တ႐ုပ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံႏွင့္ ဗမာ(ျမန္မာ)ႏိုင္ငံ – ေဆြမ် ဳိးေပါက္ေဖာ္ တင္မကေသာ (၅)
(သိန္းျမင့္ ဘာသာျပန္)
မိုးမခ၊ ဇြန္ ၆၊ ၂၀၁၇
၁၉၈၈ ေႏြရာသီ ျမန္မာျပည္ ကို ပတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ့ႏိုင္ငံေရး လႈိင္းဂယက္ေတြ အလယ္က သိပ္အေရးမပါလွဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခု ကေန တ႐ုပ္ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးမွာ အလြန္အမင္းအေရးပါလွတဲ့ အလွည့္အေျပာင္းတခုကိုျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၈ ဩဂုတ္ ၆ရက္၊ ျမန္မာ တႏိုင္ငံလံုးကို အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္ေစမယ့္ အေထြေထြ သပိတ္ႀကီးမေမွာက္မီ ႏွစ္ရက္အလို၊ လူထု ဆႏၵျပပြဲမ်ားေၾကာင့္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ေန႔တိုင္းတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခား ေနရခ်ိန္ မွာ၊ တ႐ုပ္နဲ႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ နယ္စပ္အၾကား တရားဝင္နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ ကုန္သြယ္ေရး ကိုခြင့္ျပဳတဲ့ စာခ် ဳပ္ကို တ႐ုပ္ နဲ႔ ျမန္မာတို႔ လက္မွတ္ေရးထိုးတဲ့ သတင္း ရန္ကုန္က အစိုးရသတင္းစာမ်ားမွာ ပါလာပါတယ္။ ဒါကိုဖတ္မိတဲ့ ေလ့လာသူ အမ်ားစုႀကီးကေတာ့ ျပံဳးမိေကာင္းျပံဳးမိပါလိမ့္မယ္။ က်န္တဲ့ တကမၻာလံုးက အစိုးရေဟာင္း ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား လို႔သူတို႔ထင္ထားတဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကခ်ိန္မွာ၊ တ႐ုပ္က သူ႔ရဲ႕ ႏွစ္ဘက္လႊကစားနည္း ကို ဆက္လက္ကစားႏိုင္စြမ္းအေပၚေလာင္းေၾကးထပ္လိုက္တာပါပဲ။ နယ္စပ္ က လူမ် ဳိးစု သူပုန္မ်ားအေပၚ သမိုင္းေၾကာင္းဆိုင္ရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမ်ားနဲ႔ ဩဇာလႊမ္းမိုးေအာင္
လုပ္ထားတဲ့တခ်ိန္တည္းမွာ ရန္ကုန္ မွာ ဘယ္အစိုးရပဲတက္တက္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္သူဘက္မွ မလိုက္ထားတဲ့နည္းလမ္းနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ထားဖို႔ပါပဲ။
အေစာပိုင္း ၁၉၈၅စက္တင္ဘာ ၂ရက္ကတည္းက ေဘဂ်င္းရီဗ် ဴ းစာေစာင္က ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ၊ တ႐ုပ္ဟာသူတို႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေဖၚျပခဲ့တာ လံုးဝသတိမထားမိခဲ့ၾကပါဘူး။ ေခါင္းစဥ္က၊ " အေနာက္
