ေက်ာ္ထင္ ● ရတနာလက္ဖက္ရည္၊ ကဗ်ာဆရာေအာင္သစ္ေဝ၊ စာအုပ္ဆုိင္ မဇၥၽိမအလင္း၊ ပ်ဥ္းမနားရဲ့ ေျခခင္းလက္ခင္း
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၅၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၅၊ ၂၀၁၇
အရင္တုန္းက ပ်ဥ္းမနားရဲ့ေျခခင္းလက္ခင္းေတြဟာ သာယာပါ့။
(တစ္)
ပ်ဥ္းမနားမွာ အပန္းေျဖစရာဆုိလုိ႔ ကန္ပန္းျခံေလးတခုပဲရွိတယ္။ အဲ့ဒါကုိ ရွမ္းကန္လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ ရွမ္းကန္ဆုိတာ က်ေနာ္ တုိ႔ရဲ့ တခုတည္းေသာ အပန္းေျဖရာေနရာပါ။ အဲ့ဒီ့ကန္ရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္မွာေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေၾကး႐ုပ္ ရွိ တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔က်ဆုံးၿပီး တႏွစ္အၾကာမွာ သြန္းတာလုိ႔ ကဗ်ည္းထုိးထားေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ေၾကး႐ုပ္ကုိ ဖြင့္ပြဲ အခမ္းအနားနဲ႔တင္တာက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီလက္ထက္က်မွ တင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေတြ႕မီွလုိက္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကားေပါ့။
ေတြ ့မွီလုိက္တာကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ဟာ ႏုိင္ငံေရးေလာကဓံေတြကုိ ေဖာ္က်ဴးေနတဲ့ေနရာပဲ။ နိမ့္တုံ၊ ျမင့္တုံေတြနဲ႔ သံေဝဂ ယူဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ လူစည္ကားရာေနရာျဖစ္လုိက္၊ လူသူေတြ ေဝရာမဏိရတဲ့ေနရာျဖစ္လုိက္နဲ႔။ လုိတမ်ိဳး၊ မလုိ တမ်ိဳး သေဘာထားႏွစ္ရပ္ၾကားမွာ အထြတ္တင္တဲ့အခါမွာ အထြတ္တင္တယ္။ ဖုံးကြယ္ခ်င္တဲ့အခါမွာ မ်က္ကြယ္ျပဳထား တယ္။
ေၾကး႐ုပ္နဲ႔ ကတၱရာမြဲမြဲလမ္းေလးပဲျခားၿပီး အဲ့ဒီ့ေထာင့္မွာပဲ ရတနာရွိတယ္။ ရတနာဆုိတာ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေသးေသး ေလး။သူ ့အုိးနဲ႔သူ ့ဆန္ညီမွ်တယ္လုိ႔ဆုိႏုိင္တဲ့ ဆုိင္ေလး။
လူေသာက္မ်ားေပမယ့္ ခုေသာက္ေနတဲ့ဆုိင္ႀကီးလုိ မဆန္႔မျပဲ လူစည္ကားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္အခင္းအက်င္းေတြက မခမ္းနားဘူး။ ဒါေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္အေရာင္ေတြက အပ်ိဳစင္လုိပဲ ေရမေရာေသးဘူး။ ခ်က္ႏုိ႔ဆီနဲ႔ေဖ်ာ္တာရကလြဲလုိ႔ အတုအေယာင္ေတြနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္း ေနေနေသးတယ္။ စမူဆာနဲ႔လက္ဖက္သုတ္ေတြက ဆီျပားကအစ စိတ္တုိင္းက်ေနေသး တယ္။ တခါ တခါ အမဲေျခာက္ မီးဖုတ္ေလးေတြ လက္ဖက္သုတ္ထဲ မႊထည့္ခုိင္းတာပါတယ္။ ဆုိင္အျပင္မွာ ထုတ္ထားတဲ့ စားပြဲေတြကေတာ့ ဗာဒံနဲ႔ ကုကၠိဳရိပ္ကုိ ခုိထားၾကတယ္။ အဲ့ဒီ့ဆုိင္မွာ မနက္ တႀကိမ္ထုိင္တယ္။ ည တႀကိမ္ထုိင္တယ္။
