ရန္လုိကြဲၽ ● မႏုစာရီ ၊ ရာဇကုမာရေက်ာက္စာႏွင့္ DBS ဘတ္စ္ကား

ရန္လုိကြဲၽ ● မႏုစာရီ ၊ ရာဇကုမာရေက်ာက္စာႏွင့္ DBS ဘတ္စ္ကား
(မုိးမခ) မတ္ ၃၊ ၂၀၁၇

ေရႊျပည္ႀကီးတြင္ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာေသာ အေျပာင္းအလဲႀကီးတခုမွာ ၿမိဳ႕တြင္းေျပး ဘတ္စ္ကားလမ္းေၾကာင္းတို႔ကို အႀကီး အက်ယ္ ေျပာင္းလိုက္ျခင္းပင္တည္း။ ဘတ္စ္ကားအားလံုးတြင္ ယာဥ္လိုင္းနံပါတ္တပ္ထားၾကသည္။ နံပါတ္ထက္ ပိုႀကီး သည္မွာ ဒုကၡသီရိဘတ္စ္ကားဝန္ေဆာင္မႈ၏အတိုေကာက္စာလံုး DBS စာလံုးျဖစ္ေလသည္။

DBS သက္တမ္း တလျပည့္ၿပီးခ်ိန္ တခုေသာ ဘတ္စ္ကားတစီးထဲတြင္ ရန္လိုကြၽဲလိုက္ပါလာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထိုေန႔က ခရီးသည္မ်ားျပည့္လွ်ံေနေသာ္လည္း ကံေကာင္းသည့္အခ်က္ႏွစ္ခု ရိွေနသည္။ ပထမအခ်က္မွာ ကားထဲတြင္ ခံုျဖင့္ ထိုင္စီး ရျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအခ်က္မွာ လွပလြန္းေသာ အမ်ဳိးသမီးတဦးေဘးတြင္ ထိုင္ရျခင္းျဖစ္ေလ၏။

အမ်ဳိးသမီး၏အသက္အရြယ္မွာ မိုနာလီဇာႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းဟု ဆိုရမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေခ်ာေမာလွပမႈကေတာ့ မိုနာလီ ဇာထက္ အဆတရာသာလြန္ေလရာ ကြၽႏ္ုပ္ရန္လိုကြၽဲလည္း  ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ၾကည့္သလိုလိုႏွင့္ သူ႔ကိုသာ ငမ္းေန မိေတာ့သည္။ ကံေကာင္းျခင္းမွာ ထိုမွ်ႏွင့္ရပ္မေနေပ။ ငမ္းေၾကာထေနစဥ္ အမ်ဳိးသမီးက စတင္ၿပီးစကားေျပာေလ ေတာ့ သည္။

“ရွင္က DBS ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ စီးဖူးတာလား”

“မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႔႐ုံးက လူခဲြၿပီး ရန္ကုန္အႏွံ႔ ဘတ္စ္ကားလုိက္စီးၿပီး ေလ့လာၾကတာဆိုေတာ့ ငါလည္းစီးရေတာ့တာေပါ့။ ည ၉ နာရီအထိ စီးျဖစ္ပါတယ္”

“ရွင္တို႔က ကားလိုက္စီးၾကတယ္၊ လက္ထဲမွာလည္း စာအုပ္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္ကိုင္ထားတယ္ဆိုေတာ့ DBS အာဏာပိုင္အဖဲြ႕မွာ လုပ္ေနတယ္ေပါ့ေလ။ ေကာင္းပါတယ္၊ လက္ေတြ႕ ကြင္းဆင္းၾကည့္မွ အမွန္ကိုသိမွာ”

“ႏိုး…ႏိုး…ႏုိး… ငါက DBS အဖဲြ႕က မဟုတ္ပါဘူး။ ငါက မီဒီယာသမားဆိုေတာ့ DBS ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ေနတာပါ။ သတင္းထဲထည့္ေရးမယ္ေလကြာ”

