တ႐ုပ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံႏွင့္ ဗမာ(ျမန္မာ)ႏိုင္ငံ – ေဆြမ် ဳိးေပါက္ေဖာ္ တင္မကေသာ (၄)
(သိန္းျမင့္ ဘာသာျပန္)
မိုးမခ၊ ဇြန္ ၄၊ ၂၀၁၇
၁၉၇၇ ဦးေနဝင္း ရဲ႕ တ႐ုပ္ နဲ႔ ကေမၻာဒီးယား ႏိုင္ငံ ခရီးစဥ္အၿပီး၊ ၁၉၇၈ ဇႏၷဝါရီ ၂၆-၃၁ မွာ တိန္႔ေ႐ွာင္ဖိန္ ဟာ ရန္ကုန္သို႔ ႏိုင္ငံေရးအရ အေရးပါတဲ့ ခရီးစဥ္တခု အျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ တ႐ုပ္ ျမန္မာ သံတမန္ ဆက္ဆံေရး ဟာ ၁၉၇၀ခုႏွစ္ကတည္း က သံအမတ္ႀကီး အဆင့္နဲ႔ျပန္လည္ဆက္ဆံ လာခဲ့ေပမယ့္၊ တိန္႔ေ႐ွာင္ဖိန္ခရီးစဥ္မတိုင္မီ အထိ ႏွစ္ႏိုင္ငံၾကားက အႀကိတ္အခဲျဖစ္ေနတဲ့ဆက္ဆံေရးကို သာမန္ အဆင့္ေလာက္ပဲရိွတယ္လို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။တ႐ုပ္က ဗကပ ကိုေပးေနတဲ့အကူအညီမ်ားကိုေလ်ာ့ခ်လိုက္ေပမယ့္၊ လံုးဝျဖတ္
ေတာက္လိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၇၉ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၈အထိ တ႐ုပ္ရဲ႕တရားဝင္ ေပၚလစီ ကိုေဖၚျပမယ္ဆိုရင္တ႐ုပ္ရဲ႕ ေ႐ွ႕ေနာက္မညီတဲ့ အယူအဆ တခုျဖစ္တဲ့ ပါတီ-ပါတီခ်င္းဆက္ဆံေရးနဲ႔ အစိုးရ-အစိုးရခ်င္း ဆက္ဆံေရး ကို ခြဲျခားထားတယ္ဆိုတာနဲ႔ ေဖၚျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုပ္ အေျခအေန နဲ႔ယွဥ္ထိုးၾကည့္ရင္
အေတာ္အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ ခြဲျခားမႈပါ။ ေဘဂ်င္း မွာ အစိုးရ ကို ပါတီ ကသာ ဖြဲ႔စည္းေပးထားလို႔ပါပဲ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ နဲ႔ ေဘဂ်င္းၾကား ဆက္ဆံေရးကေတာ့ သတိျပဳရေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာပါတယ္။ ၁၉၇၉ ဇူလိုင္ ၉ရက္ မွ ၁၃ရက္ အထိ ျမန္မာ ဝန္ႀကီးခ် ဳပ္ ဦးေမာင္ေမာင္ခ ဟာ တ႐ုပ္ျပည္ ကို သြားခဲ့ၿပီး စီးပြားေရး နဲ႔ နည္းပညာ ပူးေပါင္းမႈ ဆိုင္ရာ စာခြၽန္လႊာ မ်ားကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ပါတယ္။ ဦးေနဝင္းဟာလည္း ၁၉၈၀ ေအာက္တိုဘာ နဲ႔ ၁၉၈၅ ေမ မွာ တ႐ုပ္ျပည္သို႔ ထပ္သြားခဲ့ပါေသးတယ္။ တ႐ုပ္သမၼတ လီ႐ွင္နင္း ဟာလည္း ၁၉၈၅ မတ္ မွာ ရန္ကုန္ သို႔ အလည္အပတ္ လာေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကာလမ်ားနဲ႔
