ေက်ာ္ထင္ ● က်ဳပ္ေသၿပီ
(မုိးမခ) ဇြန္ ၃၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ဇြန္ ၃၊ ၂ဝ၁၇
(တစ္)
က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ ေသတယ္လုိ႔သိလုိက္ခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ေဘးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ သာအလတ္ေကာင္က ျပတင္း ေပါက္နားမွာထုိင္ေနတဲ့အငယ္ေကာင္ကုိ မ်က္စပစ္ျပတယ္။ က်ဳပ္ေသၿပီဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။ အငယ္ေကာင္ ပ်ာယာပ်ာယာထလာၿပီး က်ဳပ္ကုိ ဟုိစမ္းဒီစမ္းလုပ္တယ္။ ဟုတ္တယ္၊ အသက္မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔လည္း တုိးတုိးဖြဖြ ေျပာေသးတယ္။ နာ့စ္မေလးေတြကုိ အ ေၾကာင္းၾကားရေအာင္ဆုိၿပီး ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္စလုံး ထြက္သြားၾကတယ္။ က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ႀကီးကုိထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြား ၾကတာ။ က်ဳပ္လည္း သူတုိ႔ဗနာက္က လုိက္သြားတယ္။
နာ့စ္မေလးေတြနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ လူမမာဆုံးၿပီ လာၾကည့္ပါဦးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ထူးဆန္းတာက မေသခင္ကဆုိ အဲ့ေလာက္ေလးသံ တုိးတုိးေလးေတြကုိ က်ဳပ္ကၾကားတာမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္က ေတာ္ေတာ္နားေလးတယ္။ ခုေတာ့ သူတုိ႔ေလသံတုိးတုိးနဲ႔ေျပာတာေတြကို အကုန္ၾကားေနရတယ္။ နာ္စ္မေလးေတြ အကုန္ပ်ာယာပ်ာယာျဖစ္ကုန္ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ေလးေတြကုိ သြားႏႈိး ၾကျပန္တယ္။
တေယာက္က က်ဳပ္ေသ မေသစမ္းသပ္ဖုိ႔ေသြးခုန္ႏႈန္းတုိင္းစက္လား၊ ရင္ခုန္ႏႈန္းတုိင္းစက္လားမသိဘူး။ သယ္သြားၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ဆီကုိ ထြက္သြားတယ္။ အလတ္ေကာင္က အဲ့ဒီ့ေနာက္ လုိက္သြားတယ္။ အငယ္ေကာင္နဲ႔ ဆရာဝန္နဲ႔က ေကာင္တာမွာ က်န္ေနရစ္တာ။ က်ဳပ္အလတ္ေကာင္နဲ႔အတူ ဟုိကုိလုိက္မသြားေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ေသၿပီဆုိတာ က်ဳပ္သိတာပဲ။ လုိက္ၾကည့္ေန စရာမလုိပါဘူး။
က်ဳပ္သိခ်င္တာက အငယ္ေကာင္နဲ႔ဆရာဝန္နဲ႔ေျပာတဲ့ကိစၥကုိသိခ်င္တာ။ သူတုိိ႔ေျပာေနၾကတာက က်ဳပ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းႀကီး အိမ္ျမန္သယ္သြားလုိ႔မရဘူးတဲ့။ ေဆးရုံမွာ ၂၄ နာရီျပည့္ေအာင္ထားရမွာတဲ့။ ဆရာ့ဆုံးျဖတ္လုိ႔ရရင္ ျပင္ၿပီးေတာ့ ဆုံးျဖတ္ ေပးပါ။ ဆရာခြင့္ျပဳမယ္ဆုိရင္ ခုညတြင္းခ်င္းပဲ သယ္သြားခ်င္ပါတယ္။ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူးလုိ႔ ေျပာေနတယ္။ဆရာဝန္က ရင္ခြဲရုံေရာက္ရင္ အဲ့ဒါကုိ ညႇိၾကည့္လုိက္ပါ။ အဆင္ေျပမွာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ လႊဲေျပာင္းရမယ့္တာဝန္ပဲရွိတာမုိ ့လႊဲေျပာင္းေပးလုိက္ပါ့မယ္ဆုိၿပီး ရင္ခြဲရုံကုိ အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔လုပ္ေနတယ္။
