ႏုိလုိင္း ● အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္ေပၚက ျမင္ကြင္းမ်ား

ႏုိလုိင္း ● အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္ေပၚက ျမင္ကြင္းမ်ား
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၃၀၊ ၂၀၁၇

၁။
ဒီလိုရက္ေတြမွာ ေန႔စဥ္ဘဝျမင္ကြင္းထဲ မိုးေတြက မစဲတမ္း႐ြာခ်ေနသလို ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္ေတာ့ဘူးလား ထင္ေနရတဲ့ အထိလည္း တခ်ိန္လံုးဆက္ၿပီး ႐ြာေန ေသးတယ္။ မိုးေန႔ေတြဟာ သြားလာေနက်ပတ္ဝန္းက်င္ကို အၿမဲစိုစြတ္လို႔ တိုက္လာ တဲ့ေလထဲ အသက္ကိုေလာက္ငွေအာင္ မနည္း႐ွဴလိုက္ရေပမယ့္ မြန္းက်ပ္ပိတ္ေလွာင္ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ပံုစံကိုေတာ့ ေျပာင္းလဲမပစ္ႏိုင္ေသးဘူး။

႐ြာလက္စရွိေနေသးတဲ့မိုးေရမွာ လက္ရွိလူ႔အျဖစ္ကိုလည္း လံုၿခံဳစြာ စိတ္ခ်လက္ခ် ေနထိုင္ၾကည့္လို႔မရေသး စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနရတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း အဆံုး မသတ္ႏိုင္ေသးသလိုပဲ အခ်ိန္တိုင္း ပူေလာင္ေနရတဲ့ရင္ဘတ္ကို မိုးေရနဲ႔မၿငႇိမ္းႏိုင္ ေသးဘူး။ အခုထက္ထိလည္း အျပင္ကိုေမွ်ာ္ေငးၾကည့္လိုက္တိုင္း မိုးသံေလသံနဲ႔သာ အၿမဲအံု႔မႈိင္းထံုထိုင္းလို႔ ညိဳ႕ေနေတာ့ တယ္။ ဘာမွမၿမဲတတ္တဲ့ေလာကထဲ ႐ြာခ်ေနတဲ့ မိုးေရစက္ေတြၾကားမွာ မၿမဲတဲ့အရာမွန္သမွ် ေရာၿပီးသြန္ခ်လိုက္သလို အိမ္အျပင္ ဘက္လမ္းေတြေပၚ မိုးေတြက သဲသဲမဲမဲ႐ြာေနျပန္ေသးတာ။

လတ္တေလာက်ေနတဲ့ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚက ယိုတ႔ဲမိုးေရနဲ႔အတူ လမ္းေပၚမွာ စိုေနတဲ့ မိုးေတြ။ ရင္ဘတ္အဟထဲက ေလာင္ေနတဲ့မီးထက္စာရင္လည္း ေရစပ္စပ္ စိုစြတ္ ပြေယာင္းမႈေတြကသာ စိတ္ကိုပိုၿပီးပုပ္ပြလာေစသလိုခံစားေနရတယ္။ လမ္းေပၚမွာလည္း ပစ္စလက္ခတ္ ေရေတြလွ်ံေနတယ္။ အရာရာစိုထိုင္း ႏူးအိေနတဲ့ ဖရိုဖရဲျမင္ကြင္းေတြခ်ည္း မ်က္စိ ထဲျမင္ေတြ႕ေနရတယ္။ အဲဒီလိုမိုး႐ြာတဲ့ေန႔ေတြဟာ ျမင္ကြင္းထဲ ကိုယ့္အတြက္ေက်ာခင္းစရာနဲ႔ တထိုင္စာေနရာ လြတ္က ေလးေတာင္ မရွိေတာ့သလို လမ္းမေပၚမွာလည္း ခႏၶာကိုယ္ေတြဟာ တခုနဲ႔တခု ေဘးကိုအားစိုက္ ကပ္ထားရသလို ဒီထက္ပိုၿပီး က်ံဳးထားလို႔မရေတာ့တဲ့အေျခအေနေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေရေငြ႔ရိုက္လို႔ တေန႔ထက္တေန႔ ဆက္တိုက္ထိုးစိုက္ဆင္းေနတဲ့စိတ္ေတြက ေဘးမွာ က်ပ္ညႇပ္လို႔ ထားစရာမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အခုလည္း ရပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ဆိုင္းထား တဲ့ ေျခေထာက္ကို သံမွိုနဲ႔နစ္ဝင္ေနေအာင္ကပ္ထားေပမယ့္ တစ္လက္မမွမေ႐ြ႕ေအာင္ စိတ္နဲ႔တင္းထားေပမယ့္ဘယ္လိုမွေနလို႔ မရဘူး။ လူေတြ ကားေတြ အမွိုက္သရိုက္ေတြ အရာရာစုေထးပံုထပ္ေနတတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းေတြေပၚ မေန႔ကေျခရာေတြအတိုင္း ေရာက္လာေလွ်ာက္မိျပန္တာပဲ။

ကိုယ္က်င္လည္ရာ လူေတြထူထပ္တဲ့ဝပ္က်င္းေတြဆီကို မိုးေရထဲျဖတ္ၿပီး သြားေနရ ေသးတယ္။ ထံုထိုင္းေနတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔သာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားလို႔ ဦးတည္ရာမရွိတဲ့ေျခ ေထာက္ကို ရည္႐ြယ္ခ်က္မရွိလွမ္းေနမိျပန္ေတာ့တာပါပဲ။

ဇာတ္နာတယ္ဆိုတာကို ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာေတာ့  ကိုယ္တိုင္တည္ေဆာက္ ဖန္တီးယူၾကရေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘဝ မွာ ပစ္ခ်ခံလိုက္ရသလို ပကတိေလာက အမႈိက္စလိုဘဝဆိုတာေတြ တကယ္မ်ားျပားလာတဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးယူရတယ္ ဆိုတဲ့ ဇာတ္အိမ္ေတြထက္ပိုၿပီး ရုပ္လံုးပိုႂကြေနတတ္ပါတယ္။

တကယ္အျပင္မွာျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္ေတြကေတာ့ ကံၾကမၼာအရသာမွာ ဘယ္ကိုမွ်လႊဲခ် လို႔မရ ဝဋ္ေႂကြးလို႔သာေျဖခ် ႐ြာက် လာတဲ့မိုးေတြကိုသာ အျပစ္ဖို႔ၾကဖို႔ပဲတတ္ႏိုင္တယ္။ စိတ္ကေဆာင္ထားေပမယ့္ ဆြဲခ်ခံေနရသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေျခေတြလက္ ေတြ ဦးေႏွာက္ မွတ္ဉာဏ္ထဲ ျပတ္ေတာက္သြားတဲ့ဆက္သြယ္မႈေတြ လူလူခ်င္းစည္းခ်ထားတဲ့ ေခ်ာက္ ေတြမွာ မလူးသာ မလႈပ္သာ ရုန္းကန္ေနရသလို ျဖစ္ေနတဲ့ဘဝေတြ တေန႔တျခား  မ်ားျပားလာတယ္။ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သာ တြားတက္လာေနရတဲ့ တက္ႂကြစိတ္ကို တိခနဲ ျဖတ္ခ်လိုက္သလိုအျဖစ္ေတြ ခဏခဏျမင္ေနရတယ္။

