ေမာ္ေမာ္သင္း - ဘူေဖး
(မိုုးမခ) ေမ ၉ ၊ ၂၀၁၇
(စာေရးသူ၏ ေဖ့စ္ဘြတ္မွ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းျပီး ေဖာ္ျပပါတယ္)
ဘူေဖး ဟူေသာစကားလံုးမွာ အခုႏွစ္ပိုင္းေတြအတြင္း စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေဟာ္တယ္ေတြမွာ ေခတ္စားေသာစကားလံုးျဖစ္ေနသည္။ ရုတ္တရက္ႀကည့္လိုက္လ်င္ သူ႕စာလံုးေပါင္္းအသံထြက္မွာ ဘူဖက္ဟု ထြက္မလိုလိုႏွင္ တကယ့္အမွန္မွာ ဘူေဖးျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမူရင္းအစမွာ ျပင္သစ္လား
အီတလီလားမဆိုနိုင္။ ေဝါဟာရ အဘိဓာန္က်မ္းမွာေတာ့ျဖင့္ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ယူငင္စားသံုးနိုင္ရန္ ခံုတန္းရွည္ေပၚ၌တန္းစီခင္းက်င္းထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ဟုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။
က်မသည္ ထိုစကားလံုးကို အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္မွ စတင္ရင္းႏွီးခဲ႕သည္။က်မ အေဖသည္ ၁၉၈၄ - ၈၅ ေလာက္မွစ၍ ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ေရာက္လာသမွ် ၿဗိတိသွ်သံရံုး မွ သံအမတ္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္အပါအဝင္ သံအရာရွိမ်ားကို ျမန္မာစာသင္ေပးရေလရာ သံရံုးမွလုပ္ေသာ ဧည့္ခံပဲြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူတက္ေရာက္ရပါသည္။ တခါတရံ တခ်ိဳ႕ဧည့္ခံပဲြ မ်ားတြင္ မိသားစုလိုက္ ဖိတ္ၾကားခံရတာမ်ိဳးလည္းရွိပါေသးသည္။
ထိုစဥ္အခါက ယခုေခတ္လိုမဟုတ္။ သိပ္ၿပီး မပြင့္လင္းမျမင္သာေသာေခတ္ျဖစ္သည့္အျပင္ ရွားရွားပါးပါး ျဗိတိသွ် သံရံုးမွ ဧည့္ခံပဲြျဖစ္သျဖင့္ က်မတို႕သည္ အလြန္တရာ အံ႕ႀသထူးဆန္းစြာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာႏွင့္ သံရံုးကိုအေဖႏွင့္လိုက္ႀကရပါသည္။
သို႔ေသာ္ သံရံုးမသြားခင္ အေဖကက်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ကို သံရံုးကေက်ြးမည့္ ဘူေဖးညစာအေၾကာင္းကို အရင္ ရွင္းျပသည္။ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ယူငင္စားသံုးနိုင္ေၾကာင္း လိုခ်င္လ်င္ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ထပ္ယူယူ ယူလို႕ရေႀကာင္း သို႕ရာတြင္ ကိုယ္က ေရွ႕က တန္းစီျပီး ေနာက္လူစားစရာမက်န္ေအာင္ နင္းကန္ ထည့္စားလ်င္ေတာ့ လူေတြသည္ ကိုယ့္ကိုဘာမွ်ေတာ့ေျပာမွာ မဟုတ္။ ဝမ္းထဲကေတာ့ႀကိတ္ျပီး အထင္ေသးသြားနိုင္ေႀကာင္း ၊ ကုန္သြားမွာစိုးျပီး မတရားထည့္ျပီးကာမွ ကုန္ေအာင္မစားနိုင္လ်ွင္ သက္သက္ျဖဳန္းတီး
ရာေရာက္ေႀကာင္း စသျဖင့္ဘူေဖးႀသဝါဒကို က်က်နန လက္ခ်ာေပးျပီးမွ သံရံုးသို႕ေခၚသြားသည့္အတြက္ က်မတို႕ေမာင္ႏွမမ်ားမွာ ဘူေဖးႏွင့္ပတ္သက္ျပီး သိပ္အမွားအယြင္းမျဖစ္ခဲ႕ပါ။ က်မ ေမာင္ အငယ္ႏွစ္ေကာင္သည္လည္း လူငယ္ေတြပီပီ မ်ားမ်ားစားႀကတာကလဲြ၍ အလဟႆ ျဖဳန္းတီးရာမက်ေအာင္ စည္းကမ္းတက် စားခဲ႕ႀကပါသည္။ က်မႏွင့္အေမကေတာ့ သံရံုးကေကြ်းေသာ ခပ္ေပါ့ေပါ့အစားအစာမ်ားကို ေတာ္ရံုစားႀက၍ အိမ္ျပန္ေရာက္ကာမွ ငပိရည္ ႏွင့္ထမင္းကို အာသာေျပျပန္နယ္စားတတ္သူမ်ားျဖစ္ေလသည္။
အခု ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္ေသာအခါ ဘူေဖးစကားလံုးႏွင့္ဘူေဖး စံနစ္မွာေတာ္ေတာ္တြင္က်ယ္လာေလသည္။
ဟိုတရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္က အိမ္က ကေလးေတြက ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို ေခ်ာင္းသာပို႕ခ်င္သည္ေျပာတာႏွင့္ အိမ္က မိသားစုတစုလံုးေျမးေတြပါမက်န္ ေခ်ာင္းသာကို ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ခဲ႕ျပန္သည္။ ပထမအႀကိမ္ကေတာ့ မနက္စာနွင့္ ညစာေကြ်းျပီး ေန႕လည္စာကို မိမိဘာသာ မွာ စားရေသာေဟာ္တယ္။ အခုတခါေတာ့ ထိုေဟာ္တယ္မွာ ဘြတ္ကင္ ၂ လစာေလာက္ျပည့္ေနသျဖင့္ သူႏွင့္ကပ္လ်က္ေဟာ္တယ္မွာသာတည္းခဲ႕ရပါသည္။ အခုေဟာ္တယ္ကေတာ့ မနက္စာ တနပ္သာ ေကြ်းပါသည္။ တခုတူညီသည္ကေတာ့ ေဟာတယ္ႏွစ္ခုလံုး ဘူေဖးစံနစ္ႏွင့္ ေကြ်းျခင္းျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ သည္ေဆာင္းပါးပါအေႀကာာင္းအရာမ်ားကို ေရးခ်င္သည္မွာေတာ္ေတာ္ႀကာျပီ ။အခုမွခ်ေရးျဖစ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မနက္စာစားမည္ဟု စားေသာက္ခန္းမထဲ ဝင္၍ ကိုယ့္ပန္းကန္ျပားကိုယ္ယူ၍တန္းစီဆဲမွာပင္ က်မေရွ႕ကတန္းစီေနေသာ အသက္ ၂၀ ခန့္ကေလးမေလး တေယာက္ႏွင့္ ေဟာ္တယ္က စားဖိုေဆာင္ႀကီးႀကပ္သူအမ်ိဳးသမီး စကားခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္မ်ားေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဟိုကေလးမေလးအဖဲြ႕မွာ မိသားစုလိုက္လာပံုရ
