ေမာင္ေမာင္စိုး - ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - ၂၄
(မိုးမခ) ေမ ၁၇၊ ၂၀၁၇
ေပေပေတေတ
ေတာေတာင္ထဲျဖတ္သန္းရသည္က မိမိတိ့ုအတြက္ ျကီးမားေသာ အေျပာင္းအလဲတရပ္ျဖစ္ေနသည္။ ျမိဳ့ ေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းခ့ဲသည္ႏွင့္ အစစအရာရာကြာျခားခ့ဲသည္။ ဘာသာစကား ဓေလ့ထုံးတမ္း ယဥ္ေက်းမွဳ အစားအေသာက္ ေရေျမရာသီဥတုမွစ၍ ကြာျခားခ့ဲသက့ဲသုိ့ ေက်ာင္းသားဘဝႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္သားဘဝသည္ ျကီးမားေသာကြာဟမွဳ ရွိခ့ဲသည္။ ထို့ေျကာင့္လည္း လူ့အဖြဲ့အစည္းကိုေျပာင္းလဲလိုပါက မိမိကိုယ္ကို အရင္ေျပာင္းလဲပါဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။
ရဲေဘာ္ျမင့္ထြန္း တျဖစ္လဲ ကိုျကီးျမင့္တေယာက္ ဤအေျပာင္းအလဲဒဏ္အား ခံႏိုင္ပါ၏ေလာဟု မိမိတေစ့တေစာင္းျကည့္မိသည္။ သူက မိမိထက္ပို ၍ သက္ေတာင့္သက္သာေနသည့္ဘဝမွ လာခ့ဲသူျဖစ္သက့ဲသုိ့ ျပင္ပလူမွဳ ဘဝဆက္ဆံထိေတြ့မွဳ အားနဲခ့ဲျပီး စာအုပ္ထူထူျကီးမ်ားျကားတြင္ ေခါင္းျမွဳပ္ ထားခ့ဲသူျဖစ္သည္။ ေရွာက္မုန္းေပၚတြင္ မိမိတိ့ုတပ္ခ်နားေနခိုက္ မိမိ၊ ကိုေဇာ္ တို႔ႏွင့္ အိမ္ေရွ့က မာလကာပင္ငယ္ေလးတပင္ေရွ့တြင္ ရပ္၍ စကားေျပာေနခိုက္ " ဒီဇီးသီးက အျကီးျကီးဘဲေနာ္ " ဟုသူဆိုဘူးသည္။ " မာလကာသီးဗ်ာ " ဟု မိမိတိ့ုကဆိုေတာ့ " ေအာ္ ဟုတ္လား " ဆိုျပီး ရီေမာေနခ့ဲသူျဖစ္သည္။
သုိ့ေသာ္ ကိုျကီးျမင့္သည္ ပင္ပမ္းခက္ခဲသည့္ဒဏ္ကို မိမိထက္ပို၍ ေပေပေတေတခံခ့ဲသူဟုဆိုရမည္။ မိမိတိ့ုမုန္းကိုက ထြက္လာသည့္ခရီးတုန္းက မိုးေတြကရြာ လမ္းကလည္း ရြံ့ဗြက္မ်ားႏွင့္ေခ်ာေနသည္။ အတက္တြင္ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ကုတ္၍ ေျဖးေျဖးေလ်ာက္၍ရေသးေသာ္လည္း အဆင္းတြင္ တဗိုင္းဗိုင္းလဲသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိုးေရမ်ားစီး၍ ရြံ့မ်ားႏွင့္ေခ်ာေနေသာ ေတာင္ဆင္းကို ဖင္ထိုင္ခ် ျပီး ဖင္ဒရြတ္တိုက္၍ ေလ်ွာဆင္းသြားသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုေတာင္ဆင္းလမ္းသည္ ေျမသားသက္သက္မဟုတ္ ေက်ာက္ခဲေလးမ်ားေရာေနသည္။ " ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား တင္ပါးစူးကုန္မွေပါ့ " ဟု မိမိက ဆိုေတာ့ မိမိအားျပန္ျပံဳ းျပျပီး ဆက္၍ ဖင္ဒရြတ္တိုက္ဆင္းသြားသည္။ မိမိ ေခါင္းရမ္း၍ က်န္ခ့ဲရသည္။