အငယ္ေကာင္ကလည္း ရင္ခြဲရုံမွာ ညႇိလုိ႔ေကာ အဆင္ေျပပါ့မလား၊ ခုကတည္းက သယ္ခြင့္ေပးလုိ႔မရဘူး လားဆရာနဲ႔အားမ ေလွ်ာ့ေသးဘဲ ဆက္ေမးတယ္။ ဆရာဝန္ေလးကေတာ့ ေျပမွာပါ။ ညႇိလုိ႔ရပါတယ္တဲ့။ ဒီလုိပဲ ညႇိၾကတာပဲတဲ့။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ညႇိလုိ႔မရရင္ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔တုန္လႈပ္သြားတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ေသတာကုိသိတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီ့ေလာက္မတုန္လႈပ္မိဘူး။ ညႇိလုိ႔မရရင္ ရင္ခြဲရုံမွာ ဒီတညေနရမွာကုိ ေသြးပ်က္သြားတာ။ ေၾကာက္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မသတီတာ။ ေရခဲတုိက္ထဲမွာ ေနခဲ့ ရမွာကုိ ေအာ္ကလီဆန္တာ။
က်ဳပ္နဲ႔အငယ္ေကာင္နဲ႔ က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ႀကီးနားျပန္ေရာက္ေတာ့ အလတ္ေကာင္ကဘာတဲ့လဲတဲ့။ နာေရးအသင္းကကားကုိ သယ္ဖုိ ့ေခၚလုိက္ရေတာ့မလားလုိ႔ ဆီးေမးတယ္။ အငယ္ေကာင္က မေသခ်ာေသးဘူး။ ညႇိရဦးမွာ။ မေခၚေသးနဲ႔ဦးလုိ႔ေျဖရင္း၊ ရင္ခြဲရုံကေန က်ဳပ္ကုိလာေခၚမယ့္ကားကုိ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ အလတ္ေကာင္မ်က္လုံးကုိ က်ဳပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဒီေကာင္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ လူက လန္းေနေပမယ့္ ဒီေကာင့္ မ်က္လုံးေတြက အလတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင္က အိပ္ေရးပ်က္တာကုိ ေသတာထက္ေၾကာက္တဲ့ေကာင္။ က်ဳပ္သိတာေပါ့။ ေမြးထားတာပဲ။ ဒီေကာင္ အိပ္ေရးပ်က္မခံႏုိင္ဘူး။
အိပ္ခ်င္မယ္ဆုိလည္း အိပ္ခ်င္ေလာက္ေရာေပါ့။ အခ်ိန္က မနက္ ၂ နာရီေတာင္ခြဲေတာ့မွာ။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အလတ္ ေကာင္ေကာ၊ အငယ္ေကာင္ေကာရဲ့ မိန္းမေတြေရာက္လာၾကတယ္။ အဲ့ဒီ့အထိ က်ဳပ္ ရင္ခြဲရုံမေရာက္ေသးဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ ရပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ မအိပ္ရလုိ႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိဘူး။ အိပ္လုိ႔လည္း မရပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ က်ဳပ္မွာ အိပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ မွိတ္ၿပီးအိပ္ရမယ့္ မ်က္လုံးေတြမွ မရွိတာ။ ဒါေပမဲ့လည္း အရာရာကုိ က်ဳပ္ျမင္ ေနရတယ္။
က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ႀကီးေဘးမွာ က်ဳပ္ေခြၽးမေတြ ငုိေနတာ ျမင္ရသားပဲ။ ဒါကုိ မငုိေနေတာ့နဲ႔သမီးတုိ႔လုိ႔ေျပာဖို႔ က်ေတာ့ က်ဳပ္မွာ ႏႈတ္ခမ္းေတြမွ မရွိတာ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္မွာ ဘာခႏၶာကုိယ္အစိတ္အပုိင္းမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္လုိ႔သိေနတာကလြဲရင္ က်ဳပ္ရဲ့ေျခလက္အဂၤါေတြအားလုံးက ဟုိခုတင္ေပၚမွာ ဆန္႔ဆန္႔ရန္႔ရန္႔ႀကီးေတြေလ။ က်ဳပ္နဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနၿပီ။
(ႏွစ္)
ရင္ခြဲရုံကေန ကားနဲ႔ေမာင္းလာတဲ့သူက ေလာင္းကုပ္အနက္ႀကီးနဲ႔။ အရက္နံ႔တသင္းသင္းနဲ႔။ ေဆးရုံအကူရယ္၊ က်ဳပ္သား ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အဲ့ဒီ့ေလာင္းကုပ္ရယ္က က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ႀကီးကုိ အျခားလူမမာခုတင္ေတြၾကားကေန ျဖတ္မၾကၿပီး ကား ေပၚတင္လုိက္ၾကတယ္။ ရင္ခြဲရုံကကားေပၚ ေဆးရုံအကူေလးပါသြားတယ္။ က်ဳပ္သားေတြစုံတြဲက မလွမ္းမကမ္းကေန ကား တစီးနဲ႔လုိက္သြားတယ္။ ခက္တာက က်ဳပ္သားေတြကားေပၚ က်ဳပ္ တက္လုိ႔မရဘူး။ တခုခုက ဆီးစုိ႔ ထားသလုိပဲ။