သည္။ ကေလးအႀကီးအေသး လူငယ္အရြယ္အလတ္ လူႀကီးအပါအဝင္ အားလံုး ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ခန္႕ရွိသည္။ အစားအေသာက္ကို မကုန္နိုင္ပဲအမ်ားႀကီးထည့္ဟန္တူသည္။ ဟိုတယ္ကအမ်ိဳးသမီးက ထိုကိစၥႏွင့္ပါတ္သက္ျပီးေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဟိုတယ္ေတြမွာ ဘူူေဖးေကြ်းရင္ customer ကိုအဲဒီလို သတိေပးလို႕ရလား ေျပာလို႕ရတဲ႕စည္းကမ္းရွိလားေတာ့က်မ မသိပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မေျပာႀကဘူးထင္သည္။
အခုဒီေဟာ္တယ္မွာေတာ့ စာပါခ်ိတ္ထားသည္။
အစားအေသာက္မ်ားကိုစားနိုင္သေလာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ယူ၍ရပါသည္။ ေလလြင့္မႈမျဖစ္ပါေစရန္ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္ ... တဲ႕။
က်မ ကေတာ့ ထိုစည့္ကမ္းေတြကိုေဟာ္တယ္မွာ ထုတ္ႀကသလား ဘာလားမသိ။ ဟိုတယ္က အမ်ိဳးသမီး၏ေျပာေပါက္ဆိုေပါက္ ႏွင့္မ်က္ႏွာထားကို သိပ္ခံတြင္းမေတြ႕သလိုေတာ့ျဖစ္သြားသည္။
ဘူေဖး ဟူေသာစကားလံုးမွာ အခုႏွစ္ပိုင္းေတြအတြင္း စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေဟာ္တယ္ေတြမွာ ေခတ္စားေသာစကားလံုးျဖစ္ေနသည္။ ရုတ္တရက္ႀကည့္လိုက္လ်င္ သူ႕စာလံုးေပါင္္းအသံထြက္မွာ ဘူဖက္ဟု ထြက္မလိုလိုႏွင္ တကယ့္အမွန္မွာ ဘူေဖးျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမူရင္းအစမွာ ျပင္သစ္လား
အီတလီလားမဆိုနိုင္။ ေဝါဟာရ အဘိဓာန္က်မ္းမွာေတာ့ျဖင့္ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ယူငင္စားသံုးနိုင္ရန္ ခံုတန္းရွည္ေပၚ၌တန္းစီခင္းက်င္းထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ဟုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။
က်မသည္ ထိုစကားလံုးကို အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္မွ စတင္ရင္းႏွီးခဲ႕သည္။က်မ အေဖသည္ ၁၉၈၄ - ၈၅ ေလာက္မွစ၍ ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ေရာက္လာသမွ် ၿဗိတိသွ်သံရံုး မွ သံအမတ္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္အပါအဝင္ သံအရာရွိမ်ားကို ျမန္မာစာသင္ေပးရေလရာ သံရံုးမွလုပ္ေသာ ဧည့္ခံပဲြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူတက္ေရာက္ရပါသည္။ တခါတရံ တခ်ိဳ႕ဧည့္ခံပဲြ မ်ားတြင္ မိသားစုလိုက္ ဖိတ္ၾကားခံရတာမ်ိဳးလည္းရွိပါေသးသည္။
ထိုစဥ္အခါက ယခုေခတ္လိုမဟုတ္။ သိပ္ၿပီး မပြင့္လင္းမျမင္သာေသာေခတ္ျဖစ္သည့္အျပင္ ရွားရွားပါးပါး ျဗိတိသွ် သံရံုးမွ ဧည့္ခံပဲြျဖစ္သျဖင့္ က်မတို႕သည္ အလြန္တရာ အံ႕ႀသထူးဆန္းစြာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာႏွင့္ သံရံုးကိုအေဖႏွင့္လိုက္ႀကရပါသည္။
သို႔ေသာ္ သံရံုးမသြားခင္ အေဖကက်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ကို သံရံုးကေက်ြးမည့္ ဘူေဖးညစာအေၾကာင္းကို အရင္ ရွင္းျပသည္။ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ယူငင္စားသံုးနိုင္ေၾကာင္း လိုခ်င္လ်င္ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ထပ္ယူယူ ယူလို႕ရေႀကာင္း သို႕ရာတြင္ ကိုယ္က ေရွ႕က တန္းစီျပီး ေနာက္လူစားစရာမက်န္ေအာင္ နင္းကန္ ထည့္စားလ်င္ေတာ့ လူေတြသည္ ကိုယ့္ကိုဘာမွ်ေတာ့ေျပာမွာ မဟုတ္။ ဝမ္းထဲကေတာ့ႀကိတ္ျပီး အထင္ေသးသြားနိုင္ေႀကာင္း ၊ ကုန္သြားမွာစိုးျပီး မတရားထည့္ျပီးကာမွ ကုန္ေအာင္မစားနိုင္လ်ွင္ သက္သက္ျဖဳန္းတီး
ရာေရာက္ေႀကာင္း စသျဖင့္ဘူေဖးႀသဝါဒကို က်က်နန လက္ခ်ာေပးျပီးမွ သံရံုးသို႕ေခၚသြားသည့္အတြက္ က်မတို႕ေမာင္ႏွမမ်ားမွာ ဘူေဖးႏွင့္ပတ္သက္ျပီး သိပ္အမွားအယြင္းမျဖစ္ခဲ႕ပါ။ က်မ ေမာင္ အငယ္ႏွစ္ေကာင္သည္လည္း လူငယ္ေတြပီပီ မ်ားမ်ားစားႀကတာကလဲြ၍ အလဟႆ ျဖဳန္းတီးရာမက်ေအာင္ စည္းကမ္းတက် စားခဲ႕ႀကပါသည္။ က်မႏွင့္အေမကေတာ့ သံရံုးကေကြ်းေသာ ခပ္ေပါ့ေပါ့အစားအစာမ်ားကို ေတာ္ရံုစားႀက၍ အိမ္ျပန္ေရာက္ကာမွ ငပိရည္ ႏွင့္ထမင္းကို အာသာေျပျပန္နယ္စားတတ္သူမ်ားျဖစ္ေလသည္။