တကယ္ေတာ့ မိမိတိ့ု ရြာထုံစိုက္သုိ့ သြားမတိုက္မွီ အျခားတေနရာသုိ့ တိုက္ခိုက္ရန္ စစ္ခ်ီခ့ဲေသးသည္။ ေတာင္ေျကာတခုအေရာက္တြင္ အစိုးရစစ္ေျကာင္းတေျကာင္း ျဖတ္ဝင္လာသည္ဟု သတင္းရ၍ေရွ့ဆက္မတိုးဘဲ ထိုေတာင္ေျကာေပၚတြင္ သတင္းေစာင့္ရင္း ညအိပ္စခန္းခ် ျဖစ္သည္။ ေတာ
ထဲမွာ အိပ္မည္ဆိုေတာ့ျပင္ျက ဆင္ျကသည္။ မိုးကာတဲထိုးသူထိုး အခင္းအတြက္ ဂ်ာမဏီပင္ ခုတ္သူကခုတ္ႏွင့္ တပ္ဖြဲ့တခုလုံး အလုပ္ရွဳ ပ္ေနသည္။
မိမိႏွင့္ ကိုျကီးျမင့္ မိမိတိ့ုႏွစ္ေယာက္ေနဘိ့ု တဲျပင္ရသည္။ တပ္ထဲေရာက္သည္ တလပင္မျပည့္တတ္ေသး၍ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္တတ္ျက။ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ျကားတြင္ မိုးကာတစကို ေလးဘက္ေလးတန္ ျကိဳးႏွင့္ဆြဲ၍ ခ် ည္လိုက္ျပီး ေအာက္တြင္ မိုးကာတစခင္းလိုက္သည္။
ဤမ်ွ သာလုပ္တတ္၍ ဤမ်ွသာ လုပ္ထားလိုက္သည္ဟု ဆိုရမည္။ လုပ္ျပီးသည္ႏွင့္ ညေနေစာင္းျပီျဖစ္ရာ မိမိတိ့ုႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိ အေျမာက္တပ္ခြဲသုိ့ မိမိက သြားလည္၍ စကားေျပာသည္။ ကိုျကီးျမင့္ကေတာ့ တဲတြင္ ငုတ္တုတ္က်န္ခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က အေျမာက္တပ္ခြဲတြင္ ဗမာရဲေဘာ္ ၆ ေယာက္ခန့္ရွိျပီး မိမိတိ့ုထက္ ၆ လခန့္ေစာျပီး တပ္ထဲေရာက္ေနျကသူမ်ားျဖစ္ျကသည္။ မိမိတိ့ုတြင္ ျမိဳ ့ေပၚလွဳ ပ္ရွားမွဳ မ်ားအေျကာင္း ပါတီအေျကာင္း တပ္အေျကာင္း ေျပာစရာမ်ားစြာရွိေနသည္။ မိမိတိ့ုစကားေကာင္းေနစဥ္ ည ၇ နာရီေလာက္ကစျပီး
မိုးက သဲသဲမဲမဲရြာပါသည္။ အေျမာက္တပ္ခြဲက ရဲေဘာ္ ၄ ေယာက္ က သူတိ့ု တဲကိုေလးငါးေယာက္စာ အိပ္၍ ရေအာင္ မိုးအတန္ငယ္လုံေဆာက္ထားသည့္ျပင္ ေတာင္ေျကာက စီးလာသည့္ေရ အိပ္သည့္ေနရာမဝင္ေအာင္ ေျမာင္းငယ္ေလးမ်ားတားဆီးေဖါက္လုပ္ထားရာ သဲျကီးမဲျကီးရြာေနသည့္မိုး
ဒဏ္ကိုခံနိုင္သည္။ မိုးအတန္ငယ္ပက္သည္မ်ွ သာရွိသည္။
ည ၉ နာရီေလာက္ မိုးအတန္ငယ္စဲလာသည့္ခ်ိန္တြင္ မိမိတဲသုိ့ျပန္သည္။ မိမိတို့၏ ခေနာ္နိခေနာ္နဲ့ ခ် ည္ထားသည့္ အမိုး မိုးကာစကား ျပတ္က်သြားေခ် ျပီ။ ေရတားလဲ လုပ္မထား၍ အိပ္သည္ေနရာတြင္လည္း ေရမ်ားစီးေနသည္။ ကိုျကီးျမင့္ကား မိုးေရမ်ားေအာက္ အေပၚက ျပတ္က် သည့္ မိုးကာစကို ျခံဳ ၍ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္။ " ဟာ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရေတာ့ဘူးဘဲ" ဟု မိမိကဆိုေတာ့ " ေအးဗ် " ဟူ၍ သံျပတ္ႏွင့္ဆိုသည္။ သူလည္းဘာမွ မလုပ္တတ္၍ မိုးေရထဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနပုံရသည္။ သုိ့ႏွင့္ ညျကီးေမွာင္မဲ မိုးထဲ ေလထဲ ဘာမွလုပ္လည္းမရေတာ့ျဖင့္ မိမိစကားသြားေျပာခ့ဲေသာ တဲသုိ့သြား
