ရဲေခါင္မဲေမာင္ - "႐ွဴး...တိုးတိုးရဲ႕ ဆူညံေနတဲ့အသံ"
(စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာမွ ဆရာရဲေခါင္မဲေမာင္ (ေနမ်ိဳးေအး)၏ေဆာင္းပါးအား ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
မိုုးမခ၊ ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၁၇
ေခတ္ကေတာင္းဆိုတာကို ဘယ္အႏုပညာရွင္ကမွ လြန္ဆန္လို႔ ရႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ကိုေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕အမွာစာထဲမွာ ေရးထားသလို ' အသံတစ္ခုခုၾကားတာနဲ႔ အေလာတႀကီး၀ိုင္းဆြဲၾကတာပဲ။ အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက အေ၀းအနီးမွန္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔၊ ဓမၼဓိ႒ာန္က်ဖို႔၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ ဆႏၵမပါဖို႔၊ အခ်ိန္ေစာင့္ဖို႔လိုတယ္ ' ဆိုတဲ့အတိုင္း စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ရမယ့္ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ရလိမ့္မယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၁-၆-၂၀၁၇ ရက္က ပန္းဆိုးတန္းလမ္း (ေအာက္)မွာရွိတဲ့ ျပန္/ဆက္႐ံုးခန္း (တတိယထပ္)မွာ (၄၁) ႀကိမ္ေျမာက္ ကာတြန္းဆရာႀကီးေတြကို ကန္ေတာ့ပြဲအခမ္းအနား တစ္ခုက်င္းပခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကန္ေတာ့ပြဲက်င္းပဖို႔အတြက္ ဇြန္ ၁၀ ရက္ ညဘက္မွာ အခမ္းအနား ျပင္ၾက၊ ဆင္ၾကေတာ့ ရန္ကုန္မွာရွိၾကတဲ့ ကာတြန္းဆရာေတြအျပင္ ျပည္နဲ႔မႏၲေလးမွာ ေနထိုင္ၾက တဲ့ ကာတြန္းဆရာလူငယ္ေတြပါ အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ဆိုသလို ေရာက္လာၾကေတာ့ စုစုစည္းစည္း တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ေပ်ာ္စရာေကာင္း သြားတယ္။
အခမ္းအနားအားလံုး ျပင္ဆင္ၿပီးသြား ေတာ့ အေတာ္ေလးပင္ပန္းသြားၾကၿပီ။ ဗိုက္ေတြကလည္း တဂြီဂြီနဲ႔ အစာေတာင္းလာၿပီ ဆိုေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဆီ ေျပးၾကတာေပါ့ေလ။ စားၾက၊ ေသာက္ၾကတုန္းမွာ ကာတြန္းဆရာ ဇာနည္ေဇာ္၀င္းက ထိုင္ေနရာက ေနထလာၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကိုေရႊထူး(ျပည္)ကို စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္စီ လက္ေဆာင္ေပးပါ တယ္။
' ေက်းဇူးကြာ ' လို႔ေျပာၿပီး စာအုပ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ' ႐ွဴးတိုးတိုး ' လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ကာတြန္းစာအုပ္ေလးမွန္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ကာတြန္းေတြဟာ စာမဲ့ကာတြန္းေတြျဖစ္ၿပီး စုစုေပါင္းကာတြန္းပံု ၁၆၀ ပါတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ကေလးရဲ႕အမွာစာမွာ ကိုေအာ္ပီ က်ယ္က- ' ကာတြန္းမွာ လံုး၀ မမဲ့သင့္တာက ေစတနာပဲ။ လူ႔ေလာကႀကီးကို ေကာင္းက်ဳိးျပဳ ရမယ္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ကူညီရမယ္။ မတရားမႈ၊ မမွ်တမႈ၊ မမွန္ကန္မႈေတြကို ေထာက္ျပရမယ္။ အနည္းဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာမႈ၊ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲမႈကိုေပးရမယ္။ ဘ၀အသိ၊ ဘ၀အျမင္အထိ ေပးႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ' လို႔ ေပးႏိုင္ဖို႔၊ အသိအျမင္က်ယ္ဖို႔ လိုတယ္။ ပံုဆြဲခံုမွာပဲထိုင္မေန ဘဲ စာဖတ္၊ ခရီးသြား၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳ အသိဖလွယ္ဖို႔လိုတယ္။ ၀မ္းေရးအတြက္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ပံုေတြကိုပဲဖိဆြဲေနရတဲ့ဘ၀ကို နားလည္ေပမယ့္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲက မထြက္ရင္ အသိေတြကုန္ခန္းလာတတ္တယ္။ အတတ္ပညာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ေစတနာမပါရင္ ကာတြန္းေကာင္းတစ္ပံု မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကာတြန္းဆရာဟာ အမွန္တရားကို အသိပညာအေတြ႕အႀကံဳေတြကေနရွာၿပီး တင္ျပတဲ့အခါ ကြၽမ္းက်င္တဲ့အႏုပညာနဲ႔ ဖန္တီးရတယ္။
ကာတြန္းေကာင္းေတြမ်ားလာဖို႔ ကာတြန္း ေ၀ဖန္ေရးေတြ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ေနေသးတယ္။ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြ ကို ဆစ္ပိုင္းေထာက္ျပတတ္တဲ့ေ၀ဖန္ေရးေတြကို ႀကိဳဆိုရမယ္။ မိမိကာတြန္းအေပၚ၊ ေ၀ဖန္မႈကို ခံႏိုင္ဖို႔လိုတယ္။ ကိုယ့္ကာတြန္းဟာ စာမ်က္ႏွာေပၚ၊ ဖန္သားျပင္ေပၚေရာက္သြားရင္ ပရိသတ္ကပိုင္သြားၿပီ။ ႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္မယ္၊ မႀကိဳက္ခ်င္လည္း ေနမယ္။ ေ၀ဖန္ပိုင္ခြင့္သူတို႔မွာရွိတယ္။ ကိုယ္ေရးသမွ် ႀကိဳက္ရမယ္လို႔ ထင္လာရင္ေတာ့ ကာတြန္းဆရာရဲ႕ က်ဆံုးခန္းပဲ။ အေ၀ဖန္မခံခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာသိမ္းထားေပါ့။ သူမ်ားကိုေဆာ္လိုက္လို႔ ပြဲဆူၿပီးနာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္တဲ့ ေ၀ဖန္ေရးေတြ ကိုေတာ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈဖို႔လိုမယ္။