အခု ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္ေသာအခါ ဘူေဖးစကားလံုးႏွင့္ဘူေဖး စံနစ္မွာေတာ္ေတာ္တြင္က်ယ္လာေလသည္။
ဟိုတရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္က အိမ္က ကေလးေတြက ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို ေခ်ာင္းသာပို႕ခ်င္သည္ေျပာတာႏွင့္ အိမ္က မိသားစုတစုလံုးေျမးေတြပါမက်န္ ေခ်ာင္းသာကို ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ခဲ႕ျပန္သည္။ ပထမအႀကိမ္ကေတာ့ မနက္စာနွင့္ ညစာေကြ်းျပီး ေန႕လည္စာကို မိမိဘာသာ မွာ စားရေသာေဟာ္တယ္။ အခုတခါေတာ့ ထိုေဟာ္တယ္မွာ ဘြတ္ကင္ ၂ လစာေလာက္ျပည့္ေနသျဖင့္ သူႏွင့္ကပ္လ်က္ေဟာ္တယ္မွာသာတည္းခဲ႕ရပါသည္။ အခုေဟာ္တယ္ကေတာ့ မနက္စာ တနပ္သာ ေကြ်းပါသည္။ တခုတူညီသည္ကေတာ့ ေဟာတယ္ႏွစ္ခုလံုး ဘူေဖးစံနစ္ႏွင့္ ေကြ်းျခင္းျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ သည္ေဆာင္းပါးပါအေႀကာာင္းအရာမ်ားကို ေရးခ်င္သည္မွာေတာ္ေတာ္ႀကာျပီ ။အခုမွခ်ေရးျဖစ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မနက္စာစားမည္ဟု စားေသာက္ခန္းမထဲ ဝင္၍ ကိုယ့္ပန္းကန္ျပားကိုယ္ယူ၍တန္းစီဆဲမွာပင္ က်မေရွ႕ကတန္းစီေနေသာ အသက္ ၂၀ ခန့္ကေလးမေလး တေယာက္ႏွင့္ ေဟာ္တယ္က စားဖိုေဆာင္ႀကီးႀကပ္သူအမ်ိဳးသမီး စကားခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္မ်ားေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဟိုကေလးမေလးအဖဲြ႕မွာ မိသားစုလိုက္လာပံုရ
သည္။ ကေလးအႀကီးအေသး လူငယ္အရြယ္အလတ္ လူႀကီးအပါအဝင္ အားလံုး ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ခန္႕ရွိသည္။ အစားအေသာက္ကို မကုန္နိုင္ပဲအမ်ားႀကီးထည့္ဟန္တူသည္။ ဟိုတယ္ကအမ်ိဳးသမီးက ထိုကိစၥႏွင့္ပါတ္သက္ျပီးေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဟိုတယ္ေတြမွာ ဘူူေဖးေကြ်းရင္ customer ကိုအဲဒီလို သတိေပးလို႕ရလား ေျပာလို႕ရတဲ႕စည္းကမ္းရွိလားေတာ့က်မ မသိပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မေျပာႀကဘူးထင္သည္။
အခုဒီေဟာ္တယ္မွာေတာ့ စာပါခ်ိတ္ထားသည္။
အစားအေသာက္မ်ားကိုစားနိုင္သေလာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ယူ၍ရပါသည္။ ေလလြင့္မႈမျဖစ္ပါေစရန္ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္ ... တဲ႕။
က်မ ကေတာ့ ထိုစည့္ကမ္းေတြကိုေဟာ္တယ္မွာ ထုတ္ႀကသလား ဘာလားမသိ။ ဟိုတယ္က အမ်ိဳးသမီး၏ေျပာေပါက္ဆိုေပါက္ ႏွင့္မ်က္ႏွာထားကို သိပ္ခံတြင္းမေတြ႕သလိုေတာ့ျဖစ္သြားသည္။
က်မသည္ မနက္စာကို နဂိုကတည္းက မ်ားမ်ား မစားနိုင္သူျဖစ္သည့္အျပင္ ဘူေဖးသေဘာကို အတန္ငယ္နားလည္ထားသျဖင့္ နည္းနည္းသာထည့္ျပီး ကိုယ္ထိုင္မည့္ေနရာ ဝင္ထိုင္ေတာ့မွ ဟိုမိန္းမ မ်က္နွာ ဘာ့ေႀကာင့္အဲသလိုျဖစ္ေနမွန္းသိရပါေတာ့သည္။
က်မႏွင့္ကပ္လ်က္စားပဲြမွာ ေစာေစာက ကေလးမေလးမိသားစုထိုင္ေသာ စားပဲြရွည္ႀကီး။ တခ်က္တည္းလွမ္းႀကည့္ရံုႏွင့္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ စားပဲြေပၚရွိ စားျပီးပန္းကန္တိုင္း၌ မကုန္နိုင္ပဲက်န္ေနေသာ
ထမင္းေႀကာ္ ေခါက္ဆဲြ ၾကာဇံေႀကာ္မ်ားမွာ ေႀကာက္ခမန္းလိလိ။ ႀကက္ဥ ဟပ္ဖရိုက္ေႀကာ္မ်ားမွာ တစိတ္ေလာက္သာဖဲ႕စားထားျပီး အရည္ေတြထြက္လ်က္ကပန္းကန္တိုင္းလိုလိုမွာ။ ႀကက္အူေခ်ာင္းေႀကာ္ေတြြကို အသားကုန္ထည့္လာႀကျပီး မစားနိုင္ေသာအခါ ႀကာဇံေတြႏွင့္ ႀကက္ဥအရည္ေတြႏွင့္ေရာျပီး ပစ္စလက္ခတ္ျဖစ္ေနသည္မွာ ရစရာမရွိ။
သူတို႕အားလံုးထ သြားေသာအခါ ထပ္မံႀကည့္ေသာအခါမွ က်မ၏ အိမ္ရွင္မ မ်က္ေစ့ႏွင့္ဆိုလ်င္ ႀကာဇံ အစိတ္သားေႀကာ္ခန္႔ ေခါက္ဆဲြေႀကာ္ေတြကလည္းတပံုတပင္။ ႀကက္အူေခ်ာင္းႏွင့္ႀကက္ဥကေတာ့ တြက္လို႕မရ။ အခ်ိဳပဲြထဲက မုန္႕ေတြ မကုန္နိုင္မခန္းနိုင္ထည့္ထားတာေတြက ဒီတိုင္း။
ထိုအခါမွွ တျခားစားပဲြမ်ားဘက္ကို ေဝ႕ပတ္ႀကည့္ရာ တခ်ိဳ႕က အကုန္ကုန္ေအာင္စားသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေစာေစာက ဝိုင္းလိုပင္။ မကုန္နိုင္မခမ္းနိုင္။