၍ အကူအညီေတာင္းျပီး ကိုျကီးျမင့္ပါေခၚကာ ႏွစ္ေယာက္သား တိုးေခြ့အိပ္ အိပ္ခ့ဲျကရသည္။ သူတိ့ုကလည္း ရဲေဘာ္သစ္မ်ားျဖစ္ေသာ မိမိတိ့ု နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးခ့ဲျကသည္။ မည္သုိ့ဆုိေစ ကိုျကီးျမင့္ ေပပုံေတပုံကား မိမိေအာခ် ယူရေပေတာ့သည္။
နမ့္က်ြမ္း
မုန္းက်ီ နားလယ္ ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ တရုတ္ရြာေလးျဖစ္သည္။ မိမိအေနႏွင့္ တရုတ္ကို တေလ်ာက္လုံး နိုင္ငံျခားသားဟု ထင္မွတ္ထားခ့ဲရာမွ မိမိတိ့ု တိုင္းျပည္နယ္နမိတ္အတြင္း တရုတ္ရြာမ်ားတည္ရွိေနသည္ကို တစတစ ေတြ့ရွိလာခ့ဲရသည္။ ထိုေတာင္တန္းေပၚတြင္ေတြ့ရေသာ တရုတ္မ်ားသည္ မိမိရန္ကုန္ မႏၲေလးတြင္ေတြ့ရေသာ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ျကေသာ တရုတ္မ်ားက့ဲသုိ့မဟုတ္ ဆင္းရဲေသာ တရုတ္လယ္သမားမ်ားျဖစ္သည္။
ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ တရုတ္ေတာသူေတာင္သားမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားေဒသခံတိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့ထုံစံမ်ားကေတာ့ ကြာျခားျကပါသည္။ အိမ္ဖြဲ့စည္းမွဳ ပုံစံပင္မတူေပ။ ေဒသခံ ရွမ္း ကခ်င္ တအန္း ပေလာင္တိ့ုက လူမ် ဳိ း၊ ဘာသာစကား၊ ထုံးတမ္းမ်ားကြာျခားသည့္တိုင္ အိမ္ေဆာက္ပုံေတာ့ တူျကသည္။ ေျခတန္ရွည္အိမ္မ်ားျဖစ္ျပီး အနိမ့္ဆံုး ဝါးျကမ္းခင္း၊ အတန္ငယ္ျကြယ္ဝပါက ပ်ဥ္ခင္း ျပီးလ်င္ အိမ္မျကီး၌ ဧည့္ခန္း အိပ္ခန္း ခြဲျခားထားျပီး က်ယ္ဝန္းေသာ ဧည့္ခန္းထားေလ့ရွိသည္။ ထိုျပင္ အိမ္မႏွင့္
တြဲလ်က္ ကျပင္ ထုတ္ထားေလ့ရွိျကသည္။
တရုတ္အိမ္မ်ားကေတာ့ ေျမစိုက္အိမ္မ်ားျဖစ္ျကျပီး ဧည့္ခန္းတြင္ ဧည့္သည္အိပ္ရန္ တေယာက္အိပ္ခုတင္ ႏွစ္လုံးသာ ထားရွိသည္။ အတန္ငယ္ျကြယ္ဝသူမ်ားကေတာ့ တမံတလင္းခင္းေလ့ရွိေသာ္လည္း နဲပါးသည္။ မိမိတိ့ု တပ္ဖြဲ့ဝင္မ်ားအဖိ့ု ရွမ္း ကခ်င္ ပေလာင္ရြာမ်ားေရာက္လ်င္ အိမ္တလုံး၏ဧည့္ခန္း၌ တပ္စိတ္တစိတ္ ေကာင္းစြာအိပ္၍ရေသာ္လည္း တရုတ္အိမ္ေရာက္လ်င္ ႏွစ္ေယာက္စာသာ အိပ္ရန္ကုတင္ရွိသျဖင့္ က်န္သူမ်ား ေျမျကီးေပၚ ပလပ္စတစ္ခင္း၍ အိပ္ျကရေပေတာ့သည္။ ေျမျကီးေပၚအိပ္ရသည့္မွာ ခဏ
တျဖဳ တ္ဆိုလ်င္ ျပသနာမရွိေသာ္လည္း ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ ၍ ျကာျမင့္လာေသာအခါ အဆစ္အျမစ္ကိုက္ခဲသည့္ ေဝဒနာစြဲကပ္လာေပေတာ့သည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။
တပ္မဟာမွဴး ရဲေဘာ္ေစာထြန္းတင္၏ ညႊန္ျကားခ်က္ျဖင့္ မိမိတိ့ု အထူးတပ္ဖြဲ့သည္ ရြာထုံက်ဳိက္ တိုက္ပြဲအျပီးတြင္ နမ့္က်ြမ္းတဝိုက္ရွိ ရြာမ်ားအား တရြာလ်င္ သုံးေလးရက္ညအိပ္ျပီး ရြာစဥ္လွည့္ ရပါေတာ့သည္။ အင္အား ၅၀၀ခန့္ရွိ တပ္ဖြဲ့ျကီးႏွင့္ တေပ်ာ္တပါးခ်ီ တက္ရာမွ အင္အား ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္
ခန့္သာရွိသည့္ ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ့ငယ္ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ မဆလအစိုးရစစ္ေျကာင္းမ်ားလည္း ရံဖန္ရံခါ ဝင္ေရာက္လွဳ ပ္ရွားတတ္သည့္ ဧရိယာျဖစ္၍ တေနရာမွ တေနရာအသြား လမ္းခရီးတြင္ျဖစ္ေစ ရြာတရြာတြင္ ရပ္နားေနစဥ္ျဖစ္ေစ အျမဲ အသင့္အေနအထားႏွင့္ သတိရွိေနရသည္။ မနက္မိုးလင္း
သည္ႏွင့္ ခရီးထြက္သည္ျဖစ္ေစ မထြက္သည္ျဖစ္ေစ ေက်ာပိုးအိပ္သိမ္းျပီး က်ည္ခါးပတ္ႏွင့္ ေသနတ္လြယ္ျပီး ျဖစ္ေနရသည္။ ေရခပ္၊ ထင္းေခြပင္ ေသနတ္ကို လက္လႊတ္၍မရေတာ့။ တပ္ဖြဲ့ျကီးႏွင့္အတူတြဲေနရစဥ္က့ဲသုိ့ ေပါ့ဆ၍ မရေတာ့ေပ။
ညဘက္တြင္လည္း တပ္ဖြဲ့ျကီးႏွင့္ ေနသက့ဲသုိ့ ဇိမ္မက်ေတာ့။ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ရေတာ့သည္။ မိမိတိ့ုက အေတြ့မျကံဳမရွိေသးသည့္ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားျဖစ္၍ ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ တြဲ၍ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ေစာင့္ရသည္။ တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မဲေနေသာညတြင္ စစ္ေျကာင္းဝင္လာမည့္လမ္းတြင္ မ်က္ေစ့ကိုျဖဲ
၍ နားကိုစြင့္ေနရသည္။ မိုးသားလြင့္၍ လေရာင္ျဖာက်သည့္ညဆိုလ်င္ေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ အနဲငယ္ သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည္။ သုိ့ေသာ္ ညဘက္ လွဳ ပ္ရွားေနသည့္ အရိပ္မဲမ်ား ခ် ဳိ းခ် ဳိ း ခ်ြတ္ခ်ြတ္ျမည္သံမ်ားက မိမိတိ့ုအာရံုကို ထိုးဆြေနသည္။
တကယ္ေတာ့ ေတာေတာင္တြင္းမွညသည္ မတိတ္ဆိတ္ေခ် ။ အေကာင္ပေလာင္ငယ္မ်ား၏ တစီစီေအာ္သံျဖင့္ အသက္ဝင္ေနသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေတာေကာင္မ်ား၏ အသံဗလံမ်ားလည္း ရံဖန္ရံခါ ျကားရသည္။ အမ်ားဆံုးျကားရသည့္အသံက ဂ်ီ ေဟာက္သံျဖစ္သည္။ မိမိတိ့ုမေရာက္မွီ ၇၅၁၀ စစ္
ေရးလွဳပ္ရွားမွဳ ( ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ၁၀ လပိုင္းျပဳ လုပ္ေသာလွဳပ္ရွားမွဳ ) ပါဝင္ခ့ဲေသာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ား၏ အေတြ့အျကံဳအရ ေျပာျပျကသည္မွာ "တေတာလုံးတိတ္ဆိတ္သြားတာကို ေတာေျခာက္တာ လိ့ု ေခၚျက
