့၏။ အဆင္ေျပသြားသျဖင့္ ဟိုဆရာအလွည့္မွာ ဒီစာျပလိုက္ဆိုၿပီးေပးခဲ့ သည္။ ဆရာကျပန္မေပးေသး။ ဒီေတာ့ ေလာေလာဆယ္လက္ထဲမွာမရွ္ိ။ ခရီးေဆာင္အိတ္ႀကီးထဲမွာေတာ့ ၃-၄ ေစာင္ဖိုင္ႏွင့္ အေပၚဆံုးမွာမွတ္မွတ္ရရ ထည့္ထားခဲ့သည္။
အရဲစြန္႔သြားၿပီး တင္ျပရျပန္ပါသည္။
'ဒီမွာရွင္…ကၽြန္မတို႔မွာ ဒီႏိုင္ငံကအဖြဲ႔ရဲ႕ ဖိတ္ေခၚစာပါပါတယ္။ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွာပါ။ သြားမေရြးရ ေသးဘူး'
သူက ဂရုမစိုက္ပါ။
ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။
အခန္းျပင္ခဏထြက္၊ သန္႔စင္ခန္း၀င္၊ လံုၿခံဳေရးကို အကူအညီေတာင္း။ ဘာမွအကူအညီမရ။ ဒီလိုႏွင့္ ညဥ့္နက္ေတာ့မည္။ တစ္ခုပဲအားထားစရာရွိ၏။ ကိုယ့္လူတစ္ေယာက္လြတ္သြားၿပီမို႔ အျပင္ကေန ႀကိဳးစားရွာေဖြ လာလွ်င္ လူခ်င္းေတြ႕ႏိုင္မည္။
တစ္နာရီႏွင့္ မိနစ္ေလးဆယ္ၾကာသြားၿပီ။
'ခဏလိုက္ခဲ့'
အရာရွိႀကီးက ကၽြန္မကိုေခၚသည္။ အခန္းျပင္ထြက္ရန္ဟု ယူဆရသည္။ ညီမေလးတစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေတာ့မည္။ ဘာလုပ္မလုိ႔ပါလိမ့္။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မကား လက္မေလွ်ာ့တတ္သူပဲ ေလ။ လုပ္လို႔ရတာ အကုန္ုလုပ္ရုံေပါ့။ အရာရွိေခၚရာ ေပါ့ပါးစြာ ေလွ်ာက္ဆဲ………..'ခင္ဗ်ားတို႔အိတ္ေတြ ဘယ္မွာလဲ'ဟု သူကေမးေလ၏။
'အိုေက...ပိုင္ၿပီ'ဟု ထြက္လိုက္သည္။ အိတ္ေတြေမးတာက ဖိတ္ေခၚစာျပခိုုင္းဖို႔အျပင္ ဘာရွိဦးမည္လဲ။ အေတာ္ေလွ်ာက္ၿပီးမွ အိတ္ေတြရွိရာေရာက္၏။ အိတ္က မ်ားမ်ားမရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မႏွင့္ညီမေလးတို႔၏အိတ္ေတြ ပဲက်န္ေနေတာ့တာပါ။ ကိုယ့္အိတ္ကို ၾကာၾကာရွာရန္မလို၊ ဘယ္အိတ္မွာ ဘာထည့္ထားမွန္းလည္း ေမ့ေလ်ာ့ တတ္သူမဟုတ္။ အလ်င္ျမန္ဆံုးေသာ့ဖြင့္ၿပီး အေပၚဆံုးရွိဖိုင္ကိုယူကာ ဖိတ္ေခၚစာ မူရင္းကိုေပးလိုက္သည္။ သူ ခဏဖတ္ၾကည့္၏။ သေဘာေပါက္သြားသည္။ အိတ္ေတြကိုလွည္းေပၚတက္ခိုင္းသည္။ လွည္းက အေလးခ်ိန္ မ်ားလြန္း၍ ကၽြန္မမတြန္းႏိုင္၊ စိတ္မရွည္စြာ သူကိုင္တုိင္ တြန္းရရွာေတာ့၏။ (မွတ္ကေရာဟဲ့…ခိုင္းစားတာေလ)
အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ထိတ္လန္႔ေနေသာ ညီမေလးကို လက္မေထာင္ျပလိုက္သည္။ အရာရွိက ကၽြန္မတို႔၏ ႏိုင္ငံကူးစာအုပ္ေတြျပန္ေပးၿပီး လႊတ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အင္အားအျပည့္ျဖင့္ အိတ္ေတြ တင္ေသာလွည္းကိုတြန္းၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။
အျပင္မွာ စိုးရိမ္တႀကီးေစာင့္ေနသူမ်ားကိုျမင္ရၿပီ။ အရင္ဆံုးေမးခြန္းကို ေမးလိုက္၏။ 'ဆရာဘယ္လို လြတ္လာသလဲ' ေခၚ 'စာျပလိုက္တာေပါ့'၊ သူက ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ေျဖ၏။ ဒါနဲ႔မ်ားကၽြန္မတို႔လည္း ေခၚစာလိုမွာပဲဆို ၿပီး ျပန္မႀကိဳေကာင္းလားဟု မေျပာေတာ့ပါ။ ကံဆိုးတာက စပြန္ဆာဖုန္းမျမည္ျခင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ရဲတိုင္ ေတာ့မလို႔ဟု သူေျပာသည္။ ေစာေစာက တိုင္ဖို႔ေကာင္းတာ၊ အဲဒါဆို ကပ္စတန္မွာ ပိတ္မိေနတာသိရမွာဟုေျပာ ၿပီး…ခုေတာ့လည္း ေရးစရာပိုရတာေပါ့ဟု ရယ္ေမာၾကရ၏။ ကိုယ္ေတြက စာေရးဆရာပဲေလ…။