ဘာ့ေႀကာင့္မ်ားဒီေလာက္ ပစ္စလက္ခတ္နိုငႀကပါလိမ့္။ ထိုအခါ ျဖစ္နိုင္ေခ် ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ေလာက္သြားေတြ႕သည္။
ပထမဆံုးအခ်က္မွာ ဘူေဖးပါးမဝျခင္း။
က်မတို႕ လူမ်ိဳးအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘူေဖးစံနစ္ႏွင့္မရင္းႏွီးပါ။ အခု ဒီဘက္ေခတ္ ရင္းႏွီးတယ္ဆိုလ်င္ေတာင္ မရင္းႏွီးေသာရာႏံႈးႏွင့္စာလ်င္ အေတာ္နည္းေနပါေသးသည္။ ဘူေဖးစားနိုင္ေသာ လူတန္းစားတခု
ႏွင့္ ကုမၸဏီမ်ားတြင္အလုပ္လုပ္ႀကေသာ staff party ေတြဘာေတြႏွင့္က်ြမ္းဝင္ေနေသာ လူတန္းစားတခုေလာက္သာ ရွိပါသည္။
တျခား မရင္းႏွီးေသာလူတန္းစားမ်ားမွာ ဘူေဖးသေဘာကို မသိပါ။ ကိုယ္စားခ်င္သေလာက္ထည့္ျပီး ကုန္ရင္ ထပ္သြားယူလို႕ရတာလည္း မသိ။ ကိုယ္ယူေနတံုး လက္ခံခြက္ထဲမွာနည္းသြားလ်င္ စားဖိုေဆာင္ထဲမွ ခ်က္ျပီးသားအဆင္သင့္ကို လက္ခံခြက္ထဲ လာထပ္ထည့္ေပးတာကိုလည္း မသိ။ တခါတည္းယူလို႕ရတယ္ပဲထင္ကာ ေနာက္ထပ္ ထပ္ယူလို႕ရမွန္းမသိသျဖင့္ ကိုယ္မဝမွာေႀကာက္ျပီး အျပီးထည့္ရာမွ မကုန္နိုင္ျဖစ္သြားေသာ အေႀကာင္းရင္းတခု။ ထို အေႀကာင္းရင္းရွိ လူတန္းစားမ်ားသည္ကား ေနာင္ဘူေဖးပါးဝ လာျပီး နဂို ေလာဘမႀကီးတတ္သူမ်ားျဖစ္ပါက ေနာက္တေခါက္ထပ္မမွားေတာ့ပါ။
ဒုတိယ အခ်က္မွာ က်န္းမာေရးႏွင့္ စိတ္ႏွင့္ဆိုင္သည္ဟုထင္ပါ၏။
တခ်ိဳ႕ရွိတတ္သည္။ ေလာဘႀကီးတာလည္းမဟုတ္။ စားခ်င္စိတ္ရွိသည္။ စားလည္းစားႏိုင္မည္ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္သည္။ သို႕ရာတြင္ တကယ္စားေနရင္းက ခံတြင္းပ်က္သြားတာမ်ိဳး စားခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြား
တာမ်ိဳး တနည္းနည္း က်န္းမာေရးခ်ြတ္ယြင္းသြားတာမ်ိဳးေႀကာင့္ ဆက္မစားနိုင္ပဲ က်န္ခဲ႕ျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူတို႕ကား ဆင္ျခင္စိတ္ရွိလ်င္ ေနာက္တေခါက္စားလ်င္ေတာင္ အနည္းငယ္မွ်သာထည့္ပါေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုး တတိယအခ်က္ ... ထိုအခ်က္ရွိ လူတန္းစားမ်ားအေႀကာင္းကို က်မ အဓိက ေျပာခ်င္ပါသည္။
ထိုသူတို႕သည္ကား ဘူေဖးပါးလည္းဝသည္။ ဘူေဖးသေဘာကိုလည္းနားလည္သည္။ အဓိက အခ်က္မွာ ထိုသူတို႕၏ ခပ္ေပါ့ေပါ့စိတ္ႏွင့္ အရံႈးမခံတတ္ေသာ စိတ္ေႀကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႕သည္ အတန္ငယ္ေလာဘႀကီးသူမ်ားျဖစ္တတ္ႀကသည္။ ေနာက္ျပီး ငါေဟာ္တယ္ခေပးထားတဲ႕အထဲ ဒီထမင္းဖိုးပါေနတာပဲ။ မကုန္လို႕ လႊင့္ပစ္ရင္ ေဟာ္တယ္က ခံေပါ့ ဟု တာဝန္မဲ႕စိတ္ရွိႀကသူမ်ားျဖစ္ေလသည္။
ထိုလူမ်ိဳးေတြေနရာအႏွံ႕မွာ မႀကာခဏေတြ႕ရတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ေႀကးအိုး ဆီခ်က္ဆိုင္ေတြမွာ အခ်ဥ္ရည္တို႕
ငရုပ္သီးႀကိဳက္သေလာက္ေပးထားပါလ်က္ ပိုက္ဆံေပးစားတာပဲ ဟူေသာစိတ္ႏွင့္ အလဟသ
မကုန္မခမ္းနိုင္ထည့္ျပီးထားခဲ႕သူမ်ား။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေရေႏြးႀကမ္းႏွစ္ခြက္သံုးခြက္ ဆင့္ငဲွ႕ထားျပီး မေသာက္ပဲထ ထြက္သြားသူမ်ား။ ေျပာရလ်င္အမ်ားႀကီးျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ သူတို႕သည္ ဘဝမွ ာလိုခ်င္တာအားလံုးရလ်က္ ငတ္သည္ ဟူေသာစကားကို မႀကားဘူးသူမ်ားျဖစ္ေလသည္။
က်မသည္ က်မ လုပ္ငန္းသေဘာအားေလ်ာ္စြာ မိဘမဲ႕ကေလးေက်ာင္း ဘကေက်ာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေရာက္ဘူးခဲ႕ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွာ လႈမည့္သူမ်ားေသာေႀကာင့္ ကေလးေတြ တပတ္မွာ သံုးေလးႀကိမ္ေလာက္ အသားႏွင့္ဘာႏွင့္ အူစိုစိုစားရသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြက် အလႈရွင္နည္းရသည့္ႀကားထဲ
ကေလးကမ်ားေနရာ ဘုန္းႀကီးေတြ သီလရွင္ေတြလည္းမတတ္နိုင္ေတာ့။ ဟင္းသာမက ထမင္းကိုပါ ေဝပံုက်ႏွင့္ ဝ လည္းဒါ မဝလည္းဒါပဲ ဟုတခါတည္းအျပီး ပံုေပးရေသာေက်ာင္းမ်ားလည္းရွိပါသည္။
မြန္ျပည္နယ္ဘက္က ေက်ာင္းတေက်ာင္းကေတာ့ ကေလး ငါးရာေက်ာ္ေလရာ တေန႕မွ ႏွစ္နပ္သာေက်ြးႏိုင္ပါသည္။ မိဘမဲ႕ကေလးေရာ မိဘရွိပါလ်က္ မတတ္နိုင္သည့္ ကေလးေရာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား လက္ခံထားရာ သူငယ္တန္ူမွ ဆယ္တန္းထိျဖစ္ေလသည္။ ဆရာေတာ္မွာ အင္မတန္စံနစ္က်၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဆယ္တန္းက်ဴရွင္ႏွင့္ ဂိုက္ႏွင့္သင္ႀကားေရးကို စပါယ္ရွယ္ဂရုစိုက္နိုင္သေလာက္ ထမင္းကိုတေန႕သံုးနပ္မေကြ်းနိုင္။ မနက္ ရွစ္နာရီတခါ ညေန ငါးနာရီတခါ ႏွစ္ႀကိမ္သာေက်ြးနိုင္ေလရာ ဒီႀကားထဲဆာလ်င္
