အိခ်ယ္ရီေအာင္ (Myanmar Now) ● စိုက္ပ်ိဳးေရးကို စိတ္မဝင္စား သေရြ႕ ႏုိင္ငံက ဆင္းရဲမြဲေတ ေနဦးမွာပါ
(မုိးမခ) ေမ ၈၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေမ ၈၊ ၂၀၁၇
သံတြဲ (Myanmar Now) - အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔က စိုက္ပ်ဳိးေရးကို ဦးစားေပးမႈနည္းလာၿပီး လယ္ေျမကို လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားလက္တြင္း ထည့္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံရဲ႕လူမ်ားစု အခက္ႀကံဳေနရတယ္လို႔ ရခိုင္ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မွ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးက ေျပာလိုက္ပါတယ္။
သံတြဲၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္ (၂) မွ ဦးႏိုင္ေၾကြေအးကို ငါးဖမ္းလုပ္ငန္း ျဖစ္ထြန္းတဲ့ ဂ်ိေတၱာရပ္ကြက္က သူ႔ရဲ႕ေနအိမ္မွာ သြားေရာက္ ေတြ႔ဆံုၿပီး ေဒသတြင္း အေျခအေနမ်ားအေၾကာင္း ေမးျမန္းထားပါတယ္။
ေမး - ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အဆင္းရဲဆံုးေဒသေတြထဲ ရခိုင္ျပည္နယ္က ပါတယ္ဆိုေတာ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ လႊတ္ေျမာက္ေအာင္ ဘာေတြ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ယူဆပါသလဲ။
ေျဖ - ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံက စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ဘုရင္ေခတ္ကတည္းက စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အဓိက လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္က လယ္ထြန္တတ္တယ္။ လယ္မထြန္ဖူးတဲ့ဘုရင္ဆိုရင္ ဘုရင္မျဖစ္ဘူး။ မိဖုရားဆိုရင္လည္း ေကာက္မစုိက္တတ္ရင္ မိဖုရား မျဖစ္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ လယ္ထြန္မဂၤလာဆင္းတာေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဦးစားေပးခဲ့တယ္။ အခုက စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ဦးစားမေပးတဲ့အျပင္ ေက်းဇူးရွင္ေတာင္သူဦးႀကီးေတြ စိုက္ပ်ိဳးမယ့္ေျမကို သိမ္းဆည္းတာတို႔၊ စက္ရံုေဆာက္တာတို႔၊ အလုပ္ရံုေထာင္တာတို႔၊ လယ္သမားေတြကုိ ဖိႏွိပ္ၿပီးေတာ့ ေထာင္ခ်တာတို႔ကို လုပ္ေနၾကတယ္။ အရင္တုန္းက လယ္ယာေျမသိမ္းဆည္းရင္ အာဏာနဲ႔ သိမ္းတယ္၊ အခုေခတ္က်ေတာ့ ခရိုနီေတြက လယ္ဂရမ္ကိုင္တဲ့နည္းနဲ႔သိမ္းတယ္။ လယ္ထြန္ေနတဲ့ လယ္သမားေတြကို ပုဒ္မ - ၄၄၁၊ ပုဒ္မ -၄၄၇ နဲ႔ဖမ္းတယ္။ လယ္သမားက သူပိုင္တဲ့လယ္ကို ခရိုနီတစ္ေယာက္က လယ္ဂရမ္ေဖာက္သြားတာကို သူက မသိခဲ့ဘူး။ လယ္ေတြက ေျမလြတ္ေျမရိုင္းစာရင္း ဝင္ေနတုန္းပဲ။ ေျမလြတ္ေျမရိုင္းဆိုတာက ဥပေဒသတ္မွတ္ခ်က္က မစုိက္ပ်ိဳးပဲထားတဲ့ေျမကိုေျပာတာပါ၊ တကယ့္ေျမျပင္အေျခအေနက လယ္သမားေတြက လယ္ကို ေန႔တိုင္း စိုက္ပ်ိဳးေနတာပါ။ လယ္သမားကို တရားစြဲ ေထာင္ခ်တာက စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းကို စိတ္ကုန္ေအာင္ လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ ရိွတဲ့ေျမကိုေရာင္းစားၿပီး စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ဆက္မလုပ္ခ်င္ေအာင္ လုပ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စိုက္ပ်ိဳးေရးႏုိင္ငံျဖစ္ၿပီးေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္သေရြ႕၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို စိတ္မဝင္စားသေရြ႕ ႏုိင္ငံက ဆင္းရဲမြဲေတ ေနဦးမွာပါ။
ေမး - လႊတ္ေတာ္မွာ ဒီအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္သလား။
