ကုိသန္းလြင္ ● ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ အမွတ္တရ
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၉၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၉၊ ၂ဝ၁၇
(၁)
ေမလ (၃) ရက္ေန႔ MRTV သတင္းတပုဒ္တြင္ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္၏ ေမြးဖြားရာဇာတိ ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕၌ ဆရာႀကီး အထိမ္း အမွတ္႐ုပ္တုႏွင့္စာၾကည့္တိုက္တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ ေကာ္မတီတခုဖြဲ႕စည္းေၾကာင္းသတင္းကို ျမင္လိုက္၊ ၾကား လိုက္ရ ပါသည္။ ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕မွ ဆရာႀကီး၏မိသားစုမ်ားအပါအဝင္ လူငယ္အမ်ားအျပား စုေပါင္း၍ ဆရာႀကီးအထိမ္းအမွတ္ အေဆာက္အဦးမ်ားကိုတည္ေဆာက္ၾကရန္ ႀကိဳးစားၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခင္က ဆရာၾကိီး၏႐ုပ္တု ထုလုပ္ေရးအတြက္ လုပ္ငန္းေကာ္မတီတစ္ခုဖြဲ႕စည္းခဲ့ဖူးသည္။ အေကာင္အထည္ေပၚမလာခဲ့၊ ယခု တီဗြီသတင္းတြင္ ဆရာႀကီး၏သားႀကီးျဖစ္သူေဒါက္တာဉာဏ္စိုး၊ ဆရာႀကီးဦးျမဝင္းႏွင့္ ဆရာ ေမာင္ခင္မင္တို႔ကိုပါ ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ လုပ္ငန္းေကာ္မတီဥကၠဌက စကားေျပာသည္ကိုလည္း ၾကားလိုက္ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်ားစြာရႊင္လန္းဝမ္းသာ ျဖစ္ၾကရပါသည္။
(၂)
လုပ္ငန္းေကာ္မတီဥကၠဌက “ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာဆရာႀကီးတို႔ထားခဲ့ၾကတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ေတြကို ေနာက္လူငယ္မ်ား အတြက္ လက္ဆင့္ကမ္းေပးရတာပါ” ဟု ဆိုလိုက္သည္။ ထိုစကားကို ကြၽန္ေတာ္စြဲေနေအာင္ မွတ္မိသြားပါသည္။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈကို လက္ဆင့္ကမ္းၾကရမယ္ ဆိုေသာစကားမွာမ်ားစြာနားဝင္ခ်ိဳလွပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေရႊဘိုၿမိဳ႕ေျမာက္ဖက္ အညာရြာႀကီးတရြာတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္က ဆရာမႀကီးမွ ေက်ာက္သင္ပုန္းျပည့္ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္၏ကဗ်ာမ်ားကို တေန႔တပုဒ္ ေရး ေပးေလ့ရွိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ထိုကဗ်ာမ်ားကို မိမိေက်ာက္သင္ပုန္းသို႔ ေရးကူးကာ အလြတ္က်က္ၾကရပါသည္။ ကဗ်ာကို အလြတ္ရျပီဆိုလွ်င္ ေရးထားေသာကဗ်ာကို ဆရာမအားျပကာ အလြတ္ျပန္ဆိုျပၾကရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလး တန္းေရာက္ေသာ္ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာအုပ္တြင္ အလယ္မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းအတြင္းသို႔ စာလံုးေလးေတြ စိစိရီရီဝင္ေအာင္ ထို ကဗ်ာမ်ားကိုပင္ ေရးၾကရျပန္ပါသည္။
ဤနည္းျဖင့္ သေျပသီးေကာက္၊ ဆြမ္းအုပ္နီနီ၊ လယ္ေစာင့္တဲ၊ ဥပုသ္သည္ စသည့္ကဗ်ာမ်ားမွာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုသည့္ အေၾကာင္းကိုဘာမွ မသိရခင္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲတြင္ စြဲျမဲကိန္းေအာင္းေနခဲ့ၾကျပီးျဖစ္ပါသည္။ “ဗုဒၶံ၊ ဓမၼံ၊ သံဃံ ရြတ္ ကြဲ႔၊ သရဲလႊတ္လို႔ ေျပးလိမ့္မယ္” ဟုဆိုေသာေၾကာင့္ ရတနာျမတ္သံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္း ကပ္ၾကရမည္ဟု နားလည္ခဲ့ၾက ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ႏွင့္ ရွစ္မိုင္အကြာတြင္ ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေက်ာင္းသင္ခန္းရွိသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔အသြား ကြၽန္ေတာ္ တို႔အေခၚ “မူး႐ုိးလမ္း” တေလွ်ာက္မွာ သေျပသီးပင္ႀကီးေတြရွိပါသည္။ ေနပူပူကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ သေျပပင္ႀကီး မ်ားေအာက္သို႔ေရာက္တိုင္း သေျပသီးကို ေကာက္ၾကစားၾကရပါသည္။ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔အရသာႏွင့္ သေျပသီးကို စားရသည္မွာ ေရငတ္ေျပသည္။ သေျပသီးစားထားသူ၏ မ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ရင္ သေျပသီးေရာင္ မရမ္းေရာင္ရင့္ရင့္ အရည္မ်ားျဖင့္ ေပက်ံ ေနေလ့ရွိသည္။
ကဗ်ာက သေျပသီးေကာက္ခ်ိန္၊ ဝါဆိုဝါေခါင္ ေရေတြႀကီးခ်ိန္တြင္ “ေမွ်ာ့နက္မဲႀကီး တြယ္တတ္တယ္” ဟုဆိုေသာအခါ ႐ုတ္ တရက္နားမလည္ႏိုင္၊ ဆရာမက ရွင္းျပသည္၊ မျပသည္ကို မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း အသက္ႀကီးလာခါမွ ဆရာႀကီးသည္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚသားျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔အရပ္မွာ ျမစ္ေရႏွင့္ကြင္းေရ ေဖြးေဖြးတို႔သည္ ေနရာတကာမွာရွိေၾကာင္း နားလည္ခဲ့ ရပါသည္။ ဆရာႀကီး၏မိဘမ်ားအိမ္ရွိရာ နာတာပူခ်ိဳးတြင္ အေဒၚျဖစ္သူ၏ ျခံရွိသည္။ သေျပသီးခ်ိန္ ေရႀကီးေသာအခါ ထိုျခံ ထဲတြင္ ေရေတြေဖြးေနေလသည္။ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္မွာ သေျပသီးေကာက္ခ်ိန္တြင္ ေရထဲမွ ေမွ်ာ့နက္မဲႀကီးမ်ားကို ျမင္ ေတြ႔ခဲ့ပါလိမ့္မည္၊
“မိုးကုပ္ေအာက္မွာတည္” ဟု ကဗ်ာကဆိုေသာအခါ “တည္” ဆိုေသာစကားကို နားမလည္၍ အခ်င္းခ်င္း အျငင္းအခုန္ျဖစ္ရသည္မ်ားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိပါသည္။
ဆရာႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အညာ အေခၚ “အိန္းဂ်ီၤ”ဟု အသံထြက္သည္ကို “အင္းဂ်ီ” ဟုေခၚရမည္ဆိုသျဖင့္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး မစၥတာ စကီးဝပ္က ဆရာႀကီးကို အညာကအသံုးအႏႈန္းေတြအေၾကာင္း ေျပာရသည္ဟု မွတ္သားရဖူးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆီက ေရပံုးကို “သံေခ်ာင္” ဟု သာေခၚသည္။ “ပံုေတာ္ရင္” ဟု အျမဲသံုးေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔စကားကို အေၾကသားေတြက နားမလည္၊ နန္းဆန္ေသာအမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ “ကြၽန္ေတာ္” ဟု သံုးသည္။ ရတနာပံုေခတ္ကို သိမွီလိုက္ ေသာအဖိုးအဖြားမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အလွမ္းမေဝးပါ၊ ထီးသံုး၊ နန္းသံုးထိုအေမြအႏွစ္မ်ားေၾကာင့္ အညာအရပ္က ကြၽန္ ေတာ္တို႔ယဥ္ေက်းမႈသည္ အေၾကအရပ္ထက္သာပါသည္ဟု ဆရာႀကီးကို ေျပာျပရမည္ဟု အေတြးေရာက္ခဲ့ဘူးသည္။ အခြင့္မသာခဲ့ပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ျပီဆိုလ်င္ အေမကကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုဆရာေတာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သို႔ပို႔ သည္။ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားလုပ္၍ထိုအခ်ိန္ကကြၽန္ေတာ္တို႔အေခၚ “ဘုန္းႀကီးစာ” ဆိုသည္တို႔ကိုု သင္ယူရပါသည္။ ေန႔စဥ္ ေရွ႕က ကိုရင္ဆြမ္းခံႂကြရာသို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္က ဆြမ္းခြက္ေတြ တင္ထားသည့္ ဆိုင္းထမ္းကို ထမ္း၍လိုက္ၾကရပါ သည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ မဂၤလသုတ္၊ ပရိတ္ႀကီးသုတ္၊ ေမတၱာသုတ္ ဆရာေတာ္ခိုင္းသမွ်ကိုအရက်က္ ၍ အလြတ္ ျပန္ဆိုၾကရပါသည္။ “ဆြမ္းအုပ္နီနီအေမရြက္လို႔” အေမေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာခ်ိန္တြင္အေမ့ ဆြမ္းအုပ္ကိုယူျပီး ဘုန္းႀကီးပြဲ ကို ျပင္ေပးၾကရပါသည္။ “နင့္သားကေတာ္သေဟ့” ဟု ဆရာေတာ္ႀကီးကမိန္႔လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပီတိျဖာၾကရသလို “နင့္ သားကေတာ့လုပ္ျပန္ျပီ”ဟု ဆရာေတာ္ အလိုမက်တာကို လုပ္မိလွ်င္ အေမ့ေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ၾကရပါသည္။
ဤနည္းျဖင့္ ဂါရဝ၊ နိဝါတတရား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္တရား ျပည့္ဝျခင္းတို႔ျဖင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သင္ၾကားနာယူခဲ့ရပါသည္။
ဆရာမင္းသုဝဏ္သည္ အလုပ္မွအျပန္ အိမ္ေရွ႕ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ အေမာအပမ္းေျဖရင္း အိမ္ေရွ႕မွ ကေလးေတြ ေဆာ့ကစားၾကသည္ကို ျမင္ရၾကားေနရသည္။ ကေလးတစ္ဦးက “ျခံစည္းရိုးကို ဝင္မတိုးနဲ႔ ခ်ိဳက်ိဳး တတ္တယ္” ဟုေအာ္ေန သည္။ ေနာက္တစ္ဦးကမူ “အဖိုးႀကီးနဲ႔ အမယ္ႀကီး ႏွံျပည္စုတ္ကိုဝယ္လို႔စား ဂ်ိမ္းတုတ္၊ ဂ်ိမ္းတုတ္” ဟုေအာ္သည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးက ကာရံကေလးႏွင့္ အသံသာသာကေလးမ်ား ဖြဲ႔ဆိုႏိုင္လ်င္ ကေလးေတြက သံျပိဳင္ဆိုတတ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ေတြး မိခဲ့ဟန္တူသည္။ ဆရာႀကီး၏ ပဌမဦးဆံုး ကဗ်ာ ႏွစ္ပုဒ္မွာ ၁၉၃၁ ခု ဂြၽန္လ ၁၁ ရက္ တရက္တည္းမွာ စပ္ခဲ့သည္ဟုဆရာႀကီး ၏ သားသမီးမ်ားက ေျပာၾကပါသည္။ ထိုကဗ်ာေတြ၏သက္တမ္းမွာ အႏွစ္ ၈ဝ ေက်ာ္ ၉ဝတန္းမွာ ရွိေနၾကပါျပီ္၊ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ပါတ္ဝန္းက်င္ ယဥ္ေက်းမႈအေပၚထိုကဗ်ာမ်ား၏ ၾသဇာမွာ ႀကီးမားလွပါသည္။
ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ၁၉၉၂ ႏွင့္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တို႔တြင္ေမြးေသာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ငယ္စဥ္က ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူတို႔နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပႏိုင္စြမ္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိေတာ့ပါ၊ သူတို႔သည္ ၾကက္တြန္ သံၾကားရလ်င္ မိုးလင္းေတာ့မည္ဆိုျခင္းကိုသိဘို႔မဆိုထားဘိ၊ ၾကက္တြန္သံဆိုသည္ကိုပင္ မသိၾကေတာ့ျပီ၊ လူႀကီးသူူမမ်ား၏ ဆံုးမစကားကို နားေထာင္တတ္ရန္၊ အ႐ုိအေသေပးတတ္ရန္၊ ျမန္မာတို႔၏ ျပံဴးခ်ိဳေနေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႐ုိင္းပင္းကူညီၾကေသာဓေလ့ထံုးတမ္းေတြအေၾကာင္းကို ရွင္းျပရန္လည္း မလြယ္ကူေတာ့ပါ။
သူတို႔သည္ ကန္ေတာ့ ဆိုသည္ကိုမသိ၊ ေကာက္ပင္စိမ္းစိမ္းႏွင့္ပန္းေတြေဝေနေအာင္ပြင့္ေသာ ရာသီႏွင့္ ရာသီ အလိုက္ ပြဲေတာ္ႀကီးေတြ ဆင္ယင္က်င္းပၾကပံုအေၾကာင္းေတြကိုလည္းမသိၾကေတာ့ပါ၊ စည္သံ၊ ေျဗာသံႏွင့္ အလွဴပြဲ ထမင္းေရစီး ေၾကာင္းဆိုတာေတြကိုလည္း သူတို႔မေတြ႔မၾကံဳရေတာ့ပါ၊ သူတို႔သည္ အင္တာနက္မရွိလ်င္ မေနတတ္သလို ဟန္းဖံုးေပၚမွ ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚတြင္ ပံုမတင္ႏိုင္လ်င္ ဘဝႀကီးမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိသလို ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ သူတို႔ငယ္စဥ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္တြဲေခၚသလို လိုက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္မွာ သူတို႔သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လွမ္းရမည့္လမ္းကိုေရွ႕မွေရာက္၍ ဦး ေဆာင္ ေနၾကပါျပီ၊