ေန႔စဥ္အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲမွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္မွမဟုတ္ဘူး အရာမေရာက္တဲ့ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ဆက္ရွင္ေနရတဲ့ အျခားအျခားဘဝေတြဆိုတာ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ မွီတြယ္ရာမဲ့ဘဝ ကုန္သြားတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ဘယ္လို အားအင္ မ်ိဳးနဲ႔ အသက္ဆက္ ရွင္သန္ေစႏိုင္ပါ့မလဲ ေန႔စဥ္ရုန္းကန္ေနရတဲ့ လူမႈဝန္းက်င္ထဲ အလ်င္မွီေအာင္ ဆက္ေနရတဲ့ အသက္ေတြနဲ႔ ထံုသြားတဲ့စိတ္ေတြကို ဘယ္လိုအရာနဲ႔ လန္းဆန္းလာေစမလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္လည္းမသိေတာ့သလို အေျဖလည္း မရွိေသးဘူး။

၂။
အခုလည္း ကိုယ္တိုင္က က်ေနေသးတဲ့စိတ္ကို မနည္းျပန္ထူမတ္လို႔ လမ္းေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့တာ။ တင္းထားတဲ့ႀကိဳးကို မနည္းေျဖေလ်ာ့လို႔ လမ္းမေတြေပၚ ေရာက္ လာခဲ့ရျပန္တာပါ။ မထင္မွတ္တဲ့အေျခအေနမွာလည္း ေထာက္ခနဲျပတ္ေတာက္ သြားဖို႔ ရွိေနတဲ့ လူ႔အသက္ကိုပြတ္သပ္လို႔ ဘာမွထူးျခားမလာမွာသိေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ရ သေလာက္နဲ႔ မထူးဇာတ္ကို ကေနမိေတာ့တာပါပဲ။ ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ျမင္ေနက် ပတ္ဝန္းက်င္ ႐ြာေနတဲ့မိုးေရဖြဲဖြဲထဲမွာ အားစိုက္ေလွ်ာက္ေနရ ေသးတယ္။

ေရွ႕ကတိုးလာတဲ့ေလကို ထီးတေခ်ာင္းေလာက္နဲ႔ အကာအကြယ္ယူထားလို႔ ရႏိုင္ပါ ေသးတယ္။ လမ္းေပၚမွာ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ အနာဂတ္တည္းတည္းေလးကို လႊတ္ခ်လို႔ မရေသးတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဟိုဒီ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္ဆိုတာကလည္း ႐ည္႐ြယ္ခ်က္မရွိဘူးဆိုတာထက္ စိတ္ကို အဆံုးထိ ပစ္က်မသြားေအာင္သာ လွိမ့္ေနရတာမ်ိဳး အရာရာ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ ရႏိုင္ပါ ေသးတယ္ဆိုတာမ်ိဳးမွာ တယ္လီဖုန္းျမည္သံတခုကေနလည္း ရက္အနည္း ငယ္ ဝမ္းေရးအတြက္တာ ခ်က္ခ်င္းအဆင္ေျပသြား အလင္းေရာင္ရသြားသလိုလည္း ျဖစ္တတ္ေသးေတာ့ အရာရာအဆင္သင့္ျပင္ထားမိတဲ့ပံုစံမ်ိဳးပါပဲ။

အခ်ိန္မေ႐ြးေရာက္လာတတ္တဲ့ ကံေကာင္းမႈေတြအတြက္ အၿမဲအားေမြထားမိသလို အိမ္ကေနထြက္လာ လမ္းေပၚေရာက္ လာတယ္ဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အေျခအေန ဘယ္ေနရာကေနျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္အတြက္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ထသြားလို႔ရႏိုင္မယ့္ေနရာမ်ိဳးေတြမွာ လွည့္ပတ္ေနရတာကို ေခၚတာ။ ဘယ္သူကလွမ္းေခၚေခၚ ခဏနဲ႔ ေရာက္သြားႏိုင္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ရွိေနတာကို ဆိုလိုတာပါ။

အျဖစ္အပ်က္က စီးကရက္ျဖစ္ၿပီးေဆးသားကမညီဆိုသလိုပဲ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရ တေယာက္ရဲ႕ခါးသက္တဲ့ဘဝေန႔ရက္ မနက္ခင္းေတြကို လမ္းေပၚကေနသာ စတင္ရ တယ္ဆိုတဲ့စကား အခုကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရတယ္။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပ ညာနဲ႔ ဘြဲ႕ရထားပါတယ္ဆိုသူတေယာက္ရဲ႕လမ္းေပၚက အနာဂတ္အလြဲ ေန႔ရက္အသစ္မ်ား ပါပဲ။ လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြား ရတာကို အရင္တုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္ခ့ဲပါတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီတုန္းကလည္း တေနရာမွတေနရာကို အလွ်င္အျမန္ကူးလူး ဆက္သြားခ်င္တဲ့ပံုမ်ိဳး ကိုသာ အရသာေတြ႔ခဲ့တာမ်ိဳးပါ။ အခုလိုရည္႐ြယ္ခ်က္မရွိ ေလလြင့္ေနရတယ္ဆိုတာ ကေတာ့ လမ္းေပၚဘယ္လိုမွ လြတ္လပ္မႈကို အျပည့္အဝမခံစားရသလို အသက္ဝဝ ရွဴ ေနႏိုင္တယ္လို႔လည္းမထင္ပါဘူး။ လူဆိုတာ ျဖစ္လာႀကံဳလာတဲ့ေလာကဓံကို စိတ္ ဓာတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔သာ အၿမဲေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ရင္ဆိုင္ၾကရမယ္ဆိုေပမယ့္ အခုလိုမိသား စုမွာႀကံဳေနရတဲ့အပူကို ေဘးကိုလႊဲခ်မရ ဒီတခါ အကုသိုလ္ခ်ည္းရေနပါလားဆိုတဲ့ ကာလမွာ ႀကံဳလာသမွ် ခါးစည္းခံေန ရသလိုျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ သည္း မခံႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကအၿမဲတမ္း ပ်င္းရိထိုင္းမွိုင္းေနတဲ့စိတ္န႔ဲမဟုတ္ေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ရုန္ကန္လႈပ္ရွား လႈပ္ရွား သြားသေလာက္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ခရီးကို အခုအခ်ိန္မွထူးၿပီး တက္ႂကြေန လိုစိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အရင္တုန္းကေတာ့ ျဖစ္လာတဲ့ ဒုကၡအေျခအေနမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာခံစား ဟားတိုက္ရယ္ ေမာလိုက္ႏိုင္တယ္ဆို ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အခက္အခဲေတြၾကား အားယူၿပီးသာၿပံဳးျပေနရေတာ့ တယ္။ တကယ္ မေပ်ာ္႐ႊင္ေတာ့ျပန္ပါဘူး။

၃။
ေလာကဓံမိုးေရေတြကေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ေဖြးလို႔ ေရွ႕က ေဘးက အေနာက္က ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ ပက္ေနေတာ့တာပဲ။ သာမန္အိမ္ေထာင္တခုမွာ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးခံထားရတဲ့ အခုေခတ္ရဲ႕စားဝတ္ေနေရးဟာ လူတိုင္းအတြက္ အၿမဲလိုလိုခက္ ခဲေနတတ္ၿပီး အိမ္မွာရွိေနတဲ့လူအကုန္လံုးကို တခ်ိန္လံုး စိန္ေခၚေနတတ္ျပန္တာပဲ။ တခါတေလ လူ႔ကိုယ္က်င့္တရားကိုပါ သိသိသာသာ မ်က္စပစ္ေနခဲ့တဲ့ စားဝတ္ေနေရး အစားတလုပ္အတြက္မ်ား အမွားမလုပ္ပါဘူးဆိုတဲ့စကား တကယ္မႀကံဳ ေတြ႔ရေသး ခင္မွာသာ ၾကားလို႔ေကာင္းေပမယ့္ေလာကထဲမွာ သိကၡာနဲ႔လဲျဖစ္သြားတဲ့ လဲလိုက္ၾက တဲ့ထမင္းလုပ္ေတြ ကေတာ့ အၿမဲရွိေနေသးတာပါပဲ။ တြင္းဆံုးက်ေနရၿပီဆိုတာ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ မြဲျပာက်ေနတဲ့ ကူတြယ္ရာမဲ့ဘဝမ်ိဳး ေတြကိုခ်ည္း ေခၚတာမဟုတ္ပဲ လူက သာဟန္မပ်က္ရပ္တည္ေနၾကေပမယ့္ ေနအိမ္မွာ ဘဝရပ္တည္မႈကို အေရးေပၚအေျခ အေန ေၾကညာထားရတဲ့ဘဝမ်ိဳးေတြကိုပါ ေခၚတာ။ ကူပါကယ္ပါဆိုတဲ့ အားငယ္ စကား လူမသိသူမသိေအာ္ေနရတဲ့ပံုစံမ်ိဳးကိုပါ  တြင္းဆံုးက်တယ္လို႔ေခၚဆိုၾကတာပါ။

အခုလည္း ဘာထူးလိုလဲ။ အလုပ္နဲ႔အကိုင္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဘဝနဲ႔ဆိုေပမယ့္ မိုး႐ြာ ထဲမွာ ရည္႐ြယ္ခ်က္မရွိ ေလွ်ာက္သြား ေနရေသးတာပါပဲ။ တေနရာမွတေနရာ ဦးတည္ ရာမရ အၾကာႀကီးရပ္နား ထိုင္မေနတတ္လို႔သာ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနရတယ္။ ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အေသအခ်ာမသိပါဘူး။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔သာ အရိုးေဆြးေအာင္ေလွ်ာက္သြား လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ထဲက ပစ္ခ် ခံထားရတဲ့ လမ္းေပၚကလမ္းေပ်ာ္ ကေလးမ်ားလို ကိုယ္တိုင္လည္း ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ ကားက်ပ္က်ပ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူအနည္းငယ္ၾကားထဲ ေရာက္ေနခဲ့တာပဲ။

အခုလည္း မိုးေရထဲ လမ္းဆံုလမ္းခြကို ရည္ရယ္ခ်က္မရွိ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေရာက္လာခဲ့ တာလဲဆိုတာမစဥ္းစား ဘယ္ညာႏွစ္ဘက္မွာေတာ့ ကားေတြက မီးပြိဳင့္မိၿပီးရပ္တန္႔ေန တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အခုလိုအေျခအေနဟာ ရပ္တန္႔လိုက္လို႔မရ မိုးထဲေရထဲ လမ္းျဖတ္ကူးေနမွရေတာ့မလို ျဖစ္ေနတယ္။ အကာအကြယ္ယူထားရတဲ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ထီး တေခ်ာင္းတေလသာ ပါမလာခဲ့ဘူးဆိုရင္ အခုလိုအေျခအေနမွာ လမ္းေပၚျဖတ္ကူးဖို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထီးတေခ်ာင္းေလာက္ပါလာခဲ့တာကလည္း ကံ ေကာင္းတယ္ဆိုလို႔မရေသးျပန္ပါဘူး။ အခုျဖစ္ေနပုံကလည္း အေပၚက ႐ြာတဲ့မိုးေရ ထက္ ေဘးကတိုးလာတဲ့ေလကပိုဆိုး အကာအကယ္ယူထားတဲ့ထီးကို က်ိဳးက် မသြားေအာင္ ခႏၵာတစ္ခုလံုး ႐ႊဲ႐ႊဲစို ေပ်ာ္က်မသြားေအာင္သာ အားစိုက္ေနရတယ္။

စိတ္ကိုသာ မနည္းတင္းထားေနရေတာ့တယ္။ လူက ပစ္ခ်လိုက္ဖို႔မလြယ္ကူတဲ့ လမ္းလယ္ေခါင္တည့္တည့္ ဘယ္လိုမွမစဲ ေသးတဲ့ မိုးေတြၾကားမွာ။

အၿမဲမေလာက္ငွတတ္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ေစာင့္လို႔မရေတာ့တဲ့အေျခအေနမွာ ေရွ႕ကလမ္းမ ကို ျဖတ္ကူးလိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရသလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့...

၄။
ေလအလြင့္မွာ ခႏၶာကိုယ္က ဖ်တ္ခနဲ ေျမာက္တက္သြားသလိုျဖစ္သြားတယ္။ လူက မိုးေရထဲ တခုခုနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္တိုက္မိသလိုထင္ရေပမယ့္  နာက်င္မႈတစံု တရာကို စိုးစဥ္းမွ်မခံစားရျပန္ဘူး။ ပါလာတဲ့ထီးနဲ႔ပက္ေနတဲ့မိုးကို အသည္းအသန္ ဆက္ၿပီး အကာအကြယ္ယူထားေနေသးသလို ကားလမ္းမေပၚ ဟိုဘက္ျခမ္းေရာက္ ေအာင္ အားစိုက္ေျပးေနမိတယ္။  အခုမွပိုၿပီး ေပါ့ပါးလာသလိုထင္ရတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ၿပီးခဲ့တဲ့မိနစ္ပိုင္းကထက္ပိုၿပီး ေျပးရတာေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပလာတယ္။

မိုးကအဆက္မျပတ္႐ြာေနေသးသလား ထီးကိုလက္ထဲမွာဆက္ၿပီး ကိုင္ထားေသးလား တစ္ေနရာရာမွာ က်က်န္ခဲ့ၿပီ လားဆိုတာ မသဲကြဲေတာ့ဘူး။ မိုးေရမစိုေတာ့ဘူးဆိုတာေတာ့ သတိထားမိေနတယ္။ လြယ္ထားတဲ့အိတ္နဲ႔ ကိုင္လာ တဲ့ပစၥည္အနည္းငယ္ဟာ လက္ထဲမရွိေတာ့သလို လြတ္လပ္သြားသလိုနဲ႔ ကားလမ္း ဟိုဘက္ျခမ္းေရာက္ၿပီးတဲ့အထိလည္း လူကမရပ္မနား ဆက္ေျပးေနမိတုန္းပဲ။

ဘယ္ကိုဦးတည္ၿပီးေျပးေနမွန္းသာ မသိဘူးျဖစ္ေနတာ သြားရမယ့္ေနရာကို သူ႔အလုိ လို စိတ္ကဆံုးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ ေဘးမွာအရိပ္လိုလိုက်န္ရစ္တဲ့ လမ္း ေဘးအေဆာက္အံုေတြ လူေတြ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြ ကားေတြၾကားက ျဖတ္ေျပးေနေပ မယ့္ တံု႔ဆိုင္းသြားတာမ်ိဳးမျဖစ္ပဲ တေနရာကိုဦးတည္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပးလႊား ေနရ တယ္။ ေရွ႕တည့္တည့္က က်ပ္ညႇပ္တိုးပိတ္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ လာခ့ဲသလဲဆိုတာ ေျပးလႊားေနရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေျပးေနတ႔ဲ အာရံုပဲ စိတ္မွာရွိ ေနၿပီး တေနရာရာကို အေရးတႀကီးသြားေနမွန္းသိေပမယ့္ ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာကို ေတာ့ ကိုယ္တိုင္မသိဘူးျဖစ္ေန လမ္းေဘးက ေစ်းသည္ေတြ ရိပ္ခနဲက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

စိတ္ေတြတအားပူေလာင္ေနသလို တစ္ခုခုကိုစိုးရိမ္လြန္ေနသလိုမ်ိဳး။


တစံုတခုကိုရွာေနတယ္ဆိုတာထက္လည္း ဦးတည္ၿပီးသြားေနတယ္လို႔ဆိုရင္ ပိုမွန္ မလားပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ေငးေမာၾကည့္သြား ေနတယ္ဆိုတဲ့စိတ္ထက္စာရင္ အားစိုက္ေျပး ေနတယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ပဲ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။

ခဏၾကာေတာ့ ေျပးလႊားေနရင္းက ေဆးရံုတရံုရဲ႕ဝင္းထဲ ေရာက္သြားပံုရ တယ္။ ဆရာဝန္ေတြသူနာျပဳေတြ အေရးတႀကီးပံုမ်ိဳးနဲ႔ တေနရာကတေနရာကို ေျပးလႊားေနတာ ျမင္ရတယ္။ လူတစုကေတာ့ လူနာခုတင္ေတြကို စိုးရိမ္ရတဲ့မ်က္လံုး ေတြနဲ႔ၾကည့္လို႔ တြန္းလာေနၾကတယ္။ မစည္ကားအပ္တဲ့အရပ္မွာ လူေတြအရမ္းစည္ ကားေနသလိုပဲ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို တစိုးတစိမွ မျမင္ရျပန္ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္ဝင္တစားေငးၾကည့္ေနတယ္လို မဟုတ္ပဲ ကိုယ္ ရွာေဖြေနတဲ့အရာကို မေတြ႔ခင္စပ္ၾကား မ်က္လံုးထဲ ေရာက္လာတဲ့ပံုရိပ္ေတြကိုသာ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ခံစားခ်က္မွ်ေလာက္နဲ႔။ ကိုယ္ရွာေနတဲ့အရာကို သူတို႔ၾကားမွာေတြ႔ မလားဆိုတာၾကည့္ေငးမိရင္း မ်က္လံုးကို ဟိုဟိုဒီဒီ အသည္းအသန္ကစားေနမိတာ။ မ်က္လုးထဲမွာေတာ့ နာက်င္လို႔ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့လူနာေတြ မအားလပ္တဲ့ အလုပ္ တာဝန္ၾကားစိတ္ဖိစီးလို႔ ေငါက္ငမ္းေနၾကတဲ့ ဆရာဝန္ေတြသူနာျပဳေတြနဲ႔ စိုးရိမ္လြန္း လို႔ညႇိုးငယ္ေနတဲ့ လူနာရွင္မ်က္ႏွာေတြ။ ပ်ားပန္းခတ္မွ် လႈပ္ရွားယိမ္းထိုးေနတဲ့ ေဆးရံုျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္ေနရတယ္ဆိုတာေလာက္ပါပဲ။ စိတ္ကသာလစ္လ်ဴရႈထား ဘယ္လိုမွမခံစားရေပမယ့္ မ်က္စိထဲျမင္ေနရတာေတြကေတာ့ ေပ်ာ္စရာတခုမွ ရွိမေနဘူး။ နည္းနည္းမွေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမေနဘူး။ ျပဳတ္က်ေနတဲ႔စိတ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္မဲ့ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔  ၿငိမ္သက္လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ခႏၵာကိုယ္ေတြပဲ ေနရာအႏွံ႔ ေတြ႕ျမင္ေနရတယ္။

၅။
ဘယ္သူမွသတိမျပဳမိခင္ အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္ေပၚကိုတက္ၿပီး အလ်င္ အျမန္ ေမာင္းထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္။

ခပ္ျမန္ျမန္ေမာင္းထြက္လာခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္  အျပင္ေရာက္လာတဲ့အထိလည္း  ေဝါခနဲထြက္သြားတဲ့ကားဆီကို ဘယ္သူမွအေရးတယူ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ မၾကည့္ခဲ့ ၾကပါဘူး။ ေရးႀကီးသုတ္ျပာႏိုင္ေနတဲ႔ေဆးရံုျမင္ကြင္းေတြ ေနာက္မွာအရိပ္လိုက်န္ခဲ့ တယ္။ ဘာမွမျဖစ္သလိုခံစားရတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မတည္ၿငိမ္ေသးဘူး။ ေလာေနတဲ့စိတ္နဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ေဇာမွာ ယာဥ္ရဲ႕ေရွ႕တည့္တည့္ ျမင္ကြင္းကိုသာ အားယူ ၾကည့္လို႔ အသည္းအသန္ ဆက္ေမာင္းလာခ့ဲတယ္။

ဦးတည္ထားတဲ့ေနရာကို အလိုလို စိတ္ကသိေနသလိုနဲ႔ ေရွ႕တည့္တည့္က အသက္ရွဴ မွားေလာက္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြမွာ စိတ္ကိုယိုင္နဲ႔မသြားေအာင္လည္း ႀကိဳးစားေနရတယ္။ ေရွ႕ကမွန္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ရုပ္ရွင္ထဲမွာျမင္ေတြ႔ေနက် သဲထိတ္ရင္ဖိုျပကြက္ေတြ အတိုင္း တေနရာကတေနရာ အတင္းတိုးေဝွ႔ေနတဲ့ လူအုပ္ေတြ ျပာေတြလြင့္တက္ေန သလို ခပ္မွိုင္းမိႈင္းအေရာင္အဆင္းနဲ႔ အညစ္အေၾကးေတြေတာင္လိုပံုေနတဲ့ အမိႈက္ေတြ ပဲ ေတြ႔ရတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ ေနာက္က အေရးတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေျပးလိုက္လာတဲ့ လူေတြကို အဆက္ျဖတ္ဖို႔လည္း ေရွ႕ကအအေရးေပၚတားေနတဲ့ လက္ေတြကို မနည္း ေရွာင္တိမ္းေနရတယ္။ ကားေပၚကိုဆြဲတက္လာေနတဲ့လက္ေတြကို ျပဳတ္ထြက္သြား ေအာင္လည္း လႈပ္ယမ္းခါခ်ေနရတယ္။  စိတ္ကကိုယ္နဲ႔တျခားစီလိုလို ပူးတြဲေနဆဲ လိုလိုနဲ႔ ျဖစ္စဥ္ေတြကို သိေနသလိုထင္ရေပမယ့္ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုေတာ့ မပိုင္ေတာ့သလို ျဖစ္ေနတယ္။

