မင္းကုိႏုိင္ ● ျမက္ခင္းေပၚက ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္

မင္းကုိႏုိင္ ● ျမက္ခင္းေပၚက ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္
(မုိးမခ) ဇြန္ ၇၊ ၂ဝ၁၇

ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။

က်ေနာ္ငယ္စဥ္က တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတစ္ခုအေၾကာင္းထူးဆန္းသည့္အရသာႏွယ္ၾကားဖူးသည္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ကုိခန္းမထဲ မက်င္းပ ျမက္ခင္းျပင္၌သာ ဘြဲႏွင္းသည့္ေက်ာင္းတဲ့။

မုိးေတြ၊ ဘာေတြ ရြာရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲဟု ေမးရာမုိးေလကင္းတဲ့ရာသီမွာ လုပ္တာေပါ့တဲ့။ ယခု ထုိေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ျပီ။ မုိးေတြ သဲသဲ ရြာေန၏။ ညခရီးလည္း ျဖစ္သည္။

အေမွာင္ထဲမွာ ကားက ေက်ာ္ေမာင္းျပီးမွျပန္ေကြ႕ရွာရာ စုိက္ပ်ဳိးေရး၊ သစ္ေတာ၊ ေမြးျမဴေရေဆးတကၠသိုလ္ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ တစုတည္း ေတြ႕ေတာ့သည္။ညမီးႏွင့္ လွ်ပ္စီးမ်ားေအာက္ သုေတသနပ်ဳိးခင္းမ်ားထင္ေရာ့၊ စုိက္ခင္းေတြ ပင္ပ်ဳိေတြဆီ ေငး ရင္း ဤတကၠသိုလ္ေက်ာင္း၏ သမုိင္းထဲကပုံရိပ္ေတြကုိ အျမန္ရစ္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ စုိက္ပ်ဳိးေရးေကာလိပ္သက္တမ္းပါ ထည့္တြက္လွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း ၉ဝ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ လူဆုိလွ်င္ အေတာ္ကုိ ေလာကဓံေပါင္းစုံၾကဳံဖူးျပီျဖစ္သည့္ အဘုိးအုိအရြယ္။ ဤ ေက်ာင္း ေတာ္မႏၱေလးမွာရွိစဥ္ ေခတ္ဆီက အစဥ္အလာေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ၾကား မွတ္ဖူးခဲ့သည္။ မႏၱေလး စုိက္ပ်ဳိးေရးတကၠ သုိလ္ကုိက်ေနာ္တုိ႔က အရိပ္ျပဇာတ္ေတြႏွင့္ တြဲမွတ္မိေနသည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ားက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ကျပေလ့ ရွိသည့္ အရိပ္ျပဇာတ္ေတြ အင္မတန္ေခတ္စားသည္။ ထုိအထဲမွာမွ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲအေၾကာင္း တင္ဆက္သည့္ အရိပ္ျပဇာတ္တစ္ခုမွာ နာမည္ၾကီးသည္။ မန္းစုိက္ပ်ဳိးေရးတကၠသုိလ္မွ ဆရာမ်ားျဖစ္သည့္ ဦးသိန္းႏုိင္ (ယခု ဂုဏ္ထူးျမန္ မာစာ) ႏွင့္ ဆရာဦးလူနီ ပါခ်ဳပ္ျငိမ္းတုိ႔ လက္ရာေတြျဖစ္သည္ဟု မွတ္မိေနပါသည္။ ယေန႔ေခတ္ ဒီေက်ာင္းကေရာ အဲဒီလုိ အႏုပညာလႈပ္ရွားမႈေတြ လုပ္ႏုိင္မလား ေတြးမိသည္။

ဒါကေတာ့ အစဥ္အလာတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ အသက္သြင္းေပးႏုိင္သူေတြရွိလွ်င္ အားေကာင္းလာမည္ဟု ယုံၾကည္။ ခက္တာက ျမန္မာႏုိင္ငံ တကၠသိုလ္ေလာကတြင္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းေတာင္ ထုတ္ေဝခြင့္မရေသာ ေခတ္ေတြ၊ ႏွစ္ေတြမ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အႏုပညာအရည္အေသြးကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုိင္းက စုိးရြံ႕စိတ္ေတြျဖင့္ ဖိခဲ့ တားခဲ့သည္။ ႏွစ္ေတြကနည္း။ ယခုမွ ျပန္လက္တြဲခြင့္ရၾကျပီး အသိဉာဏ္ႏွင့္ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စေတြ ျမႇင့္တင္ဖုိ႔ အရွိန္ယူခါစ ျဖစ္ေသးသည္။

“တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ အသစ္က်ပ္ခြၽပ္ ငါ့ရဲ႕စတုိင္ကုိႂကြားရဦးမယ္ သိလား၊ ခမ္းနားထည္ဝါေတာ့ မထင္လုိက္နဲ႔ဦး။ ေခါင္း ေပၚမွာ ဝါးခေမာက္၊ ပခုံးမွာ ေပါက္တူး၊ ခါးမွာက ပုံပန္းမက် ေဘာင္းဘီပြၾကီးနဲ႔ ေျခမွာ တာယာဖိနပ္ဟဲ့၊ လွခ်င္သေလာက္ သာလွေနေတာ့တာ”

တစ္ခ်ိန္က သူငယ္ခ်င္းမတစ္ဦး၏ စုိက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္မွ ပါးလုိက္သည့္စာလႊာကုိ စိတ္ထဲ ျပန္ဖတ္မိေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေျမၾကီး၏သားသမီးမ်ားပီပီ ေျမနံ႔ရြံ႔နံ႔သင္းေသာဘဝျဖင့္ သူတုိ႔ ေနစဥ္ ကြင္းဆင္းၾကရသည္။ မုိးမလင္းခင္က ပ်ဳိးခင္းဝင္ရ ဆုိသည့္စာသားအတုိင္း စာမသင္ခင္ လက္ေတြ႕သင္ရကတည္းက မိတ္ကပ္နံ႔သာ အေဆာင္အေယာင္ ဆင္ခ်ိန္မရ။ ယခု လည္း ထုိက်င့္စဥ္မ်ား မေျပာင္းလဲ။ ေျပာင္းလဲ၍လည္း မရ။ ဒါသည္ပင္ စုိက္ပ်ဳိးေရးပညာသင္ရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိး။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္ေထာင္စုသည္ဟုိးေျမာက္ဖ်ားမွာ ေရခဲေတာင္ေတြရွိသလုိ ေတာင္ဘက္အစြန္းမွာလည္း ပင္ လယ္ကမ္းရုိးတန္းႏွင့္ ေျမာက္ဘက္ကုန္းေျမျမင့္ေတြမွာလည္း ခ်ယ္ရီ၊ လက္ဖက္၊ လိေမၼာ္စုိက္ရေသာေျမ၊ အလယ္ပုိင္း တေၾကာမွာေတာ့ ေဆးရြက္ၾကီး၊ ပဲ၊ င႐ုတ္၊ ႏွမ္း စသည္ျဖင့္။ ေရာ္ဘာ၊ ဒူးရင္း၊ ၾကက္ေမာက္၊ မင္းဂြတ္ျဖစ္ထြန္းေသာ ေျမ လည္းရွိေသး။ ဆုိလုိသည္က တကယ္ကုိေျမအမ်ဳိးစုံ၊ သဘာဝမ်ဳိးစုံ ရွိေနသည္။

ဒီျပည္ေထာင္စုထဲမွာ စုိက္ပ်ဳိးေရးသိပၸံေက်ာင္းေတြ အတန္အသင့္ရွိေနေပမယ့္ တကၠသိုလ္ကေတာ့ တစ္ခုတည္း။ ကြန္ ပ်ဴတာ၊ နည္းပညာတုိ႔လုိ တကၠသိုလ္ မခ်ဲ႕ႏုိင္ေသး။
ေက်ာင္းဝင္းထဲ ေလွ်ာက္လာရင္းက ဤတကၠသိုလ္မွ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုလည္း လြမ္းစိတ္ျဖင့္ တမ္းတမိေသးသည္ သကၠရာဇ္ ၂ဝဝဝ ေက်ာ္ကာလေတြက ျဖစ္မည္၊ ျပည္ပေရာက္ပညာရွင္တစ္ဦးက ျမန္မာျပည္သုိ႔ျပန္လာ၍ ေလဆိပ္၌ပင္ ဆႏၵျပမည္ဆုိသည့္သတင္းက ျပည္လုံးႏွံ႔ တုန္လႈပ္သြားသည္။ ႏုိင္ငံေရး၊ အက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး ေတာင္းဆုိသည္။မည္းေမွာင္မြန္းက်ပ္ေနသည့္ ႏိုင္ငံေရး ရာသီေအာက္၊ ေရာက္ေနသည့္အခုိက္မုိ႔ သတင္းက ထုထည္ၾကီးသည္။ အား ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ လူေတြထဲ တုိက္ခတ္၏။ ထုိပညာရွင္ၾကီးအားစာင့္ေမွ်ာ္ဆဲမွာပင္ သူ႔ခမ်ာ ျမန္မာျပည္ေျမၾကီးပင္ နင္းခြင့္ မရလုိက္ေၾကာင္း သတင္းရလုိက္ၾကသည္။ အက်ဥ္းက်ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား မခ်င့္မရဲခံစားၾကရတာ မွတ္မိေသးေတာ့ ထုိသူ ကားယခု စုိက္ပ်ဳိးေရးတကၠသုိလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းဖူးသူ ေဒါက္တာ ဆလုိင္းထြန္းသန္းပင္။ ပါေမာကၡဘဝ မွာ ကတည္းကတာယာဖိနပ္စီး ဦးထုပ္စုတ္ေဆာင္းကာ ကြင္းဆင္းသင္ျပခဲ့သူအျဖစ္ နာမည္ၾကီးခဲ့သူ။ ဤေက်ာင္း၏ စံျပပုဂၢဳိလ္ တစ္ဦး။
*-*-*

