(မုိးမခ) ဧၿပီ ၂၈၊ ၂၀၁၇
(တစ္ဆယ္)
ငါတို႔ေခတ္တုန္းက သမန္းက်ားဟာ ငါတို႔ကို လမ္းမေပၚဆြဲခ်သြားခဲ့တာေပါ့။ ကိုျမင့္၊ ဝင္းလိႈင္၊ တိုးၫြန္႔၊ စိုင္းဝဏၰ။ ေတေလ ဆိုး ဘဝင္ျမင့္ေလလြင့္ၾကတဲ့လူမ်ိဳး မိုက္ေသြးပို ထင္ရာစိုင္း စိတ္ရိုင္းျပကာ ဆိုးၾကသကို။ ငါတို႔လူငယ္ဘဝကို ပူေႏြးေစခဲ့တဲ့ သမန္းက်ားထဲက ဇာတ္ဝင္သီခ်င္း။ ငမန္းစြယ္နဲ႔ခ်ိန္းႀကိဳးေတြကို BOAC နက္ျပာေရာင္ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွာထည့္။ သံလက္ သီးကြင္းကို လက္မွာစြပ္။ အေပါ့စားသစ္သားတုတ္ေတြကို တေယာက္တေခ်ာင္းစီကိုင္ၿပီး ညဘက္ေတြဆို ငါတို႔ဟာ ခုန္ ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီ။ စာတုိက္ကုန္းဘုရားေရွ႕ေက်ာက္တိုင္ကြင္းနဲ႔ ျပည္ေတာ္သာလမ္းဟာ ငါတို႔ခ်ိန္းရိုက္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြေပါ့။ အားလုံးဟာ ငါတို႔ၿမိဳ႕သားေတြ။ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းဆိုတာ ငါတို႔မွာ နည္းနည္းေလးမွ မရိွခဲ့ေလဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ဟာ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး အရသာရိွရိွ ခ်ိန္းရိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြဲတဲ့လူကြဲ။ ၿပဲတဲ့လူၿပဲ။ ဖူးေယာင္တဲ့လူလည္း ဖူးေယာင္ၾက။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ဟာ မညည္းညဴခဲ့ၾကဘူး။
အဲဒီ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြဟာ ငါတို႔ရဲ႕သူရဲေကာင္း အမွတ္သေကၤတေတြ။ အဲဒီတုန္းက ငါတို႔ရဲ႕အနာတရေတြဟာ ေရ လည္ အရသာရိွခဲ့တာေပါ့။
(ဆယ့္တစ္)
စက္တင္ဘာဟာ သိပ္မၾကာဘူး ထြက္ခြာသြားေတာ့မွာ။ အမွန္က ေန႔ေတြလေတြဆိုတာ ငါ့ဘဝမွာ သိပ္အေရးပါတာ မဟုတ္ ပါဘူးကြာ။
သူလည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ေျပာင္းလဲေနတာပဲ။ ငါတို႔လည္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕စက္တင္ဘာေတြကိုေတာ့ အေသအခ်ာငါ မွတ္မိေနခဲ့တယ္။ တခုေသာစက္တင္ဘာမွာ ငါ့ကိုေမြးဖြားခဲ့တယ္။ တခုေသာစက္တင္ဘာမွာ ငါခိုက္ေနတဲ့ မမတယာက္ဟာၾသဇီကို အၿပီးအပိုင္ ဒိုးသြားခဲ့တယ္။ တခုေသာစက္တင္ဘာမွာ အရက္ပုန္းေရာင္းတဲ့ မေမရီတို႔ဆိုင္ေလးကို လာလာရစ္ေနတဲ့ "ေဇာက္" တေဗြကို ငါတို႔ ခဲနဲ႔ဝုိင္းထုခဲ့ၾကတယ္။ တခုေသာ စက္တင္ဘာမွာ ငါနဲ႔အနီးဆုံးေနရာမွာ က်ည္ ဆန္ေတြ တေဖာက္ေဖာက္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ပ်ံသန္းေနခဲ့တယ္။ တခုေသာ စက္တင္ဘာမွာ ငါတို႔ေကာင္ေတြ " ဒညင္းၿမိဳင္" ကို ေရာက္ရိွခဲ့ၾကတယ္။ ဒညင္းၿမိဳင္ဆိုတာ ေပါင္တံရွည္ရွည္နဲ႔မိန္းမေတြ စုေဝးရာ ေနရာေလးေပါ့။ လူတေယာက္ဟာ ဝိုင္ ေကာင္းေကာင္းတခြက္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ေသာက္တတ္ဖို႔ လိုအပ္သလို ေပါင္တံေတြရိွရာအရပ္ကိုလည္း သြားတတ္ရမွာေပါ့ကြာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါတို႔ဟာ အေမွာင္ေခတ္ထဲကေနၿပီး အ႒ာရႆ တဆယ့္ရွစ္ရပ္ကို သင္ရိုးကုန္ေအာင္ သင္ယူခဲ့ရတာေပါ့။ ငါတို႔ရဲ႕ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးက နာရီျပင္ဆိုင္ေလးဖြင့္ထားတဲ့ စီနီယာတေယာက္ေပါ့။ သူ႔ပုံစံဟာ ေတာင္ပိုင္း ဒါကိုတာျပည္နယ္ သားတေယာက္ရဲ႕ အသြင္သဏၭာန္မ်ိဳး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထီမထင္တဲ့ ဆိုက္ဂိုက္မ်ိဳး။ သူပဲ ငါတို႔ကို ေရေရာၿပီး အရက္ ေသာက္တတ္ေအာင္သင္ေပးခဲ့တယ္။ သူပဲ ငါတို႔ကို ဘန္လတ္တို႔၊ ကိုးမီးတို႔၊ ေဟာလီးဝုဒ္တို႔ ကစားတတ္ေအာင္ သင္ေပး ခဲ့တယ္။ သူပဲ ငါတို႔ကို "ဒညင္းၿမိဳင္" ေရာက္ေအာင္ ေခၚသြားခဲ့တယ္။ သူဟာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ နာရီပ်က္ေတြၾကားမွာ အက်ဥ္း က်သလို ေနလာခဲ့လို႔လားမသိဘူး။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ နာရီပ်က္တလုံးနဲ႔ အေသအခ်ာကို တူေနခဲ့တယ္။ တခါတခါ ငါ့ မ်က္စိထဲမွာ သူဟာ တီတိုနီနာရီလိုလို၊ အိုဂ်ီဘယ္လ္နာရီလိုလိုနဲ႔။ သူ႔ကို စစ္ေအးေခတ္အေၾကာင္း သြားမေျပာနဲ႔။ သူ႔ကို ဒိုမီနိုသီအိုရီအေၾကာင္း သြားမေျပာနဲ႔။ သူ႔ကို အမွတ္ (၁၀) ေဒါင္းနင္းလမ္းတို႔၊ ကရင္မလင္တို႔၊ အိမ္ျဖဴေတာ္တို႔ သြားမေျပာေလ နဲ႔။ သူဘာမွ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ အသက္ဇီဝဓာတ္ ျပတ္ေတာက္ေနတဲ့နာရီေတြကိုေတာ့ ေသြးျပန္ခုန္ေအာင္ တကယ္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့လူ။ သူမူးလာရင္ သူ႔နာရီျပင္ဆိုင္ေလးကိုေရာ၊ သူ႔မိန္းမကိုေရာ၊ သူ႔ကုိယ္သူေရာ ရိုက္ခြဲဖို႔ ဝန္ေလးခဲ့တာမဟုတ္ ဘူး။ တၿမိဳ႕တည္းေနၿပီး သူနဲ႔မေတြ႔တာေတာင္ ၾကာျမင့္သြားခဲ့ၿပီ။ သူဟာ သူအျဖစ္နဲ႔ ျဖစ္တည္ေနေသးရဲ႕လား။ နာရီတလုံးလို တခ်က္ခ်က္နဲ႔သြားေနဆဲပဲလား။ သူ႔ေမးရိုးေတြဟာ အရင္တုန္းကလို မာေက်ာေနဆဲပဲလား။ တခုေသာ စက္တင္ဘာမွာ သူ႔အေၾကာင္းကို ငါေတြးေနခဲ့တာ။
(ဆယ့္နွစ္)
ငါတို႔တိုင္းျပည္ကလည္း ကံဆိုးပါတယ္ကြာ။ ဦးေနဝင္းဆိုတဲ့ ေဂ်ာ္ကီႀကီးတေယာက္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီဆိုၿပီး အဂၢိရတ္ထိုးခ်လိုက္တဲ့ဟာ ငါတို႔မ်ိဳးဆက္ဟာ ခုခ်ိန္ထိ လူရုပ္မေပၚေသးဘူး။ မ်ိဳးဆက္သစ္ဆိုတာလည္း အလင္းေရာင္ပ်ပ်ကို ထိစမ္းပြတ္သပ္ ဖို႔ေနေနသာသာ အေမွာင္ထဲမွာ ဟိုၿငိဒီၿငိနဲ႔စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတုန္းပဲ။ အဲဒီလိုေပ်ာ္႐ႊင္စရာ နည္းနည္းေလးမွ မရိွတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ငါတို႔ဟာ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္နဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ ႀကံဖန္ၿပီး ေနထိုင္ရတာေပါ့။ စစ္ပြဲ ေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲျဖစ္ေနရင္လည္း ငါတို႔ဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကတာပဲ။ က်ည္ဆန္ေတြ ငါတို႔နားက တဝီဝီျဖတ္သန္းေနရင္လည္း ငါတို႔ဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကတာပဲ။
ေလာကႀကီးထဲမွာ မေနခ်င္လို႔ လက္ျပထြက္ခြာသြားတဲ့လူရိွခဲ့ရင္လည္း ငါတို႔ဟ ာေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကတာပဲ။ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တဲ့ လူစုလူေဝးေတြ ေတြ႔ခဲ့ရင္လည္း ငါတို႔ဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကတာပဲ။ WY ေဆးျပားေတြ ဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီၿပီး ပိုင္ရွင္မဲ့ မိခဲ့ရင္လည္း ငါ တို႔ဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကတာပဲ။ မေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ သစ္ေတာေတြကေတာ့ ငါတို႔ကိုထားရစ္ခဲ့ၿပီး ထြက္ခြာသြားၾကၿပီေပါ့။ ညိဳေမာင္း စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေတာင္တခ်ိဳ႕လည္း ငါတု႔ိ မ်က္စိေအာက္မွာတင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။ ျမစ္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ညည္းညဴေအာ္ဟစ္ သံေတြကေတာ့ ေနာင္အခါမွာ ဆင္ဖိုနီတခုခု အေသအခ်ာ ျဖစ္သြားနိုင္တာေပါ့ကြာ။
(ဆယ့္သုံး)
နတ္ရွင္ေနာင္ဟာ အဖြဲ႕အေနွာင္တခုထဲမွာ မလူးသာမလြန္႔သာ ပိတ္မိနာက်င္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေၾကကြဲဖြယ္ေအာ္သံတခုဟာ ေသြးစက္ေတြေအာက္မွာ တဆတ္ဆတ္နဲ႔ တုန္ယင္ေနဆဲေပါ့။ သြားစမ္းပါကြာ။ သမိုင္းဆိုတာ စစ္ႏိုင္တဲ့ ဘုရင္တပါးက စစ္ ႐ႈံးသူ ဧကၠရာဇ္တေယာက္အေပၚ ေရးခ်င္သလို ေရးျခစ္ထားတဲ့ အေရးအသားတမ်ိဳးပါကြာ။ ဘယ္တုန္းကမွ အမွန္တရားနဲ႔ မနီးစပ္ခဲ့ပါဘူး။ ငါကေတာ့ "ဇီမာလမ္းဆုံ" ကို ႀကိဳက္ခဲ့သလို "ေပၚေႏြလလွ်င္" ကိုလည္း ခိုက္ခဲ့တာပဲ။ "ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္" ကို ၿငိခဲ့သလို "ဆြတ္ပ်ံံ႕ဖြယ္ေအာင္၊ ယုဂန္ေတာင္က၊ ေဝေမွာင္အုံ႔ပ်၊ ေႏြေနွာင္းလကို" လည္း အစြဲအလမ္းႀကီးခဲ့တာပဲ။ သူ႔ ရဲ႕ အေရးအသားတခ်ဳိ႕ဟာ ငါတို႔လူငယ္ဘဝရဲ႕အေရျပားေပၚက တက္တူးတခ်ိဳ႕ေပါ့။ ငါတို႔ဘဝထဲမွာ အစက္အေျပာက္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ထင္းႂကြေနခဲ့တာေပါ့။
