ေမာင္စြမး္ရည္ - စာအုပ္
(မိုးမခ) ေမ ၉၊ ၂၀၁၇
'စာအုပ္စာေပ၊ လူ႔မိတ္ေဆြ'ဆိုတဲ့ စကားကို အေဆြစာဖတ္သူၾကားဖူးပါစ၊ ကမၻာတခြင္မွာ 'စာအုပ္ႏွစ္' ဆိုၿပီး အထိမ္းအမွတ္ပြဲတစ္ခုလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဗမာျပည္မွာပဲ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကအသက္ႀကီးလာေတာ့ ခုႏွစ္ေတြသိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေက်ာ္ေလာက္ကလို႔ ထင္တာပါပဲ။ ထားပါေတာ့။ စာအုပ္ ကိုအေလးအျမတ္ျပဳၿပီး 'စာအုပ္ႏွစ္'ဆိုတာကို ျပဳလုပ္ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကဖူးတယ္ဆိုတာေလးကို သိေစခ်င္တာပါပဲ။
'စာအုပ္'ဆိုတာ ဗမာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕အိမ္မွာ အိမ္တိုင္းရွိလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ေတာ့မရပါဘူး။ သာမန္ စာအုပ္တအုပ္ရဲ႕ေစ်းႏႈန္းဟာ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ကြမ္းယာတယာဖိုး၊ လက္ဖက္ရည္ေကာ္ဖီတခြက္ဖိုး ေလာက္နဲ႔ ၀ယ္လို႔ရတဲ့စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကေလးတအုပ္ကိုပဲ စာမဖတ္တတ္ လို႔ မ၀ယ္သူလဲရွိတယ္။ စာဖတ္တတ္ေပမဲ့ စာအုပ္ဖိုး မတတ္ႏိုင္လို႔ မ၀ယ္သူလဲရွိတယ္။ စာအုပ္ဖိုးလဲတတ္ႏိုင္ပါ ရဲ႕၊ စာလဲဖတ္တတ္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ စာမဖတ္အား၊ မဖတ္ခ်င္လို႔မ၀ယ္သူလဲ ရွိေလရဲ႕။
တကယ္ေတြးၾကည့္ရင္ 'စာအုပ္'ဆိုတာ လူ႔သမိုင္းမွာ ေပၚထြက္လာတာ အလြန္အံ့ၾသစရာေကာင္းပါ တယ္။ လူသားရဲ႕အစြမ္း၊ လူသားရဲ႕အရည္အခ်င္းဟာလဲ အလြန္အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ စာအုပ္တအုပ္မွာ ၁။ စာေတြရယ္၊ ၂။ စကၠဴရယ္၊ ၃။ ပံုႏွိပ္အတတ္ပညာရယ္၊ အဓိက 'လူ႔အစြမ္း သံုးရပ္'ပါရွိေနပါတယ္။
စာအေရးအသား တီထြင္ေအာင္ျမင္ျခင္းဟာ လူ႔သမိုင္းမွာ အလြန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ေအာင္ျမင္မႈပါ။ ခုအခါ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွမဆန္းသလိုပဲေပါ့။ 'စာ'ဆိုတာ 'စကား'ကို အကၡရာသေကၤတနဲ႔ ေျပာင္းလဲမွတ္သား တဲ့ကိစၥပါ။ 'စကား'ဆိုတာလဲ လူသားရဲ႕ႀကီးက်ယ္တဲ့တီထြင္မႈတစ္ခုပါပဲ။ စကားေျပာတတ္တဲ့အတြက္ လူသား ဟာ အမ်ားႀကီးတိုးတက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္သြယ္ေရးတိုးတက္လာခဲ့တယ္။ တိရစၦာန္ေတြမွာ ဆက္သြယ္ေရးစကားရွိေပမဲ့ အလြန္နည္းတယ္။ လူေတြက အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို အသံနဲ႔ေဖာ္ ထုတ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါ 'စကား'ေပါ့။ 'စကား'က 'အသံ'ပဲ။ အဲဒီအသံကို အကၡရာသေကၤတနဲ႔ မွတ္သားတာကို 'စာ' လို႔ေခၚတာပဲ။ စာကို ေပရြက္၊ ထန္းရြက္၊ က်ဴရြက္၊ ၀ါးျပား၊ သစ္ျပား၊ ရြ႔ံျ့ပား၊ ေက်ာက္ျပား၊ စကၠဴစတဲ့အေပၚမွာ ေရးမွတ္ႏိုင္တယ္။ ေရးမွတ္ထားတဲ့စာကို ကမၻာတည္သေရြ႕တည္တံ့့ေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္။ ဗမာျပည္ တနံတလ်ား၊ ကမၻာအႏွံ႔အျပား ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း စာတိုက္ကပို႔လိုရတယ္။ ကားနဲ႕၊ သေဘၤာနဲ႔၊ ေလယာဥ္ ပ်ံနဲ႔အျပင္ အင္တာနက္အီးေမးနဲ႔လဲပို႔လို႔ရတယ္။
