လူထုနည္းနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ကုိ ရပ္ပစ္ဖို႔လုိၿပီ
ထြန္းဝင္းၿငိမ္း
(မိုးမခ) ၊ မတ္၃၀၊ ၂၀၁၇
“‘ျပည္သူတို႔ ‘ဒီမိုကေရစီ’ တို႔ ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြကို ေရလဲနဲ႔သံုးေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျမဲပဲ အရုိးခံစိတ္နဲ႔ သံုးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတြဟာ လူေတြကိုဖမ္းစားဖို႔ စကားလံုးေတြပဲျဖစ္ၿပီး ျပည္သူလူထုအက်ဳိးအတြက္ အာဏာကိုအသံုးခ်မယ္လို႔ ထင္ရသူေတြလက္ထဲ အာဏာေရာက္ေအာင္ လွည့္စားတာသာျဖစ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီလူေတြဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို ဆန္႔က်င္ၿပီး အာဏာရလူတန္းစားအက်ဳိးအတြက္ပဲ ဒါေတြကို အသံုးခ်ၾကတယ္”
(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမိန္႔ခြန္းမွ)
အစိုးရေပၚလစီ
ျမန္မာျပည္ရဲ႕လက္ရွိၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေနအထားက တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ တုိင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ ထုိးစစ္ေတြ ဆင္ႏႊဲေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြ မရပ္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းမႈေတြ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေဆြးေႏြးညိႇႏႈိင္းမႈေတြမွာလည္း တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြ အားလုံးပါဝင္ခြင့္မရရွိေသးတဲ့ အေနအထားျဖစ္ပါတယ္။ တႏိုင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးစာခ်ဳပ္ NCA ကို အားလုံးပါ၀င္လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ ေဆြးေႏြးၾကရာမွာ ေျမာက္ပိုင္းမဟာမိတ္အဖြဲ႔ေတြကို လက္မခံတာ၊ ကန္႔သတ္ထားတာ၊ လက္နက္ကုိင္လမ္းစဥ္ကုိ စြန္႔လႊတ္ခိုင္းတာစတဲ့ ဖိအားေပးမႈေတြ ရွိေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လက္မွတ္မထိုးရေသးတဲ့ အဖြဲ႔ေတြကုိလည္း လာမယ့္ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံမွာ ေလ့လာသူအျဖစ္သာ တက္ေရာက္ခြင့္ ျပဳမယ္ဆိုတဲ့သေဘာထားေတြကို အစုိးရဘက္က ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပဲြမူေဘာင္ကို မျပင္ဆင္ဘဲ NCA ကို အတင္းအၾကပ္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတဲ့ အစိုးရေပၚလစီက ေဝဖန္စရာ ျဖစ္ လာပါတယ္။ လက္ရွိအစိုးရအေနနဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အခ်ဳိ႕ကို အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႔အျဖစ္ေၾကညာၿပီး လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲေတြကို ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈ အျဖစ္ သတ္မွတ္တာ၊ တပ္မေတာ္နဲ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔က တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေအာင္ အေျခအေနကိုထိန္းသိမ္း ေနတယ္ဆုိၿပီး သတ္မွတ္တာေတြက တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြအေပၚ မွန္မွန္ကန္ကန္မျမင္ႏုိင္ပဲ ဘက္လုိက္မႈေတြ ရွိေနတယ္လုိ႔ သုံးသပ္ၾကပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ အျခားနည္းလမ္းေတြကို မရွာေဖြေတာ့ဘဲ NCA ကုိ မျဖစ္မေန လက္မွတ္ထိုးရ မယ္ဆုိတာကလည္း မွန္ကန္တဲ့ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းတခုအျဖစ္ တုိင္းရင္းသားေတြက မသတ္မွတ္ ၾကပါဘူး။
အဲဒီလုိ အေျခအေနေတြမွာ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပုိင္းမွာ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ တတိယအႀကိမ္ ပန္ခမ္းအစည္းအေဝး က တရားမွ်တမႈရွိတဲ့အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးစာခ်ဳပ္နဲ႔ NCA ကုိ အစားထုိး ေရးဆုိတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သေဘာထားသစ္တရပ္ ထြက္ေပၚလာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုလုိ အေနအထားေတြ ရင္ဆုိင္ေနရတာ ဟာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံမွာ တပ္မေတာ္က အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရးကုိ ဦးေဆာင္ရမယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြ ထည့္သြင္းထားတာေတြ က အင္အားႀကီးသူကသာ အေျခအေနတခုလုံးကုိျပ႒ာန္းခြင့္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမုိင္းတေလွ်ာက္မွာ တပ္မေတာ္က အမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ ရယူဖို႔ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသလားဆုိတာ ဆန္းစစ္သင့္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈဆုိတာ
တပ္မေတာ္ကို အဓိကေမြးျမဴတည္ေထာင္ခဲ့သူဟာ သခင္ေအာင္ဆန္းျဖစ္ပါတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းၿပီး ဖြဲ႔စည္းဦးေဆာင္ခြင့္ရခဲ့စဥ္တုန္းက တပ္မေတာ္ကို ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာပဲထားခဲ့တဲ့အတြက္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ တက္ခဲ့တာျဖစ္ပါ တယ္၊ တပ္မေတာ္အေနနဲ ့တိုင္းျပည္မွာႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈယူဖုိ႔ဆိုတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အသက္ ထင္ရွားရွိခဲ့စဥ္တုန္းက တခြန္းတပါဒမွ် မဟခဲ့ဘဲ တပ္မေတာ္ကို သူ႔ေနရာမွာပဲသူထားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ၂၀၀၈ ဖြဲ ့စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ စစ္ဘက္အပါအဝင္ တိုုင္းျပည္ရဲ ့ကာကြယ္ေရးပိုင္း ဆိုင္ရာကိစၥရပ္ေတြကို ဘာေၾကာင့္ ႀကီးၾကပ္သင့္တယ္။ လူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ျခင္း ခံရသူေတြက ဘယ္လိုႀကီးၾကပ္သင့္တယ္။ လူထုအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱယားရဲ႕ဘယ္လို အစိတ္အပိုင္းေတြက ဘယ္နည္း ဘယ္ပံုႀကီးၾကပ္သြားမယ္ …စတာေတြ တလံုးမွ မပါရွိပါ။ အဲဒါေတြနဲ ့ေျပာင္းျပန္ပါပဲ၊ တပ္မေတာ္ကို တိုင္းျပည္ရဲ႕ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ အမြမ္းတင္။ လံုးဝလြတ္လပ္တဲ့ လက္နက္ကိုင္ အင္အားစုအျဖစ္ တရားဝင္ရပ္တည္ခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၿပီး ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုလံုးရဲ႕ အထက္မွာ ေနရာယူထားတာ ကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။
၁၉၄၇ ခုနွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေရးဆြဲ အတည္ျပဳခဲ့ၾကစဥ္က ျပည္သူလူထုရဲ႕အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္မႈ မူကိုသာက်င့္သံုးခဲ့ၾကၿပီး တပ္မ ေတာ္အေနနဲ႔ႏိုင္ငံေရးမွာပါဝင္ဦးေဆာင္သင့္တယ္ဆိုတာမ်ိဴးကို ဘယ္ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ကမွ တင္ျပေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာမရွိခဲ့ပါဘူး။ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းခဲ့တာလည္း တလံုး တပါဒမွ် မပါရွိပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခ်ိန္ကစလို ့ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္အထိ တပ္မေတာ္ဟာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို အသက္ေပး ကာကြယ္ေစာင့္ ေရွာက္ဖုိ႔မူဝါဒ ခ်မွတ္က်င့္သံုးခဲ့တယ္။ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ သံုးဆယ္ရက္ေန႔ရက္စြဲနဲ႔ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနကေနထုတ္ေဝတဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ဝါဒႏွင့္ တပ္မေတာ္လုပ္ငန္းစဥ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ. အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသည္ ႏိုင္ငံသားတို႔ ထံ တည္သည္ဆုိတဲ့အခ်က္ကို မီးေမာင္းထိုးေဖာ္ျပထားခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္အထိ တပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈမွာ ပါဝင္သင့္ တယ္ ဆိုတဲ့မူမ်ဳိးခ်မွတ္ခဲ့တာ မေတြ႔ရပါ၊ လက္ေတြ႔အေနနဲ႔လည္း လူထုအစိုးရရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကိုသာ နာခံၿပီး တပ္မေတာ္တရပ္လံုးဟာ ကုိယ့္ေနရာမွာသာ ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့အခါမွာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးဟာ တေလွ်ာက္လံုး တိုးတက္ခဲ့တာေတြ႔ရပါတယ္၊ ေရျမင့္ရင္ ၾကာတင့္ဆိုသလို တပ္မေတာ္သား ထုတရပ္လံုးရဲ႕စီးပြားေရးဟာလည္း တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ရွိခဲ့ၾကတာကို ျပန္လည္သံုးသပ္ႏိုင္ပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းေခါင္းေဆာင္ၿပီး တပ္မေတာ္အေနနဲ ့အာဏာသိမ္းလိုက္တဲ့အခါ ႏိုင္ငံေရးအရ တတိုင္းျပည္လံုး ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားၿပီး တိုင္းျပည္စီးပြားေရးကိုပါ ထိခိုက္ခဲ့ရပါတယ္၊ ၁၉၆၃-၆၄ ခုႏွစ္ေလာက္ကေနစၿပီး တိုင္းျပည္စီးပြားေရး တစတစ က်ဆင္းလာခဲ့တာ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေရးမွာ တိုက္ရိုက္ဝင္ေရာက္ခ်ဳပ္ကိုင္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ကာလ ယေန႔ အခ်ိန္မွာေတာ့ လူထုအမ်ားစုႀကီးဟာ ဆင္းရဲတြင္းနက္တဲ့ဘဝကို ေရာက္ေနရပါေတာ့တယ္၊ တိုင္းျပည္စီးပြားေရး ခၽြတ္ျခံဳက်တဲ့ဒဏ္ကို တုိင္းရင္းသား ျပည္သူတရပ္လုံးအျပင္ တပ္မေတာ္သား မိသားစုအမ်ားစုလည္း ခါးစီးခံေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
