ေက်ာ္ထင္ ● ဘူတာ
(မုိးမခ) ေမ ၂၇၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ေမ ၂၇၊ ၂ဝ၁၇
ရထားႀကီးစီးၿပီး ခရီးထြက္ဖုိ႔ ဘူတာ႐ုံကုိ မနက္အေစာႀကီး ေရာက္သြားတယ္။ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ လင္းလင္းရွင္းရွင္း ဘူတာ ႐ုံစႀကႍ (၁) ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္စႀကႍဘက္ကုိ အေဖက ေခၚသြားတယ္။ စႀကႍ (၃) တဲ့။ အေမပါတယ္။ က်ေနာ့္ညီ ႏွစ္ႏွစ္သားေလးပါတယ္။ သူက ညာဘက္ခါးေစာင္း။ က်ေနာ္က အေမ့လက္ ဘယ္ဘက္ကုိဆြဲလုိ႔ သံလမ္းႏွစ္ခုကုိ ကူးရတယ္။
အေမက ျမန္ျမန္လာလုိ႔ ေလာေဆာ္တယ္။ အႏၱရာယ္တခုခုရွိလုိ႔ေနမွာပဲလုိ႔ဆုိတဲ့ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ သံလမ္းႏွစ္ခုကုိ ျဖတ္ ေက်ာ္ခဲ့တယ္။တကယ္ကေတာ့ သြားတုန္းလာတုန္း ရထားလာမွာကုိ ေၾကာက္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ရထားက မလာပါဘူး။ ဟုိ ဘက္လမ္းေတြမွာသာ သြားလာေနၾကတာ။
ပစၥည္းစၥယေတြ အမ်ားႀကီးပုံထားတဲ့ တုိက္ခန္းေရွ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္တယ္။ အဲ့ဒါ တြဲစစ္႐ုံးဆုိလား။ အခန္းတြင္းနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ ေတြကုိေတာင္ မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ ပုံထားတဲ့ကုန္ေတြက မ်ားလြန္းလုိ႔။ အေမကေတာ့ အဲ့ဒါ ရန္ကုန္ပုိ႔မယ့္ကုန္ေတြတဲ့။ အဲ့ဒီ့ ေဘးမွာ တုံးလုံးပက္ေခါက္အိပ္ေနၾကတဲ့သူေတြက ကုန္စိမ္းသည္ေတြတဲ့။ ေစာင္ေတြ၊ ပုဆုိးေတြျခံဳၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေနလုိက္ၾကတာ၊ ကုိယ့္အိမ္ ကုိယ့္အုိးလုိပဲ။
အေဖက သူတုိ႔ကုိေက်ာ္ၿပီး မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ ဗာဒံပင္ေအာက္မွာ ေနရာခ်ထားတယ္။ ေဌးေအာင္တုိ႔သြား ၾကည့္လုိက္ဦး မယ္ဆုိၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ေဌးေအာင္ဆုိတာ အေမ့ေမာင္။ က်ေနာ့္ဦးေလး။ သူတုိ႔ လည္းလုိက္မွာ။ သူနဲ႔ က်ေနာ့္အစ္ကုိက ေသတၱာေတြနဲ႔လာရမွာျဖစ္လုိ ့ျမင္းလွည္းရပ္လုိ႔ရတဲ့ေနရာထိလုိက္သြားၿပီး ေသတၱာေတြကုိ ယူခဲ့ရမွာ။
ေသတၱာေတြက မပါလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ အလည္အပတ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ အေဖ ရာထူးတုိးလုိ႔ ေျပာင္းရ တာ။ ဘယ္ႏွႏွစ္ၾကာၾကာ မေကြးမွာေနရမယ္ မသိဘူး။ တုိင္းထြာေရးမွဴးတဲ့။ မုိးေလဝသနဲ႔ ဇလေဗဒ ဦးစီးဌာနမွာ။ ဒါကလည္း ေနာင္မွသိတဲ့အသိပါ။ အဲ့ဒီ့တုန္းက ဘာသိတာမွတ္လုိ႔။ ငါးႏွစ္ေတာင္ မျပည့္တျပည့္ ရွိေသးတာ။