အယ္ဒီတာစားပြဲ၊ ဆင္ဆာ႐ံုးခန္းေတြ သိပ္ျဖတ္စရာမလိုတဲ့ခုကာလမွာ ကာတြန္းဆြဲတဲ့ သူေတြမ်ားလာတာ အားရစရာေကာင္းတယ္။ ေရးစရာေတြအျပည့္၊ ေနရာေတြလည္းက်ယ္၊ အေျပာင္းအလဲေတြလည္း မ်ားတယ္။ လူငယ္ေတြ အေတြးရဲ၊ အေရးရဲ၊ အျမင္ရဲၾကတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ခံစားမႈကို ထင္ဟပ္ႏိုင္တယ္။ သတိထားသင့္တာကေတာ့ အသံတစ္ခုခုၾကားတာနဲ႔ အေလာတႀကီး၀ိုင္းဆြဲၾကတာပဲ။ အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက အေ၀းအနီးမွန္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔၊ ဓမၼဓိ႒ာန္က်ဖို႔၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲဆႏၵမပါဖို႔၊ အခ်ိန္ေစာင့္ဖို႔လိုတယ္} လို႔ ေရးထားတာဖတ္ရပါတယ္။ ကာတြန္းဆရာေတြ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ကာတြန္းေတြနဲ႔ ကာတြန္း ကေလာင္သစ္ေတြ မွတ္ရမယ့္စကားေတြပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ' ကာတြန္း ' ဆိုတဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ စၿပီးေရာက္ရွိလာတာ ၁၉၁၅ ခုႏွစ္က ျဖစ္ေလေတာ့ အခုဆိုရင္ အဲဒီလက္ကိုင္ တုတ္ရဲ႕သက္တမ္းဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၂ ႏွစ္ ေလာက္ရွိသြားၿပီ။ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားခဲ့ရတဲ့ ေခတ္ေတြဆိုရင္လည္း နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူ႔လက္ကိုင္တုတ္ပီပီ ေခတ္ အဆက္ဆက္မွာ ျပည္သူနဲ႔အတူရပ္တည္ၿပီး အျမင္မေတာ္တာမွန္သမွ်ကို ' ေဆာ္ခဲ့ ' ၊ ' ကေလာ္ ' ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။
မဆလနဲ႔ န၀တ၊ နအဖေခတ္ေတြမွာေတာ့ ကာတြန္းဟာ စစ္ဖိနပ္နဲ႔နင္းတာကို ျပည္သူနဲ႔ အတူခံခဲ့ရတယ္။ စိတ္ရွိသေလာက္ ခရီးမေရာက္ ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လက္ကိုင္တုတ္ေတြထဲကလည္း တစ္ေခ်ာင္းစ၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းစဆိုသလို အာဏာရွင္ လက္ထဲေရာက္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြကို ျပန္႐ိုက္ခဲ့ၾကတာမ်ဳိးရွိခဲ့တယ္။ ဒါမ်ဳိးကိုေတာ့ သမိုင္းကဘယ္ၾကည့္ေန လိမ့္မလဲ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာ ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္ေနရတဲ့ဘ၀မ်ဳိး ျဖစ္ေစခဲ့ေတာ့တာေပါ့။
၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၂၀ ရက္မွာ စာေပစိစစ္ေရးဆိုတာႀကီးကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ေတာ့ စာနယ္ဇင္းေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ေရး လို႔၊ သားလို႔ရလာတယ္။ သတင္းစာနဲ႔ ဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ေတြပါ ရရွိလာခဲ့ေလေတာ့ အဲဒီ သတင္းစာနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြရဲ႕ အသက္လို႔ဆိုရမယ့္ ကာတြန္းေတြက အေတာ္ေနရာရလာတယ္။ လူထုကလည္း သတင္းစာျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ာနယ္ျဖစ္ျဖစ္ ေကာက္ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ ကာတြန္းကို အရင္ဆံုး လွန္ၿပီး ဖတ္ၾကတာကိုး။ ကာတြန္းက အဲဒီလို ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ျဖစ္လာေတာ့ ' ႏွင္းဆီခိုင္ ' ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြလည္း ႀကိဳးစားလာၾကတာကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ေနရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေစာေစာကေျပာသလို သတင္းေခတ္၊ သတင္းစာေခတ္ျဖစ္လာေတာ့ ကာတြန္းေတြ အားလံုးနီးပါးေလာက္ကလည္း သတင္း ကာတြန္းခ်ည္းလိုလို ျဖစ္လာၾကေတာ့တယ္။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ အစိုးရနဲ႔ တာ၀န္ရွိလူႀကီးေတြ တစ္ခုခုေျပာမွား ဆိုမွား မျဖစ္လိုက္နဲ႔၊ လုပ္မွား ကိုင္မွားမျဖစ္လိုက္နဲ႔ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာကို ကာတြန္း ဆရာအားလံုးနီးပါးက ၀ိုင္း ' တြယ္ ' ၾကေတာ့တာပဲ။
' နယ္လွည့္ပါး႐ိုက္ ' ဆိုတုန္းကလည္း ' နယ္လွည့္ပါး႐ိုက္ ' ကာတြန္းေတြ အင္နဲ႔အားနဲ႔ထြက္လာသလို ' ထမင္းတစ္နပ္ေလွ်ာ့ စား ' ဆိုတုန္းကလည္း ' ထမင္းတစ္နပ္ေလွ်ာ့စား ' ကာတြန္းေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ထြက္လာတာပဲ။' ေစာက္႐ူး ' ဆိုတုန္းက ' ေစာက္႐ူး ' ကာတြန္းေတြ မိႈလိုေပါက္သလို ' ဂ်က္ပါ၀ါ ' က်ျပန္ေတာ့လည္း ' ဂ်က္ပါ၀ါ ' လိုက္ၾကျပန္တာပဲ။ ' ဘူဒိုဇာ ' နဲ႔ တဲအိမ္ေတြ ဖ်က္ေတာ့လည္း ' ဘူဒိုဇာ ' ကာတြန္းေတြထြက္လာသလို ' ဦးထုပ္၀ါ ' ေတြနဲ႔ အိမ္ေတြဖ်က္ျပန္ေတာ့လည္း ' ဦးထုပ္၀ါ ' ကာတြန္းေတြ ေပၚလာျပန္တာပဲ။ ဒါေခတ္ပဲ။
