ေမာင္နန္းေဝ (ဗန္းေမာ္) ● "ဖခင္ ျပန္အလာကို (၁၈) နွစ္ခြဲတိတိ ေစာင့္ေနရွာတဲ့ (၇) နွစ္သမီးေလးရဲ႕အရိုးမ်ား" (သို႔မဟုတ္) "ၾကာနီကန္မွာ ႐ြာတဲ့မိုး"

(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၄၊ ၂၀၁၇

မႏၲေလး အိုးဖိုေထာင္ထဲက နို္င္ငံေရးအက်ဥ္းသား ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔အတြက္ သူ႔အဖြားနဲ႔အတူ ပဲခူးကေန လိုက္လာ တဲ့ (၇) နွစ္သမီးေလး ခိုင္ဇြန္ေမာင္ေမာင္ဟာ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ၿပီး အျပန္မွာပဲ ညတြင္းခ်င္းဆုံးပါးသြားခဲ့ရတာေၾကာင့္ မႏၲ ေလး ၾကာနီကန္ ေအးရိပ္ၿငိမ္သုႆန္အတြင္း ေျမျမႇုဳပ္သၿဂႋဳလ္ခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေန႔ ေန႔လည္ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ရတုန္းကေတာင္ ဒုတိယတန္းမွာ သူဆုရတဲ့အေၾကာင္း သမီးကေျပာေသးတယ္၊ "ဆု ေပးပြဲအမီ ေဖေဖျပန္လာမွာလား" လို႔ ေမးရွာေပမယ့္ သမီးစိတ္ေက်နပ္ေစမယ့္အေျဖစကား ကြၽန္ေတာ္မေပးနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ "ေဖႀကီး....မီးမီး ဒီနွစ္ဆုယူရင္ ေဖႀကီးျပန္လာပါေနာ္ျပန္လာေနာ္..." လို႔ တတြတ္တြတ္မွာေနသံကို နားထဲ ခုထိၾကားေယာင္ ေနဆဲပါ။

ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ခြင့္ရခ်ိန္က (၁၅) မိနစ္တည္းမို႔၊ သမီးေလးက အေဖနဲ႔စကားေျပာရတာ မဝေသးဘူးျဖစ္ေနေတာ့ "ေဖႀကီးနဲ႔ ထပ္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္" လို႔ ပူဆာရွာပါတယ္။ အဲ့ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေထာင္ဝင္စာေတြ႔အၿပီး အျပန္၊ (၁၉၉၈) ခုနွစ္ ဇြန္ (၁၃) ရက္ေန႔အကူး၊ မနက္ (၃) နာရီမွာ ဘာေရာဂါအခံမွမရွိပါဘဲ သမီးေလးခမ်ာ ရုတ္ခ်ည္းကြယ္လြန္ဆုံးပါးသြားရရွာ တယ္။

ေထာင္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေသြးတိုး၊ ေလျဖတ္ေရာဂါခံစားေနရတာေၾကာင့္၊ မိသားစုက ကြၽန္ေတာ္စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဒီကိစၥ အသိမေပးဘဲ ဖုံးကြယ္ထားခဲ့တဲ့အတြက္ ဆုံးၿပီး (၂) နွစ္အၾကာ (၂၀၀၁) ခုနွစ္က်မွပဲ သမီးဆုံးတဲ့ အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္သ္ိရတယ္။

ေၾသာ္...ေဖႀကီးရဲ႕သမီးေလးရယ္.. (၂၀၀၃) ခုနွစ္။ ေထာင္ကျပန္လြတ္လာကတည္းက သမီးအေလာင္းျမႇုဳပ္ထားတဲ့ေနရာကို ျပန္ရွာခ်င္ခဲ့တာ။ က်န္းမာေရးအတြက္ အရင္ဆုံး ေဆးဝါးကုသေနရၿပီး ၿပိဳလဲသြားရတဲ့ဘဝကို ျပန္ထူမတ္ဖို႔ အခ်ိန္ယူ ႀကိဳး စားေနရတာေၾကာင့္ (၂၀၁၆) ဒီဇင္ဘာ (၉) ရက္ေန႔ က်မွပဲ ခ်စ္သမီးရွာပုံေတာ္ဖြင့္နိုင္ခဲ့တယ္။

