ညိဳထက္ညိဳ- ခင္ပြင့္ျဖဴအတြက္ အလြမ္းပြင့္မ်ား

ခင္ပြင့္ျဖဴ အတြက္ အလြမ္းပြင့္မ်ား
ညိဳထက္ညိဳ
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၁၁၊ ၂၀၁၇

အဲဒီေန႔ ေန႔လယ္ တစ္နာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အလိုမွာ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝင္း ထဲကိုေရာက္တယ္….
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ မႏၱေလးေဆာင္ဝင္းထဲမွာ ကားကိုထိုးၿပီး ဝင္းအျပင္ကိုကြ်န္ေတာ္ ျပန္ထြက္လာခဲ့ တယ္…..
ၿပီးေတာ႔ အဓိပတိလမ္းကိုျဖတ္ၿပီး ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ရွိရာ အဓိပတိလမ္းရဲ႕ညာဘက္ျခမ္းက သမဂၢဝင္းထဲကို ကြ်န္ေတာ္ဝင္လာခဲ့တယ္….
သမဂၢဝင္းထဲက ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ေပၚမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံလႊမ္းထားတယ္….
ေက်ာက္တိုင္ရဲ႕ေအာက္ေျခမွာေတာ႔ ၅၅ ႏွစ္ေျမာက္ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ July 7 အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ မနက္က လာခ်သြားခဲ့တဲhပညာေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢအဖြဲ႔အပါအဝင္ အျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ ပန္းေခြေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္….
ဒီလုိေန႔မ်ိဳး ဒီေနရာမွာ အျခားလူေတြကို က်ိန္းေသေပါက္ေတြ႔ရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေပမယ္႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွမေတြ႔ရဘဲ ကြ်န္ေတာ္ တေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အံ့ၾသေနမိတယ္….
ဝင္းအျပင္ဘက္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ဝင္းကိုကာထားတဲ႔ သံတုိင္ေတြရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ ဦးပဥၥင္းတပါး ရပ္ေနတယ္….
ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္အျပင္ထြက္သြားၿပီး ဦးပဥၥင္းကို ကြ်န္ေတာ္႔ကိုဓာတ္ပံုရိုက္ေပးဖို႔ သြားေလွ်ာက္တယ္….
ဦးပဥၥင္းလိုလိုခ်င္ခ်င္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ သမဂၢဝင္းထဲ ျပန္ဝင္လာၿပီး ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္႔ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးတယ္….
ဦးပဥၥင္းက မိုးကုတ္ကေန ရန္ကုန္ကို ခဏလာလည္တာတဲ႔ ….
အဲဒီမွာပဲ ဝင္းထဲကို မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ႔ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္လူႀကီးတေယာက္ ဝင္လာ တယ္….
ဦးပဥၥင္းဆီက ကြ်န္ေတာ္႔ဖုန္းကို ကြ်န္ေတာျပန္ယူၿပီး လူႀကီးနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ၇၄ ဦးသန္႔ အေရးအခင္းမ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေဟာင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းႀကီး ျဖစ္ေနတယ္…
နာမည္က ဦးခင္ေမာင္ညြန္႔တဲ႔….
ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္ေတာ႔ ေတြ႔မွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ဒီေရာက္လာတာပါတဲ႔….
အဲဒီမွာပဲ ရွပ္အကၤ် ီလက္ရွည္နဲ႔ ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ထားတဲ႔ မ်က္မွန္နဲ႔ လူတေယာက္ ဝင္းထဲကို ထပ္ဝင္ လာတယ္….
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ညြန္႔ ေျပာေနတဲ႔ ဦးသန္႔ အေရးအခင္းအေၾကာင္း ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဝင္လာ တာပါတဲ့….
ၿပီးေတာ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ကိုစိုးေနာင္လို႔ မိတ္ဆက္တယ္….
သူ႔နာမည္က ကိုစိုးေနာင္တဲ႔ ။

