ေမာင္ရစ္ - နာေရး ဆိုလို႔
(အေတြးအျမင္၊ အုပ္ ၃၀၀ ျပည့္၊ ဇူလိုင္ ၂၀၁၇) မိုးမခ၊ ဇြန္ ၂၉၊ ၂၀၁၇
မိခင္ဆုံးျပီဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ျဗဳံးစားၾကီးလုိပဲ။ တကယ္တန္းက ျဗဳံးစားခ်ည္းမဟုတ္ပါဘူး။ တလေက်ာ္ေလာက္အလိုကတည္းက ေနမေကာင္း၊ ေဆးရုံတက္ စသည္ျဖင့္ ညီမေလးတေယာက္ အေမ့အတြက္ အလုပ္မ်ားေနကတည္းက စဥ္းစားမိေနတာ။ ေမြးေန႔တုန္းကေတာင္ အေမ့ကို ရည္ရြယ္ျပီး ေမြးေန႔ဆိုလို႔ ဆိုျပီး စာေလး ေရးမိေသးတယ္။ မိမိ(ညီမေလး) ကေတာ့ သူေဆးရုံကို အေခါက္ေခါက္ အျပန္ျပန္သြားခဲ့ရတဲ့ လမ္းကေလးကို စာေလးေရးတယ္။ စာ ၂ေစာင္လုံးကေတာ့ အေမျပန္ေနေကာင္းရင္ ဖတ္ဖို႔ေနမွာေပါ့ေလ။ ခုေတာ့လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
ဆုံးတဲ့မနက္က (သူတို႔ဆီမွာ ညေနဘက္ေနမွာပါ) အေစာၾကီး ေဖ့စ္ဘြတ္ဖုံးကေလးက ျမည္လာတယ္။ အယ္လ္ေအမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့သမီးကို အားလပ္ရက္သြားအေခၚ ျပန္မယ့္ေန႔ေပါ့။ ရန္ကုန္အခ်ိန္ ညေနခင္းေတြ၊ ဆန္ဖရန္အခ်ိန္ မနက္အခ်ိန္ေတြ ဖုံးျမည္ရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ အျမဲစိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က သတင္းဆိုးေတြက အျမဲသည္လို ၀င္ေနၾကပါ။ သတင္းဆိုးေတြကို မိုးမခ၀ိုင္းေတာ္သားေတြ မိတ္ေဆြေတြက သည္လို သတင္းပို႔ေလ့ ရွိတာကိုး။ ဦးကိုနီ အလုပ္ၾကံခံရတုန္းက မနက္ ၃ နာရီၾကီး ဖုန္း၀င္လာတာ။ အဲသည္လိုမ်ဳိးဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိသိၾကီးနဲ႔ ဖုံးကိုင္လိုက္ရတယ္။ မိခင္ဆုံးျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိရတယ္။ ဟိုတယ္ကုတင္တဖက္မွာ အိပ္ေနတဲ့ သမီးက ၾကားေတာ့ တိတ္တိတ္ေလး ၾကိတ္ငိုေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ခံႏိုင္ရည္ ရွိသလဲ မသိေတာ့ သည္လိုပဲ ေတြးေန ေငးေနမိတာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္သတင္းဆုိးေတြဆိုရင္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာကို ဖြင့္ျပီး ခ်က္ျခင္း သတင္းေရးရတယ္၊ သတင္းပို႔ရတယ္။ အခုကိုယ့္မိသားစုသတင္းဆိုေတာ့ ဘယ္ကိုမွ ပို႔လို႔မရဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ဖာသာကိုပဲ သတင္းျပန္ပို႔ေနရတာ။
ဘဘၾကီးဆုံးတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိတယ္။ အဖိုးက ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ျပီး ဆုံးတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ ေဆးရုံမွာ သတိမရဘဲ ေျမာေနတာ တပတ္ေလာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဆးရုံ ကုတင္ေဘးမွာ သြားထိုင္ေနလိုက္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္စိေရွ႔မွာ ဆုံးသြားတယ္။ ဘဘၾကီးက အေစာကတည္းက ေသတမ္းစာေရးထားျပီးသားဆိုေတာ့ ေသတာနဲ႔ ေနာက္ေန႔ ၾကံေတာမွာ အသုဘခ်ျပီး မီးရွဳိ႔ သျဂိဳဟ္လိုက္တယ္။ ကိစၥနည္းတာေပါ့ေနာ္။ ရက္လည္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကၽြးပါတယ္။ အဲသည္က်ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ သတင္းေလး ဘာေလး ေမးၾကေပါ့။ ေဆးရုံကို လိုက္ျပီး မၾကည့္ႏိုင္တာက ေမေမၾကီး၊ က်ေနာ့္အဖြားပါ။ သူက အိမ္မွာ အိပ္ယာထဲေနရသူဆိုေတာ့ က်န္ရစ္သူေတြ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္မွာ ဘဘၾကီး ျပန္ပါမလာတာကို သူသိတာေပါ့။ ေအးေလ ... လူေတြဆိုတာ ခြဲရတဲ့ အခ်ိန္က် ခြဲၾကရတာခ်ည္းမဟုတ္လား။