သမီးအေလာင္းေျမက်တဲ့အထိ အစအဆုံးလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့သူ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေ႐ႊနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ (၂၀၁၆) ဒီဇင္ဘာ (၁၀)ရက္ေန႔မွာ မႏၲေလး" ၿမိဳ႕မ နွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ေက်ာင္း" ကို သြားရတယ္။ ဟိုအရင္ရိုက္ထားခဲ့တဲ့ စ်ာပနမွတ္တမ္း ဓာတ္ပုံ ေလးေတြထုတ္ျပ၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သမီးအတြက္ အေႂကြးတင္ေနသလို ခံစားေနရ တာေၾကာင့္ သမီးရဲ႕ေျမပုံေတြ႔ရင္ အုတ္ဂူလုပ္ေပးခ်င္ေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ သူတို႔က အံ့ၾသသြားၾကတယ္ေလ။ ဂူလည္း သြင္းမထား။ အခ်ိန္က (၁၈) နွစ္ခြဲၾကာျမင့္ေနၿပီမုိ႔ စိုက္ထားခဲ့တဲ့ လက္ဝါးကပ္တိုင္ အမွတ္အသားလည္းရွိမွာမဟုတ္သလို၊ ၿပီးခဲ့တဲ့နွစ္ေတြအတြင္း သုႆန္ေအာက္ပိုင္းကို (၃) နွစ္ဆက္တိုက္ ေရဝင္ထားေသးဆိုေတာ့ ေတြ႔ခ်င္မွ ေတြ႔ေတာ့မယ္လို႔ ယူဆထားျကတယ္။

ဒါေပသိ ေတြ႔ခ်င္လည္းေတြ႕နိုင္ေသးတာမို႔ ေျမျမႇုဳပ္သၿဂႋဳလ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ရယ္၊ ဓာတ္ပုံအေထာက္အထားေတြရယ္နဲ႔ ျပန္တိုက္ၾကည့္ၿပီး ရွာေဖြၾကဖို႔ လက္ခံခဲ့တယ္။ (၂၀၁၆) ဒီဇင္ဘာ (၁၃) ရက္က်ေတာ့ ဆရာေတာ္ရယ္၊ သူ႔ရဲ႕သမီး (ေျမျမႇုဳပ္ တုန္းက ပါခဲ့သူ) နဲ႔ သူ႔သားမက္ရယ္၊ စာေရးဆရာ မန္းဖိုးေအးအပါအဝင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တဖြဲ႔လုံး ဆရာေတာ့္ကားနဲ႔ပဲ ေအးရိပ္ ၿငိမ္သုႆန္၊ ျမန္မာနွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္သခ်ဳႋင္းကို သြားၾကတယ္။

စ်ာပနဓာတ္ပုံထဲက ေနရာေတြနဲ ့တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးတာ၊ရႈေထာင့္မ်ိဳးစုံကေန တိုင္းထြာတာ အတန္ၾကာလုပ္ၾကၿပီး အုတ္ဂူနွစ္ ခုအၾကား ေျမျပန္႔ျပန္႔ ကြက္လပ္တစ္ခုကို "ဒီေနရာပဲ၊ ဒီဟာပဲ" လို႔ ဆရာေတာ္က တပ္အပ္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေျမေနရာမွာ
လူမမည္သမီးေလး ေခါင္းခ်သြာခဲ့ရပါလားဆိုတဲ့အသိခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဝမ္းနည္းၿပီး မ်က္ရည္က်မိတယ္။ တ ဆက္တည္းမွာ နာက်ည္းစိတ္နဲ႔ ခံျပင္းေဒါသထြက္ခဲ့ရတယ္။

"သမီးေရ.... ေဖႀကီးလာၿပီေလ... သမီးကိုေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႔ ေဖႀကီးလာခဲ့တာပါ။ ခုမွလာႏိုင္တာကို ခႊင့္လႊတ္ပါ" လို႔မ်က္ရည္ က်ရင္း တတြတ္တြတ္ေျပာေနမိခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီေနာက္ သခ်ိဳင္းတာဝန္ခံနဲ႔ထပ္ေတြ႕ၿပီးသမီးရဲ႕လဲေလ်ာင္းရာ ေနရာကို (၂၀၁၆) ဒီဇင္ဘာ (၁၄) ရက္ေန႔မွာ တူးေဖာ္တဲ့ လုပ္ငန္း စတင္ပါတယ္။ သစ္သားေတြက ေဆြးေျမ႕ေနၿပီး ထိလိုက္တာနဲ႔တင္ ေႂကြက်ကုန္တယ္။ ႐ႊံ႕ေတြကပ္လူးေနတဲ့ အရိုးတခ်ိဳ႕ထြက္လာေတာ့ "ဒါ ကေလးအရိုးပဲ၊ တူးရက်ိဳးနပ္သြားၿပီ" လို႔ ေျမတူးေပးတဲ့လူငယ္က အားတက္သေရာ ေျပာ တယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ပူပင္လယ္ေဝေနတယ္။ နာက်င္ေၾကကြဲခံစားရတာ နွလုံးသားနဲ႔မဆန္႔ေတာ့ပါဘူး။ ေျမႀကီးနဲ႔ေရာေနတဲ့ ေျခေခ်ာင္းရိုးေသးေသးေလးေတြနဲ႔ေဘာင္းဘီ သားေရေမ်ာ့ႀကိဳးတစ္ခု ထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အက်ႌ။ အက်ႌကိုလွန္တင္ လိုက္တဲ့အခါေအာက္မွာက နံရိုးေသးေသးေလး။ အက်ႌကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲခြာလိုက္ရာမွာ ရႊံ႕ေပေနတာကလြဲၿပီး အက်ႌ လုံးဝမပ်က္ဆီးေသးပါဘူး။ တကယ္ကို အံ့ၾသစရာ။ ခ်က္ခ်င္းေရေဆးၿပီး ေလွ်ာ္ဖြပ္လိုက္တဲ့အခါ အက်ႌက လုံးဝအေကာင္းပါပဲ။

