ဗုိလ္သူရိန္ ● အညတရ ႏြမ္းလ်အိမ္အျပန္
(မုိးမခ) မတ္ ၂၄၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) မတ္ ၂၄၊ ၂၀၁၇
မနက္အ႐ုဏ္က်င္းလို႔ အလင္းေတာက္ခဲ့ၿပီ။
အိမ္ေခါင္ရင္း မန္က်ည္းပင္ေပၚက စာကေလးတစ္သိုက္ကလည္း ‘က်လိ က်လိ’ နဲ႔။ အိမ္ယာထဲက ရုတ္တရက္မထေသးဘဲ နံနက္ခင္းရဲ႕ အရသာကို အျပည့္အဝခံစားေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူ႔ရဲ႕ အာရံုခံ ႏွာဖ်ားဆီကို ၾကက္ဥေၾကာ္ရနံေလး ရလိုက္တာနဲ႔ သူ႔ဝမ္းဟာ အလိုလိုဟာတာတာ။ အိပ္ယာကထ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္ဇနီး မိေရႊညႊန္႕ သူ႔ကို အၿပံဳးတစ္ခ်က္။ သူမအၿပံဳး သူသိတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၅ႏွစ္ နီးပါး ေပါင္းသင္းလာခဲ့ၾကတာ ဒီေန႔ သူ႔ရဲ႕ ပင္စင္ထုတ္တဲ့ေန႔ေလ။
သူ မ်က္ႏွာသစ္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ ဘုရားရွိခိုးၿပီးတာနဲ႔ အိ္မ္ေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ထမင္းဆီဆမ္းနဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္က အဆင္ သင့္။ ပရုပ္လံုးနံ သင္းေနတဲ့ ဝတ္ဖို႔ အကၤ်ီလက္ရွည္ အျဖဴေရာင္ကလည္း ဝါးလံုးတန္းေပၚမွာ ခ်ိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားၿပီး။ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳ ေျခေထာက္မ်ားမွာလည္း ေဘာင္းဘီရွည္က စြပ္ၿပီးသား။ ရွာထိုးဦးထုတ္ကလည္း ထုတ္တန္းမွာ ခ်ိတ္ထားလွ်က္။ ရာဘာတုန္းခံထားတဲ့ သစ္သားတုတ္ေကာက္က ေရပတ္တိုက္ထားေတာ့ အေရာင္တဝင္းဝင္း။ အျပင္အဆင္အားလံုး သစ္လြင္ေတာက္ပလို႔ပါပဲ။
‘ေရႊညႊန္႔ေရ ပင္စင္ထုတ္ၿပီး ဘာဝယ္ခဲ့ရမလဲကြ’
ထမင္းစားေနရင္း အာလုပ္သံႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ တကုတ္ကုတ္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မိန္းမကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ လွမ္းေမးမိတယ္။
‘ဘာမွ မဝယ္ခဲ့ပါနဲ႕ေတာ္၊ ရွင္ပင္စင္ထုတ္ရက္ကို သိလို႔ မေန႔ညေနထဲက ငါးသည္ ေဒၚစိန္မက ငါးေလးေတြလာေရာင္းၿပီးသား ေစာေစာသာျပန္ခဲ့ပါ၊ ငါးေလးအိုကပ္ကို ပင္စိမ္းေလးအုပ္ၿပီး ခ်က္ထားမယ္’
‘အံမယ္ ပင္စင္က မထုတ္ရေသးဘူး၊ အေၾကြးေပးမယ္လူနဲ႔ အေၾကြးေတာင္းမယ့္လူက အဆင္သင့္ပါလား၊’
သူ႔ပင္စင္ဆိုလို မ်ားမ်ားစားစား မထင္လိုက္ပါနဲ႔၊ သူအၿငိမ္းစားစယူတုန္းက ရာဂဏန္းေလာက္၊ ေနာက္ေတာ့ ေထာင္ ဂဏန္းျဖစ္လာတာေပါ့။ အခုေတာ့ ေသာင္းဂဏန္း ရေနပါၿပီ။ ေငြအေရအတြက္က အခုလိုတက္ သြားသလို ကုန္ေစ်းႏႈန္းက လည္း အမႊာညီအကိုလို ပါပဲ။ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေနတဲ့ သားနဲ႔သမီးက အိမ္က စားစရိတ္ေလးလွမ္းပိုေတာ့ ပင္စင္လခေလး က အပိုဝင္ေငြေလးျဖစ္လာ။ တစ္လတစ္ခါ ဟင္းေကာင္းေလး တစ္ခြက္ခ်က္စားရ သလိုပါပဲ။
