မင္းကုိႏုိင္ ● နယ္စည္းမထား ဓားသမားမ်ား

မင္းကုိႏုိင္ ● နယ္စည္းမထား ဓားသမားမ်ား
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၄၊ ၂ဝ၁၇

ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။

“အေမေရ ဟုိဘက္အျခမ္းက လူေတြလာကုန္ၿပီ။ ဓားေတြကုိင္ၿပီး လာေနၾကၿပီ လုပ္ပါဦး”။

က်ေနာ့္ေအာ္သံေၾကာင့္ အေမခမ်ာထိပ္ပ်ာၿပီး ထလာ၏။ လြန္ခဲ့ေသာရက္ပုိင္းကပင္ လမ္းဟုိဘက္အျခမ္းႏွင့္ ဒီဘက္အျခမ္း ကေလးကိစၥ ေခြးကိစၥႏွင့္ အခန္႔မသင့္ ျဖစ္ခဲ့မဟုတ္လား။ ခု ဓားေတြကုိင္ၿပီး လာေနၾကၿပီဆုိေတာ့။

“ဟဲ့…ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိလဲ”

အေမ့ အေမးေၾကာင့္ က်ေနာ္ေသခ်ာေရၾကည့္သည္။

“ ငါးေယာက္၊ ေျခာက္ေယာက္ အေမ၊ အားလုံး ဓားေတြ ကုိင္လာတယ္”

“ဟဲ့ တားၾကပါဦး။ ဒီလူနဲ႔ လူေတြ ျဖစ္စရာလား”

က်ေနာ္တုိ႔သားအမိအသံေၾကာင့္ ဆြမ္းေကြၽးအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသူအားလုံး ထရပ္ၾကည့္ လုိက္ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေရွ႕ ဟုိဘက္အျခမ္းမွ မိန္းမပ်ဳိတစ္စု၊ ဒီဘက္အျခမ္းမွ အလွဴပြဲအတြက္ကူလုပ္ေပးရန္ ၾကက္သြန္လွီးဓား ကုိယ္စီျဖင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေလွ်ာက္လာေနသည္ကုိသာ ျမင္ၾကရသည္။

“တယ္…ဒီေကာင္ေလး ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္၊ ငါလုပ္လုိက္ရ ၊ လန္႔လုိက္တာ”

အိမ္နံေဘးမွ အလွဴရွင္အေဒၚႀကီး က်ေနာ့္အားဆုံးမေတာ့မည့္ျပင္သည္တြင္ .. က်ေနာ္ တခစ္ခစ္ရယ္လ်က္ လွစ္ခနဲ ေျပးေလၿပီ။ က်ေနာ္ေအာ္လ်က္ ရွင္းေသးသည္။

“က်ေနာ္ မဟုတ္တာေျပာလုိ႔လား၊ ဟုိဘက္အျခမ္းကလူေတြ ဓားကုိယ္စီကုိင္လာတယ္ေလ”
*-*-*-*-*

တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ အၿပဳိင္ ပုိ၍ပူျပင္းလာေသာေႏြကုိ ျငဴစူစိတ္ျဖင့္ က်ေနာ္ယခု အိမ္ျပတင္းကုိ ေက်ာ္ၾကည့္မိသည္။ ဒီ အရပ္သည္ က်ေနာ္ငယ္ဘဝက သီးပင္ စားပင္ အရိပ္ရပင္စုံခဲ့ေသာအရပ္မွ ဟုတ္ပါ့ေလစ။ ဝန္းက်င္ၾကည့္လုိက္တုိင္း ယခင္ ထီးေရာင္စုံမုိးေပးခဲ့ေသာ အပင္ႀကီးမ်ားေနရာတြင္ ကန္ထရုိက္တုိက္ေခၚ ကြန္ကရစ္တုံးျမင့္မားႀကီးေတြက အစားဝင္လာ သည္။ မုိးတြင္းဆုိ က်နာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္ ေဒါင္းငါးကေလးေတြႏွင့္အတူ ဆင္းေဆာ့ခဲ့ၾကေသာ ေရၾကည္ေျမာင္းမွာလည္း ယခုေတာ့ ဗြက္ပုပ္မ်ားျဖင့္ေသေနၿပီ။ ဟိုမွာ ဘြားဘြားတို႔ေနာက္ေဖးက ပင္မွည့္ပင္ႀကီးေနရာ၊ ဒါက ႀကီးႀကီးျမင့္တို႔ျခံေရွ႕က ပန္းလိေမၼာ္ပင္ေလးေတြ တန္းစီႏႈတ္ဆက္ေနက်ေနရာ စသျဖင့္ စိတ္မွန္းျဖင့္ လြမ္းရံုသာ။ ထိုင္ေနရာတြင္မွာ ပလက္ေဖာင္း အေပါက္အျပဲမ်ား၊ လွ်ံက်ေနသည့္ အမိႈက္ပံုးမ်ားက က်ေနာ့္ကို မဲ့ရြဲ႕ျပေနသလို ျမင္ရသည္။