က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေနရာခ်ေပးထားတဲ့ ဗာဒံပင္ေအာက္ကေနၾကည့္ရင္ စႀကႍအစြန္းမွာ ပ်ဥ္းမနား-ေက်ာက္ပန္း ေတာင္း-ေၾကးနီ ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္တခုကုိ ခပ္ေထာင္ေထာင္ျမင္ရတယ္။ အျဖဴေပၚမွာ အနက္နဲ႔ေရးထားတာ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကၾကည့္ရင္ကုိ ျမင္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေနရာနဲ႔ကေတာ့ နီးတယ္။
အဲ့ဒီ့ေခတ္ရဲ့ ညသေကၤတကေတာ့ အေမွာင္ထုပဲထင္တယ္။ ဘူတာဟာ အေမွာင္ထဲမွာ ကုပ္ေနတယ္။ ထြန္းထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္ မီးကဆုိတာကလည္း ဖ်ဖ်ရယ္။ ဒါေတာင္ ဘူတာမုိ႔ဒီေလာက္လင္းတာ။ ရပ္ကြက္ေတြဆုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာက တကယ့္ အေမွာင္။ လာတဲ့မီးကလည္း မီးအားမျပည့္ဘူး ထင္တယ္။ အိမ္မွာထြန္းထားတဲ့ (၄ဝ) ဝပ္ မီးသီးဆုိတာ လင္းေနတယ္ဆုိရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလာက္အေရာင္။
ဘူတာကေတာ့ ေမွာင္တယ္ဆုိေပမယ့္ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ ျမင္ရပါေသးတယ္။ ဘူတာဆုိတာ မီးမရွိလုိ႔လည္း ျဖစ္မွမျဖစ္တာ။ ရထားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆက္သြယ္ေရးေတြက လွ်ပ္စစ္မီးရွိမွ။ ရြာဘူတာေလးေတြေတာင္မွ လွ်ပ္စစ္မီး မေပးႏုိင္လုိ႔ဘကၠထရီအုိး ထားထားရတာ။ ဘက္ထရီအုိးထဲအားသြင္းေတာ့ မီးစက္ႀကီးႏႈိးၿပီး သြင္းတာ။ တလ ေလးခါေလာက္ အားသြင္းရတယ္။ အားသြင္းဖုိ႔မီးစက္ႀကီးႏႈိးျပီဆုိရင္ တဘူတာလုံးလင္းပဲ။ သံလမ္းေျပာင္းတာကအစ၊ အခ်က္ျပတာအလယ္၊ ဆက္သြယ္တာအဆုံး လွ်ပ္စစ္မီးရွိမွ ျဖစ္တာ။
ဒီေတာ့လည္း ဘူတာဟာ ျမိဳ႕မွာဆုိရင္ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ အျမင္ရဆုံးေနရာျဖစ္တာေပါ့။ ေလးေပေခ်ာင္းေတြရဲ့ အလင္းအား မေရာက္တဲ့ေနရာေတြမွာေတာ့ အေမွာင္ထုေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔စႀကႍက အဲ့ဒီ့ အေမွာင္အုပ္အုပ္ထဲမွာ ပါတယ္။ ဒီ့ ထက္ေမွာင္ တဲ့ေနရာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ရပ္ထားတဲ့ သစ္တြဲေတြ။ ၾကံတြဲေတြ။ တြဲလြတ္ေတြ။ တြဲပက္လက္ၾကီးေတြ။ တြဲပက္ လက္ဆုိတာက အမုိးေကာ အကာပါမပါတဲ့တြဲေတြပါ။
အဲ့ဒီ့တြဲေတြၾကည့္ရတာ က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ ေၾကာက္လုိက္တာ။ ေမွာင္ထဲမည္းထဲမွာ၊ တြဲရိပ္ေတြကလည္း မည္းမည္းသဲသဲနဲ႔။မိန္းမတေယာက္ကေတာ့ အဲ့ဒီ့မည္းမည္းသဲသဲထဲကပဲ ထြက္လာတယ္။ ေပေပစုတ္စုတ္ပါ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွန္းမသိဘူး ကေလာ္တုတ္ရင္း က်ေနာ္တုိ႔နား ေရာက္လာတယ္။ သူဆဲေနတာက မိန္းမအဂၤါကုိ ေလလံတင္တာက်ေနတာပဲ။
အေမက သားနားမေထာင္နဲ႔တဲ့။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး နားမေထာင္ဘဲ ေနလုိ႔ရမွာလဲ။ နားမေထာင္လည္း အသံေတြက ၾကားေန ရတာ။ အဆဲေတြကေတာ့ တကယ့္ကုိ ေလွ်ာ္လုိ႔ဖြတ္လုိ႔မရတဲ့ ညစ္ပတ္တဲ့အဆဲေတြ။ ပုိက္ဆံမေပးဘဲ ငါ့ကုိ ... ဆုိတာေတြ လည္း ပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကုိမွန္းလည္း မသိဘူး။ အဲ့ဒီ့မိန္းမၾကီး ထြက္လာတာကေတာ့ မ်က္ေစ့ေရွ႕ကရပ္ထားတဲ့ တြဲမည္းၾကီ ေတြထဲကပဲ။
အေမက မေကာင္းတဲ့မိန္းမတဲ့။ မေကာင္းတဲ့ မိန္းမဆုိတာ ဘာတုန္း။ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။ အေမကလည္း ဂဃနဏ မေျပာဘူးေလ။ အဆဲပုပ္တဲ့ မိန္းမပဲေနမွာေပါ့။ ရထားႀကိဳ ရထားၾကားေနတဲ့ မိန္းမပဲေနမွာေပါ့။
တေအာင့္ၾကာေတာ့ အေဖ၊ ဦးေလးနဲ ့အစ္ကုိတုိ႔ေရာက္လာတယ္။ ေသတၱာေတြေကာ။ က်ေနာ္တုိ႔က ေသတၱာ ေတြေပၚတက္ ထုိင္ၾကတယ္။ တြဲစုိင္းေတြက (၄) နာရီမွာ ထုိးမယ္ေျပာတာ၊ ခု ေလးနာရီေတာင္ခြဲေနျပီ။ မထုိးေသးဘူးလုိ႔လည္း ေျပာသံ ၾကားတယ္။ တြဲစုိင္းေတြဆုိတာ ဘာတုုန္းဆုိေတာ့ ရထားတြဲေတြေပါ့သားရ။ ဒီလမ္းမွာ လာရပ္မွာ၊ အဲ့က်မွ အေဖတုိ႔တက္လုိ႔ ရမွာ။ အေဖတုိ႔စီးသြားၾကမယ့္ ရထားေပါ့တဲ့။
အဲ့ဒီလုိ အေဖနဲ႔စကားေျပာေနတုန္း ေခါင္းေပၚက ဗာဒံပင္ေပၚကငွက္ေတြ တအုပ္ၾကီးရဲ့ ထပ်ံ၊ ထေအာ္တာေတြကုိ ျမင္ရၾကား ရတယ္။ စာကေလးေတြ။ အရုဏ္ေရာင္ျမင္လုိ႔ႏုိးလာတာတဲ့။ ဒါဆုိ ဘယ္ႏွနာရီမွာ အ႐ုဏ္ေရာင္ေတြ႔လဲဆုိေတာ့ နာရီနဲ႔အတိ အက်ေျပာလုိ႔မရဘူးတဲ့။ အရုဏ္ေရာင္ဆုိတာ တလနဲ႔တလ မတူဘူးတဲ့။ ဒါကုိ က်ီးေတြ၊ ငွက္ေတြက သိတယ္။ မုိးအုံ႔ေနရင္ ေတာင္ သိတယ္တဲ့။
ၿပီးေတာ့ အရုဏ္ေရာင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ နာရီမွတ္တခုကုိ ဆုိျပတယ္။ ကူး-မွာတိမ္နီ။ ဆုန္-ရီျပန္ထပ္။ ယုန္-ဝါယပ္ေတာင္။ ဆုိ-ေရာင္ ညဥ့္နက္။ ေခါင္-ရြက္ေရတုိး။ လင္း-ယုိင္မုိးေတး။ ကြၽတ္-ေမးထင္ထင္။ မုနး္-ပင္အတုိး။ နတ္-မ်ိဳးေက်ာ္ထင္။ ျပာ-မင္ညႏွယ္။ ပုိ-ဖက္ကူတတ္။ ေပါင္း-ဖက္အုိေပါ့တဲ့။
က်ေနာ္အေနနဲ႔ ဘာေတြမွန္းမသိေပမယ့္ အေဖကေတာ့ အဲ့ဒါကုိ တေန႔သိေအာင္လုပ္တဲ့။ ဥပုသ္ေစာင့္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆြမ္း ေလာင္းရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုိရင္၊ ရဟန္းဝတ္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္တဲ့ အသုံးခ်ရမယ္တဲ့။ ဗုဒၶဘာသာမွန္ရင္ သိရမယ္တဲ့။