စာကို ရႊ႕ံျပား၊ ေက်ာက္ျပား၊ ေပရြက္၊ ထန္းရြက္ေပၚေရးတဲ့အခါ ေရးစရာစာရြက္က ရွားပါးတယ္။ စကၠဴ ကို တရုတ္လူမ်ဳိးေတြက တီထြင္လိုက္ေတာ့ ေရးစရာစာရြက္ ေပါေပါမ်ားမ်ားရလာတယ္။ စာတမ်ဳိးကို စာရြက္ သိန္းသန္၊ ပြားမ်ားေအာင္လုပ္လို႔ ပံုႏွိပ္စက္လဲ တရုတ္ကတီထြင္တယ္ေျပာေပမဲ့ တကယ့္ေခတ္မီပံုႏိွိပ္စက္ကို ကူတင္ဘတ္ကတီထြင္တယ္။ ၁၄ရာစု အလယ္ေလာက္က ဂ်ာမနီမွာ ပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႔ ပံုႏွိပ္စက္ကိုတီထြင္လိုက္တဲ့အတြက္ လူသားသမိုင္းဟာ အႀကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲ တိုးတက္သြားခဲ့ရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ 'စာ' 'စကၠဴ' 'ပံုႏိွပ္စက္'ဆိုတဲ့ လူသားတို႔ရဲ႕ မဟာတီထြင္မႈႀကီး သံုးခုပါေနတယ္လို႔ဆိုလိုပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စာ အုပ္ဟာ ေလးစားဖြယ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာလူမ်ဳိးကေတာ့ 'စာတလံုး ဘုရားတဆူ'လို႔အယူရွိတယ္။ ဗ်ည္း ၃၃လံုး ဘုရားရွိခိုးစာကို ကၽြန္ေတာ္ တို႔ငယ္စဥ္က ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကရတယ္။ ကႀကီးဟူသည္ကား ေကၰာည ပုဏၰားသည္… … က စတင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စာအုပ္ကို ေျမေပၚမခ်ရဘူး။ ဘုရားစာအုပ္၊ တရားစာအုပ္ဆိုရင္ ဘုရားစင္ေပၚမွာ တင္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီ ဓေလ့ဟာ ေတာရြာမွာေတာ့ ခုထက္တိုင္ေအာင္ ရွိပါေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ျပမွာေတာ့ မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ အေမရိကားေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြလႊင့္ပစ္ထားတာ လမ္းေဘးအမႈိက္ပံုမွာ မၾကာခဏေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဗမာလူမ်ဳိးက ဗမာစာအုပ္မဟုတ္ရင္ ေျခနဲ႔နင္းဖို႔ ၀န္မေလးပါ။ ဗမာစာကို အိမ္သာထဲ ယူမသြားေပမဲ့ အဂၤလိပ္စာရြက္နဲ႔ ကေလးမစင္ကို ထုပ္ၿပီးပစ္ဖို႔ ၀န္မေလးပါ။ အံ့စရာပါပဲ။
ဒီတိုင္းျပည္မွာ ဗမာလူမ်ဳိးေတြေရာက္ေနၾကတာ အမ်ားႀကီး။ ဒီမွာပဲ ေက်ာင္းေန၊ စာသင္၊ ဘြဲ႔ရသူေတြလဲ အမ်ားႀကီး။ စာဖတ္သူေတာ့ အလြန္႔ အလြန္ နည္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က 'ဖတ္မလား'လို႔ စာအုပ္ေတြထုတ္ေပးတာေတာင္ မအားလို႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အားလို႔ယားလို႔ ဖတ္ေနတဲ့သေဘာေပါ့။ အလြန္ရွားပါးတဲ့ ဗမာသတင္းစာေလးကို လက္ထဲထိုးထဲ့ေပးတာေတာင္ ခ်ထားခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လြန္သလားမသိပါ။ အမိႈက္ပံုကို လိုက္ရွာၿပီး ႏႈိက္ပါတယ္။ တခါေတာ့ ဗမာလူမ်ဳိးႏွစ္ ေယာက္ခုလုိေျပာေနတာကို မေတာ္တဆၾကားခဲ့ရလို႔ ဇနီးအရွက္ေတာ္ပြား၊ အမ်က္ေတာ္ထားခဲ့ဖူးပါတယ္။ 'ဒီမွာ ဆရာဦးစြမ္းရည္ဆိုတာ ေရာက္ေနတယ္ဆို' ဟုတ္တယ္။ ဟို-အဖိုးႀကီးဟာ ဦးစြမ္းရည္ပဲ' 'ေၾသာ္….အမႈိက္ပံုႏႈိက္ ႏိႈက္ေနတဲ့အဖိုးႀကီးက ဦးစြမ္းရည္ကိုး'တဲ့။
ဟုတ္ကဲ့။ နယူးေယာက္မွာ အမႈိက္ပံုႏိႈက္ေနတဲ့ ဗမာအဖိုးႀကီးကိုေတြ႕ရင္ ႏႈတ္ဆက္ပါေနာ္။ အမႈိက္ပံု ႏႈိက္ေနတဲ့အဖိုးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ရမွာ ရွက္ရင္လဲ အေ၀းႀကီးက ေရွာင္သြားေပေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္စြမ္းရည္ပါ။ အသက္ ၈၀။ စာဖတ္၀ါ ၇၅၊ စာေရး၀ါ ၆၀။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၆ ေအာက္တိုဘာ ၁၂