ဒါေပမဲ့ သူတုိ ့ကားေဘးကေနလုိက္ရင္ေတာ့ ရေနတယ္။ ကားေတြကုိ က်ဳပ္မီတယ္။ ကားေပၚကုိသာ တက္လုိ႔မရတာ။ ကားနဲ႔ယွဥ္လ်က္လည္း ရတယ္။ ေက်ာ္တက္လည္း ရတယ္။ ခ်န္ေနရစ္ရင္ေကာ။ မရဘူး။ က်ဳပ္ ကုိယ္ထည္ႀကီးနဲ႔ေဝးသြားရင္ က်ဳပ္ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးဟာ ေမွာင္ေမွာင္သြားတတ္တယ္။ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ၾကီးနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ေလာက္မွာေနၿပီး က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ သိေအာင္လုပ္ေနရတယ္။
ရင္ခြဲရုံေရာက္ေတာ့ ေခြးေတြက ထအူတယ္။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ သားႏွစ္ေယာက္စလုံးက ရင္ခြဲရုံတာဝန္ရွီသူေတြနဲ႔ ညတြင္းခ်င္း ျပန္သယ္သြားေရးကုိ ညႇိေနတာ။ အျပင္ဘက္ သရဏဂုံတင္တဲ့ဇရပ္ထဲမွာ ေခြၽးမေလးႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေနရွာတာ ေတြ႕ ေနရတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဘာမွေတာ့ မတတ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူတုိ ့နားကစင္မွာ ေဝ့ဝဲေနလုိက္တယ္။
သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔တာဝန္ရွိသူေတြ ေဆြးေႏြးတာ မၿပီးျပတ္ခင္မွာပဲ ေလာင္းကုပ္သမားက က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ႀကီးကုိ ကားေပၚ ကေနဆြဲခ်လုိက္တယ္။ ဂ်ိဳင္းခနဲျမည္ၿပီး ေအာက္ကုိ က်ဳပ္က်သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကုိ အေအးခန္းထဲ တြန္းယူသြားတယ္။ က်ဳပ္လည္း ေခြၽးမေတြကုိထားခဲ့ၿပီး က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ရွိရာလုိက္ရေတာ့တာေပါ့။
အေအးခန္းထဲကုိမဝင္ခင္ အခန္းထဲတခုထဲမွာ က်ဳပ္သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ မ်က္ႏွာေတြ မေကာင္းၾကဘူး။ က်ဳပ္ကုိ ညတြင္းခ်င္း ျပန္သယ္လုိ႔မရဘူး။ မနက္ရွစ္နာရီမွာ အေရာက္လာဖုိ ့မွာေနတာၾကားတယ္။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ က်ဳပ္လည္း ေသၿပီပဲ။ ေသမွေတာ့ ဟုိဟာရြံ၊ ဒီဟာ မသတီလုပ္မေနေတာ့ပါဘူး။ ငါ့သားတုိ႔စိတ္ခ်လက္ခ်သာစိတ္ေအးေအးထားျပန္ၾကကြာ။ အေဖဒီမွာ ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ က်ဳပ္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာခြင့္မရွိေတာ့ဘူး။ အငယ္ေကာင္က ဒါဆုိ အေအး ေသတၱာထဲ မထည့္နဲ႔ဗ်ာ။ ရင္လည္း မခြဲပါနဲ႔လုိ႔မွာေနတယ္။ ရင္ခြဲ ရုံတာဝန္ခံက စိတ္ခ်ပါတဲ့။
မျပန္ခင္ေလးမွာ အလတ္ေကာင္က က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ၾကီးကုိ လာၾကည့္သြားေသးတယ္။အဲ့ဒီ့တုန္းကေတာ့ က်ဳပ္က ေရခဲခန္း ၾကမ္းျပင္မွာ ပက္လက္ကေလး။က်ဳပ္သားေတြမွ အိမ္ျပန္မေရာက္ေလာက္ေသးပါဘူး။ ဟုိ ဘက္ခန္းမွာ အိပ္ေနတဲ့လူသုံး ေယာက္ႏုိးလာၿပီး က်ဳပ္ကုိ သံခုံရွည္ၾကီးေပၚတင္လုိက္ၾကတယ္။ က်ဳပ္ကုိယ္က အဝတ္အစားေတြကုိ ခြၽတ္လုိက္ၾကတယ္။ တသက္လုံးဖုံးသမွ် ေသခါမွ ေပၚေတာ့တာပဲ။ သိပ္ရွက္တတ္တဲ့ က်ဳပ္လည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး။