မုန္းဖိုးေလး ဘာေလးရွိေသာကေလးကဝယ္စား။ မရွိသည့္ကေလးကေတာ့ ေရေသာက္ ဗိုက္ေမွာက္ပင္။
အရြယ္ေကာင္း အစာေျခအားေကာင္းသည့္ကေလးေတြ၏ ဆာေလာင္ျခင္း ဒုကၡကိုေစာေစာ ဘူေဖးစား
သည့္ တတိယအမ်ိဳးအစားလူတန္းစားတို႕ နားမလည္နိုင္ပါ။
က်မႏွင့္ကပ္လ်က္စားပဲြမွာ ေစာေစာက ကေလးမေလးမိသားစုထိုင္ေသာ စားပဲြရွည္ႀကီး။ တခ်က္တည္းလွမ္းႀကည့္ရံုႏွင့္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ စားပဲြေပၚရွိ စားျပီးပန္းကန္တိုင္း၌ မကုန္နိုင္ပဲက်န္ေနေသာ
ထမင္းေႀကာ္ ေခါက္ဆဲြ ၾကာဇံေႀကာ္မ်ားမွာ ေႀကာက္ခမန္းလိလိ။ ႀကက္ဥ ဟပ္ဖရိုက္ေႀကာ္မ်ားမွာ တစိတ္ေလာက္သာဖဲ႕စားထားျပီး အရည္ေတြထြက္လ်က္ကပန္းကန္တိုင္းလိုလိုမွာ။ ႀကက္အူေခ်ာင္းေႀကာ္ေတြြကို အသားကုန္ထည့္လာႀကျပီး မစားနိုင္ေသာအခါ ႀကာဇံေတြႏွင့္ ႀကက္ဥအရည္ေတြႏွင့္ေရာျပီး ပစ္စလက္ခတ္ျဖစ္ေနသည္မွာ ရစရာမရွိ။
သူတို႕အားလံုးထ သြားေသာအခါ ထပ္မံႀကည့္ေသာအခါမွ က်မ၏ အိမ္ရွင္မ မ်က္ေစ့ႏွင့္ဆိုလ်င္ ႀကာဇံ အစိတ္သားေႀကာ္ခန္႔ ေခါက္ဆဲြေႀကာ္ေတြကလည္းတပံုတပင္။ ႀကက္အူေခ်ာင္းႏွင့္ႀကက္ဥကေတာ့ တြက္လို႕မရ။ အခ်ိဳပဲြထဲက မုန္႕ေတြ မကုန္နိုင္မခန္းနိုင္ထည့္ထားတာေတြက ဒီတိုင္း။
ထိုအခါမွွ တျခားစားပဲြမ်ားဘက္ကို ေဝ႕ပတ္ႀကည့္ရာ တခ်ိဳ႕က အကုန္ကုန္ေအာင္စားသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေစာေစာက ဝိုင္းလိုပင္။ မကုန္နိုင္မခမ္းနိုင္။
ဘာ့ေႀကာင့္မ်ားဒီေလာက္ ပစ္စလက္ခတ္နိုငႀကပါလိမ့္။ ထိုအခါ ျဖစ္နိုင္ေခ် ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ေလာက္သြားေတြ႕သည္။
ပထမဆံုးအခ်က္မွာ ဘူေဖးပါးမဝျခင္း။
က်မတို႕ လူမ်ိဳးအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘူေဖးစံနစ္ႏွင့္မရင္းႏွီးပါ။ အခု ဒီဘက္ေခတ္ ရင္းႏွီးတယ္ဆိုလ်င္ေတာင္ မရင္းႏွီးေသာရာႏံႈးႏွင့္စာလ်င္ အေတာ္နည္းေနပါေသးသည္။ ဘူေဖးစားနိုင္ေသာ လူတန္းစားတခု
ႏွင့္ ကုမၸဏီမ်ားတြင္အလုပ္လုပ္ႀကေသာ staff party ေတြဘာေတြႏွင့္က်ြမ္းဝင္ေနေသာ လူတန္းစားတခုေလာက္သာ ရွိပါသည္။
တျခား မရင္းႏွီးေသာလူတန္းစားမ်ားမွာ ဘူေဖးသေဘာကို မသိပါ။ ကိုယ္စားခ်င္သေလာက္ထည့္ျပီး ကုန္ရင္ ထပ္သြားယူလို႕ရတာလည္း မသိ။ ကိုယ္ယူေနတံုး လက္ခံခြက္ထဲမွာနည္းသြားလ်င္ စားဖိုေဆာင္ထဲမွ ခ်က္ျပီးသားအဆင္သင့္ကို လက္ခံခြက္ထဲ လာထပ္ထည့္ေပးတာကိုလည္း မသိ။ တခါတည္းယူလို႕ရတယ္ပဲထင္ကာ ေနာက္ထပ္ ထပ္ယူလို႕ရမွန္းမသိသျဖင့္ ကိုယ္မဝမွာေႀကာက္ျပီး အျပီးထည့္ရာမွ မကုန္နိုင္ျဖစ္သြားေသာ အေႀကာင္းရင္းတခု။ ထို အေႀကာင္းရင္းရွိ လူတန္းစားမ်ားသည္ကား ေနာင္ဘူေဖးပါးဝ လာျပီး နဂို ေလာဘမႀကီးတတ္သူမ်ားျဖစ္ပါက ေနာက္တေခါက္ထပ္မမွားေတာ့ပါ။
ဒုတိယ အခ်က္မွာ က်န္းမာေရးႏွင့္ စိတ္ႏွင့္ဆိုင္သည္ဟုထင္ပါ၏။
တခ်ိဳ႕ရွိတတ္သည္။ ေလာဘႀကီးတာလည္းမဟုတ္။ စားခ်င္စိတ္ရွိသည္။ စားလည္းစားႏိုင္မည္ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္သည္။ သို႕ရာတြင္ တကယ္စားေနရင္းက ခံတြင္းပ်က္သြားတာမ်ိဳး စားခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြား
တာမ်ိဳး တနည္းနည္း က်န္းမာေရးခ်ြတ္ယြင္းသြားတာမ်ိဳးေႀကာင့္ ဆက္မစားနိုင္ပဲ က်န္ခဲ႕ျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူတို႕ကား ဆင္ျခင္စိတ္ရွိလ်င္ ေနာက္တေခါက္စားလ်င္ေတာင္ အနည္းငယ္မွ်သာထည့္ပါေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုး တတိယအခ်က္ ... ထိုအခ်က္ရွိ လူတန္းစားမ်ားအေႀကာင္းကို က်မ အဓိက ေျပာခ်င္ပါသည္။
ထိုသူတို႕သည္ကား ဘူေဖးပါးလည္းဝသည္။ ဘူေဖးသေဘာကိုလည္းနားလည္သည္။ အဓိက အခ်က္မွာ ထိုသူတို႕၏ ခပ္ေပါ့ေပါ့စိတ္ႏွင့္ အရံႈးမခံတတ္ေသာ စိတ္ေႀကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႕သည္ အတန္ငယ္ေလာဘႀကီးသူမ်ားျဖစ္တတ္ႀကသည္။ ေနာက္ျပီး ငါေဟာ္တယ္ခေပးထားတဲ႕အထဲ ဒီထမင္းဖိုးပါေနတာပဲ။ မကုန္လို႕ လႊင့္ပစ္ရင္ ေဟာ္တယ္က ခံေပါ့ ဟု တာဝန္မဲ႕စိတ္ရွိႀကသူမ်ားျဖစ္ေလသည္။