ေခတ္ကေတာင္းဆိုတာကို ဘယ္အႏုပညာရွင္ကမွ လြန္ဆန္လို႔ရႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ အမွာစာထဲမွာ ေရးထားသလို ' အသံတစ္ခုခုၾကားတာနဲ႔ အေလာတႀကီး ၀ိုင္းဆြဲၾကတာပဲ။ အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက အေ၀းအနီး မွန္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔၊ ဓမၼဓိ႒ာန္က်ဖို႔၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲဆႏၵမပါဖို႔၊ အခ်ိန္ေစာင့္ဖို႔ လိုတယ္ ' ဆိုတဲ့အတိုင္း စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ရမယ့္ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ရလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကာတြန္းဆရာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လက္ရွိအစိုးရနဲ႔ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႕ အေျပာအဆိုအလုပ္အကိုင္ေတြရယ္ အျပင္ ဘက္မွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေျပာအဆိုအလုပ္အကိုင္ေတြဟာ ဘယ္လိုက်ဳိးေၾကာင္းဆက္ႏႊယ္မႈ ေတြရွိတယ္ဆိုတာကို နားလည္ဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီကေန႔ေခတ္ေလာက၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာက ႐ႈပ္ေထြးေပြလီတာ၊ ေကာက္က်စ္တာ၊ ေအာက္တန္းက်တာ မရွိဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ကာတြန္းဆရာဟာ ကာတြန္းခ်ည္းပဲ ထိုင္ဆြဲေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ စာဖတ္ဖို႔လိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကာတြန္းဆရာႀကီး ဦးဘဂ်မ္းေတာင္ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုတာကို သိပ္မသိဘဲ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ' လွိမ့္တြယ္ ' ခဲ့ေသးတယ္မဟုတ္ လား။ အမ်ားကေျပာေတာ့မွ ' ေဟ့.... ငါ့လည္းေျပာထားၾကဦးေလကြာ ' လို႔ ေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့ သတင္းကာတြန္းဆိုတာ ' သတင္း ' အေပၚမွာ အေျခခံစဥ္းစားတာမို႔ ကိုယ့္ရဲ႕အႏုပညာအစစ္မဟုတ္ဘူး။
၀တၳဳေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို သ႐ုပ္ေဖာ္အပ္ လိုက္သလိုပဲ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေရးထားတဲ့ ၀တၳဳနဲ႔ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီးမွ သ႐ုပ္ေဖာ္ရတာမို႔ ပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ ပန္းခ်ီစစ္စစ္လို႔ ေျပာဖို႔ ခက္သလိုပဲ သတင္းမရွိရင္ ကာတြန္းရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကာတြန္းဆရာရဲ႕ ဘ၀အျမင္၊ ေလာကအျမင္ကို ' သတင္းကာတြန္း 'မွာ ရွာလို႔မရႏိုင္ဘူး။
အခု ' ႐ွဴးတိုးတိုး ' ကာတြန္းစာအုပ္ေလးထဲ မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ကာတြန္းကေလးေတြကေတာ့ သတင္းကို အေျခခံထားတာမ်ဳိးမရွိတဲ့အတြက္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း စံုမွစံုပါပဲ။ ကိုယ္ဖတ္မွတ္ေလ့လာထားသေလာက္ ကိုဆင္ျခင္တံုတရားလက္ကိုင္ထားၿပီး လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေရးဆြဲထားၾကတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ကာတြန္းပံုအားလံုး စာမဲ့ေတြျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ပံုစ၊ ႏွစ္ပံုစဆိုသလို စာေလးတစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးေရးထားတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါကလည္း အဲဒီစာေလး တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးမွမထည့္ရင္ ကာတြန္းဖတ္တဲ့သူ သေဘာမေပါက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
စာပါကာတြန္းေတြနဲ႔ စာမဲ့ကာတြန္းေတြ ဘာကြာသလဲလို႔ေမးလာရင္ေတာ့ သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔သူ ရွိၿပီးသားျဖစ္ေနၾကလို႔ ဘာမွမကြာဘူးလို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ တစ္ခုရွိတာက စာမဲ့ကာတြန္းကိုက်ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕တိုင္းရင္းသားဘာသာစကား ကို မတတ္တဲ့ လူတိုင္းၾကည့္ႏိုင္၊ ေတြးေခၚႏိုင္၊ သေဘာေပါက္နားလည္ႏိုင္တာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ စာမဲ့ကာတြန္းေတြမွာ စာသားေတြမပါတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ' ႐ုပ္ပံု ' ေတြ ရွင္သန္ အားေကာင္းေနဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ စာပါတဲ့ ကာတြန္းမွာက်ေတာ့ စာကိုဖတ္ၿပီး နားလည္ေနႏိုင္တာေၾကာင့္ အ႐ုပ္ေတြမရွင္ေနရင္လည္း သိပ္ၿပီးျပႆနာမရွိဘူး။ စာပါတဲ့ကာတြန္းေတြမွာ အ႐ုပ္ေတြရွင္သန္ေနစရာမလိုဘူးလို႔ ေျပာတာမဟုတ္တာကို သေဘာေပါက္ေစခ်င္ပါတယ္။
