ေဇာ္ေအာင္ (မုံရြာ) ● ေနေရာင္ျခည္စြမ္းအင္နဲ႔ ထမင္းဟင္း မခ်က္ၾကသည့္အေၾကာင္း ...
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၈၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၈၊ ၂၀၁၇
မီတာခေစ်းတက္ရင္ ေနေရာင္ျခည္သံုးျပီး ထမင္းခ်က္ၾကမယ္၊ ဟင္းလည္းခ်က္လို႔ရတယ္၊ ျမင့္လြင္ ကာလီဖိုးနီးယား (USA) ေဆာင္းပါးကို ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ အလြန္အားရစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ အေမရိကန္၊ တ႐ုတ္၊ ဗီယက္ နမ္ေတြမွာ ေနေရာင္ျခည္နဲ႔ ထမင္းဟင္း မခ်က္ၾကသလဲ ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ပဲေမးၿပီး က်ေနာ္ပဲေျဖပါမယ္။ ကြဲလြဲမႈေတြ ပညာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ ရွိမွာပါ။ လက္ေတြ႕နဲ႔ စာေတြ၊ ဓါတ္ခြဲခန္း အေတြ႕ေတြက အမ်ားႀကီး ကြာျခားပါတယ္။ အေမရိကန္မွာ လွ်ပ္စစ္တယူနစ္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ တရုတ္ျပည္ေစ်းႏႈန္း အတူတူေလာက္ရွိေပမဲ့ ထမင္းဟင္းကို ဘာေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္၊ ဂတ္စ္ (ဓါတ္ ေငြ႕) နဲ႔ ခ်က္ပါသလဲ။
ပထမဆံုး ေဆာင္းပါးကို ေသခ်ာဖတ္ပါတယ္။ The Voice သတင္းစာက ျဖစ္ပါတယ္။ ေနမီးဖိုလို႔ အေမရိကန္မွာ ေခၚၾကပါ တယ္။ ၃ မ်ဳိး ရွိပါတယ္။
၁။ Solar Panel Cooker
၂။ Solar Parabolic Cooker
၃။ Solar Box Cooker ဆိုျပီး ခြဲျခားထားပါတယ္။
အဓိကေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ အပူစြမ္းအင္ကို ဆံုးရံႈးမႈအနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ရယူ ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ့ နည္းပညာျဖစ္ပါတယ္။ အနက္ေရာင္အပူစုတ္ျပီး ေရကိုပူေစတယ္။ ထမင္းဟင္းေတြကို ခ်က္တဲ့နည္းျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ျပဳတ္ျပီးခ်က္ တာမ်ိဳးေတြအတြက္ ေကာင္းပါတယ္။ ဝက္ဆိုက္ (၃) ခုကိုလည္း ေဖၚျပထားပါတယ္။ ေအာက္ပါတခုမွာ ရုပ္ပံု၊ ဗြီဒီယိုလင့္ မ်ားစြာ ထည့္သြင္းထားပါတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔လည္း လြယ္ကူပါတယ္။
http://solarcooking.wikia.com/wiki/CooKit
မီတာခ ေစ်းႏႈန္းမ်ား US$ cent (၂၀၁၃ အေမရိကန္ EIA Data)
Myanmar 3-80, China 7-11, India 8-12, Thailand 4-10, Vietnam 6-10, Malaysia 6-11, Singapore 21, Philippine 40, USA 8-17, Japan 20-24, Australia 30 .. etc.
