ဆလိုင္းဇုန္ ● စီးဆင္းေပါ့ မဏိပူရ္ျမစ္ေရ
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၉၊ ၂၀၁၇
မိုးမခ မဂၢဇင္း အတြဲ (၄)၊ အမွတ္ (၃) မတ္လ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ အက္ေဆးျဖစ္ပါသည္။
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၉၊ ၂၀၁၇
မိုးမခ မဂၢဇင္း အတြဲ (၄)၊ အမွတ္ (၃) မတ္လ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ အက္ေဆးျဖစ္ပါသည္။
ေတာင္ျပာတန္းႀကီးမ်ားသည္ ႏွင္းျမဴမ်ားဆုိင္းေနေသာ မနက္ခင္းထဲတြင္ ထင္ရွားျပတ္သားျခင္း မရွိၾကေသးေပ။ ေဖေဖာ္ဝါရီ လကုန္ မတ္လဆန္းၿပီးေသာ္ျငား ေတာင္ေပၚတြင္ ေဆာင္းမကုန္ေသးေခ်။ မပီဝိုးတဝါး မနက္ခင္းသည္ ေအးစက္လွသည္။ သားေရႏွင့္ ဝါးတုတ္ကေလးမ်ား ရက္လုပ္ထားေသာ ေခြးေျခပုေလးေပၚထိုင္ရင္း ေနေရာင္မလာခင္ ထင္းမီးဖိုေနရသည္။ ထင္းမီးမဖိုလွ်င္လည္း အေအးဒဏ္ခံႏုိင္ရည္ရွိရန္ ခက္ေခ်မည္။ ေတာင္တန္းေဒသအေၾကာင္းကို သူေတြးမိသည္။ ေတာင္ ေပၚသားျဖစ္ရသည္မွာ အေအးဒဏ္ခံစားေနရ၊ ခက္ခဲေသာ ေတာလမ္းေတာင္လမ္းမ်ား ေလွ်ာက္လွမ္းရ၊ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္း ေသာ ေတာင္ယာအလုပ္ကို မနားမေနလုပ္ရ၊ သိပ္ကိုၾကမ္းတမ္းသည္ပဲဟု တဖက္က သူေတြးသည္။ တဖက္တြင္ ေတာင္ ေပၚတြင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရ၊ ကား၊ ဆိုင္ကယ္မ႐ႈပ္၊ ေလသန္႔သန္႔ ႐ွဴ႐ိႈက္ရ၊ လတ္ဆတ္ေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား စားသံုးရ၊ ဘာေသာညာေသာ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနမႈမ်ား၊ မနာလိုမႈမ်ားမရွိ စသည္ စသည္ ျပန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ ေက်နပ္မိျပန္ သည္။ ေတာေတြး ေတာင္ေတြး ေတြးရင္းပင္ မီးအရွိရလာၿပီး အေႏြးဓာတ္မ်ား မ်က္ႏွာဆီသု႔ ဟပ္လာသည္။ နဂုိ ခပ္နီနီျဖစ္ေသာ သူ႔အသားအေရးသည္ ပုိၿပီး ေရႊေရာင္လင္းလက္ေတာက္ေျပာင္လာသလုိပင္ ၾကည့္ေကာင္းေနေတာ့သည္။ နဖူးခပ္က်ယ္က်ယ္ ဆံပင္မ်ားက တခ်ိဳ႕က လဲ၊ တခ်ိဳ႕က အေထာင္ ကပို ကယိုပံု၊ အိပ္ရာထစမို႔ လည္းမဟုတ္၊ ပံုမွန္ေနရင္းပင္ ဒီပံုစံအတိုင္းျဖစ္သည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ႏႈတ္ခမ္းေမႊး တိုတိုစိမ္းစိမ္းမ်ားက ေယာက်ာ္း ပိုပီသေစသလို။ ေဘာ္ဒီေတာင့္ေတာင့္ ရင္အုပ္ခပ္က်ယ္က်ယ္၊ အလုပ္ၾကမ္းမ်ားလုပ္ေနရေသာေၾကာင့္ တုတ္ခိုင္ေသာလက္ေမာင္းမ်ား၊ ႂကြက္သားမ်ားက က်န္း မာေသာသူျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပေနသည့္ အလားပင္ ျဖစ္သည္။
