မင္းကုိႏုိင္ ● ေသာၾကာေန႔ ညေန .. တနလၤာေန႔ နံနက္

မင္းကုိႏုိင္ ● ေသာၾကာေန႔ ညေန .. တနလၤာေန႔ နံနက္
(မုိးမခ) ေမ ၂၀၊ ၂၀၁၇

ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။

ေသာၾကာေန႔ ညေနျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ ညေနစာ အတူစား၊ ေလွ်ာက္လည္ရန္ခ်ိန္းထားသူ လူငယ္က တက္ႂကြေနစဥ္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ခုလိုေျပာ၏။

“တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေသာၾကာညေနကို သိပ္မုန္းတာကြ”

ထိုစကားကို လူငယ္ နားရွင္းပံု မေပၚပါ။က်ေနာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔မွာ ၁၉၈၀ လြန္ႏွစ္မ်ားက လူငယ္မ်ားျဖစ္သည္ကိုေတာ့ သတိျပဳေစခ်င္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔စကားဝိုင္းကို သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ျပည့္လုနီးအခ်ိန္ေမြးခဲ့သည့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဆယ့္လ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္လူငယ္က မ်က္စိလည္ေနသည္။

“ဘာဆိုင္လို႔လဲ၊ ေသာၾကာညေနဆိုတာ လႊတ္ကဲရမွာေလ”

“ခုေခတ္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ တို႔တုန္းက ဘာမွမရွိတာ၊ ကိုယ့္ရည္းစားနဲ႔ အၾကာၾကီးခြဲရမွာပဲဆိုျပီး မုန္းတာေပါ့ကြ၊ တစ္ပတ္မွာ ငါးရက္လံုးလံုး မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ေတြ႔ထားတာ၊ အရွိန္ရပ္လို႔မရဘူး၊ ႏွစ္ရက္ၾကီးမ်ားေတာင္ မ်က္ႏွာလည္း မျမင္ရ၊ စကားလည္း မေျပာရမွာဆိုေတာ့၊ ဒါေတာ့ မင္းနားလည္မယ္ ထင္ပါတယ္”

“ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ နားလည္ပါတယ္၊ နားမလည္တာက စကားေျပာလို႔ မရဘူးဆိုတာပဲ၊ ဖုန္းဆက္ေပါ့၊ က်ေနာ္တို႔လည္း တစ္ညလံုး ဖုန္းဘက္ထရီကုန္ေအာင္ ေျပာေနၾကတာပဲ”

“ဟိုတုန္းက ခုလို လူတိုင္း ဖုန္းရွိတာ မဟုတ္ေသးဘူးကြ”

လူငယ္ေမးေနသည့္ အခ်က္ကို ေထာက္ျပရင္း ရွင္းရေတာ့သည္။ ထိုေခတ္က တယ္လီဖုန္းရွိသည့္ အိမ္ဆိုတာသာမာန္ အရပ္ထဲေတာ့ တစ္လံုးစ၊ ႏွစ္လံုးစ။ ဒါေတာင္အိမ္နီးခ်င္း လမ္းထဲကလူေတြကို အခယူ ေျပာခြင့္ေပးလွ်င္ ေက်းဇူးတင္လွျပီ။

ခ်စ္သူခ်င္းဖုန္းေျပာဖို႔ဆိုတာက ႏွစ္ဦးစလံုး ကိုယ္စီ ဖုန္းေတြအနားမွာ ရွိဦးမွ၊ ဒါေတာင္ ေျပာမည့္သူေတြ အမ်ားၾကီးတန္း စီေနတာဆိုေတာ့ လိုရင္းပဲ ရမည္။ နံေဘးကလူေတြႏွင့္ ဘယ္လိုမွ အလြမ္းမသယ္ႏိုင္။

လူငယ္က ထိုဘဝမ်ားကို ခုမွသိ၍ ရယ္ေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔မ်ား ဟုိဘက္၊ ဒီဘက္ ဗြီဒီယိုဖြင့္ျပီး ညလံုးေပါက္ေျပာလို႔ရ တယ္ဗ်ဟု ခပ္ႂကြားႂကြားဆိုသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေသာၾကာညေနေတြရဲ႕ခါးသီးမႈေတြကို မင္းတို႔ နားမလည္တာေပါ့ဟု သူငယ္ခ်င္းက ညည္းညဴ၏။ စေန၊ တနဂၤေႏြဆို အေၾကာင္းျပစရာ ရွာထြက္ဖို႔လည္း မလြယ္သည့္ကိစၥမို႔ တနလၤာေန႔မနက္ ကိုသာ ေရာက္ခဲလိုက္တာဟု တမ္းတရင္း ေမွ်ာ္ရသည့္ဘဝမ်ား။
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

“ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ကြ၊ တနလၤာမနက္ကို မုန္းျပီး ေသာၾကာညေနကို ခ်စ္သြားျပန္ျပီ”

သူငယ္ခ်င္းစကားကို လူငယ္လိုက္စဥ္းစားျပီး ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတာ အေျဖေတြ႔သြားဟန္ တူသည္။

အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနသူမ်ားပီပီ စေန၊ တနဂၤေႏြ နားရက္ေတြအတြက္ ေသာၾကာညဆိုတာ တစ္ပတ္လံုး ထမ္းခဲ့ရသည့္ ထမ္းပိုးကို ပုခံုးေပၚမွ ျဖဳတ္ခ်ခြင့္ရမည့္ ႏြားၾကီးေတြအတြက္ အသက္ဝဝ ႐ွဴရမည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေနသည္ပဲ။
ခ်စ္စရာ ေသာၾကာညေနေပါ့။

တနလၤာ မနက္ဆိုတာကေတာ့ ႏြားၾကီးပခံုးေပၚ ထမ္းပိုးျပန္တင္ရေတာ့မည့္အခ်ိန္၊ အျမင္ကတ္စရာ တနလၤာ။ ခုမွသေဘာ ေပါက္သြားသည့္လူငယ္က ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းေတြ အလွည့္အေျပာင္းကို ဘြားကနဲေတြ႔လိုက္ရ၍ ဟုတ္သားပဲဟု ေလးေလး ပင္ပင္ ေရရြတ္လ်က္ ျပံဳးလာပါ၏။ ဦးတို႔ေခတ္က ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတာပဲဟုလည္း မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

ဒါေပါ့၊ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ မိန္းကေလးကို ခ်ဥ္းကပ္တာကအစ ခက္တာခ်ည္းပဲ။ ခ်စ္သူခ်င္း ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔လည္း ခက္တာပဲ။ အဲဒီ ေခတ္မိန္းကေလးေတြ ရည္းစားနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ ေခါင္းပူေအာင္ နည္းလမ္းေတြ ရွာရတာဟု အစခ်ီကာ ကေလးတစ္ဦး (သို႔မဟုတ္)  စိတ္ခ်ရမည့္ ေအာင္သြယ္ဆိုတာမ်ဳိး မရွိမျဖစ္လိုခဲ့ေၾကာင္း ဇာတ္စံု ခင္းရသည္။ ေအာင္သြယ္ဆိုသည့္စကားလံုးကို ခုမွ မိတ္ဆက္ေပးျခင္းခံရသူလို လူငယ္က မွတ္မိေအာင္ ၾကိဳးစားေနပံုရ၏။

သူငယ္ခ်င္းက ဆက္သည္။ တို႔တုန္းက မိန္းကေလးေတြ ခုေခတ္လို ေတာ္ရံု ညဥ့္နက္လည္း မဆန္းဘူးဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ ဘူးကြ၊ ဒီေခတ္မိန္းကေလးေတြ အလုပ္ခြင္က မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္မွ ျပန္လာလည္း နားလည္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကအထူး လုပ္မ ေနၾကဘူး။ ဟုိတုန္းက ည ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္လာၾကည့္ပါလား။ အဓိပၸါယ္မ်ိဳး စံုပါတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အၾကည့္ခံရမွဟုေျပာေသာ္ လူငယ္က က်ေနာ္တို႔ေခတ္က ညမွ ျဖီးလိမ္းျပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္တာ အမ်ားၾကီးဟု ေထာက္ခံသည္။

တစ္ဆက္တည္း သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္အျပင္ေလာကႏွင့္ အဆက္ျပတ္ခဲ့သည့္ ကာလတစ္ခု၏ ျမင္ကြင္းကို ေျပာျပသည္။ “ဘာမွၾကာေသးတာ မဟုတ္ဘူး ထင္ရတယ္၊ အဲဒီတုန္းက အင္တာနက္ဆိုင္ေတြဆိုတာ ေပၚခါစ၊ ျပည္ပအလုပ္သြားတ့ဲ လူေတြနဲ႔ ဒီကမိသားစုေတြ အဆက္အသြယ္လုပ္ဖို႔က အင္တာနက္ဆိုင္ပဲ အားကိုးရတာ၊ ဆိုင္ထဲဝင္သြားတာနဲ႔၊ ၾကားရမွာက လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္၊ ေလာင္းကစားေတြ ေဆးေတြ မလုပ္မိေစနဲ႔ ဒီမွာ အေႂကြးေတြဆပ္ရဦးမွာ ဆိုတဲ့အသံခ်ည္းပဲ။ ဒီ ဘက္က မွာေနၾကတာ။ ဂ်ီေတာ့ခ္ဆိုတာနဲ႔ ေခၚေျပာၾကတာ။ ခံုေတြက တန္းစီျပီး ကပ္ေနၾကေတာ့ အသံေတြက ဆူညံေန တာ။ ရွက္စရာလည္း မရွက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေအာ္ေျပာေနၾကတာပဲ။ ေပ်ာ္တဲ့လူကလည္း ေပ်ာ္ၾက၊ ငိုတဲ့လူကလည္း ငိုၾက၊ ဆက္သြယ္စရာလည္း ဒီနည္းပဲ ရွိေတာ့၊ သူက မေကာင္းလို႔ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေစာင့္ေနရလည္း ေက်နပ္ရတာပဲ။
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

