ေအာင္လြန္းၿမိဳင္ ● ကဗ်ာဆရာ့အေဖ ပန္းပဲဆရာႀကီး
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၈၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၈၊ ၂၀၁၇
(၁)
ေအာက္လင္းဓာတ္မီးအိမ္ရဲ႕ အလင္းေရာင္က ပန္းပဲဖိုတဲအတြင္း ေလေပါင္အျပည့္နဲ႔ျဖာက်လို႔၊ တ႐ုတ္ဖိုလို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ္တိုင္ စပ္လုပ္ထားတဲ့ ေျခာက္ေပခန္႔အရွည္ ဆယ့္ငါးလက္မ ပ်ဥ္ခ်ပ္အထူကို ေလးေထာင့္စပ္စပ္႐ုိက္ၿပီး ထိပ္ႏွစ္ဖက္ပိတ္၊ အလယ္ က အေပါက္ေဖာက္ၿပီး အထဲမွာ ၾကက္ေတာင္ေမႊး ေလးေထာင့္ဝါရွာမွာ သံုးမတ္သံလံုးနဲ႔တြဲၿပီး တဖက္က သစ္သားလက္ကိုင္ တြဲတပ္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ထိုးရတဲ့ ဖိုေဘးမွာ မီးေသြးဖို၊ အဲဒီ မီးေသြးဖိုထဲမွာ ထည့္ဖုတ္ ထားတဲ့သံေခ်ာင္းတံုးႀကီးေပၚက မီးေသြးေတြဟာ မီး႐ွဴးမီးပန္းေပါက္သလို တေဖာက္ေဖာက္နဲ႔ ရဲခနဲ ရဲခနဲ။
အေဖက သံျပားေဂၚနဲ႔ မီးေသြးမီးဖိုကို ျဖဲၾကည့္လိုက္၊ မီးေသြးထည့္လိုက္၊ သံတံုးကို လွည့္ေပးလိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ လိုက္၊ ခဏေနေတာ့ ပန္းပဲဖိုရဲ႕ေဘး ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ အနားယူေနတဲ့ အမ်ဳိးသားႀကီးသံုးေယာက္ကို ''ရၿပီေဟ့ လာၾက'' ဆိုၿပီး အေဖရဲ႕ေခၚသံအဆံုးမွာ အမ်ဳိးသားႀကီးသံုးေယာက္က ဟသၤာေပတံုးေဘးမွာ အသင့္ထားတဲ့ ဆယ္ေပါင္တူ သံုးလံုးကို တေယာက္တလံုးေကာက္ကိုင္ၿပီး ရန္သူကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ရင္ဆိုင္ၾကမယ့္ လက္မရြံ႕တပ္သားေတြလို။ အေဖက မီးေသြး မီးဖိုထဲက သံေခ်ာင္းတံုးႀကီးကို တဖက္အဖ်ားကေန ဂုန္နီအိတ္အစေတြနဲ႔ ပတ္ကိုင္ကာ ဟသၤာေပေပၚ မေရြ႕တင္ လိုက္ေတာ့ အလွ်ံရဲရဲနီေနတဲ့သံတံုးႀကီးကို လက္မရြံ႕ တပ္သားသံုးဦးက တေယာက္ခ်င္းစီ စည္းခ်က္ညီညီ ထု႐ုိက္ၾကေတာ့သည္။ အေဖက သံေခ်ာင္းတံုးႀကီးကို လိုသလိုလွည့္ေပးလိုက္ ေရွ႕ထိုးေပး ေနာက္ဆြဲေပး၊ တူထုႏွက္သံက ေျမျပင္ထိေအာင္တုန္ခါၿပီး ဒိန္း ဒိန္း ဒိန္း နဲ႔ သံေခ်ာင္းတံုးႀကီး မီးညိဳသြားေတာ့ မီးေသြးမီးဖိုထဲ ျပန္ထည့္ ဖိုဆြ မီးေသြးထည့္၊ လက္မရြံ႕တပ္သားသံုးဦးလည္း ေခ်ြးတလံုးလံုးနဲ႔ ပုဆိုးနဲ႔ ေခြၽးသုတ္သူ သုတ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္သူ ေသာက္၊ ပန္းပဲဖိုေလး တဲအေပၚ အံု႔မိုးထားတဲ့ ေညာင္ ပင္ႀကီးက အေမွာင္ထဲမွာမအိပ္ေသး ေညာင္ရြက္အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားလို႔၊ အေဖနဲ႔အတူ သူ႔တပည့္ လက္မရြံ႕တပ္သား သံုးဦးလည္း ဖိုထိုးလိုက္၊ မီးေသြးထည့္လိုက္၊ ထုလိုက္ ႐ုိက္လိုက္နဲ႔ ညဥ့္နက္ေတာ့ မီးေသြးမီးေတြ ေရျဖန္း အနားယူၾကေတာ့ သည္။