ထိုလူမ်ိဳးေတြေနရာအႏွံ႕မွာ မႀကာခဏေတြ႕ရတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ေႀကးအိုး ဆီခ်က္ဆိုင္ေတြမွာ အခ်ဥ္ရည္တို႕
ငရုပ္သီးႀကိဳက္သေလာက္ေပးထားပါလ်က္ ပိုက္ဆံေပးစားတာပဲ ဟူေသာစိတ္ႏွင့္ အလဟသ
မကုန္မခမ္းနိုင္ထည့္ျပီးထားခဲ႕သူမ်ား။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေရေႏြးႀကမ္းႏွစ္ခြက္သံုးခြက္ ဆင့္ငဲွ႕ထားျပီး မေသာက္ပဲထ ထြက္သြားသူမ်ား။ ေျပာရလ်င္အမ်ားႀကီးျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ သူတို႕သည္ ဘဝမွ ာလိုခ်င္တာအားလံုးရလ်က္ ငတ္သည္ ဟူေသာစကားကို မႀကားဘူးသူမ်ားျဖစ္ေလသည္။
က်မသည္ က်မ လုပ္ငန္းသေဘာအားေလ်ာ္စြာ မိဘမဲ႕ကေလးေက်ာင္း ဘကေက်ာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေရာက္ဘူးခဲ႕ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွာ လႈမည့္သူမ်ားေသာေႀကာင့္ ကေလးေတြ တပတ္မွာ သံုးေလးႀကိမ္ေလာက္ အသားႏွင့္ဘာႏွင့္ အူစိုစိုစားရသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြက် အလႈရွင္နည္းရသည့္ႀကားထဲ
ကေလးကမ်ားေနရာ ဘုန္းႀကီးေတြ သီလရွင္ေတြလည္းမတတ္နိုင္ေတာ့။ ဟင္းသာမက ထမင္းကိုပါ ေဝပံုက်ႏွင့္ ဝ လည္းဒါ မဝလည္းဒါပဲ ဟုတခါတည္းအျပီး ပံုေပးရေသာေက်ာင္းမ်ားလည္းရွိပါသည္။
မြန္ျပည္နယ္ဘက္က ေက်ာင္းတေက်ာင္းကေတာ့ ကေလး ငါးရာေက်ာ္ေလရာ တေန႕မွ ႏွစ္နပ္သာေက်ြးႏိုင္ပါသည္။ မိဘမဲ႕ကေလးေရာ မိဘရွိပါလ်က္ မတတ္နိုင္သည့္ ကေလးေရာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား လက္ခံထားရာ သူငယ္တန္ူမွ ဆယ္တန္းထိျဖစ္ေလသည္။ ဆရာေတာ္မွာ အင္မတန္စံနစ္က်၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဆယ္တန္းက်ဴရွင္ႏွင့္ ဂိုက္ႏွင့္သင္ႀကားေရးကို စပါယ္ရွယ္ဂရုစိုက္နိုင္သေလာက္ ထမင္းကိုတေန႕သံုးနပ္မေကြ်းနိုင္။ မနက္ ရွစ္နာရီတခါ ညေန ငါးနာရီတခါ ႏွစ္ႀကိမ္သာေက်ြးနိုင္ေလရာ ဒီႀကားထဲဆာလ်င္
မုန္းဖိုးေလး ဘာေလးရွိေသာကေလးကဝယ္စား။ မရွိသည့္ကေလးကေတာ့ ေရေသာက္ ဗိုက္ေမွာက္ပင္။
အရြယ္ေကာင္း အစာေျခအားေကာင္းသည့္ကေလးေတြ၏ ဆာေလာင္ျခင္း ဒုကၡကိုေစာေစာ ဘူေဖးစား
သည့္ တတိယအမ်ိဳးအစားလူတန္းစားတို႕ နားမလည္နိုင္ပါ။
တခါကေတာ့ အညာေဒသက မိဘမဲ႕ေက်ာင္းမွာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အစိုးရအေထာက္အပံ႕ကလည္းလံုေလာက္ေအာင္မရ။ အခု သည္ဖက္ေခတ္လို ဘာအဖဲြ႕ ညာအဖဲြ႕ ကူညီေရးအဖဲြ႕ေလးေတြကလည္းမရွိ။
က်မ သြားသည့္အခ်ိန္မွာ သူတို႕ဟင္းခ်က္ေနႀကသည္။ ေဂၚဖီးပန္းပြင့္၏ အရြက္မ်ားကိုခ်က္ေနႀကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႕သည္ ပန္းေဂၚဖီကိုအပြင့္မစားနိုင္ႀကပါ။ ေစ်းထဲမွာ ခုတ္ျပီးပံုထားေသာ ေဘးကအရြက္ဖတ္မ်ားထဲမွ နည္းနည္းႏုတာေလးမ်ားႏွင့္ အလည္အူတိုင္ကိုေဘးကအသားခြါျပီးအလည္ကအႏုေလးေတြကိုစိမ္းစားငပိ္ႏွင့္နယ္ကာ ခ်က္စားေနႀကတာျဖစ္ေလသည္။ ျပီးေတာ့ငံျပာရည္ေဖ်ာ္တခြက္။
ထိုကေလးေတြသည္ အသားဟင္းငတ္လြန္းသျဖင့္ မိုးတြင္းေရာက္လ်င္ ေဘးနားက ေရအိုင္စပ္စပ္ေတြမွာလာသမွ် ဖား ခရု အကုန္ဖမ္းျပီး မီးဖုတ္စားႀကပါသည္တဲ႕။
က်မသည္ စိတ္ထဲထိခိုက္လြန္းသျဖင့္ စကားေတာင္ ေသခ်ာမေျပာနိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ႕ရပါသည္။
က်မ သြားသည့္အခ်ိန္မွာ သူတို႕ဟင္းခ်က္ေနႀကသည္။ ေဂၚဖီးပန္းပြင့္၏ အရြက္မ်ားကိုခ်က္ေနႀကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႕သည္ ပန္းေဂၚဖီကိုအပြင့္မစားနိုင္ႀကပါ။ ေစ်းထဲမွာ ခုတ္ျပီးပံုထားေသာ ေဘးကအရြက္ဖတ္မ်ားထဲမွ နည္းနည္းႏုတာေလးမ်ားႏွင့္ အလည္အူတိုင္ကိုေဘးကအသားခြါျပီးအလည္ကအႏုေလးေတြကိုစိမ္းစားငပိ္ႏွင့္နယ္ကာ ခ်က္စားေနႀကတာျဖစ္ေလသည္။ ျပီးေတာ့ငံျပာရည္ေဖ်ာ္တခြက္။
ထိုကေလးေတြသည္ အသားဟင္းငတ္လြန္းသျဖင့္ မိုးတြင္းေရာက္လ်င္ ေဘးနားက ေရအိုင္စပ္စပ္ေတြမွာလာသမွ် ဖား ခရု အကုန္ဖမ္းျပီး မီးဖုတ္စားႀကပါသည္တဲ႕။
က်မသည္ စိတ္ထဲထိခိုက္လြန္းသျဖင့္ စကားေတာင္ ေသခ်ာမေျပာနိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ႕ရပါသည္။
ေနာက္ေတာ့ က်မ ကစ၍ ကူညီလိုက္သည္မွာ အျခားေသာ ကူညီသူမ်ားေတာ္ေတာ္မ်ား လာပါသည္။ယခုေခတ္မွာေတာ့ ပို၍ အေျခအေနေကာင္းလာကာ ေတာ္ေတာ္ေလးဟန္က်ေနေႀကာင္းသိရပါသည္။
ထားေတာ့။
ထားေတာ့။