ေမေမၾကီး ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔နားမွာ မရွိဘူး။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ။ ႏိုင္ငံျခားေလး ဘာေလး ထြက္အုံးမယ္လို႔ သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ မင္းက ျပန္လာဦးမွာလားလို႔ ေမးတယ္။ ျပန္ေတာ့ ျပန္လာမွာေပါ့လို႔ ေျဖခဲ့တယ္ ထင္တာပဲ။ ေနာက္ တႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဆုံးတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မလြတ္လပ္တဲ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြနဲ႔ အိမ္ျပန္လို႔ မရေတာ့ တေန႔ေလာက္ေတာ့ ေျခဦးတည့္ရာ ေလ်ာက္သြားေနလိုက္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းထဲ ၀င္ျပီး တပည့္ေတာ္အဖြား ဆုံးလို႔လို႔ ထိုင္ေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးတပါးကို သြားေလ်ာက္တယ္။ ဘုန္းၾကီးက ပရိတ္ရြာ အမွ်အတန္းေ၀ေပး၊ ကုသိုလ္ေတြ လုပ္ေပးတယ္။ အိတ္ထဲပါတဲ့ ပိုက္ဆံေလး လွဴျပီး ျပန္ခဲ့တာ။ သည္လိုပဲေပါ့ေနာ္။ ေမေမၾကီးတုန္းကလည္း ဘဘၾကီးလိုပဲ ေနာက္တရက္ မီးသျဂိဳဟ္လိုက္တာပါပဲ။
ေနာက္ေတာ့ အေ၀းျပည္ပမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ ေသကြဲ ရွင္ကြဲေတြ ကြဲရ၊ ခြဲရတဲ့သူ ျမန္မာမိသားစုေတြနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ေက်ာခ်င္းကပ္ျပီး ေနခဲ့ၾကရတာဆိုေတာ့ ဒါေတြက ထုသား ေပသား က်ေနခဲ့ၾကျပီ ထင္တာပဲ။ ေရွာင္လို႔မွ မလြတ္ႏိုင္တ့ဲ ကိစၥေတြကိုး။ ျမန္မာျပည္က သတင္းေတြမွာ ေသကြဲ ရွင္ကြဲေတြအတြက္ မိုးမခမွာ အျမဲ နာေရးသတင္းေတြ ေရးေနရသူ၊ ျပင္ဆင္ေပး ထုတ္ျပန္ေပးေနရတာဆိုေတာ့ ခံႏိုင္ရည္တုိ႔ စာနာမႈတို႔ေတြ ေျဖသာမႈေတြလည္း ရွိမိတယ္ ထင္တာပါပဲေလ။
ေနာက္ ကိုယ့္အနီးအနားမွာ ကိုယ့္မိသားစုလို ဘခင္လို အဖိုးလိုမ်ဳိး ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဆရာဦးတင္မိုး ဆုံးသြားတာ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ မဆုံးခင္တုန္းက ကိုယ့္ဆီမွာ အဆုတ္အေအးမိလို႔ ေဆးရုံေတာင္ တက္ခဲ့ရေသးတာ။ ျပီးေတာ့ ကိုဇာဂနာ့ အေဖနဲ႔ အေမဆုံးတယ္။ ကိုဇာဂနာက ေထာင္ထဲမွာ။ ေထာင္ထဲကေန သူစာေရးေတာ့ သူ႔စာေတြထဲမွာ အေဖနဲ႔အေမနဲ႔ ျပန္ မေတြ႔ၾကရေတာ့မယ့္ နမိတ္လိုမ်ဳိး သူေရးထားတာ။ တကယ္လည္း ဆရာနန္းညႊန္႔ေဆြနဲ႔ ဆရာမေဒၚၾကည္ဦးတို႔ ဆုံးပါးသြားခဲ့တာပဲ။
ေနာက္ေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္မိသားစုအေၾကာင္းကို စဥ္းစားတယ္။ က်ေနာ္မိသားစုဆိုတာက ျမန္မာျပည္က က်န္ရစ္သူ အေဖနဲ႔ ညီမေလး မိသားစုပါ။ တသက္လုံး ၃ ေယာက္ (အေဖ၊ အေမ၊ သမီး) တဘ၀၊ တမိသားစုလို ေနလာခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ က်န္ရစ္သူေတြ ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္ၾကမလဲေပါ့။ အေဖကေတာ့ သူေနသာသလို သူ႔အိမ္သူ ျပန္သြားပါျပီ။ ညီမေလးကေတာ့ နာေရးအတြက္ ေ၀ယ်၀စၥေတြနဲ႔ က်န္ရစ္တာေပ့ါ။ ေဆးရုံတို႔ ေရခဲတိုက္တို႔။ ေတာ္ေသးတာက ေဆြမ်ဳိး မိတ္ေဆြေတြက ၀ိုင္း၀န္းေပးၾကေတာ့ စိတ္အနည္းငယ္ သက္သာရာရမွာပါ။ မိသားစု ထုံးစံအတိုင္း ေနာက္တရက္မွာပဲ ေရေ၀းမွာ သျဂိဳဟ္လိုက္ပါတယ္။ မိသားစုနာေရးကို မိသားစု ၂ဦးတည္းနဲ႔ အားတင္းျပီး ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ညီမေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ဳိးေတြက အတင္း၀ိုင္းျပီး နားလည္ျပီး အားေပးကူညီခဲ့ၾကတာကို က်ေနာ္က အေ၀းကေန ေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ျပန္ရပါမယ္။ သည္လို စဥ္းစားတယ္။ သူတို႔ ၂ဦးတည္း တဘ၀ ဆက္ျပီး ေနလို႔မွ မျဖစ္တာကိုး။ သြားအားေပးရတာ ေ၀ယ်၀စၥေတြ ကူလုပ္ေပးရတာ၊ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံရမွာ ဘာညာေတြ ကူ လုပ္ေပးရမွာေပါ့။ က်ေနာ့္အိမ္သူကလည္း လိုက္မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း အားရွိ၊ မိသားစုလည္း အားရွိမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ သမီးကို ေမးရျပန္တယ္။ သမီးအဖြားနာေရး ျပန္လိုက္မလားလို႔။ သူက ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းက တပတ္ေလာက္ ပ်က္ရမွာကိုးေလ။ သူက ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနရွာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္၊ သာေရးအတြက္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖူးတယ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ။ အခု နာေရးအတြက္ က်န္ရစ္သူမိသားစုေတြကို အားေပးကူညီဖို႔ ျပန္ရမယ္ဆိုတာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္တခုပါပဲလို႔။ ဒါနဲ႔ သူလည္း ျပန္မယ္ ဆုံးျဖတ္တယ္။ သူ႔ေျမးေလး ျပန္လာတယ္ဆိုရင္ သူ႔အဖုိးကေတာ့ အမ်ားၾကီး အားရွိျပီး ၀မ္းသာသြားလိမ့္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းတာ မွန္သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဖ သူ႔အဖိုးက ေတြ႔ေတာ့ ေျပာတယ္၊ မင္းတေယာက္ ျပန္လာရင္ ငါ့အတြက္ အေတာ္ပဲ စဥ္းစားထားတာ၊ မင္းမိသားစုအားလုံး ျပန္လာေတာ့ တကယ္ကို အားရွိမိတယ္၊ ၀မ္းသာမိတယ္တဲ့။ သမီးကလည္း သူ႔အဖုိးနဲ႔ သူ႔ေဒၚေဒၚေလးကို ဂရုတစိုက္ အားေပးတာ ေစာင့္ေရွာက္တာ လုပ္ေပးတာ ေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ၀မ္းသာမိပါတယ္။
က်ေနာ့္အိမ္က (ရန္ကုန္က အိမ္) သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ သီးသန္႔ နာေရးကိစၥကို ျဖတ္ေက်ာ္ ေဆာင္ရြက္သြားခ်င္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကပဲ သတင္းေမးသူေတြေကာ ကူညီခ်င္တဲ့သူေတြကိုပါ အေ၀းကေန ဖုံးေတြ ေဖ့စ္ဘြတ္ေတြ သုံးျပီး ဧည့္ခံရ စီစဥ္ေပးေနရပါတယ္။ ျခံထဲမွာ ဧည့္ခံေပးဖို႔ကို က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြကို အကူေတာင္းရပါတယ္။ ဆန္းေဒးက နာေရး၊ မန္းေဒးက သျဂိဳဟ္၊ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဂၤါမွာ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ဖို႔ လုပ္ၾကတာ၊ ၾကာသာပေတးမွ ရန္ကုန္အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တယ္။
က်ေနာ့္အနားက မိတ္ေဆြေတြက က်ေနာ့္ကို ဖုံးဆက္ သတင္းေမး အားေပးၾကတယ္။ ခုနင္က ေျပာခဲ့သလိုပဲ အေ၀းက က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြ မိသားစုေတြဆိုတာ သူတို႔ မိဘေတြ သားသမီးေတြနဲ႔ ေသကြဲ ရွင္ကြဲ ကြဲေနၾကသူေတြဆိုေတာ့ သူတို႔ အားေပးတာကို က်ေနာ္လက္ခံရတာ ရင္ထဲ မခ်ိပါဘူး။ က်ေနာ္က သူတို႔ထက္စာရင္ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္မိဘနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ ဆုံလိုက္ ရေသးတာကိုးေလ။
ေလယ်ာဥ္ကြင္း သြားတဲ့လမ္းက အဂၤါေန႔ညေနခင္း။ ရန္ကုန္မွာ ဗုဒၶဟူးမနက္ေပါ့။ လမ္းေပၚမွာ ရွိေနတုံး မိမိ (ညီမေလး) က ဖုံးဆက္ပါတယ္။ အေမ့အတြက္ နင္တခု လုပ္ေပးရမယ္ တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ တရားနာ ေကာင္းမႈျပဳရာ စြန္းလြန္းေက်ာင္းက ဆရာေတာ္က မိန္႔လိုက္တာတဲ့။ ဘာတဲ့လဲ ဆိုေတာ့ ... ေကာင္းမႈအမွ် လက္ငင္းေကာင္းေကာင္း ေပးေ၀ႏိုင္ေအာင္လို႔ က်ေနာ္က ဘုန္းၾကီး၀တ္ရမယ္၊ ဦးပဇင္းတက္ရမယ္တဲ့။ ဟိုက္ ဆိုျပီး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဘုန္းၾကီး၀တ္တယ္ဆိုတာ လြယ္မွ မလြယ္တာ၊ ျပီးေတာ့ စြန္းလြန္းေက်ာင္းက တရားတိုက္ဆိုေတာ့ တေန႔ကို ၆ နာရီေလာက္ တရားထိုင္ရတာ။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ၾကီးက လူသာ လာခဲ့၊ ဘာမွ မလိုဘူး၊ ဘုန္းၾကီး၀တ္ သင္ကန္းစီးေပးမယ္လို႔ အာမခံတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ရတာေပါ့။