(၂)
အဘိုးအေဖ
ပန္းပဲဖိုေလးနဲ႔
အစပ်ဳိးခဲ႔ၾက
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေခတ္
ဓားေကာင္းမ်ားကို
ဆက္လက္ထုလုပ္လ်က္
အေမြ ... ။
အထက္ပါကဗ်ာေလးက အေဖဆံုးၿပီးမွ ေရးဖြဲ႔ျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေလးျဖစ္သည္။ ဒီကဗ်ာေလး ေရးဖြဲ႔စဥ္က အေဖ့ကို တေလွ်ာက္လံုး သတိရေနေတာ့သည္။ အေဖ့ပံုရိပ္ေတြက အျမင္အာ႐ုံမွာ ေဝဝါးမသြား၊ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားပံုရိပ္မွာ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ပီပီ ျမည္ေနသည္။
အေဖေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားတခြန္းကို အ႐ုိးထဲစြဲေနေအာင္ မွတ္သားခဲ့ရသည္။ ''လုပ္ငန္းဆိုတဲ့အတိုင္း ငမ္းမွရတယ္ကြ'' တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ အေဖဦးေဆာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းပဲဖိုအလုပ္ကို အေဖအာသာေျပလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဘိုးလက္ထက္ ကတည္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္၊ မ်ဳိး႐ုိးစဥ္ဆက္အလုပ္၊ မိသားစုဘဝေလး အဆင္ေျပေျပ ဝမ္းစိုစိုနဲ႔သူမ်ားထက္ ဘဝေနနည္း မသာေတာင္ တန္းတူျဖစ္ဖို႔ အေဖဟာ ေန႔ေရာညပါ အလုပ္ကို ငမ္းခဲ့ပါသည္။ အေဖ့ႏွလံုးသား ေခြၽးစို႔မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဝမ္းစိုခဲ့ ရတာပါလားဆိုၿပီး ေတြးမိေတာ့ ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲ ျဖစ္ရပါသည္။
ပန္းပဲဖိုရဲ႕အဓိကလုပ္ငန္းက ဓား၊ ပုဆိန္၊ ေပါက္ခြၽန္း၊ ေပါက္ျပားေဆးသ၊ အသစ္႐ုိက္တဲ့ လုပ္ငန္းသက္သက္မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင္းလွည္းျပဳျပင္ေရးက အဓိကလုပ္ငန္းပါ။ ျမင္းလွည္းတစီးမွာ ပါဝင္တဲ့သံထည္ပစၥည္း၊ ဥပမာ ေလး၊ ဝင္႐ုိးအစ တစီးလံုး မွာပါဝင္တဲ့ သံထည္ပစၥည္းေတြကို ပန္းပဲဖိုကေန အကုန္ထုတ္လုပ္ရပါတယ္။
ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူလားေျမာက္ခဲ႔ရတာပါ။ အေဖက အလြန္အလုပ္လုပ္သူပါ။ မနက္ အိပ္ရာကေန မ်က္စိနွစ္လံုး ဖြင့္တာနဲ႔ အလုပ္ထဲကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ အဲသလိုလုပ္ငန္းကို ငမ္းလို႔လည္း ရဲစခန္းနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းကို ေရာက္ခဲ့ပါေသးသည္။ ပန္းပဲဖိုရဲ႕ အဓိကကုန္ၾကမ္းက သံျပားေပါက္အခ်ပ္၊ ကားႀကီးေလးသံ၊ ရထားသံလမ္းပိုင္းေတြပါ။ ဘယ္ေနရာမွာရွိ တယ္ၾကား တာနဲ႔ သြားဝယ္ပါတယ္။ လာေရာင္းရင္လည္း ဝယ္ပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း ခိုးရာပါပစၥည္းနဲ႔ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းေတြ ...။ ထမင္းစားေနတုန္း အလုပ္လာအပ္ရင္ စားေနရင္းက ဝုန္းခနဲထ လက္မေဆးဘဲ အလုပ္လက္ခံခဲ့ပါေသးသည္။
အဲဒီတုန္းက မိသားစုေတြ စံုစံုညီညီပါပဲ၊ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ အကိုႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္ ညီမေလးတ ေယာက္၊ ေပါင္းေျခာက္ေယာက္၊ နိစၥဓူဝ တူသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနတဲ့မိသားစုဘဝေလး၊ ေနာက္ေတာ့ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးက အိမ္ ေထာင္က်၊ တအိုးတအိမ္ ခြဲသြား၊ အဲဒီတုန္းက အေဖ လက္ေမာင္းတဖက္ျပဳတ္သလို ခံစားရမွာပဲ၊ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္အထက္ အကိုအိမ္ေထာင္က်ၿပီး အိမ္အလုပ္ကိုပဲ အတူတြဲလုပ္ၾကပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အထက္က အကိုကို အား အကိုးရဆံုးပါ။ သူကလည္း အေဖ့အေမြကိုရထားသူပီပီ အလုပ္အေတာ္လုပ္သူပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ပန္းပဲဖိုတဲနဲ႔အိမ္ဟာ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ အစပိုင္းမွာ က်ဴးေက်ာ္ေျမျဖစ္တဲ့အတြက္ ၿမိဳ႕သစ္ကို အပို႔ခံရတဲ့အထဲမွာ ပါသြားခဲ႔ပါေတာ့သည္။ တေနရာကေန တေနရာေျပာင္းေရြ႕ရင္း အေဖ အေတာ္ကေလးေခါင္းခဲေနခဲ့မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ၿမိဳ႕သစ္ကို မေျပာင္းေရြ႕ဘဲ အေဖ့ရဲ႕မိတ္ေဆြတဦးရဲ႕ျခံထဲမွာ တဲထိုးၿပီးေတာ့ အလုပ္ကို လုပ္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ အဲဒီတုန္းက လည္း အေဖ့ထံမွ အားငယ္စိတ္ဓာတ္က်စရာအသံမ်ဳိး လံုးဝမၾကားခဲ့ဖူးပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း ...။
အေဖ့ေခြၽးဟာ
မီးက်ည္ခဲကထြက္တဲ့
ေခ်ာ္ရည္ေခ်ာ္တံုးေတြ
ျဖစ္သြားတယ္။
ေပေပၚတင္ထုတဲ့အခါ
သံပူျပာမႈန္ေတြ
အေဖ့ေျခဖမိုးနဲ႔
လက္ဖ်ံေပၚက
အေရျပားေတြ
ေညာ္နံ႔ထြက္ခဲ့။
မိသားစု
ေျခာက္ေယာက္ရဲ႕
နွာေခါင္းေပါက္ေတြလို
အေဖ့ဖိုကေလးက
ဝင္ေလထြက္ေလ
႐ွဴလိုက္ ႐ႈိက္လိုက္္
မီးေသြးခဲေတြရဲလို႔ ....
