ကိုသစ္(သီတဂူ) - နာဂစ္ အလြမ္းမေျပ

၂၀၀၈ ေမလ နာဂစ္မုန္တိုင္းအျပီး မိန္းမလွကၽြန္း ျမင္ကြင္း (မိုးမခ)

ကိုသစ္(သီတဂူ) - နာဂစ္ အလြမ္းမေျပ
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၂၇၊ ၂၀၁၇

၂၀၀၈-ခုႏွစ္ ေမလ ၂-ရက္ေန႔က တိုက္ခတ္ခဲ့ေသာ နာဂစ္မုန္တိုင္းအေၾကာင္းကို လူတိုင္းသိၾကျပီးျဖစ္သည္။ ျမန္မာနို္င္ငံရဲ႕ သမိုင္းတေလွ်ာက္ အေသအေပ်ာက္ အမ်ားဆုံးျဖစ္ခဲ့ရသည့္ သည္နာဂစ္မုန္တိုင္းၾကီးက လူ႔အသက္ေတြကိုသာမက အနာဂတ္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြကိုပါ ယူေဆာင္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူထားခဲ့တာက နာက်င္ျခင္းေတြ၊ စိုးရိမ္တုံလႈပ္ျခင္းေတြ၊ ပူေဆြးေသာကေတြ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ျခင္းႏွင့္ နာက်င္ေၾကကြဲျခင္းတို႔ပင္ျဖစ္သည္။

နာဂစ္ျဖစ္ေသာညက မိမိက ရန္ကုန္သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္မွာ ေရာက္ရွိေနသည္မို႔ ရန္ကုန္နာဂစ္အေၾကာင္းကို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီတုန္းက အရုဏ္ဆြမ္းေနခ်ိန္မွာ ဆြမ္းေက်ာင္းတံခါးၾကီးက ဘယ္လိုမွ ပိတ္မရေတာ့။ ေလေတြ တဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနျပီး မွန္ေတြ တံခါးေတြ ပြင့္ထြက္ေတာ့မတတ္ျဖစ္ေနသည္။ ေခ်ာင္က်သည့္ေနရာကေလးတြင္ အရုဏ္ဆြမ္း ေလးေတာ့ စားလုိက္ရပါေသးသည္။ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္သီတဂူမွာက ဘုန္းၾကီးဦးကိတၱိ၊ ဦးဓမၼိက၊ ယခုအေမရိကမွာေနသည့္ ဘုန္းၾကီးဦးအဂၢႏွင့္ မိမိတို႔ရွိေနပါသည္။

အထိအနာဆုံးကေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသပင္ျဖစ္သည္။ နာဂစ္ျဖစ္ျပီး ေနာက္တရက္တြင္ ေက်းဇူးရွင္သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ၾသစေတးလ်နိုင္ငံက ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း “နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ရမယ္၊ မင္းတို႔ အဆင္သင့္ျပင္ထားၾက”ဟု မိန္႔ေတာ္မူျပီး ေနာက္တရက္မွာပင္ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ ကားတစီအျပည့္တင္ျပီးေနာက္ ဘုိကေလးျမိဳ႕သို႔ မိမိတို႔ေရာက္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းရဲ႕ လက္ခ်က္ေတြက အသစ္စက္စက္ေတြပင္ရွိပါေသးသည္။ ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းက ဘယ္လုိစိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ မေကာင္းလွ။ လူအမ်ားစုက ကားလမ္းေတြေပၚ ေရာက္လာၾကသည္။ ေနစရာ၊ ၀တ္စရာပင္ႏွင့္ စားစရာပင္ တခ်ိဳ႕ ဘာမွ မက်န္ရစ္ခဲ့။ ပိုက္ဆံေလးမ်ား စားစရာေလးမ်ားပါက ေပးခဲ့ၾကဖို႔ ေအာ္ ေအာ္ ေတာင္းေနၾကသည့္ျမင္ကြင္းက ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသူေတြကို မ်က္ရည္စို႔ေစခဲ့ ပါေတာ့သည္။ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ အမ်ိဳးသားတဦးက “က်ေနာ္တို႔ရြာက ဟိုရြာကေလးေပ့ါ။ အိမ္ေျခ တေထာင္ေက်ာ္ရွိတယ္၊ အရမ္းစည္တယ္။ အခုေတာ့ တရြာလုံးနီးပါး အကုန္ပါသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခု ေနစရာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ၀တ္စရာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ စားစရာေလးမ်ားပါရင္ ေပးခဲ့ၾကပါဦး” ဟု အပ်က္အစီးေတြသာက်န္ေတာ့သည့္ ေနရာကေလးကို လက္ညွိဳးထိုးျပရင္း ေျပာပါသည္။ ရာခိုင္ႏႈန္း ၇၀ေက်ာ္ ပ်က္စီးဆုံးရႈံးသြားခဲ့သည့္ ရြာၾကိးေပပဲ။ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ တေမွ်ာ္တေခၚ ေတြ႔ျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းမွာ ျဖစ္သလုိ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ရြက္ဖ်င္တဲကေလးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းျဖစ္ျပီးသည္မွာ ၂-ရက္ပဲရွိေသးတာမို႔ မုန္တိုင္းရိုက္ခ်က္ေတြအားလုံးက မူရင္းအတိုင္းပင္ ရွိေနပါေသးသည္။

