တူေမာင္ညဳိ ● “ခြဲထြက္ခြင့္” အေပၚသေဘာထား ဖခင္နဲ႔သမီးအၾကား ကြဲျပားျခားနားသေလာ
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၈၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၈၊ ၂၀၁၇
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ (၂၀၁၆ ခုႏွစ္) ဇူလုိင္လ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ (UNFC) ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတြ႔ဆံုမႈမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ အေလးထားမွတ္သားစရာ၊ သတိျပဳစရာ၊ ေဝဖန္ဆန္းစစ္စရာ၊ ကိုးကားစရာေတြ ပါရွိပါတယ္။
အဲဒီလိုေျပာၾကားခ်က္ေတြထဲက “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” နဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့အပုိင္းကို ေကာက္ႏုတ္ၿပီး ဆက္စပ္ေဆြးေႏြးတင္ျပပါရေစ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ထက္ “ပင္လံုစိတ္ဓာတ္” ကို ပဲယူရမယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ “ပင္လုံစိတ္ဓာတ္က အင္မတန္က်ယ္ျပန႔္တယ္၊ သေဘာတူညီခ်က္က နဲနဲက်ဥ္းတယ္” လုိ႔လည္း ဆိုပါတယ္။ ပင္လံုသေဘာတူညီခ်က္ထဲမွာ ပါ ဝင္လက္မွတ္ထုိးခဲ့ၾကတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြက “ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ဗမာနဲ႔ ရွမ္း” တုိ႔ေလာက္ပဲ ပါဝင္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ကို မ်က္ေမွာက္ကာလ႐ႈေဒါင့္ကေနၾကည့္ၿပီးေျပာရင္ အမွန္ပဲ “က်ဥ္း” ေနပါတယ္။
ဒါဆုိ အင္မတန္က်ယ္ျပန္႔တယ္ဆုိတဲ့ “ပင္လံုစိတ္ဓာတ္” က ဘာလဲ။ ဒါကို အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔ ရွင္းလင္းဖြင့္ဆိုျပသင့္ တာပါ။ သုိ႔မဟုတ္ ဒီခ်ဳပ္ပါတီက ရွင္းလင္းဖြင့္ဆိုျပသင့္တာျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ေလ့လာ၊ နားလည္၊ ယူဆထားတဲ့ “ပင္လံုစိတ္ဓာတ္” ကေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ပါတယ္။ “ပင္လံုစိတ္ဓာတ္” ကို သီးျခားစီ ခြဲထုတ္မရတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ ၂ ရပ္ နဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတာေတြ႔ရပါတယ္။
ပထမဦးတည္ခ်က္က ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ေသြးခြဲမႈ ပရိယာယ္ကို တိုက္ဖ်က္ေရးဆိုတဲ့ ဦးတည္ခ်က္။
ဒုတိယဦးတည္ခ်က္က ေတာင္တန္းေဒသနဲ႔ျပည္မ တန္းတူေသြးစည္းၿပီး ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္သြားမယ္ဆုိတဲ့ ဦး တည္ခ်က္တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ ဦးတည္ခ်က္ ၂ ရပ္ကို “ပင္လံုစိတ္ဓာတ္ (ဝါ) ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ရဲ႕ အသက္ဝိဉာဥ္လုိ႔ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ေလ့လာမွတ္သား ယူဆထားပါတယ္။ ဒီဦးတည္ခ်က္ ၂ ရပ္အနက္ “ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ေသြးခြဲမႈပရိယာယ္ကို တိုက္ဖ်က္ေရး” ဆုိတဲ့ ပထ မ ဦးတည္ခ်က္ [(ဒုိမုိနီယံလက္မခံ)၊ ေတာင္တန္းနဲ႔ျပည္မ အတူတကြလြတ္လပ္ေရး (လံုးဝလြတ္လပ္ေရး)] ရရွိခဲ့ေသာ္လည္း ဒုတိယဦးတည္ခ်က္ဟာ ဒီကေန႔အထိ သမုိင္းရဲ႕ ႂကြင္းက်န္ျပႆနာအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၄၈ မွာ အာဏာရလာတဲ့အစိုးရကလည္း ဒီျပႆနာကို ၿပီးျပတ္ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ႏုိင္ငံေရးအာဏာဟာ စစ္အုပ္စုလက္ထဲကိုက်ေရာက္သြားခဲ့တာ ယေန႔အထိတုိင္ပါပဲ။ ယေန႔ကာလမွာေတာ့ စစ္ အုပ္စုဟာ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” ဆုိတာနဲ႔ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အရပ္ရပ္အက်ိဳးစီးပြားကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ထားပါတယ္။