က်ေနာ္ႏွင့္လမ္းသား သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုဖြဲ႔ပ်ိဳးခဲ့ေသာ စံပယ္ရံုကေလးေတြရွိရာ သစ္သားခံုကေလးေတြ ရွိရာကိုကြက္ၾကည့္မိျပန္ သည္။ ယခင္ေဆာင္းညေတြမွာ ျမဴတေဝွ႕ႏွင္းေငြ႔ေငြ႔ထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂီတပန္းေတြ ပြင့္ေဝခဲ့သည္။ ထိုေနရာခုေတာ့ မူလီ အေသစုပ္ထားသည့္ မီးစက္ႀကီးက တဒုန္းဒုန္းျမည္လ်က္ သူ႔ပိုင္နက္ျဖစ္ေၾကာင္း စစ္ေၾကညာေနၿပီ။

ျမင္ကြင္းတြင္ ေျခာက္ေသြ႔ရံုမက အသံေတြပါ မိတ္ဖက္မဆို ရန္လိုေနသည့္ ဤေနရာသည္ က်ေနာ့္ငယ္ဘဝ ရပ္ရြာ မဟုတ္ပါေလစ။
*-*-*-*-*-*-*

ေန႔လည္က်ရင္ ေမွ်ာ္စင္မွာဆံုၾကမယ္ဟု လွ်ိဳ႕ဝွက္သတင္း က်ေနာ္ရခဲ့ၿပီ။ မွန္ေျပာင္းကိုယူ၍ က်ေနာ္ တိတ္တဆိတ္ေရႊ႕ရန္ ျပင္ရသည္။ ေမွ်ာ္စင္ေပၚအတားအဆီးမရွိ ေရာက္ဖို႔လိုသည္။ ေမွ်ာ္စင္ဆိုတာက အေရွ႕ရပ္ကြက္ထဲရွိ လဲမိႈ႔ပင္ႀကီးကိုဆိုလိုတာ က်ေနာ္တုိ႔ကေလးခ်င္း သိၿပီးသား။ ထိုလဲမႈိ႔ပင္ႀကီးမွာ လက္ဖေနာင့္ႏွစ္ဖက္ပူးၿပီး လက္ဆယ္ေခ်ာင္းခပ္ေကြးေကြးေထာင္ထားသည့္ႏွယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကေလးေတြ တက္ခ်င္တိုင္းတက္ႏိုင္သည့္ သေဘာေကာင္းလွေသာ အပင္ႀကီး။

ထုိလဲမႈိ႔ပင္ထိပ္ဖ်ားမွ ေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ေရႊတိဂံုေစတီကိုပင္ ဖူးျမင္ႏိုင္သည္။ က်ေနာ္တို႔က ဖလင္လိပ္မ်ားကို မွန္ေျပာင္းလို လုပ္ၿပီး ကင္းစင္လုပ္ကစားေနက်ေနရာ။ မိႈ႔သီးစိမ္းမ်ားသီးခ်ိန္ဆိုလွ်င္ နီးရာအလံုးဆြဲခူး၊ ထက္ပိုင္းခ်ိဳးၿပီး အေစ့ႏုႏုကို နတ္ သုဒၶါလို ျမံဳ႕ေနက်။

ေမွ်ာ္စင္ေပၚစုဖို႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်ိန္းဆိုရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိသည္။ ရက္ပိုင္းအလြန္က ဦးက်င္ဝွက္ ေတာင္ယာနံေဘးမွ ေဇာင္းလ်ားပင္ေပၚ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ တက္ခူးစားေနၾကစဥ္ အရပ္ထဲမွ ဦးေက်ာ္ျမင့္ဆိုသူ လူႀကီးကမိသြားၿပီး ႏွစ္ ေယာက္လံုး ကုပ္ပိုးကဆြဲ အိမ္ေတြဆီပို႔ကာ အစားတစ္လုပ္အတြက္ ျပဳတ္က်ေနမွာစိုးလို႔ ဖမ္းပို႔တာဟုဆိုကာ အပ္ႏွံခဲ့ေသး
မဟုတ္လား။

