ညဳိထက္ညဳိ ● ေအာင္ဘညိဳ (သို႔မဟုတ္) ဘဝကို တစစီ လိုက္စမ္းသူ
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၃၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၃၊ ၂၀၁၇
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ ၂၀၁၃ စက္တင္ဘာလဆန္းပိုင္းမွာ က်ေနာ္ ျပည္ပမွာ ေျခာက္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ခြဲေနခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္ သို႔ ျပန္ေရာက္သည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ ေနေတာ့ ၃၃ လမ္း အထက္လမ္းက ‘ေလထန္ကုန္း’ သို႔ ေရာက္သြားသည္။
ေလထန္ကုန္းတခုလံုး အရင္ကလို စာေရးဆရာေတြတေယာက္မွမရွိေတာ႔ဘဲ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။
စာေရးဆရာေတြ ‘ေလထန္ကုန္း’ ကေန ဘယ္စၾကဝဠာထဲသို႔ လြင့္စင္သြားၾကသည္မသိ။
ေလထန္ကုန္း၏တည္ေနရာကလည္း အရင္လို ဓမၼာရံုကေလး ေရွ႕အုတ္ခံုေပၚတြင္ရွိမေနေတာ႔ဘဲ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္တိုက္က အုတ္ခံုေပၚသို႔ ေရာက္ေနသည္။
က်ေနာ္အံ့ၾသေနရင္းႏွင့္ အုတ္ခံုေပၚမွာခ်ထားေသာ စားပြဲကေလးတလုံးေရွ႕မွာဝင္ထုိင္ရင္း လက္ဖက္ရည္ ေဖ်ာ္ သည့္ေနရာတြင္ရွိေနေသာ ဟိုးအရင္တုန္းကရွိခဲ့သည့္ ေလထန္ကုန္းပိုင္ရွင္ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အနက္မွ ညီ ျဖစ္ဟန္ရွိသည့္ ေဖ်ာ္ဆရာကို ေမးလိုက္သည္။
ေဖ်ာ္ဆရာက စာေရးဆရာေတြ ေလထန္ကုန္းမွာမထိုင္ေတာ႔တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ကာတြန္းဆရာေတြ သာ ေန႔လယ္ တခါတခါ လာတတ္ေၾကာင္း ေျဖသည္။
စာေရးဆရာေတြ ဘယ္မွာေျပာင္းထိုင္ေနၾကလဲဟု က်ေနာ္ေမးေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ ၃၄ လမ္းထိပ္ က ‘လျပည့္ဝန္း’ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ကဗ်ာဆရာ တခ်ိဳ႕ေတာ႔ ေန႔လယ္ဘက္ပိုင္း ရွိတတ္သည္ဟု ေျဖသည္။
ခဏေနေတာ့ က်ေနာ္ထိုင္ရာက ျပန္ထလာခဲ့သည္။
.................................... ................................. ...............................
အဲဒီတရက္ ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္ေနာက္ တစ္လေလာက္ၾကာသည္အထိ ‘ေလထန္ကုန္း’ က နတ္လမ္းညႊန္ လိုက္ ေသာ ‘လျပည့္ဝန္း’ သို႔ မေရာက္ေသးဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
ဒီလိုႏွင့္ တရက္က်ေတာ႔ ေန႔လယ္ပိုင္း က်ေနာ္ေရႊဘံုသာလမ္းရွိ သြားေဆးခန္းကအျပန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာရင္း ၃၃ လမ္းထိပ္သို႔ ေရာက္လာသည္။
ဒီေတာ႔မွ ‘လျပည့္ဝန္း’ ကို က်ေနာ္ ျပန္လည္သတိရသည္။
ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ၃၄ လမ္း ထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းကိုမ်က္ႏွာမူ၍ဖြင့္ထားေသာ ‘လျပည့္ဝန္း’ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ဆုိက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေတြ႔သည္။
အထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ႏွစ္ဝိုင္းသံုးဝိုင္းေလာက္ကလြဲ၍ လူေတြ ျပည့္ေနသည္။
က်ေနာ္ အုတ္ေလွကားထစ္ေလးေပၚတက္ၿပီး ဆိုင္ထဲဝင္ခဲ့သည္။
........................................ ..................................... ..............................
ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ႔ လြတ္ေနေသာဆိုင္အလယ္က ဝိုင္းတဝိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူရင္း က်ေနာ္ ဝင္ထိုင္သည္။
ခဏေနေတာ့မွာလိုက္ေသာလက္ဖက္ရည္ က်ဆိမ့္တခြက္ က်ေနာ့္ေရွ႕ ေရာက္လာသည္။
ဘယ္ဝိုင္းမွာမ်ား ကဗ်ာဆရာေတြထိုင္ေနသလဲဟု က်ေနာ္ေဘးဘီကိုအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ႔ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုး ဆိုင္ဝကေကာင္တာႏွင့္ ကပ္လ်က္ဝိုင္းမွာ အခုလမွထြက္ဟန္တူေသာ စာအုပ္အသစ္စက္စက္ ေတြ စားပြဲေပၚမွာခ်လ်က္ထိုင္ေနေသာ လူသံုးေလးေယာက္ကို လွမ္းေတြ႔သည္။
ထိုစဥ္ က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးလ်က္ထိုင္ေနေသာ သူက ခံုကိုေရႊ႕ထိုင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူႏွင့္ ခုနက ကြယ္ေန သည့္ေကာင္တာႏွင့္ ကပ္လ်က္ခ်ထားေသာခံုမွာ ဆိုင္နံရံကိုေက်ာေပးရင္း ထိုင္ေနေသာသူကို က်ေနာ္လွမ္းျမင္ သည္။
ေလးေထာင့္စပ္စပ္ မ်က္မွန္ေကာ္ကိုင္းအနက္ေရာင္ႏွင့္ နီညိဳေရာင္ အသားအေရပိုင္ရွင္ ျဖစ္သူက ျဖဴတဝက္ နက္တဝက္ ေဖာင္းဝတ္ေရာင္ဆံပင္ မတိုမရွည္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုသူ၏ ရွည္သည္ဟုဆိုႏိုင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ေတြကေတာ့ ေအာက္သို႔ ကုပ္က်ေနသည္။
ဆရာေအာင္ဘညိဳဟု က်ေနာ့္ႏႈတ္မွေရရြတ္မိရင္း ေရွ႕ကလက္ဖက္ရည္ခြက္ကိုကိုင္၍ ထိုဝိုင္းရွိရာ ထြက္လာခဲ့ သည္။
.................................................. ......................................... ...................................
က်ေနာ္ သူထိုင္ေနရာ ခံုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူက စားပြဲဟိုဘက္ျခမ္းကလူႏွင့္ စကားေျပာေနရာက က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။
‘ဆရာေအာင္ဘညိဳလားခင္ဗ်၊ က်ေနာ္ထိုင္ပါရေစ’ ဟု ပဋိသႏၶာရစကားဆိုရင္း ခံုတလုံးကိုဆြဲၿပီး သူ႔ေရွ႕မွာ က်ေနာ္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
သူက က်ေနာ့္ကို တခ်က္ထပ္ၾကည့္ရင္း ‘ေၾသာ္ ထိုင္ပါ ထိုင္ပါ ရပါတယ္’ ဟု တံု႔ျပန္သည္။
က်ေနာ္သူ႔ေရွ႕ခံုမွာဝင္ထိုင္ရင္း က်ေနာ့္လြယ္အိတ္ထဲမွာအသင့္ပါလာသည့္စက္တင္ဘာလထုတ္ မေဟသီ မဂၢဇင္းကေလး အား လွန္လို္က္ရင္း ထိုလမေဟသီ၏အဖြင့္ကဗ်ာကို လက္ညိွဳးညႊန္ျပကာ
‘ဒါ က်ေနာ္ကဗ်ာပါဆရာ၊ က်ေနာ္ညိဳထက္ညိဳပါ’ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္လိုက္သည္။
က်ေနာ့္ေခၚဖဲ မွန္သြား၍ ထင္သည္။ သူ႔ထံမွ ခ်က္ခ်င္း ဖဲ ျပန္က်လာသည္။
သူ က်ေနာ္ေပးေသာ မေဟသီကိုယူ၍ က်ေနာ့္ကဗ်ာကို တထိုင္တည္းဖတ္ၿပီး ‘ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႔ရတာ ဝမ္း သာပါတယ္’ ဟုက်ေနာ့္ကို ေျပာရင္း မေဟသီစာအုပ္ကေလးကို က်ေနာ့္ကို ျပန္ေပးသည္။
က်ေနာ့္အေတြးေတြက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္သို႔ ပ်ံ႕လြင့္သြားသည္။
...................................... ................................. ..................................
