ေက်ာ္ထင္ ● ၾကံရည္ေရာင္ ညေနမ်ား
(မုိးမခ) ေမ ၂၃၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေမ ၂၃၊ ၂၀၁၇
ပ်ဥ္းမနားဆုိတာ ေလာင္ဂ်ီတြဒ္ ၉၆ ဒီဂရီ၊၁၂ မိနစ္။ လတၱီတြဒ္ ၁၉ ဒီဂရီ၊ ၄၅ မိနစ္မွာ တည္ရွိေနတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါေတြ တိတိပပ သိလုိ႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သိတာက က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ဟာ ေဝးေဝးကၾကည့္ရင္ ေတာအုပ္ေလးနဲ႔ တူတယ္။ ကုကၠိဳ ပင္ၾကီးေတြ ရွိတယ္။ မန္က်ည္းပင္နဲ႔ တမာပင္ေတြဆုိတာကလည္း မနည္းဘူးပဲ။
ၾကံသကာ ထြက္တယ္။ ၾကံသကာႏြားလွည္းႀကီးေတြလာရင္ လွည္းေနာက္ျမီးခုိျပီး တခါစား အေပ်ာ္စားေတာ့ အသာႏႈိက္လုိ႔ ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏႈိက္ၾကတယ္။ ကုိယ္တုိင္ေတာ့ မႏႈိက္ဖူးဘူး။ တခါလားပဲၾကံကားမွာ ၾကံ႐ုိး ဆြဲဖူးတယ္။ ဆြဲခ် တဲ့ၾကံရုိးက က်ေနာ့္ေနာက္ပါမလာဘူး။ တကားလုံး ၾကံရုိးေတြဆုိတာ တေခ်ာင္းနဲ႔ တေခ်ာင္းထပ္ေနတာဆုိေတာ့ က်ပ္ေန တာ။ က်ေနာ္ကလည္း မဆြဲတတ္တာပါတယ္။ အား မရွိတာလည္း ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြကေတာ့ ဒီအျဖစ္ကုိ ရယ္တာေပါ့။ အျဖစ္မရွိတဲ့ေကာင္ဆုိျပီး ဟားတယ္။ အဲ့ဒီ့တုန္းက ဒီလုိလုပ္တာကုိ ခုိးတယ္ မထင္မိဘူး။ ေပ်ာ္ေနတာကုိး။
ေနာက္ေတာ့ ၾကံသကာေတြမခ်က္ရေတာ့ ၾကံဖုိေတြ ပိတ္လုိက္ၾကလုိ႔ ၾကံသကာေပါေပါ မစားရေတာ့ဘူး။ ၾကံ သကာပူပူေလး ဆီေထြးျပီး မစားရေတာ့ဘူး။ ပူပူေလးဆီေထြးၿပီးဆုိတာက မီးဖုိေပၚကခ်စ ၾကံသကာ ပ်စ္ပ်စ္ေတြကုိ အခ်ဳိပန္းကန္လုံး ထဲထည့္ျပီး ပဲဆီစစ္စစ္ေလးေလာင္းခ်လုိက္တာ။ တကယ္ကုိ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ပဲဆီနံ႔ရယ္၊ ၾကံသကာနံ႔ရယ္ကုိ ေရာ ေထြး ႐ွဴ႐ႈိက္ရတာ။ ဘယ္လုိေျပာမလဲ။ ခံစားၾကည့္မွပဲ သိလိမ့္မယ္။
ဒါကုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေဖရဲ႕ ၾကံဖုိမွာ လုိက္စားတာ။ ဒီေကာင္က ၾကံခင္းနံေဘးက ၾကံဖုိႀကီးဆီ ေခၚေခၚသြားတာ။ ၾကံဖုိ ႀကီးမွာ ၾကံသက္ငယ္ေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ေလွာင္ထားတာ၊ အမ်ားႀကီးပဲ။ နီးစပ္ရာ ရြာေတြကေန ေကာက္ထားျပီး ျပန္ ေရာင္းတာ။ ၾကံသက္ငယ္ပြဲရုံေျပာရမွာေပါ့။ သူတုိ႔က ေငြရင္းႏုိင္ေတာ့ ၾကံသက္ငယ္ေပါခ်ိန္မွာ အနိမ့္ေစ်းနဲ႔ ဖမ္းဝယ္ထား။ ၿပီးေတာ့မွ သက္ငယ္ရွားခ်ိန္က်မွ အျမင့္ေစ်းနဲ႔ ျပန္ထုတ္ၾကလုိ႔ စီးပြားျဖစ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ သက္ငယ္ေရာင္းလုိ႔ ဝမ္းသာတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အိမ္မွာ အမိုး မုိးရင္ ဒီေကာင့္ဆီက ဝယ္ရမယ္။ ေစ်းေလးဘာေလး နည္းနည္းသက္သာ နည္းလား။ သက္ငယ္စစ္စစ္ဆုိရင္ ေစ်းႀကီး တယ္။ ၾကံသက္ငယ္ဆုိေတာ့ ေစ်းက အဲ့ေလာက္မဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းဆုိေတာ့ ေစ်းပုိမေတာင္းေလာက္ပါဘူး။ မ်က္ႏွာသိ ငါးပိမဝယ္နဲ ့ဆုိတာေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒါမ်ဳိးေတြမဟုတ္ဘူး။ ဇာတ္တူသား မစားဘူး။ ဟသၤာကုိးေသာင္း အပ်က္ မခံၾကပါဘူး။