စာလည္းပါ၊ အဲဒီစာကေျပာတဲ့အဓိပၸာယ္အတိုင္း အ႐ုပ္ေတြကလိုက္ၿပီး ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ ကာတြန္းေကာင္းပဲေပါ့။ စာမဲ့ကာတြန္းမွာက်ေတာ့ ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ Message ကိုေရာက္ေအာင္ အ႐ုပ္ေတြက ပံ့ပိုး မေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခုတ္ရာတျခားရွရာတလြဲေတြ ျဖစ္သြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
' ႐ွဴးတိုးတိုး ' စာမဲ့ကာတြန္းမ်ားစာအုပ္ ကေလးထဲမွာ လက္ရာနည္းနည္းၾကမ္းေနေသးတာေလးေတြ၊ ကာတြန္းဆိုတဲ့အဆင့္ကို မေရာက္ေသးတဲ့ ႐ုပ္ပံုကေလးေတြ နည္းနည္းပါ ေနတာေတြ႕ရေပမယ့္ အမ်ားကေတာ့ ေခတ္ကို ေဖာ္ျပသြားႏိုင္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ အလြန္အေရးႀကီးေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ထားတဲ့ ကာတြန္းကေလးေတြကို ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ေက်နပ္အားရမိေၾကာင္းပါ။
ကာတြန္းကေလးတစ္ပံုမွာေရးထားတာ ေက်ာင္းသြားတဲ့လမ္းကေလးအေပၚ ဗံုးႀကီးတစ္လံုးက်ေရာက္ေနတဲ့ ပံုကေလးပါ။ ဒီကေန႔တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြမွာျဖစ္ပြားေနတဲ့ စစ္ပြဲေတြကို မီးေမာင္းထိုးျပထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မက္ျဖစ္ပြားေန တဲ့ေဒသေတြမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္မွာ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ေနထိုင္လို႔ မရၾကပါဘူး။ အသက္ေဘး အတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာကို ထြက္ေျပးေနၾကရၿပီး စစ္ေဘးေရွာင္ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ဒုကၡေပါင္းစံုရင္ဆိုင္ၿပီး ေနထိုင္ေနၾကရပါတယ္။
ကေလးေတြရဲ႕ စာသင္ေက်ာင္းေတြလည္း စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးသြားၾကၿပီး ပညာသင္ၾကားေရးနဲ႔ အလွမ္းေ၀းၾကရပါတယ္။ ပညာသင္ၾကားေရးနဲ႔ ေ၀းကြာတာဟာ အနာဂတ္ ေပ်ာက္ဆံုးတာျဖစ္လို႔ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ အင္မတန္ နစ္နာၾကရပါတယ္။ တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ခ်င္ရင္ စစ္ပြဲေတြအျမန္ဆံုးရပ္မွ ျဖစ္ႏိုင္သလို ကေလးအားလံုးလည္း စာသင္ခန္းေတြထဲ ေရာက္ရွိၿပီး ပညာကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းသင္ယူ ႏိုင္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာကို ေျပာတာပါပဲ။
ေနာက္တစ္ပံုမွာေတာ့ ' အလုပ္ ' လို႔ေရး ထားတဲ့ ငါးကေလးတစ္ေကာင္ကို ဘြဲ႕ရပညာတတ္ ၁၀ ေယာက္ေလာက္က ၀ိုင္းၿပီး ' မွ်ား ' နတဲ့ ပံုကေလး ေရးထားပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဒီကေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ လတ္တေလာေျဖရွင္းရမယ့္ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာကို ေဖာ္ျပတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လူဦးေရဟာ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ သန္းေခါင္စာရင္းအရ ၅၁ သန္းေက်ာ္ရွိပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ ႏိုင္တဲ့လူဦးေရရဲ႕ ၆၆ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရဟာ ၃၄ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိေနတာ ေတြ႕ရမွာပါ။ အဲဒီအထဲမွာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အသက္ ၁၅ ႏွစ္နဲ႔ ၃၅ ႏွစ္ၾကားအရြယ္ေတြမွာ ေျခာက္ေယာက္ရွိတဲ့အထဲ ေျခာက္ေယာက္က အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီအေရအတြက္ဟာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ အတြက္ အလြန္အႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္လက္မဲ့မ်ားေနရင္ စာရိတၱပ်က္ျပားၿပီး ရာဇ၀တ္မႈထူေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစြဲမႈေတြ မ်ားျပားလာၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဖိုးတန္လူသားအရင္းအျမစ္ေတြ ဆံုး႐ႈံးပါတယ္။ ပညာကို တန္ဖိုးထားေလးစား အထင္ႀကီးမႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ေတြ က်ဆင္းပါတယ္။ ကာတြန္းကေလးက ဒီအခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပသြားပါတယ္။
ၿခံဳၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ ' ႐ွဴးတိုးတိုး ' စာမဲ့ ကာတြန္းမ်ား စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ကာတြန္းဆရာေတြရဲ႕ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုအေပၚထားတဲ့ ေစတနာကို အထင္အရွားေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါကလည္း အႏုပညာရွင္တိုင္းမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အလွတရားပါ။ ေစတနာဆိုတဲ့ အလွတရား ကင္းမဲ့ေနရင္ အဲဒီကင္းမဲ့ေနတဲ့ အႏုပညာရွင္ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ဘယ္လိုအႏုပညာမ်ဳိးမဆို အေရာင္မေတာက္ႏိုင္ပါဘူး။