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကာစ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တဝိုက္ေလာက္ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္အားလွ်င္ အားသလို ၃၃ လမ္း ထဲက ‘ေလထန္ကုန္း’ ကို သြားသြားထိုင္တတ္သည္။
က်ေနာ္တြင္ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွေတာ႔ မရွိ။
စာဖတ္ဝါသနာပါသူပီပီ ကိုယ္ဖတ္ေနေသာစာေတြကို ေရးေနသည့္စာေရးဆရာေတြကို အျပင္မွာ လူကိုယ္တိုင္ ျမင္ဖူးခ်င္စိတ္တခုသာ ရွိပါသည္။
တကယ္ေရာက္ေတာ႔လည္း အုပ္စုလိုက္အုပ္စုလိုက္နွင့္ ခံုေလးေတြမွာထိုင္ေနၾကေသာ ကိုယ့္ဆရာေတြကို က်ေနာ္တေယာက္မွ မသိ။
ဒါေပမဲ့တရက္က်ေတာ႔ ထိုင္ေနသည့္ဆရာတေယာက္က ေနာက္မွေရာက္လာေသာ လူတေယာက္ကို ‘ကိုေအာင္ဘညိဳလာဗ်ိဳ႕’ ဟု လွမ္းေခၚသည္။
အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ လြယ္အိတ္တလုံးလြယ္ထားေသာ ေၾကးညိဳေရာင္အသားအေရပိုင္ရွင္ ထိုလူက ႏႈတ္ခမ္း ေမႊးစစႏွင့္ ျခေသၤ့လည္ဆံေမြးလို ဂုတ္မွာဝဲေနေသာဆံပင္ေတြကို ေနာက္ကို သိမ္းခ်ထားသည္။
ေၾသာ္...က်ေနာ္တစ္ပုဒ္စႏွစ္ပုဒ္စဖတ္ဖူးေသာ ကဗ်ာမ်ား၏ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ ကဗ်ာဆရာေအာင္ဘညိဳပါကလား။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ေလာက္က ထြက္ခဲ့သည့္ ‘ကမ္းလြန္ေလ’ ကဗ်ာမဂၢဇင္းကလည္း သူစီစဥ္သည္ ထင္ သည္။
ေနာက္ပိုင္း သံုးေလးငါးခါ သူ႔ကိုေလထန္ကုန္းမွာထိုင္ေနတာေတြ႔ၿပီးေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ေကာင္း ေကာင္း မွတ္မိသြားသည္။
............................................. ....................................... ...................................