ေရႊမန္းတကၠသုိလ္တက္စဥ္ကတုန္းကအေၾကာင္း သူေတြးေနမိ ျပန္သည္။ သူေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သည္မွာ အရာရွိတေယာက္ျဖစ္ ရန္ ျဖစ္သည္။ သူေမွ်ာ္မွန္းသည္ထက္ မိဘမ်ား၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္သာ။ သူ၏မိဘမ်ားသည္ ၿခံမ်ားစြာပိုင္သူျဖစ္ၾကၿပီး ေတာထဲ ေတာင္ထဲတြင္ ခ်မ္းသာေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ တဦးတည္းေသာသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလုိလုိက္ျခင္း ခံရသလိုေတာ့ရွိ သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေသည္ စည္းကမ္းႀကီးသည။္ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ေၾကာင္း က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္ၿပီးမွသာ အလိုလိုက္ခဲ့ သည္။ က်ဳိးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္ပါက ပယ္ခ်ခံရသည္သာ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆန္းေဒးစကူးလ္ မွန္မွန္တက္၊ သီခ်င္းဆို ဂစ္တာတီး၊ ကဗ်ာေရးမ်ား ဝါသနာထံုသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆန္းေဒးစကူးလ္တက္ခဲ့ရသည္မွာ သူ႔အတြက္ အင္မတန္ ေပ်ာ္ ရႊင္ ေက်နပ္ရသည။္ ေက်ာင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေဆာက့စားရသည္။ မပ်င္းရေတာ့ ေက်ာင္းတက္မွန္သည္။ လိမၼာၿပီး စာေတာ္ျပန္ေတာ့ ဆရာ ဆရာမမ်ား ခ်စ္ခင္မႈကို အလိုလိုရေနျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ သူ၏တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္သည္ မီးႏွယ္၊ မုန္တုိင္းႏွယ္ အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္။ ခ်စ္ေသာမိဘႏွစ္ပါး စလံုးသည္ ၿမိဳ႕သုိ႔ ျခံထြက္မ်ားကုိတင္ပို႔ရင္း ေစ်းဝယ္ရာကအျပန္ ကား အက္စီးဒင့္ ျဖစ္သည္။ ေနရာမွာတင္ ပြဲခ်င္းၿပီးသည္။ မတ္ေစာက္ ေသာ လမ္းေအာက္ဘက္ ေပ ၄၀ဝ ေက်ာ္ထိေအာင္ လိမ့္ဆင္းသြားေသာ ကားေနာက္ မည္သို႔အသက္ရွင္ႏိုင္ပါေတာ့မည္ နည္း။ မိဘမ်ားဆံုးသည့္အေၾကာင္း သတင္းသည္ ယခုထိပင္ လက္မခံႏိုင္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ အဲ့ဒီသတင္း ၾကားၾကားခ်င္း ျပန္လာ ကတည္းက ယခုထိတိုင္ ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အိမ္တြင္းပုန္း ျခံလုပ္ငန္းကုိသာ ဦးစီးလုပ္ကုိင္ေနခဲ့သည္။
ေနေရာင္ျခည္သန္းလာေတာ့ လွပေသာ ေတာင္ေပၚမနက္ခင္းကို မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ႐ႈစားလိုက္သည္။ ေနလံုးႀကီးကို မျမင္ ရေသးေသာ္လည္း ေရာင္ျခည္သည္ ျမဴႏွင္းမ်ားကို မႏိုင့္တႏိုင္ ျဖတ္ေျပးဝင္လာသည္က ပို၍အားမာန္ပါသလို ခန္႔ညားသလို ခံစားမိသည္။ ဒီေန႔သည္ အျခားေန႔မ်ားထက္ပိုၿပီး သူလန္း ဆန္းေနမိသည္။ ေတာင္ေျခေအာက္ကေန စီးဆင္းရစ္ေခြေနေသာ မဏိပူရ္ျမစ္ကို မပီမျပင္ သူလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲ ေႏြးသြားသကဲ့သို႔ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရြင္ျခင္းမ်ားက အသစ္အတိုင္း မပုပ္မသိုး တည္ရွိေနတာကို ရင္အံုအသာကိုင္စမ္းရင္း သူသိေနသည္။ လူသားတေယာက္တြင္ ခ်စ္ျခင္းတည္ရွိေနသည္မွာ ထူးဆန္းေသာကိစၥမဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း၊ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းအတြက္ မိမိအခ်စ္ကို အႀကီးျမတ္ဆံုး အခမ္း နားဆံုး ဟု မွတ္ယူခံစားတတ္ၾကစၿမဲပင္ မဟုတ္ေလာ။
ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာေလးႏွစ္က ဒီလိုေန႔ေလးသည္ လွပေနခဲ့သည္။ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ကင္းစင္ၿပီး ေနေရာင္ျခည္သည္ ထြန္း လင္းေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျမစ္သို႔ဆင္း၍ ေရကူးရင္း ငါးမွ်ားခ်င္စိတ္ရွိလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမစ္ဆိပ္သို႔ သြားခဲ့သည္။ အလြန္ အင္မတန္မွ ကံေကာင္းသည္မွာ ျမစ္ဆိပ္တြင္ ငယ္တုန္းက အတူတူ ဆန္းေဒးစကူးလ္တက္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို မထင္မွတ္ဘဲ ျပန္ဆုံစည္းရသည္။
သူမက ေက်ာင္းဆရာမေလးျဖစ္လို႔ သူ႔ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အတန္းတင္စာေမးပြဲၿပီး ေနာက္တေန႔ျဖစ္၍ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကေလးေလးမ်ားႏွင့္ သဲေသာင္ျပင္ေပၚေဆာ့ကစားရင္း ကေလးေလးမ်ားကို ဝိုင္း ဝန္းထိန္းေက်ာင္း ေပးရင္း တခါ တခါ ရယ္သံလြင္လြင္ႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းမ်ားဆံုဆည္းလို႔ ရင္ဘတ္မ်ား ေႏြးေထြးႏိုးထလာခဲ့သည္။ ႏွစ္ဦးသား နားလည္ႏုိင္ေသာ အၾကည့္သည္ စကားလုံးမ်ားထက္ ပုိၿပီးေလးနက္ၿပီး ပုိတည္ၾကည္ေသာ စကားမ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူမသည္ ငယ္စဥ္က စာေတာ္ေသာသူ ျဖစ္သည္။
သူ႔ထက္ တတန္းငယ္ေသာ္လည္း ဆန္းေဒးစကူးလ္တြင္ အတူတူ ေကဂ်ီတန္းကို တက္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူမ မိဘ မ်ားသည္ ေတာင္သူ ယာလုပ္သူမ်ားျဖစၿ္ပီး အတန္သင့္ စားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူမတြင္ အကုိတေယာက္ရွိ သည္။ ယခုအခါ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ဝမ္းေရးအတြက္ ရုန္းကန္အလုပ္လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ သူတို႔ရပ္ရြာတြင္ သူမ၏အကိုလိုမ်ိဳး ႏိုင္ငံရပ္ျခားသြားေသာသူ မ်ားစြာရွိသည္။ အဆင္ေျပေသာသူမ်ားရွိသလုိ အဆင္မေျပေသာ သူမ်ားစြာလည္း ရွိၾကသည္။ သူမသည္ ရွစ္တန္း ေအာင္ၿပီး အျခားၿမိဳ႕သို႔ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္မွ ယေန႔ခ်ိန္ထိပင္ျဖစ္ သည္။ သူမ၏ရုပ္ရည္သည္ ငယ္႐ုပ္လံုးဝ ေပ်ာက္မသြားေသာ္လည္း အေတာ္ကေလးကို လွေနသည္ကို ျငင္းမရျဖစ္ေနသည္္။ မ်က္လုံးမ်က္ဖန္ ၾကည္လင္လွၿပီး သူမမ်က္လံုးနဲ႔၏ဆံုေတြ႕ရသည္ပင္ သူ၏စိတ္အတြင္းထဲထိ ထိုးထြင္းျမင္ခံရသကဲ႔သို႔ ခံစားရသည္။ အသားအေရ ျဖဴစင္ညက္ေညာလွၿပီး ကိုယ္လံုးကို္ယ္ထည္ အခ်ိဳးအစား ညီမွ်လွသည္ကတပိုင္း ႏွာတံစင္းစင္း ႏႈတ္ခမ္းခပ္ပါးပါး နီေစြးေစြးကို ၾကည့္မိသူတိုင္း သံုးခါျပန္ၾကည့္မိၾကမည္မွာမလႊဲဟု ထင္စားရသည္။