ဘုရားစင္ေအာက္က တိုင္ကပ္နာရီ ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ရထားခ်ိန္ နီးလာတာနဲ႔ ဘူတာရံုေလးကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ သာစည္-ေရႊေညာင္နဲ႔ စာပို႔ေလာ္ကယ္ေလာက္ရပ္တဲ့ ဒီေတာ ဘူတာရံုေလးကတဆင့္ ၿမိဳ႕နယ္ဘဏ္ရံုးစိုက္ရာကို သြားရမွာ၊။ ရံုပိုင္ႀကီးကလည္း သူပင္စင္ထုတ္ရက္ကို အလိုလိုသိေနတယ္။ ဘယ္သြားမလဲ ေမးမေနေတာ့ဘူး။ လက္မွတ္တမ္း ထုတ္ ေပးပါတယ္။ နာရီဝက္ေလးဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ စီးၿပီးရင္ ဘဏ္ရံုးစိုက္တဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ႀကီးကို ေရာက္တာပါပဲ။ ယခင္တုန္း ကေတာ့ ဘဏ္ရံုးကို ပင္စင္စာအုပ္ထပ္တာက တစ္ရက္၊ ဘဏ္ေငြသြားထုတ္တာက တစ္ရက္၊ အခုေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး။ လကုန္ခါနီး ၂၂ရက္ ေနာက္ပိုင္းဆို ပင္စင္တမ္းထုတ္လို႔ရေတာ့ သူ႔အတြက္ ခရီးအသြားအျပန္ မပင္ပန္း ေတာ့ဘူးေလ။ ဘဏ္ရံုးကို ေရာက္တာနဲ႔ ဆံပင္တေဖြးေဖြး အၿငိမ္းစား ဝန္ထမ္းေတြကို ေတြ႕ရသလို ကိုယ္လက္အဂၤါ မသန္စြမ္းေတာ့တဲ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။
ေန႔လည္ (၁၂) နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ပင္စင္ထုတ္ၿပီး မိေရႊညြန္႔က ေစာေစာျပန္ခဲ့လို႔မွာလိုက္တာနဲ႔ ဘူတာကို တန္းဆင္း လာခဲ့တယ္။ ရထားက သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ အနည္းငယ္ ေနာက္က်မယ္လို႔ လက္မွတ္ေရာင္းေကာင္တာက ေျပာတာနဲ႔ ဘူ တာစႀကၤန္ထဲက လူခပ္ရွင္းရွင္းထိုင္ခံု တေနရာသြားၿပီး ဒီေန႔ ဘဏ္ရံုးနားက စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြေရာင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္ အုပ္ကိုထုတ္ကာ ရထား အလာေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
စာအုပ္အမည္က မြန္သူရဲေကာင္းမ်ား။ စာအုပ္ကို ဟိုလွန္ဒီလွန္ဖတ္ၿပီး ေရွ႕ဆံုးစာမ်က္ႏွာက မစပဲ အလယ္ေလာက္က စဖတ္လိုက္ေတာ့ မြန္သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိမ္ အေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရတယ္။ မြန္ဘုရင္ ရာဇာဓိရာဇ္က သူရဲေကာင္းေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားသလို သူ႔ရဲ႕ မြန္သူရဲေကာင္းမ်ားကလည္း ကိုယ့္အရွင္ ကိုယ့္သခင္ အေပၚ သစၥာရွိၾကၿပီး ရာဇာဓိ ရာဇ္က မိမိရဲ႕ မိဖုရားကိုပါ စြန္႔လႊတ္၊ လဂြန္းအိမ္ကို သူရဲေကာင္း ေျမွာက္စားပံုမ်ား ဖတ္ရင္းနဲ႔ ၾကက္သီးထမိတယ္။ ၾကည္လည္း ၾကည္ႏူး ေနမိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဘူတာရံုအတြင္းကို ယူနီေဖာင္းဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး လူနာတင္ ကဒ္ သယ္ယူလာၾကတယ္။ ဒဏ္ရာရစစ္သားတစ္ဦးလည္း ကဒ္ေပၚမွာ ညဥ္းသံ တိုးတိုးၾကားရတယ္။ ခရီးသည္ရွင္းတဲ့ သူ႔ရဲ႕အနားကိုပဲ လူနာကိုလာခ်ၿပီး သယ္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးက ဘူတာအျပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေဆးလိပ္သြားဖြာေနၾကပါ တယ္။ ဒဏ္ရာရ လူနာရဲေဘာ္ေလးအနားကို သူခ်ည္းကပ္သြားတယ္။ အေပၚအက်ႌယူနီေဖာင္းေလး ဝတ္ဆင္ထားၿပီး လက္ ႏွစ္ဖက္မွာလည္း ေဆးေတြခ်ိတ္ထားလို႔ ။ေအာက္ပိုင္းကို ပုဆိုးေလး ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ဘယ္ေျခ တစ္ဖက္ကေတာ့ ဒူးဆစ္ ေအာက္ကေန တိုင္းျပည္အတြက္ သူစြန္႔ခဲၿပီ။ ဒဏ္ရာက ရက္မၾကာေသးတဲ့ အေနအထား၊ အျဖဴေရာင္ပတ္တီးမ်ားက ေသြး စြန္းေနလို႔၊ ရဲေဘာ္ေလးကို ခပ္တိုးတိုး ေမးမိတယ္။