အငတ္ျပသနာ အေႀကာင္းေျပာလ်င္ ေဟတီ တို႕ အီသီယိုးပီးယားတို႕ ဆူဒါန္ တို႕အေႀကာင္းကေဝးေနေသးသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာကိုပဲ ကပ္ဆိုက္ေနတာေတြရွိေနသည္။ ဟိုေလာက္မဆိုးတာတခုပင္။
တခါေသာ္ လိႈင္သာယာဘက္မွာ ခိုးမႈတခုျဖစ္သည္။ အိမ္ေနာက္ေဖးမွ တက္၍ ခ်က္ထားေသာ ထမင္းကို
အိုးလိုက္ေမွာက္သြန္ျပီးခိုးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အေလးခ်ိန္ႏွင့္ျပန္ေရာင္းစား၍ ရေသာ ဒါန္အိုးကိုခ်န္ခဲ႕ကာ ထမင္းခ်ည္းခိုးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကားသမားတစုက ထိုအေႀကာင္းကိုေျပာေနစဥ္ ေျပာေနသူေတြလည္ းစိတ္သက္သာပံုမရသလုိ ႀကားလိုက္ရေသာက်မလည္း ေတာ္ေတာ္ ရင္ထဲခံစားရပါသည္။
ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆာေနလိုက္ပါလိမ့္။
ထိုအေႀကာင္းမ်ားကိုေစာေစာက တတိယလူတန္းစားေတြ ဂရုမျပဳမိႀကပါ။
သိလ်င္လည္းသူတို႕ကေျပာမည္။ ကိုယ့္ ကံနဲ႕ကိုယ္လာတာ။ ဟုတ္သလိုလိုပင္။ သို႕ေသာ္ မိမိ၏ အတိတ္ကံ
ေကာင္းျခင္းသည္ မိမိထက္အစစ အရာရာနိမ့္က်ေသာ တပါးသူမ်ားအေပၚ ႀကြားဝါသလို ကိုယ္ခ်င္းမစာသလို မျဖစ္ဖို႕ေတာ့လိုေလသည္။
တခါေတာ့ ျမိဳ႕ႏွင့္ ၇ မိုင္ခန့္သာေဝးေသာ ရြာေလးတစ္ရြာသို႕သြားသည္။ က်မ အက်င့္အတိုင္း သြားလ်င္ လက္ခ်ည္းဘယ္ေတာ့မွ မသြား။ ကေလးေတြဖို႕ အဝတ္အထည္ စာအုပ္ မုန္႕ စသျဖင့္တတ္နိုင္သေရြ႕
သယ္သြားျပီး ေဝငွေပးတတ္ပါသည္။ ထိုထဲမွ ကိုးႏွစ္သားေလာက္ ေကာင္ေလးတေယာက္၏ တံု႕ျပန္လွာေသာ ေစတနာစကားေလးကို က်မ တသက္ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါ။ သူသည္ သူ႕ကိုေပးေသာ ဂ်ာစီ အကၤ်ီေလးႏွင့္စာအုပ္ေလးမ်ားကို ရင္ပတ္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ေပြ႕ထားရင္း ပါးစပ္ႀကီးႏွင့္တလံုး
အားရ ပါးရ ေျပာလိုက္သည္မွာ ...
“ဆရာမႀကီးရာ ဆရာမႀကီးကိုေလ သားေက်းဇူးတင္လြန္းလို႕ သားထီေပါက္ရင္ ျမိဳ႕က ေခါက္ဆဲြေႀကာ္ ေတြ အဝေက်ြးမယ္ သိလား ...” တဲ႕။
ရုတ္တရက္ေတာ့ စာဖတ္သူတို႕ ႀကားရသူတို႕ျပံဳးမိႀကမည္။ က်မ ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ေရာ ခုထိေရာ
မျပံဳးနိုင္ပါ။ ျမိဳ႕ႏွင့္ ၇ မိုင္သာေဝးပါလ်က္ျမိဳ႕ကို မေရာက္ဘူးေသာ ျမိဳကလူေတြစားေသာေခါက္ဆဲြေႀကာ္ကို သူမ်ားအိမ္က တီဗီထဲမွာသာျမင္ဘူးေသာ ေန႕တဓူဝ ခ်ဥ္ဟင္းႏွင့္ ငရုပ္သီးေထာင္းသာစားေနရေသာ ကေလးတေယာက္အဖို႕ သူတန္ဘိုးထားခ်စ္ခင္ရေသာ ဆရာမႀကီးကို သူအရမ္းတန္ဖိုးထားျပီးစားခ်င္ေနေသာ
ေခါက္ဆဲြေႀကာ္ကိုေက်ြးခ်င္ေနေသာေစတနာတည္း။
ထိုေစတနာႏွင့္ထိုအာသာကို ေစာေစာကဘူေဖးမွာ မကုန္နိုင္မခမ္းနိုင္ စားျပီးထားခဲ႕ႀကေသာ လူတန္းစားမ်ား နားလည္နိုင္ႀကပါ့မလား။ က်မ ေတြးမိပါသည္။
က်မမိတ္ေဆြ နိုင္ငံျခားသူဆရာဝန္မႀကီးတေယာက္မွာ WHO မွာလုပ္ရင္း ပါကစၥတန္ ႏွင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္
ဘက္က ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္တာဝန္က် လိုက္ရာ ကေလးေတြ လူေတြငတ္တာ ဘယ့္ေလာက္စိတ္ထိခိုက္သြားမွန္းမသိ။ ရာသက္ပန္သက္သတ္ လြတ္ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။
ငါ့တသက္ စိတ္ထိခိုက္လြန္းလို႕ ငါေကာင္းေကာင္း စားေနရတိုင္း ဟိုက ကေလးေတြျပန္ျမင္ျပီး
အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရလို႕ ငါ သက္သတ္လြတ္ပဲစားေတာ့တယ္ ဟုသူကေျပာ ပါသည္။
က်မတို႕သည္ ဗုဒၶတရားေတာ္အလိုအရ သံသရာ အဆက္ဆက္မွ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေလးမ်ားေႀကာင့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ယခုဘဝတြင္ ဆာေလာင္ေနရေသာ အငတ္ေဘးႏွင့္ မႀကံဳႀကရေသးပါ။
ကိုယ္မႀကံဳရတိုင္း ငတ္ေနတဲ႕သူေတြကို မသိက်ိဳးက်ဳိးက်ဥ္ေနတာမ်ိဳးလည္းမသင့္ ဟုေတာ့ က်မ ထင္မိပါသည္။ က်မ တို႕သည္ မိမိ အေျခအေန အရ ဆာေလာင္ေနသူမ်ားကို ေဝမွ်မစားနိုင္ခဲ႕ႀကလ်င္ေတာင္ မျဖဳန္းတီးသင့္ႀက။ စည္းကမ္းမဲ႕ မလုပ္သင့္ႀက ဟုလညး္ စဥ္းစားမိပါသည္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးလို သက္သတ္လြတ္မစားနိုင္လ်င္ေသာ္မွ ကိုယ္ စားေနတိုင္းမွာ အလဟသ မျဖစ္ေအာင္စားႀကျခင္းျဖင့္ ထိုသူတို႕အေပၚထား
အပ္ေသာ စာနာစိတ္ကို ျပသင့္ပါသည္။
