ေဝျမင့္ေမာင္ ● ဂ်ီေမလ္းတေစာင္ ဖြင့္ဖတ္ျခင္း
(မုိးမခ) ဇြန္ ၅၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇြန္ ၅၊ ၂၀၁၇
နံနက္ေရာက္ျပီ။ ေနေရာင္ျခည္သည္ ေတာင္ကုန္းႀကီးေပၚမွ တျဖည္းျဖည္း ေပၚလာသည့္အေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ ေျပာႏုိင္ပါ သည္။ ျပတင္းမွန္ခ်ပ္မ်ားမွတဆင့္ ေနေရာင္ျခည္တန္းကေလးမ်ား က်ေနသည္ကုိ က်ေနာ္ျမင္ေနရသည္။ ငွက္ကေလး တခ်ဳိ၏ တက်ိက်ိ ျမည္သံကုိ မၾကားရပါ။ ငွက္တို႔၏ ေတးသီသံမပါေသာနံနက္ခင္းသည္ မည္သုိ႔ေသာ အဓိပၸါယ္ေဆာင္ ပါသနည္း။ က်ေနာ္မသိပါ။
"ငွက္ဟာ ေတးမသီဘူး။ လူေတြဟာ အားတိုင္း ယားတိုင္း ငွက္ေတြေအာ္ၾကတာကုိမ်ား ေတးသီတယ္ေလး ဘာေလး ေျပာ ၾကတယ္"
ထိုအသံမွာ ကြၽန္ေတာ့္အသံမဟုတ္ပါ။ က်ေနာ့္အနားတြင္ မည္သူမွ် မရိွပါ။ အခန္းကေလးထဲတြင္ က်ေနာ္တေယာက္သာ ရိွသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုအသံကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပီပီသသ ၾကားရသည္။ အခန္းအျပင္မွ တေယာက္ေယာက္က ေျပာေနျခင္း လား က်ေနာ္မသိပါ။ အခန္းတံခါးကုိဖြင့္ကာ ထိုအသံကုိ ရွာေဖြဖို႔ရန္အတြက္ က်ေနာ္တြင္ စိတ္ကူးမရိွပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုအသံ ကုိ အရိွအတိုင္း ထားလိုက္ပါသည္။ ထိုအသံသည္ သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မည္။ ဤၿမိဳ႕ေလးတြင္ ငွက္ကေလးတုိ႔၏ ေတးသီသံမ်ားကုိ မည္သူမွ် မၾကားႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ထားပါသည္။ က်ေနာ္ တို႔ ၿမိဳ႕ေလးရိွ လူတို႔သည္လည္း ငွက္သံမၾကားရေသာေၾကာင့္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ေျပာဆိုၾကမည္မဟုတ္ေၾကာင္းကုိလည္း နား လည္ထားပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစုံတေယာက္က ငွက္ကေလးတုိ႔ေတးသီသံမၾကားရေၾကာင္း ေျပာဆိုလာပါက ထိုသူကုိ က်ေနာ္လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္လိုသည္။ သူ႔အသံႏွင့္ သူ႔႐ုပ္ပုံကုိလည္း ဂ႐ုတစုိက္ သိမ္းဆည္းထားခ်င္သည္။ နွစ္လမ်ားၾကာ ေသာအခါ ထိုသူ၏ပုံတူကုိ ႐ုပ္တုထုကာ ၿမိဳ႕လမ္းဆုံ အနီးတြင္ ထားလိုပါသည္။ က်ေနာ္ ေသဆုံးေသာအခါ အေခါင္းထဲတြင္ ထို႐ုပ္တုႀကီးကုိ ထားေစခ်င္ပါသည္။ ထို႐ုပ္တုႀကီး၏ အမည္ကုိ ၂၁ ရာစု၏ ထူးျခားဆန္းက်ယ္ေသာပုဂၢိဳလ္ဟု ေပးပါမည္။ ထိုအေၾကာင္းကုိ စာတတန္ ေပတတန္ က်ေနာ္ေရးခဲ့ပါမည္။ သုိ႔မွသာ ထိုပုဂၢဳိလ္ႀကီးအေၾကာင္းကုိ ေႏွာင္းလူမ်ားသိရိွၾက လိမ့္မည္။ မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာအခ်ဳိ႕ကိုလည္း ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာ ေရးခိုင္းပါမည္။ သမိုင္းသည္ ႀကိဳတင္ ၾကံစည္ေသာကိစၥျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ ကဗ်ာဆရာမ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ဟားတိုက္ႏုိင္ၾကပါသည္။ ကဗ်ာဆရာမ်ားသည္ ထိက႐ုန္းပင္ကေလးမ်ားနွင့္ တူၾကသည္ဟု က်ေနာ္ဆိုခ်င္သည္။ ၾကည့္ပါေလာ့။ ထိပါေလာ့။ ထိက႐ုန္းပင္ကေလးမ်ားကုိ ၾကည့္ပါေလ။
႐ုပ္တုအေၾကာင္း ေျပာရအုံးမည္။ ယခု က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕တြင္ တည္ထားေသာ ႐ုပ္တုႀကီးတခုရိွသည္။ ထို႐ုပ္တုႀကီးသည္ မည္ သူနည္း။ က်ေနာ္ မသိပါ။ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားလည္း မသိၾကပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းကရိွလာတာဟု ၿမိဳ႕ေန အသက္ႀကီးႀကီး လူတဦးထံမွ က်ေနာ္ ၾကားခဲ့ရသည္။ ထိုသုိ႔႐ုပ္တုတည္ ထားရိွရျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ကုိ လည္း က်ေနာ္မသိပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ထို႐ုပ္တုႀကီးကုိ သနားမိပါသည္။ သနားရျခင္းမွာ မိုးထဲေလထဲမေရွာင္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနရေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ထက္ ပို၍သနားရသည္မွာ ထို႐ုပ္တုႀကီး၏အေၾကာင္းကုိ မည္သူမွ်မသိၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားကလည္း ထို႐ုပ္တုႀကီးကုိ မဖ်က္ဆီးၾကပါ။ ဒီအတိုင္းသာ ပစ္ထားၾကသည္။ ႐ုပ္တုႀကီးမွာ ၿမိဳ႕ေလး၏လမ္းဆုံ မီးပြိဳင့္ နားတြင္ရိွေသာ ျခံေလးတခုထဲတြင္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္လ်က္ရိွသည္။ ျခံကေလးအထဲတြင္ ေပါင္းျမက္မ်ား ပလတ္ စတစ္အခြံမ်ား ပန္းပင္မ်ားနွင့္အတူ ႐ုပ္တုႀကီးကုိ ေတြ ့ႏုိင္သည္။ ႐ုပ္တုႀကီး၏ အေနာက္တြင္ ျခဳံပုတ္ကေလးမ်ား ရိွပါသည္။ ထိုျခံဳပုတ္မ်ားၾကားတြင္ ရာဘာကြန္ဒုံးအခြံမ်ား ေဆးထိုးအပ္မ်ား ေနၾကာေစ့ခြံမ်ားကုိလည္း ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္ သည္ ထိုျခံဳပုတ္မ်ားကုိ ရွင္းပစ္ရန္ စိတ္ကူးမရိွေၾကာင္း သိသာပါသည္။ ႐ုပ္တုႀကီး၏မ်က္ႏွာမွာ အျမဲပင္ ျပဳံးေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႐ုပ္တုႀကီး၏မ်က္ႏွာၾကည့္ရသည္မွာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မည့္သူျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။ ႐ုပ္ထုေသာ ဆရာ မ်ား မွားခဲ့ၾကေလသလား။ က်ေနာ္မသိပါ။
