နို င္ ဝ င္း သီ - ရူးနွမ္းေနတဲ့မိုးတိမ္

နို င္ ဝ င္း သီ - ရူးနွမ္းေနတဲ့မိုးတိမ္

(မိုုးမခ) ေမ ၁၄၊ ၂၀၁၇

(ဆယ့္ငါး )
စင္တီဂရိတ္ေတြ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ တက္တက္လာတဲ့ ရက္စြဲေတြေပါ့။ ၿမိဳ႕ျပဟာ ဆာရီယယ္နွင္းဆီပြင့္ျဖဴ။ ငါတို႔ဟာ အေမွာင္ေခတ္ထဲမွာလား၊ အလင္းေခတ္ထဲမွာလား။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း သိပ္မသဲကြဲလွ။ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၂၀၁၇ အထိ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာ ငါတို႔ဘဝေတြထဲကို ေရာက္မလာေသးဘူးဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာေျပာနိုင္ခဲ့တဲ့ နွစ္ကာလေတြေပါ့။ 

မည္းနက္ေနတဲ့ သူမရဲ႕မ်က္လုံးေတြဟာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မႈ မရွိေပမယ့္ခက္ထန္ၾကမ္းရွ မေနခဲ့ဘူး။ အဲဒီမ်က္လုံးမ်ိဳးေတြဟာ တစုံတခုကိုေတြ႔ရိွလိုမႈအတြက္ထက္သန္ျပင္းျပေနတဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးေတြေပါ့ ။ နယ္သစ္ပယ္သစ္ကို ရွာေဖြေနတဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးေတြေပါ့။ အျဖစ္အပ်က္ တခုခုကို စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္လုိက္ေလတိုင္း တစုံတခုခုၿငိကပ္ပါလာမွ အာလ်ေျပမယ့္မ်က္လုံးမ်ိဳး။

ပူေလာင္အိုက္စပ္ေနတဲ့ ရက္စြဲတခုမွာပဲ "တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕အဆုံး"ကိုသူမဟာ အမွတ္တရ ေပးသြားခဲ့တယ္။ ရက္စြဲကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ၃၀ ၊ ၅ ၊ ၂၀၀၂ ဆိုၿပီး ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ တိမ္တုိက္ေတြရဲ႕အဆုံးကို ေပးအပ္ၿပီး ဆယ့္ငါးနွစ္အၾကာမွာ သူမဟာလည္း တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕အဆုံးကို ေရာက္ရိွသြားခဲ့ၿပီ။ ငါတို႔ဟာလည္း တေန႔ေန႔မွာ တိမ္တိုက္ေတြၾကားထဲကို ေရာက္ရိွသြားမွာ အေသအခ်ာ။

(ဆယ့္ေျခာက္ )

လြင့္ခ်င္ရာ လြင့္ေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ျပသစ္႐ြက္ေတြေပါ့ကြာ။ စီးခ်င္ရာ စီးဆင္းေနခဲ့တဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြေပါ့ကြာ။ ငါတို႔ရဲ႕ဘဝေတြဟာ။ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားဆိုတာ နာမည္ေလးကကဗ်ာဆန္သေလာက္ တကယ့္ဘဝထဲမွာ စုတ္ျပတ္သပ္ေနတာပါကြာ။ ေနေလာင္ထားတဲ့ အေရျပားေတြ၊ ဆားပြင့္ေနတဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာလည္ပင္းေတြ၊ ဆာရေလာင္ရလြန္းလို႔ အစြမ္းကုန္ၿဖဲဟထားတဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ႀကီးေတြ၊ ေနဖို႔လည္း အဆင္မေျပ၊ ေသဖို႔လည္းအဆင္မေျပေသးတဲ့ ဘဝေတြ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္လို`စိန္႔´ေတြကမ်ား ငါတို႔ရဲ႕ဘဝေတြကို ထူမတ္ေပးခဲ့လု႔ိလဲကြာ။ အဲဟိုငတိေတြကလည္း ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ ငါတို႔ရဲ႕ဘဝေတြကို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ေျမာင္းထဲ ကန္ခ်သြားခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါတို႔ဟာ အလုံးစုံေသာရာဇဝတ္မႈေတြရဲ႕အရင္းအျမစ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရတာေပါ့။ ဘယ္လိုျပစ္မႈမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လိႈက္လွဲစြာ ကူညီနိုင္ပါတယ္ကြာ။ ဘဏ္ဓားျပတိုက္တာေလာက္ေတာ့ ထည့္ေျပာမေနနဲ႔။ သိၾကားမင္းရဲ႕ေခါင္းကို ရိုက္ခြဲေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာင္  အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေရအဆုံး ကုန္းတဝက္ေကာင္ေတြပါကြာ။ ဓာတ္ေငြ႔လႊတ္မယ့္အခန္းထဲကို တန္းစီဝင္သြားတဲ့ဂ်ဴးေတြနဲ႔ ငါတုိ႔
ဘဝဟာ ဘာျခားလို႔လဲကြာ။ ၿမိဳ႕ျပဟာကြန္ဒိုေတြ တထပ္ၿပီးတထပ္ ျမင့္တက္သြားသလို ငါတို႔ရဲ႕ငရဲဘုံဟာလည္း တထပ္ၿပီးတထပ္ နိမ့္နိမ့္ဆင္းသြားတာ ဘာမ်ားဆန္းလို႔လဲကြာ။

