(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၄၊ ၂၀၁၇
မနက္က ဟုိေတြး ဒီေတြး၊ ဟုိလုပ္ ဒီလုပ္လုပ္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ့္ "ဒဏ္ရာ" က်ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေတြ႔လုိ ေတြ႔ျငား လုိက္ရွာၾကည့္တယ္။ စာအုပ္စင္ေပၚေတြ၊ စာေရးခုံေပၚေတြ၊ အိပ္ယာထဲေတြရွာၾကည့္တယ္။ လုံးဝမေတြ႕ပါ။ ဒါနဲ႔ အေဖ့ကုိ ကြၽန္ေတာ့္ ကြၽန္႔ေတာ့္ဒဏ္ရာ က်ေပ်ာက္သြားလုိ႔ ေတြ႔မိလားလုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ အေဖကလည္း ...
"မင္းကုိယ္မွာ ဒဏ္ရာလည္းငါမေတြ႔။ ခလုပ္တုိက္မိ၊ ပြန္းပဲ့မိတာလည္း ငါမေတြ႔။ ဘယ္ကဒဏ္ရာက က်ေပ်ာက္တာလဲ"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္သြားတာ။ အေဖမေတြ႔လည္း ေနေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္ရွာရမွာပဲ"
ကြၽန္ေတာ္က်ေပ်ာက္သြားတဲ့ ဒဏ္ရာက မျဖစ္မေန ျပန္ေတြ႔မွျဖစ္မွာ။ ဒီဒဏ္ရာေၾကာင့္သာ ကြၽန္ေတာ္ လူသားဆန္ဆန္ အသက္ရွင္ေနရတာ။ ဒါဆုိ ဒီဒဏ္ရာက ခုိးသြားတာေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ဘယ္သူမ်ား ခုိးသြားသလဲ။ ဒဏ္ရာအေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး သိႏုိင္တဲ့သူေတြ ေမးၾကည့္မွပါ။ ဒဏ္ရာေပ်ာက္ဆုံးေနတာၾကာရင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မေကာင္းဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္ျမန္လုိက္ရွာမွျဖစ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒဏ္ရာနဲ႔ ဆက္စပ္ခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြလည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ အဆင္ေျပလိမ့္ မယ္ထင္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္။ ဟုတ္တယ္။ သူမကုိ ျပန္ေမးၾကည့္ရင္ တစြန္းတစေတာ့ သိႏုိင္ေလာက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သူမကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးၾကည့္လုိက္တယ္။
"အကုိ ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္သြားလုိ႔ တေနရာရာမွာ ေတြ႔မ်ား ေတြ႔မိေသးလား ညီမ"
"မေတြ႔မိဘူးရွင့္။ အကုိနဲ႔ လမ္းခြဲၿပီးေနာက္ပုိင္း ကြၽန္မဒဏ္ရာနည္းနည္ရွိတာေတာ့ သတိထားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အကုိက်ေပ်ာက္တဲ့ ဒဏ္ရာေတာ့ မေတြ႔လည္း မေတြ႔မိဘူး။ အကုိမွာ ဒဏ္ရာရွိခဲ့မွန္းလည္း သတိမထားမိခဲ့ဘူးေလ"
သူမနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သူမကလည္း ကြၽန္ေတာ့မွာ ဒဏ္ရာရွိတာ မသိႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သူမ ဒဏ္ရာ အေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းမသိခဲ့ဘူးပဲ။ သူမေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ရင္ ဒဏ္ရာေပ်ာက္တဲ့အေၾကာင္း သဲလြန္စေတာ့ ရႏုိင္မယ္မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ သူမက ကြန္ေတာ့္ဒဏ္ရာအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမသိခဲ့။ ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္သြားတာ လည္း မသိဘူးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္သြားတာ တျခားလူေတြေမးရင္း ဆက္လက္ရွာေဖြဖုိ႔ပဲ စဥ္းစားရေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားရင္း အၾကံတခုရလာတယ္။ ႐ုရွားစာေရးဆရာ "အီလ်ာ အာရင္ဘတ္" ကုိေမးၾကည့္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ သူ႔စာေတြနဲ႔ သူ႔ဘဝပုံရိပ္ေတြ ကြၽန္ေတာ္ျမည္းစမ္းၿပီးသားပဲ။ သူသိခ်င္ သိႏုိင္ေလာက္တယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ သူ႔ကုိ ေမးၾကည့္လုိက္ဦးမယ္။