“မယုံနိုင္စရာၾကီးပဲ။ ေန႔လည္ကအထိ မိသားစုတြ စုံစုံလင္လင္ရွိေနေသးတာ။ အခု က်ေနာ္တေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က ေတာ္ပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိ မိသားစုလုိက္ကို ပါသြားၾကတာ”ဟု သူ႔ကိုသူ ေျဖသိမ့္ရင္း ရြာေဟာင္းကေလးဆီသို႔ ရီေ၀စြာ ေငးၾကည့္ေနပါေတာ့သည္။ ဟိုင္းၾကီးကၽြန္းကို ဦးတည္တိုက္ခတ္ခဲ့သည့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းသည္ တနာရီကို မိုင္ ၁၃၀ ခန္႔ရွိသည္ဟု ေျပာပါသည္။ လပြတၱာ၊ ျပင္စလူ၊ ပန္းတေနာ္၊ ဘုိကေလး၊ ပုသိမ္၊ မအူပင္၊ ၀ါးခယ္မ၊ က်ဳံမေငး၊ က်ိဳက္လတ္စသည့္ ဧရာ၀တီတိုင္းက ျမိဳ႕ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ မုန္တိုင္းဒဏ္ကို အလူးအလဲခံခဲ့ရသည္။ မိမိကေတာ့ ဘိုကေလးသို႔ အေရာက္မ်ားပါသည္။ ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ား သြားပို႔ျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက ေက်းဇူးရွင္ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ဘုိကေလးေျမာက္ဘက္နားက ၾကိမ္ေခ်ာင္းၾကီး ဆိုေသာ ရြာကေလးတြင္ အေျခခ်ေနပါသည္။ အမိုးတျခမ္းပါသြားေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ကေလးတြင္ ဆရာေတာ္ၾကီး သီတင္းသုံးေနပါသည္။ ျပန္မမိုးရေသး။ ထိုေနရာကို တာလပတ္ၾကီးေတြ အစားထိုး မိုးထားျပီး အဲဒီတာလဘတ္ မိုးထားသည့္ေက်ာင္းကေလးတြင္ သီတင္းသုံးျပီး စီစဥ္ညႊန္ၾကားေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိသည္ ကယ္ဆယ္ေရး ႏွစ္လေက်ာ္နီးပါးကာလအတြင္း ဧရာ၀တီတိုင္းသို႔ (၂၄)ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။