ေနာက္ပိုင္းလည္း သူ႔ကဗ်ာေတြကို မဂၢဇင္းေတြမွာ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားအဆင့္မွ မၾကာမၾကာ ေတြ႔လာရသည္။
သူ႔ကဗ်ာတပုဒ္အမည္ျဖစ္ေသာ ‘ပင္လယ္ေအာ္သံ’ကိုယူ၍ အမည္ေပးထားေသာ ေလးျဖဴ၏ဒုတိယေျမာက္ စီးရီး ထြက္လာသည္။
ေနာက္ ဟန္သစ္မဂၢဇင္း မွာ သူကဗ်ာအယ္ဒီတာလုပ္ေနတာ ၾကားရသည္။
ေနာက္ ေမာင္ေအာင္ပြင့္အပါအဝင္ သူလည္းပါဝင္ေရးသားေသာ ‘ဧကစာ မီးခိုးမ်ား’ ထြက္လာသည္။
ဒီလိုႏွင့္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေရာက္ေတာ႔ ဆရာ ေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ) ၏ ‘ဘဝတစ္ခု အမွတ္တရ’ အမည္ ျဖင့္ သူ႔ ကိုယ္ေရး အတၳပၸတၱိဟု မေခၚထိုက္ေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ပိုင္ဘဝတြင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြကို ေရး ထားသည့္ စာအုပ္ကေလး ထြက္လာသည္။
အဲဒီစာအုပ္ကေလးမွာ ဆရာေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ) ႏွင့္ သူ မႏၱေလးမွာ ပထမဆံုးစတင္ ဆံုစည္းရပံုကို ေရးထားသည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ပါသည္။
ေဆာင္းပါး၏အမည္က ‘ငွက္ႀကီးေတာင္ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ’ တဲ႔ ....
ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ဆန္းတြင္ ဆရာေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ) ႏွင့္ သူ မႏၱေလးက မင္းတဲအီကင္း ရပ္ကြက္ မွာ စတင္သိကြ်မ္းခင္မင္ရပံု ျဖစ္ေနသည္။
ျပႆနာက ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သည္။
ဆရာေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ)ႏွင့္ ေမာင္ဝင္းေအာင္(မႏၱေလး) မင္းတဲအီကင္းရပ္ကြက္ထဲသို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ရပ္ ကြက္ထဲမွာ ရန္ပြဲ ျဖစ္ေနသည္။
ထုိအခင္းအက်င္းမွာ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓားကို ေက်ာေနာက္မွာဝွက္ထားေသာသူႏွင့္ ဆရာေဆြမင္း (ဓႏုျဖဴ) အသိ အကြ်မ္း ျဖစ္ရသည္။
ကဗ်ာဆရာဆိုလွ်င္ ေသးလွီညွက္ပိန္ၿပီး မ်က္မွန္တပ္ကာ ပံုေဖာ္ေလ့ရွိေသာ က်ေနာ္တို႔ဝန္းက်င္တြင္ သူသည္ ႏွလံုးရည္သာမက လက္ရံုးရည္သမားတဦးလည္း ျဖစ္ပံုရသည္။
..................................... ..................................... ....................................
က်ေနာ္တို႔စကားဝိုင္းကိုျပန္ဆက္ၾကေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ကို သူ႔ကဗ်ာထဲမွ တဆင့္သိေနသည့္ သူ႔ ‘ခ်စ္ဇနီးေလး မိနန္း’ အေၾကာင္း ေမးသည္။
သူက ေနေကာင္းပါသည္ဟု ေျဖသည္။ ၿပီးေတာ႔ ယခုယုဇနဥယ်ာဥ္ ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ေနထိုင္ေနပါသည္ဟု ဆို သည္။
သူ႔သားသမီးေတြအေၾကာင္းအထိေတာ့ ကဗ်ာဆရာဘဝ၏ အာေဝဋိကဒုကၡေတြအေၾကာင္း သိၿပီးျဖစ္သည့္ က်ေနာ္မဆက္ေတာ႔ဘဲ ဟိုဟိုသည္သည္ ေထြေထြရာရာေတြပဲ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
အဲဒီမွာပဲ က်ေနာ္နယူးဇီလန္မွာေနတာသိသြားသည့္ သူက က်ေနာ္႔လိုပဲ နယူးဇီလန္မွာ ေရာက္ေနသည့္ ကဗ်ာ ဆရာ အယ္ဒီတာ ဆရာခင္လြန္းအေၾကာင္း တခုတ္တရ ေမးသည္။
သူ ေမးေနတာကို ၾကည့္ပံုအရေတာ႔ ဆရာခင္လြန္းႏွင့္သူ တေကြ႔ေကြ႔မွာ အေတာ္ပတ္သက္ဖူးပံု ေပၚသည္။
က်ေနာ္သူ႔ကိုျပန္ေျဖၿပီး ခဏေနေတာ့အိမ္ျပန္ရန္ သူႏွင့္တကြ ဝိုင္းထဲမွာထိုင္ေနသည့္ အျခားကဗ်ာဆရာမ်ားကို ပါ ႏႈတ္ဆက္ရသည္။
ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္အိမ္ကို ျပန္ခဲ့သည္။
........................................... ....................................... .....................................
