(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၇
ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြဟာ အသက္မဲ့။ လေရာင္ဟာ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္တခ်ပ္ရဲ႕အတြင္းထဲအထိ ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အသက္႐ွဴသံျပင္းျပင္းနဲ႔ တိမ္ေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္ဖြဲ႔သီေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ လေရာင္ဝွက္တမ္းကစားခဲ့ဖူးတဲ့ၾကယ္ေတြကို အခန္းမ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့တာကိုဘယ္သူမွမသိခဲ့ဘူး။ သူတို႔ဟာ အခိုးအေငြ႔ေတြလို။
သိစိတ္မဲ့ ႐ုပ္ဝါဒသက္သက္ကို က်ေနာ္ ျငင္းဆန္ေနမိတယ္။ လူရာမဝင္တဲ့ေခြၽးနည္းစာေဝဒနာဟာ သက္သာပါ့မလား။ ပဲ့တင္သံ၊ လိႈင္း၊ ေမ်ာပါေနတဲ့ေဇာ။ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ ေလွာင္ပိတ္ထားတဲ့ည။ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာဘဝကို ခဏခဏျပန္ျမင္ ေယာင္ခံစားေနမိတယ္။ လူမသိသူမသိ စိတၱဇကေခ်သည္တေယာက္ကို က်ေနာ္ ေမ့ပစ္လို႔မရတာဟာ ဝဋ္ေႂကြးလား။ အစြဲ အလမ္းလား။ အေရးေပၚအခ်က္ေပးသံကို ၾကားတာနဲ႔ ကိုယ့္အသက္႐ွဴသံကို ကိုယ္ျပန္နားစြင့္ေနခဲ့ရျပန္တယ္။
ညေတြဟာ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာအတိနဲ႔ ။ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့လမ္းမေတြေပၚမွာ ေျခသံေတြဟာ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေနဆဲေလ။ ေျပးတယ္။ အေျပးအလႊား။ စြဲလမ္းမႈမွာ ဓားသြားဟာ အေသပဲ။ စိတ္ကို လႊတ္ခ်ျပီး ၾကယ္ေတြကို အငမ္းမရေငးေနေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမိွန္ေဖ်ာ့ေနသလိုလို စိတ္မွာ ထင္ဟပ္လာတယ္။ ခဏ။ ျပတ္ေတာက္သြားတဲ့နာရီသံအပိုင္းအစမ်ား။ ခဏေလး။ စိတ္လိုလက္ရ ရယ္ေမာဖို႔အတြက္ စိတ္ပါလက္ပါ ေၾကကြဲေနခဲ့ရတယ္။ သူမရဲ႕ကႀကိဳးေတြဟာ ေမွာ္ဆန္တယ္။
မလိုအပ္ဘူး။ အမွတ္တရဆိုတာ ေသြးသားလိုအင္တခုမျဖစ္သင့္ဘူး။ ေပ်ာက္ရွေနတဲ့အခန္းကို လက္ဖဝါးထဲထည့္လို႔ မီး႐ႈိ႕ ျပခဲ့တယ္။ ေလာင္ကြၽမ္းျခင္း။
ျပာစေတြလို ပ်ံသန္းသြားခဲ့တာပါပဲ။ လြင့္ေမ်ာျခင္းမွာ ျငိတြယ္ေနခဲ့တယ္။ ျပတင္းတံခါးခ်ပ္ေတြကို အေသပိတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ က်ေနာ္ဟာ လြတ္လပ္ျခင္းကိုရရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္လံုးတခ်ိဳ႕က အေမွာင္ထဲမွာ ေခ်ာင္းေျမာင္းလို႔ ေနျပန္ ရဲ႕။
မ်က္ႏွာေတြေပၚကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတယ္မဟုတ္လား။ အထားအသိုမတတ္တဲ့ ရနံ႔မဲ့ပန္းေတြဟာ က်ေနာ့္ဆီကို အဆိပ္ေတြ သာ ေပးတယ္လို႔ ျမင္မိတာဟာ မတရားရာက်ေနေလမလား။ ပန္းေတြတိုင္းဟာလွပေနတယ္လို႔မဆိုရင္ေတာင္ လွေနသင့္ တယ္လို႔ေတာ့ ထင္မိတာပါပဲ။ ပန္းတခင္းလံုးကို မ်က္လံုးနဲ႔ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တဲ့အခါ ပန္းရနံ႔ေတြဟာ အဆိပ္ေငြ႕ေတြလို က်ေနာ့္အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းထဲကို ဝင္လာတယ္။ ကိုယ္ျပဳသည့္ကံရဲ႕ ပဲ့တင္သံပဲေပါ့။ က်ေနာ္ရဲ႕စိတ္ဟာ အရိုင္းဆန္ခ်င္ ဆန္ေနေပလိမ့္မယ္။ စိတ္ဟာ ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္ခဲလြန္းတယ္ မဟုတ္လား။ လူေတြ။ စိတ္ေတြ။