အေရာင္မထြက္၊ အေရာင္မေတာက္တဲ့ အႏုပညာဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုကို အလင္းေရာင္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ' ႐ွဴးတိုးတိုး ' မွာ ေတာ့ ေစတနာရဲ႕အသံက ဆူညံေနေၾကာင္းပါ။
ရဲေခါင္မဲေမာင္
ေခတ္ကေတာင္းဆိုတာကို ဘယ္အႏုပညာရွင္ကမွ လြန္ဆန္လို႔ ရႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ကိုေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕အမွာစာထဲမွာ ေရးထားသလို ' အသံတစ္ခုခုၾကားတာနဲ႔ အေလာတႀကီး၀ိုင္းဆြဲၾကတာပဲ။ အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက အေ၀းအနီးမွန္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔၊ ဓမၼဓိ႒ာန္က်ဖို႔၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ ဆႏၵမပါဖို႔၊ အခ်ိန္ေစာင့္ဖို႔လိုတယ္ ' ဆိုတဲ့အတိုင္း စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ရမယ့္ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ရလိမ့္မယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၁-၆-၂၀၁၇ ရက္က ပန္းဆိုးတန္းလမ္း (ေအာက္)မွာရွိတဲ့ ျပန္/ဆက္႐ံုးခန္း (တတိယထပ္)မွာ (၄၁) ႀကိမ္ေျမာက္ ကာတြန္းဆရာႀကီးေတြကို ကန္ေတာ့ပြဲအခမ္းအနား တစ္ခုက်င္းပခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကန္ေတာ့ပြဲက်င္းပဖို႔အတြက္ ဇြန္ ၁၀ ရက္ ညဘက္မွာ အခမ္းအနား ျပင္ၾက၊ ဆင္ၾကေတာ့ ရန္ကုန္မွာရွိၾကတဲ့ ကာတြန္းဆရာေတြအျပင္ ျပည္နဲ႔မႏၲေလးမွာ ေနထိုင္ၾက တဲ့ ကာတြန္းဆရာလူငယ္ေတြပါ အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ဆိုသလို ေရာက္လာၾကေတာ့ စုစုစည္းစည္း တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ေပ်ာ္စရာေကာင္း သြားတယ္။
အခမ္းအနားအားလံုး ျပင္ဆင္ၿပီးသြား ေတာ့ အေတာ္ေလးပင္ပန္းသြားၾကၿပီ။ ဗိုက္ေတြကလည္း တဂြီဂြီနဲ႔ အစာေတာင္းလာၿပီ ဆိုေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဆီ ေျပးၾကတာေပါ့ေလ။ စားၾက၊ ေသာက္ၾကတုန္းမွာ ကာတြန္းဆရာ ဇာနည္ေဇာ္၀င္းက ထိုင္ေနရာက ေနထလာၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကိုေရႊထူး(ျပည္)ကို စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္စီ လက္ေဆာင္ေပးပါ တယ္။
' ေက်းဇူးကြာ ' လို႔ေျပာၿပီး စာအုပ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ' ႐ွဴးတိုးတိုး ' လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ကာတြန္းစာအုပ္ေလးမွန္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ကာတြန္းေတြဟာ စာမဲ့ကာတြန္းေတြျဖစ္ၿပီး စုစုေပါင္းကာတြန္းပံု ၁၆၀ ပါတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ကေလးရဲ႕အမွာစာမွာ ကိုေအာ္ပီ က်ယ္က- ' ကာတြန္းမွာ လံုး၀ မမဲ့သင့္တာက ေစတနာပဲ။ လူ႔ေလာကႀကီးကို ေကာင္းက်ဳိးျပဳ ရမယ္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ကူညီရမယ္။ မတရားမႈ၊ မမွ်တမႈ၊ မမွန္ကန္မႈေတြကို ေထာက္ျပရမယ္။ အနည္းဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာမႈ၊ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲမႈကိုေပးရမယ္။ ဘ၀အသိ၊ ဘ၀အျမင္အထိ ေပးႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ' လို႔ ေပးႏိုင္ဖို႔၊ အသိအျမင္က်ယ္ဖို႔ လိုတယ္။ ပံုဆြဲခံုမွာပဲထိုင္မေန ဘဲ စာဖတ္၊ ခရီးသြား၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳ အသိဖလွယ္ဖို႔လိုတယ္။ ၀မ္းေရးအတြက္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ပံုေတြကိုပဲဖိဆြဲေနရတဲ့ဘ၀ကို နားလည္ေပမယ့္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲက မထြက္ရင္ အသိေတြကုန္ခန္းလာတတ္တယ္။ အတတ္ပညာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ေစတနာမပါရင္ ကာတြန္းေကာင္းတစ္ပံု မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကာတြန္းဆရာဟာ အမွန္တရားကို အသိပညာအေတြ႕အႀကံဳေတြကေနရွာၿပီး တင္ျပတဲ့အခါ ကြၽမ္းက်င္တဲ့အႏုပညာနဲ႔ ဖန္တီးရတယ္။
ကာတြန္းေကာင္းေတြမ်ားလာဖို႔ ကာတြန္း ေ၀ဖန္ေရးေတြ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ေနေသးတယ္။ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြ ကို ဆစ္ပိုင္းေထာက္ျပတတ္တဲ့ေ၀ဖန္ေရးေတြကို ႀကိဳဆိုရမယ္။ မိမိကာတြန္းအေပၚ၊ ေ၀ဖန္မႈကို ခံႏိုင္ဖို႔လိုတယ္။ ကိုယ့္ကာတြန္းဟာ စာမ်က္ႏွာေပၚ၊ ဖန္သားျပင္ေပၚေရာက္သြားရင္ ပရိသတ္ကပိုင္သြားၿပီ။ ႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္မယ္၊ မႀကိဳက္ခ်င္လည္း ေနမယ္။ ေ၀ဖန္ပိုင္ခြင့္သူတို႔မွာရွိတယ္။ ကိုယ္ေရးသမွ် ႀကိဳက္ရမယ္လို႔ ထင္လာရင္ေတာ့ ကာတြန္းဆရာရဲ႕ က်ဆံုးခန္းပဲ။ အေ၀ဖန္မခံခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာသိမ္းထားေပါ့။ သူမ်ားကိုေဆာ္လိုက္လို႔ ပြဲဆူၿပီးနာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္တဲ့ ေ၀ဖန္ေရးေတြ ကိုေတာ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈဖို႔လိုမယ္။