ေလာဘတရား အျပည့္ ႏွင့္ တာဝန္မဲ႕မႈမ်ားကေတာ့ တတ္နိုင္လ်င္မရွိသင့္ေသာအရာမ်ားပါတည္း။
တကယ္ေတာ့ သဘာဝတရားႀကီးသည္ က်မတို႕အား ေလာကတည္း ဟူေသာ စားပဲြရွည္ေပၚတြင္ က်မတို႕ေရြးခ်ယ္စားသံုး ႏိုင္မည့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ အမယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုခ်ထားေပးခဲ႕ျပီျဖစ္ပါသည္။
ထိုထဲတြင္ ေမတၱာ ဂရုဏာ မုဒိတာ ေစတနာေကာင္း ကိုယ္ခ်င္းစာျခင္း မွ်ေဝလိုျခင္း ရိုးေျဖာင့္ျခင္း စသည္တို႕ကို တည္ခင္းထားသလို ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မာန အတၱ ရက္စက္ျခင္း တာဝန္မဲ႕ျခင္း လိမ္ညာျခင္းစသည္တို႕ကိုလည္းတည္ခင္းေပးထား ျပီးျဖစ္ပါသည္။
က်မတို႕သည္ ထိုေလာက ခုံုတန္းရွည္ေပၚမွ မိမိ ႏွစ္သက္ရာကို ယူငင္သံုးစဲြႏိုင္ႀကပါသည္။
တခုပဲရွိပါသည္။
ရုတ္တရက္ေတာ့ စာဖတ္သူတို႕ ႀကားရသူတို႕ျပံဳးမိႀကမည္။ က်မ ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ေရာ ခုထိေရာ
မျပံဳးနိုင္ပါ။ ျမိဳ႕ႏွင့္ ၇ မိုင္သာေဝးပါလ်က္ျမိဳ႕ကို မေရာက္ဘူးေသာ ျမိဳကလူေတြစားေသာေခါက္ဆဲြေႀကာ္ကို သူမ်ားအိမ္က တီဗီထဲမွာသာျမင္ဘူးေသာ ေန႕တဓူဝ ခ်ဥ္ဟင္းႏွင့္ ငရုပ္သီးေထာင္းသာစားေနရေသာ ကေလးတေယာက္အဖို႕ သူတန္ဘိုးထားခ်စ္ခင္ရေသာ ဆရာမႀကီးကို သူအရမ္းတန္ဖိုးထားျပီးစားခ်င္ေနေသာ
ေခါက္ဆဲြေႀကာ္ကိုေက်ြးခ်င္ေနေသာေစတနာတည္း။
ထိုေစတနာႏွင့္ထိုအာသာကို ေစာေစာကဘူေဖးမွာ မကုန္နိုင္မခမ္းနိုင္ စားျပီးထားခဲ႕ႀကေသာ လူတန္းစားမ်ား နားလည္နိုင္ႀကပါ့မလား။ က်မ ေတြးမိပါသည္။
က်မမိတ္ေဆြ နိုင္ငံျခားသူဆရာဝန္မႀကီးတေယာက္မွာ WHO မွာလုပ္ရင္း ပါကစၥတန္ ႏွင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္
ဘက္က ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္တာဝန္က် လိုက္ရာ ကေလးေတြ လူေတြငတ္တာ ဘယ့္ေလာက္စိတ္ထိခိုက္သြားမွန္းမသိ။ ရာသက္ပန္သက္သတ္ လြတ္ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။
ငါ့တသက္ စိတ္ထိခိုက္လြန္းလို႕ ငါေကာင္းေကာင္း စားေနရတိုင္း ဟိုက ကေလးေတြျပန္ျမင္ျပီး
အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရလို႕ ငါ သက္သတ္လြတ္ပဲစားေတာ့တယ္ ဟုသူကေျပာ ပါသည္။
က်မတို႕သည္ ဗုဒၶတရားေတာ္အလိုအရ သံသရာ အဆက္ဆက္မွ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေလးမ်ားေႀကာင့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ယခုဘဝတြင္ ဆာေလာင္ေနရေသာ အငတ္ေဘးႏွင့္ မႀကံဳႀကရေသးပါ။
ကိုယ္မႀကံဳရတိုင္း ငတ္ေနတဲ႕သူေတြကို မသိက်ိဳးက်ဳိးက်ဥ္ေနတာမ်ိဳးလည္းမသင့္ ဟုေတာ့ က်မ ထင္မိပါသည္။ က်မ တို႕သည္ မိမိ အေျခအေန အရ ဆာေလာင္ေနသူမ်ားကို ေဝမွ်မစားနိုင္ခဲ႕ႀကလ်င္ေတာင္ မျဖဳန္းတီးသင့္ႀက။ စည္းကမ္းမဲ႕ မလုပ္သင့္ႀက ဟုလညး္ စဥ္းစားမိပါသည္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးလို သက္သတ္လြတ္မစားနိုင္လ်င္ေသာ္မွ ကိုယ္ စားေနတိုင္းမွာ အလဟသ မျဖစ္ေအာင္စားႀကျခင္းျဖင့္ ထိုသူတို႕အေပၚထား
အပ္ေသာ စာနာစိတ္ကို ျပသင့္ပါသည္။
ေလာဘတရား အျပည့္ ႏွင့္ တာဝန္မဲ႕မႈမ်ားကေတာ့ တတ္နိုင္လ်င္မရွိသင့္ေသာအရာမ်ားပါတည္း။
တကယ္ေတာ့ သဘာဝတရားႀကီးသည္ က်မတို႕အား ေလာကတည္း ဟူေသာ စားပဲြရွည္ေပၚတြင္ က်မတို႕ေရြးခ်ယ္စားသံုး ႏိုင္မည့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ အမယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုခ်ထားေပးခဲ႕ျပီျဖစ္ပါသည္။
ထိုထဲတြင္ ေမတၱာ ဂရုဏာ မုဒိတာ ေစတနာေကာင္း ကိုယ္ခ်င္းစာျခင္း မွ်ေဝလိုျခင္း ရိုးေျဖာင့္ျခင္း စသည္တို႕ကို တည္ခင္းထားသလို ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မာန အတၱ ရက္စက္ျခင္း တာဝန္မဲ႕ျခင္း လိမ္ညာျခင္းစသည္တို႕ကိုလည္းတည္ခင္းေပးထား ျပီးျဖစ္ပါသည္။
က်မတို႕သည္ ထိုေလာက ခုံုတန္းရွည္ေပၚမွ မိမိ ႏွစ္သက္ရာကို ယူငင္သံုးစဲြႏိုင္ႀကပါသည္။
တခုပဲရွိပါသည္။
ေဟာတယ္ကခင္းက်င္းထားေသာအစားအေသာက္မ်ားကိုျဖင့္မကုန္လ်င္ ဒီတိုင္းခ်န္ထားခဲ႕၍ရပါသည္။ သဘာဝတရားႀကီးက ခင္းက်င္းဧည့္ခံထားေသာအရာမ်ားကျဖင့္ ခ်န္ထားခဲ့႕၍ မရပါ။ ကိုယ္ယူလ်င္ယူသေလာက္ ကိုယ့္ေနာက္ကိုပါလာမွာျဖစ္ပါသည္။
ေမာ္ေမာ္သင္း
14 - 1 - 2017
1:20 a.m
ေမာ္ေမာ္သင္း
14 - 1 - 2017
1:20 a.m