မင္းကုိႏုိင္ ● ရပ္ေနေသာ ေက်ာက္တုံး


မင္းကုိႏုိင္ ● ရပ္ေနေသာ ေက်ာက္တုံး
(မုိးမခ) ေမ ၂၊ ၂၀၁၇

ကုိမင္းကုိႏုိင္၏ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

က်ေနာ္ ၉ တန္းေျဖျပီး ေႏြရာသီမွာ အေဖက ၾကက္ေတာင္ရိုကသင္တန္းတက္ေစသည္။ သင္တန္းဆင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြမွာ အေတာင္ေပါက္စ အေကာင္ဗေလာင္ေလးေတြလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္ေနၾကသည္။ လူၾကီးေတြက ျပိဳင္ ပြဲစီစဥ္ေပး၏။ ျပိဳင္ပြဲသာဆိုရသည္ ဘာဆုမွခ်ီးျမွင့္မည္မဟုတ္။ ၾကက္ေတာင္ဗူး ကေလးေတြရလွ်င္ပင္ကံေကာင္း။ တကယ္ က လက္ရည္စမ္းသည့္သေဘာ၊က်ေနာ္တို႔ ခ်ာတိတ္ေတြ ခ်ာတိတ္မေတြက ဟန္တႂကြႂကြရွိၾကျပီ။

အခက္အခဲက လူၾကီးေတြရင္ဆိုင္ေနရ၏။ ပြဲစဥ္ဇယားဆြဲေတာ့ က်ား/မ အမ်ိဳးအစားမညီ။ သင္တန္းတက္ၾကကတည္းက မိန္းကေလးကနည္းေနတာဆိုေတာ့ က်ားႏွစ္ေယာက္ကြဲလြဲစြာ ျပႆနာမရွိေပမယ့္၊ က်ား/မႏွစ္ေယာက္တြဲ ပြဲစဥ္အတြက္ က်ားေတြအမ်ားၾကီးပိုေန၏။ လူငယ္ေတြက ပြဲဝင္ခ်င္လွျပီ။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသည့္အခါ ၾကံဳရာမရသည့္ အဆံုး၊ လူၾကီး ေတြေကာင္းမယ္ထင္တာကို စီစဥ္ၾကေတာ့သည္။ အဲ့သည္လူၾကီးေတြ ေကာင္းမယ္ထင္လို႔စီစဥ္သည္ကပင္ မမမိုးႏွင့္ က်ေနာ္ဆံုဖို႔ ျဖစ္လာသည္။

မမမိုးကို အရင္က မသိမျမင္ဖူးသည္ေတာ့မဟုတ္။ ၾကက္ေတာင္သင္တန္းရွိရာ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲ က်ေနာ္ ဝင္ထြက္ေနစဥ္ ကပင္ သတိထားမိေနသည္။ မမမိုးကေတာ့ က်ေနာ့္ကို မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိေပလိမ့္မည္။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း သတိရ ေနျခင္းမွာလည္း တခ်က္ရွိသည္။ တရပ္ကြက္လံုးရွိ ခ်ာတိတ္၊ ခ်ာတိတ္မမ်ားအားလံုးက မမမိုးဟု တညီတညြတ္တည္း ေခၚ ၾကျခင္း၊ သူ႔အားၾကည့္လိုက္လွ်င္ သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ ခါးရွည္အက်ႌ၊ ထမီ ရွည္ရွည္တြင္ က်စ္ဆံျမီးအျမဲ ခ်ထားျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔သည္ သင္တန္းတေလွ်ာက္ခုန္ေပါက္ကစားၾကျပီးတိုင္း မမမိုး၏အိမ္ဆိုင္သုိ႔ ေျပးကာ ပိုက္ဆံရွိလွ်င္ မုန္႔ဝယ္စား၊ မရွိလည္း အလကားရသည့္ ေသာက္ေရအိုးမွေရကို တဂြပ္ဂြပ္ျမည္ေအာင္ေသာက္ၾကစျမဲ ျဖစ္ပါ၏။က်ေနာ္အျမဲ မွတ္မိေန တာ တစ္ခုရွိသည္။

မမမိုးဆိုင္မွေသာက္ေရအိုးသည္ မမမိုးႏွင့္အလြန္တူသည္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။ ဘာတူတာလဲ က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္။ ေျပာလိုက္လွ်င္ အဓိပၸါယ္မမီ ျဖစ္သြားမည္ဟုထင္သည္။ ထိုေရအိုးသည္ ေလ်ာ့ေနျခင္းမရွိ၊ အျမဲျပည့္အျမဲေအးေနသည္။