ေတာင္ဘက္သို႔ လမ္းဖြင့္ျခင္း၊ ကြၽမ္းက်င္သူတေယာက္၏ အျမင္၊ " ျဖစ္ပါတယ္။ ေရးသူ က ဆက္သြယ္ေရး ဒု ဝန္ႀကီးေဟာင္း "ပန္က်ိ"ပါ။ ေဆာင္းပါးမွာ တ႐ုပ္ ဟာ ျမန္မာ ကိုျဖတ္ၿပီး အိႏၵိယ သမုဒၵရာဘက္ကို ကုန္သြယ္ႏိုင္ဖို႔ ထြက္ေပါက္ ႐ွာေတြ႔ႏိုင္ေျခရိွမရိွ ကို အၾကမ္းဖ်င္းေရးသားထားတာပါ။ 'ပန္' က ျမန္မာ ႏိုင္ငံ က မီးရထား လမ္းဆံုးၿမိဳ႕ေတြျဖစ္တဲ့ ျမစ္ႀကီးနား နဲ႔ ျမန္မာျပည္အေ႐ွ႕ေျမာက္က လာ႐ႈိး တို႔ကိုတ႐ုပ္ကုန္စည္ေတြ တင္ပို႔ရာမွာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရိွတဲ့ ႁပြန္ေပါက္ေတြအျဖစ္ ေဖၚျပထားေပမယ့္၊ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့
နယ္စပ္ေဒသ အားလံုးက ျမန္မာ ဗဟိုအစိုးရရဲ႕ ထိန္းခ် ဳပ္မႈ ေအာက္မွာ မရိွတာကို မေဖၚျပပဲ လက္ေ႐ွာင္ပါတယ္။
ထိုကာလ က တ႐ုပ္ျမန္မာ နယ္နိမိတ္ ၁၃၇၅မိုင္အ႐ွည္ အားလံုးနီးပါးကို အမွန္တကယ္ထိန္းခ် ဳပ္ထားတာက ဗကပ ရယ္၊ တ႐ုပ္ျပည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သို႔မဟုတ္ လူမ် ဳိးေရး သို႔မဟုတ္ ႏွစ္မ် ဳိးလံုး ဆက္စပ္ေနတဲ့ ျပည္နယ္မဲ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အုပ္စုမ်ားရယ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၀ ခု နယ္နိမိတ္ သေဘာတူညီခ်က္ ရၿပီးေနာက္မွာ တ႐ုပ္-ျမန္မာ ပူးေပါင္း အဖြဲ႔ ဟာနယ္နိမိတ္တေလ်ာက္ နယ္ျခားေက်ာက္တိုင္မ်ားစိုက္ထူ သတ္မွတ္တာ ႏွစ္ႏိုင္ငံ နယ္စပ္တေလ်ာက္လံုး စိုက္ထူၿပီးတယ္ဆိုပါတယ္။ ေနာင္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အၾကာ
ဒီေက်ာက္တိုင္မ်ား လဲၿပိဳ သြားေတာ့ ၁၉၈၅ခုမွာ သေဘာတူညီခ်က္အသစ္နဲ႔ အညီ ေက်ာက္တိုင္သစ္မ်ား ထပ္စိုက္ထူပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ တ႐ုပ္က ဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ေနရာမွ ာစိုက္ရတဲ့နယ္ျခားေက်ာက္တိုင္မ်ား ဟာ နယ္စပ္ သူပုန္စစ္အေျခစိုက္စခန္းမ်ားနဲ႔ ေဝးရာ လယ္ကြင္းျပင္မ်ား ေတာတြင္းကြင္းေျပာင္မ်ားမွာ အဆင္ေျပ သလိုစိုက္ထူခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၈၇ အေစာပိုင္းမွာ ျမန္မာအစိုးရဟာ နယ္စပ္တေလ်ာက္မွာရိွတဲ့ ဗကပ အခိုင္အမာ စခန္းအခ် ဳိ့ကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ရာမွာ တ႐ုပ္ျပည္ထဲျဖတ္သြားတဲ့ ဒ႑ာရီထဲက ဗမာလမ္းမႀကီး ရိွရာအလြန္ဖြံၿဖိဳးစည္ကားလာတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ ပန္ဆိုင္း( ၾကဴ ကုပ္ ) ကိုလည္ ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးကတည္းက ေပၚလစီပိုင္းမွာ အံဩစရာေကာင္းေအာင္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ တ႐ုပ္ျပည္ဟာ ဗမာျပည္ေဈးကြက္ကို စတင္ထိုးေဖာက္ပါတယ္။ ဗမာျပည္တြင္းမွာ ပို႔ထားတဲ့က်ယ္ျပန္႔တဲ့
စီးပြားေရး ေထာက္လွမ္းအစီရင္ခံတဲ့ စနစ္နဲ႔ ထိုးေဖာက္တာပါ။