အယ္ဒီတာစားပြဲ၊ ဆင္ဆာ႐ံုးခန္းေတြ သိပ္ျဖတ္စရာမလိုတဲ့ခုကာလမွာ ကာတြန္းဆြဲတဲ့ သူေတြမ်ားလာတာ အားရစရာေကာင္းတယ္။ ေရးစရာေတြအျပည့္၊ ေနရာေတြလည္းက်ယ္၊ အေျပာင္းအလဲေတြလည္း မ်ားတယ္။ လူငယ္ေတြ အေတြးရဲ၊ အေရးရဲ၊ အျမင္ရဲၾကတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ခံစားမႈကို ထင္ဟပ္ႏိုင္တယ္။ သတိထားသင့္တာကေတာ့ အသံတစ္ခုခုၾကားတာနဲ႔ အေလာတႀကီး၀ိုင္းဆြဲၾကတာပဲ။ အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက အေ၀းအနီးမွန္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔၊ ဓမၼဓိ႒ာန္က်ဖို႔၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲဆႏၵမပါဖို႔၊ အခ်ိန္ေစာင့္ဖို႔လိုတယ္} လို႔ ေရးထားတာဖတ္ရပါတယ္။ ကာတြန္းဆရာေတြ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ကာတြန္းေတြနဲ႔ ကာတြန္း ကေလာင္သစ္ေတြ မွတ္ရမယ့္စကားေတြပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ' ကာတြန္း ' ဆိုတဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ စၿပီးေရာက္ရွိလာတာ ၁၉၁၅ ခုႏွစ္က ျဖစ္ေလေတာ့ အခုဆိုရင္ အဲဒီလက္ကိုင္ တုတ္ရဲ႕သက္တမ္းဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၂ ႏွစ္ ေလာက္ရွိသြားၿပီ။ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားခဲ့ရတဲ့ ေခတ္ေတြဆိုရင္လည္း နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူ႔လက္ကိုင္တုတ္ပီပီ ေခတ္ အဆက္ဆက္မွာ ျပည္သူနဲ႔အတူရပ္တည္ၿပီး အျမင္မေတာ္တာမွန္သမွ်ကို ' ေဆာ္ခဲ့ ' ၊ ' ကေလာ္ ' ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။
မဆလနဲ႔ န၀တ၊ နအဖေခတ္ေတြမွာေတာ့ ကာတြန္းဟာ စစ္ဖိနပ္နဲ႔နင္းတာကို ျပည္သူနဲ႔ အတူခံခဲ့ရတယ္။ စိတ္ရွိသေလာက္ ခရီးမေရာက္ ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လက္ကိုင္တုတ္ေတြထဲကလည္း တစ္ေခ်ာင္းစ၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းစဆိုသလို အာဏာရွင္ လက္ထဲေရာက္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြကို ျပန္႐ိုက္ခဲ့ၾကတာမ်ဳိးရွိခဲ့တယ္။ ဒါမ်ဳိးကိုေတာ့ သမိုင္းကဘယ္ၾကည့္ေန လိမ့္မလဲ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာ ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္ေနရတဲ့ဘ၀မ်ဳိး ျဖစ္ေစခဲ့ေတာ့တာေပါ့။
၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၂၀ ရက္မွာ စာေပစိစစ္ေရးဆိုတာႀကီးကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ေတာ့ စာနယ္ဇင္းေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ေရး လို႔၊ သားလို႔ရလာတယ္။ သတင္းစာနဲ႔ ဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ေတြပါ ရရွိလာခဲ့ေလေတာ့ အဲဒီ သတင္းစာနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြရဲ႕ အသက္လို႔ဆိုရမယ့္ ကာတြန္းေတြက အေတာ္ေနရာရလာတယ္။ လူထုကလည္း သတင္းစာျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ာနယ္ျဖစ္ျဖစ္ ေကာက္ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ ကာတြန္းကို အရင္ဆံုး လွန္ၿပီး ဖတ္ၾကတာကိုး။ ကာတြန္းက အဲဒီလို ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ျဖစ္လာေတာ့ ' ႏွင္းဆီခိုင္ ' ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြလည္း ႀကိဳးစားလာၾကတာကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ေနရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေစာေစာကေျပာသလို သတင္းေခတ္၊ သတင္းစာေခတ္ျဖစ္လာေတာ့ ကာတြန္းေတြ အားလံုးနီးပါးေလာက္ကလည္း သတင္း ကာတြန္းခ်ည္းလိုလို ျဖစ္လာၾကေတာ့တယ္။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ အစိုးရနဲ႔ တာ၀န္ရွိလူႀကီးေတြ တစ္ခုခုေျပာမွား ဆိုမွား မျဖစ္လိုက္နဲ႔၊ လုပ္မွား ကိုင္မွားမျဖစ္လိုက္နဲ႔ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာကို ကာတြန္း ဆရာအားလံုးနီးပါးက ၀ိုင္း ' တြယ္ ' ၾကေတာ့တာပဲ။
' နယ္လွည့္ပါး႐ိုက္ ' ဆိုတုန္းကလည္း ' နယ္လွည့္ပါး႐ိုက္ ' ကာတြန္းေတြ အင္နဲ႔အားနဲ႔ထြက္လာသလို ' ထမင္းတစ္နပ္ေလွ်ာ့ စား ' ဆိုတုန္းကလည္း ' ထမင္းတစ္နပ္ေလွ်ာ့စား ' ကာတြန္းေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ထြက္လာတာပဲ။' ေစာက္႐ူး ' ဆိုတုန္းက ' ေစာက္႐ူး ' ကာတြန္းေတြ မိႈလိုေပါက္သလို ' ဂ်က္ပါ၀ါ ' က်ျပန္ေတာ့လည္း ' ဂ်က္ပါ၀ါ ' လိုက္ၾကျပန္တာပဲ။ ' ဘူဒိုဇာ ' နဲ႔ တဲအိမ္ေတြ ဖ်က္ေတာ့လည္း ' ဘူဒိုဇာ ' ကာတြန္းေတြထြက္လာသလို ' ဦးထုပ္၀ါ ' ေတြနဲ႔ အိမ္ေတြဖ်က္ျပန္ေတာ့လည္း ' ဦးထုပ္၀ါ ' ကာတြန္းေတြ ေပၚလာျပန္တာပဲ။ ဒါေခတ္ပဲ။
ေခတ္ကေတာင္းဆိုတာကို ဘယ္အႏုပညာရွင္ကမွ လြန္ဆန္လို႔ရႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ အမွာစာထဲမွာ ေရးထားသလို ' အသံတစ္ခုခုၾကားတာနဲ႔ အေလာတႀကီး ၀ိုင္းဆြဲၾကတာပဲ။ အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက အေ၀းအနီး မွန္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔၊ ဓမၼဓိ႒ာန္က်ဖို႔၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲဆႏၵမပါဖို႔၊ အခ်ိန္ေစာင့္ဖို႔ လိုတယ္ ' ဆိုတဲ့အတိုင္း စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ရမယ့္ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ရလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကာတြန္းဆရာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လက္ရွိအစိုးရနဲ႔ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႕ အေျပာအဆိုအလုပ္အကိုင္ေတြရယ္ အျပင္ ဘက္မွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေျပာအဆိုအလုပ္အကိုင္ေတြဟာ ဘယ္လိုက်ဳိးေၾကာင္းဆက္ႏႊယ္မႈ ေတြရွိတယ္ဆိုတာကို နားလည္ဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီကေန႔ေခတ္ေလာက၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာက ႐ႈပ္ေထြးေပြလီတာ၊ ေကာက္က်စ္တာ၊ ေအာက္တန္းက်တာ မရွိဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ကာတြန္းဆရာဟာ ကာတြန္းခ်ည္းပဲ ထိုင္ဆြဲေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ စာဖတ္ဖို႔လိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကာတြန္းဆရာႀကီး ဦးဘဂ်မ္းေတာင္ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုတာကို သိပ္မသိဘဲ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ' လွိမ့္တြယ္ ' ခဲ့ေသးတယ္မဟုတ္ လား။ အမ်ားကေျပာေတာ့မွ ' ေဟ့.... ငါ့လည္းေျပာထားၾကဦးေလကြာ ' လို႔ ေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့ သတင္းကာတြန္းဆိုတာ ' သတင္း ' အေပၚမွာ အေျခခံစဥ္းစားတာမို႔ ကိုယ့္ရဲ႕အႏုပညာအစစ္မဟုတ္ဘူး။
၀တၳဳေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို သ႐ုပ္ေဖာ္အပ္ လိုက္သလိုပဲ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေရးထားတဲ့ ၀တၳဳနဲ႔ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီးမွ သ႐ုပ္ေဖာ္ရတာမို႔ ပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ ပန္းခ်ီစစ္စစ္လို႔ ေျပာဖို႔ ခက္သလိုပဲ သတင္းမရွိရင္ ကာတြန္းရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကာတြန္းဆရာရဲ႕ ဘ၀အျမင္၊ ေလာကအျမင္ကို ' သတင္းကာတြန္း 'မွာ ရွာလို႔မရႏိုင္ဘူး။
အခု ' ႐ွဴးတိုးတိုး ' ကာတြန္းစာအုပ္ေလးထဲ မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ကာတြန္းကေလးေတြကေတာ့ သတင္းကို အေျခခံထားတာမ်ဳိးမရွိတဲ့အတြက္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း စံုမွစံုပါပဲ။ ကိုယ္ဖတ္မွတ္ေလ့လာထားသေလာက္ ကိုဆင္ျခင္တံုတရားလက္ကိုင္ထားၿပီး လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေရးဆြဲထားၾကတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ကာတြန္းပံုအားလံုး စာမဲ့ေတြျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ပံုစ၊ ႏွစ္ပံုစဆိုသလို စာေလးတစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးေရးထားတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါကလည္း အဲဒီစာေလး တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးမွမထည့္ရင္ ကာတြန္းဖတ္တဲ့သူ သေဘာမေပါက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
စာပါကာတြန္းေတြနဲ႔ စာမဲ့ကာတြန္းေတြ ဘာကြာသလဲလို႔ေမးလာရင္ေတာ့ သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔သူ ရွိၿပီးသားျဖစ္ေနၾကလို႔ ဘာမွမကြာဘူးလို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ တစ္ခုရွိတာက စာမဲ့ကာတြန္းကိုက်ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕တိုင္းရင္းသားဘာသာစကား ကို မတတ္တဲ့ လူတိုင္းၾကည့္ႏိုင္၊ ေတြးေခၚႏိုင္၊ သေဘာေပါက္နားလည္ႏိုင္တာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ စာမဲ့ကာတြန္းေတြမွာ စာသားေတြမပါတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ' ႐ုပ္ပံု ' ေတြ ရွင္သန္ အားေကာင္းေနဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ စာပါတဲ့ ကာတြန္းမွာက်ေတာ့ စာကိုဖတ္ၿပီး နားလည္ေနႏိုင္တာေၾကာင့္ အ႐ုပ္ေတြမရွင္ေနရင္လည္း သိပ္ၿပီးျပႆနာမရွိဘူး။ စာပါတဲ့ကာတြန္းေတြမွာ အ႐ုပ္ေတြရွင္သန္ေနစရာမလိုဘူးလို႔ ေျပာတာမဟုတ္တာကို သေဘာေပါက္ေစခ်င္ပါတယ္။
စာလည္းပါ၊ အဲဒီစာကေျပာတဲ့အဓိပၸာယ္အတိုင္း အ႐ုပ္ေတြကလိုက္ၿပီး ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ ကာတြန္းေကာင္းပဲေပါ့။ စာမဲ့ကာတြန္းမွာက်ေတာ့ ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ Message ကိုေရာက္ေအာင္ အ႐ုပ္ေတြက ပံ့ပိုး မေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခုတ္ရာတျခားရွရာတလြဲေတြ ျဖစ္သြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