ေႏြရာသီသံုးလ က်ေနာ္မမမိုးဆိုင္ကို ေန႔စဥ္ဝင္ထြက္ေနေတာ့၊ က်ေနာ့္ကို မမမိုးမွတ္မိလာသည္ ထင္၏။ မုန္႔ဝယ္စားတိုင္း ေရဝင္ေသာက္တိုင္း သူမ၏ လွမ္းအၾကည့္ေတြကရင္ႏွီးေနသလို က်ေနာ္ခံစားရသည္။

မမမိုး၏ ဆိုင္ကေလးမွာ ရပ္ကြက္ထဲအပ်ိဳေတြ မိန္းမေတြဆံုစည္းရာျဖစ္သည့္တိုင္း ေရသြင္သြင္စီးစကားဝိုင္းၾကီး၌ မမမိုး ဘယ္အခါမွ ဝင္ေျပာေနတာမေတြ႔ရပါ။ သူမကို က်ေနာ္ၾကည့္လိုက္တိုင္းျမင္ရသည္မွာ တေဝါေဝါစီးက်ေနသည့္ ေရတံခြန္ ၾကီးနံေဘး အဆင္ေျပသလို ရပ္ေနသည့္ ေက်ာက္တံုးအရြယ္ေတာ္တတံုးႏွင့္သာ တူလွသည္။ ေရတံခြန္ေဘးမွ ေက်ာက္တံုး ဆိုမွေတာ့ ေရမႈန္၊ ေရပြား၊ေရစက္မ်ားစင္တာခံရျပီး ေရညႇိေတာ့ ရွိေနမည္မွာမလြဲ။ ဒါသည္ကပင္ ေရတံခြန္ေဘးက ေက်ာက္ တံုးရဲ႕ အခ်င္းအရာဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။

အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ဘယ္ေသာအခါမွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေဆြးေႏြးေလ့မရွိ၊ ဟုတ္ကဲ့၊ အင္း ေလာက္သာေျပာေလ့ရွိေသာ မမမိုးသည္ က်ေနာ့္ အေပၚေတာ့ထူးထူးျခားျခား စကားေျပာပါ၏။ အဲ့ဒီစကားကို ေန႔စဥ္လိုေျပာသည္။ ဒါကေတာ့ ေမာေမာႏွင့္ ေရေသာက္ရန္ေျပးလာျပီး တရွိန္ထိုးေမာ့တတ္ေသာ က်ေနာ့္အား“ေျဖးေျဖးေသာက္ သီးေနအံုးမယ္” ဟု လြန္စြာတည္ၾကည္သည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ သတိေပးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ပြဲစဥ္ဇယား အက်ပ္အတည္းက မမမိုးႏွင့္ က်ေနာ့္ ဇာတ္လမ္းအရွိန္ကို ျမွင့္တင္ေပးေတာ့သည္။ အမ်ိဳးသမီး ျပိဳင္ပြဲဝင္မ်ား လိုေနသည့္ အေလ်ာက္ ရပ္ကြက္ထဲ အရြယ္ေကာင္းမိန္းမပ်ိဳမ်ားကို စာရင္းထဲဇြတ္ထည့္လိုက္ သည့္အဆံုးမမမိုးနာမည္ စာရင္းထဲပါလာျခင္းပင္။ ျပိဳင္ပြဲေကာ္မတီလူၾကီးေတြ ဇြတ္စီစဥ္မႈအေပၚ မမမိုး၏ တုန္႔ျပန္မႈကို မွတ္မိပါေသးသည္။ က်ား/မ စံုတြဲတစ္ေနရာ ၾကက္ေတာင္ပြဲျဖစ္ေအာင္ဝင္ကစားေပးစမ္းပါ ဆိုသည့္အခါ မမမိုးေျပာသည့္စကားကို က်ေနာ္မၾကားရပါ။ ဘယ္ၾကားရလိမ့္မလဲ။

သူ႔ဆိုင္မွာ လူေတြတဝုန္းဝုန္း ႏွင့္ ေရတံခြန္ၾကီးလိုဆူညံေနသည္ဟု က်ေနာ္ေျပာခဲ့ျပီပဲ။ ေရတံခြန္ေဘးက ေက်ာက္တံုးအသံကို ေတာ္ရံု ဘယ္ၾကားရပါ့မလဲ။ က်ေနာ္ကလွမ္းၾကည့္ေနသူဆိုေတာ့ မမမိုး၏ အၾကည့္ကိုသာ သတိထားမိသူ။