က်ဳပ္ပုဆုိးကုိ တေယာက္က ဆြဲခြၽတ္လုိက္တယ္။ တေယာက္က က်ဳပ္ခါးေအာင္မွာ ခုထားတဲ့ ေစာင္နီက်ား ၾကီးကုိ ထုတ္ လုိက္တယ္။ ေနာက္တေယာက္က ေခါင္းအုံးကုိဖယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ဳပ္ဗုိက္ကုိ ခြဲခ်လုိက္တာ။ က်ဳပ္ျဖင့္ ေယာင္ၿပီးေတာ့ ေတာင္ ေအာ္မိသလားပဲ။ က်ဳပ္တသက္နဲ႔တကုိယ္ ကုိယ့္အူဘယ္ႏွေခြဆုိတာကုိ ဒါပထမဦးဆုံး ျမင္ဖူးတာပဲ။ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ ေခါင္းကုိ ခြဲေတာ့မယ္။ ဓားရယ္၊သစ္သားတုတ္တေခ်ာင္းရယ္ကုိင္လုိက္ တာျမင္တယ္။ က်ဳပ္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီ့ အခန္းထဲကေန က်ဳပ္ကုိယ္ထည္နဲ႔အဆက္မျပတ္ေလာက္တဲ့ ေနရာဆီ အျမန္ဆုံးထြက္သြားလုိက္တယ္။
ေစာေစာက ေခြၽးမေတြကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့ေနရာေလးမွာ ေနေနလုိက္တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆင္ဝင္ေအာက္မွာရယ္၊ကားေတြရပ္နားတဲ့ေနရာမွာရယ္ လူေတြေလးငါးေယာက္ေလာက္ကုိ ေတြ႔ရျပန္တယ္။ ရင္ခြဲရုံက ဝန္ထမ္းေတြလားဆုိၿပီး ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္လုိ လူေတြ။
(သုံး)
မနက္ရွစ္နာရီ ခ်ိန္းေပမယ့္ က်ဳပ္ကုိ ထုတ္ယူခြင့္ေပးေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီခြဲၿပီးေနၿပီ။ လႊတ္ေတာ္အမတ္တ ေယာက္ရဲ့ေဆြမ်ဳိး ေသတာနဲ႔ၾကံလုိ႔။ သရဏဂုံတင္တာကုိၾကည့္ၿပီး တရားနာၾကည့္ေသးတယ္။ နာလုိ႔မရဘူး။ ထူဆန္းျပန္တယ္။ ဘာမွ မၾကား ရဘူး။ အမွ်ေဝသံေတြက တုိးတိတ္လြန္းတယ္။ တိမ္ဝင္လြန္းအားၾကီးတယ္။ က်ဳပ္ကပဲ ၾကားခြင့္မရွိလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး။ အဲ့ဒီ့ရင္ခြဲရုံမွာ က်ဳပ္ကံေကာင္းတာေလး တခုေတာ့ရွိတယ္။ တမတ္ေစ့ဗ်။ ေသတၱာနံပါတ္တစ္ဆယ္ကလူရဲ့ က်န္ရစ္သူ မိသားစုေတြက ကူးတုိ႔ခအျဖစ္ တစ္မတ္ေစ့ကုိမရ၊ ရေအာင္ရွာလာတာ။ ရင္ခြဲရုံက အေလာင္းထုတ္ေပးတဲ့သူကုိ နံပါတ္ တစ္ဆယ္မွာ ထည့္ေပးဖုိ ့ေျပာလုိက္တာ။ ဟုိကနားၾကားလြဲၿပီး က်ဳပ္ထဲကုိ လာထည့္တယ္။ က်ဳပ္က နံပါတ္ဆယ့္တစ္ဗ်။မွားမွန္းသိေတာ့မွ ျပန္ထုတ္တာ။ ထုတ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။
ပုိင္ရွင္ေတြကလည္း ကဲ-ကဲ- ထုတ္မရရင္လည္း ေနပါေစေတာ့တဲ့။ ထားလုိက္ပါေတာ့တဲ့။ မတ္ေစ့စစ္စစ္နဲ႔ က်ဳပ္က ဘဝ ကူးရမွာဗ်။ က်ဳပ္ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ကူးတုိ ့က်ဳပ္စီးၿပီး အၿပီးထြက္သြားေတာ့မွာပါ။
က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ႀကီးကုိ ထုတ္ေတာ့ တညလုံး အေအးခန္းထဲမွာ ေနခဲ့ရလုိ႔တကုိယ္လုံးဟာ ခဲေတာင့္လုိ႔။ ပတ္ထားတဲ့ေစာင္ကုိ ေျဖတာေတာင္ ခဲၿပီးကပ္ေနလုိ႔ဆြဲလုိက္တာ ဗ်စ္ဗ်စ္ျမည္သံထြက္တယ္။ က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ၾကီး ဗလာျဖစ္သြားေတာ့ ဗိုက္ခြဲၿပီး ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ခ်ဳပ္ရုိးရာ မလွမပႀကီးေတြကုိ အလတ္ေကာင္ျမင္သြားၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်ိဳသိပ္လုိက္ဟန္ တူတယ္။