ေနာက္တခါထပ္ေတြ႔ၾကေတာ႔ က်ေနာ္နယူးဇီလန္သို႔ ျပန္ခါနီး တပတ္လာက္အလိုမွာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ထိုေန႔ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ ‘လျပည့္ဝန္း’သို႔ ေရာက္သြားေတာ႔ သူႏွင့္တည့္တည့္တိုးသည္။ သူက က်ေနာ့္ကို ထိုေန႔မွာပဲ သူ ကမကထလုပ္ၿပီး ထုတ္ေဝဟန္ရွိသည့္ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ေရးေသာ ကဗ်ာစာအုပ္ တအုပ္ကို လက္ေဆာင္ ေပးရင္း က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ဆရာခင္လြန္းထံသို႔ စာတေစာင္ထည့္ေပးလိုက္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ က်ေနာ္ လို လိုလားလားေခါင္းညိတ္မိေတာ့ ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ၾကာလွ်င္ ‘လျပည့္ဝန္း’ မွာပဲလာယူေပးပါရန္ သူက ေျပာ သည္။ က်ေနာ္လည္း ျပန္ခါနီး၍ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနေသာေၾကာင့္ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ခဏၾကာေတာ႔ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ‘လျပည့္ဝန္း’ မွ ထရသည္။ သူကေတာ႔ ဆိုင္ထဲမွာပဲ ထိုင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
.............................................. ........................................... .......................................
သို႔ေသာ္... သို႔ေသာ္... သို႔ေသာ္... ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ သို႔ေသာ္ေတြႏွင့္ ၿပီးျပည့္စံုလွေသာ က်ေနာ္တို႔ ဘဝ ေတြထဲ သူ႔ထံမွ ဆရာခင္လြန္းထံေပးလိုက္မည့္ စာကေလးကို သြားယူရမည့္ကိစၥလည္း ပါသြားသည္။ က်ေနာ္ ျပန္ခါနီး အလုပ္အလြန္မ်ားေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ဘက္သို႔ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္ သူ႔ ထံသို႔ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ဘဲ နယူးဇီလန္သို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး ေလးငါးလအၾကာ ၂၀၁၄ ဧၿပီလက်ေတာ႔ ဆရာခင္လြန္းေနထိုင္ရာ ဟယ္လ္မင္တန္ၿမိဳ႕ကေလးမွာက်င္းပေသာ ျမန္မာသၾကၤန္မွာ က်ေနာ္ ႏွင့္ ဆရာခင္လြန္း ေတြ႔မိၾကသည္။ ဆရာခင္လြန္းကို သူႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ရသည့္အေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔ထံမွ စာကေလး ယူ မလာႏိုင္ခဲ့သည့္အေၾကာင္း ေျပာမိေတာ႔ ဆရာခင္လြန္းက ေခါင္းညိတ္ရင္း က်ေနာ္႔ကို နားလည္ၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ ေနသည္။ ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။
............................................ ............................................. .....................................