နဂိုကမွ အရပ္ထဲရွိမိန္းမမ်ား စကားဝိုင္းကသူ႔ဆိုင္တြင္အျမဲရွိေနသည့္ ၾကား၊ ယခု ၾကက္ေတာင္ျပိဳင္ပြဲ ဆိုတာပါထပ္ေပၚလာ၊ သူမကို ဆြဲေခၚေနေတာ့ ေရတံခြန္ၾကီးဆူညံေနပါတယ္ ဆိုမွ ေတာေကာင္ေလးေတြက ခုန္ဆြ၊ ခုန္ဆြလာလုပ္ေနတာကိုပါ ထုိင္ၾကည့္ေနရသည့္ ေက်ာက္တံုး၏အၾကည့္မ်ိဳးဟုသာ က်ေနာ္ ျမင္ေနခဲ့ရပါ၏။
*-*-*-*-*

လူၾကီးေတြေကာင္းမယ္ထင္လို႔ စီစဥ္တာ ျငင္းမရႏိုင္ေသာမမမိုး၊ ယခုေတာ့ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ေခြ်းစို႔ေနရွာျပီ။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အတြင္း ၾကက္ေတာင္၊ ဘက္တန္အကိုင္သင ္စည္းကမ္းေတြရွင္းျပ၊ သင္သူက သင္ေပးေနေသာ္ လည္းမမမိုးတို႔လို ဆြဲေခၚခံ ျပိဳင္ပြဲဝင္မ်ားမွာ အာရံုဝင္စားပံုမရပါ။အိမ္မွာ ထမင္းမခ်က္ရေသးလို႔ ပူေနသူ၊ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္ျပီးမလွန္းရေသးသူ၊ သူမဆိုင္မွာ ဆန္သြားထုတ္ရမည့္သူစသျဖင့္ ကိုယ့္အပူႏွင့္ ကိုယ္မို႔ ၾကက္ေတာင္ ျပိဳင္ပြဲစည္းကမ္းကို အိမ္အလုပ္ေတြေလာက္ အာရံုမရွိၾက။ မမမိုးကိုက်ေနာ္သတိရ၍ ၾကည့္လိုက္ ေသာ္ ေရတံခြန္ေရွ႕ ကစားခုန္ျပိဳင္ပြဲဘယ္သတၱဝါေတြ ဂြ်မ္းထိုးေမွာက္ခံု ေရထဲျပဳတ္က်မလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနရ သည့္ ေက်ာက္တံုးႏွယ္သို႔ ...။
*-*-*-*-*-*-*-*-

လူအတြဲစာရင္းႏွင့္ ပြဲစဥ္ဇယား ထြက္လာေတာ့ပိုျပီး သက္ဝင္လႈပ္ရွားလာသည္။သံုးလသင္တန္းတက္ထားသည့္မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ တြဲလ်က္က်လွ်င္ အားရွိၾကျပီး၊ ႏွစ္ရက္သင္တန္းဆင္း အိမ္တြင္းပုန္းမ်ားႏွင့္ တြဲလ်က္က်လွ်င္ကားလြန္စြာစိတ္ပ်က္ရပါသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကံေကာင္းသည့္အထဲပါသည္။ က်ေနာ့္ ကစားေဖာ္က ေႏြရာသီသင္တန္းစ/ဆံုး တက္ထားသူ။ ကိုယ္တိုင္းလည္း ျပိဳင္ပြဲအတြက္စိတ္သန္ေနသူ မိန္းကေလး။
.
ျပိဳင္ပြဲဆိုတာမ်ိဳးက အေတာ္ နတ္ၾကီးသည္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။ အိမ္ၾကိဳ၊ အိမ္ၾကား ပရိသတ္မပါပဲ အခ်င္းခ်င္းကစားရသည့္ အမွတ္ေပးပြဲေတြေတာင္ ရံဖန္ရံခါ ညိၾကေသးတာ။ ေလာစပီကာၾကီး တေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ျပိဳင္ပြဲဆိုတာမ်ိဳးက ပိုျပီး အရွိန္အဝါ ထြားၾကိဳင္းလွသည္ဟုဆိုခ်င္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ျပိဳင္ပြဲကို ၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို သင္တန္းေပးခဲ့သည့္ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္( ကိုေအာင္ၾကည္၊ ကိုေဇာ္ဝင္း၊ သီတာေအးညိဳ) စသျဖင့္ ေရာက္လာျပီး သရုပ္ျပကစားၾကသည္မို႔ ပရိသတ္က အသဲစြဲႏွစ္ျခိဳက္ အားေပးေနၾကသည္။ တကယ္တမ္း က်ေနာ္တို႔ ျပိဳင္ပြဲဝင္ၾကေတာ့လည္း က်ား+မလူငယ္ေတြဆိုေတာ့ စိတ္လက္ပါပါၾသဘာေပးေန သည္သာ။
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

