ေမာင္လူေရး ● တျပံဳးျပံဳး ႏိုင္ငံေတာ္
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၉၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၉၊ ၂၀၁၇
ျမန္မာကြာတာလီးထဲက စာတပုဒ္ဖတ္ၿပီး တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ေလွ်ာက္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ သုေတသနေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားဆိုတဲ့ဟာထဲက ဒါန ပြင့္လင္းျမင္သာမႈႏွင့္ တာဝန္ခံမႈဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးပါ။ ေရးသူက ေဇာ္တူးဆိုင္း။
ဒီေဆာင္းပါးက ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ ေငြေၾကးဆိုင္ရာ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈအေၾကာင္းဆိုေပတဲ့ ဗုဒၶဘာသာအ ေၾကာင္းဘဲ ေရးထားတယ္ဆိုပါေတာ့ေလ။ ခရစ္ယာန္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အေမရိကန္က သိကၡာေတာ္ရဘုန္းႀကီးတပါး ေဒၚလာ တသန္းခြဲေလာက္ ေျဖာင္တဲ့စာတေၾကာင္းဘဲ ပါတယ္ေပါ့။ တျခား အစၥလာမ္နဲ႔ဟိႏၵဴအေၾကာင္းေတာ့ မပါေသးဘူး။
ဘာသာေရးဟာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတရပ္လုပ္ၿပီး ေငြမရွာၾကေပမဲ့ ေငြအလြန္သုံးရတဲ့လုပ္ငန္းတခုပါ။ လာေရာက္ပတ္သက္ သူတိုင္းကို ေငြေၾကးအခမဲ့ ကိုယ္ခ်မ္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာရေအာင္ လုပ္ေပးရတဲ့လုပ္ငန္းကိုး။ တဘာသာနဲ႔ တဘာသာ ေငြရွာပုံ ေငြရပုံ မတူၾကေပမဲ့ ေငြအသုံးလိုအပ္ပုံေတြကေတာ့ တူမွာပါဘဲ။
ဗုဒၶဘာသာမွာက ဘုရားေတြဆိုရင္ ေဂါပကအဖြဲ႔က ေငြေၾကးကို တာဝန္ခံရပါတယ္။ ရွင္းရမွာပါ။ အဲဒီေဂါပကကလည္း ရပ္ ရြာကဆိုတာထက္ အစိုးရအဖြဲ႕ကလူေတြမ်ားပါတယ္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ တမင္အလွဴခံတာမဟုတ္ဘဲ လိုရာသုံးဖို႔ဆိုၿပီး နဝကမၼအေနနဲ႔ ငါးရာတေထာင္ကစ သိန္းဂ ဏန္းထိ လွဴတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ သာမႈ နာမႈမွာ လွဴတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါမ်ိဳးေတြက ရွင္းေလ့မရွိၾကပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေတြမွာ လုပ္ငန္းတခုအတြက္ တမင္သက္သက္အလွဴခံၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဖြဲ႕ရွိပါတယ္။ ရွင္းရပါတယ္။ အလွဴရွင္နာမည္နဲ႔ ေငြအေမာင့္တခါတည္း ဆိုင္းဘုတ္ထိုးရတဲ့အလွဴဓေလ့ဆိုေတာ့လဲ တသက္လုံးစာရင္းရွင္းထားသလိုပါဘဲ။
အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ အဲ အလွဴရွင္ကမၺည္းထိုးတာကလဲ ႂကြားစိန္လုပ္တယ္ထင္ရေပမဲ့ ထရန္စပါရင္စီ ထရန္စပါရင္စီဆိုတဲ့မႏၲာန္ကို အထပ္ထပ္ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ယ္တဲ့ ဒီမိုခေရစီေခတ္ႀကီးထဲေရာက္ပါမွ ေအာ္ ဒါဟာ ေရွးလူႀကီးေတြရဲ႕ ထရန္စပါရင္စီပါလားလို႔ ေပါက္လာေတာ့တယ္။ ကိုယ္ထင္တာက ျမင္ျမင္သမွ် ဝမ္းသာၾကဖို႔ေလာက္ဘဲ ရည္ရြယ္တယ္ထင္ခဲ့တာ။ ေအာ္ ခုမွ "ဟိုက္ ရွားလဘတ္ ထရန္စပါရင္စီပါလား" ဆိုၿပီး အာေမဋိတ္လိုက္ရေပါ့။
