ေမာင္ၾကည္ ● မေရးျဖစ္ေသးတဲ့ အက္ေဆး
(မုိးမခ) ေမ ၁၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေမ ၁၊ ၂၀၁၇
က်ေနာ္အက္ေဆးတပုဒ္ ေရးခ်င္ေနတယ္။ ဘာအေၾကာင္းလဲ ဆိုေတာ့ ဘာအေၾကာင္းမွ မဟုတ္ပါဘူး။ နည္းနည္းနားရႈပ္ သြားလား။ ဒီလိုေလ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေရးမယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ ဘာအေၾကာင္းမွမဟုတ္တဲ့ အက္ေဆးတပုဒ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားအက္ေဆးထဲမွာ တခုခုေတာ့ ထည့္ေရးရမယ္မဟုတ္လားလို႔ တစုံတေယာက္က ေမးလာခဲ့ေသာ္ က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္အက္ေဆးထဲမွာ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းကို ထည့္ေရးခ်င္တာပါ။
က်ေနာ္ေရးမယ့္ အက္ေဆးထဲမွာ တစုံတခု တစုံတတယာက္အေၾကာင္းပါမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေရးမွာမို႔လို႔ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေသခ်ာတာက က်ေနာ့္အက္ေဆးထဲမွာ ဇာတ္လမ္းေတြ အျဖစ္အပ်က္ ေတြ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ ေနရာေဒသေတြလည္း ပါမွာမဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ဆိုတဲ့အရာလည္း ပါမွာမဟုတ္ဘူး။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ အဲဒီအက္ေဆးထဲ မွာ ဘာဆိုဘာမွ ပါမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနဦး ဘာဆိုဘာမွလို႔ေတာ့ မသုံးသင့္ဘူး ထင္တယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာထဲမွာ တခုခုေတာ့ ပါမွာေပါ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တခုခုကိုေတာ့ ထည့္ေရးရမယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါဆို ဘာတခုခုလဲ။ မသိဘူး။ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ။ ဘာမွန္းမသိတာ တခုခုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းအရာထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဇာတ္လမ္းေတြ ေတာ့ ပါမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ဇာတ္လမ္းမပါတဲ့အေၾကာင္းအရာကို စာဖတ္သူေတြ ဘယ္လိုဖတ္ၾကမလဲ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ အျဖစ္အပ်က္ေတြဇာတ္လမ္းေတြမပါဘဲ ေရးေလ့ေရးထမရွိလို႔ ပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဇာတ္လမ္းေတြ ပါေလ့ရွိတာ ထုံးစံပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေလတိုက္တဲ့အေၾကာင္းေရးတယ္။ သစ္ရြက္ေႂကြတဲ့အေၾကာင္းေရးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုးရြာတဲ့အေၾကာင္း ႏွင္းက်တဲ့အေၾကာင္း မီးပ်က္တဲ့အေၾကာင္း စသည္ စသည္ ျဖစ္ေပါ့။
က်ေနာ္တို႔က စာဖတ္ၿပီဆိုကတည္းက ဘာအေၾကာင္းေရးထားတာလဲလို႔ စၿပီးစူးစမ္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေမြးရာပါ ဗီဇစိတ္ ကိုက အျဖစ္အပ်က္ပါတဲ့အေၾကာင္းအရာဆို သိပ္စိတ္ဝင္စားတယ္။ လူဆိုတဲ့သတၱဝါက ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ အျဖစ္အ ပ်က္ကို စိတ္ဝင္စားတတ္သူမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကတယ္။ ျပဇာတ္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဝတၳဳ ဖတ္ၾကတယ္။
ဒါနဲ႔အားမရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ မိမိပတ္ဝန္းက်င္က ဇာတ္လမ္းေတြကို နားစြင့္တယ္။ စုံစမ္းတယ္။ ၿမိန္ေရ ရွက္ရည္ နားအရ သာခံတယ္။ ေနာက္ဆုံး လမ္းထဲမွာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္တာကအစ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေလ့ရွိပါတယ္။ တ ကယ္ေတာ့ ရုပ္ရွင္တို႔ ျပဇာတ္တို႔ ဝတၳဳတို႔ဆိုတာ ဖန္တီးထားတာေတြပါ။ တကယ့္ ဇာတ္လမ္းေတြမွမဟုတ္တာ။ ဇာတ္ လမ္းအတုေတြပဲ။ လွည့္စားထားတာေတြပဲ။ မ်က္လွည့္ၾကည့္ရသလိုပါပဲ။ အတုေတြဖန္တီးထားတာေတြဆိုတာလည္း က် ေနာ္တို႔ သိေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သိသိနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔က လွည့္စားခံဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစရာမေကာင္းဘူးလား။ တကယ္ မဟုတ္မွန္း သိသိနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔တကယ္ဟုတ္သေယာင္ေယာင္ထင္ၿပီး ဇာတ္လမ္းထဲ ေမ်ာသြားၾကေတာ့တာပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔အက်င့္က အေၾကာင္းအရာထဲမွာ ဇာတ္လမ္းကိုရွာေဖြတယ္။ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနသလဲလို႔ စုံစမ္းတယ္။ ဇာတ္ ေကာင္ေတြကို ေဝဖန္တယ္။ ခ်ီးက်ဴးတယ္ ရွဳတ္ခ်တယ္၊ အျပစ္တင္တယ္၊ သနားတယ္၊ ေဒါသထြက္တယ္၊ ေပ်ာ္တယ္ ဝမ္းသာတယ္။ ဒါ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြက ေပးလိုက္တဲ့ ေဝဒနာေတြပဲေပါ့။ အဲဒါကိုက အႏုပညာရဲ႕ အရသာ (တနည္း) ရသပဲ မဟုတ္ပါလား။ ရသကို ခံစားရင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔က အေၾကာင္းအရာကို ေဝဖန္ၾကေသးတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းကေကာင္းတယ္ တဲ့။ ဘာဇာတ္လမ္းႀကီးမွန္း မသိဘူးတဲ့။ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ မယ္မယ္ရရမပါရင္ သိပ္မ ႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းႀကီးလဲတဲ့။ ဇာတ္လမ္းလည္းမရွိဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ဇာတ္လမ္းပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္ဝင္စားတတ္တာ လူ႔သဘာဝပါ။ ဒါဆို ဇာတ္လမ္းမပါဘဲ ဖန္တီးလို႔မရဘူးလား မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ဇာတ္လမ္းမပါတဲ့ဇာတ္လမ္းဆို ဘယ္လိုမ်ားေျပာၾကေလမလဲမသိ။ ဇာတ္လမ္းမဲ့ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ ဇာတ္လမ္းမပါတာကိုက ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ေနတာမ်ဳိး။ ဘာဇာတ္လမ္းမွမပါတဲ့ ဇာတ္လမ္း။ ဘာဇာတ္လမ္းမွမပါဘူး။ ဒါဆို ဘာအေၾကာင္းအရာလဲ။ ဘာအျဖစ္အပ်က္ ဘာဇာတ္လမ္းမွမပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာ။ ဒါဆိုတခုခုေတာ့ ျဖစ္ရမွာေပါ့။
ဟုတ္ကဲ့ ဘာတခုခုမွျဖစ္မသြားပါဘူး။ ဟင္ ဒါဆို ဘာႀကီးလဲ။ ဘာႀကီးမွကိုမဟုတ္ဘူး။ တခုခုျဖစ္သြား တယ္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ လို႔မရတဲ့အရာ။ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ကင္းလြတ္ေနတဲ့အရာ။ ဘာဆိုဘာမွျဖစ္မသြားတဲ့အေၾကာင္းအရာ။ သစ္ရြက္ အ ေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ မိုးရြာေနတဲ့အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလိုအေၾကာင္းအရာေတြမဟုတ္ဘူး။ ဒါဆိုဘာလို႔ေရးေနတာလဲဗ်ာ။ ဘာမွမဟုတ္ရင္ ေရးမေနနဲ႔ ေတာ့။ ဘာမွမဟုတ္တာ ကို ေရးလို႔မရဘူးလား။ ေရးခြင့္မရွိဘူးလား။ မေရးသင့္ဘူးလား။ တခုခုျဖစ္မွ ေရးရမွာလား။ တစ္ခုမွ ျဖစ္မလာ(သို႔မဟုတ္) ျဖစ္မသြားတာကို ေရးလို႔ရမလား။ က်ေနာ္တို႔ စမ္းသပ္ မၾကည့္သင့္ဘူး။ အပ်င္းေျပသေဘာမ်ဳိး ဖတ္ၾကည့္ေပးမလား။ ဘာမွ မဟုတ္လည္း အပ်င္းေျပေပါ့လို႔ ေျပာၾကတယ္မဟုတ္လား။ အနည္းဆုံး အပ်င္းေတာ့ေျပသြားမယ္ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ တေန႔ၿပီးတေန႔ ဒီဇာတ္လမ္း ဒီအျဖစ္အပ်က္ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာပဲ တဝဲလည္လည္ ပိတ္မိေနတဲ့ က်ေနာ္ တို႔တေတြဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ခဏေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ဖယ္ခြာၾကည့္ၾကရေအာင္လား။
ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ မူးယစ္ရီေဝေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို အထိတ္ တလန္႔ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ့္ (တနည္းေျပာရရင္) အိပ္မက္ကေန ျဗဳန္းခနဲ လန္႔ႏိုးလာသလို ျဖစ္ေစမယ့္ ခံစားမႈတခုခုဆီကို ေလ့လာေရးခရီးထြက္သလိုသြားၾကည့္ရေအာင္လား။ တကယ္လို႔ သြားၾကည့္ၿပီးမွ ဘာမွန္းမသိ တာႀကီးကို စိတ္ပ်က္စဖြယ္ေတြ႔လိုက္ရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေၾသာ္ ဗ်ာ အဲဒီေတာ့လည္း အဆိုးထဲက အေကာင္းရွာၿပီး အင္း ဘာမွန္းမသိတာလည္း ခံစားမႈတခုပဲ။ ဒါငါတို႔မသိေသးတဲ့ ခံစားမႈဆိုၿပီး အေတြ႔အႀကံဳ သစ္လို႔ သတ္မွတ္ေပးလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ မေကာင္းဘူးလား။