ကိုယ့္အလွည့္မက်ခင္ ေရွ႕ကပြဲေတြၾကည့္ျပီး က်ေနာ္ႏွင့္ကစားေဖာ္မိန္းကေလးမွာ ဂဏွာမျငိမ္ႏိုင္ပါ။ လူေတြမ်ား၍ ရႈံး ထြက္ပြဲေတြျဖစ္သည္မို႔ ျပိဳင္ပြဲက မထြက္ခ်င္သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း၊ ဘယ္လိုႏိုင္ေအာင္ ကစားရမယ္ဆိုတာ ေခါင္းႏွစ္လံုးဆက္ အမႊာလိုတိုင္ပင္ေနရသည္။ဘယ္အတြဲက ဘာအားသာသည္။ ဘယ္အတြဲက ဘယ္လိုမညီ စသျဖင့္ ေဝဖန္မဆံုးႏိုင္။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ျပိဳင္ရမည့္အလွည့္ေရာက္လာသည္။ ျပိဳင္ဖက္အတြဲကိုနာမည္ပါေက်ညာျပီ။ လက္စသတ္ေတာ့ မမမိုး။ ေနာက္ တစ္ေယာက္က ကိုအုန္းၾကိဳင္ လက္ေရ သာမာန္သာရိွသူ။ အႏိုင္ရရန္ စိတ္ေစာေနႏွင့္ၾကသည့္ က်ေနာ္ႏွင့္တြဲဖက္မိန္းကေလး၊ ကြင္းထဲမဝင္ ခင္ဘက္တံခ်င္းထိခတ္ျပီး၊ အၾကည့္ခ်င္းဆံု လုိက္ၾကသည္။ မမမိုးႏွင့္ကိုအုန္းၾကိဳင္ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပ့ါ ...။
*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*

ပိုက္တစ္ဖက္မွာ မမမိုးက က်ေနာ့္ေရွ႕ကန္႔လန္႔ျဖတ္မွာရပ္ေနသည္။ က်ေနာ္က ဆားဗစ္ေခၚ ၾကက္ေတာင္ကိုစ,ေပးထိုးရမည့္ သူ။ မမမိုးက လက္ခံတုန္႔ျပန္ရမည့္သူ။သူ႔ေဘးက ကိုအုန္းၾကိဳင္က အသင့္အေနအထားျဖင့္(သင္တန္းတုန္းက ပို႔ခ်ခ်က္ေတြ အတိုင္း) သတိထားေစာင့္ေနသည္။ က်ေနာ့္ ကစားေဖာ္မိန္းကေလးကလည္းဘတ္တံကို မ်က္ႏွာေရွ႕ တံေစာင္းေထာင္လ်က္ က်င့္သားဝေနသူပီပီ အသင့္ ။


ခက္တာက မမမိုး။ ၾကက္ေတာင္ကို ေစာင့္ေနပံုက ျပိဳင္ပြဲဝင္ႏွင့္ တစက္မွမတူ။ သစ္ရြက္အေၾကြကို တံျမက္စည္းကိုင္ ေစာင့္ေနသည္ႏွင့္သာ တူေတာ့သည္။ ကြင္းထဲမွာ အျခားသံုးဦးကအားကစားဝတ္စံု ကိုယ္စီ ေဘာင္းဘီတိုေတြ ကိုယ္စီ။မမမိုး ကေတာ့ ထမီရွည္ၾကီးကို ခိုင္ေအာင္ခ်ည္ထားရံု။ပြဲေကာ္မတီက အားကစားဝတ္စံုေပးျပီး လဲလွယ္ရန္ေမတၱာရပ္ခံလည္း မရ။ ဒီတုိင္းပဲ ဝင္ျပိဳင္သည္။