ဘာေၾကာင့္ အေမရိကန္၊ တ႐ုတ္၊ ဗီယက္နမ္ေတြမွာ ေနေရာင္ျခည္နဲ႔ ထမင္းဟင္းမခ်က္ၾကသလဲ ေမးခြန္းရဲ့ အေျဖ (၃) ခ်က္ကို ေရးသားလိုပါတယ္။
၁။ ခ်က္စရာထင္း အလြယ္တကူရရွိေနျခင္း
မေန႔ကပဲ အိမ္ဖ်က္ထားတဲ့ သစ္သားအတိုအစဆိုင္မွာ ႏွစ္တစ္ 2”/1” ၁၅ ေပ ပ်ဥ္းကတိုးသား သစ္ေဟာင္း ၇၅၀ က်ပ္ (0.75 US dollar) နဲ႔ ဝယ္ပါတယ္။ ပိေတာက္သား အသစ္ကို ၁၅၀ က်ပ္ေပးရပါတယ္။ အေဟာင္းကေတာ့ ၅၀ က်ပ္ေစ်းနဲ႔ ရပါတယ္။ တိုစျဖတ္စမ်ားကို ၁ ေပအရွည္အေခ်ာင္း၂၀ ပါတဲ့ ထင္းတစီးကို ၅၀၀ က်ပ္ (US$ 0.5 dollar) နဲ႔ ေရာင္းသလို၊ ပ်ဥ္းကတိုးသားအတိုအစဆိုရင္ တစီး ၁ ေထာင္က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းပါတယ္။ မီးေသြးထက္ ထင္းကို ပိုသံုးၾကပါတယ္။ ဒါက ေတာ နယ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕အိမ္ေထာင္စုမ်ားက ထင္းမီးပဲ သံုးပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္တတ္ႏိုင္သူေတြက တယူနစ္ ၃၅ က်ပ္ (US$0.3 dollar per unit electricity) ဆိုေတာ့ ထင္း၊ မီးေသြးကို အလုပ္႐ႈပ္ခံ မသံုးေတာ့ပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ပဲ ခ်က္ျပဳတ္ပါ တယ္။ ပိုၿပီးတတ္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ ဓါတ္ေငြအိုးမ်ား Gas Cooker သံုးပါတယ္။ တဗူးကို က်ပ္ ၇ ေသာင္းနဲ႔ ဝယ္ျပီး၊ Gas Cooker မီးဖိုတခုကို ၃ ေသာင္းက်ပ္ (US$ 30 dollar) ပဲေပးရပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ထမင္းအိုးတလံုး က်ပ္ ၃ ေသာင္း၊ လွ်ပ္စစ္ အေၾကာ္အိုးတလံုး က်ပ္ ၃ ေသာင္း ေစ်းခ်ိဳပါတယ္။ မသံုးတတ္ရင္ေတာ့ ခဏနဲ႔ပ်က္သြားတဲ့ တ႐ုတ္လုပ္ ထမင္းအိုး၊ အ ေၾကာ္အိုးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဂတ္စ္မီးဖိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာပဲ လုပ္ၾကတယ္။ ဂတ္စ္အိုးေတြေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္က ကား ၾကီးေတြနဲ႕ ပုသိမ္အထိသယ္လာၿပီး ေရာင္းၾကပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သစ္ေတာျပဳန္းတီးသြားပီဆိုေပမဲ့ ထင္းေတြကေတာ့ ေပါမွေပါ၊ တႏိုင္ငံလံုးရဲ့ ၉၀ % ထမင္းဟင္း၊ စားေသာက္ ဆိုင္ေတြက ထင္း၊ မီးေသြးပဲ သံုးေနဆဲလို႔ သိရပါတယ္။ ဒါက ပထမအခ်က္ ဘာေၾကာင့္ ဆိုလာကို မသံုးျဖစ္ျခင္းပါ။
၂။ စိတ္မရွည္ျခင္း
ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ စိတ္မရွည္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ထင္းအလြယ္တကူရေနေတာ့ ျမန္မာ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ေက်းလက္ေတာ ေဒသေတြမွာ ထင္းမီးနဲ႔ ဝုန္းကနဲ႔ ႐ိႈ႕ၿပီး ၁၅ မိနစ္နဲ႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီးသြားပါတယ္။ ဆိုလာသံုးျပီး အၾကာႀကီး မေစာင့္ႏိုင္ ပါဘူး။ ဆင္းရဲမြဲေတသူမ်ားက အမ်ားအားျဖင့္ စိတ္မရွည္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆိုလာမီးဖို (ေနမီးဖို) အလကားေပးေတာင္မွ ေတာေနေက်းလက္ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား အသံုးျပဳၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အိုးခြက္လုပ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
၃။ ေငြမေပးခ်င္
ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ေငြေပးၿပီး မဝယ္ခ်င္ပါဘူး။ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမတတ္တာလည္း တခုျဖစ္ပါတယ္။ အလကားေပးရင္ေတာ့ အလကားရတဲ့ႏြားဆိုျပီး ယူမွာပါပဲ။