ေျဖ - လယ္သမားအမ်ားစုက လယ္ယာေျမလုပ္ပိုင္ခြင့္လက္မွတ္ ပံုစံ (၇) မရိွတဲ့အခါက်ေတာ့ လယ္တကယ္စုိက္ေပးမယ့္လည္း အမေတာ္ေခ်းေငြမရတဲ့ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ လယ္ေျမေတြကို ဟိုတယ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ေစ်းေကာင္းေပးဝယ္တယ္။ စီးပြားေရးသမားေတြက ပံုစံ (၇) ကို ေငြအင္အားနဲ႔ လိုက္ႏိုင္ေပမယ့္ လယ္သမားေတြက်ေတာ့ ခက္ခဲတယ္။ ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္မွာ ဒါကို အဆိုတင္သြင္းေတာ့ ေထာက္ခံသူမ်ားတဲ့အတြက္ အဆို ေအာင္ခဲ့တယ္။ ဂြ၊ သံတြဲ၊ ေတာင္ဂုတ္ကို ျပည္နယ္ေျမစာရင္းအဖြဲ႔က ကြင္းဆင္းၿပီးေတာ့ ေျမႀကီးေျမပံုအရ ေျမပိုင္ဆိုင္မႈလက္မွတ္မ်ားထုတ္ေပးတဲ့ စီမံခ်က္က စေနပါၿပီ။ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ကို ၂ လစီနဲ႔ေျမႀကီးေျမပံုအတိုင္း ေျမပိုင္ဆိုင္မႈလက္မွတ္ေတြလုပ္ေပးသြားမွာပါ။
ေမး - ဒီေဒသမွာေရလုပ္သားအမ်ားအျပား အေၾကြးသံသရာထဲက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းေျပာျပပါဦး။
ေျဖ - အရင္းအႏွီးမရိွေတာ့ အတိုးနဲ႔ေခ်းၿပီးေတာ့ စက္ေလွေတြ ဝယ္ရတယ္။ စက္ေလွတစ္စီးဆို အနည္းဆံုး သိန္း ၅ဝ ေလာက္ ရိွတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို အိမ္ေပါင္၊ ၿခံေပါင္ ၿပီးေတာ့ ဝယ္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ ၂ဝ တုိးနဲ႔ေခ်းၿပီး ဝယ္ရတယ္။ ေရလုပ္ငန္းလုပ္လို႔ရတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ေတြက အတိုးထဲမွာပဲ နစ္ရင္းနစ္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေလွဆိုးနဲ႔ပက္ခြက္ေလာက္ပဲ က်န္တဲ့ ဘဝကို ေရာက္ေနရပါတယ္။
ေမး - ဦးႏိုင္ေၾကြေအးရဲ႕ ဇာတိျဖစ္တဲ့ ဂ်ိေတၱာရပ္ကြက္က ငါးလုပ္ငန္းအေၾကာင္းလည္း ေျပာျပေပးပါဦး။
ေျဖ - အရင္တုန္းက ဂ်ိေတၱာဆိုတာ ကမ္းနီး ငါးဖမ္းျခင္းလုပ္တဲ့ေဒသစစ္စစ္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီးေတာ့ ငါးဖမ္းေလွေတြ ေရမိုင္ ၁ဝ မိုင္ရဲ႕အျပင္ဘက္ အနည္းဆံုး ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီေလာက္ကို ေမာင္းၿပီးမွ ငါးဖမ္းတဲ့ေနရာကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ငါးရွားပါးလာတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။ အရင္က တံငါသည္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုနည္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသမွာက အရင္တုန္းက တံငါသည္က ငါးမွ်ားတံ၊ ကြန္ပိုက္ေလာက္ပဲ အသံုးျပဳတာ။ အခုက်ေတာ့ ေခတ္မီငါးဖမ္းပုိက္ႀကီးေတြ၊ ေခတ္မီဖမ္းဆီးမႈေတြနဲ႔ ဖမ္းတာေၾကာင့္ ရွားပါးလာတာပါ။
ေမး - ငါးဖမ္းၾကတာ ဒီေဒသကလူေတြပဲလား။
ေျဖ - ဒီေဒသကလူေတြလည္းလုပ္တယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းက လာလုပ္တဲ့သူေတြက ပိုမ်ားတယ္။ ရေသ့ေတာင္၊ ေက်ာက္ေတာ၊ မင္းျပား၊ ေျမပံုက လာလုပ္တာ မ်ားတယ္။ အခုဆို ေက်ာ့ပုိက္ေပါင္းက ၂၅ဝ ေလာက္ ရိွတယ္။ ေက်ာ့ပိုက္တစ္ခုမွာ ေရလုပ္သား ၁၅ ေယာက္ေလာက္ အနည္းဆံုး ရိွတယ္။ ေရလုပ္သားက စုစုေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ ရိွတယ္။
ေမး - ဘာေၾကာင့္ဒီေဒသမွာလာလုပ္တဲ့ သူေတြမ်ားတာလဲ။