မိဘေတြအားလံုးက ဒါမ်ိဳး (ဦးေက်ာ္ျမင့္လုပ္ရပ္မ်ိဳး) ကို ေက်းဇူးတင္ရံုမက ေနာက္ေတြ႔ရင္တီးထဲ့လိုက္စမ္းပါ ကိုေက်ာ္ျမင့္ ရယ္ဟု ျပန္အပ္ခဲ့ေသး။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးတစ္သိုက္မွာ ဦးေက်ာ္ျမင့္ကို အခဲမေၾက၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မေနတဲ့လူႀကီး၊ သူ႔စိတ္ ဆိုးေနခ်ိန္မွာ ၂၄ နာရီမျပည့္လိုက္ပါ။ ေနာက္ေန႔တြင္ ဦးေက်ာ္ျမင့္ကိုယ္တိုင္ ေဇာင္းလ်ားသီးမွည့္ဝင္းဝင္းေတြခူး၍ က်ေနာ္ တို႔အား တစ္ဝေကြၽးခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။

“စားၾကစမ္း ငါ့ေကာင္ေတြ၊ ငါက မင္းတို႔ျပဳတ္က်မစိုးလို႔ပါဟ။ ေအာက္ကခူးလည္းရတာပဲ ငါ ကိုက်င္ဝွက္ကိုေျပာထားၿပီးၿပီ။မင္းတို႔ႀကိဳက္သေလာက္ တံခ်ဴနဲ႔ခူးလို႔ရတယ္ ဟုတ္ၿပီလား” က်ေနာ္တို႔မွာ ပါးစပ္တစ္ဝိုက္မွာ သစ္သီးရည္ရႊမ္းေတြ စီးက် လာေနတာ မသုတ္ႏိုင္ပဲ၊ ေဇာင္းလ်ားသီး ပလုတ္ပေလာင္းျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့ရသည္။ သစ္သီးဆိုတာလူႀကီး ခူးေပးတာ ထက္ ကိုယ္တိုင္စြန္႔စားခူးစားရတာက ပိုခ်ိဳေၾကာင္းေတာ့ မရွင္းျပဝံ့ပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးေက်ာ္ျမင့္ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ျပသရန္သူအပါအဝင္ လူႀကီးေတြေဖာက္လုပ္ေနသည့္ ၾကက္ေတာင္ ရိုက္ကစားကြင္းကို ေပါက္တူးေျပးဆြဲ ေျမညႇိကူညီျခင္းျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ တေပ်ာ္တပါးတံု႔ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။
*-*-*-*-*-*-*

ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္တစ္ခု၏ အားသာခ်က္ကို စာေမးပြဲရာသီမ်ားတြင္ ပိုေတြ႔ႏိုင္သည္ဟု က်ေနာ္မွတ္မိပါသည္။ ကေလး ေတြက စာစုက်က္ၾက၊ လူႀကီးေတြက ဟင္းခြက္ေတြထြက္ၿပီးပို႔ၾက။ သူ႔ကေလး ကိုယ့္ကေလးမွမဟုတ္ပါ။ ကေလးမရွိသည့္ အိမ္ကလည္း ဟင္းတစ္မယ္ေတာ့ ခ်က္ပို႔ပါသည္။ အေမ့ဗိုက္ထဲေရာက္ကတည္းက ဒီလမ္းသား၊ ဒီအရပ္သားျဖစ္လာ တဲ့ကေလး၊ အူဝဲငိုကတည္းက အႏွီးလဲေပးခဲ့ရတဲ့ကေလးေတြဆိုေတာ့ ေသြးသားရင္းျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းက အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။

သည္ကေလးေတြ၏ ရယ္သံငိုသံက အားလံုး၏ကိုယ္စား အသံျဖစ္ေနေတာ့၊ သည္ကေလးေတြ၏ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ က်ရံႈး ျခင္းက သည္ရပ္ကြက္ကေလး၏ ျမင့္မားျခင္း၊ နိမ္ပါးျခင္းပဲဟု အားလံုးက နားလည္ထားပံုရပါသည္။
*-*-*-*-*-*-*-*