လုပ္ထားတဲ့တခ်ိန္တည္းမွာ ရန္ကုန္ မွာ ဘယ္အစိုးရပဲတက္တက္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္သူဘက္မွ မလိုက္ထားတဲ့နည္းလမ္းနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ထားဖို႔ပါပဲ။
အေစာပိုင္း ၁၉၈၅စက္တင္ဘာ ၂ရက္ကတည္းက ေဘဂ်င္းရီဗ် ဴ းစာေစာင္က ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ၊ တ႐ုပ္ဟာသူတို႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေဖၚျပခဲ့တာ လံုးဝသတိမထားမိခဲ့ၾကပါဘူး။ ေခါင္းစဥ္က၊ " အေနာက္
ေတာင္ဘက္သို႔ လမ္းဖြင့္ျခင္း၊ ကြၽမ္းက်င္သူတေယာက္၏ အျမင္၊ " ျဖစ္ပါတယ္။ ေရးသူ က ဆက္သြယ္ေရး ဒု ဝန္ႀကီးေဟာင္း "ပန္က်ိ"ပါ။ ေဆာင္းပါးမွာ တ႐ုပ္ ဟာ ျမန္မာ ကိုျဖတ္ၿပီး အိႏၵိယ သမုဒၵရာဘက္ကို ကုန္သြယ္ႏိုင္ဖို႔ ထြက္ေပါက္ ႐ွာေတြ႔ႏိုင္ေျခရိွမရိွ ကို အၾကမ္းဖ်င္းေရးသားထားတာပါ။ 'ပန္' က ျမန္မာ ႏိုင္ငံ က မီးရထား လမ္းဆံုးၿမိဳ႕ေတြျဖစ္တဲ့ ျမစ္ႀကီးနား နဲ႔ ျမန္မာျပည္အေ႐ွ႕ေျမာက္က လာ႐ႈိး တို႔ကိုတ႐ုပ္ကုန္စည္ေတြ တင္ပို႔ရာမွာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရိွတဲ့ ႁပြန္ေပါက္ေတြအျဖစ္ ေဖၚျပထားေပမယ့္၊ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့
နယ္စပ္ေဒသ အားလံုးက ျမန္မာ ဗဟိုအစိုးရရဲ႕ ထိန္းခ် ဳပ္မႈ ေအာက္မွာ မရိွတာကို မေဖၚျပပဲ လက္ေ႐ွာင္ပါတယ္။
ထိုကာလ က တ႐ုပ္ျမန္မာ နယ္နိမိတ္ ၁၃၇၅မိုင္အ႐ွည္ အားလံုးနီးပါးကို အမွန္တကယ္ထိန္းခ် ဳပ္ထားတာက ဗကပ ရယ္၊ တ႐ုပ္ျပည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သို႔မဟုတ္ လူမ် ဳိးေရး သို႔မဟုတ္ ႏွစ္မ် ဳိးလံုး ဆက္စပ္ေနတဲ့ ျပည္နယ္မဲ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အုပ္စုမ်ားရယ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၀ ခု နယ္နိမိတ္ သေဘာတူညီခ်က္ ရၿပီးေနာက္မွာ တ႐ုပ္-ျမန္မာ ပူးေပါင္း အဖြဲ႔ ဟာနယ္နိမိတ္တေလ်ာက္ နယ္ျခားေက်ာက္တိုင္မ်ားစိုက္ထူ သတ္မွတ္တာ ႏွစ္ႏိုင္ငံ နယ္စပ္တေလ်ာက္လံုး စိုက္ထူၿပီးတယ္ဆိုပါတယ္။ ေနာင္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အၾကာ
ဒီေက်ာက္တိုင္မ်ား လဲၿပိဳ သြားေတာ့ ၁၉၈၅ခုမွာ သေဘာတူညီခ်က္အသစ္နဲ႔ အညီ ေက်ာက္တိုင္သစ္မ်ား ထပ္စိုက္ထူပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ တ႐ုပ္က ဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ေနရာမွ ာစိုက္ရတဲ့နယ္ျခားေက်ာက္တိုင္မ်ား ဟာ နယ္စပ္ သူပုန္စစ္အေျခစိုက္စခန္းမ်ားနဲ႔ ေဝးရာ လယ္ကြင္းျပင္မ်ား ေတာတြင္းကြင္းေျပာင္မ်ားမွာ အဆင္ေျပ သလိုစိုက္ထူခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၈၇ အေစာပိုင္းမွာ ျမန္မာအစိုးရဟာ နယ္စပ္တေလ်ာက္မွာရိွတဲ့ ဗကပ အခိုင္အမာ စခန္းအခ် ဳိ့ကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ရာမွာ တ႐ုပ္ျပည္ထဲျဖတ္သြားတဲ့ ဒ႑ာရီထဲက ဗမာလမ္းမႀကီး ရိွရာအလြန္ဖြံၿဖိဳးစည္ကားလာတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ ပန္ဆိုင္း( ၾကဴ ကုပ္ ) ကိုလည္ ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးကတည္းက ေပၚလစီပိုင္းမွာ အံဩစရာေကာင္းေအာင္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ တ႐ုပ္ျပည္ဟာ ဗမာျပည္ေဈးကြက္ကို စတင္ထိုးေဖာက္ပါတယ္။ ဗမာျပည္တြင္းမွာ ပို႔ထားတဲ့က်ယ္ျပန္႔တဲ့
စီးပြားေရး ေထာက္လွမ္းအစီရင္ခံတဲ့ စနစ္နဲ႔ ထိုးေဖာက္တာပါ။
အိမ္တြင္းစက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ဗမာထုတ္ကုန္မ်ားကို ဝယ္ယူႏိုင္တဲ့အေျခအေန၊ ထိုင္း၊မေလး႐ွား၊ စကၤာပူ အိႏၵိယ စတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားနဲ႔ေမွာင္ခို ကုန္သြယ္ေရးရဲ႕သေဘာ သဘာဝ နဲ႔ ပမာဏ စတာေတြကို ဒီေထာက္လွမ္းေရးကြန္ယက္ က ေစာင့္ၾကည့္မွတ္သားပါတယ္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ တ႐ုပ္ဟာ ေဈးကြက္လိုအပ္ခ်က္အေပၚ့မူတည္ၿပီး သူ႔ႏိုင္ငံပိုင္စက္ရံုမ်ားကေန ကုန္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္ႏိုင္ပါတယ္။ အေသအခ်ာ စိစစ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ကုန္ပစၥည္း အမယ္၂၀၀၀ေက်ာ္ဟာ ဗမာေဈးကြက္ထဲ ကို အျပည့္အလ်ံ ဝင္ေရာက္လာတယ္လို႔ သတင္းမ်ား ကဆိုပါတယ္။ တ႐ုပ္လုပ္ လူသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ားဟာ အျခားအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ား ကထုတ္လုပ္တဲ့ ကုန္ပစၥည္းမ်ားထက္ ေဈးသက္သာ
ေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွ ထုတ္လုပ္ထားတာတင္မကပဲ၊ ျမန္မာေဒသတြင္း ထုတ္ကုန္မ်ား ထက္လည္း.ပိုေဈးေတာ္ေနပါတယ္။
၁၉၈၉ မတ္-ဧၿပီ မွာ လူအမ်ားအံဩသြားရတဲ့အျဖစ္တခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီလက္နက္ကိုင္တပ္ရဲ႕ ေအာက္ေျခက ေတာင္ေပၚသားလူမ် ဳိးစုေတြပုန္ကန္ၿပီး ပါတီရဲ႕ေမာ္ဝါဒီပညာတတ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို တ႐ုပ္ျပည္ထဲ ေမာင္းႏွင္ထုတ္လိုက္လို႔ပါပဲ။
ေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွ ထုတ္လုပ္ထားတာတင္မကပဲ၊ ျမန္မာေဒသတြင္း ထုတ္ကုန္မ်ား ထက္လည္း.ပိုေဈးေတာ္ေနပါတယ္။
၁၉၈၉ မတ္-ဧၿပီ မွာ လူအမ်ားအံဩသြားရတဲ့အျဖစ္တခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီလက္နက္ကိုင္တပ္ရဲ႕ ေအာက္ေျခက ေတာင္ေပၚသားလူမ် ဳိးစုေတြပုန္ကန္ၿပီး ပါတီရဲ႕ေမာ္ဝါဒီပညာတတ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို တ႐ုပ္ျပည္ထဲ ေမာင္းႏွင္ထုတ္လိုက္လို႔ပါပဲ။