က်ေနာ္ ၾကက္ေတာင္ စေပးေတာ့မည္။ ဆရာ၏ပို႔ခ်ခ်က္ နားထဲေရာက္လာသည္။ ျပိဳင္ဘက္ လြတ္တဲ့ေနရာ ကို ထိုး။ တ ဖက္သို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ မမမိုးကေနာက္ဘက္နည္းနည္း ေရာက္ေန၏။ က်ေနာ္ ပိုက္ေက်ာ္ရံုကပ္ထိုးလိုက္သည္။ မမမိုး လက္ႏွင့္မမီ။ ၾကက္ေတာင္ကစည္းထဲ ဝင္သြားျပီ။ က်ေနာ္တို႔ တစ္မွတ္ရျပီေပါ့။
*-*-*-*-*-*-*

မမမိုးထံမွ လြယ္သေလာက္ ကိုအုန္းၾကိဳင္ တုန္႔ျပန္မႈျပင္းလွသည္။ သင္တန္းတုန္းက သာမာန္မို႕ အထင္ေသးမိတာ မွားပါျပီ။ ဘယ္ေလာက္ ၾကိတ္က်င့္ထားမွန္းမသိ။က်ေနာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဒီဘက္မွာ ဘတ္တန္ျခင္းမၾကာခဏ ခုတ္မိၾကသည္အထိ သူလက္စြမ္းျပေတာ့သည္။ ပြဲက ထင္တာထက္ ပိုၾကမ္းျပီ။ ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနသည့္တိိုင္ တဖတ္သတ္မႏိုင္။
သူတစ္မွတ္ ကိုယ္တစ္မွတ္။

ဒါေပမယ့္ ကံတရားက က်ေနာ္တို႔ ဖက္ကရွိသည္။စည္းမ်ဥ္းအရ ျပိဳင္ဖက္ႏွစ္ဦးထံ အလွည့္က်ေပးရျမဲမဟုတ္ပါလား။ ကိုအုန္းၾကိဳင္မည္မွ် ၾကိဳးစားသည္ ျဖစ္ေစမမမိုးထံ ဆာဗင္ေပးရလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ တစ္ပမး္သာစျမဲ။ ေရွ႔နားကပ္ကပ္ေပးေန၍ ကိုအုန္းၾကိဳင္ကမမမိုးကို ေရွ႕တိုးေစာင့္ရန္ ကပ္ေျပာသည္။ မမမိုးကလိုသည္ထက္ ေရွ႕ပိုတိုးလိုက္၏။ က်ေနာ္က ၾကက္ ေတာင္ကို မမမိုး မမွီသည့္ဟို ေနာက္သို႔စ, ေပးလိုက္သည္။ တမွတ္ရျပန္ျပီ။ ကိုအုန္းၾကိဳင္ ေခါင္းတဗ်ိဗ်ိကုတ္သေလာက္၊ မမ မိုးကား ဘာမွတိုးမထူး၊ သူ႔ေရွ႕လက္လွမ္းမွီလွ်င္ ျပန္ရိုက္လိုက္သည္။ မမီလွ်င္ဒီတိုင္းမိုးတိုးမတ္တပ္ၾကီးကသာ က်န္ခဲ့၏။ က်ေနာ္တို႔လို သင္တန္းျပီးေအာင္ မတက္ထားေတာ့ ၾကက္ေတာင္မမီရာေရာက္လွ်င္ ေျခလွမ္းကို ဘယ္လိုျဖတ္ကနဲ၊ ျဖတ္ကနဲေရြ႕ရမည္ ဆိုသည္ကို မသိရွာ။

က်ေနာ့္ တြဲဘက္မိန္းကေလးလို ဇရက္ခုန္ (ဆက္ရက္ခုန္) လည္း မခုန္တတ္။ ေၾကာင္လိမ္လည္း မေရြ႕တတ္။မမမိုး ၾကည့္ လိုက္လွ်င္ မိုးတိုး မတ္တပ္ၾကီး က်န္ခဲ့သည္သာ။ အမႈိက္ေတြ စည္းကမ္းမရွိက်ခ်င္ရာက်ေနတာ လိုက္မလွည္းႏိုင္ပဲ လက္ လွမ္းမွသေလာက္သာတလႈပ္လႈပ္ လွည္းက်င္းေနသူႏွယ္။ (ဘတ္တန္) ကိုတံျမက္စည္းကို ကိုင္လ်က္ ရပ္ေနရရွာပါသည္။