လူကဲခတ္မွားသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ထိုအမ်ဳိးသမီး ႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းမွာ ရင္ခုန္စရာမေကာင္းသျဖင့္ ရန္လိုကြၽဲက ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မိတ္ဆက္လိုက္သည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးလည္း သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္မိတ္ဆက္၏။ သူ႔အမည္မွာ မႏု စာရီဟူသတည္း။

“ဘာ…မႏုစာရီ ဟုတ္လား။ မင္းသိခၤဝတၱဳထဲက မႏုစာရီလား”

“ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။ ဆရာမင္းသိခၤဝတၱဳထဲက မႏုစာရီပါ ”

“မင္းက မႏုစာရီဆိုေတာ့ ငါက ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္လို႔ေျပာရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။ ကဲ…မင္းေျပာတိုင္း ငါက ယံုရမွာလား။ဘယ္မွာလဲ သက္ေသ”

အမ်ဳိးသမီးက လွပစြာၿပံဳးၿပီးေနာက္ သူ၏ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကိုျဖန္႔ျပေလသည္။ ထိုလက္ႏွစ္ဖက္ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ရန္လို ကြၽဲ အခုိက္အတန္႔ ၾကက္ေသေသသြားသည္။ အမ်ဳိးသမီး၏ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္လံုးတြင္ ထင္ရွားလွေသာ အသက္လမ္းေၾကာင္း ႀကီးမွာ ဟိုေကြ႕ဒီေကြ႕ျဖင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုေက်ာ္ၿပီး တံေတာင္ဆစ္အထိ ေရာက္၏။ အလို…တံေတာင္ဆစ္တြင္လည္း အသက္လမ္းေၾကာင္းက အဆံုးမသတ္ဘဲ လက္ေမာင္းရိွရာသို႔သြားေနသည္။ အသက္လမ္းေၾကာင္း ဘယ္မွာ အဆံုးသတ္လဲ သိရန္မွာ အဝတ္အစား ခြၽတ္ခြာၾကည့္မွသာ ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မည္။

ဤလကၡဏာအရဆိုလွ်င္ ဤအမ်ဳိးသမီးမွာ မင္းသိခၤဝတၱဳထဲမွ အသက္တေထာင္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည့္  မနုစာရီအစစ္အမွန္ ျဖစ္ ေပသည္။

“ေမးရဦးမယ္။ ဟိုတေလာက ကားမွတ္တိုင္ေတြမွာ လူေတြစုၿပဳံေနတာ ျမင္လို႔ေတာင္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီလို ျဖစ္သြား ေအာင္ ရွင္တို႔အစုိးရက ဘယ္လိုစီစဥ္လိုက္တာလ”

ခရီးသည္ပမာဏႏွင့္ ကားအေရအတြက္ အနည္းငယ္မမွ်တေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ကားမွတ္ တိုင္တြင္ တနာရီနီးပါး ရပ္ေစာင့္ျခင္း၊ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ႏွစ္နာရီၾကာ မတ္တတ္ရပ္စီးရျခင္း၊ ႐ုံးေနာက္က်သည့္အတြက္ ႐ုံးတြင္ ဒဏ္႐ုိက္ခံရျခင္းမ်ားႏွင့္ ႀကံဳရေၾကာင္း  မႏုစာရီကို ရွင္းျပျဖစ္သည္။

ဘတ္စ္ကားမလာသျဖင့္ ကားငွားစီးရေသာေၾကာင့္ အကုန္အက်မ်ားၿပီး အေႂကြးတင္ေနေၾကာင္းလည္း ေျပာျပျဖစ္သည္။

“ဟာ…ရွင္တို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ဒုကၡေရာက္သြားတာ DBS အာဏာပိုင္အဖဲြ႕ကို တရားမစဲြဘူးလား”

“တရားစဲြစရာ မလုိပါဘူး။ သူတုိ႔က ေကာင္းမယ္ထင္လို႔စီစဥ္တာပဲ။ ယာယီအခိုက္အတန္႔မွာ အဆင္မေျပတာေတြေတာ့ ရိွမွာေပါ့ကြာ”