အဲဒီလို သမုိင္းမွာ မေျဖရွင္းႏုိင္ဘဲ။ (ေတာင္တန္းေဒသနဲ႔ျပည္မ တန္းတူေသြးစည္းၿပီး ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္သြား မယ္) ဆုိတဲ့ မူလသေဘာတူညီခ်က္/ဦးတည္ခ်က္ကေန ေသြဖီေဖာက္ဖ်က္ၿပီး တျပည္ေထာင္စနစ္သာျဖစ္ခဲ့တယ္။ တန္းတူ ေသြးစည္း တဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္မယ္ဆိုတဲ့ မၿပီးျပတ္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာဟာ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လက္ထက္က ေန ) သမုိင္းရဲ႕အေကြ႔အခ်ဳိးတခုမွာ သမီးျဖစ္သူေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျဖရွင္းရမယ့္အေနအထားကို ေရာက္ရွိလာပါတယ္။
အခုလက္ငင္းရင္ဆုိင္ေနရတာကလည္း “တန္းတူၿပီးေသြးစည္းညီညြတ္ေသာ ျပည္ေထာင္စု” ကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ၾက မလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။ ခြဲမထြက္ဘူးဆုိတ့ဲ ကတိ/အာမခံခ်က္ အရင္ေပးမွသာ တန္းတူေရးနဲ႔ ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ရနုိင္မယ္ လို႔ အၾကပ္ကုိင္တာခံေနရပါတယ္။ ေစ်းဆစ္တာခံေနရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေပးသခုိက္၊ ရသေလာက္ယူထားဆိုၿပီး ညာသံေပး ေတာေျခာက္ေနၾကပါတယ္။ ႏွပ္ေၾကာင္းေပး က်ံဳးသြင္းေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ခြဲထြက္ေရးအႏၱရာယ္နဲ႔ ေျခာက္လွန္႔ေနပါတယ္။
ခြဲတာမေကာင္း/ခြဲတာမႀကိဳက္ရင္မခြဲေအာင္ ဘယ္လိုေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္တဲ့ အေျခခံမူေတြလိုအပ္သလဲ။ ဒါေတြကို အာ ဏာ အျပည့္အဝခ်ဳပ္ကုိင္ထားသူေတြ (သုိ႔မဟုတ္) အာဏာ (ဝါ) လုပ္ပုိင္ခြင့္ အခ်ိဳ႕ကို ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ရရွိထားသူေတြဘက္က တည္တည္ ၾကည္ၾကည္နဲ႔ အဆိုျပဳၾကရမွာ မဟုတ္ပါလား။ ျပန္ေပးဂုိဏ္းလုပ္ဟန္နဲ႔ ေရာ့ပတၱျမား- ေရာ့ နဂါးလုပ္ေနတာ မ်ဳိးကေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။
ဒီေနရာမွာ ရွမ္းျပည္ခြဲထြက္ခြင့္ေတာင္းတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဦးထြန္းျမင့္(ေတာင္ႀကီး) ရဲ႕စာအုပ္ထဲကေန ဆီေလ်ာ္တာအခ်ိဳ႕ကို မူရင္းေဖာ္ျပခ်က္အတုိင္း ေကာက္ႏုတ္တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
(ေကာက္ႏုတ္ခ်က္)
Right of Secession ဆုိတဲ့ ခြဲထြက္ခြင့္ကို ျမန္မာျပည္မေခါင္းေဆာင္မ်ားအမ်ားစုက မလိုလားၾကပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ေသးေသးကေလး ခြဲထြက္ခြင့္ေပးလို႔ ခြဲထြက္ကုန္ၾကရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ဘာက်န္ေတာ့မွာလဲေပါ့။ သူတုိ႔ စိုးရိမ္ၾကတာလည္း သဘာဝက်ပါတယ္။ စုိးရိမ္မယ္ဆုိလည္း စိုးရိမ္စရာေပါ့။ နယ္ခ်ဲ႕အႏၱရာယ္၊ နယ္ခ်ဲ႕ပေယာဂေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနတယ္ မဟုတ္လား။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခြဲထြက္ခြင့္ေတာင္းတာဟာ ခြဲထြက္ခ်င္လို႔ ေတာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ လူနည္းစု လူမ်ဳိးငယ္ေတြရဲ႕ ရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရးအေနနဲ႔ ေတာင္းၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စံနမူနာအေနနဲ႔ ဆုိဗီ ယက္ယူနီယံ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒေတြကိုေသခ်ာေလ့လာထားၾကပါတယ္။ မတ္၊ အိန္ဂ်ဲ၊ လီနင္၊ စတာလင္တုိ႔ရဲ႕ လူနည္းစုေပၚ သေဘာထားေပၚလစီေတြကိုလည္း ေလ့လာမွတ္သားၾကပါတယ္။
