 |
| ပန္းခ်ီ မေမႊးရဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္မ်က္ႏွာက ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္ |
စန္းသူ႔ေမာင္ - ရင္ထဲက ႐ြာတန္း႐ွည္ (၂)
(မိုးမခ) ေမ ၂၃၊ ၂၀၁၇
ဒီေန႔ကေလးေတြကို ႂကည့္မိေတာ့ ကြ်န္မ က႐ုဏာသက္မိသည္။ အထူးသႁဖင့္ တိုက္ခန္းေလးမ်ားတြင္ ေနထိုင္ရေသာ ကေလးမ်ားကိုႁမင္လွ်င္ ပိုဆိုးသည္။ ကြ်န္မတို႔၏ငယ္ဘဝ ကံေကာင္းေလစြဟု ခံစားမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔မိသားစုသည္ လက္လုပ္လက္စားမွ်သာ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္မတို႔သည္ ကိုယ္ပိုင္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ေလးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ႃခံႄကီးထဲတြင္ ႄကီးႁပင္းခဲ့ရသည္။ ေနထိုင္စားေသာက္မႈက အေကာင္းစားႄကီးမဟုတ္သည့္တိုင္ ကေလးတို႔ဘဝအတြက္ အေတာင့္တဆံုးဟု ကြ်န္မယူဆမိသည့္ ကစားစရာေနရာႏွင့္ ကစားေဖာ္မ်ား စံုစံုလင္လင္ ႐ွိလွသည္။
ကြ်န္မတို႔ ႐ြာတန္း႐ွည္႐ြာေလး၏ သဘာဝႃခံစည္း႐ိုးမ်ားက ကြ်န္မတို႔ကစားကြင္းကို အဆံုးသတ္မဲ့ က်ယ္ဝန္း ေစခဲ့သည္။ ဝါးပင္၊ ပုဏၰရိက္ပင္တို႔ႁဖင့္ႃပီးေသာ ႃခံစည္း႐ိုးမ်ားကို ႁဖတ္သန္းေႁပးလႊား၍ ကြ်န္မတို႔ ကစားခြင့္ရခဲ့ သည္။ ဆက္ႃပီးေတြးႂကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုစဥ္က မိဘမ်ားသည္ သားသမီးဦးေရကို မထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ႂက။ ကြ်န္မတြင္ ေမာင္ႏွမ (၇)ေယာက္႐ွိသည္။ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာလည္း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ မနည္းႂကပါ။ သည္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ကစားေဖာ္မ႐ွားခဲ့။
ကြ်န္မတို႔တြင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ကစားေဖာ္႐ွိသည္။ တစ္ေယာက္မအား တစ္ေယာက္အားႂကသည္မို႔ လူ အနည္းအမ်ားကိုလိုက္၍ ကစားနည္းေ႐ြးရသည္။ လူ ၄-၅ ေယာက္ေလာက္သာ႐ွိလွ်င္ အႃငိမ့္ကႂကသည္။ လူ႐ႊင္ေတာ္ လုပ္သူလည္း႐ွိ၊ မင္းသမီးလုပ္သူလည္း႐ွိ။ အႃငိမ့္သီခ်င္းကို အလြတ္ရစရာမလို။ ပါးစပ္ထဲ႐ွိရာကို ႄကိဳက္ရာေတးသြားထည့္ဆိုရင္း ကႂကသည္သာ။