အီလ်ာအာရင္ဘတ္က ကြၽန္ေတာ့ကုိ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ေနေကာင္းရဲ႕လားကြ။ မင္း ငါ့စာအုပ္ေတြထဲက အေတာ္ကုိးကားသုံးတာပဲကြ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါ့ဒဏ္ရာေတြကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ေဖာ္ထုတ္ေပးလုိ႔ေလ"ဟူ၍ ဆုိတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း သူေျပာတဲ့စကားထဲမွာ "ဒဏ္ရာ" ဆုိတဲ့စကားေတြ႔ေတာ့ အားတက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ က်ေပ်ာက္သြားတဲ့ ဒဏ္ရာအေၾကာင္း ေမးဖုိ႔အခြင့္အလမ္းေကာင္းေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေမးလုိက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ့ တခုေလာက္ေမးခ်င္လုိ႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ မနက္က ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္သြားလုိ႔ပါ။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားမ်ား သိမလားလုိ႔ ေမးၾကည့္တာပါ အီလ်ာအာရင္ဘတ္။ သဲလြန္စ တစ္ခုခုျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
အီလ်ာအာရင္ဘတ္က "ဟုတ္လားကြ။ ဘယ္လုိက်ေပ်ာက္သြားတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ပုံမွန္ သြားလာ ေနထုိင္ရင္းပဲ က်ေပ်ာက္သြားတာပါ"
"အဲလုိဆုိေတာ့ ဒဏ္ရာရွိစဥ္တုန္းကနဲ႔ အခုက်ေပ်ာက္သြားခ်ိန္ ဘယ္လုိကြာသြားလုိ႔လဲ"
"ကြာတာေပါ့ဗ်ာ။ဒ ဏ္ရာရွိစဥ္က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခါတရံ နာက်င္ေပမဲ့ အဓိပၸါယ္ရွိသလုိ ခံစားရတယ္။ အခုေတာ့ တစ္ခုခု ဟာေနသလုိပဲ"
"ဒီကိစၥက ျပန္ရဖုိ႔မလြယ္ဘူးကြ။ ငါလည္း ငါ့တသက္တာမွာ ေသမိန္႔က်ဖုိ႔ သုံးေလးႀကိမ္ ၾကဳံခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါမေသခဲ့ ဘူး။ ကဗ်ာေတြေရးတယ္။ စာေတြေရးတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အ႐ႈပ္အေထြးေတြၾကားထဲမွာလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကမ္းလုိက္၊ေခ်ာလုိက္။ ဝလုိက္ ငတ္လုိက္နဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလေတြမွာ ငါလည္း ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ မင္းလုိေတာ့ က်မေပ်ာက္ခဲ့ဖူးဘူး"
"ျပန္ရႏုိင္မယ့္ သဲလြန္စေလးေရာ မရႏုိင္ဘူးလားဗ်"
"အဲဒါကေတာ့ မလြယ္ဘူးကြ။ မျဖစ္မေနျပန္လုိခ်င္ရင္ေတာ့ ရွာပုံရွာနည္း ေျပာင္းေစခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႔ မင္းဒဏ္ရာ က်ေပ်ာက္မသြားခင္ ဘာေတြလုပ္မိေသးလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ ဒဏ္ရာက်မေပ်ာက္ခင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္မိေၾကာင္းဖြင့္ေျပာဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေျပာလုိက္မိတယ္ေပါ့"
"ေအး ဒါဆုိ အဲဒါေၾကာင့္လည္း မင္းဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ငါလည္း ဒါပဲ ေျပာႏုိင္တယ္။ ဆက္ရွာၾကည့္ေပါ့ ကြာ။ ရွာပုံရွာနည္း ေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ေပါ့"