ဒီလိုႏွင့္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ထပ္ၾကာသြားၿပီး ၂၀၁၅ ဇြန္လထဲေလာက္ ထင္သည္၊ တစ္ရက္ ျဗဳန္းခနဲ အင္တာနက္ မွာ သူကြယ္လြန္ေၾကာင္း သတင္းတက္လာသည္။ ဘယ္ကဘယ္လို ကြယ္လြန္သြားမွန္းေတာ့မသိ။ က်ေနာ္က ကေတာ႔ သူ ဆရာခင္လြန္းကိုေပးလိုက္မည္ဟုဆိုေသာ စာကေလးကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရမိသည္။ သူေရးၿပီး က်ေနာ္သြားမယူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာစာကေလး ဘာျဖစ္သြားလဲမသိ။ မဆံုးခင္ အင္တာနက္မွ တဆင့္ ဆရာခင္လြန္းႏွင့္သူ အဆက္အသြယ္ ရသြားမရသြားလည္း က်ေနာ္မသိ။ က်ေနာ္သိလိုက္တာက သူ ႏွင့္ ဆရာခင္လြန္းအေပၚ က်ေနာ္တာဝန္မေက်သလို ျဖစ္သြားခဲ့ရတာကိုပဲ ျဖစ္သည္။
.............................................. ............................................. .......................................
ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က က်ေနာ္ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ေရာက္သည္။ ျပန္ေရာက္ၿပီး တစ္လခြဲေလာက္ ၾကာေတာ႔ ၃၄ လမ္းထိပ္က ‘လျပည့္ဝန္း’ သို႔ ေန႔လယ္ဘက္ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ‘လျပည့္ဝန္း’ တြင္ ဟို အရင္တခါေရာက္ခဲ့စဥ္က ေတြ႔ခဲ့ေသာကဗ်ာဆရာမ်ား တေယာက္မွမရွိဘဲ ေပ်ာက္ေနသည္။ ဆိုင္ေကာင္တာမွာ ထိုင္ေနေသာ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ကိုေမးၾကည့္ေတာ႔ ပူလြန္းေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွမလာႏိုင္ေတာ့ဟု ေျဖသည္။ တဆက္တည္း ကြ်ဲကူးေရပါ သူ႔အေၾကာင္းေရာက္သြားေတာ႔ ဆိုင္ရွင္လုပ္သူက ‘သူကေတာ႔ ဘယ္သူ႔မွ ဒုကၡ မေပးသြားဘူးဗ်ာ...မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီး ခဏၾကာေတာ႔ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္သြားတာ...ေခါက္ခနဲပဲ... အိမ္မွာ ပဲဆံုးသြားတာ’ ဟု သူ႔ အဆံုးသတ္ နိဂံုးကို က်ေနာ့္ကို ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ‘သူ မရွိကတည္းက ဒီမွာလည္း လူေတြသိပ္မရွိေတာ႔ဘူး’ ဟု စကားဆက္ျပန္သည္။ ခဏေနေတာ႔ က်ေနာ္လည္း ထုိင္ရာမွထၿပီး အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ သည္။
တေန႔ကေတာ႔ Facebook ေပၚက ဆရာခင္လြန္း၏စာမ်က္ႏွာမွာ ဆရာခင္လြန္း ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ သူ႔ အေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔လက္ရံုးရည္ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရသည္။ က်ေနာ္ကေတာ႔ သူ႔ကိုလူခ်င္း စတင္သိ ကြ်မ္းခဲ့ရသည့္တရက္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေတြ႔သည့္တရက္္ကိုပဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၏ ကဗ်ာ တပုဒ္ထဲက ‘ဘဝကို တစ္စစီ လိုက္လိုက္စမ္းရ’ ဆိုေသာ စာေၾကာင္းကေလးကို သတိရေနမိသည္။ ၾကည့္ရ တာေတာ့ သူလည္း ေနာက္ဆံုးမွာကဗ်ာကို ေတြ႔သည္အထိ သူ႔ဘဝသူ တစစီ လိုက္စမ္းသြားခဲ့ဟန္တူပါသည္။။
ညိဳထက္ညိဳ