*-*-*-*-*-*-*-*-*
ထိုပြဲမွာ ထိုသို႔အႏိုင္ယူခဲ့ရေပမယ့္၊ ရလာဒ္က မခ်ိဳျမိန္ပါ။ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ရသည္က က်ေနာ္ျဖစ္သည္။ ဒါကလည္း ခ်က္ခ်င္းသိသည္မဟုတ္။ျပိဳင္ပြဲတြင္း ေသြးပူေနတုန္း ခံစားခ်က္ေတြက အေရာေရာ အေထြးေထြး။ ေနာက္ပြဲအတြက္ ျပင္ရ၊ထပ္ျပိဳင္ေတာ့လည္း ႏိုင္ခ်င္ေဇာေတြႏွင့္လံုးေထြးသတ္ပုတ္ေနခဲ့ရ၊ ေနာက္ထပ္ ကိုယ့္ထက္ေတာ္သည့္အသင္းႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ ကိုယ္လည္း ထြက္ရ ဘာမွ်ဆန္းသည္ေတာ့ မဟုတ္။

ဆန္းတာက က်ေနာ့္ အေတြးထဲ ဖိဆီးက်န္ခဲ့သည့္မမမိုးျဖစ္သည္။ သာမာန္အခ်ိန္တြင္ သတိရသည္ဟု မဆိုလိုပါ။ က်ေနာ့္ ဘဝ၏ အခ်ိဳးအေကြ႔တြင္ သတိရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အားကစား ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုႏွယ္၊ က်ေနာ္သည္ ဘဝတြင္ အုပ္စုအဆင့္မွ ထြက္ရလိုသူ၊ အၾကာၾကီး ထြက္ရပ္ေနခဲ့ရဖူးပါ၏။ သူမ်ားေတြက ေနာက္ပြဲအတြက္ အားေမြးရ၊ နည္းဗ်ဴဟာေတြ ခင္းက်င္း ေနရခ်ိန္ က်ေနာ္က ဘာမွ်ပါဝင္ခြင့္မရသူပီပီ ျပီးခဲ့သမွ်က္ို ျပန္သံုးသပ္ေနခ်ိန္။ ျပိဳင္ပြဲမွ ထြက္ခဲ့ရသူတစ္ဦး၏ အေတြးခံစားခ်က္ မ်ား ျဖစ္ေပၚေနခ်ိန္။ ဘဝတူမမမိုးအေၾကာင္း သတိရလာျခင္းပင္။

က်ေနာ္ မမမိုးကို စကားတခြန္းေျပာခ်င္လာသည္။အခုထိ စကားလံုးဝါက်ဖြဲ႔မရေသးေသာ္လည္း၊ ေျပာခ်င္စရာ မ်ိဳမရေထြးမရ ရွိေနတာေသခ်ာသည္။ က်ေနာ္တစံုတရာ မလံုမလဲျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာသည္။ အျပစ္ရွိသည္လား ဆိုေတာ့မသိ။ က်ေနာ္က ၾကက္ေတာင္အားကစားထံုးစံေဘာင္ ထဲမွာပင္ကစားခဲ့သည္ကိုး။ ျပိဳင္ဘက္လြတ္ေနသည့္ေနရာကို ေရြးထိုး၊ ရိုက္ပို႔ရတာ ပိုက္တန္းခံအားကစား၏ စည္းမ်ဥ္းအတိုင္း က်ေနာ္ကစားခဲ့ျခင္းပင္။ ခက္တာက ကိုယ့္ျပိဳင္ဘက္က အားနည္းေနသူ ျဖစ္ ေနျခင္းပင္။ အားနည္းသည္မွာ အလြန္တရာ အားနည္းသူ။ ပြဲျဖစ္ေအာင္ အိမ္အျပည့္ ဝင္ပါရသူ၊ ထိုသူ႔အေပၚ က်ေနာ္ က်င့္ခဲ့ သည္မွာ မွန္ပါရဲ႕လား။ ဒါေတြက ယခုေတြးရင္း စကားေတြရႈပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ငယ္တုန္းက သတိရတိုင္း ထြက္ လာသည့္စကားလံုးကမွ ရွင္းသည္။ “မမမိုးကို အားနာလိုက္တာ" ဟူ၍ ပင္ျဖစ္သည္။
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

အားနာရင္လည္း သြားေတာင္းပန္လိုက္ ျပီးေရာေပါ့ကြာဟု ေျပာစရာရွိသည္။ လက္ေတြ႔မွာ ဒီေလာက္မလြယ္၊ ဘယ္လို စကားေျပာရမွန္း မသိ။ က်ေနာ္ႏွင့္ စကားေျပာဖူးသည့္ ရင္းႏွီးမႈက “ေျဖးေျဖးေသာက္၊ သည္းေနဦးမယ္” ဆိုတာေလာက္ရွိ ေတာ့ အခက္သား။