က်ေနာ္က သူေျပာျပသည့္ ျမင္ကြင္းကို ပံုေဖာ္ရင္း ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ၾကသည့္ ျမင္ကြင္းကုိ သတိရသည္။ အုပ္စုလိုက္တန္းစီ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ရသူမ်ားမွာလည္း ထိုနည္းပင္။ ေျပလည္တာ မေျပလည္တာေတြအတြက္ ရယ္ၾက၊ ငိုၾက၊ ပတ္ဝန္းက်င္ မသိေစခ်င္သည့္ကိစၥလည္း မတတ္ႏိုင္၊ အလုအယက္ ေအာ္ေျပာခဲ့၊ နားေထာင္ခဲ့ၾကရသည္ပဲ။

“ဦးတို႔ေခတ္က အေတာ္မ်ားမ်ားက ခက္ခဲ့တာေနာ္၊ ရည္းစားျဖစ္ဖို႔၊ ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ကအစ ခက္တာေတြ အမ်ားၾကီးဆိုေတာ့” … ဟု လူငယ္က ေရရြတ္ေသာ္၊ သူငယ္ခ်င္းက “ေအး၊ ျဖစ္ခဲေတာ့ ၊ ပ်က္ခဲတယ္” ဟု ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။

လူငယ္မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္သည္တြင္ ခဲယဥ္းစြာရတဲ့အရာေတြကို တန္ဖိုးထားၾကတာ လူ႔သဘာဝေလကြာဟု သူက ေထာက္ ျပသည္။ တို႔ေခတ္တုန္းက လမ္းအတူေလွ်ာက္ရင္း ရင္ခုန္ေနရတာနဲ႔ကို ၾကည္ႏူးစရာ အျပည့္ရတယ္လို႔ ခံစားတာ၊ တကၠ သိုလ္ဆိုရင္လည္း ေက်ာင္းဝင္းထဲ ပခံုးခ်င္းထိျပီး တေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္ၾကရရင္ ျပည့္စံုတယ္ဟု တမ္းတေနသည္။

“က်ေနာ္တို႔ေခတ္က ျဖစ္လြယ္တယ္ ဦးေလး”

ဘာျဖစ္လြယ္တာလဲဟု ေမးစရာ မလိုသည့္အေလ်ာက္ လူငယ္ ဆက္ေျပာသမွ်သာ နားေထာင္ေနလိုက္ပါသည္။ အင္တာ နက္ထဲမွာ၊ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ ေရြးစရာေတြ အမ်ားၾကီး၊ ေက်ာင္းမွာတင္မကဘူး၊ မိန္းကေလးေတြ အလုပ္ခြင္ေရာက္ေနၾကတာ၊ နီးစပ္ဖို႔လည္း ဘာမွမဆန္းဘူးဟု သူဆက္ေျပာသည္။

“က်ေနာ္စဥ္းစားမိတာက ျဖစ္ခဲေတာ့ ပ်က္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္၊ ျဖစ္လြယ္ေတာ့ ပ်က္လြယ္ သလားလို႔”

သူ႔အေတြးကို က်ေနာ္တို႔ မွတ္ခ်က္မေပးျဖစ္ပါ။ ေသာၾကာညေနႏွင့္ တနလၤာ မနက္အေပၚ က်ေနာ္တို႔ သေဘာထားေတြ ဘယ္အေပၚ မူတည္ေျပာင္းခဲ့ပါသနည္း ဆိုတာေတြးေနရင္းက ျဖစ္ခဲေတာ့ ပ်က္ခဲ၊ ျဖစ္လြယ္ေတာ့ ပ်က္လြယ္ဆီ ဘယ္လို ေရာက္သြားပါလိမ့္ဟု က်ေနာ္ ေျခရာေကာက္ေနမိပါသည္။

မင္းကုိႏိုင္
(ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁၁၄)