တူသံေတြလည္း
ညံလို႔ ....
ထမင္းဝိုင္းေလးက
ေအးစက္ေတာင့္ခဲလို႔။
ခုေတာ့ ....
မီးပြားျပာမႈန္ေတြက
အေဖ့ေခါင္းေပၚမွာ
သပ္ခ်လို႔မရေအာင္
ေဖြးလို႔
အေဖ့သြားေတြကလည္း
တူအ႐ုိးေခ်ာင္သလို
လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔
ဟသၤာေပ ခမ်ာ
ဒဏ္ရာေတြ ပရပြ
ေကာ့ခြက္လန္
ႏွစ္ျခမ္းခြဲ
အက္ေၾကာင္းနဲ႔
ဖိုကေလးကေရာ
ဘာထူးေသးလဲ
အဘြားအိုတေယာက္
မီးမႈတ္သေလာက္သာ
တခါတခါ
အသက္႐ွဴ
က်ပ္က်ပ္ေနတာ။
(၃)
အေဖက အသက္ ခုနွစ္ဆယ္ေက်ာ္တဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ရတုန္း၊ ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္မွာ စိတ္ပါမွ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးသူ၊ တခါက အေဖနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ျမင္းလွည္းအတြက္ လိုအပ္တဲ့သစ္သားတုံးကိုလႊနဲ႔ တိုက္ျဖတ္ခြဲ စိတ္ေနခ်ိန္၊ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာ ေအာင္ဘညိဳတေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ထံ အလည္ေရာက္ရွိေနပါတယ္။
အေဖနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ျမင္ကြင္း အခင္းအက်င္းကို သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာက ''ေျမးအဘိုး'' ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါေသးတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အထက္က အကိုနဲ႔အေဖ အမ်ားဆံုးအလုပ္လုပ္ခဲ႔ရတာပါ။ သားေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က အငယ္ဆံုးမို႔ အလိုလိုက္ ငဲ့ညႇာတာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စာေတြ ကဗ်ာေတြေရးတာကို အျပစ္မေျပာတဲ့အျပင္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေနၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အေဖ့မိတ္ေဆြေတြကို စကားစပ္မိရင္ ဂုဏ္ယူေျပာဆိုေလ့ ရွိပါသည္။
အေဖက မ်က္စိပြင့္နားပြင့္သူလည္းျဖစ္၊ ေဒါသလည္း အလြန္ႀကီးတတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆို ထိုင္အလုပ္လုပ္ ေနရာကေန လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းတခုခု အယူခိုင္းလို႔ ၾကာေနရင္ ထိုင္ေနရာကေန အံႀကိတ္ၿပီး နီးစပ္ရာနဲ႔ ေကာက္ေပါက္တတ္ပါ ေသးသည္။
၂၀၀၀ ျပည့္နွစ္ရဲ႕ဒီဘက္အပိုင္းေတြမွာ အေဖဟာ အသက္အရြယ္အရေရာ ႐ုပ္ပိုင္းအရပါ က်ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။ စိတ္ ေဆာင္ေနတာကလြဲလို႔ ပန္းပဲဆရာႀကီးတေယာက္ရဲ႕ အားမာန္ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားကုန္ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္ကညီမ အိမ္ ေထာင္က်တဲ့ႏွစ္မွာ အေဖ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ျပင္ပေဆးခန္းမွာ တက္ေရာက္ကုသရပါေသးတယ္။ အစာ ကို ႏွာေခါင္းကေန ပိုက္နဲ႔သြင္းေပး၊ လက္မွာလည္း အားေဆးပုလင္းခ်ိတ္၊ သတိရတခ်က္ မရတခ်က္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘဝေတြကို လင္းလက္ေတာက္ပေအာင္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဝမ္းေတြကိုစိုခဲ့ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကာယလုပ္သားႀကီး အေဖ့ ကို ဇရာနဲ႔ ေရာဂါက တိုက္ခိုက္ေနပါျၿပီ။ ေဆးခန္းမွာ ဆယ့္တစ္ရက္ၾကာ ေဆးကုသၿပီးေတာ့ ေနျပန္ေကာင္းလာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဝမ္းသာရပါတယ္။
ေဆးခန္းက ဆင္းလာၿပီး အေဖက်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ျပန္ထူေထာင္လာခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ညီမရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္က မံုရြာကပါ။ ေသ်ွာင္ေနာက္ဆံထံုးပါဆိုသလိုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ ညီမက အေဖ့ကို မံုရြာေခၚသြားပါမည္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ညီမေလးတို႔ လင္မယားက အေဖ့ကို ေခၚသြားပါ တယ္။ အေဖလည္း ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔လိုက္သြားပါေလရဲ႕။
(၄)
အေဖ့ကို မံုရြာေခၚသြားၿပီး မၾကာခင္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ေယာက္ဖက ကြၽန္ေတာ့္ကိုပါ မံုရြာလိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚပါတယ္။ မံုရြာမွာပဲ အလုပ္လုပ္ၾကမယ္ အေဖလည္း ေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မံုရြာလိုက္သြားျဖစ္သြားတယ္။
အေဖက မံုရြာမွာ နည္းနည္း အေနၾကာလာတာနဲ႔အမ်ွ၊ ေတာင္ငူမွာ က်န္ခဲ့တဲ့သူ့သားေတြ သူ႔ေျမးေတြကို လြမ္းပံုရပါတယ္။ ေတာင္ငူျပန္ပို႔ေပးဖို႔ ကေလးတေယာက္လို ပူဆာေန ပါေတာ့တယ္။ တခါတခါ မ်က္ရည္ေလး တစမ္းစမ္းနဲ႔။ ထိုအခါ အဆူအေငါက္ ျပန္ၿပီး လုပ္ရတဲ့သူေတြက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးတို႔ ျဖစ္ေနရပါျပီ။ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရတဲ့အဆံုး အေဖ့ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာၿပီး ေတာင္ငူကို ျပန္ပို႔ေပးခဲ႔ပါတယ္။ အစ္ကို႔ မိသားစုနဲ႔ ေနေစခဲ့ ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က မံုရြာျပန္ရင္း လမ္းတေလ်ွာက္မွာ အေဖ့အေၾကာင္းေတြ ေတြးလို႔. . .ျခံတျခံထဲမွာ မိသားစုတေတြ တူထုသံေတြနဲ႔ ေဟးညံေနတဲ့ဘဝေလးကို အေဖ ေတာင့္တေကာင္း ေတာင့္တေနမိေပလိမ့္မယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း အဲသလို ေနလိုလွပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘဝေတြက ေတာ္ရာမွာ ေနရမယ့္ဘဝေတြမဟုတ္လား။ အေမကေတာ့ ဆံုးသြားတာ ၾကာခဲ႔ျပီ။ အေမဆံုးခဲ႔တုန္းကလည္း အေဖဟာ ပူေဆြးမႈေတြနဲ့ ၾကံဳခ့ဲရပါေသး တယ္။