ၾကံသက္ငယ္ဆုိတာက အမုိးမုိးတဲ့အခါ လူကုိ ရွတယ္။ ဒီဒဏ္ေတာ့ခံရမယ္။ မုိးေပးတဲ့ ကုိျပံဳးခ်ိဳတုိ႔၊ ကုိဝင္းလိႈင္တို႔ကုိေတာ့ အားနာရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔လက္ေၾကာေတြလုိ မဟုတ္ဘူး။ တင္းတယ္။ ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္။ အေတြ ့အၾကံဳေတြ ရွိတယ္။ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ေတြက မ်ားတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲ အိမ္မုိးျပီလားေဟ့ဆုိ ေခၚစရာမလုိဘူး။ ေရာက္လာျပီ။ အိမ္ေရွ႕မွာသက္ငယ္ေတြပုံထားကတည္း က မုိးေတာ့ မယ္ဆုိတာသိတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ေခၚေတာ့မယ္ဆုိတာ သိတယ္။ မုိးမယ့္ေန႔မနက္ေစာေစာ ေရာက္ခ်လာတယ္။ အမုိး ေဟာင္းေတြကန္ခ်ျပီး ဖ်က္ေတာ့တာပဲ။ ၉ နာရီေလာက္ဆုိ သက္ငယ္ေဟာင္းေတြ အမိုးေပၚမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ အမုိးသစ္မုိး ဖုိ႔အဆင္သင့္။ မမုိးခင္ တုိ႔ဟူးသုတ္တုိ႔၊ မုန္႔ဖတ္သုတ္တုိ႔၊ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္တုိ႔ ခ်ေကြၽးတာကုိ စားၾကတာ။ တေပ်ာ္တပါးပဲ။ တေယာက္နဲ႔တဦးလည္း ေနာက္ၾကေျပာင္နဲ႔ရပ္ကြက္ အရသာေလးက ျမိန္လွတယ္။
စားလုိ ့ေသာက္လုိ႔ၿပီးေတာ့မွ အမုိးက ျခင္ဝါးေတြေကာင္းမေကာင္းစစ္တယ္။ လဲတန္တာလဲ၊ ျပန္တုပ္တန္ ျပန္ တုပ္တယ္။ မုိးေတာ့ သူတုိ႔က ေခါင္မုိးေပၚတက္ ႏွီးခ်ည္ၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔တုိ႔အိမ္သားေတြက ေအာက္ကေန သက္ငယ္ပ်စ္ေတြလွမ္းေပး ေပါ့။ တမိုးမေမွာင္ခင္ အားလုံးျပီးျပီ။ သက္ငယ္ပ်စ္ ေလးရာ့ငါးဆယ္ကုိ ေနာက္ေန႔ မကူးဘူး။ အလကားမူးတင္ဆုိျပီး အီတီေအာေတာ လုပ္မသြားဘူး။
အမုိးမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္သာက်င္းတူးမယ္ဆုိလည္း သူတုိ႔ပဲ တူးေပးၾကတယ္။ တူးေပးရလုိ႔ တူးေပးခ အေျခ ခံလုပ္ခလစာအေၾကာင္းမေျပာဘူး။တျပားတခ်ပ္မွမရဘဲ လာလုပ္ၾကရလုိ႔လည္း လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္တယ္ မေအာ္ဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲ အိမ္တအိမ္က ထင္းဝယ္လာရင္လည္း ထင္းလုိက္သယ္ေပးၾကတာ သူတုိ႔ပဲ။ ဆန္ဝယ္လာလုိ႔ တအိတ္လုံးဆုိရင္လည္း သူတုိ႔ကုိ ကူခုိင္းရတယ္။ အိမ္တုိင္ထူတယ္၊ မီးေလာင္လုိ႔ မီး ျငိမ္းမယ္ဆုိလည္း သူတုိ႔ပဲ။
ခုေတာ့လည္း အဲ့ဒီလုိ ရပ္ဓေလ့ရြာဓေလ့ေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကမၻာ့ရြာဘကီးထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရြာသားေတြ ဘယ္ေရာက္ ကုန္ၾကျပီတုန္း။ အဓမၼေစခုိင္းတယ္ဆုိတဲ့ ေသာေသာညံေတြထဲမွာ ရပ္ဓေလ့ရြာဓေလ့ေလးေတြ အသံ တိမ္ဝင္ကုန္တယ္။ အာဏာရွင္ဆိုတဲ့ျခဳံႀကီးကုိအရွင္းမွာ အဲ့ဒီ့အာဏာရွင္ျခဳံက မေျပာင္ဘဲ၊ အဲ့ဒီ့ခ်စ္ စရာဓေလ့ေတြကေတာ့ အျမစ္နဲ႔အတူပါ သြားတယ္ထင္ရဲ့။ စားသုံးသူဝါဒေအာက္မွာ ကုိျပံဳးခ်ိဳတုိ႔လူသုိက္ေတြ ေျမလွ်ိဳးကုန္ျပီထင္တယ္။ တကယ္မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။