ႃခံတိုင္း႐ွိ သစ္ပင္ႄကီးငယ္မ်ားကို ကြ်န္မတို႔ မိန္းကေလးမ်ားပင္ အသီးခူးရင္၊ အပြင့္ခူးရင္း၊ ပုန္းခိုရင္း တက္ခဲ့ႂကသည္။ တစ္ခါက ကြ်န္မသည္ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို အေႁပးအလႊား တက္ခဲ့မိသည္။ ႁပန္ဆင္းရာတြင္ မဆင္းတတ္ေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ဆင္းေပးဖို႔ မကူႏိုင္ႂက။ ႁပႆနာက အေမ့ဆီထိ ေရာက္သြားသည္။ အေမက ကြ်န္မ႐ွိရာသစ္ပင္သို႔ ေရာက္လာသည္။ အေမ့ကိုႁမင္ေတာ့ အားတက္သြားမိသည္။
''ငါ နင့္ကို ဘာေႁပာထားလဲ။ မိန္းကေလးတန္မဲ့ သစ္ပင္တက္ရလား။ ႁပဳတ္က်လို႔ က်ိဳးပဲ့ကုန္ရင္ ဒုကၡမ်ား ဦးမယ္။ ေန-ဒီအတိုင္း တစ္ေနကုန္ေန။ နင့္အေဖႁပန္လာမွဆင္း။ နင္ ထမင္းလဲ မစားနဲ႔။''
သည္လိုႏွင့္ အေဖ ႐ံုးက ႁပန္လာမွ ကြ်န္မသစ္ပင္က ဆင္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ေန႔လည္စာထမင္းငတ္သည္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွမေႁပာပါ။ ရီေနပါသည္။ သည္အထိ ကြ်န္မတို႔စိတ္ထင္တိုင္း ကစားခဲ့ႂကသည္။ ကြ်န္မတို႔ ကစားသည့္ေနရာတိုင္း႐ွိ အပင္မ်ားသည္ အရိပ္ကိုသာေပးသည္မဟုတ္။ သီးပင္ ပန္းပင္မ်ား ႁဖစ္ႂကသည္မို႔ တစ္ခါတစ္ရံ ကစားရင္း ခူးႂကဆြတ္ႂကႏွင့္ အိမ္ကိုပင္ ယူႁဖစ္ႂကေသးသည္။
ကြ်န္မတို႔ လူစံုႃပီဆိုလွ်င္ လူႄကီးမ်ားေႂကာက္ႂကသည္။ ရန္ႁဖစ္တတ္သည္။ အသံေတြ က်ယ္ေလာင္ဆူညံ လြန္းလွသည္မို႔။ ကြ်န္မတို႔ မည္မွ် ဆူညံႂကသနည္းဆိုလွ်င္
''နည္းနည္းေလာက္ထိန္းေပးပါဦး လူမမာ႐ွိလို႔ပါ။''
''နည္းနည္းေလာက္ထိန္းေပးပါဦး မီးေနသည္႐ွိလို႔ပါ'' စသည္ႁဖင့္ လာတားရသည္။
ကစား၍ေမာလွ်င္ ဆီးသီး၊ သရက္သီး၊ မရမ္းသီးမ်ား ခူးစားႂကသည္။ မိဘအမ်ားစုက ဘာမွမေႁပာႂကပါ။ အခ်ိဳ႕ကမႄကိဳက္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔က ခိုးခူးစားႂကသည္။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ႁဖစ္ခ်င္း။ ဆီးသီးခိုးလွ်င္ လူအနည္းဆံုး (၃-၄)ဦးလိုသည္။ တစ္ဦးက ကိုင္းကို၊ အပင္ကို လႈပ္ခါေပးႃပီး၊ က်န္လူမ်ားက တႁဖဳတ္ႁဖဳတ္က်လာေသာ ဆီးသီးမ်ား ကို အခ်ိန္တိုအတြင္း အႁမန္ဆံုးေကာက္ရသည္။ ႃပီးလွ်င္ေႁပးႂက။ အေႁပးမလ်င္လွ်င္ ႃခံ႐ွင္ႏွင့္ ေတြ႕မည္။