ထိုကာလသည္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလမို႔ အရာရာအခက္အခဲေတြ ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရဘူးပါ သည္။ မိမိ ၂၄-ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ရသည္မွာလည္း ထို႔ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုက ပစၥည္းမ်ားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သယ္ယူခြင့္မရၾက။ စစ္တပ္က စစ္ေဆး သိမ္းဆည္းတာမ်ိဳးေတြ ရွိေနသည္။ ကားမ်ားကို သီတဂူတံဆပ္ကပ္ျပီးေနာက္ မိမိက အေစာင့္အေရွာက္အျဖစ္ လုိက္ပါခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကဳံခဲ့ရဘူးသည္။ မိမိတို႔ ကားတန္းၾကီး ဘုိကေလးျမိဳ႕ထဲ၀င္ေတာ့ ၀င္၀င္ခ်င္း ေမာင္းတံဂိတ္ၾကီးတြင္ စစ္သား ၁၀-ေယာက္ခန္႔က အသင့္ေစာင့္ၾကိဳေနပါသည္။ သူတို႔စခန္းထဲကို ကားေတြ အကုန္ေမာင္းျပီး ပစၥည္းေတြ အကုန္ထားခဲ့ရမည္။ ျပီးမွ သူတို႔က ျပန္ေ၀ေပးမည္ဟု ေျပာပါသည္။ မိမိက မဟုတ္ဘူး။ ဒါက သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးပစၥည္းေတြ၊ ထားခဲ့လုိ႔ ဘယ္လုိမွ မရဘူးစသည္ျဖင့္ အေက်ာက္အကန္ ေျပာမွ ၾကိမ္ေခ်ာင္းၾကီးသို႕ ခရီးဆက္နိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ေနာက္တခု ရွိပါေသးသည္။ ဓမၼဒူတအရွင္ေဆကိႏၵကိုယ္တို္င္ပါသည္ဟု ျမိဳ႕ခံေတြက ျပန္ေျပာျပသည္။ ကယ္ဆယ္ေရးကားတန္းၾကီးျဖင့္ ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕သို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ ထုံးစံအတိုင္း ေရွ႔ဆက္သြားခြင့္မျပဳေတာ့။ ပစၥည္းအားလုံး သူတို႔စခန္းမွာဘဲ ထားခဲ့ရမည္ဟု ဆိုေသာအခါ ဓမၼဒူတအရွင္ေဆကိႏၵက “မင္းတို႔ စခန္းထဲေတာ့ ငါ့လွဴမယ့္ပစၥည္းေတြ မထားခဲ့နို္င္ဘူး။ ငါ့ကို ယုံၾကည္လုိ႔ လူေတြက လူေတြ ေ၀ရေအာင္ လွဴလုိက္ၾကတာ။ အဲဒီေတာ့ မင္းတို႔ဆီေတာ့ မထားေတာ့ဘူး။ ေရွ႕ဆက္မသြားရဘူးဆိုလည္း ဒီျမိဳ႕မွာပဲ ေ၀ခဲ့မယ္’ဟုေျပာျပီး အဲဒီျမိဳ႕ကေလးမွာပဲ ေ၀ခဲ့ေၾကာင္း ျမိဳ႕ခံေတြ ျပန္ေျပာျပလုိ႔ မွတ္သားခဲ့ရဘူးသည္။ ျမိဳ႕ကေလး နာမည္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ မည္သူ႔ကိုမွ နာက်ည္းမုန္းတီးလုိစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိပါ။ ဘ၀မွာ ၾကဳံခဲ့ရသည့္ သမိုင္းမွတ္တမ္းတခုအေနျဖင့္သာ ေရးျခစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

နာဂစ္မုန္တို္င္းၾကီးက ဘ၀ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အနာဂတ္ေတြအကုန္လုံးကို ပိန္ခ်ဳံးခ်ည့္နဲ႔သြားေစပါေတာ့သည္။ မုန္တိုင္းျဖစ္ျပီးစမို႔ ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ လူေသ အေလာင္းေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ လူေသအေလာင္းေတြက အရြယ္စုံသည္။ ေယာက္်ား မိန္းမ ကေလး လူၾကီး။ ကၽြဲေသ၊ ႏြားေသမ်ား ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာ ေမ်ာပါေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသးသည္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းက နာက်င္မႈေတြကိုပဲေပးပါသည္။ သည္ျမင္ကြင္းေတြကိုၾကည့္ျပီး နာက်င္ခဲ့ရဘူးသည္။ မ်က္ရည္ေတြ စို႔ခဲ့ရဘူးသည္။ တခ်ိဳ႕ျမင္ကြင္းေတြကိုေတာ့ ဆက္မၾကည့္နိုင္ေတာ့တာမို႔ ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်ခဲ့ရဖူးသည္။

ကယ္ဆယ္ေရး ေရာက္ခဲ့ရသည့္ ၂၄-ေခါက္မွာ အမ်ားစုက ကားျဖင့္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ တခါတေလ သေဘၤာျဖင့္လည္း သြားခဲ့ရဘူးသည္။ မိမိက သေဘၤာျဖင့္ သြားရျခင္းကို မႏွစ္သက္လွ။ ဘုိကေလးေရာက္ဖို႔ တညလုံးစီးရသည္။ တအိအိျဖင့္ ေမာင္းေနေသာ သေဘၤာၾကီးကို စီးရသည္မွာ စိတ္မရွည္။ သြားေနသည္ဟု မိမိစိတ္ထဲမထင္။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ သေဘၤာေပၚကဆင္းျပီး ေျပးသြားလုိက္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္ခဲ့ဘူးသည္။

ခရီးစဥ္တခုမွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘိုကေလး ပုသိမ္သြားသည့္ ကားလမ္းမွာ တံတားတစင္း က်ိဳးက်သြားပါသည္။ ဘယ္လုိမွ ေရွ႕ဆက္သြားလုိ႔ မရေတာ့။ ကားေပၚ ပါလာေသာ ဆန္အိတ္မ်ားကို သေဘၤာျဖင့္ ေျပာင္းျပီး ပုသိမ္ကေန ညတြင္းခ်င္း ထြက္ခဲ့ဖို႔ ဆရာေတာ္ၾကီးက မိန္႔ပါသည္။ အဲဒီညက မိမိႏွင့္ ဘုန္းၾကီးဦးေဒါက္တာဦးအဂၢဓမၼတို႔ သေဘၤာၾကီးတညလုံးစီးခဲ့ၾကရပါသည္။ ေနာက္တေန႔ မနက္ ၁၀-နာရီ ၀န္းက်င္တြင္ ဘုိကေလးျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ပါသည္။