ဆရာႀကီးကို ၁၉ဝ၉ခုနွစ္တြင္ ေမြးဖြား၍ဆရာႀကီးသိတတ္ခ်ိန္မွစ၍ သူ႔ဘဝတေလ်ာက္လံုးကို ျမန္မာစာေပ ရွင္သန္ေစေရးကို တစိုက္မတ္မတ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ဂႏၱေလာက မဂၢဇင္းတြင္ ဆရာႀကီးအယ္ဒီတာ လုပ္ေနခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မေမြးေသး၊ “အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္အံ႔” ဟု စာေပဗိမာန္ေဆာင္ပုဒ္ကို ဆရာႀကီးဖန္တီးေနခ်ိန္တြင္လည္းေကာင္း ပါဠိပါတ္သားမဖက္ဘဲ ျမန္မာသံစစ္စစ္ ဂါထာ ၆ဝ ကဗ်ာကိုေရးဖြဲ႔ခ်ိန္ မွာလည္းေကာင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမျဖစ္ၾကေသး၊ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ေမြးဖြားခ်ိန္တြင္မူ ဆရာႀကီးေရးဖြဲ႔ေသာ ကဗ်ာမ်ား၏သက္တမ္းမွာ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္သာသာ သာရွိေသးသည္႔တိုင္ ျမန္မာတျပည္လံုးမွာ ရြတ္ဆိုေနၾကပါျပီ။
ဆရာဦးထင္ဖတ္က မင္းသုဝဏ္သည္ ေလာကကိုခင္မင္သူျဖစ္သည္။ ေလာက၏သာယာျခင္းကိုခံစားတတ္သူ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုုခဲ့သည္။ ေမတၱာဓါတ္ခံရွိသူဟုလည္းေရးခဲ့သည္။ သမိုင္းပညာရွင္ လုစ္ကမူ ရိုးသားႏွိမ့္ခ်ျပီး ေအးေအး ေဆးေဆးေန တတ္ျခင္းတို႔မွာ ဆရာႀကီး၏ အရည္အခ်င္းမ်ားျဖစ္ျပီး ၄င္းတို႔ကို ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ဟု မထင္လိုက္ပါႏွင့္ဟု သတိေပးခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကမူ မိမိ၏ေရးလက္စ တကၠသိုလ္မ်ားအဘိဓာန္စာအုပ္ႀကီးကို အထက္အာဏာပိုင္အရာရွိမ်ားက သဘာမတူ၍ စာအုပ္မထုတ္ေပးႏိုင္ပါဆိုျခင္းကို ေအးေအးေဆးေဆး ခံယူရွာသည့္ ေဒါသကင္းေသာ ဆရာႀကီး၏ ႐ုပ္ပံုလႊာကိုျမင္မိသည္။
ဆရာႀကီး၏ ႐ုပ္တုႏွင့္စာၾကည့္တိုက္ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီဥကၠဌက “ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆရာႀကီးကိုမခ်ီးက်ဴးရဲ မခ်ီးက်ဴး တတ္ပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘုရားေလာင္းကို ႏြားေက်ာင္းသားက ခ်ီးက်ဴးသလိုျဖစ္မွာစိုး၍ပါ" ဟုဆိုခဲ့သည္။
(၃)
ဆရာႀကီးတို႔အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့ၾကေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဓမၼာရံုႀကီးတြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ဆရာႀကီး၏ ႐ုပ္တုုႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအစည္းအေဝးမွာလိုက္ဖက္လွပါသည္။ ထိုအထိမ္းအမွတ္အေဆာက္အဦးမ်ား ျပီးေျမာက္ပါလ်င္ ကြမ္းျခံကုန္း ၿမိဳ႕၏အမည္မွာ ျမန္မာျပည္ေျမပံုတြင္ ထင္ရွားလာမည္မွာေသခ်ာပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္မက ကမၻာ့ေျမပံုေပၚတြင္ပါ ထင္ရွားလာေစရန္မူ ဤေကာ္မတီတြင္ပါဝင္ေသာအဖြဲ႔ဝင္မ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္တဝွမ္းမွျပည္သူလူထု၏ဝိုင္းဝန္း စည္းရံုးမႈအေပၚ တြင္မူတည္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကမူထိုစာၾကည့္တိုက္သို႔ ကြၽန္ေတာ္၏သားႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚ၍သြားလိုလွပါျပီ၊
ကိုသန္းလြင္