႐ုပ္တုႀကီးမွာ တခါက ျပည္သူျပည္သားတို႔၏အက်ိဳးကုိ စြမ္းစြမ္းတမံ ထမ္းရြက္ခဲ့သူလား။ က်ေနာ္မသိပါ။ ၿမိဳ႕ေန ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕ သားတုိ႔ကလည္း ေသခ်ာမသိၾကပါ။ တခုခု ထူးခြၽန္ေျပာင္ေျမာက္မွ ႐ုပ္တုထုျခင္းခံရသည္ မဟုတ္ေလာ။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ ထို႐ုပ္ တုႀကီးမွာ တစုံတခုမွာေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ခဲ့သူ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ထို႐ုပ္တုႀကီးမွာ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ ေၾကာင္းကုိလည္း က်ေနာ္တို႔ မသိရပါ။ သုိ႔တိုင္ မိုးရြာေသာအခါ၌လည္းေကာင္း ေနပူေသာအခါ၌လည္းေကာင္း ေတာင့္ ေတာင့္ႀကီးရပ္ကာ ျပဳံးျမဲျပဳံးေနေသာ ႐ုပ္တုႀကီးကုိ သနားသလိုလိုျဖစ္မိသည္ကေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ လူဆိုေသာ သတၲဝါသည္ မိမိကုိယ္မိမိ သနားရမည္ကုိေတာ့ ေမ့သလိုလို ျဖစ္တတ္သည္မဟုတ္ေလာ။ ထိုအတန္းစားထဲတြင္ က်ေနာ္ ပါဝင္မည္ ထင္သည္။ တခါတေလေတာ့လည္း ေအာ္ ငါကေလးဟာ ငါ့ကုိယ္ငါေတာင္ မသနားႏုိင္ဘဲ ႐ုပ္တုႀကီးကုိသနားမိတယ္ ေသာက္ေရးမပါတာေတြ ဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးဖူးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တခါတေလေတာ့လည္း ေအာ္ ႐ုပ္တုႀကီးဟာ ေရဆာ ေနရွာမွာပဲဟုလည္း ေတြးမိတတ္သည္။ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူမွ႐ုပ္တု ထုခံရတာလား မႀကီးက်ယ္မျမင့္ျမတ္ေတာ့ေကာ ထုလို႔မရဘူးလားဟူ၍ လည္းေတြးမိသည္။
စားပြဲတင္နာရီ၏ အဆက္မျပတ္ ကလင္လင္ေအာ္သံၾကားရမွ က်ေနာ္ထလိုက္သည္။ ေစာင္ေခါက္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ နံနက္ခင္းပါဟု က်ေနာ္ မေျပာျဖစ္ပါ။ ေျပာဖို႔လည္း မလိုအပ္ပါ။ ေစာင္ေခါက္သည္ဆိုေသာ္လည္း စနစ္တက် မဟုတ္။ လုံးေထြးကာထားပစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ လူသံဆိုင္ကယ္သံ ကားသံမ်ားၾကားရသည္။ နာရီ လွမ္း ၾကည့္ေတာ့မွ နံနက္ ၈ နာရီ ထိုးေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္သိလိုက္ရသည္။ ျပတင္းေပါက္ကုိ ဖြင့္လိုက္မွ ေနေရာင္ျခည္သည္ အငမ္းမရအခန္းအတြင္းသုိ႔ဝင္ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္ရယ္ ပစ္ခ်င္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ေနေရာင္ဟာ သနားစရာပါ လား။ က်ေနာ္၏အခန္းထဲတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားစြာ ရိွသည္။ တခ်ဳိ႕ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားမွာ နံရံတေလွ်ာက္ခ်ိတ္ဆြဲထားလ်က္။ တခ်ိဳ႕ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားမွာမူ ခုတင္ေအာက္နွင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လုံးေထြးေနၾကသည္။အခန္း၏ေနရာအနွံ႔တြင္ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားရိွေနၾကေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ သိပါသည္။ က်ေနာ္ မလိမ္မညာခ်င္ပါ။ ေဟာ က်ေနာ္လိမ္ေနျပန္ျပီ။ ထားေတာ့။ ထို မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားမွာ က်ေနာ္၏ ကုိယ္ပိုင္ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားကုိ က်ေနာ္ မဝယ္ပါ။ ကုိယ္တိုင္လည္း မလုပ္တတ္ပါ။ သူ႔ အလိုလို ေပၚလာတတ္ေသာ တခါသုံးမ်က္ႏွာဖုံးမ်ား သာျဖစ္သည္။
ေျပာျပရအုံးမည္။ က်ေနာ္ အထက္အရာရိွတဦးက က်ေနာ့္ကုိ ဒီကိစၥ မင္းပိုင္တာ ေသခ်ာတယ္ေနာ္ဟူ၍ ေမးဖူးသည္။ ထို အခ်ိန္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္ မ်က္ႏွာဖုံး တခုစြပ္လ်က္သားျဖစ္သြားသည္ကုိ က်ေနာ္ သိလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာဖုံးပုံမွာ ရိုး သားျဖဴစင္ေသာ မ်က္ႏွာပုံကေလးတခုျဖစ္သည္။ အလိုအေလ်ာက္ပင္ ေသခ်ာပါတယ္ဆရာဟု က်ေနာ္ေျဖခဲ့သည္။ ထိုသုိ႔ ထိုပုံျဖင့္ က်ေနာ့္တြင္ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားစြာ ရိွလာေပသည္။ တခ်ိဳ ့မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားသည္ ျပဲေပါက္ကာ ေဆြးေျမ ့ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတတ္ၾကေသာ္လည္း အသစ္အသစ္ေသာ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားမွာ ေတာင္ပုံရာပုံ ျဖစ္ေနျပီ။ အထူးသျဖင့္ လူအမ်ားနွင့္ ထိ ေတြ႕ဆက္ဆံရေသာ ေန႔မ်ားတြင္ က်ေနာ္ထံ၌ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားစြာ အသစ္အသစ္ ရိွေနတတ္သည္။ တခါတရံေတာ့လည္း မွန္ ထဲမွာေပၚတဲ့ ငါ့မ်က္ႏွာဟာ ငါ့ပုံေကာဟုတ္ရဲ႕လားဟူ၍ ေတြးဖူးသည္။ ယုတ္စြအဆုံး အခန္းထဲတေယာက္တည္းေနခ်ိန္၌ ပင္ မ်က္ႏွာဖုံးအသစ္အသစ္မ်ား က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္ ေပၚလာတတ္ၾကသည္။ ထိုမ်က္ႏွာဖုံးမ်ားကုိ ေသခ်ာခြဲၾကည့္မည္ဆိုပါ က က်ေနာ္၏ အခ်ိန္မ်ား ေငြေၾကးမ်ားကုိ ေတြ ့ရပါမည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုမ်က္ႏွာဖုံးမ်ားကား တန္ဖိုး မရိွေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာဖုံးတခုကုိ ေဒၚလာတရာရမယ္ဆို ငါကေလးဟာ ဒီကမာ႓ေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆုံးစာရင္းထဲ ဝင္မယ္ထင္တယ္ဟူ၍လည္း က်ေနာ္ ေတြး ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုမ်က္ႏွာဖုံးမ်ားကုိ ေရာင္း၍မရပါ။ ဝယ္သူလည္း မရိွပါ။ တေန႔က်ရင္ေတာ့ ေရာင္းလို႔ရလာႏုိင္တယ္ ဟူ၍လည္း က်ေနာ္ မေတြးဖူးပါ။ က်ေနာ့္ကိစၥမဟုတ္ပါ။ ေရာင္း၍ရေသာအေျခအေန ေရာက္လာေသာအခါ ရိွလာေသာအခါ က်ေနာ္ေရာင္းပစ္ပါမည္။ သုိ႔မဟုတ္ ေရာင္း၍ရေသာ္လည္း မေရာင္းဘဲ မီးရွို႕ကာ ဖ်က္ဆီးေကာင္း ဖ်က္ဆီးႏုိင္ပါသည္။ ႀကိဳေျပာ၍ မရပါ။