မနက္တႀကိမ္အထုိင္မွာ ကုိေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ဆုံျဖစ္တယ္။ ဆုိင္ရွင္က ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ရတာကုိ ဂုဏ္ယူတယ္လုိ႔တ ဖြဖြေျပာတဲ့ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ကုိသာခ်ိဳ။ သူက မိတ္ဆက္ေပးလုိ႔ ကုိေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ခင္မင္ခဲ့တာ။ ကုိေက်ာ္ႀကီးဆုိတာက ပ်ဥ္းမနား ကဗ်ာဆရာ။ ေအာင္သစ္ေဝ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးတယ္။
အဲ့ဒီ့ဆုိင္ေလးမွာ ထူးထူးျခားျခား ဆုံမိၾကတာက ဆုိင္ရွင္ ကုိသာခ်ိဳရဲ့ညီ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ႀကီး။ က်ေနာ္ကလည္း ေက်ာ္ႀကီး။ ႀကီးသုံးႀကီးဆုံတဲ့အထဲမွာ ကဗ်ာဆရာေအာင္သစ္ေဝ၊ ေက်ာ္ႀကီးက အသက္အရြယ္အႀကီးဆုံး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ကုိေက်ာ္ႀကီးလုိ႔ပဲ တ႐ုိတေသေခၚၾကတယ္။
ပ်ဥ္းမနားဆုိတာ ကသုံးလုံးနဲ႔ေက်ာ္တဲ့ၿမိဳ႕လုိ႔ ေျပာၾကတာရွိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲ့ဒါ သိပ္မကြဲဘူး။ သုံးလုံးလား၊ ေလး လုံးလား။ ၾကံလား၊ ကြၽန္းလား၊ ကြန္ျမဴနစ္လား၊ ကဗ်ာဆရာလား သိပ္မကြဲဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ ကေလးက ကြန္ျမဴနစ္ခ်စ္သူတဦးဖြင့္ထားတာ။ မလွမ္းမကမ္းမွာလည္း ၾကံရည္ဆုိင္ေလးရွိေနတယ္။ ကြၽန္းဗီဒုိေလးေဘးနား မွာ ကဗ်ာဆရာတဦးနဲ႔ ထုိင္တယ္ေလ။
ကုိေက်ာ္ႀကီးက ပိန္ပိန္ပါးပါးပါ။ စကားေျပာေတာ့ ေလေျပနဲ႔။ ေအးေအး။ ျဖည္းျဖည္း။ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ရယ္စရာေတြပါတယ္။ ဟာသဓာတ္ခံရွိတယ္ မွတ္တယ္။ အရင္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေသာက္စားခဲ့တယ္လုိ႔ေျပာေပမယ့္ အခုေတာ့ အေသာက္အ စားကုိစြန္႔ၿပီး လက္ဖက္ရည္သမားျဖစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့သူတဲ့။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က စာတုိေပစေရးတာကုိ စြန္႔ၿပီး စာသင္ တာကုိ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးေနတာ။
အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာေရးတာကုိ စြန္႔ခြာတာ။ကဗ်ာေတြေရးၿပီး မဂၢဇင္းတုိက္ေတြဆီပုိ႔လည္း က်ေနာ့္ကဗ်ာေတြက ပါမွ မပါတာ။ မေဟသီ၊ ေရႊသမင္၊ စတုိင္သစ္၊ ႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ။ ဒါက မွတ္မိသေလာက္ မဂၢဇင္းေတြပါ။ ဒီလုိပုိ႔တုိင္း မပါေတာ့ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်တယ္။ မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ မေရးေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ေတြ ့ျပန္ေတာ့ က ဗ်ာေရးဖုိ႔ စိတ္ျပန္လည္လာတာေတာ့ ရွိတယ္။ ကုိေက်ာ္ႀကီးေျပာတာက တတုိက္ထဲကုိ စြဲစြဲျမဲျမဲပုိ႔တဲ့။
ၿပီးေတာ့ အားနာလုိ႔ပဲလား၊ က်ေနာ့္ကုိ စိတ္အားျပန္တက္ေအာင္လုိ႔ပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ့္ကဗ်ာေတြကုိ စကားလုံး ေတြ႐ုိးေပမယ့္ အသံေတြပါတယ္တဲ့။ ဘယ္ကဗ်ာေတြဖတ္လဲ ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) လုိ႔ က်ေနာ္ေျဖ တယ္။ ဒါကုိ ကုိေက်ာ္ႀကီးက ျပံဳးတယ္။ ဘာလုိ႔ျပံဳးတာလဲေတာ့ မေျပာဘူး။ မဂၢဇင္းေတြေပၚမွာပါတဲ့ ကဗ်ာေတြကုိ နာနာဖတ္ လုိ႔ေတာ့ ေျပာတာရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမဇင္ရဲ့ ကဗ်ာနရီနဲ႔ နိမိတ္ပုံကုိ ဖတ္တဲ့။
က်ေနာ္ေရးတဲ့ စေနမုိးဆုိတဲ့ကဗ်ာကုိ ကုိေက်ာ္ႀကီးက ထူးထူးျခားျခားႀကိဳက္ေနတယ္။ ရတနာကေဖးမွာ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႕ရင္၊ တခါတခါ စိန္ႀကီးကေဖးမွာ က်ေနာ္နဲ႔ဆုံရင္ အဲ့ဒီ့ကဗ်ာကုိ က်ေနာ္က ရြတ္မျပရဘဲ သူကခ်ည္း ရြတ္ျပတတ္တယ္။ သူက လူပ်ိဳႀကီးေလ။
က်ေနာ္ ေရးတဲ့ကဗ်ာက ...
ငါ့အရြယ္ဟာ
စိန္ပန္းလုိ မရဲေတာ့
ဒီမုိးကုိ စေနသင့္တုန္း
ျဗဳန္းဆုိ
အလြမ္းမိႈေတြပြင့္ေပါ့။
အထူးသျဖင့္ အလြမ္းမႈိေတြတဲ့။ ျဗဳန္းဆုိတာေလးက တကယ့္လူေတြထဲက အသံတဲ့။ က်ေနာ့္ကဗ်ာကုိ သူေတာ္ ေတာ္မႊန္းေန ေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ အားတက္ေအာင္ ၾကံဖန္ခ်ီးက်ဴးေနတယ္ ထင္တယ္ေလ။ ဘယ္လုိပဲ ခ်ီးက်ဴး ခ်ီးက်ဴးပါ။ က်ေနာ္ ကဗ်ာ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ကုိေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႕တုန္း ဆုံတုန္းသာ ကဗ်ာပုိးေတြ ေပါက္ဖြားခြင့္ရၾကေပမယ့္၊ ၾကာၾကာမခံပါ ဘူး။ အိမ္တျပန္ပါပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကဗ်ာစိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အႏုပညာစိတ္ေတြ ခမ္းသြားတယ္။ က်ေနာ့္ ကဗ်ာစိတ္ေတြက နဂုိကတည္းက အ,တယ္ေလ။
(ႏွစ္)
စာပဲဖတ္ဦးမယ္။ စာေတြ စသင္ရင္းနဲ႔စာေတြပဲ ဖိဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၈၈ မတုိင္ခင္တုန္းကေတာ့ စာဖတ္ခ်င္ရင္ စာအုပ္အငွား ဆုိင္ေတြ သြားရတာ။ စိန္ျမင့္စာေပ၊ ျမတ္ရိပ္မြန္စာေပ၊ သုဝဏၰသွ်ံစာေပေတြဆုိတာ စာအုပ္ငွားဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္အငွားဆုိင္ ေတြေပါ့။ ပ်ဥ္းမနားမွာေတာ့ အထင္ကရဆုိင္ေတြေပါ့။ စာအုပ္ငွားခေတြက တက်ပ္၊ တက်ပ္ခြဲ၊ ႏွစ္က်ပ္ေတြ။ ငါးက်ပ္ တ ဆယ္အခ်ိန္ထိေအာင္ ငွားခဲ့မိဖူးတယ္ထင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ၈၈ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္စျပဳလာတယ္။ ေနနဲ႔ေတြ႕တဲ့ ျမဴေတြလုိပဲ။ တစ တစ ကြယ္လြင့္သြားၾကတာ။ ဒီေတာ့ ဝယ္ဖတ္ဖုိ႔အေၾကာင္းျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ ရသသုတစာအုပ္ ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္မ်ဳိးက မ်ားမ်ားစားစားရွိလွတာ မဟုတ္ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ တဆုိင္တည္းရွိတာ။ မွတ္မွတ္ရရမွ တကယ့္ကုိ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ စာအုပ္ဆုိင္နာမည္ကအစ၊ စာအုပ္ေတြအလယ္၊ စာအုပ္ဆုိင္ ပုိင္ရွင္ႀကီးအဆုံး အကုန္လုံးဟာ သတိရစရာ ေတြခ်ည္းပါပဲ။
ဆုိင္နာမည္က မဇၥၽိမအလင္းတဲ့။ ေျမစုိက္ဆုိင္ေလး။ ေသးေသးေလး။ ဆုိင္အက်ယ္အဝန္းက ေပႏွစ္ဆယ္ပတ္ လည္ေလာက္ ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လုိ စာဖတ္သမားေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္အာသာကုိ အေတာ္ေျပေစပါတယ္။ ဆုိင္ရွင္ကလည္း စာသမား၊ ဝါသနာအရ ဖြင့္ထားတာျဖစ္လုိ႔ ပုိအဆင္ေျပတယ္။ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ေရြးတင္တတ္တယ္။ ဘာစာအုပ္ေကာင္း တယ္ဆုိတာ စာသမားမုိ ့သူကသိတာကုိး။
သ႔ူနာမည္က ဦးတင္ေအာင္။ စာဖတ္တယ္။ တရားနာတယ္။ စကားေျပာရင္ ေလေျပေလးနဲ႔ေျပာတယ္။ ေအးေအး ညင္ ညင္ပဲ။ ေလာဘနဲ႔ လုပ္မစားဘူး။ ဝါသနာကုိ အရင္းတည္ၿပီး ဘဝကုိျဖတ္သန္းတယ္။ စာအုပ္ဝယ္ မလာေသးရင္ စာဖတ္ ေနေလ့ရွိတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ဆုံတဲ့ေန႔ဟာ က်ေနာ္ အဲ့ဒီ့ဆုိင္ကုိ စာအုပ္စဝယ္တဲ့ေန႔ပါပဲ။ က်ေနာ္ စာအုပ္ဆုိင္ထဲ ဝင္လုိက္ တယ္ဆုိရင္ပဲ ဦးတင္ေအာင္ ထလာတယ္။ က်ေနာ္ စာအုပ္ေတြလုိက္ၾကည့္တဲ့ေနရာမွန္သမွ် သူက ေနာက္ကလုိက္ပါရင္း အကဲခတ္တယ္။ ကုိယ့္ကုိ မယုံသကၤာသေဘာမ်ိဳးသက္ေရာက္ေနလုိ႔ စိတ္ထဲကသိကေအာက္ျဖစ္မိေပမယ့္ ဒါဆုိင္ရွင္တဦး လုပ္ရမယ့္ တာဝန္ပဲေလလုိ႔ နားလည္ေပးလုိက္တယ္။ က်ေနာ္ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ ေရြးလုိက္တယ္။Guardian မဂၢဇင္းနဲ႔ ကုိတာရဲ့ လွည္းဘီးတပတ္။ Guardian က တဆယ္။ လွည္းဘီးတပတ္က တရာႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္။