တိုင္းျပည္တိုင္းမွာ တပ္မေတာ္နဲ ့လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြဟာ သူ ့အခန္းက႑နဲ႔သူ အေရးႀကီးၾကပါတယ္။ သူ႔ေနရာမွာ သူေနၿပီး လူထုအစိုးရ က ေပးအပ္တဲ့ တိုင္းျပည္ကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးတာဝန္ေတြ ကိုသာ ထမ္းေဆာင္ေနမယ္ဆိုရင္ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ ဘဝကိုလည္း တည္ေဆာက္ခြင့္ရွိသူေတြ ျဖစ္ပါ တယ္၊ ဒါေပမဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈကိုယူမယ္ဆိုတဲ့ မူကိုက်င့္သံုးၿပီး ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကုိ ေရးဆြဲထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အက်ဳိးစီးပြားရွိတာက စစ္အုပ္စု ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ တစုနဲ႔ ခရုိနီမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အက်ဳိးမဲ့ရတာက ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးသာမက ေအာက္ေျခ တပ္မေတာ္သားေတြအားလံုး ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ တႏုိင္ငံလုံး ဆင္းရဲတြင္းနက္ခဲ့ရပါတယ္။
ဖြဲ႔သည္းပံုသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္
ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ တည္ရွိဖုိ႔ လုိအပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေပၚလာကာမွၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ပိုမိုထိခိုက္ပ်က္ျပားတာမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ပါ။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ တိုင္းျပည္ထဲမွာရွိတဲ့ ျပႆနာေတြ ပဋိပကၡေတြကို လက္နက္ ကိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ျဖစ္ေစ အျခားအၾကမ္းဘက္တဲ့နည္းနဲ႔ျဖစ္ေစ ေျဖရွင္းတာမ်ဳိးကို လံုးဝအားမေပးပါ။ အျပန္အလွန္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေဆြးေႏြးၿပီး မတူတဲ့အျမင္ေတြကို စနစ္တက် ထုတ္ေဖာ္ကာ ကြဲျပားတဲ့သေဘာထားေတြကို ညိႇႏိႈင္းခြင့္ရႏိုင္မယ့္အေနအထားမ်ဳိးကို ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံလ ဥပေဒက လမ္းခင္းေပးရတာျဖစ္ေၾကာင္း ဥပေဒ ပညာရွင္ေတြ ေဖာ္ထုတ္တင္ျပ ၾကပါတယ္။
လူပုဂၢိဳလ္အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာျဖစ္ေစ။ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးနဲ ့တမ်ဳိးအၾကားျဖစ္ေစ၊ အစိုးရနဲ႔ျပည္သူအၾကားမွာပဲ ျဖစ္ေစ ျဖစ္ပြားတဲ့ျပႆနာမွန္သမွ်ကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေျဖရွင္းႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ဖြဲ႔သည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒဟာ ေက်ာရိုး ျဖစ္ေစရပါမယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းအေပးအယူလုပ္ၿပီး ေျဖရွင္းလို႔ ဘယ္လိုမွမရႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္ တရားဥပေဒရဲ႕အဆံုးအျဖတ္ကိုခံယူၿပီး ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒထဲမွာ တရားစီရင္ေရး မ႑ိဳင္ကို ႀကံ့ခိုင္ေအာင္ တည္ေဆာက္ထားရတာျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဦးတည္ခ်က္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နည္းလမ္းနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေဆာင္ရြက္ႏိုင္ ဖုိ႔ လူတိုင္းအတြက္သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ အေျခခံ ေကာင္းတရပ္ျဖစ္ရပါမယ္၊ ဒီလိုျဖစ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ လူပုဂၢဳိလ္တဦးနဲ႔ အျခား တဦးအၾကား၊ လူ႔အလႊာတခုနဲ႔အျခားတခုအၾကား၊ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးနဲ႔အျခားတမ်ဳိးအၾကား စတာေတြမွာ တန္းတူညီမွ်မႈကို အာမခံရ ပါလိမ့္မယ္။
ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေတြဟာ တည္တန္႔ခိုင္ၿမဲျခင္းမရွိဘဲ ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေလ့ရွိတာကို ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဲ႕သမိုင္းျဖစ္ရပ္ေတြမွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႀကီးဟာ ေကာင္းလြန္းတဲ့ အတြက္ ကမၻာတည္သေရြ႕တည္မယ့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ တပ္မေတာ္ ညီလာခံမွာ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေလးႏွစ္အၾကာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္း လိုက္တဲ့ အခါ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ ့စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို စကၠဴစုတ္တခုလို လႊင့္ပစ္ လိုက္ၾကတာပါ။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုေတာ့ ၁၉၈၈ ခုနွစ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ လူထုအံုႂကြမႈႀကီး ကေန ရုပ္သိမ္းဖယ္ရွားပစ္ခဲ့တာပါ။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒလည္း ဒီၾကမၼာကေန လြတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ ပါဘူး။
စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ သူတို႔အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔မကိုက္ညီေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ေရးထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုပင္ျဖစ္ေစ ဦးေတာ့ ဖယ္ရွားပစ္ဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဟာ စစ္အာဏာ ရွင္စနစ္ တည္ျမဲႀကီးထြားေရးအတြက္ အဓိက ေဒါက္တိုင္ႀကီးသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို လူထုအမ်ားစုႀကီးက သေဘာေပါက္လာၾကရင္ လူထုအံုႂကြတိုက္ပြဲဝင္မႈႀကီး ထပ္မံျဖစ္ေပၚလာၿပီး ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ ဒီဖြဲ႔စည္းပံု ကို ဖယ္ရွားပစ္ဦးမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း သုံးသပ္ႏုိင္ပါတယ္။
အဓိက အတားအဆီး
ဒီေန႔ကာလရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္မႈကုိ အဓိကအတားအဆီးျဖစ္ေနတာက ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒဆုိတာ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုအမ်ားက သေဘာေပါက္လက္ခံလာၾကၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္က လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြ အလြန္အမင္းရယူထားတဲ့ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံေအာက္မွာ ဒီမုိကရက္တစ္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ ေထာင္စုကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ သုံးသပ္မႈေတြ က်ယ္ျပန္႔လာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိ NCA စာခ်ဳပ္မွာလည္း လိုအပ္ခ်က္မ်ားစြာရွိေနၿပီး UNFC က အေၾကာင္းျပန္ထား တဲ့ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကို ျပင္ဆင္ေဆာင္ရြက္ေပးမႈ မရွိေသး ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ NCA ကို အစားထိုး မယ့္ “တရားမွ်တေသာ အပစ္ အခတ္ရပ္စဲေရးစာခ်ဳပ္သစ္”ကို “ ဝ ေသြးစည္း ညီညြတ္ ေရးအဖြဲ႔ UWSA” ဦးေဆာင္က်င္းပတဲ့ ပန္ခမ္း အစည္းအေဝးက ေတာင္းဆိုလာတာေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ UNFC အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ေတြအေနန႔ဲ အစိုးရအေပၚ ယံုၾကည္မႈ ေလ်ာ့နည္းလာတာကို ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။
လူထု အသံ၊ လူထု ပါဝင္မႈ
လက္ရွိၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္က တုိးတက္မႈမရွိတဲ့အျပင္ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီနဲ႔ ျပဳလုပ္ေနရတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ၾကာလာေလ ပိုမိုရႈပ္ေထြးလာ ႏိုင္ေခ် ရွိပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ စစ္တပ္၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔အစိုးရတို႔ဟာ ရည္ရြယ္ရာ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ေသးတဲ့အျပင္ ျပည္ပမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ကူညီပံ့ပိုးေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြကလည္း သူတို႔အက်ိဳး စီးပြားေတြသာ ဦးစားေပးတာေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုအတြက္ စစ္မွန္ၿပီး ေရရွည္တည္တံ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူေသးပါဘူး။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လူထုပါဝင္မႈ၊ လူထု အခန္းက႑၊ လူထုအသံေပ်ာက္ေနၿပီး လူထုလႈပ္ရွားမႈ၊ လူထု ေတာင္းဆိုသံေတြက ကန္႔သတ္ခံ၊ လ်စ္လ်ဴရႈ ခံေနရဆဲျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိ NLD အစိုးရနဲ႔ တပ္မေတာ္ တုိ႔အေနနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ လူထုအေျချပဳအဖြဲ႔အစည္းမ်ားနဲ႔ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံမႈအားနည္း ေနၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္အတြက္ လူထုဆႏၵနဲ႔အညီ ျပည္တြင္းစစ္ကုိ ဒီမုိကေရစီနည္းလမ္းတက် အျမန္ဆုံးရပ္စဲၾကဖုိ႔ ေသရးရွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးေနပါေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
ထြန္းဝင္းၿငိမ္း
၂၃-၃-၂၀၁၇