ေအးေလ ... ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးအေနနဲ႔ ေကာင္းမႈ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို ကုသိုလ္ လုပ္ထားလို႔လဲ ျပန္ေတြးရင္ က်ေနာ့္မွာက ေတာင္တလုံး ေျမာက္တလုံးမုိ႔လား။ ဒါနဆိုျပီးေတာ့ လွဴတန္း ထားတာေတြ အခု လွဴတန္းတာေတြကို ေတြးျပီး အမွ်ေ၀ရမွာလား။ သီလဆိုျပီးေတာ့ ေစာင့္ထိန္းထားခဲ့တာေတြ လက္ငင္းအခု ေဆာက္တည္ေနတာေတြကို တိုင္တည္ျပီး ကုသိုလ္ေပးေ၀ရမွလား။ ျပီးေတာ့ က်င့္ၾကံေဆာက္တည္ခဲ့ေသာ ၀ိပသနာကုသိုလ္ဆိုတာကလည္း ဘယ္မွာတုံး။ ကိုယ့္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ တိတိက်က် ရွိလို႔ ျပႏိုင္လို႔လား။ သည္လိုမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လူတေယာက္ဟာ ကိုယ့္မိခင္ ကြယ္လြန္တဲ့အခါ ကုသိုလ္အမွ်ေပးတဲ့အခါ ေကာင္းမြန္တဲ့ ကုသိုလ္ကံအလုပ္တခုခု ခ်က္ျခင္း လက္ငင္းလုပ္ကိုင္ ေဆာက္တည္ျပီး အမွ်အတန္းေ၀ရတာ သာဓုႏုေမာ္ ေခၚဆိုခြင့္ေပးႏိုင္ရတာ အေကာင္းဆုံး မဟုတ္ဘူးလားဆိုျပီး ေတြးမိပါတယ္။
က်ေနာ္ မိန္းမနဲ႔ သမီးကေတာ့ က်ေနာ္ သက္ျပင္းတခ်ခ်နဲ႔ စိတ္ကို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္အားေပးေနပုံကို ၾကည့္ျပီး ျပဳံးခ်င္ၾကပါတယ္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တာပဲ။ သူတို႔က ဘုန္းၾကီး၀တ္ပါလား၊ ပဇင္းတက္ပါလား ဆိုရင္ ဟိုေရႊ႔ ဒီေရႊ႔ လုပ္ျပီး ေရွာင္လႊဲေနၾက၊ ဒါကို အေရးတယူ မစဥ္းစားခ်င္တဲ့ ေ၀ေလေလတေယာက္ ဟင္းခ်ေနတာကို ၾကည့္ျပီး ရယ္ခ်င္စရာေပါ့။ အခုက်ေတာ့လည္း သည္နည္းလမ္းဟာ အေကာင္းဆုံးအေျဖတခု ျဖစ္သြားတာကိုး။
က်ေနာ္တို႔ရဲ့ မိသားစုအေၾကာင္း (ရန္ကုန္အိမ္မွာ က်န္ရစ္တဲ့ မိသားစု) ကို ဘယ္လိုအားေပးရမလဲ ေတြးမိတယ္။ က်ေနာ့္ အဖိုးအဖြား အေဖအေမ က်ေနာ္နဲ႔ ညီမေလးတို႔ မိသားစု ၆ေယာက္ ရွိခဲ့စဥ္ကတည္းက စာေပ အႏုပညာရယ္ မိသားစုရယ္ သေဘာထားခ်င္း မွ်ၾကတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းရယ္နဲ႔ပဲ တည္ေဆာက္ျပီး ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာပဲ လုပ္ျပီး ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာကို မလုပ္ဘဲ ေနခဲ့ၾကတာ။ မလုပ္ခ်င္တာဆိုတာက ကိုယ္မခ်စ္ခင္ မႏွစ္သက္တဲ့ လူေတြ၊ အလုပ္ေတြ၊ အယူအဆေတြနဲ႔ ကင္းကင္းေနတာမ်ဳိးေပါ့။ အဲသည္ေတာ့ အခက္အခဲေတြ ၾကပ္တည္းတာေတြေတာ့ ရိွၾကတာခ်ည္းေပါ့။ အဲသည္လိုနဲ႔ တသက္လုံးေနထိုင္ခဲ့ျပီး အဘိုးအဘြားကြယ္လြန္သြားေနေတာ့လည္း ခုနင္က တန္ဖိုးေတြနဲ႔ က်န္ရစ္သူေတြအဖို႔က ေနေပ်ာ္ စားေပ်ာ္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနခဲ့တာပါပဲ။ အခုလည္းဘဲ သည္လိုပဲ ဆက္ေနၾကရင္းကေန ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာေတြ ကိုယ္မေပ်ာ္ပိုက္တာေတြနဲ႔ အသက္ရွင္သန္ေနခဲ့တာမဟုတ္၊ ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့တဲ့ အလုပ္ေတြ မိသားစုေတြနဲ႔ တသက္တာေနျပီး ခြဲရမယ့္အခ်ိန္ ခြဲၾကရတာမို႔ ေက်နပ္စရာလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္တမ္းကေတာ့ အဲသည္လိုပဲ ေရွ႔ဆက္ျပီး မခြဲမခြာ ေနခ်င္ေသးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခြဲရခ်ိန္မွာ ခြဲရတာပါ။ သည္ေတာ့ မိသားစုဟာ အတက္အက် အဆိုးအေကာင္းေတြကို အတူတကြ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကျပီးသားဆိုေတာ့ နာေရးကိစၥဆိုသည္မွာလည္း မိသားစုခ်ည္းသီးသန္႔ပဲ ျဖတ္သန္းခ်င္ၾကတာ၊ သူတို႔သီးသန္႔ကိစၥတခုတည္းအျဖစ္နဲ႔သာ ရင္ဆိုင္လိုတာ မဆန္းပါ။ ဒါေပမယ့္ လူဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေနထိုင္ရတာမို႔လား၊ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔အတူ ခ်စ္ခင္ယုံၾကည္သူေတြကလည္း သာေရးကိုသာမက နာေရးကိုလည္း အတူတူ အားေပးကူညီျဖတ္သန္းလိုၾကတာ ပုံမွန္ကိစၥပါ။ နားလည္ေပးရမွာပါ။ သူတို႔ခ်ည္းသီးသန္႔ နာေရးလုပ္ကိုင္ေနတာထက္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ၀ိုင္း၀န္းၾကတာကို လက္ခံရမွာ။ သည္အတြက္ က်ေနာ္က အဲသည္ေနရာမွာ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္ရတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ သတင္းလာေမး အားေပးၾကသူေတြကို လက္ခံၾကိဳဆို ဧည့္ခံေပးရတာေပါ့။