ညညဆို စိတၱဇကႀကိဳးေတြနဲ႔ သူမ ေရာက္လာတတ္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ၾကယ္ေတြကို ေငးေနၾကတယ္။ ၾကယ္ကေလး ေတြကို က်ေနာ္တို႔ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကတယ္ေပါ့။ ခြင့္ျပဳမထားတဲ့ရယ္ေမာသံကို က်ေနာ္တို႔မသံုးခဲ့ၾကဘူး။ မ်က္ႏွာေတြဟာ ေသြး ဆုပ္ျဖဴေရာ္လြန္းခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာအေသေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္ပိုင္ဝတ္ရံုလႊာအျဖစ္ ရွိေနခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ မ်က္ႏွာ ဖံုးေတြကို ရြံမုန္းလြန္းတာေၾကာင့္ ဝတ္ဆင္ၾကည့္ဖို႔ပင္မေတြးျဖစ္ခဲ့ၾက။ ဒီလိုနဲ႔ ေလာကရဲ႕လမ္းမေတြေပၚကိုေျခလွမ္းေတြ ခ် နင္းခဲ့လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုေတြ မႏွစ္ျမိဳ႕ၾကဘူးေလ။ ဘာျဖစ္လဲ။ က်ေနာ့္မွာ မ်က္ႏွာဖံုးမရွိဘူး။
လူသြားလမ္းမတခ်ဳိ႕ဟာ စာမတတ္ရင္ သြားလာလို႔မရဘူး။ တခ်ဳိ႕လူသားေတြ အမွန္တရားကိုေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကျပန္ေရာ။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြကိုအစြမ္း ကုန္အလင္းျမႇင့္ထားလိုက္တယ္။ အျပံဳးအရယ္နည္းပါးလြန္းတဲ့လူသားတေယာက္လို႔ သူတို႔ ထင္ေနမွာပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ေသေနတဲ့မ်က္ႏွာရဲ႕အတြင္းသားထဲမွာ ဒဏ္ရာဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲမသိၾကဘူး ထင္ပါရဲ႕။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ရယ္သံေတြကို က်ေနာ္ၾကားခဲ့ရ။ လမ္းမတေလွ်ာက္ အျပံဳးေတြကို က်ေနာ္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရ။ ဘယ္ေလာက္ စစ္မွန္မႈရွိမလဲ။ က်ေနာ္ေတြးေနမိတယ္။ အေပၚယံေဆးသားေတြ မျပယ္ခင္အထိ က်ေနာ္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတြ႕သမ်ွလူသားေတြဟာ မ်က္ႏွာအေသေတြနဲ႔။
က်ေနာ္ ျပံဳးလိုက္တယ္။ အျပံဳးဟာ အသက္မပါသလိုလို။ က်ေနာ္ရယ္လိုက္တယ္။ ရယ္သံဟာ ေျခာက္ကပ္ေနသလိုလို။ ရိုးသားျခင္းနဲ႔ဟန္ေဆာင္ျခင္းကို က်ေနာ့္ကို ေပးပါေလ။
ည။ လေရာင္ဟာ ေအးစက္စက္ႏိုင္ေနေလရဲ႕။
သူမသည္ျဖစ္ေစ က်ေနာ္သည္ျဖစ္ေစ သင့္မ်က္ႏွာေပၚက မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုကို ဆြဲခြာပစ္လိုက္တယ္ဆိုပါေတာ့။ အေမွာင္ထု ဆန္ဆန္ေန႔စြဲေတြထဲမွာ က်ေနာ္ရယ္ သင္ရယ္ သူမရယ္ အေရာင္တူေနလိမ့္မယ္။ ဂီတဟာ ကိုယ္ပိုင္စိတၱဇကႀကိဳးတခုကို တီးခတ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အမွန္တရားေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ အေရာင္တူျခယ္သခံခဲ့ၾကရတယ္။ ။
သွ်င္မ်ဳိးငယ္