ေရွ႕ကိုဆက္သြားေတာ့ လမ္းမႀကီးေတြဟာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ႀကီးပိတ္ေနတယ္။ ျမင္ကြင္းကမရွင္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ဘယ္ဘက္ကို ကပ္ေမာင္းရမလဲဆိုတာ ေဝခြဲမရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အျဖဴနဲ႔အစိမ္းဝတ္ထားတဲ့ အသက္ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေလးေတြ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ လမ္းမေပၚျဖတ္ေျပးေနတယ္။ လမ္းကိုအလ်င္အျမန္ ျဖတ္ကူးေနၾကလို႔လည္း ကားေပၚကကင္မရာစခရင္ေပၚ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မျမင္ရ ဘူး။ ဟိုတစုဒီတစုရပ္ေနတဲ့ လူေတြ လမ္းမေပၚပိတ္ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြ ရိပ္ခနဲ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ေျခလွမ္းေတြက ခပ္စိပ္စိပ္ သြက္သြက္လက္လက္လွမ္းေနၾက တာလည္း ေတြ႔ေနရတယ္။ သူတို႔ဘာလို႔ အေရးတႀကီးျဖစ္ေနရတာလဲ လမ္းေပၚဘာ လို႔ အလ်င္အျမန္ေျပးလႊား ထြက္လာေနၾကတာ လဲဆိုတာ ကားမွန္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ျမင္ေန ပံုရိပ္ထင္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့မသဲကြဲဘူး။ တက္ႂကြလန္းဆန္းတဲ့စိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ေတြကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ေနတာထက္စာရင္ အနာဂတ္ေပ်ာက္သြားမွာကို ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန္႔ေနပံုေတြကိုသာ ျမင္ေနရတယ္။ မ်က္လံုးေတြကို ႀကိဳးစားပြတ္သပ္ၾကည့္ေနေပမယ့္ ဖြင့္ထားတ့ဲမ်က္လုံးမွာ စိတ္ကမတည္ၿငိမ္ေသးပံု ကိုေတာ့ ထင္းခနဲ ခန္႔မွန္းမိေစတယ္။ ေတာက္ပတဲ့ၾကယ္မ်ား ေကာင္းကင္ကေန ေႂကြက်သြားမလား စိုးရိမ္ေနရတယ္။

၆။
ေနေရာင္ျခည္ကိုျမင္ေနရေပမယ့္ လသာညကိုေတြ႔ေနရေပမယ့္ ေမွာင္အတိ က်ေနသလိုမ်ိဳး ရုတ္တရက္ ကားေရွ႕မီးႀကီးႏွစ္လံုးကို ဖြင့္ထားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရွ႕မွာ မီးေတြထိန္လင္းေနတ႔ဲ ညပြဲေစ်းတန္းတခုဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အျပင္က မီးေရာင္စံုေပ်ာ္႐ႊင္စရာမ်ား လက္တကမ္းအကြာ မ်က္စိေရွ႕မွာေရာက္လာတယ္။

စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေတြ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့လူ႔အျဖစ္ၾကား ပြဲေတာ္ေစ်းတန္းမွာ ေပ်ာ္စရာကို ေတြ႔မလား လာၾကတဲ့သူေတြ ပြဲေတာ္မွာက်ပ္ညႇပ္ေနတယ္။ ပြဲေတာ္မွာ ေပ်ာ္စရာ ရမလား ေရာက္လာၾကသူေတြ လမ္းမေပၚ တိုးေဝွ႔ေနေတာ့တယ္။ ပြဲေတာ္ဟာ လာေရာက္ေနသူေတြထက္စာရင္ ေသးငယ္ေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။

ပြဲေစ်းတန္းကစည္ကားတိုးပိတ္ေနေပမယ့္ ေစ်းဆိုင္ေတြ ေပ်ာ္စရာျမင္ကြင္းေတြက မ်ားမ်ားစားစားရွိမေနဘူး။ ပြဲေတာ္ဟာ ေရာက္လာသူေတြနဲ႔ မလိုက္ဖက္သလို ခံစားရတယ္။ ရုပ္ေသးစင္ေပၚက မင္းသမီးအရုပ္ဟာ ကရင္းကရင္းလက္ေညာင္းလာပံု ရတယ္။ ပင္ပန္းေနတဲ့ပံုလည္းေပါက္ေနတယ္။ စင္ေပၚမွာ အခ်ိန္ေစာေသးလို႔ ကခြင့္ မရေသးတဲ့ တျခားအရုပ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနေသးေပမယ့္ ေလာက္ငွေအာင္ ေဖ်ာ္ေျဖႏိုင္ပါ့မလား စိုးရိမ္ေနရတယ္။ ကားေရွ႕ ျမင္ကြင္းေတြကလည္း ပိတ္ကားေပၚ ျပေနသလို တခုၿပီးတခု ဆက္တိုက္ေပၚလာတယ္။ ပြဲေတာ္လာသူမ်ားဟာ ေပ်ာ္စရာကို သာ အတင္းတိုးေဝွ႔ရွာေနၾကတယ္ ေပ်ာ္စရာကိုမေတြ႔ခင္ ထိခိုက္မိတ့ဲသူ လူအုပ္ၾကား ေရာပါသြား ေပ်ာ္စရာကိုရွာမေတြ႔ခင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့သူေတြ ပြဲေတာ္ထဲ ဆူညံေအာ္ ဟစ္ေနၾကတယ္။

စိတ္ကူးနဲ႔ ျမင္ခ်င္တာကေတာ့ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ မိုးေမွ်ာ္တိုက္တာ အျမင့္ ႀကီးေတြနဲ႔ ပ်ားပန္းခတ္မွ် စည္းကမ္းတက်သြားလာေနတဲ့ လူေတြ။ တကယ္ေတြ႔ ၾကဳဆံုေနရတာကေတာ့ ေဖာင္းပြလာတဲ့အိပ္မက္ေတြ ရႈပ္ေထြးတင္းက်ပ္ေနတဲ့ ႀကိဳးေတြနဲ႔ ပီပီသသမရွိေတာ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသံေတြ။ ေမာင္းေနတဲ့ အေရးေပၚ လူနာတင္ယာဥ္ေပၚအရိပ္ေတြမိုးလာသလို စိတ္ကူးကို လက္ေတြ႔ဘယ္လိုမွ အေကာင္ အထည္ေဖာ္လို႔မရေသးတဲ့ တဒဂၤ။ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ အနာဂတ္ကို ကိုယ္စီကိုယ္စီ ရုပ္လံုး မေဖာ္ႏိုင္ေသးတဲ့အခါ ေျပာစကားေတြဟာ ေဖာင္းပြလာတယ္။ အျငင္းအခုန္ေတြဟာ ေနရာအႏွံ႔မွာ ဇာတ္တိုက္ထားသလို ဆက္တိုက္လိုလိုျဖစ္လာတယ္။