ေနာက္ထပ္တခါက်ေတာ့ က်ေနာ္ တကယ္ စာဖတ္သူဆုိတာ ဦးတင္ေအာင္ႀကီး သိသြားဟန္တူတယ္။ ဆုိင္ထဲကုိ ရိပ္ခနဲ ဝင္လာတာနဲ႔ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္မွန္းသိသြားရင္ ဆက္ထုိင္ျမဲထုိင္ေနတယ္။ သူ႔လုပ္လက္စကုိ ဆက္ လုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ေနာက္ကုိ လုိက္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ သူလည္း က်ေနာ့္ကုိ ယုံၾကည္သြားသလုိ၊ က်ေနာ္လည္း စာအုပ ေရြးရတာ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။
ယုံၾကည္မႈဆုိတာ ကာလအၾကာႀကီးေပါင္းမွ ရရွိတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ၊ တဖက္က႐ုိးသား၊ တဖက္ကအကဲခတ္တတ္ရင္ ခဏ ေလးနဲ႔တည္ေဆာက္ႏုိင္တယ္ဆုိတာကုိ မဇၥၽိမအလင္းမွာ က်ေနာ္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိလုိက္ရတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ မဇၥၽိမ အလင္းစာေပရဲ့ ေဖာက္သည္တေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တဦးနဲ႔တဦး အကြၽမ္းတဝင္ႀကီးေတြမဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ဝယ္တဲ့ စာအုပ္ေတြေၾကာင့္ သူက က်ေနာ့္ကုိ အေလးထားလာတယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္ဝယ္မယ့္စာအုပ္ေတြေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အ ေလးထားလာတယ္။
ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္ရဲ့ ေတာင္သမန္ေရႊအင္းမွာ ေလညႇင္းေဆာ္ေတာ့ကုိ သည္းသည္းသန္သန္ဖတ္ခ်င္ခဲ့တုန္းက ဦးတင္ ေအာင္ႀကီးကုိ အပူကပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ထြက္တာၾကာၿပီမုိ႔ ဝယ္လုိ႔မရခဲ့ဘူး။ ဒါကုိ ဦးတင္ေအာင္ႀကီးက အားစုိက္ကူညီေပးတယ္။အေဟာင္းဆုိရင္ေကာလုိ႔ သူကေမးေပမယ့္ က်ေနာ္က အသစ္ပဲလုိခ်င္တာဆုိလုိက္လုိ႔ ဝယ္မရခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒါ ၂ဝဝ၁။ စာအုပ္ ထြက္ထားတာက ၁၉၉၉။
သူငယ္ခ်င္းက စာၾကည့္တုိက္ကေန ထပ္ငွားေပးမယ္ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္မငွားေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ပုိင္ ဝယ္ႏုိင္တဲ့ေန႔က်မွပဲ ဖတ္ေတာ့မယ္ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ၂ဝဝ၂ ကုန္ခါနီး ႏုိဝင္ဘာလမွာ အဲ့ဒီ့စာအုပ္ရတယ္။ ၂၃ဝဝ က်ပ္။
ခုေတာ့ မဇၥၽိမအလင္းဆုိင္ေလးမွာ ရသ၊ သုတစာေတြ မေရာင္းေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္နဲ႔ စာေရးကိရိယာေတြ ေရာင္း တဲ့ဆုိင္ျဖစ္သြားၿပီ။ ပုိင္ရွင္ကလည္း ဦးတင္ေအာင္ႀကီး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တျခားသူတေယာက္ျဖစ္သြားၿပီ။
ဟုတ္တယ္ .... ခုေတာ့ ပ်ဥ္းမနားရဲ့ ေျခခင္းလက္ခင္းေတြက ဟုိတုန္းကနဲ႔ မတူေတာ့ဘူးေလ ....။
ေက်ာ္ထင္
Comments