က်ဳပ္ကုိ သစ္သားေခါင္းထဲထည့္ၿပီး အက်ႌအျပာႏုေလးတထည္နဲ႔ ပုဆုိးအျပကြက္ေလးတထည္ကုိ က်ဳပ္ကုိယ္ေပၚမွာ လႊမ္း လုိက္ၾကတယ္။ အငယ္ေကာင္ဘက္လွည့္ၿပီး ခ်ဳပ္ရာေတြကုိ အေမျမင္လုိ႔မျဖစ္ဘူးလုိ႔ တုိးတုိးေျပာတယ္။
အိမ္ကုိ ခဏျပန္ရဦးေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ဘယ္ကားနဲ႔ကပ္လုိက္မလဲ။ လုိက္မယ္သာေျပာတာပါ။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ စီးရတာက ကား တျခား၊ က်ဳပ္တျခားပဲ။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ေဘးေတြက ပါလုိက္။ အေပၚစီးက ျဖစ္လုိက္။ ေရွ႕ကုိ ႀကိဳေရာက္သြားလုိက္နဲ႔။ ေပါ့ေပါ့ ဖ်တ္ဖ်တ္ၾကီး။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ၾကီးနဲ႔ သိပ္ေဝးသြားလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဒါကုိ ရင္ခြဲရုံသြားကတည္းက က်ဳပ္သိ လုိက္တာ။ ေဝးသြားရင္ က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ တကယ့္အေမွာင္ထုၾကီးထဲမွာ ေနေနရသလုိပဲ။ ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိယ္သိေနၿပီး ကုိယ့္ကုိယ့္ကုိယ္ မျမင္ရတဲ့အေျခအေန။ ငါဆုိၿပီး အဲ့ဒီ့ငါကုိ ျပန္ရွာေနရတာ ေမွာင္မုိက္လြန္းတယ္။ လပ္ဟာ လြန္းတယ္။
ဒီေတာ့ လူနာတင္ကားနဲ႔ပဲ လုိက္မွျဖစ္မယ္။ အလတ္ေကာင္က ကားေမာင္းညင္သာတယ္။ မၾကမ္းဘူး။ မျမန္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႔ကားနဲ႔လုိက္ရင္ က်ဳပ္ကုိထည္ၾကီးနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္မုိးေမွာင္က်သြားလိ္မ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ခႏၶာပါတဲ့ ကားနားမွာပဲ ရစ္ဝဲလုိက္တယ္။
(ေလး)
အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမက မ်က္ရည္ေလးစမ္းတမ္းစမ္းတမ္းနဲ႔က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ၾကီးကုိ ၾကည့္ေနတယ္။ သူလည္း အသက္ ၇ဝ ေက်ာ္ၿပီဆုိေတာ့ ထုိက္သင့္သေလာက္ေတာ့ တရားတခုရေနပါၿပီ။ ရုပ္ပ်က္ေအာင္ မငုိပါဘူး။ တေန႔ေန႔မွာ ဘယ္သူမဆုိ ဒီခရီးပါပဲ။ ရွင္သန္ေနၾကတုန္းသာ သူ႔ခရီး၊ ကုိယ့္ခရီးေတြ မတူညီၾကတာ။ ေသတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီခရီးပဲ။ မေသၾကခင္မွာ ယာဥ္အမ်ိဳးစီး၊ ယာဥ္စီးခေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေဆာင္ၾကရေပမယ့္ ေသလမ္းမွာေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ဓေလ့တူေတြအားလုံး ဒီကူးတုိ႔ခ ပါပဲ။
က်ဳပ္ကုိ မ်က္ႏွာေလး၊ ေျခလက္ေလးေတြကုိ စတိသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ေရခ်ိဳးေပးၾကတယ္။ ေရဝတ္ဖတ္ေလးနဲ႔ တုိက္ၿပီး သန္႔ေပးၾက တာ။ တကုိယ္လုံး မခ်ဳိးဘူး။ က်ဳပ္ရင္ခြဲထားတာေတြ က်ဳပ္မိန္းမျမင္ရင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ဖုံးတဲ့သေဘာ။ အဲ့ဒီ့က်ဳပ္ ကုိ ေရခ်ိဳးေပးတဲ့ေရအုိးေလးကုိ အေပါက္ဝေဘးမွာ ကပ္ထားလုိက္ၿပီး က်ဳပ္ကုိ အေအးေသတၱာ (cool box) ထဲ ထည့္လုိက္ၾကတယ္။ ကူးေဘာက္ၾကီးက လွခ်က္။ ေရာင္စုံလွ်ပ္စစ္မီးေတြ လင္းလုိက္၊ လက္လုိက္နဲ႔။ ပလပ္စတစ္ပန္းတုေလး ေတြေပၚ အေရာင္ေတြ ဟပ္လုိက္၊ ထင္လုိက္နဲ႔။ ေခတ္မီမီေသရတာ။ က်ဳပ္အေဖေတြေခတ္တုန္းကတည္းက ဒီလုိျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာ။ က်ဳပ္အေဖခမ်ာ အပုပ္နံ႔တလႈိင္လႈိင္နဲ႔ ထြက္ခြာသြားရတာ။