အခုေတာ့လည္း ပန္းပဲဆရာႀကီး အေဖ့ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားေပးရမယ့္ တာဝန္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္နွမေတြပဲ မဟုတ္လား။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့အရႈပ္ထုတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္၊ ေတာင္ငူမွာ ထားခဲ့မိတဲ့ သံေယာဇဥ္ ေလးက ႀကိမ္စၾကာနဲ႔ ႐ုိက္ေခၚေနသလို မံုရြာနဲ႔ေတာင္ငူ ဥဒဟို ေျပးလို႔။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္ငူ တေခါက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖရယ္ေလ မံုရြာကို ျပန္လိုက္ခ်င္ပါသတဲ့။ ကဲ. . . ကြၽန္ေတာ္ပဲ လက္မွတ္ဝယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ပဲ မံုရြာကို ျပန္ေခၚခဲ့ရျပန္ေပါ့. . ။
(၅)
မံုရြာေရာက္ေတာ့ ေတာင္ငူ၊ ေတာင္ငူေရာက္ေတာ့ မံုရြာ၊ အေခါက္ေပါင္းမနည္းေတာ့၊ အေဖ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားေပးပါတယ္။ မံုရြာမွာ အေနျမဲေစေအာင္လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လည္း ထားပါတယ္။''အေဖ လမ္းေလ်ွာက္ပါလား၊ လမ္းေလ်ွာက္မွ က်န္းမာေရး ေကာင္းမွာ'' လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကေျပာရင္ ''မေလ်ွာက္နိုင္ဘူး လူေလးရဲ႕ ၾကာၾကာေလ်ွာက္ရင္ အေဖ့ဒူးေခါင္းေတြ က မခိုင္ေတာ့ဘူးကြ'' လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
အေဖ့သမက္ ကြၽန္ေတာ့္ေယာက္ဖကလည္း ''အေဖ ဘုန္းႀကီးဝတ္မလား'' ဆိုၿပီး မၾကာမၾကာ ေနာက္တတ္ပါေသးတယ္။
အေဖ ေတာင္ငူကို ျပန္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ညီမကလည္း သမီးေလး တေယာက္ ေမြးထားေတာ့ အေဖ့အတြက္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလးနဲ႔ ခ်ည္ေနွာင္ထားသလိုပါပဲ။ အေဖ မံုရြာမွာေနရတဲ့ ရက္ေတြက အေဖ့မွာ အေဖာ္ဆိုလို႔ ညီမကေမြးတဲ့ ေျမးမေလးရယ္၊ ေရဒီယိုတလံုးရယ္၊ ပုတီးတကံုးရယ္ပဲ ရွိတာပါ။
က်န္းမာေရးကလည္း တစ္ပတ္ကို နွစ္ၾကိမ္ေလာက္ ေဆးခန္းသြားျပေနရပါျပီ။ ဘာေရာဂါရယ္လို႔မည္မည္ရရ မရွိပါဘူး။ ေရခ်ဳိးေလးမွားလိုက္တာနဲ႔ ျဖစ္ေနပါျပီ။ အတိမ္းေစာင္းမခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ၁၂-၁-၂၀၀၆ ရက္ေန႔ ညေနက အေဖ့ကို ေဆးခန္းကို ပို႔ပါတယ္။ ေဆးခန္းကျပန္ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ ညစာ စားပါေသးတယ္။ ညအိပ္တဲ့အခါ ဆယ္ေပ၊ ခုနွစ္ေပေလာက္ရွိတဲ့ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚမွာ အေဖနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ျခင္ေထာင္တလံုးစီနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး အိပ္ပါတယ္။