ေၾကးနီေရာင္ေလာက္မွ မေတာက္ပႏိုင္ေသးတဲ့ၾကယ္ကို ေ႐ႊေရာင္သုပ္ေနၾကသလို ပါပဲ။ အရွိတရားကို မေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေသးပဲ ေလာဘတႀကီး စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကတယ္။ အနာဂတ္ဆိုတာ လမ္းေပၚမွာ ပ်က္စီးဖ်တ္စီးေနရင္း ေအာက္ကိုဆက္လက္ျပဳတ္က် ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တြင္းဆံုးက်သြားသလိုပါပဲ။ လူဆိုတာ အတၱရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ထမင္းဝိုင္းေလးကိုပစ္လို႔ တျခားသူရဲ႕ဒုကၡေတြကို မ်က္ကြယ္မျပဳ လုပ္ကိုင္ေနၾက တာလည္း ေတြ႔ဖူးတာပဲ။

ကိုယ္က်ဳိးကိုစြန္႔လို႔ အနစ္နာခံတတ္ၾကတဲ့သူေတြဆိုတာ မ်က္စိေရွ႕ မျမင္ဘူး ၾက တာမွမဟုတ္ပဲ။ တသက္မွာတခါသာေသရမွာ အခါခါေသေနသလိုဘဝေတြ မျမင္ခ်င္ ေတာ့တဲ့အခါ ကားကိုေကြ႔ခ်လိုက္တယ္။

မ်က္လံုးကသာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေရွ႕ျမင္ကြင္းကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္လို႔ အာရံုစိုက္ေမာင္းလာခဲ့ေပမယ့္ အေတြးစေတြကိုေတာ့ ရပ္ပစ္လို႔မရ ေခါင္းထဲဝင္ဝင္လာ ေနတယ္။ ေရွ႕က ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူမ်ား အၿမဲအလ်င္လိုေနတတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ၾကားထဲမွာ အႏၲရာယ္ဟာ ဘယ္ေခ်ာင္ကထြက္ေပၚလာလိမ့္မလဲလို႔လည္း စိုးရိမ္ေနမိ ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူးကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွလႊတ္ခ်ပစ္လို႔မရႏိုင္ေသးဘူး။

တခါတုန္းက အခုလိုလူနာတင္ယာဥ္တစီးေပၚ လိုက္ပါစီးဖူးတဲ့အေၾကာင္း စိတ္ထဲ ေပၚလာျပန္တယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္ေပၚ လိုက္ပါစီးနင္း ခဲ့ရတာပဲဆိုေပမယ့္ အခုေလာက္အသဲအသန္ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔လို႔ဆိုတာထက္လည္း ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈသာ ပိုေနခဲ့လိမ့္မယ္ ထင္ပါ တယ္။ ဘာမွမျပည့္စံုတဲ့ ေခတ္ထဲ လူ႔အသက္ကို အျပည့္အဝေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္း လို႔မရတဲ့ အေလအလြင့္ကာလေတြေပါ့။ ကားေမာင္းသူကလည္း စိတ္တည္ၿငိမ္ ေအး ေဆးေနသလိုပဲ လိုက္ပါလာတဲ့ကိုယ့္အဖို႔ကလည္း ျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔ဆိုတာထက္ ႀကံဳ ေတြ႔ခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ဟာ အမွန္တရားမဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔သာ ပိုဆုေတာင္းေနခဲ႔မိ သလားပဲ။ အဲဒီညကစီးလာရတဲ့ အေရးေပၚကားဟာ အခ်က္ျပမီးကိုဖြင့္လို႔ သူ႔ သဘာဝအရသာ အေရးႀကီးေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာ။ အမွန္ေတာ့ တကယ္အေရးေပၚ မဟုတ္ပဲ အျမန္လမ္းေပၚတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သာ သြားေနခဲ့တာကို အခုျပန္အမွတ္ရေနမိပါ ေသးတယ္။

၇။
နယ္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ကေန ေသဆံုးၿပီးသားရုပ္အေလာင္းတခုကို ျပန္သယ္လာခဲ့ရ တယ္ဆိုတာ ယေန႔ေခတ္အေျခအေနနဲ႔ ဘာမွထူးဆန္းအံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူ႔အသက္ဟာ ဖ်တ္ခနဲေႂကြလြင့္သြားတတ္တယ္ဆိုတဲ့ တရား မွာ ကံကိုသာပံုခ် ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ပါပဲ။ လူ႔အသက္ကို ကယ္တင္ဖို႔ ဆိုတာထက္ ယာဥ္တိုက္မႈမွာ ကိုယ့္ကိုအမႈပတ္မစိုးလို႔ ေသဆံုးသြားပံုကို ထိုင္ၾကည့္ ေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါပဲ။  ေသဆံုးၿပီးသား ရုပ္ခႏၵာကိုယ္ဟာ ကိုယ့္အေဖတေယာက္ ရဲ႕ စိတ္ဝိညာဥ္မဲ့ေနတဲ့ ခႏၶာတခုျဖစ္ေနတာကေတာ့ ႀကံဳေနရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ ကား ေပၚလိုက္ပါလာခဲ့ရတဲ့ခံစားခ်က္မွာ ဘာနဲ႔မွမတူႏိုင္ပါဘူး။

ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးဆိုတာကလည္း တသက္သာမွာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မ်ား ႀကံဳခြင့္ရွိ မွာမို႔လဲ။ ကိုယ့္မိဘ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ကိုယ့္မိသားစုဝင္တဦးဦးရဲ႕ ေသဆံုးျခင္း အစကို ကိုယ္တေယာက္တည္း တညလံုးျဖတ္သန္းေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ တိုက္ဆိုင္မွ ႀကံဳဖူးၾကမွာမို႔လဲ။

အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကိုယ္ကသာ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ေနတဲ့ စိတ္မွာ ဆို႔နစ္ေၾကကြဲေနရတာ ကားေမာင္းသူအတြက္ကေတာ့ ႀကံဳေနက်အျဖစ္ အပ်က္မထူးဆန္းတဲ့ေလာကဓံ တရားမွာ ေတြ႕ၿပီးရင္ႀကံဳဆံုလို႔ ေနာက္ဆံုးခြဲရဦးမယ္ဆိုတာထက္ပိုၿပီး ဘာမွထူးဆန္း ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အတြက္ေတာ့ အခုလိုအျဖစ္ အပ်က္မ်ဳိးေတြဟာ အေရးေပၚ ကားေပၚက ရိုးသြားတဲ့ျမင္ကြင္းမွာ အားလံုးဟာအတူတူ ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနမွာ။