လူမ်ဳိးစု၊ လူမ်ဳိးငယ္ေတြအတြက္ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး (Autonomy) နဲ႔ ခြဲထြက္ခြင့္ (Right of Secession) ဆုိတဲ့ အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ဟာ မရမေနေတာင္းဆိုရမယ့္အခ်က္လို႔ ေခါင္းထဲမွာ သံမိႈႏွက္ထားသလုိ စြဲေနတဲ့အခါလည္းျဖစ္ပါတယ္။
အစည္းအေဝးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အႀကိတ္အနယ္ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဘက္က မားမားရပ္တည္ၿပီး
“ခြဲထြက္ခြင့္ကို ေပးထားရမယ္၊ မခြဲထြက္ခ်င္ေအာင္လုပ္ျပရမွာက က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕တာဝန္၊ ေပါင္းၿပီးမွခြဲထြက္လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ဗမာေတြေသာက္သံုးမက်လို႔ပဲ” လို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ အလြန္သေဘာထားျမင့္ျမတ္ၿပီး မွတ္သားစရာလည္း အလြန္ေကာင္းတဲ့စကားျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့မွ ခြဲထြက္ခြင့္ကို မလိုလားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ လက္ေလွွ်ာ့ ကုန္ၾကပါတယ္။
[၂၁ ရာစုပင္လံုမွာေတာ့ “ခြဲမထြက္ရကိစၥ” အျငင္းအခုန္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “အခုေဆြးေႏြးရင္လည္း အေျဖထြက္မယ့္ကိစၥမဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္မွပဲ အခ်ိန္ယူေဆြးေႏြးမယ္ဆုိၿပီး အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္” တဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လို မားမားမတ္မတ္ မရပ္ခဲ့ဘူးေပါ့။ ဤကား စကားခ်ပ္]
ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။
“ခြဲထြက္ခြင့္ရွိတယ္ဆုိၿပီး အခု ေပါင္း၊ အခု ခြဲလုပ္ရင္လည္း မေကာင္းဘူး။ က်ဳပ္တို႔ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးရင္ တိုင္းျပည္ျပန္ လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြ အလုပ္လုပ္စရာအမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ငါးႏွစ္စီမံကိန္း ႏွစ္၊ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ေပါင္း ၾကည့္ၾကပါ။ ဒါမွလည္း က်ဳပ္တို႔ဗမာေတြရဲ႕ေစတနာကို ခင္ဗ်ားတို႔သိမယ္၊ အဲဒီေနာက္ မႀကိဳက္ရင္ ခြဲေပါ့”
ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးစုေတြဘက္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အရင္းခံရိုးသားတဲ့ ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ ေနၾကလို႔၊ “ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ေပါင္းၾကည့္ပါ” ဆုိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ဆႏၵကို အလြယ္တကူ လက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း အေျခခံဥပေဒမွာ