‘ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ရဲေဘာ္’
ရဲေဘာ္ေလးက မွိန္းေနရာမွ မ်က္လံုးေလးအသာ ဖြင့္လာၿပီး၊
‘မိုင္းနင္းမိတာပါ’ လို႔ ခပ္တိုးတိုး ညဥ္းၿပီးျပန္ ေျဖရွာတယ္။
ဒီလိုသူနဲ႔ ရဲေဘာ္ေလး ေမးျမန္းေနခ်ိန္မွာ ဒီ ဘူတာရဲ႕ တာဝန္က် ဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္၊ အနီးကျဖတ္သြားတယ္။ (နယ္ၿမိဳ႕မ်ား အထူးသျဖင့္ ပဲခူးတိုင္းအေရွ႕ျခမ္း ဘူတာမ်ားတြင္ ရထားလမ္း လံုၿခံဳေရး တပ္မေတာ္မွ တပ္စိတ္မ်ားထား ရွိပါတယ္။) သူနဲ႔ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးကို ဗိုလ္မွဴးေလးက လွည့္ေတာင္မၾကည့္သြားဘူး။ သူ က စစ္မႈထမ္းေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့လို႔ သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနေပမယ့္ ေခတ္ျကီးကိုပဲ အပစ္တင္ရမလား။ အခုေတာ့ တပ္မိသားစုဝင္ အရာရွိတစ္ဦးက အားေပးေဖာ္ မရေတာ့ပါလား။ သူ႕ ရင္ထဲ စူးကနဲ ျဖစ္သြားမႈ႕နဲ႔ အတူ သူ႔ရဲ႕ အတိတ္လြင္ ျပင္ဆီကို ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။
x x x ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း တစ္ေနရာ။ တပ္မေတာ္က ရန္သူေတာင္ကုန္းကို ဒီညအၿပီး သိမ္းပိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ေရွ႕တန္း စစ္ေျမျပင္တပ္ရင္မွာ ရဲေဘာ္ေလးလွေရႊ။ တိုင္းျပည္ ခ်စ္စိတ္နဲ႔ တပ္မေတာ္ထဲ ဝင္လာၿပီး တိုက္ပြဲမ်ားစြာ ဆင္ႏြဲခဲ့ရာမွာ ဒီတိုက္ပြဲက အျပင္းထန္ဆံုး ပါပဲ။ ေတာင္ကုန္းကို စစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းခြဲ တက္ေရာက္ၿဖိဳခြငး္ဖို႔ အမိန္႔က်လာတယ္။ ေတာင္ကုန္းအေနာက္က ဝင္တိုက္မယ့္တပ္ခြဲက တပ္ခြဲတစ္ခြဲ၊ ရဲေဘာ္လွေရႊတို႔ တပ္ခြဲကေတာ့ ရန္သူနဲ႔ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ တိုက္ခိုက္ရမွာ။ ညသန္းေခါင္ယံမွာ ရန္သူဘက္ကိုစတိုက္ခိုက္ပါတယ္။ ဟိုဘက္ကလည္း အငိုက္မိခ်ိန္ ဆိုေတာ့ လက္နက္ငယ္မ်ားအစား လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ တုန္႔ျပန္ၿပီး စတင္ပစ္ခတ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဘက္ကလည္း မနက္အ႐ုဏ္ တက္အမွီ အၿပီးသိမ္းမွာဆိုေတာ့ တိုက္ခိုက္မႈ အေျခအေနက အရမ္းျပင္းထန္ေနတယ္။ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ပစ္ခတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ရဲေဘာ္လွေရႊ အနားကို ‘ရႊီး . . ဝုန္း’ဆိုတဲ့ အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္၊ ရဲေဘာ္လွေရႊ ဒီအသံနဲ႔ အတူ အေဝးတစ္ေနရာကို လြင့္ပါသြားၿပီး