ဥပမာတခု…။ ရန္ကုန္မွာ လျပည့္ဝန္းလူမႈေရးအဖြဲ႕ရွိပါတယ္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္တခုက ဆိုလာနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးထြန္းတဲ့ စနစ္ကို အလွဴရွင္ေတြရွာေပးၿပီး အခမဲ့ေပးပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အိႏၵိယကို ၆ လ အခမဲ့ (ေန၊ စားစရိတ္ျငိမ္း) သင္တန္း လႊတ္ေနတာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိပါျပီ။ သူတို႔က အလကားေပးတယ္။ ဝယ္ခ်င္သူေတြကို သင္တန္းတက္ျပီးသူေတြက သူတို႔ ေဒသေတြမွာ တပ္ဆင္ေပးတယ္။ ျမန္မာျပည္က သင္တန္းတက္လိုရင္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္၊ မိန္းမျဖစ္ရမယ္၊ ေျမးရွိရမယ္ ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္နဲ႔ ၆ လသင္တန္းေခၚပါတယ္။ စာတတ္စရာမလိုဘူး၊ လက္ေတြ႕ ၆ လသင္ေပးတယ္။ ဆိုလာမီးထြန္း စနစ္ကို ၆ လေတာင္ လက္ေတြ႕သင္ေပး၊ လုပ္ထားေတာ့ မိန္းမႀကီးေတြ လုပ္နည္း အလြတ္ရေနပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို သ ေဘၤာနဲ႔ေရာက္လာရင္ သူတို႔ရြာကို ပို႔ေပးတယ္။ ရြာက သင္တန္းဆင္း ျမန္မာမႀကီးေတြက ခဏေလးနဲ႕ ရြာသားလူငယ္ေတြ အကူညီနဲ႔ တပ္ဆင္တယ္။ ပ်က္ရင္လည္း သင္တန္း ၆ လ ဆင္းထားေတာ့ အလြယ္တကူ ျပင္ေပးတယ္။ သူတို႔က ရြာခံ စိတ္ ဝင္စားသူမ်ားကို တပ္ဆင္နည္း၊ ျပဳျပင္နည္း သင္ေပးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ မိန္းမႀကီး အသက္ ၅၀ အရြယ္ပဲ ေခၚရသလဲဆိုေတာ့ ရြာကထြက္ခြာမသြားဘူး.. ဆိုတာ ေသခ်ာလို႔ျဖစ္ပါတယ္ …တဲ့။
● နိဂံုး
လူေတြက အလြယ္သိပ္ႀကိဳက္တတ္ၾကပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးစားမလားေမးရင္ အခြံခြာၿပီးသားလား ေမးခ်င္ၾကတယ္။ ဒါကို နားလည္တဲ့ စီးပြားေရးသမားက အသံုးခ်ႏိုင္ပါတယ္။ အခု ေနမီးဖိုကို ျမန္မာျပည္မွာ ေရာင္းဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူေတြကေတာ့ ၀ယ္ၾကပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္အသံုးခ်ဖို႔ ဆိုတာေတာ့ အရမ္းခက္ပါတယ္။ လူေတြ ဒါေလာက္ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ထမင္းဟင္း မခ်က္ခ်င္ပါဘူး။ ထင္းနဲ႔ခ်က္ရင္ ပိုျမန္တယ္ဆိုတာ သိေပမဲ့ မီးဖိုရတာခက္တယ္။ အိုးမဲ၊ မီးခိုးထြက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္၊ ဂတ္စ္ေတြပဲ သံုးေနၾကတာပါ။ တနည္းအားျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ (Confort) လုပ္ခ်င္ၾကတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဆိုလာစြမ္းအင္ဆိုတာ ျမန္မာဆန္ဆန္ေျပာရရင္ ၾကက္ဆူပင္စိုက္ျခင္းနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ မီးထြန္းဖို႔၊ တီဗြီၾကည့္ ဖို႔၊ ဖုန္းအားသြင္းဖို႔ပဲဆိုရင္ေတာ့ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ မိုတာေရတင္ျခင္း၊ ေရခဲေသတၱာသံုးျခင္း၊ အပူေပး၊ မီးပူတိုက္ေတြ အတြက္ေတာ့ လံုးဝမကိုက္ပါဘူး။ ဘက္ထရီစရိတ္အလြန္ၾကီးျမင့္ျခင္း (၂ ႏွစ္ပဲ သက္တမ္းရွိတယ္)။ ပစၥည္းပ်က္ရင္ ျပင္လို႔ မရ၊ အသစ္ပဲလဲလွယ္ရျခင္းေတြေၾကာင့္ ဆိုလာဓါတ္အားထုတ္စက္႐ံုဆိုတာ သူေဌးႏိုင္ငံေတြအတြက္ပဲ အသံုးက်ပါတယ္။ ဆင္းရဲႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဆိုလာ တႏိုင္တပိုင္ မီးထြန္းတဲ့ ဆိုလာပင္နယ္ေလးေတြပဲ ေကာင္းပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ။ ေနမီးဖိုအေၾကာင္းေဆာင္းပါးကို ႀကိဳဆိုရပါမယ္။ သိသူေဖာ္စား မသိသူေက်ာ္သြားလို႔ပဲ သတ္မွတ္ရပါ မယ္။ ဒါကို အသံုးျပဳႏိုင္ေအာင္ ျမန္မာအစိုးရက ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ရင္ (ဒါမွမဟုတ္) ျမန္မာေတြ ဝင္ေငြေကာင္းလာၾကျပီး အခ်ိန္ေတြ ပိုလာၾကရင္ေတာ့ ေနမီးဖိုသံုးၿပီး ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ခ်င္သူေတြ မ်ားျပားလာၾကမွာပါ။
ေဇာ္ေအာင္ (မံုရြာ)
ကိုးကားခ်က္။
https://www.slideshare.net/…/myanmar-electricity-2013-and-u…