ည ၁ နာရီေလာက္မွာ ''လူေလးေရ . . . သမီးေရ. . .ထပါဦး အေဖ ေမာလို႔ပါဆိုၿပီး ျခင္ေထာင္ ထဲကေန ေခၚပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သားလို႔မေခၚပါဘူး။ လူေလးလို႔ပဲ ေခၚပါတယ္၊ အေဖ့ကို ျခင္ေထာင္ထဲကေန အသာတြဲၿပီး ေအာက္မွာ ဝါးပက္လက္ ကုလားထိုင္နဲ႔ ထိုင္ခိုင္းပါ တယ္။ မီးေမႊးေပး၊ ႏွိပ္နယ္ေပးရင္း ''ထိုင္ရတာ အသက္ရွဴမဝဘူး ျခင္ေထာင္ထဲ ျပန္သြားမယ္ ဆိုလို႔ ျခင္ေထာင္ထဲကို ေဖးမပို႔ေပးၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ျပန္အိပ္ၾကပါတယ္။ မနက္ခင္း အိပ္ရာကနိုးေတာ့ အေဖသက္သာရဲ႕လားလို႔ ျခင္ေထာင္ထဲဝင္ၿပီး အေဖလို႔ ေခၚ ၾကည့္ပါတယ္၊ ရင္ထဲမွာ ထိတ္လန္႔သြားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ 'အေဖ' လို႔ သံုးခြန္းေလာက္ေခၚ ၾကည့္ပါေသးတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ပခံုးကိုလႈပ္ၿပီး ႏိႈးၾကည့္ပါေသးတယ္။ အေဖ မနိုးေတာ့ပါဘူး၊ အေရွ႕ဘက္မ်က္နွာမူၿပီး ေဘးတိုက္အေနအထားနဲ႔ ဒူးေခါင္းေကြးလ်က္ ျခံဳေစာင္က ေျခရင္းမွာပံုလို႔။ အေပၚနဲ႔ေအာက္ အံကပ္သြားတစံုက ေခါင္းအံုးေဘးမွာ ထြက္က်လို႔။ ကြၽန္ေတာ့္ညီမေလးလည္း အေဖ့ကို လႈပ္လႈပ္ၿပီး ငိုပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလည္း မီးေသြးဖိုထဲက အလ်ံရဲရဲ သံေခ်ာင္းတံုးႀကီး။ ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ဆို႔နင့္စြာနွင့္ အေဖ့ကိုပဲ သနားေနမိပါေတာ့သည္။
အေဖရဲ႕ က်န္ခဲ့တဲ့သားေတြ ေျမးေတြကို အေဖ ေတြ႔မသြားရတာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ''လူေလးေရ'' လို႔ ေခၚပါဦးလား၊ အခုေတာ့မေခၚနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တေန႔ ညေနပိုင္းမွာ အေဖ့ကို ဆားက်င္းသုသာန္မွာထားရစ္ခဲ့ၿပီး၊ မၾကာခင္ အေဖ့ အတြက္ တလျပည့္ဆြမ္းသြတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္လည္း မံုရြာကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါေတာ့သည္။
(၆)
၂၀၀၈ ခုနွစ္ သၾကၤန္မတိုင္ခင္ရက္ေတြမွာ အစ္ကို႔မိသားစုအားလံုး မႏၲေလး၊ မံုရြာ၊ အေလာင္းေတာ္ကႆဖဘုရားဖူး သြား ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပါ လိုက္သြားျဖစ္သည္။ မံုရြာေရာက္ေတာ့ ပထမဦးဆံုး သတိရမိတာက အေဖ့ကိုပါ။
အေဖေနခဲ့တဲ့ေနရာေလး၊ အေဖ့အေငြ႔အသက္ေတြက လြမ္းဆြတ္နာက်င္စရာပံုရိပ္ေတြပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ညီမရဲ႕ အိမ္တေန ရာက ပလတ္စတစ္ဗီ႐ုိအေပၚမွာတင္ထားတဲ့ HITACHI စာတန္းပါ ခရီးေဆာင္အိတ္တလံုး၊ အေဖ့ရဲ႕ ခရီးေဆာင္အိတ္ကေလး၊ ဒီအိတ္ကေလးထဲမွာ ပုဆိုးေလး နွစ္ကြင္း သံုးကြင္းနဲ႔ အက်ႌေလးသံုးထည္ ေလးထည္နဲ႔ ပုတီးတကံုးနဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါေလး တထည္ ထည့္ၿပီး ေတာင္ငူနဲ႔ မံုရြာ လြန္းထိုးခဲ႔ပံုေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေယာင္မိပါေတာ့သည္။