က်ေနာ္သည္ ေစာင္ေခါက္ျပီးေသာအခါ သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ရန္အတြက္ ေရစင္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေရစင္သုိ႔သြားရာ တေလွ်ာက္တြင္ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားကုိ နင္းမိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မတတ္ႏုိင္ပါ။ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားကုိရွင္းပစ္ရန္မွာ ထမင္းစားေရေသာက္သကဲ့သုိ႔လြယ္ကူေသာ ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္၏အခန္းကေလးကုိ မ်က္ႏွာဖုံးသခ်ဳႋင္းဟု ေခၚဆိုမည္ဆိုပါက မွားမည္ မထင္ပါ။ စိတ္လည္း မဆိုးပါ။ နင္းမိေသာ မ်က္ႏွာဖုံးတခ်ဳိ႕မွာ ကြဲအက္သြားၾကသည္။ ၿပဳံးေနေသာ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ား။ မဲ့ေနေသာ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ား။ ဆရာႀကီးအထာနွင့္ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ား။ မတတ္ႏုိင္ပါ။ က်ေနာ္နင္းပစ္လိုက္သည္။ ေရစင္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ပါသည္။ သြားတိုက္ရင္း သြားဟာ တိုက္စရာလိုလို႔လား မလိုဘူးလား ေတြးေနမိသည္။သုိ႔ေသာ္ ျပီး ေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္သြားတိုက္ပါသည္။ သြားတိုက္ရျခင္း၏ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားျဖစ္ေသာ သြားခံတြင္း သန္႔ရွင္းျခင္း ျဖဴေဖြးေန ေသာသြားမ်ားကုိ ပိုင္ဆိုင္ရျခင္း က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ သြားမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္း စသည့္ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ သြားတိုက္ရင္း မစဥ္းစားမိသကဲ့သုိ႔ဆိုးက်ိဳးမ်ားျဖစ္ေသာ သြားတိုက္တံ ဝယ္ရျခင္း သုံးလတခါ လဲေပးရျခင္း သြားတိုက္ေဆး ခဏခဏ ဝယ္ရျခင္း အခ်ိန္ကုန္ျခင္း ေငြကုန္ျခင္းတို႔ကုိလည္း မစဥ္းစားမိပါ။ ဘာလို႔ ငါသြားတိုက္ေနရတာလဲ မတိုက္လို႔ေကာ မျဖစ္ ဘူးလားဟူ၍သာ ထပ္ခါ ထပ္ခါ စဥ္းစားရင္း သြားတိုက္ေနမိသည္။ အခန္းအတြင္းသုိ႔ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ေအာ္ ငါ အခန္း ထဲေရာက္ျပီပဲဟုသာ သတိထားမိသည္။
ယေန႔သည္ အလုပ္နားရက္။ စိတ္ပ်က္ျငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ စက္႐ုံႀကီးလို အေဆာက္အဦထံသုိ႔ မသြားရေသာေန႔ရက္။ က်ေနာ္ ေပ်ာ္သြားသည္။ ယေန႔ေရာက္ရိွလာေသာ ေန႔ကေလးသည္ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာေန႔ကေလး ျဖစ္သည္။ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေန႔မ်ားကုိ က်ေနာ္ေန႔ ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ေပသည္။ ယေန႔လို အလုပ္နားရက္ကေလး မ်ားတြင္ က်ေနာ္ နားေအး ပါးေအး အနားယူလိုပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက ငါးမွ်ားထြက္မည္။ ဘုရားေက်ာင္း သြားမည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ယေနလိုေန႔ကေလးတြင္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမ်ားရိွရာသုိ႔ က်ေနာ္သြားေနတတ္သည္။ တခါတေလ ေတာ့လည္း မိတ္ေဆြပန္းခ်ီဆရာထံသုိ႔သြားကာ စကားေျပာေနတတ္သည္။ က်ေနာ္နားလည္ပါသည္။ လူသားတဦးျဖစ္မွန္း သိစကပင္ ျဖစ္လာကတည္းကပင္ က်ေနာ္သည္လည္း အျခားသူမ်ားကဲ့သုိ႔ ကုိယ္ပိုင္ေန႔ရက္မ်ားကုိ ဆုံး႐ႈံးရသည္။ ျပန္ရ သည္ကေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာရပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ္သည္ လူသားတဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ပိုင္ ေသာေန႔ရက္မ်ားကုိ အလုပ္ဟူေသာ စကားလုံးနွစ္လုံးၾကားတြင္ ပစ္ခ်ခ်ဳိးနွိမ္ပစ္ရသည္။ က်ေနာ္သည္သာ ကိုယ္ပိုင္ ေန႔စြဲ မ်ားကုိ တဦးတည္းဆုံး႐ႈံးရသူမဟုတ္ေၾကာင္းကုိလည္း နားလည္သေဘာေပါက္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ပိုင္ေန႔စြဲဟူ ေသာစကားလုံးမွာ မရိွေတာ့ပါ။ ရိွလည္း မရိွသင့္ပါ။ အစကတည္းကမရိွေသာ စကားလုံးပင္ျဖစ္သည္။ လူသား၏ဉာဏ္ ပညာႀကီးမားမွုသည္ သံသယျဖစ္ဖြယ္ ျဖစ္သည္။ ႀကီးမားေသာခံ့ညားေသာ စကားလုံးမ်ားသည္ အစြယ္တေဖြးေဖြးနွင့္ ကုိက္ျဖတ္စားေသာက္ေတာ့မည့္ ေခြးႀကီးမ်ားလို။ ေသနတ္ေျပာင္းဝမွ ထြက္ခြာသြားေသာ က်ည္ဆန္ေတာင့္မ်ားလို။ ရယ္ စရာေကာင္းေသာကိစၥမ်ားနွင့္ ဘဝမ်ား။ က်ေနာ္သည္ ၁၆ နွစ္လုံးလုံး အတန္းပညာသင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္မ်ားကုိ သယ္ေဆာင္ ကာ အလုပ္႐ုံတခုသုိ႔ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအလုပ္႐ုံသည္ က်ေနာ္၏ ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္မ်ားကုိဖတ္႐ႈကာ ေမးခြန္းမ်ား ေမးကာ က်ေနာ့္ကို ဝယ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ က်ေနာ္သည္ ထိုအလုပ္႐ုံထဲသုိ႔ရိွရိွသမွ် က်ေနာ္အခ်ိန္မ်ားကုိ လူအားဉာဏ္အားနွင့္တကြ ေပးဆပ္ရပါသည္။ တနည္းဆိုေသာ ထိုအလုပ္႐ုံမွ က်ေနာ္အား ပိုင္ဆိုင္လိုက္ျပီျဖစ္သည္။ ထိုအ လုပ္႐ုံႀကီး၏ တဗ်ိဗ်ိႏွင့္လည္ပတ္ေနေသာ ေခြးသြားစိပ္မ်ားတြင္ ေခြးသြားစိပ္တခုအျဖစ္ က်ေနာ္လည္ပတ္ရသည္။ ထိုသုိ႔ လည္ပတ္ေနရင္း တျခားေခြးသြားစိပ္မ်ားကုိ ေလွာင္ေျပာင္ေနတတ္ သနားေနတတ္ပါသည္။ ရယ္စရာ အလြန္ေကာင္းေသာ ကိစၥပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ရယ္စရာမရိွရင္ ကမာ႓ႀကီးဟာ ပ်င္းစရာႀကီးျဖစ္ေနမွာဟု ဖတ္ဖူးသည္။ ထိုသိမႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ ပါသည္။
မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္ျပီးေသာအခါ အဝတ္စားတခ်ဳိ႕ကုိ က်ေနာ္ဝတ္လိုက္သည္။ ကုိယ္လုံးတီးနွင့္ေနရေသာအရသာသည္ ေကာင္းစြ။ အဝတ္ ဝတ္လိုက္ေသာအခါ အိုက္သလိုလို ဘာလိုလို မအီမသာ ခံစားရသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ရိွေသာ ပိုက္ဆံ အိတ္ကုိ အိတ္ေထာင္ထဲတြင္ထည့္ကာ ျပတင္းေပါက္ကို က်ေနာ္ပိတ္လိုက္သည္။ ယေန႔အားလပ္ရက္ကုိ မည္သုိ႔မည္ပုံ အသုံးခ်ရန္ က်ေနာ့္တြင္ စိတ္ကူးမရိွေသးပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဗိုက္ျဖည့္ရေပမည္။ အခန္းတံခါးကုိ ေသာ့ခတ္ကာ အိမ္ ေအာက္သုိ႔က်ေနာ္ဆင္းလာခဲ့သည္။ ယခု က်ေနာ္ေနေသာ အိမ္ကေလးမွာ ႏွစ္ထပ္တိုက္ကေလး ျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္ တြင္ က်ေနာ္ေနျပီး အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ အိမ္ရွင္ အဘိုးႀကီးတုိ႔မိသားစု ေနထိုင္ၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တႏွစ္မွစ၍ ယခုအိမ္ ကေလးကုိ က်ေနာ္ ငွားယူေနထိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္အေပၚထပ္တြင္ ေရခ်ဳိးခန္းအိမ္သာ အျပည့္အစုံရိွသည္။
ေစ်းႏႈန္းမွာလည္း သက္သာသည္ဟူ၍ ပင္ေျပာရပါလိမ့္မည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ေနေသာ အဘိုးႀကီးတို႔မိသားစု အ ေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္မသိပါ။ သိရန္လည္း လိုအပ္သည္ဟုမထင္ပါ။ စပ္လည္း မစပ္စုဖူးပါ။ တခါတေလ ျခံဝင္းအတြင္း၌ လမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္ေသာ အဘိုးႀကီးကုိ ေတြ႔ရတတ္သည္။ သူ၏ ပါးစပ္မွလည္း စာသားတစုံတခုကုိ ရြတ္ေနတတ္သည္။ ဘုရားစာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ အဘြားႀကီးနွင့္ အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးကုိလည္း ရံဖန္ရံခါ ေတြ႔ရတတ္သည္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ေတြ႔လွ်င္ ျပဳံးျပတတ္သည္။ အဘိုးႀကီးကေတာ့ ဆုံတိုင္း အမ်ားအားျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ ကုပ္ကာ က်ေနာ္ကုိၾကည့္ျပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားတတ္သည္။
အိမ္အေပၚထပ္မွ ေလွကားအတိုင္း က်ေနာ္ဆင္းလာေသာအခါ အိမ္ေအာက္မွ ဘုန္းႀကီးတပါး၏ တရားေဟာသံကုိ ၾကားရ သည္။ အဘိုႀကီးႏွင့္ အဘြားႀကီးတို႔က တရားေခြ ဖြင့္ၾကျခင္းျဖစ္မည္ ဟု ထင္ပါသည္။ အိမ္အေပၚထပ္နွင့္ အိမ္ေအာက္ထပ္ကုိ ဆက္သြယ္ထားေသာ ေလွကားကေလးမွာ သစ္သားေလွကားေလးျဖစ္ျပီး အိမ္အျပင္၌ထားေသာ ေလွကားကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ ေလွကားေဆာက္ခဲ့ၾကသည္ကုိ က်ေနာ္ေတာ့ သေဘာက်ပါသည္။ တမင္ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွ၍ ထားသည္လား မေျပာတတ္။ အိမ္အတြင္း၌ ေလွကားထားမည္ဆိုပါက ယခုအိမ္ကေလးတြင္ က်ေနာ္ေနျဖစ္မည္မဟုတ္ပါ။ ေလွကားက ေလး မွာ အိမ္နွင့္တဆက္တည္းျဖစ္၍ အမိုးလည္း ရိွသည္။ အိမ္ကေလးေဆာက္ထားသည္မွာ သိပ္မၾကာေသးေၾကာင္း ၾကည့္႐ုံျဖင့္ သိႏုိင္သည္။ မိုးေလျပင္းေသာအခါ ၌ ေလွကေလးသည္ အနည္းငယ္ စုိရႊဲေနတတ္သည္။ ထိုေလွကားေပၚတြင္ ဆင္းရတက္ရသည္မွာ က်ေနာ္၏ ေန႔စဥ္အလုပ္တခုျဖစ္ေပသည္။ ေလွကားကေလးတြင္ ေလွကားထစ္ေပါင္း မည္မွ်ရိွသည္ ကုိ က်ေနာ္ မသိပါ။ မေရတြက္ဖူးပါ။ အိမ္ေအာက္သို႔ က်ေနာ္ေရာက္ေသာအခါ ဇီဇဝါ ပန္းနံ႔မ်ား ေမႊးေနသည္ကုိ သတိထားမိ သည္။ အဘိုးႀကီးတို႔မိသားစုသည္ အိမ္ေရွ႕အကြက္ကေလးတြင္ ပန္းပင္မ်ားကုိ ဂ႐ုတစုိက္ စုိက္ပ်ိဳးထားၾကသည္။ အဘိုးႀကီး သည္ ပင္စင္စားအရာရိွႀကီးလား မသိပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အဘိုးႀကီးကုိၾကည့္ရသည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ျဖစ္သည္။ သားသမီးမ်ားေထာက္ပံ့သလား မေထာက္ပံ့ဘူးလား။ က်ေနာ္မသိပါ။ ေမးလည္း မေမးဖူးပါ။