တဦးတည္းသီးသန္႔လွဴတာေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေက်ာင္းမွာ တာဝန္ခံသူမရွိရင္ အလွဴရွင္ကိုယ္တိုင္ စီမံ တာမ်ားတာပါဘဲ။ ဓမၼကထိကေတြကို ဓမၼပူဇာလွဴတာကေတာ့ သူ႕ဘာသာ ဘာသုံးသုံးေပါ့ေလ။ ထထိုင္ထဲ ဘယ္သူ႔ေပးခဲ့ ေပးခဲ့ေပါ့။ ေခါင္းစည္းတပ္ထားတဲ့တရားပြဲေတြကေတာ့ တခါတည္း ဆိုင္ရာေခါင္းစည္းထဲ ဝင္သြားတာဘဲ။ တျခားဘာသာ ေတြ ဘယ္လိုေငြရ ဘယ္လိုသုံးစြဲၾကလည္းေတာ့ မသိပါဘူး။
ဒီေဆာင္းပါးဖတ္ရေတာ့ ျပန္သတိရမိတဲ့ အျဖစ္ကေလးေတြရွိတယ္။
ဦးဇင္းတို႔ ၂၀၁၀ တုန္းက BLCE (ဗုဒၶစ္ လီးဒါးရွစ္ စိဗစ္ အင္ပါဝါးမင့္) ဆိုတဲ့သင္တန္း ခ်င္းမိုင္မွာ တလသြားတက္ဘူးတယ္။ ဗဟုအဖြဲ႔က ဦးစီးတာလို႔ ယူဆရတာဘဲ။ အဲဒီသင္တန္းမွာ စရင္းဇယားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က ဆရာ မေဟာင္းႀကီးတယာက္ ၂ ရက္လာသင္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးက "ဦးဇင္းတို႔ လူငယ္ေတြခ်ည္းဘဲ၊ အလုပ္ေတာင္ မစၾကရေသး ဘူးလို႔ သိရတယ္၊ အလုပ္စလုပ္ရင္ စရင္းဇယားနဲ႔ ေသခ်ာလုပ္ပါ။ အေရးႀကီးပါတယ္။ ခ်ာ့ခ်္ေတြမွာေတာ့ တပည့္ေတာ္က စရင္းအင္းအေၾကာင္းေျပာရင္ ဘုန္းႀကီးေတြက လက္မခံပါဘူး။ တပည့္ေတာ္ကေျပာလြန္းေတာ့ ျမင္ရင္ကို ေမာင္းထုတ္ မ တတ္ဘဲ။ တပည့္ေတာ္ ခရစ္ယာန္ပါ။ သင္တန္းမွာ စကားေျပာမွားရင္ ခြင့္လြတ္ပါ" တဲ့။ စကားလုံးေတြကေတာ့ အတိအက်မ ဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဦးဇင္းတို႔ HIV လုပ္ငန္းလုပ္ၾကေတာ့ INGO ႀကီးတခုနဲ႔ တြဲလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးဇင္းတို႔က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အေျချပဳသလို ခ်ာ့ခ်္ကိုအေျချပဳတဲ့ အဖြဲ႕ေတြလည္း ပါပါတယ္။ တဖြဲ႔က ျပႆနာေပၚတယ္။ ေထာက္ပ့ံေငြေတြဟာ လူနာ ေတြဆီ အျပည့္မေရာက္ပါဘူး။ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းက ခ်ာ့ခ်္ကို စီမံခန္႔ခြဲမႈစရိတ္ဆိုေပမဲ့ နာမည္ခံခဘဲထားပါေတာ့ ေပးရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ စီမံခန္႔ခြဲမႈစရိတ္အေနနဲ႔ ေပးခြင့္ရွိတယ္ဆိုေပမဲ့ အဲဒီထက္ ပိုေတာင္းလာလို႔ ျပႆနာျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ေနာက္ ခရစ္ယာန္မိတ္ေဆြတေယာက္ဆီက ၾကားဖူးတာေလးရွိတယ္။
သူဟာ သူေနခဲ့တဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းဆီ ျပန္မသြားခ်င္ဘူးတဲ့။ ဘုန္းႀကီးကို သိပ္စိတ္နာတယ္တဲ့။ အလွဴေငြေတြအမ်ားႀကီးရွိေပမဲ့ မေသ႐ုံတမယ္ ေနခဲ့ရတယ္တဲ့။