တာလပတ္မိုးထားသည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ကေလးထဲမွာ ထိုင္ေနသည့္ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ခရီးေရာက္မဆိုက္ ၀တ္ျဖည့္မည္ျပဳေသာအခါ “မႏွိပ္နဲ႔။ မႏွိပ္နဲ႔။ ဟိုမွာ ေခ်ာင္းထဲမွာ လူေတြ မင္းတို႔သေဘၤာအလာကို ေစာင့္ေနၾကတာ အစီးတရာေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။ မင္းတို႔ဆီက ဆန္ပါမွ သူတို႔ ထမင္းေလး ဘာေလးခ်က္စားရမွာ။ မင္းတို႔ ဆန္ေတြ အကုန္လုံးကို ဂိုေဒါင္ထဲ မထည့္နဲ႔ေတာ့။ သေဘၤာေပၚကေန တခါတည္းသာ သြားေ၀ေပးလုိက္ေတာ့”ဟု မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။ ေခ်ာင္းေဘးသို႔ မိမိေရာက္သြား ေသာအခါ ေလွေတြက ေခ်ာင္းလုံးျပည့္ပင္ျဖစ္သည္။ ေကာက္ယူ ထားေသာ စာရင္းရွည္ၾကီးကို ရြာစဥ္လုိက္ေအာ္ေခၚျပီး ဆန္ေ၀ေပးလုိက္ေသာအခါ သူတို႔ ၀မ္းသာသြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါကလည္း အခိုက္အတံ့ပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မိသားစုေတြ ရုတ္တရက္ၾကီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့သည့္အတြက္ နာက်င္ေၾကကြဲေနရ သည့္ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာကို ကုစားဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ယူရပါလိမ့္ဦးမည္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဧရာ၀တီတိုင္းဆီသို႔ တခါမွ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါေလေတာ့။ အခုဆိုရင္ နာဂစ္မုန္တိုင္းျဖစ္ခဲ့တာ (၉) ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ။ သူတို႔ေတြ ဘယ္လုိအေျခအေနေတြမ်ား ရွိေနၾကပါလိမ့္။ လူမေရာက္ေပမယ့္ တခါတခါေတာ့ စိတ္ေရာက္ေနမိသည္။ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြက မည္သို႔ ရွိပါစ။ ေန၀င္ေနထြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ေနရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳးေတာ့ မေရာက္ေစခ်င္။ အခ်ိန္က အရာရာကုိ ကုစားေပးနိုင္သည္ဆိုသည့္တိုင္ သူတို႔ဘ၀ေတြက မိုးသံေလသံၾကားရင္ ထိန္႔လန္႔တုံလႈပ္ေနရဆဲပဲလား။ အနာဂတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ေတြ။ လူလတ္ေတြ။ အခမဲ့ ပညာေရးစနစ္မွာေတာင္မွ ပညာမသင္ယူနိုင္ၾကေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြအတြက္ ဘယ္သူေတြက ကုစားေပးမွာတဲ့လဲ။ ျပည္သူက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားသည့္ ျပည္သူ႔အစိုးရ အေနျဖင့္ လက္က်န္အစိုးရသက္တမ္း ေလးႏွစ္အတြင္းမွာ နာဂစ္ဒဏ္သင့္ခဲ့ရသည့္ ျပည္သူမ်ားရဲ႕အေရးကို စီမံကိန္းတခုေနျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေပးနိုင္လွ်င္ေတာ့ ပို၍ေကာင္း ပါသည္။ ပရဟိတလူမႈအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအေနျဖင့္လည္း ကိုယ္တတ္သေရြ႔႕ေလး လုိအပ္ခ်က္ကေလးေတြကို ၀ိုင္းျဖည့္ေပးနိုင္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ၀မ္းသာစရာေကာင္းပါသည္။ မိုးသံေလးသံေတြၾကားတိုင္း ထိန္႔လန္႔တုံလႈပ္ေနရမည့္ဘ၀ေတြက အျမန္ဆုံးလြတ္ေျမာက္ပါေစေတာ့။ မိမိအတြက္ နာဂစ္မုန္တိုင္းၾကီးကား ဘယ္ေတာ့မွ အလြမ္းေျပေတာ့အံ့ မထင္။


အားလုံးခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ျမဲၾကပါေစ။

ကိုသစ္( သီတဂူ)

၇၊ ၂၂၊၂၀၁၇