အိတ္ကေလးကို ဆြတ္က်င္စြာလွမ္းယူၿပီး ဖုန္ေတြခါထုတ္လိုက္သည္။ ဇစ္ေတြျပဳတ္ေနၿပီး အိတ္အတြင္းမွာ အေဖ့ရဲ႕မွတ္ပံု တင္ကတ္ျပား၊ ပုတီးတကံုးနဲ႔ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ဂ်ဴတ္ဘူးတဘူး။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္သြားသည္။
မံုရြာေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ အစ္ကို႔မိသားစုနဲ႔အတူ အေဖ့ေျမပံုကို သြားကန္ေတာ့ဖို႔ ကားတစီးငွားၾကသည္။
မံုရြာ ဆားက်င္း သုသာန္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ေျမပံုကို ရွာမရေတာ့။ ဟိုနားမွာလိုလို၊ ဒီနားမွာလိုလို၊ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ႏွစ္နွစ္ ေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီပဲ၊ ေျမပံုေတြကလည္း ထပ္လို႔တိုးလို႔၊ ေျမပံုကိုရွာလို႔မရခဲ႔ပါဘူး။ ပိုလို႔ေတာင္မွ ေၾကကြဲမိရပါေသးသည္။ စိတ္မွန္းနဲ႔ပဲ သားေတြ သမီးေတြေျမးေတြက လက္အုပ္ခ်ီၿပီးကန္ေတာ့ၾကရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကဗ်ာဆရာ ခရမ္းျပာျမင္း ႐ုိင္းႀကီးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕အေဖ စစ္သားေဟာင္းႀကီး မ်က္ကြယ္ျပဳသြားရင္ ျမႇဳပ္နွံထားမယ့္ေနရာမွာ မွတ္တိုင္စိုက္ၿပီး ဒီလိုထိုး ထားခ်င္ပါသတဲ့ ... ။
''ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕အေဖ စစ္သားေဟာင္းႀကီး လဲေလ် ာင္းေနသည္'' ....
ကြၽန္ေတာ္ကေရာ အေဖ့ေျမပံုထိပ္မွာ ''ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕အေဖ ပန္းပဲဆရာႀကီး အိပ္စက္အနားယူေနသည္'' လို႔ ကမၸည္းမွတ္တိုင္ေလး စိုက္ထူခဲ့ဖို႔ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ရတာပါလိမ့္။ အဲဒီတုန္းက ေသာကနဲ႔ က်ပ္ထုပ္ထိုးထားတဲ့ညေနရီမွာမဟုတ္လား။
အခ်ိန္နဲ႔အမွ်
ငါ့ကို လြယ္ပိုးထားတဲ့
'ကဗ်ာ' က
ေသလိုက္ ရွင္လိုက္
ခု
ဖြဲမီးထဲတေငြ႔ေငြ႔
တိတ္ဆိတ္ဆူေလာင္
ေခ်ာ္ရည္လိုစီးၿပီး
အသံမထြက္ဘူး
ေတြးစရာ ေခါင္းတလံုး
ေဆြးစရာ ခႏၶာတစံု
အေဖေပးခဲ့တာေလ
အံကပ္သြားတစံု
အိပ္ယာေဘး ထြက္က်လို႔
ေအးစက္အသက္မဲ့
ဇန္နဝါရီ
အေဖ ...
ခု ဘယ္ရင္ခြင္မွာ နွင္းလို
ခုဘယ္ခရီးမွာ
လြမ္းဆြတ္ၿပီး
ခု ဘယ္ေလာကေပၚ
ေကြးညႊတ္ရမွာလဲ
အဲဒီမနက္က
သဇင္ပန္းေတြ
မပြင့္ၾကဘူး
မ်က္ရည္ေတြ ပြင့္ခဲ့ၾက
အေဖ့နွစ္တစ္ရာပန္းေတြ
ငိုလို႔
အေဖ
သားတို႔ေသာကကို
မီးစြဲေလာင္ခဲ့ပါတယ္
အရိပ္မဲ႔ . . .။
• • •
ေအာင္လြန္းျမိဳင္
[၁၂-၁-၂၀၀၆ ရက္တြင္ ကြယ္လြန္သြားေသာ အေဖသို႔ ...]
Comments