ေျဖ - ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္းမွာက ငါးဖမ္းကြက္လည္းသိပ္မရိွဘူး။ ေခ်ာင္းေတြ၊ ျမစ္ေတြေတာ့ရိွတယ္ ဒါေပမဲ့ငါးဖမ္းလို႔လည္းမရဘူး။ အဲ့ဒီဘက္မွာက လယ္ယာလုပ္ငန္း လုပ္တယ္။ သူတို႔လယ္စုိက္တဲ့အခ်ိန္က ဒီမွာက ငါးဖမ္းရာသီနားတဲ့အခ်ိန္။ သူတို႔လယ္စုိက္ၿပီးခ်ိန္က ငါးဖမ္းရာသီျပန္စတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူတို႔က လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ ငါးဖမ္းတဲ့အလုပ္ကို လာၿပီးေတာ့လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔လယ္ထြန္ခ်ိန္ဆို ျပန္ၿပီးေတာ့မွ လယ္ထြန္ၾကတယ္။
ေမး - ေရလုပ္သားအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔အမ်ိဳးသားေတြက ရရိွတဲ့ လစာရရိွမႈမညီမွ်တာကိုေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ေရာ ဘာေတြလုပ္သြားဖုိ႔ရိွပါသလဲ။
ေျဖ - ေရလုပ္သားက အမ်ိဳးသားဆိုရင္ တစ္လကို တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းေလာက္ရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက က်ေတာ့ ငါးရရိွမႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံရတယ္။ ဆင္ေခါင္း(ရပ္ကြက္)ဘက္မွာက်ေတာ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြအားလံုးက စုုစုစည္းစည္းနဲ႔ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးကို ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဂ်ိေတၱာဘက္ကက်ေတာ့ တစ္ပိုက္နဲ႔တစ္ပိုက္ ညိွႏႈိင္းမႈလည္း မရိွဘူး။ အလုပ္သမားေတြကလည္း ဆင္ေခါင္းဘက္မွာ ရသလိုမ်ိဳး ေတာင္းလုိ႔မရသလို ေတာင္းဖို႔အတြက္လည္း အခြင့္အေရး နည္းပါးတယ္။ ဒီလို လုပ္ခလစာနည္းတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း အလုပ္သမားေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ ေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး၊ ေျပာျပတာမ်ိဳးမရိွဘူး။ ဘယ္သူကမေျပလည္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ သိဖို႔ခက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က႑ကိုက ျပည္သူ႔အသံကိုနားေထာင္ရတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူ႔အသံထြက္မွ လႊတ္ေတာ္မွာ ဒီအခြင့္အေရးေတြကို ရရိွေအာင္ ေတာင္းဆိုေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။
ေမး - ေဒသခံေတြက ဘယ္လိုအခ်က္ေတြ အဓိက တင္ျပ၊ ေတာင္းဆိုသလဲ။
ေျဖ - အလုပ္သမားအေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီကုိ အခုထိတင္ျပတဲ့စာေတြ၊ လူကုိယ္တုိင္ လာေရာက္ၿပီးေတာ့ တုိင္ၾကားတာေတြ မရိွေသးပါဘူး။ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမ၊ လယ္ယာေျမေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ တပ္ကသိမ္းဆည္းထားတာေတြ၊ ကုမၺဏီက သိမ္းဆည္းထားတာေတြ အဲ့ဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေတာင္းဆိုတာေတြ ရိွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် (ေရာက္လာတဲ့) တုိင္စာေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ ျပႆနာေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို ေျဖရွင္းေပးေနရတယ္။
ေမး - စံျပေမြးျမဴေရးေတြလုပ္ေနတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာျပေပးပါအံုး။