သည္လိုနဲ႔ ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္ကို အိမ္နားက ဣစာရာမေက်ာင္းမွာ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြရဲ့ ေ၀ယ်၀စၥ လုပ္အား အလွဴေတြအျပင္ သကၤန္းအလွဴေတြ ၀တၳဳပစၥည္းအလွဴေတြကို အေဖနဲ႔ ညီမေလး ဆႏၵနဲ႔အညီ အလွဴခံဌာနေတြ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေပးလွဴျဖစ္ပါတယ္။ ဆြမ္းေကၽြးျပီး ညေနက်ေတာ့ တခါတည္း ျပည္လမ္း ၇မိုင္က စြန္းလြန္းဂူေက်ာင္းတိုက္ကို မိသားစုေတြက က်ေနာ္ကိုရင္ၾကီး စ၀တ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မီ ခရီးဆက္ၾကရပါေတာ့တယ္။
ျပည္လမ္း ၇မိုုင္က စြန္းလြန္းေက်ာင္းဆိုုတာ ဘဘၾကီးနဲ႔ ေမေမၾကီးတို႔ရဲ့ တရားစတင္အားထုတ္ရာ မွီခို ဆည္းကပ္ရာ ၀ိပသနာေက်ာင္းပါ။ သူတို႔ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္မွာ ကိုလိုနီေခတ္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ရုန္းကန္ခဲ့ၾက။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္မွာ လြတ္လပ္ေရး အသီးအပြင့္ကို ခံစားခဲ့ၾက။ မိသားစုဘ၀ေတြကို ထူေထာင္။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္မွာ တပါတီဆိုရွယ္လစ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြကေန ျဖတ္ေတာက္ခဲ့။ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္မွာ သူတို႔တေတြ တရားအားထုတ္ဖို႔ လမ္းစကို စြန္းလြန္းမွာ ေတြ႔ခဲ့ၾကတာ။ အဲသည္ တရားလမ္းစကို သူတို႔ သားသမီးေတြ သူတို႔ေျမးေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့ၾကရာကေန အခု က်ေနာ့္အေမနာေရးက်ေတာ့လည္း အသက္ ၅၀ က်ေနာ္ဟာ အဲသည္ စြန္းလြန္းဂူေက်ာင္းကို ျပန္လည္ ဦးတည္ျပီး ေလွ်ာက္ေနျပန္ပါေပါ့လား။
လူသာ လာခဲ့ ဘာမွ မလုိဘူးလို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔လိုက္လို႔ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို လာခဲ့ၾကတာ၊ က်ေနာ့္မွာ ပုဆိုးနဲ႔ တီရွပ္တထည္သာပါပါတယ္။ ေခါင္းတုံးစရာ ဂ်ဳပ္ကို သံဃာေတာ္တပါးက စီစဥ္ပါတယ္။ စၾကၤန္လမ္းတေနရာက ေရအိုးစဥ္နဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းနားမွာ ရဟန္းတပါးက ေခါင္းတုံးတုံးေပး။ ခၽြတ္ထားတဲ့ တီရွပ္နဲ႔ ကိုယ္လက္သုတ္သင္၊ သူမ်ားဆီက ေခတၱငွားျပီး ေရလဲ၀တ္နဲ႔ ေရမိုးခ်ဳိးျပီး ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ဆြမ္းစားေဆာင္ကို ေန၀င္ရီတေရာမွာ ျပန္လာလို႔ ကိုရင္၀တ္ခြင့္ ရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းက သင္ကန္းတစုံကို ၀တ္ဆင္ေပးျပီး ေနာက္တစုံ၊ သပိတ္တလုံး၊ ဒုကုဒ္တထည္ကို ေနာက္ေန႔ မနက္အရုဏ္တက္ သိမ္တက္ ပဇင္းခံရန္အတြက္ ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒါပဲ။ ဖတ္ဖူးတယ္မို႔လား၊ လူဆိုတာ ေ၀ယ်၀စၥနည္းရမယ္၊ ငွက္ေတာင္ကဲ့သို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိရမယ္။ သာသနာေတာ္ထဲ၀င္ျပီး ဒုလႅဘရဟန္းခံဖို႔ ကိစၥနည္းနည္းနဲ႔ လုပ္ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ကိုရင္ျဖစ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀က က်န္ခဲ့တာဆိုလို ဖိနပ္တရံန႔ဲ လြယ္အိတ္တလုံးေတာ့ ပါခဲ့တာပဲ ရွိပါတယ္။ ကိုရင္ဘ၀ေရာက္ေတာ့ အရင္တုန္းက ၀တ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘြဲ႔ဘာရွိသလဲ ေမးပါတယ္။ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားျပီျဖစ္တဲ့ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ ဦး၀ိနရက က်ေနာ့္ကိုု ငယ္စဥ္ ကိုရင္၀တ္ေပးခဲ့တုန္းက ေပးခဲ့တဲ့ ဘြဲ႔က 'ပိေ႑ာလ' ဆိုတာပါ။ အရင္တုန္းကေတာ့ 'ပိန္' ဆိုတာ ပါလို႔ မၾကိဳက္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ဒီဘြဲ႔ေလးက ကိုယ့္အတြက္ အမွတ္တရ အစြဲအလန္းျဖစ္သြားပါျပီ။ အဲသည္ 'ပိေ႑ာလ' ဘြဲ႔ကို ပဲ ျပန္ေလ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရင္ပိေ႑ာလေပါ့။
ဟုိးအရင္တုန္းက အတုိင္းပါပဲ။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းကေန သံဃာေတာ္မ်ား သီတင္းသုံးရာ အေဆာင္ကို ရဟန္းတပါးက လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ျခင္ေထာင္ရယ္၊ ေခါင္းအုံးရယ္၊ ျခံုစရာ ေစာင္တထည္ရယ္ကို မိသားစုက ကမန္းကတမ္း စီစဥ္ေပးပါတယ္။ သၾကၤန္နားနီးေတာ့ တရားစခန္းမဖြင့္ေသးခင္မို႔ သံဃာေဆာင္က ရွင္းလင္းလို႔ အခန္းလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီး။ သတ္မွတ္တ့ဲ အခန္းမွာက ကြပ္ျပစ္နဲ႔ ဖ်ာ ၂ခ်ပ္ အေနေတာ္။
အဲသည္မွာ အေတြးေပါက္မိတာက အခုအခ်ိန္မွာ လူဘ၀ကေန ခ်ဳပ္ျပီး ကိုရင္ဘ၀ ရဟန္းဘ၀ကို ေျပာင္းသြားတာ။ ညေနခင္းဆိုေတာ့ မီးေလးေတြက မပြင့္တပြင့္နဲ႔။ မႈိင္းမႈန္လို႔ ေနတယ္။ တိတ္ဆိတ္လို႔ ေနပါတယ္။ ကိုယ္သိတဲ့ ကၽြမ္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတြ အေဖာ္အေပါင္းေတြ အမွီအခိုေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ကုိရင္ဘ၀ကို ခံယူတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတာ္ၾကီးနဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတြက အဆင္သင့္ ၀တ္စရာ သင္ကန္း၊ ေနစရာ အမိုးအကာ၊ စားစရာ ဆြမ္းအတြက္ အဆင္သင့္ ရွိေနျပီးသား၊ ကိုရင္ဘ၀ေျပာင္းဖို႔အတြက္ နည္းနာ အစီအမံ လမ္းညႊန္ခ်က္ အျပည့္အစုံနဲ႔ ၾကိဳဆိုျပီး ကိစၥ ျပီးေအာင္ အဆင္သင့္ လုပ္ေပးၾကတာ။ နက္ျဖန္ကစလို႔လည္း ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဒုလႅဘရဟန္းျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ သိမ္၀င္ဖို႔ အျပည့္အစုံ ျပင္ဆင္ထားျပီးသား။ ရဟန္းဘ၀မွာ က်င့္ၾကံဖို႔ ၀ိပသနာကမၼဌာန္းတရားကလည္း ေစာင့္ၾကိဳေနျပီးသား။ အကုန္လုံးက ေနရာတက် အသင့္ျဖစ္ေနလို႔ပါလား။ ဘုရား တရား သံဃာေတာ္ေတြ ေက်းဇူးက ၾကီးလွပါလားလို႔ေပါ့။ က်ေနာ္ေတြးမိတာက ဗုဒၶဘာသာ၀င္မို႔၊ သံသရာကို ယုံၾကည္သူမို႔၊ ကံကံရဲ့ အက်ဳိးကို ယုံၾကည္သူမို႔ ဆက္စပ္ျပီး အေတြးေပၚမိတာပါ။ ငါ ေသမ်ားသာ သြားရင္ အဲသည္လို ေနာက္တဘ၀ ေနာက္တခါ ျဖစ္ပ်က္မႈမွာ အဲသည္လုိ ၀တ္စရာ၊ စားစရာ၊ ေနစရာ၊ က်င့္စရာ တရားနဲ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ပါဦးမလား။ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ပ်က္မႈေတြကို ရင္ဆိုင္ရပါလိမ့္မလဲ လို႔ပါ။ အခု သာမန္ လူဘ၀ကေန ကိုရင္ဘ၀ ေခတၱေျပာင္းတာမွာ ကံအက်ဳိးေပးေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ အဆင္ေျပေျပ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲသြားတာပါ။ စိတ္ထဲမွာ လုံျခဳံလို႔ ေနတာ။ ေအာ္ ဒီလုိမ်ိဳး ဘ၀ကူးေျပာင္းမႈ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ တန္ဖိုးၾကီးပါလားလို႔ ေတြးမိ ခံစားမိလိုက္တာပါ။