မေန႔က ထမင္းစားခါနီးမွ ၾကက္သြန္နီကုန္ေနမွန္းသိသည္။ စားရမည့္ ဟင္းလ်ာကလည္း ၾကက္သြန္နီက အဓိကမပါ မျဖစ္အမ်ိဳးအစား။ မီးဖိုခန္းမွ ေယာင္ယမ္းေခါင္းလွည့္ကာ၊ ေဘးဘီကိုၾကည့္မိသည္။

ဟုိတုန္းကလို ဟိုဘက္ ဒီဘက္အိမ္မီးဖိုထဲ စြပ္ခနဲဝင္ ငရုတ္သီးလက္တစ္ဆုပ္၊ မဆလာ တစ္ထုပ္ေခ်းၾက၊ ဆပ္ၾကရႏိုင္သည့္ အေျခအေနမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပါလား။

ကန္ထရိုက္တိုက္နံရံေတြက အရာရာကိုျခားေစလိုက္ၿပီ။ သူ႔ဘက္မွာလည္း တိုက္နံရံ၊ ကိုယ့္ဘက္မွာလည္း တုိက္နံရံ။ ေနာက္ေဖးေလွကားဆိုတာကလည္း ေသမင္းေထာင္ေျခာက္လို ခံစားေနရသည့္ေနရာ ေကာ္နဲ႔ကပ္ထားသလား၊ တြယ္ခ်ိတ္ နဲ႔ ခ်ိတ္ထားသလား မယံုရဲသည့္ေနရာ။

ေျမာင္းပုပ္က်ဥ္းညပ္ေတြ ပိတ္ဆို႔ေနသည့္ တိုက္လမ္းၾကားဆီ၊ က်ေနာ္ မရမက ေခါင္းထုတ္ၾကည့္မိပါသည္။ ယခင္က ဒီေန ရာေတြမွာ မ်က္ႏွာဝင္းထရံသာရွိသည္။ ပုဏၰားရိပ္ပင္ေလးေတြ၊ သစ္ျပားေရာင္စံုကေလးေတြ၊ အခ်ိဳ႕ဆင္တူ၊ အခ်ိဳ႕ အဆင္ ကြဲ၊ ဒါလည္း အားလံုးသည္ ရင္ေခါင္းအျမင့္ထက္မေက်ာ္၊ အတြင္းအျပင္ တိုးလွ်ိဳးျမင္ႏိုင္သည္သာ။

ေရွ႕ကသာ အလွျပင္ထားေသာ ထိုစဥ္က အိမ္ျခံဝန္းမ်ား၏ ေဘးျခံစည္းရိုးမ်ားကို ၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ကေလးေတြ ေဆာ့ ရင္း တိုးရင္း အေပါက္ေတြက်ယ္လာ၊ ကစားရတာ မလြတ္မလပ္ဆိုကာ ဟိုဖဲ့ ဒီဖဲ့လုပ္ရင္း၊ စည္းရိုးကို မသိမသာျဖဳတ္ၾကသည္။

ၾကာလာေသာ္ လူႀကီးေတြက မေနႏိုင္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့။ နင္တို႔ဒီေလာက္ေတာင္ခ်စ္ေနၾကရင္ စည္းရိုးထားမေနနဲ႔ေတာ့ဆိုကာ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ေငါက္ရင္း ႏွစ္ဖက္ေဘးျခံစည္းရိုးေတြ ကိုယ္တိုင္ျဖဳတ္ေပးလိုက္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာ္ၾကပံုမ်ား မွတ္မိေသးေတာ့။ ပုဆိုးေဟာင္းတစ္ထည္ကိုအလံထူလ်က္ ခ်ီတက္ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကသည္။ ဟုိဘက္ ဒီဘက္ ခုႏွစ္အိမ္ အတားအဆီးမဲ့ ကူးႏိုင္ၾကၿပီ။

အခ်ိန္မေရြး ျဖတ္ေျပးႏိုင္ၾကၿပီ။ အီးယူ (EU) ေခၚဥေရာပသမဂၢဝင္ႏိုင္ငံမ်ား အျပန္အလွန္ ဗီဇာမလိုသည့္ကိစၥက်ေနာ္တို႔ ဆင္ေျခဖံုးစည္းရိုးမ်ားထက္ အမ်ားႀကီးေနာက္က်တာ ေသခ်ာဂုဏ္ယူခ်င္ပါသည္။
*-*-*-*-*-*-*-*