ေျဖ - အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသမွာက ငါးပုဇြန္ကို ေပါေပါမ်ားမ်ားရေတာ့ ေမြးျမဴေရး စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။ လုပ္တဲ့သူလည္းမရိွဘူး။ အခုေတာ့ ငါးပုဇြန္းရႏႈန္းက ဘယ္ေလာက္ထိ ေလ်ာ့က်သြားလဲဆိုရင္ ဒီဆယ္ႏွစ္အတိုင္းအတာမွာ ယခင္ဖမ္းဆီးလို႔ရတဲ့ အေနအထားထက္ကို သံုးပံု ႏွစ္ပံုေလာက္ ေလ်ာ့က်သြားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဖမ္းဆီးတဲ့ သူေတြအဖို႔လည္း ပုဇြန္ရွားပါးတဲ့ အတြက္ သူတို႔မွာ သူတို႔စားဖို႔ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီဘက္မွာက ပုဇြန္ေမြးျမဴေရးကို ျပန္လည္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူတို႔ ခက္ခဲေနတယ္၊ ေမြးျမဴးေရးလုပ္ကုိင္တယ္ဆိုတာက ပိုက္ဆံရိွတဲ့သူေတြပဲ လုပ္ကိုင္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ေနတယ္။ အရင္တုန္းက ကုမၺဏီေတြက ပစ္ထားတဲ့ ပုဇြန္ကန္ေတြရိွတယ္။ အဲ့ဒီပုဇြန္ကန္ေတြကို ေရွ႕ကေန စံျပလုပ္ေဆာင္ဖို႔ ရိွပါတယ္။ သိန္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရင္းထားတာက သိန္းတစ္ရာေလာက္ျမတ္တယ္ ဆိုရင္ သူတို႔အေနနဲ႔လည္း စိတ္ဝင္စားလာၿပီး ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခ်င္ စိတ္ေတြ ေပၚလာမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စံျပ ေမြးျမဴျခင္းေတြ လုပ္ကိုင္ဖို႔ အတြက္ စၿပီးေတာ့ ညိွႏိႈင္းေနပါၿပီ။ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းကိုပဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေပ ၈ဝ ေလာက္ ကန္ထဲမွာ သဘာဝ ေရဝင္၊ ေရထြက္ စနစ္ကိုပဲ က်င့္သံုးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေမြးျမဴသူေတြအေနနဲ႔ အစာဖိုးလည္း မကုန္ဘူး၊ သဘာဝကေပးတဲ့ အစားအစာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ႀကီးထြားမႈႏႈန္းဆိုရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္။ စၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ စြန္႔စားၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွ မရင္းႏွီးခ်င္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေရွ႔ကေန ရဲရဲႀကီးစြန္႔စားၿပီးေတာ့ လုပ္ျပမွ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္ကေန လိုက္လုပ္မယ္သူေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။
ေမး - လုပ္မယ့္သူေတြကိုေရာ ဘာေတြ ကူညီေပးသြားမလဲ။
ေျဖ - ပုဇြန္ေမြးျမဴခ်င္သူေတြအေနနဲ႔ပုဇြန္ကန္ တစ္ကန္ကုိပိုင္ဆုိင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ကုမၺဏီေတြအေနနဲ႔မလုပ္ဘဲ ပစ္ထားတဲ့ကန္ေတြကို အခုလက္ရိွ ငါးလုပ္ငန္းဦးစီးဌာနက ထိန္းသိမ္းထားတာ ရိွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ေတြ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ေတာင္းဆိုေပးသြားမွာပါ။ ႏွစ္သံုးဆယ္ဆို ႏွစ္သံုးဆယ္ေပါ့၊ အဲဒီလုိအငွားစနစ္ရေအာင္ ကူညီေပးသြားမွာပါ။
ေမး - သံတြဲၿမိဳ႕နယ္မွာ ရာဘာပင္ေတြအမ်ားႀကီးရိွတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ဒီရာဘာပင္ေတြရဲ႕ ေရွ႔အလားအလာကေရာ ဘယ္လိုရိွမယ္ ထင္ပါသလဲ။
ေျဖ - ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သံတြဲမွာ ရာဘာကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လုပ္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဧက ၅ဝ ကို အစိုးရဆီကေနလုပ္ပိုင္ခြင့္ ေျမလြတ္ေျမရိုင္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တာပါ။ ရာဘာစိုက္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိပ္မက္က ေရႊတုိက္ႀကီး ေဆာက္ရသလိုပါပဲ။ စုိက္လို႔ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္တာနဲ႔ သူေဌးျဖစ္ႏိုင္ၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရိွတဲ့ ေငြအေျမာက္အမ်ားကို ရင္းႏွီးၿပီးေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ရတာပါ။ ရာဘာအေစးခံမယ့္အခ်ိန္ ၆ ႏွစ္ခြဲေလာက္ရိွတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ရိုက္ခ်ိဳးခံရသလို ဗုန္းဗုန္းလဲ သြားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ရာဘာေစ်းကြက္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အေျခအေနဆိုးေနလို႔ပါပဲ။ ရာဘာတစ္ေပါင္ထုတ္ခက ၆၅ဝ ကုန္မွာ ျဖစ္တယ္။ ေရာင္းလို႔ရရိွမယ့္ႏႈန္းက တစ္ေပါင္ကို ၄၅ဝ ပဲ ရိွတယ္။ တစ္ေပါင္လုပ္လုိက္တာနဲ႔ ၂၅ဝ ရံႈးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရႈံးမခံႏိုင္ဘဲ ဒီအတိုင္းထားတာပဲေကာင္းမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ရာဘာပင္ကုိ အလွၾကည့္ၿပီး ထားေနရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိုက္ပ်ိဳးစဥ္တုန္းက အစုိးရက ရာဘာလုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ေငြေခ်းေပးမယ္လို႔ေျပာခဲ့ေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ ေခ်းေငြ မရပါဘူး။ ေခ်းေငြမရေပမယ့္ အက်ိဳးအျမတ္ရမယ္ဆိုၿပီး လုပ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုလည္း ၅ ဧက၊ ၁ဝ ဧက ဝယ္ၿပီး တစ္ႏုိင္တစ္ပိုင္ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရာဘာလုပ္ငန္းက ထြက္ရိွမယ့္အက်ိဳးထက္ ဆံုးရံႈးမႈက ပိုမ်ားေနတ့ဲအတြက္ ဒီေဒသမွာ ရာဘာၿခံေတြ အမ်ားႀကီးရိွေပမယ့္ လက္ရိွလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းက တစ္ခုမွမရိွပါဘူး။
ေမး - သံတြဲစိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာနဆီက ဘယ္လို အကူအညီေတြ ရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါသလဲ။
ေျဖ - ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ သေဘၤာသီးတစ္လံုးကို အနည္းဆံုး တစ္ေထာင္ေပးဝယ္ၿပီး စားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ သေဘၤာသီးကို (စီးပြားျဖစ္) စိုက္ပ်ိဳးမယ့္သူ မရိွသလို ဘယ္လိုစိုက္ပ်ိဳးရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းပညာလည္း မရိွပါဘူး။ လယ္သမားေတြက လယ္ထြန္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာက္ရိုးေတြကို လႊင့္ပစ္ၾကတယ္။ တျခားျပည္နယ္ေတြမွာဆုိရင္ ေကာက္ရိုးနဲ႔ မွဳိစိုက္ပ်ိဳးနည္းဆိုၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႔ပညာေပးတာေတြ ရိွတဲ့အတြက္ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ စိုက္ပ်ိဳးၿပီးေတာ့ လုပ္ငန္း အဆင္ေျပေနတဲ့သူေတြလည္း ရိွပါတယ္။ မိွဳက ေစ်းႀကီးတယ္။ ရန္ကုန္က မွာရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဟိုတယ္လုပ္ငန္း ျဖစ္ထြန္းတဲ့ေနရာျဖစ္တဲ့အတြက္ မိွဳက ေစ်းေကာင္းရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေဒသမွာ မစိုက္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စိုက္ပ်ဳိးေရးနည္းစနစ္ေတြကို မသိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို စိုက္ပ်ိဳးနည္းစနစ္ေတြကို စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာနက လက္ေတြ႔ကြင္းဆင္းၿပီးေတာ့ နည္းစနစ္ေတြ သင္ၾကားေပးသင့္ပါတယ္။ ။
ပုံစာ - ႏိုဝင္ဘာလကုန္ပိုင္းက ေတြ႔ရတဲ့ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ သံတြဲၿမိဳ႕နယ္၊ မဲဆႏၵနယ္ ၂ မွ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးႏိုင္ေၾကြေအး (ဓာတ္ပံု - Myanmar Now)