“အင္း…ဒီလုိ ရွင္ေျဖမယ္လို႔ထင္သားပဲ။ ရွင့္ကို အေကာင္းျမင္သမားလို႔ေျပာရမလား၊ အစိုးရအားနည္းခ်က္ကို အခမဲ့ လိုက္ ဖာေနတဲ့သူလို႔ ေျပာရမလား”

ရန္လိုကြၽဲ ထိုေမးခြန္းကိုအေျဖမေပးဘဲ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကုိသာ ဟန္ပါပါ တြန္႔ျပလိုက္သည္။

ဘတ္စ္ကားက မွတ္တိုင္ တခုၿပီးတခုရပ္ကာ ခရီးဆက္ၿမဲ ဆက္၏။  မီးပိြဳင့္ မီးနီမိလွ်င္ ရပ္၏။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္လွ်င္လည္း ရပ္ထားရ၏။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ေနစဥ္အတြင္း တေပမွ် လိမ့္လို႔ရလွ်င္ လိမ့္၏။ ဘရိတ္အုပ္၏။ မီးပိြဳင့္ တႀကိမ္မိလွ်င္ အျခား ကားမ်ားနည္းတူ တေရြ႕ေရြ႕သြားကာ  ဆယ္ႀကိမ္ဆယ္ခါမွ် ဘရိတ္အုပ္သည္။ ယခု ဒ႐ုိင္ဘာမွာ အျခားေသာ ဘတ္စ္ ကားေမာင္းသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ဘရိတ္ကို အားပါးတရအုပ္သူတည္း။ သူဘရိတ္အုပ္တိုင္း ခရီးသည္တို႔ ဘယ္ညာ ေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းထိုးရ၏။

“အေပၚတန္းေလးေတြ ကိုင္ထားပါ၊ လိုအပ္ရင္ ဘရိတ္သံုးမယ္”

ဤအသံမွာ ဘရိတ္အုပ္စဥ္ ကားစပယ္ယာ၏ သတိေပးသံတည္း။ မီးပိြဳင့္ျဖတ္ခ်ိန္တြင္လည္း ကားစပယ္ယာဆရာက ထိုသို႔ သတိေပးတတ္သည္။ မီးပိြဳင့္ကို ျမန္ႏႈန္းျမႇင့္ၿပီး ျဖတ္ေမာင္းရျခင္းကို ဘတ္စ္ကားဆရာတို႔ အက်င့္ပါေနဟန္ရိွသည္။ မီးပြိဳင့္ တခုကို အရိွန္ျဖင့္ျဖတ္ေမာင္းစဥ္ ေရွ႕ကားက ႐ုတ္တရက္ အရိွန္ေလွ်ာ့ရာ ဘတ္စ္ကားဆရာလည္း ဘရိတ္ေဆာင့္အုပ္၊ ခရီးသည္တို႔လည္း အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ ျဖစ္ရ၏။

“ကားဒ႐ုိင္ဘာေတြက ခရီးသည္ေတြကို လူလို႔ထင္ေသးရဲ႕လားရွင္”

“ေၾသာ္…ဒါက အေျပာင္းအလဲရဲ႕ အစပိုင္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ မၾကာခင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ဒီလိုပဲ သည္းခံရမွာေပါ့”

“ရွင္တို႔လည္း  တခ်ိန္လံုးဖာေနရလို႔ ဖာသည္ေတြ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၿပီ။ သနားပါရဲ႕”

ကားက လူငါးဆယ္သာ စီးသင့္ေသာကားျဖစ္ေသာ္လည္း ဒုကၡသီရိ၏ထံုးစံအတိုင္း လူႏွစ္ဆတင္၏။ မွတ္တိုင္တခုသို႔ ေရာက္တိုင္း ကားစပယ္ယာက “အထဲကိုတုိးၾကပါ၊ ဟိုးေနာက္မွ အေခ်ာင္ႀကီး” ဟု ေအာ္ၿပီး လူတင္ေလ့ရိွသည္။ ခရီးသည္ တို႔က ကားထဲတြင္ ငါးပိသိပ္၊ ငါးခ်ဥ္သိပ္။