အီလ်ာအာရင္ဘတ္နဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ က်ေပ်ာက္သြားတဲ့ ဒဏ္ရာကုိ ဆက္လက္ရွာေဖြဖုိ႔ ျပန္လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ သူေျပာတဲ့စကားထဲမွာ မိန္းကေလးတေယာက္ကုိ ခ်စ္မိေၾကာင္းေျပာမိလုိ႔ ဒဏ္ရာပဲ က်ေပ်ာက္သြားသလုိလုိေျပာလုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ေတာ့ ေက်နပ္အားရမႈ မရွိခဲ့ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ လူတေယာက္ကုိေမးဖုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္တယ္။ ခ်ီလီက ဗ်ာဆရာ "ပါဗလုိန႐ူဒါ" ကုိ သတိရမိတယ္။ သူ႔ကုိေမးၾကည့္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေတာ့ ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္တဲ့အေၾကာင္း တစြန္း တစေတာ့ သိႏုိင္မွာပဲေလ။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ဒဏ္ရာေတြ က်ေပ်ာက္လုိက္၊ ျပန္ရလုိက္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့မွာပဲ မဟုတ္လား။
ပါဗလုိန႐ူဒါက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာပဲ ေလးနက္တဲ့ သူ႔သြင္ျပင္က စူးစုိက္မႈအားေကာင္းေၾကာင္းကုိ ျပသလုိက္သလုိပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စကားစျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
ပါဗလုိန႐ူဒါက "မင္း တစုံတခု ေမးခ်င္ေနသ လား" ဟုဆုိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က "ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္သြားလုိ႔ ေမးခ်င္လုိ႔ပါ။ ခင္ဗ်ားက ၂၀ ရာစုရဲ႕ အေကာင္းဆုံး ကဗ်ာဆရာေတြထဲမွာ ပါတယ္လုိ႔ဆုိထားၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အားကုိးတႀကီးနဲ႔ လာခဲ့တာပါ။ ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္သြားတာ ျပန္ေတြ႔ႏုိင္မယ့္ နည္းလမ္ရွိရင္ ၫႊန္ျပေပးပါခင္ဗ်ာ"
"ေအး အဲဒီဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္တဲ့ ကိစၥေတြက ငါလည္း ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခါမွ ျပန္မရခဲ့ဘူး။ မင္းအခု ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္တာကုိ ျပန္လုိခ်င္တာက ေပ်ာက္သြားတဲ့ ဒဏ္ရာေဟာင္းကုိမလား။ (ဒါမွမဟုတ္) ဒဏ္ရာအသစ္ကုိ ျပန္မလုိခ်င္ဘူး လား"
"ကြၽန္ေတာ္က အေဟာင္းကုိပဲ ျပန္လုိခ်င္တာပါ။ အသစ္ကုိ မလုိခ်င္ပါဘူး"
"ဒါဆုိရင္ေတာ့ မင္းျပန္ေတြ႔ဖုိ႔မလြယ္ဘူး။ ငါတုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြ အေတြ႔အၾကံဳအရ ဒဏ္ရာေတာ့ က်ေပ်ာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသစ္ေတြေပၚလာရင္ လက္ခံလုိက္တာပဲ။ အေဟာင္းကုိ ျပန္ရွာမေနေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မင္းဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္တဲ့ သဲ လြန္စရႏုိင္ဖုိ႔ ငါမစြမ္းႏုိင္ဘူး"
ဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွမတက္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ပါဗလုိန႐ူဒါကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာ လွည့္ျပန္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ သူေျပာေသာ အေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားေနမိတယ္။ သူေျပာသလုိ ကြၽန္ေတာ္ ဒဏ္ရာအသစ္ေတြနဲ႔ အစားထုိးၿပီး က်ေပ်ာက္သြားတဲ့ ဒဏ္ရာအေဟာင္းကုိ ေမ့ပစ္လုိက္ရင္ ေကာင္းမလား။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လုိမွ ဘဝင္မက်ေသးပါ။ က်ေပ်ာက္သြားေသာ ဒဏ္ရာကုိသာ ဆက္ရွာေဖြဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တခုေတြးမိတာက ေဗဒင္ဆရာတေယာက္ကုိ ေမးၾကည့္ဖုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒဏ္ရာက သူခုိးခုိးသြားတာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ အဲဒီေတာ့ ႏုိင္ငံေက်ာ္ ေဗဒင္ဆရာတေယာက္ကုိ ေမးၾကည့္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္လုိက္ရျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ေဗဒင္ဆရာေရွ႕ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