………………………………….. ……………………………. ………………………………

ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ စကားလက္ဆံုက်ေနတုန္း ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ဝင္လာတယ္….
ၿပီးေတာ႔ ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကတယ္….
အဲဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္၊ ဦးခင္ေမာင္ညြန္႔ နဲ႔ ကိုစိုးေနာင္တို႔သံုးေယာက္ ႏွစ္ေယာက္စီတြဲၿပီး ဖုန္းကိုယ္စီနဲ႔ အျပန္အလွန္အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္….
ၿပီးေတာ႔ ဝင္းအျပင္အဝမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ လူတေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး သံုးေယာက္တြဲ ဓာတ္ပံု ရိုက္ၾကတယ္….
ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ စကားေျပာဖို႔ ရာမညေဆာင္ ေရွ႕နားက ကင္တင္းဘက္ကို ထြက္ လာခဲ့ၾကတယ္….

……………………………………… ………………………………….. …………………………………

ရာမညေဆာင္ ေရွ႕နားက အတြဲလုိက္ ဆက္လ်က္ ဖြင့္ထားတဲ့ကင္တင္းတန္းထဲက ဘယ္ဘက္အစြန္ဆံုး ‘ထြန္းေတာက္’ မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္….
တစ္နာရီေလာက္ စကားေျပာၿပီး ႏွစ္ခ်က္ခြဲခါနီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆိုင္က ထၾကတယ္….
အဂၤလိပ္စာျပေနတဲ႔ က်ဴရွင္ဆရာျဖစ္သူကိုစိုးေနာင္က ျပန္ရမယ္….
ဒါနဲ႔ပဲ ဘာမွလုပ္စရာမရွိဘဲ အရွင္လတ္လတ္ႀကီးကိုအားေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ညြန္႔ ေက်ာင္းထဲ က်န္ခဲ့ၾကတယ္….
အဲဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ Facebook ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္….
Facebook က သတင္းေတြထဲမွာ ဒီေန႔ ေန႔လယ္ တစ္နာရီက ေထာက္ၾကန္႔မွာ YBS ကားႏွစ္စင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုက္မိၾကတဲ႔ သတင္းေတြတက္ေနတယ္….
တိုက္မိတာက YBS ၅၅ နဲ႔ YBS ၃၇ တဲ႔ ….
ေထာက္ၾကန္႔ကေန မဂၤလာဒံုဘက္ ျပန္တဲ့ ၅၅ နဲ႔ ေထာက္ၾကန္႔ဘက္ကိုလာေနတဲ႔ ၃၇ တိုက္ၾကတာတဲ႔….
လူကိုးေယာက္ပြဲခ်င္းၿပီးေသဆံုးၿပီး လူအမ်ားအျပား အျပင္းအထန္ဒဏ္ရာရၾကပါသတဲ႔….
တဆက္တည္း အဲဒီေသဆံုးတဲ႔ လူစာရင္းထဲမွာ အင္းစိန္မွာေနတဲ႔ ေမွာ္ဘီနည္းပညာ တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္ပါသြားမွန္းလည္း အင္းစိန္မွာေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရဲ႕ Facebook မွာ တက္လာတယ္….
ေက်ာင္းသူေလးနာမည္က ခင္ပြင့္ျဖဴတဲ႔ ….
ခင္ပြင့္ျဖဴ တဲ႔ ….။

……………………………… …………………………… …………………………….