ထိုအခိုက္ ကားေနာက္ပိုင္းမွ အသံတခ်ဳိ႕ထြက္လာသည္၊ ဟိုမွတ္တိုင္ မေရာက္ေသးဘူးလား၊ ဒီမွတ္တိုင္ မေရာက္ေသးဘူး လား၊ ဒါ ဘာမွတ္တိုင္လဲ၊ ဒီကားက ဘယ္အထိ သြားမွာလဲမသိဘူးဟု ေမးျမန္းေျပာဆိုသံမ်ားျဖစ္သည္။

“ဒီကား ဘယ္မွတ္တိုင္ကေနထြက္ၿပီး ဘယ္မွာ အဆံုးသတ္တယ္၊ ဘယ္မွတ္တိုင္ေတြကို ျဖတ္သြားမယ္ဆိုတာကို ပံုႏိွပ္ၿပီး ျဖန္႔သင့္ေဝသင့္တယ္၊ ကားထဲမွာလည္း ခရီးစဥ္ကို ကပ္ထားသင့္တယ္။ ဒါမွ ခရီးသည္ေတြ အဆင္ေျပေတာ့မွာေပါ့ရွင္”

“အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမယ့္စကား မေျပာနဲ႔ေလ။ လူေတြက အေျပာင္းအလဲ ျမန္ျမန္လုပ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ အစုိးရ က ကတိုက္က႐ုိက္လုပ္ရတာေၾကာင့္ ဒီလုိအခ်က္အလက္ေတြ ႀကိဳမေပးျဖစ္တာပါ”

“ဟုတ္လား၊ ကြၽန္မၾကားဖူးတာေတာ့ ရွင္တို႔အစုိးရက ဘတ္စ္ကားလမ္းေၾကာင္း အေျပာင္းအလဲလုပ္ဖို႔အစီအစဥ္ကို ကိုးလ လြယ္ ဆယ္လဖြား အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္တာတဲ့။ ဒါ နည္းနည္းေနာေနာအခ်ိန္လား။ ထားပါေတာ့ေလ၊ ရပ္မယ့္ မွတ္ တိုင္နာမည္ေတြ ကပ္မထားေပမယ့္ ရွင္တို႔ဘတ္စ္ကားထဲမွာလည္း စာတိုစာရွည္ေတြ ေရးထားတာ စံုလွခ်ည္လား။ ဘာရည္ ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ကပ္ထားတာလဲ”

ေမးခြန္းက တခုၿပီးတခု ဆက္တုိက္လာသည္။ ကားဒ႐ုိင္ဘာခံုေနာက္ဘက္က ‘သံဃာေတာ္မ်ားသာ’ ဟူေသာ စာတန္းကို လက္ညိႇဳးထုိးၿပီး ေမး၏။

“အဲဒါ ဘုန္းႀကီးေတြထိုင္ဖို႔ေပါ့ကြ။ ဦးစားေပးတဲ့အေနနဲ႔ သံဃာေတြ အဲဒီခံုတန္းမွာ ထိုင္ေပါ့ကြာ။ မင္းေတြ႕တဲ့အတုိင္းပဲ၊ ဘတ္စ္ကားစီးတယ္ဆိုတာ ဆီးျဖဴသီး  ဆန္ေကာထဲထည့္လိွမ့္ခံရသလိုမ်ဳိးျဖစ္တတ္သလို ငါးပိအိုးထဲက ငါးပိေကာင္လိုမ်ဳိး လည္း ျဖစ္တတ္တယ္ေလ။ ဒါက ဦးစားေပးဖို႔ သတိေပးထားတဲ့စာတန္းေပါ့ကြာ။ ငါကေတာ့ ဒုကၡသီရိဘတ္စ္ကားမွာ ဒီလို ခံုတန္းမ်ဳိးရိွတာနဲ႔တင္ ဂုဏ္ယူေနမိတယ္”

“သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ရွင္။ ဂုဏ္ယူသင့္တာေပါ့။ ဒါမ်ဳိး ခံုတန္း ေနာက္ထပ္သံုးတန္းေလာက္ ရိွသင့္တယ္။ ကိုယ္ဝန္ ေဆာင္ သည္ေတြ တတန္း၊ ကေလးသူငယ္ေတြ တတန္း၊ သက္ ႀကီးရြယ္အိုေတြ တတန္း။ အဲ…အဲဒီ အထူးခံုတန္းက ဝင္ေပါက္နဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာထားရင္ ပိုအဆင္မေျပဘူးလား၊ အခုက သီးသန္႔ခံုကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ တိုးေဝွ႔ၿပီး သြားရမွာ သက္သာမယ္ မထင္ပါဘူးရွင္။ ဒဏ္ေပးသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနမလားပဲ”

အားလံုးေပ်ာ္သည္ဟူေသာျဖစ္ရပ္မွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားတြင္သာရိွေၾကာင္း မႏုစာရီသိေအာင္ မည္သို႔ရွင္းျပရမည္နည္းဟု စဥ္း စားေနစဥ္မွာပင္  ေမးခြန္းတခု ေမးျပန္၏။

“ဟိုစာက ဘာလဲ။ မာနနဲ႔ ဥစၥာကို အိမ္မွာထားခဲ့ပါတဲ့။ ဒီစာကို ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးထားတာလဲ”

ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရမည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔သတိေပးျခင္းျဖစ္မည္ဟု ေျဖလိုက္မိသည္။

“ရွင္ကလည္း ေသာက္တလဲြေျပာေတာ့မယ္၊ တခ်ဳိ႕ခရီးသည္က ပိုက္ဆံရိွတယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုၿပီး ဘတ္စ္ကားထဲမွာ ေလ လံုးထြား၊ အေပၚစီးကေနတတ္တယ္လို႔  ကားစပယ္ယာေတြကယူဆၿပီး သူတို႔ကို ေစာင္းေျမာင္းေရးထားတာ။ မင္းတို႔ေတြ ဘာေကာင္ႀကီးပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန ငါတို႔ကားထဲေရာက္ရင္ အမ်ားနည္းတူ ကားခေပးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနၾကဆိုတ့ဲ သ ေဘာေပါ့ရွင္”

ရန္လိုကြၽဲ တခါခံလိုက္ရၿပီးၿပီမို႔ ေနာက္တေခါက္ ေမးလာပါက ဂ႐ုတစိုက္ေျဖရမည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။
မႏုစာရီ ေခတၱၿငိမ္သက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မ်က္လံုးက ၿငိမ္ၿငိမ္ မေန။ ကားေရွ႕ပိုင္းတြင္ ‘ဗုဒၶံ၊ ဓမၼံ၊ သံဃံ’ ဟူေသာ စာတန္းကို ေရးထားသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အဘယ္နည္းဟု ေမးလာျပန္၏။

“ကားထဲကို လူေတြ ပိုေရာက္လာေအာင္ ေရးထားတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လာဘ္ေခၚတာမ်ားလား မသိ”

“ဒီစာတန္းေရးမထားလည္း လူေတြက ကားေပၚတက္လာ မွာပဲမဟုတ္လား။ ကြၽန္မထင္တာေတာ့ ဒီစာတန္းရဲ႕ရည္ရြယ္ ခ်က္က အမ်ားႀကီး ရိွႏိုင္တယ္။ သူတို႔ကို ဘာသာေရးကိုင္း႐ႈိင္းတဲ့သူလို႔ ျမင္ေစခ်င္တဲ့သေဘာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ယာဥ္မ ေတာ္တဆမႈလိုမ်ဳိး ျပႆနာအရပ္ရပ္ကင္းေဝးေစဖို႔ အကာအကြယ္ ယူတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ရွင ့္”

ဘတ္စ္ကားထဲမွာ စာတန္းတို႔၏ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားကို ေမးျမန္းၿပီး ငါ့ကို ေဒါက္ျဖဳတ္ေနၿပီဟု ရန္လိုကြၽဲ ခံစားလိုက္မိသည္။