တခ်ိန္တည္းမွာ ျမန္မာျပည္အေ႐ွ႕ေျမာက္ေဒသက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ မသက္ဆိုင္ေတာ့တဲ့သူ၊ ေခတ္ နဲ႔ တလြဲျဖစ္ေနသူ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာေနပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ေ႐ွ႕ကိုလည္းမတိုးႏိုင္ ျမန္မာစစ္တပ္ ကလည္း သူတို႔ကိုမေျခမႈန္း ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဗကပ မ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာစာသစ္ကလည္း သူတို႔အတြက္ တျဖည္းျဖည္း အေရးပါလာပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံေဒသမ်ားမွာ အျမတ္အစြန္းမ်ားတဲ့၊ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ တရားမဝင္ကုန္သြယေရးဟာ ဟာ ပါတီရဲ႕ စီးပြားေရး အတြက္ အေရးပါစျပဳလာပါတယ္။၁၉၇၈-၇၉ ခုႏွစ္ တ႐ုပ္တို႔က ဗကပ ကို မိမိေျခေထာက္ေပၚမိမိရပ္တည္ရမယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ နယ္စပ္ ေမွာင္ခို ကုန္သြယ္မႈ ဟာ ဗကပ ရဲ႕ အဓိက ဝင္ေငြ ရရိွရာ လုပ္ငန္းျဖစ္လာပါတယ္။ ေ႐ွး႐ိုးစြဲ ဗမာကြန္ျမဴ နစ္မ်ားဟာလည္း ေန႔ခ်င္းညခ်င္း သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ အရင္း႐ွင္မ်ားျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာ့ ထြက္ကုန္ သစ္၊ သတၱဳ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ၊ေက်ာက္စိမ္း မ်ားနဲ႔တ႐ုပ္ထုတ္ကုန္ အဝတ္ အထည္၊ ပလပ္စတစ္ပစၥည္း၊စီးကရက္၊ ဘီယာ၊စက္ဘီး၊ ဓာတ္ဆီ၊ အိမ္သံုးပစၥည္းမ်ားကိုေရာင္းဝယ္ ဖလည္ၾကပါတယ္။ နယ္စပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ တရားမဝင္ ကုန္သြယ္ေရး ကအျမတ္အစြန္းအလြန္
မ်ားတာမို႔ ဗကပ ဟာ ဒီလုပ္ငန္းအေပၚ အခြန္ေကာက္ၿပီး အသက္ဆက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္မ်ား ဟာ တ႐ုပ္ ျမန္မာ ၾကားက လံုးဝ အသစ္အဆန္းျဖစ္တဲ့ဆက္ဆံေရး ကို ဗဟို အစိုးရအဆင့္မွာေရာ
နယ္စပ္ေဒသ အဆင့္မွာပါ အုတ္ျမစ္ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။
( ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)
ေတာက္လိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၇၉ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၈အထိ တ႐ုပ္ရဲ႕တရားဝင္ ေပၚလစီ ကိုေဖၚျပမယ္ဆိုရင္တ႐ုပ္ရဲ႕ ေ႐ွ႕ေနာက္မညီတဲ့ အယူအဆ တခုျဖစ္တဲ့ ပါတီ-ပါတီခ်င္းဆက္ဆံေရးနဲ႔ အစိုးရ-အစိုးရခ်င္း ဆက္ဆံေရး ကို ခြဲျခားထားတယ္ဆိုတာနဲ႔ ေဖၚျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုပ္ အေျခအေန နဲ႔ယွဥ္ထိုးၾကည့္ရင္
အေတာ္အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ ခြဲျခားမႈပါ။ ေဘဂ်င္း မွာ အစိုးရ ကို ပါတီ ကသာ ဖြဲ႔စည္းေပးထားလို႔ပါပဲ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ နဲ႔ ေဘဂ်င္းၾကား ဆက္ဆံေရးကေတာ့ သတိျပဳရေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာပါတယ္။ ၁၉၇၉ ဇူလိုင္ ၉ရက္ မွ ၁၃ရက္ အထိ ျမန္မာ ဝန္ႀကီးခ် ဳပ္ ဦးေမာင္ေမာင္ခ ဟာ တ႐ုပ္ျပည္ ကို သြားခဲ့ၿပီး စီးပြားေရး နဲ႔ နည္းပညာ ပူးေပါင္းမႈ ဆိုင္ရာ စာခြၽန္လႊာ မ်ားကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ပါတယ္။ ဦးေနဝင္းဟာလည္း ၁၉၈၀ ေအာက္တိုဘာ နဲ႔ ၁၉၈၅ ေမ မွာ တ႐ုပ္ျပည္သို႔ ထပ္သြားခဲ့ပါေသးတယ္။ တ႐ုပ္သမၼတ လီ႐ွင္နင္း ဟာလည္း ၁၉၈၅ မတ္ မွာ ရန္ကုန္ သို႔ အလည္အပတ္ လာေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကာလမ်ားနဲ႔
တခ်ိန္တည္းမွာ ျမန္မာျပည္အေ႐ွ႕ေျမာက္ေဒသက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ မသက္ဆိုင္ေတာ့တဲ့သူ၊ ေခတ္ နဲ႔ တလြဲျဖစ္ေနသူ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာေနပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ေ႐ွ႕ကိုလည္းမတိုးႏိုင္ ျမန္မာစစ္တပ္ ကလည္း သူတို႔ကိုမေျခမႈန္း ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဗကပ မ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာစာသစ္ကလည္း သူတို႔အတြက္ တျဖည္းျဖည္း အေရးပါလာပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံေဒသမ်ားမွာ အျမတ္အစြန္းမ်ားတဲ့၊ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ တရားမဝင္ကုန္သြယေရးဟာ ဟာ ပါတီရဲ႕ စီးပြားေရး အတြက္ အေရးပါစျပဳလာပါတယ္။၁၉၇၈-၇၉ ခုႏွစ္ တ႐ုပ္တို႔က ဗကပ ကို မိမိေျခေထာက္ေပၚမိမိရပ္တည္ရမယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ နယ္စပ္ ေမွာင္ခို ကုန္သြယ္မႈ ဟာ ဗကပ ရဲ႕ အဓိက ဝင္ေငြ ရရိွရာ လုပ္ငန္းျဖစ္လာပါတယ္။ ေ႐ွး႐ိုးစြဲ ဗမာကြန္ျမဴ နစ္မ်ားဟာလည္း ေန႔ခ်င္းညခ်င္း သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ အရင္း႐ွင္မ်ားျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာ့ ထြက္ကုန္ သစ္၊ သတၱဳ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ၊ေက်ာက္စိမ္း မ်ားနဲ႔တ႐ုပ္ထုတ္ကုန္ အဝတ္ အထည္၊ ပလပ္စတစ္ပစၥည္း၊စီးကရက္၊ ဘီယာ၊စက္ဘီး၊ ဓာတ္ဆီ၊ အိမ္သံုးပစၥည္းမ်ားကိုေရာင္းဝယ္ ဖလည္ၾကပါတယ္။ နယ္စပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ တရားမဝင္ ကုန္သြယ္ေရး ကအျမတ္အစြန္းအလြန္
မ်ားတာမို႔ ဗကပ ဟာ ဒီလုပ္ငန္းအေပၚ အခြန္ေကာက္ၿပီး အသက္ဆက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္မ်ား ဟာ တ႐ုပ္ ျမန္မာ ၾကားက လံုးဝ အသစ္အဆန္းျဖစ္တဲ့ဆက္ဆံေရး ကို ဗဟို အစိုးရအဆင့္မွာေရာ
နယ္စပ္ေဒသ အဆင့္မွာပါ အုတ္ျမစ္ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။
( ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)