“ဤအေျခခံဥပေဒ အာဏာတည္သည့္ေန႔မွ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ခြဲထြက္ႏုိင္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို အသံုးမျပဳရ” ဆုိတဲ့ ပုဒ္မ ပါဝင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရပလေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ေတြအေပၚ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကီး ယံုၾကည္စိတ္ခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဖဆပလထဲမွာ လက္ယာေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြရွိေနေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးစီးတဲ့ လက္ဝဲသမား ေတြက အမ်ားလုိ႔ ယူဆခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ေစတနာကို နည္းနည္းမွသံသယမရွိခဲ့တဲ့အျပင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ကလြတ္ေျမာက္ဖို႔ တုိက္ပြဲဝင္လာခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းအစရွိ တဲ့ လူမ်ဳိးစု၊လူမ်ဳိးငယ္ေတြအေပၚ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ လူမ်ဳိးႀကီးစိတ္၊ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ ထားၾကမွာမဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ယံုၾကည္ ခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏုိင္ငံေရးအရ ခြင့္ထြက္ခြင့္ဆုိတာဟာ အမွန္ေတာ့ လူမ်ဳိးစု၊ လူမ်ဳိးငယ္မ်ားက မိမိတို႔ရဲ႕အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ေစာင့္ ေရွာက္ဖို႔အတြက္ ေတာင္းဆိုျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးႀကီးေတြက လူမ်ဳိးငယ္ေတြအေပၚ စိုးမုိးျခယ္လွယ္မႈျပဳၾကမွာကို စိုးရိမ္ၿပီး လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒမေပၚလြင္ေအာင္ တားျမစ္တဲ့အေနနဲ႔ ကာကြယ္တဲ့အခြင့္အေရး (Safeguard) တစ္ရပ္အျဖစ္ သတ္ မွတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ခြဲထြက္ခြင့္ေပးထားေပမယ့္လုိ႔ တကယ္တမ္း မပူးေပါင္းႏုိင္ေတာ့တဲ့အခါ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲဝင္ၿပီး ခြဲထြက္သြားတဲ့ ႏုိင္ငံ ေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဥပမာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံဟာ ပါကစၥတန္ႏုိင္ငံက တုိက္ပြဲဝင္ခြဲထြက္ၿပီး သီးျခားလြတ္လပ္တဲ့ ႏုိင္ငံ အျဖစ္ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးလည္းရွိပါတယ္။
ခြဲထြက္ခြင့္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ အေျခခံဥပေဒထဲမွာ ျပ႒ာန္းခ်က္ ရွိတာ ၊ မရွိတာနဲ႔ သိပ္ၿပီးမဆုိင္ပါဘူး။ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ျခင္းသာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။
“မခြဲထြက္ခ်င္ေအာင္ လုပ္ျပရမွာက က်ဳပ္တို႔ရဲ႕တာဝန္၊ ခြဲထြက္ခ်င္လာတယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္တို႔ ဗမာေတြေသာက္သံုးမက်လို႔ဘဲ” ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕သစၥာစကားဟာ အလြန္ေလးနက္ၿပီး အင္မတန္တန္ဖုိးရွိတဲ့စကားျဖစ္ပါတယ္။
“ဥပေဒဆုိတာ လူကလုပ္တာ၊ ဘုရားေဟာ မဟုတ္ဘူး၊ လူလုပ္တဲ့ ဥပေဒကို လူက ျပန္ျပင္ႏုိင္ရမွာေပါ့”
“ဘုရားေဟာ ” ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က (Gospel Truth) လုိ႔ အဂၤလိပ္လို ညွပ္ၿပီး ေျပာသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ပုဂၢိဳလ္စြဲၾကည္ညိဳေနလို႔လား မေျပာတတ္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသမွ် ဆုိသမွ်စကားေတြဟာ မွတ္သား စရာေတြခ်ည္းျဖစ္ေနပါတယ္။