ဇာတ္လမ္း ရဲ႕အစကို ေျပာရရင္ေတာ႔ ၁၉၉၆ ကို ျပန္သြားရလိမ့္မယ္….
၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔စက္မႈတကၠသိုလ္ကေနစၿပီး အေရးအခင္းျဖစ္အၿပီးမွာ တျပည္လံုးက ေက်ာင္းေတြ ပိတ္သြားတယ္….
၁၉၉၉ ဒီဇင္ဘာမွ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ က်ာင္းကို လိႈင္သာယာကို ေရႊ႕လိုက္တယ္….
နယ္က ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ေတာ႔ ျပည္နားမွာ PTU ဆိုၿပီး ဖုတ္ပူမီးတိုက္ အေဆာက္အဦေတြ ေဆာက္ၿပီး ျပည္ကို ေရႊ႕ လိုက္တယ္….
ေနာက္ေတာ႔ GTI ကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး GTC (Government Technological College) ဆိုၿပီး ေမွာ္ဘီ နဲ႔ တညင္မွာပါ ထပ္ဖြင့္တယ္….
ဆယ္တန္းထပ္ေအာင္လာတဲ့ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို သူပသက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ေမွာ္ဘီနဲ႔ တညင္ကို ခြဲပို႔တယ္….
တဆက္တည္း YIT လည္း ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ လက္ေအာက္ကေန အသစ္ထပ္ေပၚလာတဲ႔ ‘သိပၸံ ႏွင့္ နည္းပညာဝန္ႀကီးဌာန’ ရဲ႕ လက္ေအာက္ကို ရာက္သြားၿပီး YTU (Yangon Technological University) ရယ္လို႔ ျဖစ္သြားတယ္….
ေနာက္ပိုင္း တျပည္လံုးမွာ ႀကိဳ႕ကုန္းက မိခင္စက္မႈတကၠသိုလ္ႀကီး ရဲ႕ ပံုစံတူကိုယူၿပီး ေနရာခပ္က်ဥ္း က်ဥ္းမွာ တိုင္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ႔ စပ္ၿဖဲၿဖဲဒီဇိုင္းနဲ႔ နည္းပညာတကၠသိုလ္ေတြ မိႈလုိေပါက္ေအာင္ ေပၚလာတယ္…..
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္အေနနဲ႔ပဲေျပာရရင္ ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းသားေတြက ေရႊျပည္သာနားက ဝါးတစ္ရာကို ေရာက္သြားတယ္….
စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က ရြာသာႀကီးကို ေရာက္သြားတယ္….
အရင္ RC 1, 2, 3 ေတြက တညင္ဘက္က တာဝကို ေရာက္သြားတယ္….
အဲဒီကစၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံတဝွမ္းလံုးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ၿမိဳ႕ေတြနဲ႔ ေဝးလံေခါင္ဖ်ား ျမစ္ကူး ေခ်ာင္းျခား အပင္တပင္မွမရွိတဲ႔ လယ္ကြက္ပပ္ၾကားအက္ႀကီးေတြေပၚမွာ ျဖစ္သလိုေဆာက္ထားတဲ႔ ခါေတာ္မီတကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာစသင္ၾကားရတယ္…..
ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ ေနာင္မွာ ဘယ္အခါမွာမွ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြ ထပ္မေပၚေပါက္ဖို႔ပဲ….
ရွင္းလည္းရွင္းတယ္… ျပတ္လည္းျပတ္တယ္….
လိႈင္သာယာ ကပဲ ၂၀၀၂ မွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘြဲ႔ရတယ္။

……………………………. ……………………………. ………………………………

ဘြဲ႔ရကတည္းက လိႈင္သာယာကို ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္….
ေနာက္ပိုင္း ‘ရန္ကုန္ အေနာက္ပိုင္း နည္းပညာတကၠသိုလ္’ လို႔ အမည္ေျပာင္းလိုက္တဲ႔ လိႈင္သာယာဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အသည္းထဲမွာ စူးေနတဲ႔ ဆူးပဲ….
ႀကိဳ႕ကုန္းက မိခင္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး မွာ အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္ေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္တက္ခဲ့ရတဲ႔ မ်ိဳးဆက္ေတြထဲ ဒီ ခံစားခ်က္ဟာ တသားတည္းပဲ….
ဘြဲ႔ရၿပီးေနာက္ပိုင္း လိႈင္သာယာ ထိန္ပင္သုႆာန္အေက်ာ္က အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္ ကို ျပန္သြားတဲ႔သူတေယာက္တေလေလာက္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္မေတြ႔ရတဲ႔အထိ စိတ္ထဲ နာၾကည္းခဲ့ရ တယ္….
ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၈ ၂၀၀၉ ေလာက္မွာ သတင္းတပုဒ္ ၾကားရတယ္….
လိႈင္သာယာမွာတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္ ေက်ာင္းမွာေႁမြကိုက္ခံရၿပီး အင္းစိန္ေဆးရံုပို႔တာ အခ်ိန္မမီဘဲ ေဆးရံုမွာဆံုးပါးသြားရပါသတဲ႔ ….
အဲဒီသတင္းကို ၾကားၾကားခ်င္းပဲ စိတ္ထဲမွာ ႀကိဳ႕ကုန္းမွာဆို ဒီလိုျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြး ဝင္လာ တယ္….
အဲဒီ ေက်ာင္းသူေလးဟာ လယ္ကြင္းျပင္ထဲမွာ တည္ထားခဲ့တဲ႔တကၠသိုလ္အမည္ခံေက်ာင္းႀကီးေတြရဲ႕ ပထမဆံုးသားေကာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