မမမိုး အဲဒီတုနး္က ေတာ္ေတာ္ရွက္မွာပဲ က်ေနာ္ အားနာလိုက္တာဟု ေျပာရေကာင္းမလား၊ က်ေနာ္ စဥ္းစားဖူးသည္။ ျပိဳင္ပြဲ အျပီး ပြဲလမ္းရာသီ၌ မမမိုးတုိ႔ အရပ္ထဲပြဲရွိေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔ဆီသြားေသးသည္။ အဲဒီမမမိုးကြင္းထဲ မိုးတိုးမတ္တတ္ၾကီး ရပ္ေနခဲ့ရတာ က်ေနာ္အခုဘယ္လိုမွ ခံစားမရေၾကာင္း၊ အဲ့လို မလုပ္ခဲ့သင့္ေၾကာင္း၊ မမမိုး လက္လွမ္းမီရာကိုသာ ၾကက္ ေတာင္စ, ေပးပို႔ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာမည္ဟု က်ေနာ္ၾကံသည္။

တကယ္တမ္း မမမိုးႏွင့္ေတြ႔ေသာ္ တမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

တရပ္ကြက္လံုး ပြဲခင္းထဲေရာက္ေနျပီလားထင္ရေအာင္ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ မမမိုးသည္ သူမ၏ အိမ္ဆိုင္ရွိထိုင္ေနက်ခံုတြင္ ထိုင္လ်က္ စာအုပ္ေဟာင္း တစ္အုပ္ကိုသည္းသည္းမည္းမည္းဖတ္ေနပါ၏။ တရားစာအုပ္လားဘာလားက်ေနာ္ မသိပါ။ ေရွးေဟာင္းစာအုပ္ ျဖစ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ က်ေနာ့္ ေျခသံၾကားသည္ႏွင့္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ျပီး ေၾသာ္ဟုဆိုကာ မေတြ႔တာၾကာျပီျဖစ္သည့္ အေဆာ့သန္အစားသန္ ေၾကာင္ကေလးေခြးကေလးကို ျပန္ျမင္ရသူလိုၾကည့္ရင္း တေယာက္ထဲ လားဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။

- ဟုတ္ကဲ့၊ ပြဲလာတာ၊ မမမိုး မသြားဘူးလား။
- ဟင့္အင္း၊ မမမိုး ဥပုတ္ေစာင့္တယ္။
- ေၾသာ္၊ သာဓု သာဓုပါ။

ထိုမွ်ပင္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာလိုက္မည္ ထင္တာ၊ ဒါႏွင့္ ရပ္ေနသည္။ စကားလည္းရပ္ လူလည္း ရပ္ျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္အား၊ ဒီတခါမိုးတိုးမတ္တတ္ၾကီးျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္အားမမမိုးက ခံုတစ္လံုးဆြဲ လာခ်ေပးသည္။ က်ေနာ္ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ စကားကထြက္မလာ၊ ပြဲခင္းက အသံေတြကို နားေထာင္ရင္းက်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ျငိမ္ေနသည္။ က်ေနာ္ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာမည္ဟု ၾကံရင္း ခံုမွာထိုင္လိုက္သည္။မမမိုးက ဗိုက္ဆာေနျပီ လားဆိုကာ ပဲမုန္႔ေတြယူ ပန္းကန္တခ်ပ္ထဲထည့္ကာ က်ေနာ့္ေရွ႕လာခ်ျပီး က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ေနသည္။

သူ႔အၾကည့္က ျပန္ေျပာရခက္ပါဘိ။ က်ေနာ္က မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုရဲသူမို႔၊ ဘယ္လိုအၾကည့္မ်ိဳးလဲ မေဝခြဲတတ္။ လက္ဝါးႏွစ္ ဖက္ကို ပတၱာလိုဆက္ကာ က်ေနာ့္ေနာက္ေစ့က်ေနာ္ဆြဲညွပ္ေနမိတာေတာ့ ေသခ်ာမွတ္မိသည္။ အဲဒါပဲက်ေနာ္ လုပ္တတ္ သည္။ စကားလံုးေတာ့ မရွာတတ္။မမမိုးပံု ၾကည့္ေတာ့လည္း ျပိဳင္ပြဲတုန္းကဟာေတြ ျပိဳင္ပြဲမွာပဲထားခဲ့ျပီ ဆိုတာမ်ိဳး၊ စားေလ ဟုဆိုကာ ယင္ေကာင္မရွိေသာပန္းကန္ကို ယပ္ခတ္ေပးေနသည္။