သည္သို႔သည္ပံု ကစားသန္ခဲ့ေသာ ကြ်န္မ ယေန႔ကေလးငယ္မ်ား၏ အေနအထားကိုေတြ႕ရေတာ့ က႐ုဏာ သက္မိႁခင္းႁဖစ္သည္။ ကြ်န္မတို႔တြင္ ေႏြမိုးေဆာင္း ရာသီအလိုက္ အမွတ္အသားမ်ား႐ွိႂကသည္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ႃပီ ဆိုလွ်င္ ကိုရင္ဝတ္သူေတြဝတ္ႂက၊ ေတာႁပန္သူေတြႁပန္ႂက ႏွင့္ ကစားေဖာ္နည္းသြားႃပီ။ သင္းတို႔ႁပန္လာမွ လူစံုသည္။ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ကစားခ်ိန္သည္ မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္ အကန္႔သတ္မဲ့။ ကစားနည္းမ်ားကလည္း မ်ိဳးစံုသည္။ ေအာင္စာရင္းေတြထြက္အႃပီးမို႔ ေအာင္သူေအာင္၊ က်သူက် အႁဖစ္က စံုလွသည္။
မိုးဦးေလဦးတြင္မေတာ့ မုတ္သုန္ေလအေဝွ႔ ေျြကက်လာေသာ အသီးမ်ား လုေကာက္ႂကသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ လွ်င္ တက္ရမည့္အတန္းအတြက္ ႁပင္ဆင္ရသည္။ ကြ်န္မတို႔ေခတ္က ေက်ာင္းစာေမးပြဲသည္ အက်အ႐ံႈး႐ွိသည္။ သည္ေတာ့ မက်ေအာင္ ႄကိဳးစားႂကသည္။ ကြ်န္မတို႔အုပ္စုတြင္ စာေမးပြဲက်သူနည္းသည္။ မိုးေရထဲတြင္လည္း ကြ်န္မတို႔ ေႁပးလႊားေဆာ့ကစားႂကသည္။ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားက မိုးေရထဲ ေဘာလံုးကန္ႂကသည္။
ေဆာင္းတြင္းကာလတြင္ ႁမဴႏွင္းထုအႂကား ကြ်န္မတို႔အုပ္စုလိုက္ အင္းလ်ားကန္ (တံတားႁဖဴ)အထိ ေႁပး သူေႁပး၊ လမ္းေလွ်ာက္သူလမ္းေလွ်ာက္ႂကသည္။ မလႊပြင့္မ်ားေကာက္ႂကသည္။ သည္ကာလတြင္ ေတြ႕ရသမွ် အားကစားႃပိဳင္ပြဲမ်ားကို တစ္ခုမက်န္ ကြ်န္မတို႔ ဝင္ႃပိဳင္ႂကသည္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔လို ေန႔မ်ားတြင္ ကေလးမ်ား အတြက္ အားကစားႃပိဳင္ပြဲမ်ားက်င္းပရာ အေႁပးတာတို မီတာ ၅၀၊ ၁၀ဝ တာေဝးမီတာ ၂၀ဝ စသည္မ်ား၊ အလံ ကိုင္ လက္ဆင့္ကမ္းေႁပးပြဲမ်ား၊ အာလူးေကာက္ႃပိဳင္ပြဲမ်ား၊ ဂံုနီအိတ္စြပ္ေႁပးပြဲမ်ား စသည္ႁဖင့္ အမ်ိဳးစံုလွသည္။ သည္ပြဲ မ်ားသည္ ကြ်န္မတို႔အတြက္ အဆန္းမဟုတ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုႂကည္ႂကသည္။ ပြဲ႐ွိလွ်င္လည္း ဝင္ႃပိဳင္လိုက္႐ံုသာ။ ေႁပးလႊားေဆာ့ကစားေနက်မို႔ အထူးေလ့က်င့္ရန္ မလိုေတာ့။ ကြ်န္မတို႔အားလံုးလိုလို အေႁပးသန္ႂကသည္။ အေမာခံႏိုင္ႂကသည္။ ႄကံ႕ခိုင္စြမ္းရည္မနည္းႂက။ သည့္ေန႔ကေလးေတြ ကြ်န္မတို႔ေလာက္ သက္လံုမေကာင္းႂကဟုထင္သည္။
လူလတ္ပိုင္းမ်ားအတြက္လည္း အားကစားႃပိဳင္ပြဲမ်ားႏွင့္အတူ မိုးရာသီေဘာလံုးႃပိဳင္ပြဲမ်ား႐ွိသည္။ ရပ္ကြက္ ႃပိဳင္ပြဲမ်ားမွတဆင့္ ႃမိဳ႕နယ္/တိုင္းအဆင့္မ်ားသို႔ ဝင္ႃပိဳင္ရသည္။ ႏွစ္စဥ္မဟုတ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မတို႔႐ြာအသင္း က ဒိုင္းဆုကို ႏွစ္စဥ္လိုလို ရ႐ွိခဲ့သည္။ ပြဲစဥ္တေလွ်ာက္ ေဘာလံုးကန္ႃပီးသည့္ညတြင္ ေဘာလံုးသမားမ်ားကို အမဲ႐ိုးႏွင့္ ပဲဟင္းခ်က္ေကြ်းႂကသည္။ ေစတနာ႐ွိသူမ်ားက စရိတ္လွဴဒါန္းႂကသည္။
''ငါကြာ - ဟိုေကာင္ကို ေႁပာရတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ေဘာလံုး မကစားဘူး။ ငါ့ကို သူ႔တံေတာင္နဲ႔ လိုက္တြန္းေန တယ္။ ေဟ့ေကာင္ ေအးေအးေဆးေဆးကစား၊ မင္းရန္ႁဖစ္ခ်င္ရင္ ကြင္းႁပင္ထြက္လို႔''
''လူခ်ဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔။ မညစ္နဲ႔၊ သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းနဲ႔ ႏိုင္ေအာင္ႄကိဳးစား သက္လံုေကာင္းေအာင္ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္၊ မွန္မွန္လဲ ေလ့က်င့္ႂကေဟ့''
''မင္းတို႔ကြာ အသင္းအက်ႌကို ပြဲခ်ိန္ပဲ ဝတ္သင့္တယ္။ ခု မင္းတို႔ဟာက အိမ္ေနရင္းလဲ ဝတ္ႂကေတာ့ တကယ္ ကန္မယ္လဲဆိုေရာ မင္းတို႔အက်ႌက ေဟာင္းေနႃပီ''
''ကိုနီ ေခါင္းႄကီးငံုႃပီး ေဘာလံုးကို တစ္ေယာက္တည္း မသယ္နဲ႔၊ ေဘးဘီလဲ ႂကည့္ဦး''
စသည္ႁဖင့္ တစ္ဦးခ်င္းအလိုက္၊ အသင္းအလိုက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ထမင္းစားရင္း ေႁပာႂကဆိုႂကသည္။
သည္ေဘာလံုးပြဲမ်ားကို ကြ်န္မတို႔တစ္႐ြာလံုး႐ွိ ကေလးလူႄကီး က်ားမ မေ႐ြး အားေပးႂကသည္။ သည္အားကစား လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကို တစ္႐ြာလံုးလိုလို လုပ္ႏိုင္ႂကသႁဖင့္ ေက်နပ္မိသည္။ ေဘာလံုးကြင္းက ကြ်န္မတို႔ စာသင္ေက်ာင္း အေနာက္ဘက္တြင္ ႐ွိပါသည္။ ႐ြာ႐ွိ ကေလးလူႄကီးမ်ား အခ်ိန္မေ႐ြး ေႁပးလႊားေဆာ့ကစားႏိုင္ႂကသည္မို႔ ကြ်န္မတို႔ ကံေကာင္းခဲ့ႂကသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
အားကစားဘက္တြင္သာမက ကြ်န္မတို႔႐ြာကေလးသည္ သာမန္႐ြာကေလးႁဖစ္ေသာ္လည္း အႏုပညာ စြမ္းရည္႐ွိႂကသည္။ ထိုစဥ္က ႐ြာတန္း႐ွည္႐ြာမွ တခ်ိဳ႕သည္ ေအဝမ္းဖလင္ တြင္ (ွနအအငညါ) ဆက္တင္တည္ေဆာက္ သူမ်ား၊ ဇာတ္ရန္မ်ားအႁဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္သူမ်ား ႁဖစ္ႂကသည္။ အႏုပညာ အေငြ႕အသက္ ဆက္ႏြယ္ေလသလား မေႁပာတတ္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္မတို႔႐ြာတြင္ ဒိုးပတ္ဝိုင္း႐ွိသည္။ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားပါဝင္ေသာ ႁပဇာတ္ေလးမ်ား ထြက္ ေပၚခဲ့သည္။ ဇာတ္ေ႐ွ႕ပိုင္းတင္ဆက္ရေသာ ယိမ္းအဖြဲ႕တြင္ ပါဝင္ေသာ ယိမ္းသမမ်ားမွာ ႐ြာမွ ထိုစဥ္က အပ်ိဳငယ္ ေလးမ်ားႁဖစ္ႂကသည္။ ဇာတ္ဆရာေဟာင္း ဘႄကီး ဦးဖိုးသက္ႏွင့္ ဖြားဖြား ေဒၚအံုးႁမ တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက သင္ႂကား ႁပသေပးပါသည္။ ႁပဇာတ္မ်ား ေအာင္ႁမင္သင့္သေလာက္ ေအာင္ႁမင္ပါသည္။ ကြ်န္မမွတ္မိသေလာက္ ''ရပ္ေဝးသူ'' ႁပဇာတ္ဆိုလွ်င္ ႐ံုတင္ဇာတ္ႄကီးတစ္ဖြဲ႕က လာငွားႁဖစ္၍ ကမၻာေအးဘုရားပြဲတြင္ ေ႐ွ႕ပိုင္းႁပဇာတ္အႁဖစ္ ကႁဖစ္ခဲ့ သည္။ လူႄကိဳက္မ်ားေႂကာင္း ႂကားသိရသႁဖင့္ ႐ြာသားမ်ား ဂုဏ္ယူဝမ္းသာႂကသည္။ သည့္ထက္ တည့္တည့္ေႁပာရ လွ်င္ ယင္းႁပဇာတ္တြင္ ဒါ႐ိုက္တာႏွင့္ မင္းသားလုပ္သူသည္ ကြ်န္မဖခင္ ''ဦးလူသြင္'' ႁဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္မတို႔ ငယ္စဥ္က ညပိုင္းမ်ားတြင္ ဝါသနာပါသူ လူႄကီးလူ႐ြယ္မ်ားက မယ္ဒိုလင္၊ ဘင္ဂ်ိဳမ်ားႁဖင့္ သီခ်င္းမ်ားဆိုႂက တိုက္ႂကေလ့႐ွိသည္။ မည္သူမဆို ဝင္ေရာက္ဆိုႏိုင္သည္။ ဘာေႁပာေႁပာ သည္အခြင့္အေရး ရသည္ကိုက တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာအထိ ေက်နပ္စရာဟု ထင္မိပါသည္။ သည္ကာလသည္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႃပီးစကာလ ဖြံ႕ႃဖိဳးမႈနည္းေသးေသာ ႐ြာေလးတစ္႐ြာ၏ အေနအထားမို႔ ေက်နပ္မိသည္ဟု ကြ်န္မေႁပာခဲ့ႁခင္း ႁဖစ္ပါသည္။
သည္ေနရာတြင္ ကြ်န္မအေတြးမ်ားရပ္ဆိုင္းသြားႃပီး တစ္စံုတစ္ခုက လွန္႔ႏိႈးလိုက္သလို ႁဖစ္သြားသည္။ ယခုကာလ ကြ်န္မတို႔လက္ထက္တြင္ေကာ၊ အႏုပညာလႈပ္႐ွားမႈက လံုးဝမ႐ွိသေလာက္ပင္။ ဒိုးပတ္ဝိုင္းေလးတစ္ခုသာ လူငယ္ ၃-၄ ေယာက္က ဝါသနာအရ လုပ္ကိုင္ေနပါသည္။ အားကစားႏွင့္ပတ္သက္၍ေတာ့ မေတြ႕မိသေလာက္ပင္။ လူေနမႈဘဝတစ္ခု တိုးတက္ဖြံ႕ႃဖိဳးရန္မွာ ထိုကာလ႐ွိ လူတို႔၏ စြမ္းရည္႐ွိမႈ၊ မ႐ွိမႈ၊ တာဝန္ေက်မႈ၊ မေက်မႈတို႔ႏွင့္ ဆိုင္သည္ဟု ယူဆမိ ပါသည္။ ကြ်န္မ အေတာ္တုန္လႈပ္သြားပါသည္။ သူမ်ားမေႁပာႏွင့္ ကိုယ္ကိုတိုင္ပင္ ကြ်န္မခ်စ္ေသာ ႐ြာတန္း႐ွည္ ႐ြာေလးအတြက္ ဘာေတြမ်ား ႄကိဳးစားေပးဆပ္ခဲ့ပါသနည္း။
အေႁဖ႐ွာစရာေတြ ကြ်န္မအတြက္မ်ားစြာ ... .... ။ ။