သူ႔ေနာက္ဆံုးအသိကေတာ့ ငါတိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီ ဆိုတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္အၾကာ တိုက္နယ္ေဆးရံုတစ္ခုရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္မက္ေပါင္းမ်ား စြာကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ ျပန္လည္ႏိုးထလာခဲ့တယ္။ သူ ရဲေဘာ္လွေရႊ သတိရရျခင္း မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့္ မ်က္ႏွာက်က္ ေက်ာက္ျပားေတြကို စျမင္လိုက္ရတယ္။ ေဘးဘယ္ညာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သူ႔လို ပက္လက္အေနအထား လူနာမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အခုမွ အသိစိတ္ဝင္လာျပီး ရဲေဘာ္လွေရႊ သူ႔လက္ဘယ္ညာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆးထိုအပ္ေတြ ခ်ိတ္သြင္းထားလို႔ ငါ့လက္ႏွစ္ဖက္ အေကာင္းပကတိပါလား၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဘက္ေျခေခ်ာင္းေတြကို လႈပ္ၾကည့္တယ္၊ ဘာအာရံုမွ မခံစားရ၊ ဒူးလႈပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ေပါင္ရင္းကေတာ့ လႈပ္တဲ့ အခ်ိန္ေၾကာင့္ ဆစ္ကနဲ နာက်င္ သြားတယ္။ သူသိလိုက္ပါၿပီ ဘယ္ဘယ္ေျခေထာက္ ေပါင္ရင္းက စြန္႔လြတ္ခဲ့ၿပီဆိုတာကို .။ ဒါနဲ႕ က်န္တဲ့ ညာဘက္ေျခေခ်ာင္း ေတြကို လွန္ၾကည့္ေတာ့လည္း တစ္ဖက္နည္းတူ။ ဒူးဆစ္နားေရာက္ေတာ့ လႈပ္ရမ္းလို႔ရတယ္။ သူရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ ကေတာ့ တစ္ဖတ္ကေပါင္းအရင္း တစ္ဖတ္က ဒူးဆစ္ေအာက္ကေန စြန္႔လြတ္လိုက္ရၿပီ။ ဒါေပသိ ရဲေဘာ္လွေရႊ ငါအသက္ ရွင္ေနေသးပါတယ္လို႔ မိမိကိုယ္ကို စိတ္အားတင္း အားေပးလိုက္ပါတယ္။ မၾကာမီွ ဆရာဝန္ႀကီး လွည့္လည္ စစ္ေဆးပါတယ္။ ရဲေဘာ္လွေရႊ ကုတင္နားေရာက္ေတာ့
‘ဒီေန႔လည္မွာ သူ႔ကို အနီးဆံုးေလယာဥ္ကြင္းရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ကေန မဂၤလာဒံု စစ္ေဆးရံုသို႔ပို႔ေပး မွာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ေျခလက္မ်ား ျပန္လည္သန္စြမ္းေရး လုပ္ေပးသြားမယ္လို႔ ႏွစ္သိမ့္အားေပး သြားပါတယ္။ ခဏအၾကာေတာ့ လူနာတင္ကတ္နွင့္အတူ တပ္မွကားေလးတစ္စီးေရာက္လာၿပီး ရဲေဘာ္လွေရႊကို ေဆးရံုကေန ႏွစ္နာရီေလာက္ေမာင္းတဲ့ ေလဆိပ္ကို ပို႔ပါတယ္။ ရဲေဘာ္လွေရႊ ကို ေလယာဥ္ေပၚတမ္းမတင္ဘဲ ေလွခါးအတက္အဆင္းမွာ ကားရပ္ေပးထားပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြကို တက္ေနတာေတြေတာ့ သူကို ခရီးသည္ေတြၿပီးမွ တင္ေပးမယ္ထင္ၿပီး ျပန္မွိန္းေနလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ေလယာဥ္ကြင္းကို ‘တဝွီး,.