………………………………….. ……………………………….. ………………………………….

ၿပီးခဲ့တဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေရာက္သြားတယ္….
စိတ္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တဲ႔အတုိင္း ေက်ာင္းႀကီးထဲမွာ လူေတြရွင္းေနတယ္….
အီလက္ထေရာနစ္ဌာနကိုလိုက္ရွာေတာ႔ အရင္ေနရာမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူးတဲ႔ ….
ဒါနဲ႔ပဲ ေမးျမန္းစံုစမ္းၿပီး ဟိုးေနာက္ဘက္ L 5 6 7 8 ေတြရဲ႕အေက်ာ္မွာေဆာက္ထားတဲ႔ ဟိုးအရင္က မရွိခဲ့တဲ့အေဆာက္အဦသစ္ႀကီးနွစ္လံုးထဲက အီလက္ထေရာနစ္ ဌာန ရွိတဲ႔ HRD အေဆာက္အဦႀကီးကို ေရာက္သြားတယ္….
ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အေပၚတက္လာၿပီး စာသင္ခန္းေတြ ျဖတ္လာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ဆရာမ ေဒၚျမျမေအးလက္ခ်ာသင္ေနတာကို ေတြ႔တယ္….
စာသင္ခန္းထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ လူမွ တကယ့္နည္းနည္းေလးပဲ….
ဆယ့္ငါးေယာက္ အေယာက္န်စ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္….
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တုန္းက က်ဴရွင္တက္တာ က်ေနတာပဲ….
ဒါနဲ႔ပဲ Level 2 မွာ ရွိတဲ႔ အီလက္ထေရာနစ္ဌာနကိုေရာက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ကြ်န္ေတာ္႔ဆရာမေတြကို ေမးၾကည့္ ေတာ႔မွ အခု ေက်ာင္းတေက်ာင္းလံုးမွာမွ ေက်ာင္းသားတစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိေတာ႔မွန္းသိရတယ္… အရင္တုန္းက စာသင္ႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္မွာ တတန္းကို လူရွစ္ရာႏႈန္းနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ ေက်ာင္းသားငါးေထာင္ နီးပါးရွိခဲ့တယ္….
အခုေတာ့ တစ္ေထာင္ေက်ာ္တဲ႔ ….။
ဘယ္လိုေက်ာင္းသားေတြက ဒီမွာတက္ရတာလဲေမးၾကည့္ေတာ႔ အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကိဳ႕ကုန္းက ရန္ကုန္ နည္းပညာတကၠသိုလ္က ဆယ္တန္းမွာအမွတ္အျမင့္ဆံုးရတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြသာ တက္ခြင့္ရတဲ့ တကၠသိုလ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီတဲ႔ …..
ဒီမွာတက္ဖို႔ အမွတ္မမီတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ္ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ေမွာ္ဘီနဲ႔ လိႈင္သာယာက ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္း နည္းပညာတကၠသိုလ္မွာတက္ရတာတဲ့….
ကြ်န္ေတာ္တို႔တုန္း ကလိုပဲ စာသင္ႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ ျပန္ျဖစ္ခဲ့ၿပီတဲ့…..
အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ပဥၥမႏွစ္အထိပဲ ရွိေသးတယ္တဲ႔…..
ေနာက္လာမယ့္ စာသင္ႏွစ္မွ ဆဌမႏွစ္အထိ အျပည့္အစံုရွိေတာ႔မွာတဲ႔….
ကြ်န္ေတာ္တို႔တုန္းက မိန္းကေလးဦးေရကို ႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းသာ လက္ခံတဲ့စနစ္ကိုလည္း ပယ္ဖ်က္ လိုက္ၿပီမို႔ အခု ေက်ာင္းမွာ မိန္းကေလးဦးေရက ေယာက္်ားေလးဦးေရထက္ေတာင္ ပိုမ်ားပါသတဲ႔….
ဆရာမေျပာတာေတြကိုနားေထာင္ၿပီး လူေတြရွင္းေနတဲ့ေက်ာင္းဝင္းႀကီးထဲ ကြ်န္ေတာ္ပတ္ၾကည့္မိတယ္….
အတိတ္က အရိပ္ေတြက ရင္ထဲေပၚလာတယ္….
ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ကင္တင္းဆင္းထိုင္တယ္…..
ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။