တယ္။ ၇၅၁၀ စစ္ေရးလွဳပ္မွႈတုန္းက ၾကံဳဘူးတယ္။ ညဘက္ ေရႊက်င္ဝမ္ေတာင္ေျကာ ပတ္တက္ေနတုန္း ေတာထဲမွာ တေဝါေဝါ အသံျကီးျကားလိုက္ရတယ္။ လူလုပ္တဲ့အသံမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သိပ္ေတာ့မျကာဘူး အဲဒီအသံျကီး ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ တေတာလုံး တေတာင္လုံုး တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့တာ။ ဘာပိုးေကာင္ မႊားေကာင္အသံေတာင္ မျကားရေတာ့ဘူး။ လုံးဝတိတ္ဆိတ္ သြားတာဗ် ။ ဒီအရပ္ကလူေတြကေတာ့ ေတာေျခာက္တယ္လိ့ုေခၚျကတယ္" ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ သဘာဝ ေတာေတာင္မ်ား၏ လ်ွ ဳိ့ဝွက္ဆန့္က်င္မွဳ
ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
တကယ္ေတာ့ မိမိတိ့ုအား နမ့္က်ြမ္းသုိ့သြားခိုင္းလိုက္သည့္ အေျကာင္းရွိသည္။ ျပီးခ့ဲေသာ တပတ္ခန့္က မဆလ အစိုးရစစ္ေျကာင္းတေျကာင္း ဝင္လာခ့ဲသည္။ ထံုးစံအတိုင္း စစ္ေျကာင္းတက္လာသည့္ သတင္းရသည္ႏွင့္ ဗမာလာျပီဟုဆိုကာ ရြာသားမ်ားလည္း ရြာလုံးက်ြတ္ ထြက္ေျပးျကသည္။ ရြာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ လ်ွိဳၾကီးတခုအတြင္း၌ ရြာသားမ်ား ပုန္းေအာင္ရန္ ျပင္ဆင္ထားျပီးၿဖစ္သည္။ အသက္ ၂၀ ခန့္ရွိ တရုတ္မေလးတေယာက္ကေတာ့ ပစၥည္းယူေနခ်ိန္ စစ္ေျကာင္းဝင္လာသျဖင့္ မေျပးနိုင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေဘးက ေကာက္ရိုးစင္ အေပၚတြင္ပုန္းေနခ့ဲရသည္။
တကယ္ေတာ့ ထိုနမ့္က်ြမ္းရြာတြင္ ဗမာစကားတတ္သူမရွိဟုဆို၍ရသည္။ ရွားရွားပါးပါး ထိုတရုတ္မေလးက ဗမာစကားတတ္ေနသည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ လားရွဳ ိးသုိ့အလုပ္သြားလုပ္ခ့ဲသျဖင့္ ဗမာစကားတတ္ေနခ့ဲသည္။
ယခုသူမ ရြာသုိ့ျပန္လာခ်ိန္ ထိုအျဖစ္ႏွင့္ျကံဳ ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမအေနႏွင့္ ထိုစစ္ေျကာင္းရြာမွ ျပန္ထြက္သည္အထိ လုံျခံဳစြာ ပုန္းေအာင္းနိုင္ခ့ဲပါသည္။ ထိုစစ္ေျကာင္းရြာမွ ျပန္ထြက္စဥ္ အိမ္အခ် ဳိ့၏ တံခါးဝတြင္ နင္းမိုင္းမ်ား ျမွဳ ပ္ရန္ အမိန့္ေပးေျပာဆိုေနသည္ကို သူမ ေကာင္းစြာျကားလိုက္ရသည္။
စစ္ေျကာင္းျပန္ထြက္သည္ႏွင့္ ထိုတရုတ္မေလးလဲ ျခံစည္းရိုးေက်ာ္ခြေျပးကာ လ်ွိ ဳထဲရွိ သူမတိ့ုရြာသားမ်ားထံေျပးကာ စစ္ေျကာင္းထြက္သြားေသာ္လည္း ရြာထဲျပန္မဝင္ရန္ တားဆီးခ့ဲပါသည္။ ထိုရြာလူျကီးမ်ားလည္း CPB တပ္မဟာ ၂ သုိ့ အေျကာင္းျကား အကူအညီေတာင္းရာ တပ္မဟာ ၂ မွ