ေဟာေျပာပြဲစျပီး ခန္းမက်ယ္ထဲ ပရိသတ္အျပည့္။ မုိးကၾသဘာေပးေရာ့ထင့္၊ သြပ္မုိးေပၚ တေျဗာင္းေျဗာင္း အဆက္မျပတ္ က်သံကုိ လႊမ္းေအာင္ ေဟာရေတာ့မည္။ ေရွ႕က ဆရာႏွစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဆရာေမာင္သာခ်ဳိႏွင့္ ဦးဘုန္း (ဓာတု) တုိ႔မွာ မုိးသံ ကုိေက်ာ္ေအာင္ ကုန္းေအာ္ေနၾကရရွာသည္။

အေရးထဲ လွ်ပ္စစ္ဌာနနကလည္း အစဥ္အလာမပ်က္ ဓာတ္အားေပးပုိ႔မႈ ပ်က္ကြယ္သြားရေသး။ မီးစက္ႀကီး အေျပးအလႊားဖြင့္ ကာအခမ္းအနား ဆက္ရေတာ့သည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ခန္းမအဝင္မွာစာအုပ္စင္ေတြ စီတန္းၾကဳိခဲ့သည္ကပင္ စာျမတ္ႏုိးသူေတြ အတြက္ အေမာေျပစရာေတာ့ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္။
*-*-*

ေနာက္ေန႔တြင္ ေရးသူ၊ ဖတ္သူ ေဆြးေႏြးပြဲ ရွိျပန္သည္။ အခန္းထဲမဝင္မီ ၾကဳိဆုိသည့္ ေက်ာင္းသားက အားတုံ႔အားနာဆုိသည္ “ေဟာေျပာပြဲ ညေလာက္ေတာ့ လူမမ်ားေတာ့ ဘူး”တဲ့။ ဒါက သဘာဝက်ပါသည္။ ေဟာေျပာပြဲဆုိတာက နားေထာင္ရုံသက္ သက္၊ ေဆြးေႏြးပြဲဆုိသည္က ေမးၾက၊ ေျဖၾက ကုိယ္တုိင္အားထုတ္ရမည္ မဟုတ္ပါလား။

ေခတ္ေဟာင္းတေလွ်ာက္ ရွည္လ်ားသည့္ကာလထဲနားေထာင္ဖုိ႔သာ အေလ့အထမ်ားခဲ့သမွ် ေမးခြန္းထုတ္ရန္ အခြင့္အလမ္း နည္းခဲ့သည္။ သည့္အတြက္ ေမးခြန္းထုတ္သူကနားေထာင္သူထက္ နားတာေတာ့ မဆန္းပါ။ ေနာင္ဆုိလွ်င္ နားေထာင္သူမ က ေျဖဆုိသူ၊ ေဆြးေႏြးသူေတြပါ ရာႏႈန္းတက္ေစရမည္ဟုသာ ယုံထားၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ၏အမ်ားစု ေမးခြန္းေတြမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝႏွင့္ ပညာေရးအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္သည္။ လူတုိင္း ဘဝယုံၾကည္ရာဆီ ခ်ီရင္းၾကဳံရသည့္ အတား အဆီးေတြ ဘယ္လုိေက်ာ္ျဖတ္ရမလဲဆုိတာေတြလည္း ပါသည္ေပါ့။ ဤေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ဆရာေမာင္သာခ်ဳိမပါႏုိင္ေတာ့။ ခရီးဆက္ျပီမုိ႔ က်န္သူႏွစ္ေယာက္သာ အလွည့္က်ေျဖၾကရသည္။ သုံးနာရီခန္႔ၾကာသည္ဆုိေတာ့ မည္မွ် အေမးအေျဖေတြ မ်ားခဲ့သည္ဆုိတာ မွန္းဆႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