“ရွင္က မီဒီယာသမားဆိုေတာ့ ေၾကာ္ျငာတခုရဲ႕အဓိပၸါယ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို သာမန္လူေတြထက္ ပိုသိသင့္၊ သေဘာ ေပါက္သင့္တယ္”

ေဒါက္ျဖဳတ္ခံရသျဖင့္ ရန္လိုကြၽဲ ေဒါသထြက္လာသည္။ မႏုစာရီကို မည္သို႔လက္စားေခ်ရမည္နည္း။

သူငယ္စဥ္က အေၾကာင္းေတြကိုေမးလွ်င္ သူမွတ္မိႏိုင္မည္မဟုတ္၊ ပုဂံေခတ္ ေက်ာက္စာအေၾကာင္းေမးမည္ဟု ဆံုး ျဖတ္ လိုက္မိသည္။

“ဘာသာေလးမ်ဳိးနဲ႔ေရးထုိးထားတဲ့  ရာဇကုမာရေက်ာက္စာေရးထုိးရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသိလား”

ေမးခြန္း႐ုတ္တရက္ အထုတ္ခံရသျဖင့္ မႏုစာရီ အံ့ၾသသြားဟန္တူသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မႏုစာရီက ခစ္ခနဲ လွလွပပ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မွန္း မသိ။ ေမးသည့္ ေမးခြန္းကို မေျဖႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ရယ္ေမာေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ သည္။

ရာဇကုမာရေက်ာက္စာကို ဘာသာေလးမ်ဳိးျဖင့္ ေရးထိုးထားျခင္းမွာ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးအတြက္ ရည္ ရြယ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေက်ာင္းတြင္သင္ခဲ့ဖူးသည္။ မႏုစာရီကေတာ့ သင္ဖူးမည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အေျဖကိုသိမည္ မ ဟုတ္ေပ။ စကားပင္ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဟု ယူဆရမလို ျဖစ္ေနသည္။

သို႔ေသာ္လည္း မႏုစာရီစကား ေျပာႏိုင္ေသးသည္။

“ဒီေမးခြန္းက လြယ္လိုက္တာရွင္။ ကြၽန္မတုိ႔ ပုဂံေခတ္က ဒီေခတ္လို မဟုတ္ဘူးရွင့္။ မီဒီယာထြန္းကားတယ္။ အမ်ားသိေစခ်င္ တဲ့အေၾကာင္းအရာဆိုရင္ တကယ့္ကုိ အမ်ားသိေအာင္ လုပ္လိုက္တာပဲ။ ရွင္တုိ႔ေခတ္ကေတာ့ ပုဂံေခတ္နဲ႔မတူဘူး။ ဒီမွတ္ တုိင္ၿပီးရင္ ဘယ္မွတ္တုိင္ေရာက္မယ္ဆုိတာကုိ ဒီဘတ္စ္ကားထဲမွာ ေရးမထားဘူး၊ ပေဟဠိလုပ္ထားတယ္။ ပုဂံေခတ္မွာ ေတာ့ လူေတြ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ေက်ာက္စာကို ဘာသာေလးမ်ဳိးနဲ႔  ေရးထုိးရတဲ့ ရည္ရြယ္ ခ်က္ကေတာ့ လူမ်ဳိးေလးခုစလံုး နားလည္ႏိုင္ေအာင္လို႔ေပါ့ရွင္”

မႏုစာရီလည္း ဆင္းရမည့္မွတ္တိုင္ေရာက္သျဖင့္ ကားေပၚမွ လွလွပပ တုိးေဝွ႔ဆင္းသြားေလသည္။ ရန္လိုကြၽဲလည္း လူျပည့္ က်ပ္ေနသည့္ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ၾကက္ေသေသၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလသတည္း။

၂၀၁၇ ေဖေဖၚဝါရီလထုတ္၊ ေမာ္ကြန္းမဂၢဇင္း အမွတ္ (၄၃) မွ သေရာ္စာျဖစ္ပါသည္။

ရန္လုိကြၽဲ ေရးသည္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ သီဟ (စခန္းသစ္)