က်ေနာ္ အသက္ အရြယ္ရလာေသာအခါ အိမ္ရွင္အဘိုးႀကီးကဲ့သုိ႔ေအးေဆးနားႏုိင္ပါ့မလားဟု က်ေနာ္ မေတြးဖူးပါ။ ေတြးဖို႔ အခ်ိန္မရိွ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ဇီဇဝါနံ႔ကေလးမ်ားနွင့္ အိမ္ကေလးသည္ ျခံဝင္းအတြင္းတြင္ က်န္ခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ ျခံေရွ႕မွ ကားလမ္းကုိျဖတ္ကာ တဖက္ရိွ ပလက္ေဖာင္းေပၚသုိ႔ တျဖည္းျဖည္း ကူးလာခဲ့ပါသည္။ ေနေရာင္ျခည္ သည္ ပို၍ေႏြးလာသည္။ လမ္းေပၚတြင္ ကားတခ်ဳိ႕နွင့္ ဆိုင္ကယ္မ်ား။ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ လူတခ်ဳိ႕။ ကားလမ္းနားရိွ ကေဖးဆိုင္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ဆိုင္တခ်ဳိ႕မွာ ဖြင့္ေနၾကျပီ။ တကယ္ေတာ့ နံနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ဆိုသည္မွာ ႀကီးပြားတိုးတက္လိုေသာ သူတို႔အဖို႔ မေနာက္က်ေပဘူးလား။ က်ေနာ္ မသိပါ။ ကေဖးဆုိင္တခ်ဳိ႕မွ သီခ်င္းသံမ်ား ပတ္ဝန္းက်င္ရိွ ေလဟာနယ္အတြင္းသု့ိ ဝင္ေရာက္ကာ ကခုန္လ်က္ရိွေပသည္။ က်ေနာ္သည္ ဆိုင္ဂုံအမည္ရိွေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သုိ႔ဝင္လိုက္သည္။ နံနက္စာ စားရန္ျဖစ္ပါသည္။ ဤဆိုင္ကေလးကုိ က်ေနာ္ သေဘာက်ရသည္မွာ လူနည္း၍ ျဖစ္သည္။ ဤဆိုင္ကေလးတြင္ အသံက်ယ္ က်ယ္ျဖင့္ စကားေျပာတတ္ေသာ လူမ်ားလည္း မရိွပါ။ သီခ်င္းေခြမ်ားဖြင့္ေပးေသာ္လည္း တိုးတိုးကေလး ၾကား႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ သည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆိုင္ဂုံအမည္ရိွေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးတြင္ က်ေနာ္ထိုင္ျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ အသစ္ အသစ္ ေသာ ဂ်ာနယ္သတင္းစာမ်ားကုိလည္း ဤဆိုင္ကေလးတြင္ ဖတ္႐ႈႏုိင္သည္။ က်ေနာ္ထိုင္ျဖစ္ပါက နံနက္စာစားရင္း ဂ်ာနယ္ ဖတ္သည္။ မဟုတ္ပါကလည္း တခုခုကုိ က်ေနာ္ ထိုင္စဥ္းစားေနတတ္သည္။ စဥ္းစားျခင္း၏အဓိက ရန္သူမွာ ဆူညံျခင္းျဖစ္ သည္။ ဤဆိုင္ကေလးမွာ အျခားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမ်ားလို မဟုတ္။ ေအးေအးေဆးေဆး ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ျဖင့္ ေနႏုိင္ေသာ ရွားရွားပါးပါး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးျဖစ္သည္။ ဆိုင္ကေလးတြင္ က်ေနာ္ထိုင္၍ စဥ္းစားခဲ့ေသာအေၾကာင္း အရာမ်ားကုိ မွတ္တမ္းေရးခဲ့မည္ဆိုပါက စာအုပ္ ေလးငါးအုပ္မကရိွမည္ဟု ထင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေၾကာင္းအရာတို႔မွာမူ ထပ္ေနေလာက္သည္။ ေခြးသြားစိပ္မ်ား တဗိ်ဗိ် လည္ပတ္ေနျခင္းမ်ား။ အလုပ္႐ုံမ်ား။ ျငီးေငြ႕မႈမ်ား။ စိတ္ပ်က္ျခင္းမ်ား။ ဝမ္း နည္းျခင္းမ်ား။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား။ အမ်ားအားျဖင့္ ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္ေနၾကမည္ကုိ က်ေနာ္ အာမခံသည္။ က်ေနာ္ဆိုင္ထဲသုိ႔ဝင္ေသာအခါ လူသိပ္မရိွပါ။ ဆိုင္ေထာင့္တြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ လူသုံးေယာက္။ ဖုန္းပြတ္ေနၾကလို႔။ ဆိုင္ အ တြင္းေခ်ာင္က်က်၌ ထိုင္ကာ မုန္႔စားေနၾကပုံရေသာ မိသားစုတစု။ ဂ်ာနယ္တင္ထားေသာ စားပြဲတခုေပၚသုိ႔ က်ေနာ္ ထိုင္လိုက္သည္။ စားပြဲထိုးကေလးေရာက္လာေသာအခါ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥတပြဲ ႏြားႏုိ႔တခြက္မွာ လိုက္သည္။ က်ေနာ္ ထိုင္ေန ေသာ ခုံကေလးမွ အျပင္ဖက္ကုိ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ မျမင္ရပါ။ ရံဖန္ရံခါ အသံတခ်ိဳ ့ကုိ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ၾကား ရသည္။ စားပြဲတြင္ တင္ထားေသာဂ်ာနယ္ကေလးကုိ က်ေနာ္ ဖတ္လိုက္သည္။ အေမရိကန္၏ သမၼတသစ္မွာ ၾကပ္မ ျပည့္ ရွာဟု ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ဒုတိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ေဝဖန္လိုက္သည့္အေၾကာင္းကုိ အထူးတဆန္း ဖတ္လိုက္ရသည္။ ရယ္လိုက္ေသာ္ လည္း က်ေနာ္ အသံထြက္မလာပါ။ စာမ်က္ႏွာတေနရာတြင္မူ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏အေရာင္းရဆုံး ဆယ္အုပ္ကုိ ေဖာ္ျပထားသည္။ အဆင့္ တစ္မွ ငါး အထိ ေဖာ္ျပထားေသာ စာအုပ္မ်ားကုိ က်ေနာ္ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္သည္။ ၁။ တ႐ုတ္ ျမန္မာ စကားေျပာ စာအုပ္။၂။ ႀကီးပြားတိုးတက္လိုေသာ္နွင့္ အျခားအေရးအသားမ်ားစာအုပ္။ ၃။ ပရေလာကမွ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းမ်ားစာအုပ္ ။ ၄။ လိင္ဆက္ဆံနည္း စာအုပ္။ ၅။ ျမန္မာျဖစ္ ဒီမိုကေရစီစစ္စစ္ဆိုသည္မွာ။ အဆင့္ ၆ မွ ၁၀ အထိ စာရင္းဝင္စာအုပ္တို႔ သည္လည္း သိပ္ထူးမျခားနားပင္ျဖစ္ပါသည္။ စာမ်က္ႏွာတေနရာတြင္မူ ဝရမ္းထုတ္ထားေသာ လူတဦး၏ပုံကုိ ေဖာ္ျပထား သည္။ သက္ဆိုင္ရာသုိ႔ အေၾကာင္းၾကားေပးပါရန္။ ဖမ္းမိပါက ဆုေငြ ခ်ီးျမႇင့္မည့္အေၾကာင္းကုိ ဖတ္လိုက္ရသည္။ ဝရမ္းထုတ္ ထားျခင္းခံရေသာ ထုိသူ၏ျပစ္မႈမွာ အိမ္မွ အျပီးအပိုင္ထြက္ေျပးမႈ ျဖစ္ပါသည္။
စားပြဲထိုးကေလးလာခ်ေပးေသာ ၾကက္ဥေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ႏြားနို႔ကုိ က်ေနာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ရွင္းလိုက္သည္။ ဒီေန႔ ဘယ္သြားရရင္ ေကာင္းမလဲဟု ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္။ မိတ္ေဆြ ပန္းခ်ီဆရာကေလးမွာ ခရီးထြက္ေနသည္။ သူ႔အိမ္သုိ႔သြား၍ အဆင္ မေျပပါ။ ပိုက္ဆံရွင္းကာ ဆိုင္အျပင္သုိ႔က်ေနာ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘယ္သြားရ ေကာင္းမလဲ ေတြးကာ တျဖည္းျဖည္း က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ေနမိသည္။ အိမ္ခန္းကေလးသုိ႔လည္း မျပန္ခ်င္ေသးပါ။ က်ေနာ္တြင္ ခ်စ္သူမိန္းကေလးမရိွွပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္ ႐ုံသြားရန္ စိတ္ကူးလည္း မရိွပါ။ ဘယ္သြားရမည္ကုိ စဥ္းစား၍မရေသးဘဲ တျဖည္းျဖည္း က်ေနာ္ေလွ်ာက္ေနသည္။ ပန္းရနံ႔ အထည္ဆိုင္ႀကီးသည္ က်ေနာ္၏အေနာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္း က်န္ခဲ့သည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဦးတည္ရာမရိွဘဲ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္သြားမည္။ ဗိုက္ကုိလည္း ျဖည့္ထားျပီ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးလည္း ပါလာသည္။ ဘယ္သြားသြား ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ကိစၥ မရိွ။ က်ေနာ္သည္ လူမ်ား ဆိုင္မ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လာသည္။ ေနေရာင္သည္ ေကာင္းမြန္စြာ ႀကီးထြားေနေပျပီ။ လမ္းဆုံ နားသုိ႔အေရာက္တြင္ ႐ုပ္တုႀကီးကုိ က်ေနာ္လွမ္းျမင္ရသည္။ ႐ုပ္တုႀကီးကား ျပဳံးျမဲ ရပ္ျမဲ။ ႐ုပ္တုႀကီးကုိ ျပဳံးျပျပီး က်ေနာ္ဆက္ သြားေနမိသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ သိပ္မက်ယ္၍ တေနရာတြင္ က်ေနာ္ လမ္းဆုံးရေပမည္။ လမ္းဆုံးေသာအခါ အိမ္ျပန္မည္ဟု က်ေနာ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ လြတ္လပ္ရက္ဟူေသာ အရသာသည္ အရသာမရိွေတာ့ေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ လိုက္မိသည္။
ၿမိဳ႕ကေလး၏ လမ္းမ်ားတြင္ ဦးတည္ခ်က္မရိွဘဲ က်ေနာ္ေလွ်ာက္ေနသည္။ တခါတရံတြင္ လူအုပ္မ်ားရိွရာ ေစ်းတို႔ကုိလည္း က်ေနာ္ ျဖတ္ရသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ရင္းနွီးေသာလူတခ်ဳိ႕ကုိ မေတြ႔ရပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ေသာသူမရိွပါ။ ၿမိဳ႕ ကေလးသုိ႔ က်ေနာ္ေရာက္သည္မွာ သိပ္မၾကာေသးပါ။ အလုပ္႐ုံႀကီးက က်ေနာ္အား ေခြးသြားစိပ္တခုအျဖစ္လည္ပတ္ရန္ အတြက္ ဝယ္ယူလိုက္သည္မွစ၍ ၿမိဳ႕ကေလးသုိ႔ က်ေနာ္ေေရာက္လာခဲ့ရသည္ ေခြးသြားစိပ္အျဖစ္ လည္ပတ္ရေသာ က်ေနာ္သည္ အျခား ဘဝတူ ေခြးသြားစိပ္မ်ားနွင့္ ရင္းနွီးမွု မရိွေသးပါ။ အေၾကာင္းမွာ အခ်ိန္မရိွ၍ ျဖစ္ပါသည္။ သိ႐ုံသာ သိၾကသည္။ ေခါင္းညိတ္ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ က်ေနာ္တို႔ေခြးသြား စိတ္မ်ား၏ ရင္းနွီးမွု ျဖစ္သည္။ ထိုထက္ပိုေသာ ရင္းနွီးမွုကုိ ရရိွရန္ က်ေနာ္တို႔တြင္ အခ်ိန္မရိွ။ညေနေစာင္းေသာအခါ ေခြးသြားစိပ္ကေလးမ်ား၏ လည္ပတ္မွု ရပ္သြား သည္။ ထိုအခါတြင္ ေခြးသြားစိပ္မ်ားမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ၾကေခ်ျပီ။ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာရန္ပင္ ခြန္အား မက်န္ေတာ့ပါ။ ၿမိဳ႕ရိွ တခု တည္းေသာဘဏ္ကေလးကုိ က်ေနာ္ေက်ာ္ျဖတ္လာသည္။ ပုပုလုံးလုံး ဘဏ္ကေလးမွ လူတခ်ဳိ႕ ဝမ္းသာအားရ ဝင္သြားၾက သည္။ ျပန္ထြက္လာသူေတြလည္း ရိွသည္။ ဝမ္းနည္းပင္ပန္းေနေသာ လူတခ်ိဳ ့ကုိလည္း ကြ်န္ေတာ္ ျမင္လိုက္သည္။ပုပုလုံးလုံး ဘဏ္ကေလးမွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနေသာ္လည္း အျခားတဖက္၌မူ သနားစရာေကာင္းေနေလသည္။ ဘဏ္ဓါးျပမ်ား မဝင္ဖူးေသာမရိွေသာ ၿမိဳ႕ကေလး၌ ခ်စ္စရာဘဏ္ကေလးမွာ က်ေနာ့္လိုပင္ ပ်င္းရိေနလိမ့္မည္။ ဘဏ္ကေလးတြင္ နွလုံးသား ရိွေသာ္လည္း ထိုဘဏ္ကေလး၏ နွလုံးသားမွာ မခုန္ေတာ့ပါ။ ေကာင္းမြန္စြာ မလည္ပတ္ေတာ့ပါ။ ဘဏ္ကေလးကုိ က်ေနာ္သနားမိသည္။ ကုိယ္ခ်င္းစာမိသည္။ ဘဏ္ကေလးကုိ ေက်ာ္လာေသာအခါ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးတခုကုိ က်ေနာ္ျဖတ္ရ သည္။ စာၾကည့္တိုက္ တံခါးမွာ ပိတ္ထားလ်က္။ ေအာ္ ယေန႔ကဲ့သုိ႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အလုပ္ပိတ္ရက္ကေလးမ်ားတြင္ စာ ၾကည့္တိုက္သည္ ပြင့္ေနသင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ေအာ္...စာၾကည့္တိုက္ဝန္ထမ္းတို႔သည္လည္း အနားယူၾကရေပမည္။ စာၾကည့္တိုက္ ေက်ာ္လာေသာအခါ ကားလမ္းကုိ က်ေနာ္ျဖတ္ကူးလိုက္သည္။ ကားလမ္းျဖတ္ရင္း က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚမွ မ်က္ႏွာဖုံးတခု ျပဳတ္က်လာကာ လမ္းေပၚတြင္ က်န္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ ကားတစီးသည္ တစုံတခုကုိ စဥ္းစားပုံေပၚေနေသာ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ျဖတ္ၾကိတ္ပစ္ပါသည္။ မ်က္ႏွာဖုံးမွာ ျပားခ်ပ္ ကြဲအက္လ်က္။ ကြၽန္ေတာ္ မတတ္ႏုိင္ပါ။ က်ေနာ္ေရွ႕သုိ႔ ဆက္သြားေနမိသည္။
သြားရင္းသြားရင္း စိန္မိုင္ကယ္လ္ ကက္သလစ္ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းနားသုိ႔ က်ေနာ္ ေရာက္လာသည္။ ဘုရားေက်ာင္းအဝင္ မုဒ္ဦးတြင္ စိန္မိုင္ကယ္လ္ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္းေတာ္ ဟူ၍ စကားလုံးအႀကီးႀကီးကုိ သစ္သားမ်ားထြင္းကာ ေရးထားသည္။ ဟုတ္ျပီ။ ဒီေန့သည္ တနဂၤေႏြေန ့ မဟုတ္ပါလား။ ၾကည့္စမ္း။ က်ေနာ္ ေမ့ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ ကက္သလစ္ ဘာသာဝင္ ခရစ္ယာန္တဦး ျဖစ္သည္။ နာရီကုိၾကည့္ေတာ့ ကုိးနာရီခြဲရိွျပီ။ က်ေနာ္သည္ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕တြင္ စုိက္ထားေသာပန္းခင္းမ်ား အုံ႔မိုးေနေသာ သစ္ပင္ႀကီးတုိ႔ကုိ အငမ္းမရ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘုရားေက်ာင္းသုိ႔ကြ်န္ေတာ္ မေရာက္သည္မွာ ေလးငါးေျခာက္ လပင္ ရိွျပီမဟုတ္ပါလား။ ဘုရားေက်ာင္းဝတ္ျပဳခ်ိန္က ဆယ့္တစ္နာရီတြင္ စမည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိစၥမရိွ။ က်ေနာ္အာပတ္ ေျဖရမည္။ အာပတ္ေျဖျပီး သခင္ေယဇူး၏ အေသြးေတာ္နွင့္အသားေတာ္ကုိ ပင့္ယူရမည္။ ဘုရားေက်ာင္းဝင္းထဲတြင္ ကေလးငယ္ တဦးစ ႏွစ္ဦးစကုိ ျမင္ရသည္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ထူးဆန္းေသာအၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကေလးငယ္မ်ားပင္ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း သူတို႔၏အၾကည့္မွာ တမ်ိဳးထူးဆန္းသည္။ ထိုအၾကည့္မ်ိဳးကုိ က်ေနာ္မျမင္ဖူးပါ။ မလိုေသာအၾကည့္လည္း မဟုတ္ မျမင္ဖူး၍ အံ့အားသင့္ေနေသာ အၾကည့္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ ဝမ္းသာေသာ အၾကည့္လည္း မဟုတ္ပါ။ ထိုအၾကည့္မ်ားသည္ က်ေနာ့္ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီအထိ ေရာက္သြားၾကသည္ဟု တြန္႔ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ က်ေနာ္သည္ မ်က္ႏွာလႊဲကာ ဘုရားေက်ာင္းထဲသုိ႔ ဝင္လိုက္သည္။ ေက်ာစိမ့္သလိုလို ဘာလိုလို ခံစားရသည္။ ယခုလို ခံစားမႈမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ့္တြင္ မရိွဖူးပါ။ မခံစားဖူးပါ။ ဘုရားေက်ာင္းထဲတြင္ လူမရိွေသးပါ။ အာပတ္ေျဖ ရသည့္ ခုံေနာက္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးထိုင္ေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္လည္း အာပတ္ေျဖသူမ်ားကုိ ေစာင့္ေနပုံရသည္။
ခုံတေနရာတြင္ ဝင္၍ ဒူးေထာက္ကာ ကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းေနလိုက္သည္။ ဆုေတာင္းျပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ အျပစ္မ်ားကုိ ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။အာပတ္ေျဖေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္အျပစ္မ်ားကုိ တခုျပီးတခု ဘုန္းေတာ္ ႀကီး အား ေျပာျပရမည္ မဟုတ္ပါလား။ ဟုတ္ျပီ။ တစ္အခ်က္ က်ေနာ္အာပတ္မေျဖသည္မွာ ငါးလေျခာက္လခန္႔ ရိွျပီ။ တိတိ က်က် ေျဖရေသာ္ အာပတ္မေျဖသည္မွာ ေျခာက္လအတြင္းဝင္ေနျပီ။ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ စကၠရမင္းတူး မပင့္သည္မွာလည္း ေျခာက္လအတြင္း ဝင္ျပီ။ ဒုတိယ ျပစ္ခ်က္။ က်ေနာ္ ဘုရားေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ပါ။ လြန္ခဲ့ေသာငါးလေက်ာ္က တခါသာ ဘုရားေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္။ တတိယျပစ္ခ်က္ က်ေနာ္ ညညဆုမေတာင္းဘဲ အိပ္သည္။ ထိ႔ုေနာက္တြင္မူ မ်ားလွေသာ ျပစ္ခ်က္မ်ားကုိ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိသည္။ က်ေနာ္၏ ျပစ္ခ်က္မ်ားမွာ ယခုအိမ္တြင္ရိွေသာ အဘိုးႀကီးတုိ႔၏ ေျမးလား ဘာလား မသိပါ။ အသက္ ၂၅ အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ တဦးေရခ်ိဳးေနသည္ကုိ မထင္မွတ္ဘဲ ျမင္ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္ အငမ္းမရႈမ္းကာ ခိုးၾကည့္ခဲ့သည္။ အလုပ္႐ုံတြင္ရိွေသာ အထက္အရာရိွတဦးကုိ စိတ္ထဲမွ ေန႔တိုင္း က်ိန္ဆဲေနခဲ့မိသည္။ မနာလို ဝန္တိုေသာ ေကာက္က်စ္စဥ္းစားလဲေသာ စိတ္မ်ားလည္း က်ေနာ့္တြင္ရိွွခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ မျပီးမဆုံးႏုိင္ေသာ က်ေနာ္က်ဴးလြန္ခဲ့ ေသာ ျပစ္မႈမ်ားကုိ ျပန္စဥ္းစားရသည္။
စဥ္းစားျပီးေသာအခါတြင္ အာပတ္ေျဖရန္ က်ေနာ္အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ အာပတ္ေျဖရာခုံသုိ႔ က်ေနာ္သြားလိုက္သည္။ ဘုန္း ေတာ္ႀကီး၏မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ ေသခ်ာ မျမင္ရပါ။ ဇကာေပါက္ကေလးမ်ားတြင္ ဝိုးတားတားေပၚေနေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ က်ေနာ္ေျပာမည့္ ျပစ္ခ်က္မ်ားကုိနားစြင့္ရန္ အသင့္ရိွေနပုံရသည္။
"ခမည္းေတာ္ သားေတာ္ သန္႔ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ နာမေတာ္ျမတ္၌ အာမင္"
ဒူးေထာက္ကာ က်ေနာ္ေျပာလိုက္သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္လည္း ခရစၥတူးပုံစံ လက္ကုိေရႊ႕ကာ ပါးစပ္မွ တစုံတခုကုိ ရြတ္ေနသည္။
"အျပစ္ရိွေသာ တပည့္ေတာ္ကုိ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေပးေတာ္မူပါ။ က်ေနာ္၏ အျပစ္မ်ားမွာ ... ။ ယခု ေတာင္းေလွ်ာက္ေသာ အျပစ္မ်ားနွင့္ ေမ့ေလ်ာ့ေသာအျပစ္မ်ားအတြက္ အခြင့္ခ်မ္းသာ ေပးသနားေတာ္မူပါဘုရား"
က်ေနာ္သည္ က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာအျပစ္မ်ားကုိ ဆက္တိုက္ေျပာခ်လိုက္ပါသည္။ စဥ္းစားခဲ့သလို အစီစဥ္တက်ေတာ့ မဟုတ္ ေပ။ စဥ္းစားခဲ့ေသာ ျပစ္မႈတခ်ဳိ႕ကုိ က်ေနာ္ေမ့က်န္ခဲ့သည္လည္း ရိွေပသည္။
"ဘုရားသခင္ဟာ မင္းရဲ႕အျပစ္ကုိ ခြင့္လႊတ္လိုက္ျပီ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ခြၽတ္ထားလိုက္ပါ ဒကာေလး"
ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏အသံသည္ ဇကာေပါက္ကေလးမ်ားမွတဆင့္ တိုးညင္းစြာ ကြၽန္ေတာ့္နားထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိပါ။ မ်က္ႏွာဖုံးမွာ ခြၽတ္ခ်င္တိုင္း ခြၽတ္၍ မရပါ။ က်ေနာ္၏မ်က္လုံးတုိ႔သည္ ျပဴးက်ယ္သြားၾက၏။ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားတုိ႔မွာလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေအးစက္ေနျပီ။ သုိ႔ေသာ္ ရင္ထဲ၌ကား ပူစြ။