(ဆယ့္ခုနွစ္)

ဧၿပီ ၂၆ ရက္ေန႔ ရက္စြဲနဲ႔ရန္ကုန္ဟာ တအားပူခဲ့တာေပါ့။ smitt & wesson ၃၂ ဗို႔ တလက္သာ လက္ထဲမွာ ရိွေနခဲ့ရင္ ဆုံလည္ထဲမွာရိွတဲ့ က်ည္ဆံေျခာက္ေတာင့္လုံးကို အကုန္ပစ္မိမွာပဲ။ မားဆိုးလည္း အခုလို ပူျပင္းတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာပဲ ေရွာ႔ခ္ျဖစ္သြားခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ၿမိဳ႕ျပဟာ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယားကမ္းေျခထက္ေတာင္ ဆိုးေနပါလားကြာ။

ကားေရာင္စုံဟာ လိေမၼာ္ေရာင္မီးလ်ွံေတြၾကားမွာ တဝီဝီနဲ႔။ လမ္းမေတြေပၚ ျဖတ္တိုက္သြားတဲ့ေလဟာ မီးေလေတြ။ အသက္ရွဴသံ ျပင္းျပင္းဟာ ေႁမြတြန္သံလို တရီႊရီြနဲ႔။

အခ်ိတ္အဆက္အားလုံးကလြတ္ေျမာက္ၿပီး ဗႏၶဳလပန္းၿခံထဲေရာက္ေတာ့ ေအးျမမႈဟာ ငါ့ ဆီေရာက္ရိွလာခဲ့ၿပီ။ ငုပန္းခိုင္ေတြဟာ ဝင္းဝါၫႊတ္အိလို႔။ စိန္ပန္းပြင့္ေတြကေတာ့ စုတ္ခ်က္ထူထူၾကမ္းၾကမ္းေပါ့ကြာ။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ျပခို ေလးငါးေျခာက္ေကာင္ေပါ့။လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ႀကီးကေတာ့ ဒုံးပ်ံတစ္စင္းလို တိမ္ေတြထဲ တိုးဝင္သြားခဲ့ၿပီ။  ဝိတိုရိယေခတ္ပုံ တရားရုံးအေဆာက္အအုံႀကီးဟာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ခန္႔ညားထည္ဝါလို႔။ ငါကေတာ့ ဂ်ဴရီလူႀကီးေတြရဲ႕ စီရင္ခ်က္ကိုသာ ခန္႔ျငားဖို႔အလိုရိွတဲ့ သာမန္ျပည္သူတေယာက္ေပါ့။ တရားရုံးထိပ္က နာရီစင္ဆိုတာ အခ်ိန္ကို ျပၫႊန္းခ်င္တာထက္ အမွန္တရားကို ေဖာ္က်ဴးထားတဲ့နိမိတ္ပုံေပါ့ကြာ။ အခုေတာ့ အဲဒီပိန္လွီလီွ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြဟာ ပန္းၿခံဘက္မွာတမ်ိဳး။ ဧမာေႏြလဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းဘက္မွာတမ်ိဳး။ ေလးဘက္ေလးတန္မွာ အခ်ိန္ကာလေလးမ်ိဳးဆိုေတာ့ေၾကကြဲစရာေကာင္းသြားၿပီေပါ့ကြာ။ ဂရင္းနစ္စံေတာ္ခ်ိန္ကိုပါ ထည့္တြက္ခဲ့ရင္ ငါးမ်ိဳးေပါ့။ အားလုံးေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ားေပါ့ ကိုယ့္လူတို႔ရာ။ ငါတို႔ရဲ႕ရေတာင့္ရခဲ လူ႔ဘဝႀကီးမွာ။