အျငင္းပြားဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ နတ္ရွင္ေနာင္ဟာ ငါတို႔ၿမိဳ႕ကေလးက ဆံေတာ္ရွင္ က်ိဳက္ေခါက္ေစတီေျခေတာ္ရင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေမွးစက္ေနခဲ့ၿပီ။ ငါသိတာေပါ့။ သူဟာ သံသရာအဆက္ဆက္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိကို ဘယ္ေတာ့မွ အခဲမေၾက ဘူးဆိုတာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါတို႔ဟာ ေတာင္ငူဘုရင္ဆီကို မၾကာခဏဆိုသလို သြားခဲ့ၾကတယ္။ ငါတု႔ိ သြားတတ္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ညေနခင္းေတြေပါ့ကြာ။ တခါတခါ ေမွာင္ရီသမ္းေနခဲ့ၿပီ။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆို က်ိဳက္ေခါက္ေစတီဝန္းက်င္ဟာ တိတ္ဆိတ္ ေအးစက္လို႔။ ဆည္းလည္းသံတလြင္လြင္နဲ႔ ညေနခင္းဟာ ဆြတ္ရီလြမ္းေမာစရာေပါ့ကြာ။ အဲဒီနွစ္ေတြတုန္းက ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕လမ္းမေတြေပၚမွာ ရင္ေဘာင္တန္း လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး ျမင္ျမင္ကရာကိုျဖတ္တိုက္သြားရဲတဲ့ မုန္တိုင္းေတြေပါ့။ ငါတို႔ေရွ႕မွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ေခြအိပ္ေနတဲ့ ေခြးတေကာင္ေတြ႔ရင္ လည္း ေျပးကန္လိုက္တာပဲ။
ငါတို႔ေခါင္းေပၚမွာ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း အုပ္မိုးေနတဲ့ မိုးတိမ္ေတြေတြ႔ရင္လည္း ခုန္တိုက္ပစ္လိုက္တာပဲ။ အဲဒီကာလတုန္းက နတ္ရွင္ေနာင္ဟာငါတို႔လူငယ္ဘဝထဲကို အရိပ္တခုလိုထိုးက်ေနခဲ့တဲ့ အိုင္ကြန္ေပါ့။ ေမွာင္ရီသမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို နတ္သွ်င္ ေနာင္ရဲ႕ဂူထဲမွာ နတ္သွ်င္ေနာင္ကို မင္းညီမင္းသားအေဆာင္အေယာင္နဲ႔မ်ား ေတြ႔ရျမင္ရေလမလားေပါ့။ ငါတို႔ စိတ္ကူးေတြ တအားယဥ္ခဲ့တာေပါ့။ အလကားပါကြာ။ နတ္ရွင္ေနာင္အစား အၾကင္နာေပးေနတဲ့အတြဲေတြကိုပဲ ျမင္ခဲ့ရတာပါကြာ။ အတြဲ ေတြကလည္း ကဲစရာရွားလြန္းလို႔ကြာ။ ရတုဘုရင္နတ္ရွင္ေနာင္ရဲ႕ ဂူထဲကိုေတာင္ ဝင္ၿပီး ကဲေနရတယ္လို႔။ တရက္မွာေတာ့ ငါတေယာက္တည္း ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ကြာ။
လက္နိွပ္မီး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ဘုရားေဂါပကလား။ လုံၿခံဳေရးလား ။ ငါ့တကိုယ္လုံးကိုေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ၿပီး မသကၤာသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ လူကိုမ်ား ဌာပနာတိုက္လာေဖာက္တဲ့ေကာင္မ်ား မွတ္ေနသလား မသိပါဘူးကြာ။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ ငါတေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ငါနဲ႔အတူတူတိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ မုန္တိုင္းေတြထဲက တခ်ိဳ႕မုန္တိုင္း ေတြဟာ အားေပ်ာ့ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ၿပီ။ တခ်ိဳ႕မုန္တိုင္းေတြကေတာ့ ကမၻာေျမရဲ႕ ဟိုဖက္အျခမ္းကို ေရာက္ရိွသြားခဲ့ၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕မုန္တိုင္းေတြကေတာ့ ကုန္းတြင္းပိုင္းကို ျဖတ္သန္းဝင္ေရာက္ဖို႔ အားယူေနတုန္းေပါ့။ ငါအခ်က္ျပလိုက္တဲ့ ငါ့ရဲ႕အလံ ေတာ္ကို ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္ရာအရပ္က ျမင္နိုင္ ၾကားနိုင္ၾကပါေစကြာ။
(ဆယ့္ေလး)
ခက္ေနတာက ဒီေကာင္ႀကီးဟာ ေအသင္ၿမိဳ႕ထဲကို သြားခ်င္ေနတာကြ။ ဒီအခ်ိန္ ေအသင္ထဲမွာ ဘယ္သူရိွမွာလဲကြာ။ ေအဂ်ီ ယန္ပင္လယ္မွ ေရျပာတာမဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါတုိ႔ဆီက ပင္လယ္ေတြလည္း အျပာေရာင္ေရလိႈင္းေတြပါပဲ။ ခက္ထန္ၾကမ္း တမ္းဖို႔ အၿမဲတမ္းအဆင္သင့္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဝီစီေလးတခ်က္သာ မင္းမႈတ္ၾကည့္ပါလား။ ၾကယ္ေတြကိုေတာင္ ဝုန္းခနဲေႂကြ သြားေအာင္ ရိုက္ခ်ျပလိမ့္မယ္။ ေပါင္တံမွာ သဲပြင့္ကပ္ေနတဲ့ အျဖဴမေတြကိုေတာ့ The Wild One မွာ ေဘ့စ္ဂစ္တာတီးတဲ့ "ဇူဆီကြာထရို" ေလာက္စိတ္မေရာက္ဘူးကြာ။
သစ္ခြရိုင္းတပြင့္နဲ႔တူတဲ့ ေတာင္အေမရိကသူေတြဆိုရင္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ "ရီကြယ္မီး" လို ပါရာ ေဂြး ေမာ္ဒယ္လ္မ်ိဳးေပါ့ကြာ။ အဲဒီနွစ္က ငါတို႔ေတြရဲ႕မ်က္လုံးေတြဟာ "ဆိုင္းနိုင္းေကာင္းကင္" က ၾကယ္ပြင့္ေတြလို အစြမ္း ကုန္ေတာက္ပလို႔။ ပြင့္အားေကာင္းတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ပသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီႏွစ္က ဂ်ာမနီဟာ ဗိုလ္စြဲသြားခဲ့တယ္။
ကိုကာကိုလာတလုံးေသာက္ၿပီး ဗုံးတလုံးေဖာက္ခြဲဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့ ကမၻာႀကီးဟာလည္း ငိုင္ဆင္းသြားခဲ့ေပါ့။ ကမၻာသူ ကမၻာ သားမ်ား (အထူးအားျဖင့္ ကမၻာသားမ်ား) ဟာလည္း ေၾကကြဲသြားၾကတာေပါ့။ ငါတို႔ရဲ႕Blood pressure ေတြကို တထစ္ခ်င္း ဆြဲတင္ေပးသြားမယ့္ ရီကြယ္မီးရဲ႕ ေၾကးဝါေရာင္အလွအပေတြကို မျမင္ရေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ။
ေတာင္အေမရိကရဲ႕ အဆင့္ျမင့္ထုတ္ကုန္တမ်ိဳးဟာ ငါတို႔နဲ႔ကံမစပ္ေသးဘူးလို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ ရီကြယ္မီးရဲ႕ fb acc ကိုေတြ႔ခဲ့ရင္ ငါ့ဆီကို mention ေခၚလိုက္ပါဦး သူငယ္ခ်င္းတို႔။ ။
ႏိုင္ဝင္းသီ
ဧၿပီ ၂၄၊ ၂၀၁၇