စက္ဘီးေလထုိးတာေတာင္မွ ငါးက်ပ္တစ္ဆယ္ ေတာင္းယူကုန္တဲ့ ေခတ္ရာက္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ကုိယ့္ ဘာသာကုိယ္ ထုိးရတာ။ ဆုိင္က ထုိးေပးမွာ မပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဦးေလးၾကီး ေလထုိးေပးဦးဆုိ သာသာၾကည္ၾကည္ပဲ ေအး ေအးကေလးဆုိျပီးေတာ့ ထထုိးေပးတာ။ ဘာပုိက္ဆံမွေပးဖုိ႔မလုိပါဘူး။ အလကား၊ အခမဲ့ပဲ။ ခုေတာ့ ေရေတာင္ ဝယ္ေသာက္ ရတဲ့ေခတ္။ ဒီလုိ ေျပာလုိ႔ကမၻာဦးက မိထူးလင္ရတာကမွ လင္ရေတာ္တယ္ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လြမ္းစရာရွိတာကုိ လြမ္းျပတာပါပဲ။
လုပ္အားေပးတဲ့ညေတြဆုိ လြမ္းစရာသိပ္ေကာင္းတယ္။ ကာယကံရွင္ေတြကလည္း သိတတ္ၾကတယ္ေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္မုိးျပီးတုိင္း သူတုိ႔မျပန္ခင္မွာ ကုိဝင္းလႈိင္တုိ႔ ကုိျပံဳးခ်ိဳတုိ႔ညဆုိျပီး လက္မေလးေထာင္၊ ပါးစပ္ေပါက္ထဲ ေလာင္းခ်ျပလုိက္ တာ၊ သူတုိ႔သေဘာေပါက္တယ္။ အင္းပါ တခြန္းတည္းနဲ႔ အဲ့ဒီ့ည ပြဲျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒါ အမုိး မုိးတဲ့ႏွစ္တုိင္း။ ဆုိင္ကေတာ့ “မင္းတုိ႔မုိ႔ အရက္စြဲ တယ္စြဲတယ္နဲ႔ ငါ ေန႔တုိင္းေသာက္ေနတာ မစြဲပါဘူးကြာ” လုိ႔ေျပာျပတတ္တဲ့ ကုိပြႀကီးဆုိင္။
အဲ့ဒီ့တုန္းက က်ေနာ္က ထုိင္ၾကည့္သက္သက္ပါ။ မေသာက္တတ္ေသးဘူး။ ကုိျပံဳးခ်ိဳတုိ႔တေတြ မူးမူးနဲ႔ေျပာ တာဆုိတာေတြကုိ နားေထာင္ေနတာ။ ဒီလူေတြက စုံတယ္။ ေထာင္၊ လိင္၊ ပျခဳပ္သည္... ျမီးေခါင္ေပါက္ အႀကိဳက္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ္ မၾကားဖူးတာေတြခ်ည္းပဲ။
အရက္ကုိ စေသာက္တာ အသက္အစိတ္ေက်ာ္မွ ေသာက္ျဖစ္တာ။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ၾကံရည္ ေရာင္းတယ္။ သူ႔ဆုိင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ညဆုိ ဆုံၾကတယ္။ ၾကံရည္ထဲကုိ အရက္ေရာျပီး ေသာက္တာ။ တခါ တခါ အိမ္က ယူလာတဲ့အမဲေၾကာ္ ေလးတဖက္က ကုိင္လုိ႔။ ေထြေထြေလး၊ ေငးေငးေလး။ တကယ့္ အရက္ လူႀကီးတေယာက္လုိ။
ဘဝေတြက ေမာတာကုိး။ ဒီဘဝေတြကုိပဲ ပုံႀကီးခ်ဲ႕အေတြးနဲ႔ေတြးၾကည့္ေနတာ။ ၾကံရည္ေလးငုံလုိက္၊ အမဲ ေၾကာ္ေလး ကုိက္လုိက္ ဖဲ့လုိက္္နဲ႔။ အနားက ျဖတ္သြာတဲ့အေဒၚတေယာက္ကေတာင္ ဟဲ့ နင္တုိ႔ဟာကလည္း အမဲေၾကာ္နဲ႔ၾကံရည္ မလုိက္ မကုိက္တဲ့။
က်ေနာ္တုိ႔ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္လုိက္တာ။ အသံမပါပဲ ဗလာရယ္ ရယ္လုိက္တာ။ ကုိင္ ထားတဲ့ၾကံရည္ခြက္ကုိငုံ ့ၾကည့္တာ။ အားလုံးတၿပိဳင္တည္းပဲ။
ၾကံရည္ခြက္ထဲက ၾကံရည္ေတြကေလ က်ေနာ္တုိ ့မ်က္ႏွာေတြ ရႈံ႕မဲ့ေလာက္ေအာင္ကုိ ခ်ဳိေနတာ။
ေက်ာ္ထင္