တကယ္ေတာ့ (ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔) ေဟာဒီ ကမၻာေလာကႀကီးမွာ က်ေနာ္တို႔ မေတြ႔ႀကံဳရ ေသးတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ အႏုပညာရသခံစားမႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္အပါအဝင္ လူအခ်ဳိ႕က မိမိတို႔ပုံမွန္ ေတြ႔ႀကံဳေနက် လူေတြ ျဖစ္ရပ္ေတြ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ရသအေလ့ အက်င့္ေတြမွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႔ၿပီး ေက်နပ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။
ဒါ အျပစ္တင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့ အသားက်ေနတဲ့ လူ႔သဘာဝ (တနည္း)က်င့္သား က် အေလ့အထတမ်ဳိးပါ။ လူဆိုတာ အေျပာင္းအလဲကို အသာတၾကည္ လက္ခံေလ့မရွိပါဘူး။ လူမႈေရး စီးပြားေရး ပညာေရး ဆိုင္ရာကိစၥရပ္ေတြမွာလည္း ထိုနည္းလည္း ေကာင္းပါပဲ။ ထားပါေတာ့ေလ။ အခုေျပာေနတာက ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အႏု ပညာရသအပိုင္းထဲက စာေပကိစၥပါ။ စာေပအႏုပညာမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ဟာ က်င့္သားက်သီအိုရီထဲမွာပဲ အေရးအဖတ္ လုပ္ေနတတ္ၾကတာ သဘာဝပါပဲ။ အျပစ္လို႔ စိုးစဥ္းွမွ်မျမင္ပါလို႔ ေျပာပါရေစ။ ေျပာခ်င္တာက ခ်ဳိခ်ဥ္ ဖန္ခါး အရသာအျပင္ အျခားအရသာသစ္ေလးမ်ားရွိဦးမလားလို႔ ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ခ်င္တာပါပဲ။ က်ေနာ္ အခုေျပာေနတဲ့ဇာတ္လမ္းမဲ့ဇာတ္လမ္းက အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာ့စာေပမွာ ေျပာခဲ့ၿပီးတာ ၾကာလွေပါ့။ ျမန္မာ့စာေပမွာလည္း (ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ အပါအဝင္) ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြ ေျပာခဲ့ၿပီးသားလို႔ဝန္ခံပါရေစ။
အဲဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာပဲ က်ေနာ့္စာစုေလးကို အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုနဲ႔ အဆုံးသတ္ခ်င္ပါတယ္။ တခါတုန္းက ဆရာမဂ်ဴးနဲ႔ စကားထိုင္ေျပာေနရင္း ဇာတ္လမ္းမဲ့ဝတၳဳအေၾကာင္းေရာက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္က `ဆရာမရယ္ ဇာတ္လမ္းမပါဘဲ ဝတၳဳ ဘယ္လိုေရးမလဲ မျဖစ္ႏိုင္တာ´ အဲဒီလိုေျပာလိုက္တဲ့အခါ ဆရာမက ၿပဳံးပါတယ္။ ၿပီးမွ `မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ထင္လား´ လို႔ လူႀကီးဆန္ဆန္ သိမ္သိမ္ေမြႊ႔ေမြႊႊ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဆရာမက က်ေနာ္စကားကို မျငင္းပါဘူး။ ေထာက္လည္း မေထာက္ခံပါဘူး။ အခုအခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့မွ ဆရာမရဲ႕သိမ္ေမြ႔တဲ့အၿပံဳးေနာက္ကြယ္မွာ ဖုံးကြယ္ေနခဲ့တဲ့ စကားလုံးေတြကို ခပ္ေရး ေရးျမင္ေယာင္လာမိပါေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ အႏုပညာပါးမဝေသးတဲ့ က်ေနာ္ပါလားလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။
ကဲ ထားပါေတာ့ေလ။ အခု ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္အက္ေဆးတပုဒ္ေရးခ်င္ေနပါတယ္။ အဲဒီအက္ေဆးထဲမွာ ဘာအျဖစ္ အပ်က္ ဘာဇာတ္လမ္းမွ ပါမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ တခုေတာ့ရွိတယ္။ အက္ေဆးအေၾကာင္းအရာထဲမွာ ဘာအျဖစ္အပ်က္ ဘာ ဇာတ္လမ္းမွမပါတာကိုက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဇာတ္လမ္းေတြပဲမဟုတ္ဘူးလားလို႔ေတာ့ ျပန္မေမးေစခ်င္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလိုေမးခံရ ရင္ က်ေနာ္ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနမွာမို႔လို႔ပါပဲ။ ။
ေမာင္ၾကည္