"ဘယ္မ်က္ႏွာဖုံးကုိေျပာတာလဲ ဘုန္းဘုန္း"
က်ေနာ္၏ ပါးစပ္ဖ်ားမွ ႐ုတ္တရက္ထြက္သြားသည္။
"ဘယ္မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ေျပာတာလည္း ဟုတ္လား။ ဒကာေလး သိပါတယ္။ ဘာလို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာလဲ။ လူေတြဟာ ဒီကေန အာပတ္ေျဖျပီးတဲ့အခါေနာက္ ထပ္ျပစ္မႈေတြကုိ ဆက္ျပီး က်ဴးလြန္ၾကတာပဲ။ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ဘုရားကုိ ကတိ ေပးၾကတာပဲ။ ၿပီးေတာ့လည္း ထပ္လုပ္ၾကတာပဲ။ အနည္းဆုံး ဘုရားသခင္ကုိ အားမနာရင္ေတာင္မွ ဒီက ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ အားမနာသင့္ေပဘူးလား"
က်ေနာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိပါ။ စနစ္တက်ေတြးေခၚ စဥ္းစားရန္လည္း က်ေနာ္ မတတ္ႏုိင္ပါ။
"ထားပါေတာ့ ဒကာေလး။ မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ခြၽတ္ပါ။ ဘာကုိေျပာခ်င္တာလဲဆိုတာ ေသခ်ာစဥ္းစားပါ။ ဒကာေလးရဲ႕ ျပစ္မႈေတြအတြက္ ေကာင္းကင္ဘုံေမတၱာကုိ ငါးၾကိမ္ဆိုပါ။ အခု နာက်င္ျခင္း ေမတၲာရြတ္ပါ"
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ထိုသို႔ေျပာရင္း ဘုရားစာမ်ားကုိ ရြတ္ေနသည္။ က်ေနာ္လည္း နာက်င္ျခင္းေမတၲာကုိ ရြတ္ဆိုျပီးေနာက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာကာ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္၏အသံတို႔မွာ အနည္းငယ္ တုန္ယင္ေနပါလိမ့္ မည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ မေတြးအားပါ။ လြတ္ေနေသာခုံတခုတြင္ဝင္ကာ ေကာင္းကင္ဘုံေမတၲာကုိ ငါးၾကိမ္ရြတ္ဆိုကာ ဘုရားေက်ာင္းအတြင္းမွ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္၏ခႏၶာအတြင္းတေလွ်ာက္ ဘုန္းဘုန္းေျပာေသာ မ်က္ႏွာဖုံးတုိ႔မွာ ပလူ ပ်ံေနၾက၏။ က်ေနာ္ျမင္သမွ်မွာလည္း မ်က္ႏွာဖုံးတို႔သာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ဘုရားေက်ာင္း ဆက္တက္လိုစိတ္မရိွေတာ့ပါ။
"မ်က္ႏွာဖုံး မ်က္ႏွာဖုံး"
ပါးစပ္မွ တိုးတိုးရြတ္ကာ ဘုရားေက်ာင္းဝင္းထဲမွ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘုန္းဘုန္းေျပာေသာ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ က်ေနာ္ နားမလည္ပါ။ က်ေနာ္ဘယ္လိုခြၽတ္ရမွာလည္း ေတြးကာ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လူတို႔ကုိလည္း က်ေနာ္ မျမင္ ႏုိင္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္၏ဦးေခါင္းထဲတြင္လည္း မ်က္ႏွာဖုံးကိစၥသာ ေနရာအျပည့္ ယူေပျပီ။ လြတ္လပ္ေသာ ေန႔ကေလးကုိ သတိမရအားသကဲ့သုိ႔ မၾကာမီအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ ေခြးသြားစိပ္တခုအျဖစ္ လည္ပတ္ရမည့္အေၾကာင္းကုိလည္း မ ေတြးအားပါ။
က်ေနာ္ေနထိုင္ရာ ျခံကေလးအတြင္းဝင္မွ အိမ္ေရာက္ေၾကာင္း သတိထားမိေတာ့သည္။ အဘိုးႀကီးသည္ ပန္းပင္ကေလးမ်ား ကုိ တူးစြေနရင္း က်ေနာ္ကုိ အထူးတဆန္း လွည့္ၾကည့္ေနသည္။
"မၾကည့္နဲ႔ အဲဒီလို အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ငါ့ကုိမၾကည့္နဲ႔"
သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ့္ပါးစပ္မွ အဆိုပါ စကားလုံးတုိ႔မွာ ထြက္မလာပါ။ ဟုတ္ျပီ။ အၾကံရသည္။ အဘိုးႀကီးကုိ ေမးၾကည့္ရမည္။
"အဘိုး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ျမင္ရလားေတြ႔ရလား "
အဘိုးႀကီးသည္ က်ေနာ္ကုိ ျပဳံးျပီး ေခါင္းခါျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ပန္းပင္ကေလးမ်ား၏ ေအာက္ေျခကုိ ဆက္ဆြ ေပးေနသည္။ က်ေနာ္လည္း အိမ္အေပၚထပ္သုိ႔ေလွကားေလးမွ တဆင့္ တက္လာခဲ့သည္။ အခန္းတံခါးကုိ ဖြင့္ေသာအခါ ခါတိုင္းျမင္ရေသာ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားမွာ ႐ႈပ္ပြလ်က္။ အို မ်က္ႏွာဖုံးေတြ။ တခ်ဳိ႕မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားသည္ က်ေနာ္ခုတင္ေပၚတြင္ ေရာက္ေနၾကသည္။
သြားၾကေဟ့ ... သြားၾက ....
အေလာတႀကီးေအာ္ကာ ခုတင္ေပၚရိွ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားကုိတြန္းဖယ္ကာ က်ေနာ္လွဲေနလိုက္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားကုိ က်ေနာ္ပိတ္ ထားေသာ္လည္း မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားသာ က်ေနာ္သိမႈထဲတြင္ ေပၚလာသည္။ မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္ေသာအခါ မ်က္ႏွာဖုံးတခုသည္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမွ ႐ုတ္တရက္ ကြာက်သြားသည္။ အလြန္ျဖဴစင္ပုံရေသာ ေနာင္တရေနပုံရေသာ မ်က္ႏွာဖုံးေလးတခု။ က် ေနာ္သည္ အားပါးတရ ရယ္ေမာကာ ထိုမ်က္ႏွာဖုံးကေလးကုိ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ဆြဲျဖဲျပီး ခုတင္ေပၚတြင္ စိတ္ပါလက္ပါ လွဲခ်လိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္၏ ေျခလက္မ်ားမွာ တုန္လ်က္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလား။ ဝမ္းနည္းေဒါသ ထြက္ျခင္းလား မသိေတာ့ပါ။
ေဝျမင့္ေမာင္
ဇြန္ ၂၊ ၂၀၁၇