ေမာင္းေနတဲ့ကားကိုသာ ဂရုတစိုက္ေမာင္းလို႔ စိတ္ကိုေျဖေလ်ာ့ထားတဲ့ သက္သက္ သာသာပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ သူ႔ဘဝကားေမာင္းသက္တမ္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အတြင္း ကား အမ်ဳိးမ်ဳိးကို အေၾကာင္းအရာအမ်ိဳးမ်ိဳး အလုပ္တာဝန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေမာင္းဖူးခဲ့တဲ့ အေတြ႔ အႀကံဳေတြကိုေတာင္ အပ်င္းေျပေျပာျပေနပါေသးတယ္။

ဟုတ္မွာပါပဲ။ ကားေမာင္းေနသူတဦးအဖို႔ ေဘးနားမွာစကားေျပာေဖာ္ရွိေန ျခင္းဟာ အပ်င္းလည္းေျပေစသလို အာရံုေညာင္းညာကိုက္ခဲမႈကိုပါ သက္သာေစ တယ္ ထင္ပါတယ္။ ကားေမာင္းသူဆိုတာက ကားေမာင္းရင္း စကားေျပာေဖာ္ကို ေတာင့္တေလ့ရွိ ေဘးကသတိေပးမယ့္သူရွိေနတယ္ဆိုတာကလည္း ေမာင္းသူ အတြက္တအားျဖစ္ေစတယ္။ ေျပာေနတဲ့အေၾကာင္းအရာ သူ႔အေတြ႔အႀကံဳေတြက လည္း မ်ားမွမ်ားပါပဲ။

ေတာင္ေပၚလမ္းအေကြ႔အေကာက္မ်ားစြာထဲ အၿမဲတမ္း ခ်ဲလင့္ျဖစ္၊ လူ႔အသက္ကို ရာႏႈန္းျပည့္စိန္ေခၚေနတယ္ဆိုတဲ့လမ္းေတြအေၾကာင္း ေႏြမွာျပင္ထားတဲ့ လမ္းေတြ ဟာ မိုးရာသီေရာက္တာနက္တၿပိဳင္နက္ ပ်က္စီးသြားတတ္တယ္ဆိုတဲ့တရားကို အသက္ပါပါ ေျပာျပေနတယ္။ ေရွ႕ကိုဆက္သြားေနေပမယ့္ ေနာက္မွာၿပိဳပ်က္သြားတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းကမ္းပါးေတြရဲ႕ အႏၲရာယ္အေၾကာင္းကို အပ်င္းေျပေျပာေနရတာ ေလာက္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာရွိပါဦးမလား။

သက္ႏုေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ ေတာင္တန္း ေတြကလည္း အျမင့္ႀကီး လမ္းခရီးက လည္း ေဝးလံေခါင္ဖ်ားလြန္းတဲ့ေနရာေတြမွာ ကားအတြင္းပိုင္းရာသီဥတုနဲ႔ ကားအျပင္ ဘက္ကရာသီဥတု ဘယ္ေတာ့မွ သဟဇာတမျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းအလုပ္မွာ အသက္အႏၲရာယ္ကို အၿမဲစိန္ေခၚေနတယ္ဆိုတဲ့ေဒသက လူေတြ အေၾကာင္းကို ဆို႔နစ္ေနတဲ့ေၾကကြဲမႈမွာ ပါးစပ္ ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။

ေတာင္ေပၚေဒသ တေျမတည္းေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြဆိုေပမယ့္ မ်ိဳးႏြယ္ စုအမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေအာက္မွာ အယူဝါဒအမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲလို႔ တသီးတျခားစီျဖစ္တည္ ေန ထိုင္ေနၾကတယ္။ မ်ိဳးႏြယ္တူတဲ့တိုင္းရင္းသားေတြျဖစ္ေပမယ့္ ဆင္းသက္ေပါက္ဖြား ေနထိုင္ရာေဒသ အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ လူမ်ိဳးစုေတြ ခြဲေန ကြဲေနၾကေသးတယ္။ တ႐ြာတည္းမွာတင္ ဘုရားေက်ာင္းသံုးေလးခုရွိတယ္။  ဘုရားေက်ာင္းေတြဟာ ယံု ၾကည္မႈဘာသာတရားေတြတူေပမယ့္ ေဟာေျပာပံုမတူၾကလို႔ အတူတကြေနထိုင္လို စိတ္မရွိၾကဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း အံ့ၾသစြာ နားေထာင္ေနရျပန္တယ္။

ရာစုႏွစ္ထက္ဝက္မက အစစအရာရာ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးခံထားရတဲ့ အေျခအေနမွာ အခ်င္းခ်င္းေသြးကြဲေစတဲ့တရားဟာ ပိုၿပီး ၾကမ္းတမ္းရက္စက္ခဲ့တာပါပဲ။

၈။
ကားအျပင္ဘက္ကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေသနတ္သံေတြကို တခ်က္တခ်က္ ၾကားေနရတယ္။ ကားဘီးေပါက္သံျဖစ္ေနမလား အာရံုစိုက္နားစြင့္ၾကည့္ေပမယ့္ တစြန္းတစၾကားေနရတဲ့အသံေတြက ေသနတ္သံ ဗုံးသံ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားသံေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲရဲ႕အသံေတြ တက္ဆိုတဲ့အသံနက္ႀကီးေတြ အေျမႇာက္သံေတြ ငိုေႂကြးသံ ေတြ။ ကားမွန္ကို လံုေအာင္တင္ထားတယ္ဆိုေပမယ့္ သီခ်င္းသံကိုျမႇင့္တင္ထားလိုက္ ေပမယ့္ ဆက္ၿပီးဆက္ၿပီးၾကားေနရေသးတာပါပဲ။ ျမင္ကြင္းထဲ ေသဆုံသူရဲ႕ေျမပံုေတြ စစ္ေဘးေရွာင္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြၾကား ယမ္းနံ႔ေတြ မီးခိုးေတြတလိပ္လိပ္ တက္လာ တယ္။ အမိန္႔သံတခ်က္နဲ႔ ႐ြာေလးမီးေလာင္သြားတယ္။ စကားေလးတခြန္းမွာ ဒုကၡ သည္စခန္းေတြ ပိုၿပီးမ်ားလားတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က အခုမွ ပိုၿပီးေအးစက္လာသလိုပဲ။ စစ္ပြဲဆိုတာကို လမ္းႀကံဳလို႔ေတာင္ မျမင္ခ်င္မေတြ႔ခ်င္မဆံုခ်င္ေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ဘယ္ ေတာ့မွ ရုိးသြားမွာမဟုတ္တဲ့ အနိ႒ာရံုေတြပဲ။ စက္ဆုတ္စရာ ျမင္ကြင္းေတြပါပဲ။ သူတို႔ေတြဟာ စစ္တိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနၾကပံုပဲ။ ပစ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဆံမွာ ေဆးရံုတရံုစာ ကုန္သြားတယ္။ ပညာသင္ေက်ာင္းသား အေယာက္တရာ တစ္ႏွစ္စာ တဘဝစာ ေငြေတြပါသြားတယ္။ အယူအဆမတူလို႔ တိုက္ၾကပါတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း တဘဝလံုး အစဥ္အဆက္ရပ္ဖို႔မရွိ တကယ္တမ္းခါးစီးခံရတာက အျပစ္မဲ့တ့ဲ ျပည္သူ ေတြ အနာဂတ္ရဲ႕ကေလးသူငယ္ ေတြခိုကိုးရာမဲ့ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးတဲ့ေဒသေတြ၊ အသိုက္ ေျပာင္းေနေနရတဲ့စာကေလးေတြလို အသိုက္ေဆာက္ခြင့္မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