ဒါဆိုရင္ ဒီကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို အမွ်အတန္းေပးေ၀ျပီး ကြယ္လြန္သူ မိခင္နဲ႔တကြ သံသရာအဆက္ဆက္က သတၱ၀ါေတြကိုလည္း သာဓုႏုေမာ္ ေခၚဆိုႏိုင္ဖို႔ လုပ္ခြင့္ ျပဳခြင့္ရတာဟာလည္း ထူးျခားတဲ့ အက်ဳိးေပးမႈပါလား၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ ကုသိုလ္ကံအလုပ္ပါလား။ ဒါေၾကာင့္လည္း စြန္းလြန္းဆရာေတာ္က က်ေနာ့္ကို သည္အလုပ္ကို လုပ္ခိုင္းတာပါလား၊ လုပ္ခြင့္ရတာလည္း ကံေကာင္းလို႔ပါလားလုိ႔ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
ေနာက္တေန႔ ေ၀လီေ၀လင္း အရုဏ္တက္မွာ သိမ္တက္ျပီး ရဟန္းဘ၀ကို ေရာက္ပါတယ္။ မိခင္မကြယ္လြန္မီက အစြမ္းကုန္ ျပဳစုကုသခြင့္ရခဲ့တဲ့ ညီမေလးက မိခင္ကြယ္လြန္ျပီးေတာ့ သူလည္း တခုခု စြမ္းႏိုင္သေလာက္လုပ္ခ်င္ ကုသိုလ္ေတြ ျပဳခ်င္ေနေသးတာ။ အခုဟာက သူ႔အကိုကပဲ ရဟန္း၀တ္ရတယ္ ဆိုေတာ့ သိပ္ေက်နပ္ပုံမရပါ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သီလရွင္၀တ္ဖို႔ ေခါင္းရိတ္ရမွာ သိပ္မလိုလားေတာ့ အလွဴအတန္း ေ၀ယ်ာ၀စၥ စီစဥ္တာေတြ ေဆာင္ရြက္တာေတြကိုပဲ က််ေနာ့္ အိမ္သူနဲ႔ က်ေနာ့္ သမီးနဲ႔ (အရင္လူ႔ဘ၀က မိသားစုပါ) လုပ္ကိုင္ပါတယ္။ အေမမကြယ္လြန္ခင္က သူက ထြန္းေဖာင္ေဒးရွင္းကေန စာေပဆုရတယ္။ ၂၀၁၅ မွာ အဖိုးအဖြားေတြ ရာျပည့္ပြဲလုပ္ခဲ့ျပီး အမွတ္တရစာအုပ္ကို အဂၤလိပ္လို ေရးသား ထုတ္ေ၀ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါကို ပူပူေႏြးေႏြး ဆုရပါတယ္။ အေမေနမေကာင္းေတာ့ သူတဦးတည္း ဆုသြားယူရတာ။ ဆုေငြက ၁၅ သိန္းဆိုလား ရပါတယ္။ ေရႊတံဆိပ္လည္း ရတယ္ဆိုလားပဲ။ အခုေတာ့ သူလည္း ရဟန္းခံေပးရတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ကံေတြ လုပ္ရေတာ့ သိမ္ဆင္းမွာလည္း သံဃာေတာ္ေတြက က်ေနာ္အပါအ၀င္ ၁၅ ပါးဆိုေတာ့ အေတာ္ပဲ သံဃာတပါး ၁သိန္း သိမ္ဆင္း အေမ့အတြက္ ရည္စူးျပီး လွဴပါတယ္။ ဟန္က်တာေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ စြန္းလြန္းေက်ာင္းက သံဃာေဆာင္အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ အခန္း ၂ ခန္းစာလည္း အခြင့္အေရးၾကဳံၾကိဳက္လို႔ လွဴခြင့္ေတြ ရျပန္ပါတယ္။ တခန္းက ကြယ္လြန္သူ မိခင္ကို ရည္စူးျပီး လွဴတာ၊ တခန္းကေတာ့ ကြယ္လြန္သူ အဘိုးအဘြားေတြအတြက္ ရည္စူးျပီး လွဴတာပါ။
က်ေနာ့္အတြက္ ပိုျပီး ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ တရားျပန္ထိုင္ခြင့္ရတာပါ။ တခါထိုင္ရင္ ၂ နာရီေတာင္ တေန႔ ၃ ၾကိမ္ ထိုင္ရတာ ထိုင္ႏိုင္တယ္ မထင္ပါနဲ႔။ မထိုင္ႏိုင္လည္း ၾကိဳးစားျပီး ထိုင္ခြင့္ ၾကဳံရတာပါ။ အဘိုးေတြ အဘြားေတြ၊ ၂ဘက္ေသာ မိဘေတြရဲ့ မိသားစုေတြ မွီ၀ဲကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ရာမွာ ျပန္လည္ ဆုံစည္းခြင့္ရတာ တရားကုသိုလ္ကံ ျပန္ဆက္ရတာပါ။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ရဲ့ အိမ္သူနဲ႔ သမီးတို႔လည္း က်ေနာ္ ရဟန္းဘ၀ေရာက္ေနတုန္း မနက္တိုင္း လာျပီး တေန႔ ၂ နာရီ တရားထိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရၾကတာ။ သူတို႔လည္း တရားထိုင္ျခင္းရဲ့ အရသာကို သိခြင့္ရၾကတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ စိတ္ထိခိုက္ေနရသူ အေဖကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ႔သား ရဟန္း၀တ္ေနတုန္းမွာ မနက္တိုင္း တရားလာထိုင္ပါတယ္။ သူလည္းပဲ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ ရပါတယ္။ ညီမေလးကလည္း တရားထိုင္ေဖာ္ေတြ တိုးလို႔ ၀မ္းသာရပါတယ္။ သည္လိုုဆိုုေတာ့လည္း နာေရးခရီးဆိုုတာဟာ က််န္ရစ္သူမိသားစုုေတြအတြက္ ႏွစ္သိမ့္ဖြယ္ရာ လမ္းခရီးမွတ္တိုုင္ျဖစ္ရပါတယ္။