ၾကက္သြန္နီတစ္လံုးေလာက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲဟူသည့္ေတာင့္တခ်က္မွဆက္၍ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ မနက္ခင္း ဟင္းေပါင္းတစ္ ခြက္ကို ျမင္လာသည္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီက ဟင္းအက်န္ေတြ အားလံုးဇလံုႀကီးျဖင့္လိုက္စု၊ မနက္က်ေတာ့ ဟင္းေပါင္းခ်က္ စားရသည့္ အရသာမ်ိဳး ယခု ကန္ထရိုက္တိုက္မ်ားတြင္ တမ္းတမရႏိုင္ေတာ့။

တိုက္ခန္းမ်ားေရွ႕ လုယက္ရပ္ၾကသည့္ ကားေတြ ဟြန္းတတီတီ တီး၍ ျငဴစူေနၾကသူမ်ားၾကား ဘယ္လိုဟင္းက်န္ေတြ လိုက္ စုရပါ့။

တကယ္ေတာ့ နံေဘးျခံစည္းရိုးမရွိသည့္ နယ္စည္းမထားဆင္ေျခဖံုးအရပ္ကေလးသို႔ ေရာက္လာေသာ ကန္ထရိုက္တိုက္ႀကီး မ်ားသည္ လာျခင္းေကာင္းသည္ဟု က်ေနာ္မခံစားရပါ။ ဒီကိစၥမွာ က်ေနာ္ ေရွးရိုးစြဲျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

ဘုံေလွကားမွအစ သံၾကိဳးအထပ္ထပ္ေသာ့ေတြ ခတ္ထားရေသာ မယံုသကၤာမႈမ်ားမွာ ယခင္ႏွယ္စည္းမထား ဆင္ေျခဖံုး ေခတ္က အိမ္ၾကိဳအိမ္ၾကား ျဖတ္ေျပးရင္း ေခြးဆြဲ၊ သံညိဒဏ္ရာေလာက္ မလွပဟုခံစားရပါသည္။

တိုက္ေရွ႕မွာ ၾကံဳသလို ပိတ္ဆို႔ရပ္ထားေသာ ေစ်းႀကီးကားေရာင္စံုမ်ားၾကည့္ရင္း တစ္အိမ္တစ္ခြက္ပို႔ခဲ့ၾကေသာ စာေမးပြဲ ရာသီဟင္းခြက္မ်ားေလာက္မွ မတင့္တယ္ဟုလည္း ေတြးျမင္မိပါသည္။

တိုက္ေလွကားထဲ မေရွာင္သာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိသည့္တုိင္ ႏႈတ္ဆက္ရႏိုး၊ အကဲခတ္ရႏိုး ျဖစ္မိရင္း တစ္အိမ္က ဖ်ားနာလွ်င္
တစ္အိမ္ကလာပုိ႔ေသာ ကြမ္းရြက္ျပဳတ္ရည္ ပန္းကန္လံုးမ်ားကို လြမ္းလွသည္။

ဟိုတေလာဆီကေတာ့ ဟိုတိုက္ခန္း ဒီတုိက္ခန္းမွ ဆြမ္းေကြၽးလား ဘာလား၊ လူအဝင္အထြက္ ေတြထဲမ်က္ႏွာစိမ္းပဲ ေတြ႔ေနရသည္။

တစ္ခါတေလေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ဟိုဘက္အျခမ္းက လူေတြ၊ ဓားေတြကိုင္လာေနၾကတာၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးခ်င္သား။ ကိုယ့္အိမ္မွာ သဒၶါဆြမ္းေလး ေကြၽးခ်င္သည္ကိုး။

ဒါေပမဲ့ ဓားေတြကိုင္လာၾကမွာက "မက္ထရိုပိုလီတန္" ကန္ထရိုက္တိုက္ေတြ႔ေရွ႕ ကားပါကင္လုရင္းျဖစ္ၾကသည့္ ရန္ပြဲေတြပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

က်ေနာ္ ျမင္ခ်င္သည္က “ နယ္စည္းမထား ဆင္ေျခဖံုးဆီက ၾကက္သြန္လွီး ဓားသမားမ်ား” ကိုသာ။

မင္းကိုႏိုင္
[ေခတ္ရနံ႔မဂၢဇင္း၊ ေမလ၊ ၂ဝ၁၇]