"ေျမႀကီးေအာက္ ႏွစ္အၾကာႀကီး ေရာက္ေနခဲ့တဲ့အက်ႌကို မပ်က္မစီး ျပန္ေတြ႔ဖူးတာ၊ ဒါ ပထမဆုံးပါပဲ" လို႔ သခ်ဳႋင္းတာဝန္ခံ က ေျပာတယ္။ဒီအက်ီၤကို သမီးေနာက္ဆုံးဝတ္သြားခဲ့ပါလားဆိုတဲ့အသိက ရင္ကို ပူေလာင္ေစတယ္။ ႏွလုံးသည္းပြတ္က ဆုပ္ေခ်ခံေနရသလိုပါေလ။ သမီးေလးရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔ကို ဒီအက်ႌကေန ရေနတယ္၊ ဒီအက်ႌေလးကို ကိုင္တြယ္ရင္း သမီး ေလးရဲ႕ကိုယ္ေငြ႔ကို ထိေတြ႔ေနမိရဲ႕။ ေနာက္ထပ္ေတြတာကေတာ့ ေခါင္းအုံးစြပ္ေလးနဲ႔ သမီးရဲ႕သြားေလးေတြျဖစ္ေနတယ္။

သြားပိုးစားေနတဲ့သမီးရဲ႕ သြားနွစ္ေခ်ာင္းကို ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိဘဲ ရွိပါ့မလား ?

စက္ရုံကေန ညေနအလုပ္ဆင္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာတိုင္း အိမ္ေပါက္ဝမွာ သမီးက လာႀကိဳေနရင္း ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔အိတ္ေတြကို ကူသယ္ေပးတတ္တယ္။

"ေဖႀကီး၊ မီးမီးေလ...ေက်ာင္းမွာ ဘဲရီးဂြတ္အမွန္ျခစ္ေတြရတယ္" လို႔ ေျပာျပတယ္။

ရယ္လိုက္ရင္ သမီးရဲ႕"သြား" ေတြက ပိုးစားေနလို႔" ပီေကေတြ၊ သၾကားလုံးေတြစားရင္ သြားပိုးစားၿပီး မလွေတာ့ဘူး" ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ပိုးစားေနတဲ့ "သြား" ကို သူ႔လက္ေလးနဲ႔ အုပ္ထားခဲ့တယ္ေလ။

ေၾသာ္...ခ်စ္သမီးေလး ဒီပိုးစားေနတဲ့သြားေလးေတြနဲ႔ ေဖႀကီးကို ၿပံဳးမျပေတာ့ဘူးလား သမီးေလးရယ္ ? ေဆြးေျမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးေခါင္းခြံေဘးမွာ အဝိုင္းကေလးတစ္ခုထပ္ေတြ႔လို႔ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဖမ္းမခံရခင္ ႏွစ္ရက္အလိုကမွ ကြၽန္ေတာ္ ဝယ္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ "ပါးနီတို႔ဖတ္ေလး" ျဖစ္ေနတယ္။