……………………………….. …………………………… ……………………………

တကယ္ေတာ႔ ႀကိဳ႕ကုန္းက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘူမိနက္သန္ပဲ….
၁၉၉၉ ဒီဇင္ဘာမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုခြဲၿပီး လိႈင္သာယာမွာ ေက်ာင္းစတက္ရေတာ႔ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနတာပဲ….
မီးေလာင္သလို ပူေနတဲ့ေနေရာင္ေတြေအာက္မွာ အျမင့္ဆံုးအပင္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္အရပ္သာသာေလာက္ပဲ ရွိတယ္….
ကြ်န္ေတာ္ေနရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ဆို ၂၈ ကီလိုမီတာ ေဝးတယ္….
အဲဒီ လိႈင္သာယာမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲရဲ႕ေနာက္ဆံုးဘာသာကိုေျဖအၿပီး ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ မေရာက္ေတာ႔တဲ႔အထိ လိႈင္သာယာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ နာၾကည္းခဲ့ၾကတယ္….
ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုနာၾကည္းနာၾကည္း ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ တံခါးေတြ ပိတ္ၿမဲပိတ္ထား ၿပီး တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ အထက္တန္းေအာင္လာတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ ၿမိဳ႕နဲ႔ ေဝးလံေခါင္ဖ်ား က တကၠသိုလ္မဟုတ္တဲ့ တကၠသိုလ္ေတြမွာပဲဆက္တက္ရရင္း အခုဆို ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ရၿပီပဲ….
အခု ေနာက္ဆံုးသားေကာင္ရဲ႕ အမည္ေလးက ‘ခင္ပြင့္ျဖဴ’ တဲ႔ ….
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ႔အကြက္အကြင္းက်တဲ့ေနရာႀကီးေတြ ေျမကြက္လပ္က်ယ္ႀကီးေတြမွာ ကြန္ဒိုအိမ္ရာစီမံကိန္းႀကီးေတြ တခုၿပီးတခု ေပၚလာတယ္….
လူေတြ တကယ္ေနထိုင္ႏိုင္ျခင္းမရွိတဲ့ ဟီးထေနတဲ့ ကြန္ကရစ္အေဆာက္အဦႀကီးေတြ တခုၿပီးတခု ေပၚ လာတယ္….
အဲဒီ သြားရလာရအဆင္ေျပတဲ့ေနရာႀကီးေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာလို႔တကၠသိုလ္ေတြ မဖြင့္ႏိုင္ရတာလဲ….
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္မိုက္မဲလိုက္သလဲ….
ႀကိဳ႕ကုန္းက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာလည္း အရင္က ေက်ာင္းသားငါးေထာင္နီးပါးကို တၿပိဳင္နက္ စာသင္ ေပးႏိုင္ခဲ့တာပဲ….
ေမွာ္ဘီ နဲ႔ လိႈင္သာယာကို တေန႔တေန႔ အေဝးႀကီး ဆင္းရဲဒုကၡႀကီးစြာ သြားလာေနၾကရတဲ႔ ကိုယ့္သားသမီး အရြယ္ လူငယ္ေလးေတြကို ဘာလို႔ စာသင္မေပးႏိုင္ရမွာလဲ…..