သည္လိုုနဲ႔ က်ေနာ္ရဲ့ ဒုုလႅဘရဟန္းဘ၀ဟာ ရက္တိုုတိုုကေလးအတြင္းမွာ ကုုန္ဆုုံးသြားပါတယ္။ က်ေနာ္က ခ်ဲ႔ကားျပီး ေရးေနတယ္လိုု႔ စာဖတ္သူေတြက ထင္ၾကမွာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကုုိယ့္မိသားစုုအတြက္ အမွတ္တရမိုု႔လိုု႔ စာနဲ႔ ၾကိဳးစားျပီး ေရးထားမိတာပါ။ ရယ္စရာ ေမာစရာေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ က်ေနာ္ ဘုုန္းၾကီး၀တ္တယ္လိုု႔ မထင္ၾကတာေၾကာင့္ က်ေနာ္က မိတ္ေဆြအခ်ဳိ႔ကိုု ယုုံၾကည္ေအာင္ ဓာတ္ပုုံေတြ ဘာေတြ ရိုုက္ျပီး ေျပာျပရပါတယ္။ ဓာတ္ပုုံျမင္တာေတာင္ မထင္ၾကတတ္လိုု႔ သူမ်ားဆီကိုု ေထာက္ခံခိုုင္းရေသးတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ရဟန္းဘ၀ကေန က်ေနာ္က လူ႔ဘ၀ကိုု ျပန္ဆင္းသက္ရတာမွာလည္း ရယ္ေမာစရာနဲ႔ မိ႔ုုပါပဲ။
သည္လုုိနဲ႔ ၃ ရက္တာ ဒုုလႅဘရဟန္းဘ၀အျဖစ္ကိုု ေခတၱေရာက္ရွိျပီးေနာက္ လူထြက္ရမယ့္အခ်ိန္ကိုု ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ဆရာေတာ္တပါးက က်ေနာ့္ကိုု သိကၡာခ်ေပးပါတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ရဟန္းဘ၀ကေန ကိုုရင္ၾကီးဘ၀၊ ျပီးေနာက္ သာမန္ ဥပသကာ လူ႔ဘ၀ကိုု ေရာက္ရွိေအာင္ အဆင့္ဆင့္ ဆုုံးမေျပာဆိုုျပီး သိကၡာခ်သြားပါတယ္။ ဟုုတ္ပါ့ဗ်ာ ... သိကၡာခ်တာဆိုုေတာ့ တကယ္ကိုု သိကၡာက်တာပါ။ သာမန္ ယုုတ္နိမ့္ေသာ လူ႔ဘ၀ကိုု ေလ်ာက်သြားတာကိုု ဆင္ျခင္မိေတာ့ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ကိုုရင္စ ၀တ္စဥ္က အျပည့္အစုုံ စားစရာ၊ ၀တ္စရာ၊ ေနစရာ၊ က်င့္စရာ တရားနဲ႔အျပည့္အစုုံ ဘ၀အသစ္တခုု စတင္ခဲ့ရတာကိုု ျပန္ေတြးမိျပီး အခုု အဲသည္ဒုုလႅဘ - ရခဲေသာ ဘ၀ကေန ေလ်ာက်သြားတာကိုု ေတြးမိတာကိုုး။
သည္လုုိနဲ႔ ရဟန္းသံဃာဘ၀ကေန သင္းကန္း၀တ္လူတဦးအျဖစ္ကိုု က်ဆင္းေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ ယခင္ လူဘ၀ကိုု ျပန္လည္ သက္ဆင္းသြားရပါေတာ့တယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ သင္ကန္းကေန သာမန္ လူသားတိုု႔ရဲ့ အ၀တ္အစား ပုုဆိုုးတိုု႔ တီရွပ္တိုု႔ကိုုသာ ျပန္၀တ္ဆင္ရပါေတာ့မယ္။ အရွင္လတ္လတ္ လူ႔ဘ၀ျပန္ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒါကိုု လာေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့ ကိုုယ့္မိသားစုု၀င္ေတြဘက္ကိုု လွည့္ၾကည့္ျပီး ၀တ္စရာ အ၀တ္အစား လွမ္းေတာင္းရပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္က ဘ၀အေဟာင္းကိုု ျပန္လာသူ က်ေနာ့္အတြက္ ၀တ္စရာ ပုုဆိုုးနဲ႔ အက်ီ အဆင္သင့္ သယ္မလာခဲ့မိပါတဲ့။ ေမ့သြားၾကပါသတ့ဲ။ ဒါနဲ႔ ဘုုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းနားက ေစ်းေလးမွာ သူတိုု႔တေတြ ၀တ္စရာ ေျပး၀ယ္ၾကေတာ့ က်ေနာ္လည္း သင္ကန္းေတြ ထိုုင္ေလ်ာ္ရင္း ေစာင့္ေနခဲ့ရတာေပါ့။
အဲသည္က်ေတာ့လည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ စဥ္းစားစရာ ရပါတယ္။ ဘာေတြပဲ ဘ၀မွာ ေလ်ာက္ျပီး ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ တရားေတြ ဘာေတြ ေတြးေန ေျပာေနပါေစ တကယ္ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ကိုုယ့္ေနာက္ကိုု ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုုက္တဲ့အခါ ၀တ္စရာေတာင္ ရွိခ်င္မွ ရွိမွာ ဆိုုတာေပါ့ေနာ္။
သည္လိုုနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တိုု႔ မိသားစုုလည္း ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ တခုုပဲ က်ေနာ့္ အေဖနဲ႔ ညီမေလးတိုု႔ကိုု ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ယခင္တုုန္းကေတာ့ သူတိုု႔မိသားစုုက ၃ ဦး တဘ၀ေပါ့။ အခုုေတာ့ ၂ ဦး တဘ၀နဲ႔ ဆက္ျပီး ရပ္တည္ေနၾကစရာ မလိုုပါ။ က်ေနာ္တိုု႔ ၃ ဦးနဲ႔ သူတိုု႔ ၂ ဦးေပါင္းျပီးေတာ့ မိသားစုုဟာ ၃ ဦးကေန ၂ ဦး ျဖစ္သြားတာ မဟုုတ္ပါဘဲ ၅ ဦးရွိတဲ့ မိသားစုုအျဖစ္နဲ႔ ဆက္သြားၾကမယ္ ဆိုုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အေမ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးအျဖစ္ နိဗၺာန္ေရာက္ရာ တရားေတြ ဆက္လက္ အားထုတ္ႏိုင္ပါေစ။