မီးခိုးလံုးေတြ ကားေရွ႕မွန္မွာ လံုးခနဲထိုး တက္လာတယ္။ နယ္ျခားမ်ဥ္းေပၚမွာ ေတာင္ ကုန္းတခုနဲ႔တခုၾကားမွာ တဖက္န႔ဲတဖက္ အျပန္အလွန္ထိုးစစ္ဆင္ၾကေပမယ့္ ေရဒီယို က အပစ္အခတ္ရပ္ဆဲေရးအေၾကာင္း လာေနတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာေနေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ စစ္ပြဲေတြ မရပ္ေသးဘူး ျဖစ္ေန ေသးတယ္။ ႏွစ္ဘက္တိုင္းရင္းသားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေသမတတ္ ဆာေလာင္ေန ၾကတယ္။ ေသေနတဲ့မ်က္ဝန္းထဲ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ ရသေလာက္ေတာ့ ျမင္ခ်င္ေနၾက ရမယ္။ တြန္႔လိမ္ေကြ႔ေကာက္လြန္းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းမမ်ား။ စပါးႏွံေတြလုယူသြားတဲ့ ခ်ဳိးငွက္ေတြ ခပ္ေဝးေဝးကို ပ်ံသန္း သြားၾကတယ္။

မီးေရာင္စံုထြန္းထားတဲ့ ဟိုတယ္ဧည့္ခန္းမႀကီးထဲမွာေတာ့ ညစာစားပြဲကို ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ က်င္းပေနတယ္။ ရယ္သံေတြပ်ံ့ႏွံ႔လို႔ အရွိန္မကုန္ေသးတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ညစာစားပြဲအထိ ဆက္လက္သယ္ေဆာင္လာတယ္လို႔လည္း ထင္ရတာပါပဲ။ ျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အထိလည္း မျမင္ရေတာ့တဲ့အထိလည္း ေပ်ာ္ စရာမ်ားက်န္ေနေသးသလို ညစာစားပြဲဟာ အခ်ိန္မေစ့ေသးသလို ပိုမိုဆူညံလာ တယ္။ ခန္းမေရွ႕မွာေတာ့ ကပြဲဟာ ပိုမိုျမန္ဆန္သြက္လက္ေနတယ္။

ေအာ္ဟစ္သံေတြ က်ယ္ေလာင္လာတယ္။ ဖန္ခြက္ထိခတ္သံေတြျမန္လာတယ္။ ကားေပၚကေန အသံေတြသာၾကားေနရတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္က ခန္းမထဲကို ကားေပၚက တိုးလွ်ိဳေပါက္ျမင္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အေနအထားမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခန္းမဆီက အသံေတြထြက္ေပၚေနတာကပဲ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနသလို စိတ္ကို ပိုၿပီးမြန္းက်ပ္လာေစေတာ့တယ္။ မီးေရာင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္ မီးစာဟာ ဘယ္ေတာ့မွဆီကုန္ခမ္းသြားမယ္ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ပါဘူး။



၉။
အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္ဟာ မိုး႐ြာထဲ ဆက္ၿပီးသြားေနရဆဲ။ ႐ြာေနတဲ့မိုးကလည္း လမ္းမေပၚ သဲႀကီးမဲႀကီး ႐ြာခ်ေနတုန္းပါပဲ။ ကားေရွ႕မွန္ထဲ အားစိုက္ၾကည့္ၿပီးေမာင္းႏွင္လာတဲစိတ္ဟာ ေရွ႕ကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သမားရိုးက် ျမင္ကြင္းေတြလို႔ ထင္လာရတဲ့အထိ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ ေကာင္းလာတယ္။

ေညာင္းညာလာတဲ့ အျမင္အာရံုကိုလႊဲပစ္ဖို႔ ေလာကဓံကခြင့္မျပဳေသး အေရးေပၚ သြားစရာေနရာတေနရာ ဦးတည္ထားတဲ့စိတ္ကရွိေသးတဲ့အခါ ကားေရွ႕မွာ ဘယ္ ေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥျဖစ္ေနပါေစ မ်က္စိကိုလႊဲမိေတာ့တာပဲ။ အာရံုကိုမၫြတ္မိေအာင္ စိတ္ကိုတင္းထားမိတာပါပဲ။

အရိယာသူေတာ္စင္မဟုတ္လို႔လည္း ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕က ဒုကၡတရားကို ဥေပကၡာျပဳ လိုက္ႏိုင္ေနတယ္လို႔သာ ထင္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေလာကထဲ ေျပာျပစရာ အျခား အျခားေသာ အေရးေပၚအေျခအေနမ်ားဟာ မ်ားျပားလြန္းလို႔ ဘယ္အရာကိုမွ အေရး တႀကီးလို႔ မထင္ေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေရးေပၚ လူနာတင္ကားေမာင္းသူ ဟာ ခုနကျဖတ္ကူးလာတဲ့ မီးပြိဳင့္ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။

မီးပြိဳင့္ဟာ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ယာဥ္လမ္းေၾကာႏွစ္ဘက္လံုး မီးနီျပထားခဲ့တယ္။ ဘယ္ညာအသြားအျပန္ ဘယ္လမ္းကမွ ထြက္လာလို႔မရေအာင္ ပိတ္ထား လိုက္သလို တာဝန္က်ရဲအရာရွိဟာ လက္ကဝီစီကိုကိုင္ၿပီး မီးပြိဳင့္အလယ္တည့္တည့္ မွာ ရပ္ေနတယ္။ ဘယ္ကားမွ မီးပြိဳင့္ကလြတ္ထြက္မသားေအာင္ လက္ကိုကာထားတ ယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆူညံစြာအခ်က္ျပေမာင္းလာတဲ့ အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္ကိုေတာ့ ခြင့္ျပဳ ထားတဲ့ပံုပဲ။ မီးပြိဳင့္မွာ ပိတ္ေန တဲ့ကားတန္းႀကီးကိုေက်ာ္လို႔ လူနာတင္ယာဥ္ဟာ မီးပြိဳင့္ေရွ႕ကို ဆက္ၿပီး ေမာင္းလာခ့ဲတယ္။

အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္ဟာ မီးပြိဳင့္အလယ္တည့္တည့္ရပ္တန္႔သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ လမ္းျဖတ္ကူးရင္းလဲက်သြားသူဟာ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ယာဥ္ေမာင္းသူဟာ သူ႔အသက္ကို ကိုယ္တိုင္ ဘယ္လိုမွ မကယ္လိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါ ဘူး။     ။

ႏိုလိႈင္း
၂၀၁၇ ဇူလိုင္ ၂