ေျပာလိုတာက ဘာသာေရးလုပ္ငန္းဟာ ဘယ္ဘာသာမဆို ေငြသြန္သုံးတဲ့လုပ္ငန္းလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ဘာသာေပါင္းစုံကို သုေတသနလုပ္ၿပီး ေငြေၾကးဝင္လာပုံ ထြက္သြားပုံ ဘယ္အတြက္ထြက္တယ္ ဘယ္က လာတယ္ ဘယ္ လိုလာတယ္ဆိုတာေတြပါ ဆက္လက္ သုေတသနျပဳတင္ျပၾကရင္ ေကာင္းမွာဘဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါမွသာ စနစ္က်တဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြကို တခုနဲ႔တခု အတုယူလို႔ရမွာျဖစ္သလို ပြင့္လင္းျမင္သာမႈအားေကာင္းလာၿပီး ဒီမိုကေရစီအကူး အေျပာင္း ကိုေတာင္ အေထာက္အကူျပဳမယ္ေပါ့ေလ။ ဘာ့လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘာသာေရးပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အေလ့အထဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈပုံစံေတြအေပၚမွာ ၾသဇာႀကီးတယ္မဟုတ္လား။
ဒါ့အျပင္ ဘာသာေပါင္းစုံ ေငြေၾကးရွာေဖြမႈႏွင့္ စီမံသုံးစြဲပုံဆိုင္ရာညီလာခံႀကီးေတြ ဘာေတြ ဆက္လုပ္လို႔ရတာေပါ့။ ေငြေၾကး ဆိုင္ရာေတြ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိလာၿပီဆိုရင္ တဘာသာနဲ႔ တဘာသာ သံသယေတြ ေျပလာၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအတူယွဥ္တြဲႀကီးက သူ႔ဘာသာ အလိုအေလ်ာက္ရလာမွာေလ။
အဲဒီကတဆင့္ ဘာသာေရးစာေပေတြ အျပန္အလွန္ အတူယွဥ္တြဲေလ့လာသင္ယူနာၾကားတဲ့အဆင့္ေရာက္လာၿပီး အနက္ အဓိပၸါယ္အဖြင့္ေတြေတာင္ ေခတ္ရဲ႕လူေနမႈေတြနဲ႔ညီေအာင္ စုေပါင္းႏွီးေႏွာ ေဆြးေႏြးျပဳျပင္ ေရးၾကသားၾကတဲ့အထိေတာင္ ေရာက္လာႏိုင္တာပ။
အဲဒီလို ဖြင့္ဆိုတဲ့ထိ ေရာက္လာရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ထင္တာပါဘဲ။ ဘာ့လို႔ဆို၂၀၀၈တုန္းက ဘာလီမွာ ICAAP ဆိုတဲ့ HIV နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ညီလာခံလုပ္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က ယူအန္ေအ့ဒ္က ဦးေဆာင္တဲ့အခန္းက႑ကေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႔ ဆိုင္ပါ တယ္။ ဘာသာေရးမွာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုပုံေတြဟာ HIV/AIDS တိုက္ဖ်က္ေရးမွာ အဟန္႔အတားျဖစ္လာတယ္ေပါ့ေလ။ အထူး သျဖင့္ကေတာ့ လိင္ဆက္ဆံဖက္မ်ားတဲ့သူေတြနဲ႔ လိင္တူဆက္ဆံတဲ့သူေတြအတြက္ ဘာသာေရးရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ ေတြ ေၾကာင့္ ပညာေပးေရးေရာ အကူအညီေပးေရးေရာ ပိုလုပ္ရခက္လာပါတယ္တဲ့။ သူတို႔က အဲဒါေတြကို သက္သာရာရေစမယ့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ ရမလားဆိုတာ ရည္ရြယ္တယ္ေပါ့ေလ။ အဲဒီတုန္းက ပုတ္ရဟန္းမင္းႀကီးဟာ ကြန္ဒုံးကို လက္မခံ ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာကိုး။ ေနာင္မွာေတာ့ သူ႔အယူအဆမွားေၾကာင္း ေျပာသြားပါတယ္။