( ဆယ့္ရွစ္ )

အာရုံခံစားမႈတဲ့လား။ သြားစမ္းပါကြာ။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ားသြားၿပီး အာရုံခံစားခိုင္းဦးမလို႔လဲ။
ဒီေကာင့္ ေရဒါက ပ်က္ေနတာၾကာပါၿပီကြာ။ ခါတိုင္းဆို ဒီေကာင္ဟာ ေသြးစက္က်ရာ အၿမဲလိုက္ေနေလ့ရိွတဲ့ ၿမိဳ႕ျပငါးမန္းတေကာင္ေပါ့။ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ျပည့္ဝေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ေပါ့။ ဘယ္ေနရာမွာတုိက္ပြဲျဖစ္ေနလဲ။ ဒီေကာင္ အရင္ဦးဆုံး ေရာက္ရိွေန ခဲ့ၿပီ။ သူ႔ဘက္က ၿငိမ္သက္ေနရင္ေတာင္ တိုက္ပြဲေတြဟာ သူရိွရာအရပ္ကို အာရုံခံၿပီး လိုက္လာေလ့ရိွတာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေပၚအႏုပညာနဲ႔ လက္နက္အသစ္အဆန္းမွန္သမ်ွ တအားစိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာလူငယ္တေယာက္ေပါ့။ ခုေတာ့ ေလာ့ခ္ဟိရဲ႕ F 35. A တစင္း
သူ႔နား႐ြက္ေဘးက ရွပ္ပ်ံသြားရင္ေတာင္ စိတ္ဝင္စားမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘာေတြျဖစ္ေနလို႔လည္းဆိုတာကိုေတာ့ မေမးနဲေပါ့ကြာ။ အႏုပညာဆိုတာ လ်ာထားခ်က္ထက္ ျပည့္မီက်ာ္လြန္သြားေအာင္ ထုတ္လုပ္ေနတဲ့ စည္သြတ္ဘူးစက္ရုံတခုမွ မဟုတ္တာကြာ။

သဇင္ ၂၂ လမ္းကျပန္လာေတာ့ ညဟာပူေႏြးေနခဲ့ၿပီ။ ေဝါခနဲ ျဖတ္ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ကယ္ရီေတြေပၚမွာေတာ့ ေသြ႔ေျခာက္မြဲရီေနတဲ့ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ေလးေတြေပါ့့။ ငါ့ ေျခဖဝါးေအာက္မွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထလမ္း။ ငါ့ လမ္းနံေဘးမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လမ္းမီးတိုင္ေလးေတြ။

ငါတို႔ရဲ႕ညဟာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ တိုးသက္ႏြမ္းရီလို႔။ ငါတို႔ရဲ႕ေတာ္တီလာဖလက္ရပ္ကြက္ေလးဟာ အဲဒီ ညတုန္းကလည္း ထုံးစံအတုိင္းမူးၾက ရူးၾကျမဴးၾကနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာလည္းေကာင္း၊ စိတ္ညစ္စရာလည္း ေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါတို႔ဟာ ကိုယ္မထူရင္ ကိုယ္မထနိုင္တဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေလာကဓံနဲ႔ လုံးေထြးသတ္ပုတ္ရင္း ဆင္းရဲတြင္းေရာ မိုက္တြင္းပါ နက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ။

နိုင္ ဝင္း သီ
၉ ၊ ၅ ၊ ၂၀၁၇
ည ၈ း ၁၀ နာရီ