အဲ့လုိေျပာရင္းနဲ႔ သား ဆီထမင္းနဲ႔ စာကေလးေၾကာ္စားမလားတဲ့။ ဝမ္းသာအားရ စားမယ္ေျဖလုိက္ေတာ့ အေဖက ခဏ ေစာင့္တဲ့။ အေဖ သြားဝယ္လုိက္ဦးမယ္တဲ့။ အေဖသြားၿပီးမၾကာပါဘူး ရထားတဲြေတြအမ်ားႀကီးကုိ ေခါင္းတြဲတစင္းက ဆြဲ ယူလာတယ္။ အေမက ပ်ာပ်ာယာယာျဖစ္သြားတယ္။ နင္တုိ႔အေဖ ၾကာေနမလားပဲတဲ့။ ဦးေလးက ပူမေနပါနဲ႔အမရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ဘာသာတင္ထားလည္းျဖစ္တာပဲကုိဆုိၿပီး ေခြၽးသိပ္တယ္။ ရထားရပ္သြားေတာ့ ဦးေလးနဲ႔အစ္ကုိနဲ႔က ေသတၱာေတြ တင္ၾကတယ္။ ေသတၱာက ႏွစ္လုံးထဲပါ။ ေသတၱာေတြတင္ၿပီးေတာ့မွ အေမ့ကုိတက္ခုိင္းတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေလးႏွစ္ ေယာက္ကုိေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ကပဲ တင္ေပးၾကတယ္။
က်ေနာ္ ရထားႀကီးစီးရေတာ့မွာမုိ ့ေပ်ာ္တယ္။ အေပ်ာ္ေလးနဲ႔ရင္ခုန္ေနတုန္း အေဖ ေရာက္မလာေသးဘူးဆုိ တဲ့အသိနဲ႔ စုိးရိမ္စိတ္ေလးျဖစ္လုိက္ရေသးတယ္။ ခဏေနေတာ့ သုတ္သုတ္၊ သုတ္သုတ္နဲ႔ အေဖေရာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ ငွက္ေပ်ာ ရြက္နဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ ဆီထမင္းနဲ႔ စာကေလးေၾကာ္။ ရထားစီးရမွာရယ္၊ စာကေလးေၾကာ္စားရမွာရယ္၊ အေဖေရာက္ျပီဆုိတဲ့ အသိရယ္နဲ ့လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။
နံနက္ခင္းေလးကလည္း ေစာေစာကလုိ မႈန္ကုပ္ကုပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဆီထမင္းက နႏြင္းေရာင္ေလး ဝင္းလုိ႔။ ၾကက္သြန္နီ ဆီခ်က္နံ႔ေလး သင္းလုိ႔။ စာကေလးဝမ္းထဲခြဲထည့္ေၾကာ္ထားတဲ့ ခ်င္းနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴအနံ႔ေလးကလည္း ဘူတာနံ႔ေတြအား လုံးကုိ ဖုံးသြားတယ္။ ဒါေတြအားလုံး က်ေနာ္တေယာက္တည္း အဝစားရမွာ။ ညီေလးက ဟုတ္ဟုတ္ဟတ္ဟတ္ စားတတ္ ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။
စာကေလးေခါင္းေလးကုိ က်ေနာ့္သြားေသးေသးေလးေတြနဲ ့တကြၽတ္ကြၽတ္ျမည္ေအာင္ ဝါးေနေတာ့ ရထားက ဘူတာကေန စထြက္ေနျပီ။ ဘူတာတုိင္ေတြ၊ ဗာဒံပင္ေတြ၊ သံဇကာေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္က်န္ရစ္ကုန္ၾကျပီ။ ရထားစီးရတဲ့အေပ်ာ္၊ စာကေလး ေၾကာ္စားရတဲ့အေပ်ာ္ေတြကုိ စုေပါင္းျမိန္ေနတုန္း အေဖာ္အျဖစ္ အေမ့ပါ ေပ်ာ္ေနမွာလားဆုိၿပီး ၾကည့္လုိက္တယ္။ အေမ မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ အုိအုိေလး။ ေပ်ာ္ရမွာကုိ ဘာလုိ႔မေပ်ာ္တာပါလိမ့္။
အဲ့ဒီ့တုန္းကေတာ့ ဝန္ထမ္းတေယာက္ နယ္ေျပာင္းရတဲ့ဒုကၡဆုိတာကုိ သိမွမသိေသးတာ။ အေမယူခဲ့တဲ့ အေႂကြးအေရအ တြက္ကုိ သိမွမသိေသးတာ။ အဲ့ဒါကုိ အေမပ်ဥ္းမနားကုိ လြမ္းလုိ႔ျဖစ္ေနတာလုိ႔ ထင္ခဲ့တာ။
ေက်ာ္ထင္