ေဗဒင္ဆရာက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း "ခင္ဗ်ား ဘာေမးခ်င္လုိ႔လဲ။ ဘာေန႔ဖြားလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ေမြးတာလဲ"
စသျဖင့္ ေဗဒင္ဆရာတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ေမးပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္သြားတာ ျပန္ေတြ႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး ေမြးသကၠရာဇ္ေတြ ေျပာျပလုိက္တယ္။
ေဗဒင္ဆရာက "ဟာ ... ဘယ္ႏွယ္ ငါ့ဆီဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္တာ လာေမးရတယ္လုိ႔။ ငါတခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ပစၥည္းေပ်ာက္တာေတြ၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးကိစၥေတြပဲ လာေမးၾကတာေလ။ မင္းဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္တဲ့ကိစၥႀကီးက ဘယ္လုိလဲကြာ။ ငါ ဘယ္လုိလုပ္ တြက္ခ်က္လုိ႔ရႏုိင္မွာလဲ"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဗဒင္ဆရာဆုိတာ တြက္ခ်က္ေျဖၾကားႏုိင္ရမွာေပါ့ မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစုံတရာ ေပ်ာက္ဆုံးျခင္း ထဲ ပါဝင္တာပဲေလ"
"မင္းေမးတဲ့ကိစၥႀကီးက တျခားလူေတြ ေမးတာနဲ႔မတူဘူးေလ။ ဒဏ္ရာပဲ က်ေပ်ာက္ရတယ္လုိ႔ကြာ။ တျခားနည္းနဲ႔ ျပန္ရွာ ၾကည့္ပါ။ ေတာ္ၾကာ ငါကအားနာၿပီး မွန္းေျဖလုိက္ရင္ တျခားလူေတြသိသြားႏုိင္တယ္"
"သိသြားရင္ေရာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဗ်ာ"
"ျဖစ္တာေပါ့ကြ။ ဘယ္သူမွ မေမးဖူးတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကုိ ေျဖတဲ့အတြက္ ငါ့ေဗဒင္ပညာကုိ တမ်ိဳးထင္သြားႏုိင္တယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္မလား"
"ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါဆုိလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ေဗဒင္ဆရာေတြကုိ အကန္႔အသတ္ေဘာင္အတြင္းကပဲ တြက္ခ်က္တတ္တဲ့သူေတြ လုိ႔ပဲ သတ္မွတ္လုိက္႐ုံပါပဲ" ဟု ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေဗဒင္ဆရာဆီက ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
အခုထိ ကြၽန္ေတာ္ ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးစုံစမ္းေမးျမန္းလုိ႔လည္းမရ၊ သဲလြန္စလည္းမရနဲ႔ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္ကလည္း က်လာၿပီ။ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ ဆက္လက္ေတြးေနရျပန္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ အိမ္ကုိျပန္လာၿပီး အိပ္ယာထဲ ပက္လက္လွန္ လွဲေနလုိက္တယ္။ ထုိသုိ႔လွဲေနရင္း ကဗ်ာတပုဒ္ေရးဖုိ႔ စိတ္ကူးရ လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးခ်လုိက္မိတယ္။ ေရးၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ အံ့ဩစြာ ဒဏ္ရာက်ေပ်ာက္တာ ျပန္ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကဗ်ာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုတ္ပုိးသိမ္းဆည္းထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ က်မေပ်ာက္ေအာင္လုိ႔ေပါ့။
ျပည္သစ္ဟန္
Comments