*-*-*-*-*-*-*-*-*
မမမိုးဆိုင္က ဘယ္လိုျပန္ထြက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမမွတ္မိ၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ၾကာလွျပီျဖစ္ေသာ၊ အႏွစ္ေလးဆယ္နီး ပါး ထိုအျဖစ္မ်ားသည္ ဝိုးတဝါး ျဖစ္ကုန္ျပီ။ မမမိုး ဖတ္လက္စတရားစာအုပ္ေလး ငံု႔ဖတ္ တိုးတိုးရြတ္ဖတ္ရင္း က်န္ခဲ့သည္လား ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္မေတာငး္ပန္ျဖစ္တာ ေသခ်ာသည္။ ဒါကိုပဲ က်ေနာ္တသက္လံုး မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရမဆံုး။ ဘဝမွာ တ ေယာက္ထဲ စကားေျပာေဖာ္မရွိ၊ အၾကာၾကီးေန ရသည့္ ကာလေတြမွာ ပိုဆိုးေသး။ ငါဒီကေနျပန္သြားရင္ မမမိုးကို လိုက္ရွာျပီး ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာမယ္ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ အားခဲေနခဲ့ရသည္။

ဘယ္လိုေျပာလွ်င္ေကာင္းမလဲ။ “မမမိုးေရ…၊ ဘဝမွာ အႏိုင္ရတယ္ဆိုတိုင္း မခ်ိဳျမိန္ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ သိပ္အားနည္းတဲ့ ျပိဳင္ဘက္ကို တဖက္သတ္အႏိုင္ယူတာမခ်ိဳျမိန္ပါဘူး”၊ ဒါမွမဟုတ္ ငယ္တုန္းကစဥ္းစားထားသည့္အတုိင္း “လူသူၾကားထဲ မမမိုး ဘတ္တံၾကီးကိုင္ျပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတာ ခုမွ အားနာလိုက္တာ၊ အဲဒါလာ ေျပာတာ" ဟု ကေလးေျပာလည္း ေျပာလိုက္ခ်င္သား။

နားေထာင္ေပးတတ္သည့္ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဆံုတိုင္း က်ေနာ္ ထိုခံစားခ်က္ကို ေျပာျပမိသည္။ အခ်ိဳ႕စိတ္ဝင္စား အားေပးၾက ပါ၏။ အခ်ိဳ႕ဆို မမမိုးဘယ္လို တုန္႔ျပန္မလဲဆိုတာ ပါဝင္ေတြးေပးၾကသည္။

က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားသည္။ ေရတံခြန္ၾကီးေဘးေနခဲ့တာ ေက်ာက္တံုးအတြက္ က်ေနာ့္လုပ္ရပ္က မည္မွ် သက္ေရာက္ခဲ့ပါ သလဲ၊ ေရေသာက္ဆင္းရင္း ကို႔ယို႔ကားယား ျဖစ္သြားသည့္ သားေကာင္ကို ျမင္ရသလို ရွိပါသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ေရတံခြန္ဖက္ ေရကစားဖို႔ ေက်ာက္တံုး (သူမ) ကို ခုန္ေပါက္နင္းေက်ာ္သြားတာပဲဟု ျမင္သိခံစားသြားေလမည္လား။ က်ေနာ္ မလံုမလဲ စိတ္ကပဲ မမမိုး ေရတံခြန္နံေဘးေက်ာက္တံုးဘဝမွ မေျပာင္းပဲ စဥ္းစားမိေနသလား မသိပါ။ လူ႔ဘဝ ကစားပြဲမ်ားႏွင့္ ၾကံဳရ တိုင္း မခ်ိဳျမိန္ေသာ အႏိုင္မ်ားအေၾကာင္းကို ေတြ႔ရတိုင္း၊ မမမိုးကို သတိရျမဲ။

ၾကက္ေတာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ေရွ႕က်လာသမွ်လက္လွမ္းမီသေလာက္ အမႈိက္ရႈပ္မခံ တံမ်က္လွည္း သလိုလွဲက်င္း ထုတ္ေနဆဲလား။

ေမးခ်င္၊ ေတြ႔ခ်င္၊ သိခ်င္ေသးသည္။

#မင္းကိုႏိုင္
(သရဖူ မဂၢဇင္း ၊၂၀၁၇ ေမ)