ခုေတာ့ ကူးေဘာက္ၾကီးမ်ား ေကာင္းလြန္းလုိ႔ ခဏေလးပဲ။ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ၾကီး ျပန္ၿပီးေတာ့ ေအးေတာင့္သြားတယ္။ ေရခဲ ေတြေတာင္ ေဘးနဲ႔ေအာက္ေျခမွာ ျဖစ္လုိ႔။ သုံးရက္ေျမာက္ သခၤ်ဳိင္းပုိ႔မယ့္ေနက်ေတာ့ မပုပ္မပြတဲ့ အျပင္ က်ဳပ္မ်က္ႏွာေလးကုိ ဝင္းလုိ့တဲ့။ သယ္လာတဲ့ေန႔ကမွ ညိဳတုိတုိေတြျဖစ္ေသးတယ္။ ခုက ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အိပ္ေနသလုိပဲတဲ့။
က်ဳပ္ကုိ နိဗၺာန္ယာဥ္ေပၚ မတင္ခင္ ဝိုင္းကန္ေတာ့ၾကေတာ့ သူတုိ ့ေတြ ငုိၾကပါေသးတယ္။ ဘဝမွာ ႏွစ္ေပါင္းအၾကာၾကီး အတူေနလာၾကတာဆုိေတာ့ ဒါကလည္း တရားရတာ၊ မရတာနဲ႔မဆုိင္ပါဘူး။ ဝမ္းနည္းၾကမွာပဲ။ က်ဳပ္သြားတာကလည္း ခဏမွ မဟုတ္တာ။ အၿပီး။ ရာသက္ပန္။ က်ဳပ္ ဒါကုိခံစားေနတုန္း ေၾကးစည္သံ ျပင္းျပင္းက က်ဳပ္ကုိ ဝင္ေစာင့္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ၾကီးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဘယ္လုိမွမေနေပမယ့္ က်ဳပ္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္သြားရတယ္။ က်ဳပ္ေလ- ျပိဳကြဲသြားေတာ့ မတတ္ခံစားလုိက္ရတယ္။
က်ဳပ္ဟာ ဟုိနည္းနည္းဒီနည္းနည္းဆုိၿပီး လြင့္ခါသြားတယ္။ ေနရာသုံးေလခုေပၚမွာ ေရာက္ေနသလုိပဲ။ ဘယ္ဟာက က်ဳပ္ မွန္းမသိေအာင္ ပ်ားပန္းခတ္သြားတယ္။ က်ဳပ္လန္႔သြားတယ္။ ေျပာရရင္ က်ဳပ္ေပ်ာက္သြားသလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ တသံ။ က်ဳပ္ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေၾကးစည္သံကုိဆက္ၾကားေနရရင္ က်ဳပ္ လုံးလုံးျပိဳကြဲသြားလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေၾကးစည္ သံနဲ႔ေဝးရာ လမ္းေပၚဆီ က်ဳပ္ထြက္လာလုိက္တယ္။ ေၾကးစည္သံကုိ ၾကားရေသးေပမယ့္ ၾကားရတဲ့အသံက ေစာေစာက ေလာက္ က်ဳပ္ကုိ မရုိက္ခတ္ေတာ့ဘူး။ ေနသာတယ္။
က်ဳပ္ကုိလုိက္ပုိ႔ၾကမယ့္သူေတြကုိ က်ဳပ္ေလွ်ာက္ၾကည့္မိတယ္။ က်ဳပ္ရဲ့ေနာက္ဆုံးခရီးမွာ က်ဳပ္အတြက္ ကုသုိလ္တဲ့။ ဆပ္ျပာ ခဲေတြ၊ ဆပ္ျပာမႈန္႔ေတြနဲ႔ ေရဘူးေတြ ေဝထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ အားလုံးဟာ က်ဳပ္ေနာက္ ဆုံးခရီးကုိ လုိက္ပုိ႔ၾကဖုိ႔ အ ဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ဟုိေနာက္မွာေတာ့ က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ႀကီးကုိ နိဗၺာန္ယာဥ္ကား ေပၚတင္လုိ႔။
က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ၾကီး ကားေပၚလည္း ေရာက္ေရာ က်ဳပ္ေယာက္ဖငယ္က က်ဳပ္ခ်ိုးခဲ့တဲ့ေရအုိးကုိ ပစ္ခြဲခ်လုိက္တာ၊ ခြမ္းခနဲပဲ။ အဓိပၸာယ္က က်ဳပ္နဲ႔က်န္ရစ္သူမိသားစုေတြဟာ အုိးစားခြဲလုိက္ၿပီဆုိတဲ့ သေဘာ။ ဘာမွမပတ္သက္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့အနက္။