ေမးရင္းေျဖရင္းက ဒီေက်ာင္း၏ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ ဤေက်ာင္းသည္ အားလုံးနီးပါး ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္း စားေတြ။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွလာျပီး ဒီမွာ အတူေန၊ အတူထြန္ယက္၊ အတူပ်ဳိးၾကဲ ေပါင္းသင္းေနၾကသူမ်ားမုိ႔ ေက်ာင္းစာႏွင့္ မဆုိင္သည့္ ဘဝျပႆနာ၊ ေန႔စဥ္ကိစၥေတြအပါအဝင္ ဘာအေရးကိုမဆုိ အတူတုိင္ပင္ ရင္ဖြင့္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသား ခ်င္းသာမကပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြႏွင့္လည္းရင္ဖြင့္ ခြင့္ရသည္။ နယ္စုံကေရာက္လာသည့္ မိသားစုအၾကီးၾကီးလုိ ျဖစ္ေန သည္မုိ႔ ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးသည္ဆုိရမလား။ တုိင္ပင္အေျဖရွာၾကသည့္ ဓေလ့တစ္ခု အခုိင္အမာ ရထားသည္။ ဒါကုိ သူတုိ႔အား လုံး ေက်ေက်နပ္နပ္ ရွိၾကတာလည္း ေတြ႕ရသည္။

ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၏ မိသားစု စိတ္က ေက်ာင္းသားေတြအတြက္လုံျခဳံသည့္ ရင္ခြင္လုိ၊ ရဲတုိက္ၾကီးလုိ ျဖစ္ေစသည္ဟု ဧည့္သည္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ျမင္ပါသည္။ ဤေျမေပၚအတူခုတ္ထြင္ စုိက္ပ်ဳိး၊ ေန႔စဥ္ေလအတူရူ၊ ထမင္းလက္ဆုံဟင္း တစ္ခြက္တည္း လက္ဆုံေနရင္း ဘဝေတြ တသားတည္းျဖစ္သြားပုံရသည္။ ေက်ာင္းျပီးသြားသည့္တုိင္ သူတုိ႔ခ်စ္ျခင္းေတြက ျပီးမသြားၾက။

မုိးကုပ္စက္ဝုိင္းေအာက္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ စုိက္ခင္းေတြ အပင္ေတြႏွင့္ စိမ္းစုိေသာ ကမာၻေျမျပင္တြင္ ငါတုိ႔ေက်ာင္း က ဘယ္သူ႔လက္ရာပါလိမ့္ဟု သူတုိ႔ေတြးမိၾကသည္။

လူဦးေရက တုိးလာ၊ ေျမလႊာက ခ်ဲ႕စရာမရွိဘဝတြင္ တုိးထုတ္ရိကၡာေတြျမင္တုိင္း ဒီေက်ာင္းေတာ္နဲ႔တုိ႔လုပ္အားလည္း ပါပါ တယ္။ သူတုိ႔ရုိးသားစြာ ဂုဏ္ယူၾကေပမည္။ ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက က်ေနာ့္ကဗ်ာႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမးသည္။ ထုိကဗ်ာကုိ ယခုအမွတ္တရ ျပန္မိတ္ဆက္လုိက္ပါရေစ။

“ကံဆုိးတာပဲ၊ မင္းေဝစု သစ္သီးခမ်ာ ပုပ္ေနရွာေပးသာေပးပါ အဲဒီအထဲမ်ဳိးေစ့ေတာ့ ပါမွာမလြဲ”

ဒီေက်ာင္းအတြက္ သင့္ေလ်ာ္မည့္ကဗ်ာဟု က်ေနာ္ယူဆပါသည္။ ဒီေက်ာင္းေျမေပၚ သူတုိ႔ၾကဲခဲ့သည့္ မ်ဳိးေစ့ေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္ေတြးၾကည့္ေနပါသည္။

ေက်ာင္းေနဖက္ခ်င္း သံေယာဇဥ္မ်ဳိးေစ့ေတြလည္း ပါမည္။ ကမာၻေျမႏွင့္ လူသားေတြအေပၚ ခ်စ္ျခင္းမ်ဳိးေစ့ေတြလည္း ပါ မည္။ ျပီးေတာ့...။

#မင္းကုိႏုိင္
(၆ ဇြန္၊ ၂ဝ၁၇၊ အဂၤါေန႔၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁၃၈)