' ႐ွဴးတိုးတိုး ' စာမဲ့ကာတြန္းမ်ားစာအုပ္ ကေလးထဲမွာ လက္ရာနည္းနည္းၾကမ္းေနေသးတာေလးေတြ၊ ကာတြန္းဆိုတဲ့အဆင့္ကို မေရာက္ေသးတဲ့ ႐ုပ္ပံုကေလးေတြ နည္းနည္းပါ ေနတာေတြ႕ရေပမယ့္ အမ်ားကေတာ့ ေခတ္ကို ေဖာ္ျပသြားႏိုင္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ အလြန္အေရးႀကီးေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ထားတဲ့ ကာတြန္းကေလးေတြကို ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ေက်နပ္အားရမိေၾကာင္းပါ။
ကာတြန္းကေလးတစ္ပံုမွာေရးထားတာ ေက်ာင္းသြားတဲ့လမ္းကေလးအေပၚ ဗံုးႀကီးတစ္လံုးက်ေရာက္ေနတဲ့ ပံုကေလးပါ။ ဒီကေန႔တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြမွာျဖစ္ပြားေနတဲ့ စစ္ပြဲေတြကို မီးေမာင္းထိုးျပထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မက္ျဖစ္ပြားေန တဲ့ေဒသေတြမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္မွာ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ေနထိုင္လို႔ မရၾကပါဘူး။ အသက္ေဘး အတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာကို ထြက္ေျပးေနၾကရၿပီး စစ္ေဘးေရွာင္ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ဒုကၡေပါင္းစံုရင္ဆိုင္ၿပီး ေနထိုင္ေနၾကရပါတယ္။
ကေလးေတြရဲ႕ စာသင္ေက်ာင္းေတြလည္း စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးသြားၾကၿပီး ပညာသင္ၾကားေရးနဲ႔ အလွမ္းေ၀းၾကရပါတယ္။ ပညာသင္ၾကားေရးနဲ႔ ေ၀းကြာတာဟာ အနာဂတ္ ေပ်ာက္ဆံုးတာျဖစ္လို႔ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ အင္မတန္ နစ္နာၾကရပါတယ္။ တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ခ်င္ရင္ စစ္ပြဲေတြအျမန္ဆံုးရပ္မွ ျဖစ္ႏိုင္သလို ကေလးအားလံုးလည္း စာသင္ခန္းေတြထဲ ေရာက္ရွိၿပီး ပညာကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းသင္ယူ ႏိုင္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာကို ေျပာတာပါပဲ။
ေနာက္တစ္ပံုမွာေတာ့ ' အလုပ္ ' လို႔ေရး ထားတဲ့ ငါးကေလးတစ္ေကာင္ကို ဘြဲ႕ရပညာတတ္ ၁၀ ေယာက္ေလာက္က ၀ိုင္းၿပီး ' မွ်ား ' နတဲ့ ပံုကေလး ေရးထားပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဒီကေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ လတ္တေလာေျဖရွင္းရမယ့္ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာကို ေဖာ္ျပတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လူဦးေရဟာ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ သန္းေခါင္စာရင္းအရ ၅၁ သန္းေက်ာ္ရွိပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ ႏိုင္တဲ့လူဦးေရရဲ႕ ၆၆ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရဟာ ၃၄ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိေနတာ ေတြ႕ရမွာပါ။ အဲဒီအထဲမွာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အသက္ ၁၅ ႏွစ္နဲ႔ ၃၅ ႏွစ္ၾကားအရြယ္ေတြမွာ ေျခာက္ေယာက္ရွိတဲ့အထဲ ေျခာက္ေယာက္က အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီအေရအတြက္ဟာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ အတြက္ အလြန္အႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္လက္မဲ့မ်ားေနရင္ စာရိတၱပ်က္ျပားၿပီး ရာဇ၀တ္မႈထူေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစြဲမႈေတြ မ်ားျပားလာၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဖိုးတန္လူသားအရင္းအျမစ္ေတြ ဆံုး႐ႈံးပါတယ္။ ပညာကို တန္ဖိုးထားေလးစား အထင္ႀကီးမႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ေတြ က်ဆင္းပါတယ္။ ကာတြန္းကေလးက ဒီအခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပသြားပါတယ္။
ၿခံဳၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ ' ႐ွဴးတိုးတိုး ' စာမဲ့ ကာတြန္းမ်ား စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ကာတြန္းဆရာေတြရဲ႕ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုအေပၚထားတဲ့ ေစတနာကို အထင္အရွားေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါကလည္း အႏုပညာရွင္တိုင္းမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အလွတရားပါ။ ေစတနာဆိုတဲ့ အလွတရား ကင္းမဲ့ေနရင္ အဲဒီကင္းမဲ့ေနတဲ့ အႏုပညာရွင္ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ဘယ္လိုအႏုပညာမ်ဳိးမဆို အေရာင္မေတာက္ႏိုင္ပါဘူး။
အေရာင္မထြက္၊ အေရာင္မေတာက္တဲ့ အႏုပညာဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုကို အလင္းေရာင္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ' ႐ွဴးတိုးတိုး ' မွာ ေတာ့ ေစတနာရဲ႕အသံက ဆူညံေနေၾကာင္းပါ။
ရဲေခါင္မဲေမာင္