မိုင္းရွင္းအဖြဲ႔ေစလႊတ္ေပးျပီး မိုင္းရွင္းေပးခ့ဲရသည္။ ရြာသားမ်ားကေတာ့ ဗမာဆိုလ်င္ မုန္းတီး ဆန့္က်င္မွဳ ျဖစ္ေနခ်ိန္ လူမ် ဳိ းေရးအရ မုန္းတီးမွဳ သည္ ျပသနာ မေျဖရွင္းနိုင္ေျကာင္း ျပသရန္ CPB တပ္ဖြဲ့တြင္းမွ ဗမာရဲေဘာ္မ်ား လူထုစည္းကမ္းလိုက္နာမွဳ ရွိသည္ကို ျပသရန္ေစလႊတ္ခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။
မိမိကိုယ္တိုင္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို မ်က္ျမင္ေတြ့ျကံဳ ခ့ဲရသျဖင့္ အလြန္အမင္း စိတ္ပ်က္မိသည္။ ထိုစစ္ေျကာင္းသည္ တရြာလုံး ထြက္ေျပးသျဖင့္ သူပုန္ရြာအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပုံရသည္။ ထိ့ုျပင္ စစ္ဦးဘီလူးဆိုသည့္အတိုင္း ျကမ္းျခင္းရမ္းျခင္းလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ ခံရသူမ်ားအတြက္ေတာ့ နာက်ည္းမွဳ မ်ားစြာေပးခ့ဲပါသည္။
မိမိတိုတပ္ဖြဲ့လည္း လူထုစည္းကမ္း အေကာင္းဆံုးလိုက္နာျပရေတာ့သည္။ မိမိတိ့ုသည္ ျကက္ျခံထဲက ျကက္မ်ားကို ရိုက္သတ္စားသည့္၊ ျကက္ဥမ်ားနွဳိက္သြားသည့္၊ ဝက္ျခံထဲမွ ဝက္ပစ္သတ္စားသြားသည့္၊ မီးဖိုေခ်ာင္းတြင္းမွ စားစရာမ်ား ျခံဝင္းတြင္းမွ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား ထင္သလို ေမႊေႏွာက္ယူ
စားသည့္၊ ရြာသားပစၥည္းမ်ား ေမႊေႏွာက္၍ လိုခ်င္သည့္ပစၥည္းယူသည့္၊ စည္းကမ္းမဲ့ေသာ တပ္မ် ဳိ းမဟုတ္ေျကာင္း လူထုပစၥည္းမ်ားအားမထိပါးေသာ လူထုစည္းကမ္းလိုက္နာေသာ တပ္ဖြဲ့ျဖစ္ေျကာင္း ျပသရပါသည္။
သုိ့ေသာ္လည္း စကားကမေပါက္သျဖင့္ စည္းကမ္းလိုက္နာမွဳအား လုပ္ဟန္အရသာ ျပသနိုင္ပါသည္။ ဗမာစကားတတ္ေသာ တရုတ္မေလးအား မိမိတိ့ု စကားေျပာရန္ ျကိဳ းစားေသာ္လည္း မိမိတိ့ုအား ေရွာင္ေနပါသည္။ မိမိတိ့ုတပ္ဖြဲ့မွဴး ပင္လယ္ရပ္ျခားတရုတ္ျဖစ္သူ ကိုရဲဟူႏွင့္သာ စကားေျပာသည္။ မိမိတိ့ုအား အျမင္မရွင္းေသးေသာ္လည္း ရန္သူအျဖစ္ေတာ့ သေဘာမထားပါ။ အျပည့္အဝေတာ့ မယုံျကည္နိုင္ေသးဟုဆိုရမည္။
ျမင္မားေသာ ေတာင္တန္းမ်ား နက္ရွဳိ င္းေသာလ်ွ ဳိေျမာင္မ်ား ေသနတ္သံ ဗံုးသံမ်ား ပင္ပမ္းဆင္းရဲမွဳ မ်ား လုံးပမ္းတိုက္ခိုက္ရမွဳမ်ားကိုသာ ေမ်ွာ္လင့္၍ အေရွ့ေျမာက္ေတာင္ျပာတန္းေပၚေရာက္ရွိလာေသာ မိမိအား မတူကြဲျပားေသာ လူမ် ဳိ း ၊ ဘာသာစကား ၊ ဓေလ့ထုံးစံႏွင့္ နာက်ည္းမွဳမ်ား၊ အမုန္းတရားမ်ား၊ အာဃာတမ်ားပါ ဆီးျကိဳ၍ ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ့ရေပေတာ့သည္။
(ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)