အထီးက်န္ဆန္ေသာေန႔ရက္မ်ားသည္ လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ အလုပ္လုပ္သည္ကိုပင္ ပိုၿပီးတက္ႂကြလာသည္။ အရာရာ လွပေန သည္။ အဆင္မေျပမႈမ်ားသည္ ႏွစ္ဦးသားကို ပိုၿပီးခိုင္မာေစေသာႀကိဳးမ်ားျဖစ္ေစသလို တဦးကိုတဦး နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားရ သည္က ရင္ခုန္ေပ်ာ္စရာမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ႏွစ္ပင္ မၾကာလိုက္ခင္ ရာထူးတိုးအေျပာင္းအေရြ႕ႏွင့္ အေဝးဆီကို သူမ ေျပာင္းသြားခဲ့ရေတာ့ လြမ္းက်န္ရစ္ခဲ့ရျပန္သည္။ တယ္လီဖုန္းအခက္အခဲ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အခက္ခဲေတြေၾကာင့္ စာတိုက္ကိုသာ အားကိုးေနရသည့္ဘဝ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ အလြမ္းစာမ်ား ကဗ်ာမ်ားသည္ ရင္ဘတ္တခုလံုး ပြင့္ ထြက္လာ ေစခဲ့ရသည္။ ရသလွလွေလးမ်ားကို သီကံုးခံစားၾကရသည္။ ပန္းခ်ီသရုပ္ေဖာ္ပုံေလးမ်ား ေအာက္ခံေရးဆြဲထားေသာ အလြမ္းစာေပါင္း မည္မွ်ေရးလုိက္သည္ကုိပင္ မမွတ္မိေတာ့။ အနည္း ဆံုး တလ စာတေစာင္ႏႈန္း ေရာက္လာၿမဲျဖစ္သည္။
ဒီႏွစ္ေႏြရာသီတြင္ လက္ထပ္ဖို႔ ႀကံရြယ္ထားၾကသည္ျဖစ္ျခင္းကား သူေပ်ာ္ရြင္တက္ႂကြၿပီး ေႏွာင္းပံုရိပ္မ်ား စားျမံဳ႕ျပန္ ေတြး ေတာေနမိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ေနာက္ဆံုးရခဲ့ေသာစာအရ ေက်ာင္းစာေမးပြဲၿပီး၍ ဒီကေန႔ပင္ သူမျပန္ေရာက္လာမည့္ေန႔ျဖစ္ျခင္းကား ေျပာဖြယ္မရွိ။ ေျမမထိ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလို လြမ္းသမွ်ေတြ အတိုးခ်ပိုခ်စ္ဖို႔ အ ေတြးမ်ားစြာက ေတြးေနရင္းပင္ ႏွလံုးသားတခုလံုး အရည္ေပ်ာ္က်မတတ္ ျဖစ္ေလသည္ကား။ မဏိပူရ္ျမစ္ႀကီးကို ေက်းဇူး တင္စြာ ေငးေမာေနရင္း ေနလံုးႀကီးသည္ ေတာင္ကြယ္ကေန တျဖည္းျဖည္း ရဲတက္လာခဲ့သည္။ စကၠန္႔ပိုင္း၏အတြင္း ေန လံုးႀကီး တျဖည္းျဖည္းပီျပင္လာၿပီး ေလာကႀကီးက လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ျဖစ္လာသည္။ ျမဴႏွင္းမ်ား မကင္းစင္ေသးေခ်။ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာေျမကြက္လပ္တြင္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ဆင္ငုိျမက္ႏွင့္ ေျမစာျမက္မ်ားေပၚ တြဲခိုေနေသာ ႏွင္းသီးေလး မ်ားသည္ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ေငြေရာက္ လက္လက္ထေနသည္။ ေနေရာင္ထိေတာ့ အခိုးမ်ားအေငြ႔မ်ား ထလာသည္။ ၾကည့္ ရင္း ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေစသလို သူခံစားလိုက္ရသည္။ ငွက္ေက်းအသံမ်ား စတင္ၾကားရၿပီ။ ခ်ယ္ရီပင္ေပၚတြင္ ခ်ယ္ရီသီးတခ်ိဳ႕ က်န္ေနေသးသည္။ ခ်ယ္ရီသီးေႂကြက်ၿပီး ျပန္ေပါက္လာေသာ ခ်ယ္ရီပင္ငယ္ေလးမ်ား ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ မ်ားစြာရွိသည္။ ခ်ယ္ရီရြက္စိမ္း ႏုႏုေလးမ်ား စိမ္းစိမ္းစိုေနသည္။ ထိုအရာကိုၾကည့္ေနရင္းပင္ သူ႔ထံအေျပးလာေသာ ေျခသံ သူၾကားရသည။္ သူတုိ႔အိမ္ေဘးက ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလးျဖစ္သည္။ လက္ထဲက စာေလးကို ကိုင္ထားရင္း ဆရာမေလး အေမက ေပး ခုိင္းေၾကာင္းေျပာသည။္ စာကုိ ေျဖၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ က်က္ေသေသသြားသည။္ ေလာကႀကီးတခုလံုး ရပ္သြားသည္။ သူ႔ႏွလံုးခုန္သံ အရာရာအားလံုး ရပ္တန္႔သြားသည္။ စာသည္ ေၾကးနန္းစာတေစာင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဆီတြင္ ေၾကးနန္းမရွိ ေသာေၾကာင့္ အျခားအနီးက ၿမိဳ႕ကို႐ိုက္လိုက္ေသာ ေၾကးနန္းစာ။ စာပါ အေၾကာင္းအရာမွာ
"ဆရာမ ေဒၚဆြီး ကြယ္လြန္ ေနအိမ္ေပၚလက္နက္ႀကီးက် အျမန္လာပါ" ဟူ၍။
မဏိပူရ္ျမစ္သည္ စီးၿမဲ စီးဆင္းေနသည္။ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ား ျမစ္ကမ္းနားတဝိုက္တြင္ မဲေမွာင္ေနသည္။ ေရသည္ မိုးရြာ ၿပီးစျဖစ္ၿပီး ဝါက်င္က်င္ျဖစ္ေနသည္။ ေရစီးၾကမ္းလာသည္။ သဲေသာင္ျပင္မ်ားကုိ ေရတုိက္စားကုန္သည္။ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ား မစဲေသးဘဲ တေပါက္စ ႏွစ္ေပါက္စ က်ေနေသးသည္။ တိမ္အုပ္ႀကီး ေနာက္ထပ္ ရြာသြန္းဖို႔ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ အေန အထိုင္က်ရန္ ေနရာျပင္ေနျပန္ၿပီ။ ေရတုိက္စားေသာ ကမ္းစပ္သဲေသာင္ေပၚတြင္ လူတေယာက္ရပ္ေနသည္။ မိုးကာအက်ႌ ဝတ္ထားေသာ္လည္း မလံုၿခံဳဘဲ စိုရြဲေနသည။္ မ်က္ႏွာတခုလုံး ေသခ်ာစြာမျမင္ရဘဲ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ ပါးသိုင္း ေမႊးမ်ား ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းလွေသာ အဝတ္အစားမ်ား စုတ္ျပတ္ေနေသာ အဝတ္အစားမ်ားက သူ႔ကို အေႏြး ဓာတ္ ေကာင္းစြာေပးႏိုင္ပံုမရေပ။ ခ်မ္း၍ တုန္ေနသည္။ သူသည္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း မနက္မိုးလင္းၿပီး မၾကာခင္ ေရာက္လာ တတ္ၿပီး မိုးခ်ဳပ္လွ်င္ ျပန္သြားတတ္သည္။ ေနပူမိုးရြာ မျပတ္တမ္း သူေရာက္လာခဲ့သည္။
တႏွစ္ခန္႔ၾကည္သည့္အခါ သဲေသာင္ျပင္ေလးေပၚတြင္ ကေလးမ်ား ေႏြရာသီေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ၾကသည္။ ေပ်ာ္ရြင္စြာ ေဆာ့ ကစားၾကသည္။ သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ တခ်ိဳ႕က ေဘာလံုးကန္ၾကသည္။ သိုေသာ္ အၿမဲလာလာေနတတ္ေသာသူကို မျမင္ခဲ့ၾကရသည္မွာ ၃ လခန္႔ရွိေနၿပီဟု အနီးအနားကလူေတြက ဆိုၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မဏိပူရ္ျမစ္သည္ စီးျမဲတုိင္း စီးဆင္းလ်က္ပင္။
ဆလိုင္းဇုန္
၁၉.၁၁.၁၆