အဲဒီလို ေဝးလံေခါင္းပါးတဲ့ေနရာေတြမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေနရတဲ့လူငယ္ေလးေတြ အားလံုး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ထဲမွာပဲ ေနၾကတာပါပဲ….
ဘာလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာအဓိပၸာယ္တခုမွမရွိပါဘဲ ႏိုင္ငံျခားကေန ႏိုင္ငံျခားေငြနဲ႔ ဝယ္ေနရတဲ့ ဓာတ္ဆီေတြ ကို ျဖဳန္းတီးပစ္ေနရတာလဲ….
အဲဒီထက္ အဖိုးတန္တဲ့ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕အခ်ိန္ေတြကို ဘာလို႔ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနရတာလဲ….
ဒါေတြဟာ အရင္းစစ္ၾကည့္လိုက္ရင္ အတိတ္ရဲ႕ ဆိုးေမြေတြပါပဲ….
ခု ဆံုးပါးသြားခဲ့ရတဲ့ညီမေလး ခင္ပြင့္ျဖဴ ေနတဲ႔ေနရာကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အင္းစိန္မွာတဲ႔…..
ညီမေလးက အင္းစိန္မွာ ေနတာတဲ႔ ….
ရင္ထဲမွာ နင့္သြားတာပဲ....
ညီမေလး နတဲ႔ အင္းစိန္ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တည္ေနရာ ႀကိဳ႕ကုန္းဟာ နီးနီးေလးပါပဲ….
ခုေတာ႔ မိနစ္ပိုင္းသာသာ သာ လာရမယ့္ႀကိဳ႕ကုန္းက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအစား ညီမေလးခမ်ာ ေမွာ္ဘီကို သြားခဲ့ရရွာတယ္….
ဒီခရီးဟာ ညီမေလးအသက္ကို ဆြဲႏႈတ္သြားခဲ့တာပဲ….
ဒီခရီးဟာ ညီမေလးအတြက္ ကိုက္လမ္း ျဖစ္သြားခဲ့တာပဲ….
တကယ္ေတာ႔ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ကိုသြားရတဲ႔ ခရီးေတြမွာသာ ဒီလို ျပင္းထန္တဲ႔ မေတာ္တဆမႈေတြဟာ ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ….
ညီမေလးရဲ႕အသက္ကိုၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ၂၁ ႏွစ္တဲ့….
ညီမေလးက ခုမွ ၂၁ ႏွစ္တဲ႔ ….
ခုေတာ႔ ႀကိဳ႕ကုန္းက စက္မႈတကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းတံခါးေတြပိတ္သြားတဲ႔ ၁၉၉၆ မွာ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္ခဲ့တဲ့ညီမေလးတေယာက္ သူ ဘာမွမသိလုိက္ရတဲ့အတိတ္ရဲ႕ဆိုးေမြေတြအတြက္ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းတံခါးေတြ လူတိုင္းအတြက္ ျပန္မဖြင့္ခင္မွာ လူ႔ေလာကထဲက ထြက္သြားခဲ့ရ ၿပီပဲ….
ေရးေနရင္းနဲ႔ ခင္ပြင့္ျဖဴ ရဲ႕ဓာတ္ပံုကေလးကိုၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္….
ခင္ပြင့္ျဖဴ က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာေနတယ္….
‘အဲဒီ့ေမွာ္ဘီက ေက်ာင္းတံခါးႀကီးပိတ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးပါလားအစ္ကိုရယ္’ တဲ႔ ….
အဲဒီက်ရင္ သူ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနားေနပါေတာ့မယ္ တဲ႔….
သူ တကယ္ပဲ နားပါေတာ့မယ္ တဲ့။ ။

ညိဳထက္ညိဳ