အထက္ပါ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ားဟာ (“ရွမ္းႏုိင္ငံေရးသမားတစ္ဦး၏ သဲတစ္ပြင့္အုတ္တစ္ခ်ပ္” စာအုပ္) - စာမ်က္ႏွာ ၄၄၆ - ၄၄၇ - ၄၄၈ ကေန မူရင္း အတိုင္းေကာက္ႏုတ္ ကူးယူေဖာ္ျပထားတာပါ။
အခုလည္း တန္းတူေရးနဲ႔ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကို တစုိက္မတ္မတ္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ အေပၚမွာ တခ်ိန္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္အေပၚထားရွိခဲ့ၾကတဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ဳိး၊ ေလးစားမႈမ်ဳိးနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္အားထားခဲ့ၾကတာပါ။
ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ သမုိင္းေခတ္ကာလျခင္း မတူျခားနားတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ တခ်ိန္က တန္းတူေသြးစည္းတဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖို႔ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕သမားကို ဦးတည္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကရၿပီး။ အခုလုိ ၂၁ ရာစုကာလမွာေတာ့ အဓိက ဦးတည္တိုက္ဖ်က္ပစ္ရမယ့္ဦးတည္ခ်က္ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်း မႈဘက္ေပါင္းစံုမွာ စစ္အုပ္စုက ခ်ဳပ္ကိုင္လႊမ္းမိုးထားမႈကို အကုန္အစင္ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ပဲမဟုတ္ပါလား။ ဒီလို စစ္အုပ္စုရဲ႕ ခ်ဳပ္ကုိင္လႊမ္းမုိးထားမႈကို အကုန္အစင္ဖယ္ရွားပစ္ႏုိင္မွသာ တန္းတူၿပီးကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိတဲ့ ဒီမုိကေရစီဖက္ဒရယ္ျပည္ ေထာင္စုကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ဦးတည္ ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သူ႔ကုိယ္သူ အားလံုးရဲ႕ အလယ္ဗဟုိမွာထားၿပီးေစ့စပ္ညွိႏိႈင္းျဖန္ေျဖသူလိုလို ရပ္တည္ ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း “၂၁ ရာစု ပင္လံုစင္ျမင့္” ေပၚကေန အေပးအယူလုပ္ေနတဲ့ (Package deal) ဆုိတာမွာေတာ့ စစ္ အုပ္စုနဲ႔ တသေဘာထားထဲ၊ တေလသံထဲျဖစ္ေနတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မဆီမေလ်ာ္ပါဘူး။
ခြဲထြက္ခြင့္ (Right of Secession) နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရပ္တည္ခဲ့တဲ့သေဘာထားနဲ႔ ယေန႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရပ္တည္ေနတဲ့သေဘာထားဟာ အေရွ႕နဲ႔အေနာက္၊ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္လို ကြဲျပားျခားနားေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ညြန္း
- ဂ်ဴလိုင္လ ၁၇ ရက္ေန႔ UNFC စည္းလုံးညီညြတ္ေသာ တိုင္းရင္းသားဖက္ဒရယ္ေကာင္စီေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ေတြ႕ဆုံရာ တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာဆိုခဲ့ေသာ မွတ္သားဖြယ္ရာ မိန႔္ခြန္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား။
- ရွမ္းႏုိင္ငံေရးသမားတစ္ဦး၏ သဲတစ္ပြင့္အုတ္တစ္ခ်ပ္- ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး) [ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၁၆ ၾသဂုတ္၊ ေလာက သစ္ စာအုပ္တုိက္]
- ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ (၂၉- ၅ -၂၀၁၇)
Photot credit : crisis group