စထြက္ၿပီး ခဏအၾကာက်မွ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ကုိလုိက္ပုိ ့တဲ့ကားတန္းၾကီးကုိ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ အမ်ားၾကီးပဲ။ ကားမ်ိဳးစုံ စုစု ေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္စီး။ က်ဳပ္ေနာက္မွာ ဓမၼစၾကာရြတ္တဲ့အဖြဲ႔ဝင္ေတြရဲ့ကား။ သူတုိ႔ရြတ္လုိက္တဲ့ ဓမၼေတးသံေတြက တခ်က္ တခ်က္ က်ဳပ္ကုိ ရုိက္ခတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားအရွိန္ရယ္၊ ေလေနာက္မွာျဖစ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ အသံလႈိင္းေတြဟာ ပါးပါး ပဲ ထိခတ္လာတယ္။
လမ္းတေလ်ွာက္မွာ ေဝ့ဝဲလုိက္လာရတဲ့က်ဳပ္တေယာက္ ဘာကုိမွ မွီတြယ္လုိ႔မရဘူး။ အားလုံးဟာ က်ဳပ္ေသလုိ႔ လုိက္ပုိ႔ ၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ က်ဳပ္ကုိ သူတုိ ့ခႏၶာကုိယ္မွာေတာ့ မွီတြယ္ခြင့္ မေပးၾကဘူး။ သူတုိ ့ခႏၶာကုိယ္မွာ ရွိတဲ့ဒြါရေပါက္ေတြကုိ ပိတ္ထားၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွ က်ဳပ္ကလည္း နားခ်င္ေနတယ္။ က်ဳပ္ဘာသာက်ဳပ္သိ လုိက္တာက က်ဳပ္ပင္ပန္းေနၿပီ။ ေသတဲ့အခ်ိန္ကတည္းက က်ဳပ္မွာ မွီတြယ္စရာမရွိ၊ နားခုိစရာ မရွိနဲ႔ရစ္ဝဲေနရတာ။ က်ဳပ္တေနရာရာမွာ နားခုိလုိက္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ နားခြင့္က မရွိေသးဘူး။ က်ဳပ္မွာ ခရီးဆက္ဖုိ႔ကရွိေနေသး တယ္။
ဟုိမွာ က်ဳပ္ကုိ မီးေလာင္တုိက္သြင္းေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ျခင္းေတြနဲ႔က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ၾကီးကုိ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မိသားစုေတြ ငုိၾကျပန္တယ္။ အေလာင္းကုိ မီး႐ႈိ႕ေပးၾကမယ့္ ဝန္ထမ္းေတြက ဒါကုိ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ေစာင့္ေပးေနၾကတာေတြ႕ ရတယ္။ ကဲ-ရပါၿပီ။ သၿဂႋဳဟ္လုိက္ပါေတာ့လုိ႔အသံထြက္လာေတာ့မွ က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ႀကီးကုိ ေလာင္တုိက္ထဲ ဆြဲသြင္းလုိက္ တယ္။ ေလာင္တုိက္သံတံခါးၾကီးပိတ္သံက ဆုိ႔နင့္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါဟာ က်ဳပ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ေနာက္ဆုံးအသံလား။
ေလာင္ျမိဳက္မႈေတြၾကားမွာ က်ဳပ္ကုိထည္ၾကီး တစတစကြၽမ္းျမိဳက္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔အတူ က်ဳပ္ရဲ့အျမင္အသိေတြလည္း မုိက္ေမွာင္လာတယ္။ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ကုိယ္ထည္ၾကီးကုိ မီးရႈိ ့လုိ႔ထြက္တဲ့ မီးခုိးေတြၾကား ေရာက္ေနတာလား။ အေမွာင္ဟာ အေမွာင္ၿပီးရင္ အေမွာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ အေမွာင္ေတြ တုိးလာတယ္။ သိပ္သည္းလာတယ္။ က်ဳပ္ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ ဘယ္မွ မေရာက္ေသးဘူးဆုိတာကုိေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲဆုိတာကုိေတာ့ မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ေစာေစာက ျမင္သိၾကားသိစိတ္ေတြအားလုံးဟာ တကယ့္ကုိ အလင္းတိတ္၊ အသံတိတ္သြားသလုိပဲ။ မိန္းမ ဘယ္နားေရာက္ ေနၿပီလဲ။ အလတ္ေကာင္လည္း မျမင္ဘူး။ ေခြၽးမေတြနဲ႔အတူ ငုိေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ့တဦးတည္းေသာ သမီး။ သၿဂိႋဳဟ္လုိ႔ရပါၿပီ လုိ႔ေျပာတဲ့ အၾကးေကာင္ေကာ။ ေရအုိးခြဲလုိက္တဲ့ေယာက္ဖ။ အခ်စ္ေတာ္ ေျမးေလး။ က်ဳပ္ရဲ့ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြ။ ျပင္ဦး လြင္ကလာရတဲ့ က်ဳပ္ႏွမလင္မယား။ အားလုံးကုိ ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းမွာ ရွာေနရသလုိပဲ။ မေတြ ့ဘူး။
မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီလုိ ယတိျပတ္ မေတြ႔တာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတြ ့တာနဲ႔ မေတြ႕တာ ၾကားမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနရတာ။ ေတြ႔တာနဲ႔မေတြ ့တာကုိ ေရာေထြးေနတာ။ အဲ့ဒီ့မွာပဲ အသံတသံၾကားလုိက္ရတယ္။ တကယ့္ကုိ တုိးတုိးညင္ညင္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္နားမွာ ကပ္ေျပာလုိက္သလုိ။ တကယ့္ကုိ ပီပီသသ။ ဒီအသံက က်ဳပ္ေယာက္ဖ အသံမွ က်ဳပ္ေယာက္ဖအသံပါ။ အစ္ကုိ တရားနာ အမွ်ေဝဖုိ ့က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ အိမ္လုိက္ခဲ့ပါတဲ့။ က်ဳပ္တခုလုံး တျပင္လုံး ျပန္ျမင္ရသြားတယ္။ က်ဳပ္ကုိ လုိက္ပုိ႔ တဲ့ကားေတြထဲက အခ်ဳိ႕ကုိ ျပန္ျမင္လာရတယ္။ အလာတုန္းကလုိေတာ့ တန္းစီေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူေပါ့။ တကြဲတျပား။
အဲ့ဒါ အေရးမၾကီးဘူး။ က်ဳပ္ကုိ ဘယ္ေနရာကေခၚေနတာလဲသိဖုိ႔က အေရးၾကီးတယ္။ အရင္ဆုံး နိဗၺာန္ယာဥ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ တယ္။ ဘာမွမထူးဘူး။ ဒါဆုိ ဓမၼစၾကာကား။ ဒါလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဟုိလွမ္းလွမ္းမွာ အျမန္ေမာင္း သြားတဲ့ကားမ်ားလား။ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီ့ကးက က်ဳပ္ကုိလုိက္ပုိ႔တဲ့ကား မဟုတ္ဘူး။ ဦးျမသြင္၊ အသက္ (၇၈) ႏွစ္လုိ႔ ေရးထားတာလည္း မေတြ႔ဘူး။
က်ဳပ္ေနာက္ျပန္ၾကည့္လုိက္တယ္။ အလတ္ေကာင္ရဲ့ကား ဇရပ္ေရွ ့ကေန ေမာင္းထြက္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲ့ဒီ့ကားမွာ က်ဳပ္ေယာက္ဖ။ သစ္ကုိင္းေလးတကုိင္းကုိင္လုိ႔။ က်ဳပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဒီသစ္ကုိင္းမွာ က်ဳပ္မွီတြယ္လုိ႔ ရၿပီေလ။ ဒီလုိ မီွ တြယ္လုိ႔ရ၊ မရကုိ က်ဳပ္အလုိလုိ သိေနတယ္။ က်ဳပ္သစ္ကုိင္းေပၚ ခုိမီွလုိက္တယ္။ သစ္ရြက္ေတြ လႈပ္ခါသြားတယ္။ ဒါကုိ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိလုိက္ၾကဘူး။ သစ္ကုိင္းကုိ ကုိင္ထားတဲ့ေယာက္ဖေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။
အလတ္ေကာင္ကုိ တခ်က္လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ဒီေကာင္လည္း သစ္ကုိင္ကုိ တခ်က္ေဝ့ၾကည့္တာနဲ႔ဆုံတယ္။ ျပန္ပုိ႔ရင္ ဒီဇရပ္ေဘးကုိပဲ ျပန္ပုိ႔ရေအာင္တဲ့။ အလတ္ေကာင္အသံက ျပင္းထန္သလုိပဲ။ က်ဳပ္မွာ သစ္ကုိင္းေပၚကေန လြင့္က်မတတ္ျဖစ္ သြားတယ္။ ေယာက္ဖကပါ ထပ္ေျပာလုိက္ရင္ က်ဳပ္လြင့္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ က်ဳပ္စုိးရိမ္ေနတယ္။ က်ဳပ္အျဖစ္က အသံ က်ယ္က်ယ္ေတြကုိ ခံနုိင္ရည္မရွိဘူး။ ဖရီကြမ္စီႏွစ္ေထာင္ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔တေတြ ျပိဳကြဲတယ္လုိ႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြက ေျပာတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္။
ေက်ာ္ထင္