အခုလည္း ျမန္မာျပည္မွာ ဘာသာေရးရဲ႕ အိမ္ေထာင္မႈအေပၚမွာ ဝင္စြက္ဖက္ထားတာေတြေၾကာင့္ ျပႆနာေတြ ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဘာသာမတူသူ လူေတြ စုေပါင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံတခုမွာ ဘာသာမတူသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္ဖက္ၾကေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ခရစ္ယန္ကလည္း ခ်ာ့ခ်္ထဲမွာ သူ႔ထုံး သူ႔တမ္းေလးနဲ႔ လက္ထပ္ေစခ်င္၊ ေမြးလာတဲ့ကေလး ဘာသာဝင္ မႈျပဳေစခ်င္။ အစၥလာမ္ကလည္း ဘာသာဝင္အျဖစ္ေျပာင္းလဲၿပီး ဗလီထဲ သြင္းခ်င္၊ ဟိႏၵဴကလည္း ဇာတ္မတူရင္ လက္မခံခ်င္ဆိုေတာ့ ခု ဗုဒၶဘာ သာေတြကလည္း မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒေတြ ဘာေတြေရးေတာ့ ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္လာေရာ။
အဲဒါကို ကန္႔ကြက္႐ႈတ္ခ်ပါတယ္ဆိုတဲ့သူေတြကလည္း ဘာသာကိုအေျခမခံဘဲ ႏိုင္ငံသားမွန္သမွ် လိုက္နာႏိုင္မယ့္ လက္ ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းဆိုင္ရာဥပေဒမ်ိဳး ေပၚလာေအာင္ အားမထုတ္ႏိုင္ေတာ့ ပို႐ႈပ္ေထြးလာတာဘဲ အဖတ္တင္တာေပါ့ေလ။ လူ႔ အခြင့္အေရး႐ႈေထာင့္ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး႐ႈေထာင့္ ေမြးစကေလးအခြင့္အေရး႐ႈေထာင့္ကေန ဘာသာေပါင္းစုံကို ေဝ ဘန္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံ့အင္အားစုေတြ ကြဲျပားတာဘဲ အဖတ္တင္ရဲ႕။ ခုေတာ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးကိုေတာင္ အမ်ိဳးသားလုံျခံဳေရးကို ၾကာကူလီ႐ိုက္တဲ့ဟာလို႔ေတာင္ ထင္လာသူေတြ ရွိလာတာပ။
ေငြေၾကးဆိုင္ရာ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈကေန တဘာသာနဲ႔ တဘာသာ သံသယေတြေလ်ာ့ခ်၊ အဲဒီကတဆင့္ ဘာသာေရးသေဘာ တရားဆိုင္ရာ ပူးေပါင္းေလ့လာမႈဆီေရာက္၊ အဲဒီကတဆင့္ ကိုယ့္ေရေျမနဲ႔ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ေအာင္ျပဳျပင္ဖြင့္ဆို၊ အမ်ားလိုက္နာႏိုင္တဲ့ ဘုံသေဘာတူခ်က္ေတြေလာက္သာ မကေတာ့ဘဲ တဦးခ်င္း က်င့္သုံးလိုက ႀကိဳက္ရာ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ အၿခိမ္းအေျခာက္မရွိက်င့္သုံး တျပံဳးျပံဳးႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးမ်ား တည္ေထာင္လို႔ရရင္ ေကာင္းမွာဘဲလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ တယ္။
ေအာ္ စကားမစပ္ အလွဴေငြဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ဘဲ ဆိုင္တယ္ထင္ေနအုံးမယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြထက္ ဘုန္းႀကီးတဲ့ လူေတြ အမ်ား ႀကီးရွိေသးတယ္ဗ်။ အလွဴေငြအမ်ားႀကီးရတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ လူပုဂၢိဳလ္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးမဟုတ္လား။ ဘယ္က ဘယ္ ေလာက္ရ ဘာအတြက္ ဘယ္လိုသုံးေနလဲဆိုတာ အဖက္ဖက္က ဘယ္သူမဆို ဒိုးယိုေပါက္ျမင္ခြင့္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာေပါ့။
အစိုးရႀကီးရတဲ့ အလွဴေငြေတြေရာေပါ့ေလ။
တကယ္ေတာ့ ညီၫြတ္ေရးတို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔ဆိုတာကလဲ အလွဴေငြရဲ႕ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈအေပၚမွာဘဲ အေျခခံထားတာ မဟုတ္ပါလား။
ေမာင္လူေရး