အဲ့ဒီေန႔တုန္းက သမီးေလးဟာ သူ႔ပါးျပင္ေပၚမယ္ ပါးနီေတြျခယ္ထားၿပီး ဆရာမလုပ္တမ္း ကစားရင္း သူ႔ေမာင္ေလးကို စာ သင္ေပးေနခဲ့ပုံေတြ ဒီပါးနီတို႔ဖတ္ေလးေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ျပန္အမွတ္ရလာမိတယ္။ ခုလိုမ်ိဳး ေဖႀကီးက လာျပန္ရွာၿပီး တူး ေဖာ္မွာသိေနလို႔မ်ား ေျမႀကီးထဲမွာ (၁၈) နွစ္ခြဲၾကာ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေစာင့္ေနခဲ့တာလား သမီးေလးရယ္။ ေတြ႔ရသမွ် အရိုး အားလုံးစုစည္းလို႔ (၂၀၁၆) ဒီဇင္ဘာ (၁၆) ရက္မွာ ျပန္လည္ဂူသြင္းျမႇုဳပ္နွံခဲ့ၿပီးအုတ္ဂူကိုေတာ့ အျဖဴေရာင္ႀကိဳက္တဲ့သမီး အတြက္ ေႂကြျပားအျဖဴေရာင္နဲ႔ အလွဆင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ခုလိုမ်ိဳး နာက်ည္းခါးသည္း၊ ေၾကကြဲစရာေတြကို ရင္ဇကာက်မတတ္၊ သည္းအူျပတ္မွ်၊ ခံစားခဲ့ရေပမယ့္လည္း၊ အလားတူ ျဖစ္ရပ္ဆိုးမ်ိဳး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ ေနာက္ထပ္ မခံစားေစ ခ်င္တာ အမွန္ရယ္ပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္နဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုကို "အစြဲအလမ္း မထားဖို႔၊ ေမ့လိုက္ဖို႔၊ ၿပီးလိုက္ဖို႔" တရားမျပၾကပါနဲ႔၊ တရားလာမခ်ၾကပါနဲ႔လို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သမီးေလးရဲ႕"သြား" ေတြနဲ႔သူ႔အက်ႌေလးကိုျပန္ယူလာရာမွာ ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ယာေဘး ခုထိထားၿပီး အိပ္ပါတယ္။ သမီးေလးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အရိပ္ေအာက္က ကြၽန္ေတာ္လြတ္ေအာင္ မရုန္းနိုင္လို႔ပါ။ ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ မလြယ္ေပမယ့္လည္း ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။

ဒါေပသိ ခြင့္လႊတ္ဖို႔၊ ေက်ေအးဖို႔၊ သင္ပုန္းေခ်ဖို႔ဆိုတာက ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ အရင္ဆုံးခံစားတတ္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီကမွ ေနာက္တဆင့္ သတိသံေဝဂတရား ရယူနိုင္ၾကမွာမို႔လို႔ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေမးခ်င္တယ္။ သမိုင္းဆိုတဲ့အရာက ကာယကံရွင္ မိသားစုတစ္ခုခႊင့္လႊတ္ရုံနဲ႔တင္ ၿပီးသြားရိုးလား ?

က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကသူေတြအတြက္ေတာ့ သမိုင္းက သူ႔ဘာသာစီရင္၊ ဆုံးျဖတ္၊ ဒဏ္ခတ္ေပးသြားလိမ့္မယ္လို႔ ဒီလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ယုံၾကည္မိတယ္။ တကယ္ကအတိတ္ကိစၥ ျပန္ေျပာင္းလွန္ေလွာတယ္ဆိုတာ အနာဂတ္အေၾကာင္း ေျပာေနတာပါပဲ။

တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ ့အတိတ္အေၾကာင္းကိုမွ မသိရင္၊ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ မေန႔ကေပါင္းမ်ားစြာကို ေမ့ေလ်ာ့ထား ရင္၊ အဲ့ဒီ လြန္ခဲ့ေသာစာမ်က္နွာေပၚက အက်ည္းတန္မႈမ်ိဳး၊ အမွားမ်ိဳး ေနာက္တခါ အလားတူ မျဖစ္ေအာင္ဘယ္လိုမ်ိဳး ဆင္ ျခင္ ေရွာင္ကြင္းနိုင္ပါ့မလဲ ?

ေနာက္ၿပီးေတာ့ အျပစ္၊ အနာအဆာကင္းၿပီး လွပတဲ့မနက္ျဖန္အသစ္တစ္ခုကိုလည္း ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ထုဆစ္ဖန္တီး နိုင္ မွာတဲ့လဲ ? မ်က္ရည္ေတြ မေျခာက္ေသးဘူး။ ေသြးေတြ ေစးပ်စ္ေနတုန္း။ အရိုးေတြလည္း မေဆြးမေျမ႕ရွိေနဆဲ။

အဲ့ဒီ ျပည္သူအေထာင္အေသာင္းရဲ ့ ငိုေႂကြးရွိုက္ငင္၊ နာက်င္ေၾကကြဲ၊ ေသြးသံရဲရဲ ဘဝေတြကို ခင္းက်င္္းျပသထားတဲ့ ဝင္ ေၾကး အခမဲ့ ဒဏ္ရာျပတိုက္တစ္ခု တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ ဖြင့္လွစ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။

ေမာင္နန္းေဝ (ဗန္းေမာ္)
ဇြန္ (၁၁၊ ၂၀၁၇ (တနဂၤေႏြေန႔)

အိုးဖိုေထာင္မွာ အတူျဖတ္သန္းခဲ့သူ ဦးျမင့္ေမာင္ေမာင္ (ပဲခူး) ေရးသားေပးပို႔တဲ့ စကား၊ စာသား၊ ျဖစ္စဥ္အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္၊ တည္းျဖတ္၊ မြမ္းမံၿပီး ျပန္ေရးထားတာပါ။