ဝွီး’အသံနဲ႔ စစ္ကားေလးတစ္စီးေရာက္လာပါတယ္။ ရဲေဘာ္လွေရႊ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘ေအာ္ တိုင္းမွဴးကား ပါလား’ ၊ သူနဲ႔ အတူ ရန္ကုန္ လိုက္မလို႔ ေတြးေနခ်ိန္မွာ တိုင္းမွဴးက ကားေပၚမွ ဆင္းလာျပီး ရဲေဘာ္လွေရႊ ဆီတန္းလာပါတယ္။ ရဲေဘာ္လွေရႊလည္း လက္ႏွစ္ဖက္က ေဆးေတြ ခ်ိတ္ထားေတာ့ လႈပ္မအားတာနဲ႔ ၿပံဳးၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ တိုင္းမွဴးက အသံတိတ္အေလးျပဳမႈကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းၿငိတ္ျပၿပီး သူ႔ကို အားေပးစကားေတြ တသီတတန္း ေျပာပါ ေတာ့တယ္၊ ရဲေဘာ္လွေရႊရဲ႕ မိသားစုကို အေၾကာင္းၾကားၿပီးေၾကာင္း တပ္မေတာ္မွ ဆုေလွ်ာ္ေၾကး(နစ္နာေၾကး)မ်ားနဲ႔ ပင္စင္ရဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေပးထားေၾကာင္း၊ မဂၤလာဒံုေဆးရံုမွာ ျပန္လည္သန္စြမ္းေရး ျပဳလုပ္ေပးမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အခုလို တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔စားစြန္႔ဝံ့သူကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳပါေၾကာင္း အားေပးႏွစ္သိမ့္ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ၿပီး ေလဆိပ္မွ ထြက္ခြာသြားပါတယ္။
ရဲေဘာ္လွေရႊၾကည္ႏူးမႈအၿပံဳးက မ်က္ႏွာေပၚမွာ တမ္းေပၚလာတယ္။ ‘ငါလို သာမာန္ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို ေလဆိပ္အထိ လာေရာက္ အားေပးလိုက္တာ ခ်စ္စရာေကာင္း လိုက္တာ။ ဒဏ္ရာအနာက တစ္ဝက္ေလာက္ သက္သာသြားတယ္ လို႔ ထင္ရတယ္။ ေဆးရုံကဆင္းၿပီးရင္ ဘာလုပ္ဘာကိုင္စားေသာက္မယ္ဆိုတာ မေတြးမိဘူး။ အခုတိုင္းျပည္အတြက္ ေျခႏွစ္ ဖက္ စြန္႔လိုက္ရတာကိုပဲ မိမိကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနမိပါတယ္။
x x x ဒီလို အတိတ္က မိမိျဖစ္ရပ္မ်ားနဲ႔ ယခုပင္စင္စား စစ္ျပန္ႀကီး ရဲေဘာ္လွေရႊ ဒီဘူတာထဲက ရဲေဘာ္ေလးကို ႏွစ္သိမ့္ အားေပးရံုမွတပါး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ၿပီ။ ‘မင္းကြာ အျဖစ္ဆိုးလိုက္တာ’လို႔ ရဲေဘာ္လွေရႊ စိတ္အတြင္းကသာ ေျပာႏိုင္ၿပီး ပင္စင္လစာထဲက ေငြေၾကးအခ်ိဳ႕နဲ႔ အနီးနားေစ်းဆိုင္က ကၽြဲရိုင္းတစ္ဗူးသာ ဝယ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ယခုလို တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ ေကာင္းေနတာ ဘာလို႔မ်ား . . . ရဲေဘာ္လွေရႊ ဆက္မေတြးခ်င္ ေတာ့။ မိမိလိုက္မယ့္ ရထားကလည္း အခ်က္ေပး သံေခ်ာင္းေခါက္သံေပးေနၿပီ။ ရဲေဘာ္လွေရႊ ဆိုက္ေရာက္လာေသာ ရထားေပၚေလးလံစြာ တက္ေရာက္ေနမိတယ္။ ၁ မိန္ေက်ာ္သာရပ္တဲ့ ရထားႀကီးက ထြက္ခြာ သြားပါၿပီ။ ရထားေပၚမွ စစ္ျပန္ႀကီး္ရဲေဘာ္လွေရႊ ရဲေဘာ္ေလးကို အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေလးက မ်က္ႏွာၿပံဳးလို႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္လွေရႊတို႔လို ဘူတာရံုက ဒဏ္ရာရ ရဲေဘာ္ေလးတို႔လို အျခားေသာ အညတရ စစ္သည္တို႔ ရဲ႕ အိမ္အျပန္ ခရီးလမ္းက ေခ်ာေမြ႕ပါရဲ႕လား ပင္ပန္းႏြမ္းလ်လ်ွက္ပဲလား အေတြးစ မ်ားစြာနဲ႔... . . ရထားႀကီးကေတာ့ တစ္ဘူတာၿပီး တစ္ဘူတာ ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာလို႔ ....
ဂ်ံဳး ဂ်ံဳး ဂ်က္ ဂ်က္ ....
ဂ်ံဳး ဂ်က္ ဂ်ံဳး ဂ်က္ ....
ဗိုလ္သူရိန္ ေရးသည္။