အယူအဆေဟာင္းမ်ားကိုဖက္တြယ္ထားတဲ့ ဗကပရဲ႕ ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ပညာတတ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း နဲ႔ ဗကပ တပ္အတြင္း အဓမၼ စုေဆာင္းသိမ္းသြင္းခံရလို႔ ေရာက္လာတဲ့ အေသခံတိုက္ေနရတဲ့ ေတာင္ေပၚသား တပ္သားေတြအၾကား ႏွစ္မ်ားစြာ တအံုေႏြးေႏြး ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့မေက်နပ္မႈ ကေန ဒီပုန္ကန္မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။
ရန္ကုန္မွာရိွတဲ့ အစိုးရကလည္း ဒီပုန္ကန္မႈ ကို လိမၼာပါးနပ္စြာနဲ႔ အလ်င္အျမန္ အခြင့္ေကာင္းယူပါတယ္။ အိုမင္းသြားတဲ့ ဗကပ ရဲ႕ ျပာပံုထဲ ကေပၚထြက္လာတဲ့ တပ္အသစ္ရဲ႕႕ ေခါင္းေဆာင္သစ္မ်ားကို အစိုးရနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႔ သေဘာတူၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ - ၁၉၆၈မွ ၁၉၇၈ အတြင္း တ႐ုပ္ထံမွ ရခဲ့တဲ့- အလြန္အင္အားမ်ားျပားတဲ့ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကို အျခားသူပုန္အုပ္စုမ်ားထံ မေရာက္ရန္ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့လ်င္၊ သူတို႔အေနနဲ႔ႀကိဳက္တဲ့ လုပ္ငန္းလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ မီးစိမ္းျပလိုက္တာပါ။
ရန္ကုန္မွာရိွတဲ့ အစိုးရကလည္း ဒီပုန္ကန္မႈ ကို လိမၼာပါးနပ္စြာနဲ႔ အလ်င္အျမန္ အခြင့္ေကာင္းယူပါတယ္။ အိုမင္းသြားတဲ့ ဗကပ ရဲ႕ ျပာပံုထဲ ကေပၚထြက္လာတဲ့ တပ္အသစ္ရဲ႕႕ ေခါင္းေဆာင္သစ္မ်ားကို အစိုးရနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႔ သေဘာတူၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ - ၁၉၆၈မွ ၁၉၇၈ အတြင္း တ႐ုပ္ထံမွ ရခဲ့တဲ့- အလြန္အင္အားမ်ားျပားတဲ့ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကို အျခားသူပုန္အုပ္စုမ်ားထံ မေရာက္ရန္ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့လ်င္၊ သူတို႔အေနနဲ႔ႀကိဳက္တဲ့ လုပ္ငန္းလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ မီးစိမ္းျပလိုက္တာပါ။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဗဟိုခ်က္မ မွာ စစ္အစိုးရအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ခ်ိန္းေျခာက္မႈေတြကိုရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္းေနရခ်ိန္မွာရန္ကုန္အစိုးရ ကိုစစ္ေရး အရအျပင္းထန္ဆံုးခ်ိန္းေျခာက္ေနမႈ ကို ေျပၿငိမ္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။အက် ဳိးဆက္ကေတာ့ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ ကုန္သြယ္ေရးဟာ အစြမ္းကုန္ဖြံ႔ၿဖိဳး လာခဲ့တာပါပဲ။
( ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)
( ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)