စံရတီ ● ဒုတိယမိၸအၾကည့္ (ဝတၳဳတို)

စံရတီ ● ဒုတိယမိၸအၾကည့္ (ဝတၳဳတို)
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၆၊၂၀၁၇

အခန္း(၁)
"ထားလိုက္ပါသက္ေမာင္ရယ္ ... အစ္ကိုႀကီးက ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ေတြႀကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူး"

လမ္းေဘးခ်ံဳပုတ္ထဲတြင္ တအီအီညည္းေနေသာေခြးပိန္မေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည့္ သက္ေမာင္က နုရည္ကိုေမာ့ မၾကည့္ဘဲ …… … …

"ေအာင္မေလး သိပါတယ္ သူေဌးကေတာ္ရယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔တိုက္ကို မေခၚပါဘူး။ လမ္းထဲကေမြးခ်င္တဲ့ အိမ္ကိုပဲေပးမွာပါ။ ဒီေလာက္ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းေနတဲ့ ေဆာင္းမနက္ႀကီးမွာမ်ား သူမို႔ အၾကင္နာတရားမရွိထားခဲ့ဖို႔ ေျပာေနတယ္"

နုရည္ရင္ထဲ ေအာင့္မ်က္သြားရ၏။ သို႔ေသာ္လည္း သက္ေမာင္ကို ဘာမွ်ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့။ သက္ေမာင္ခ်ထားေသာေစ်း ျခင္း ေတာင္းေလးကိုသာေကာက္ဆြဲၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ေခြးပိန္မေလးကိုပိုက္ၿပီး ေျပးလိုက္လာေသာသက္ေမာင္က နု ရည္ေရွ႕မွပိတ္ကာလိုက္ၿပီး ...

"ႏုရည္ နင္ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးသြားတာလား"

နုရည္က ေခါင္းကိုသာ ခါျပလိုက္သည္။ သက္ေမာင္ကို ေကြ႕ေရွာင္လိုက္၏။ သက္ေမာင္က ထပ္ပိတ္သည္။

"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ နုရည္ရယ္"

နုရည္က သက္ေမာင္မ်က္နွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ....

"နင္နဲ႔ ငါဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ သက္ေမာင္။ အဲ့ဒီတိုက္ႀကီးမွာ နင္ကဒရိုင္ဘာ၊ ငါက အိမ္ေဖာ္လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ေအး ... ကံ အေၾကာင္းလွလို႔ အခု ငါ သူေဌးနဲ႔ညားတယ္။ သူေဌးကေတာ္ျဖစ္တယ္။ အဲ့တာ ငါ့မွာအျပစ္ရွိသလား။ ငါသူေဌးကိုျဖားေယာင္း ၿပီးယူခဲ့တာလား။ သူ႔ဘာသာ ငါ့ကို သေဘာက်ခဲ့တာလား။ ငါသူေဌးကေတာ္ျဖစ္ေတာ့ေရာ ဘဝေမ့ခဲ့သလား။ ငါနင္တို႔ အ ေပၚေမာက္မာခဲ့သလား။ ခြဲျခားဆက္ဆံခဲ့သလား… …… …"

ေျပာရင္းေျပာရင္းႏွင့္ နုရည္အသံက တုန္ရီလာသည္။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္လာ၏။ စကားဆက္မရေတာ့။ မ်က္ရည္မ်ားက အလိုလိုစီးက်လာသည္။ ႏုရည္ေခါင္းငံု႔လိုက္၏။ မ်က္ရည္တို႔ကို ဘယ္ဘက္လက္ခံုျဖင့္ ဆြဲပြတ္လိုက္သည္။ သက္ေမာင္က နုရည္ေရွ႕မွာ ဒူးကိုအနည္းငယ္ညႊတ္ကိုင္းလိုက္ၿပီး … … …

"ငါမွားသြားပါတယ္ နုရည္ရယ္ .. မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ... ေတာ္ၾကာ တေယာက္ေယာက္ျမင္သြားရင္ မေကာင္းဘူး"

နုရည္က ဆတ္ခနဲေခါင္းေမာ့လိုက္ၿပီး ...

"ေအာင္မာ နင္နဲ႔ ငါ ရိုးသားတာကို ဒီတရပ္ကြက္လံုးသိတယ္။ အပိုေျပာမေနနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကလည္း ငါ့ရိုးသားမႈကို ယံုၾကည္ၿပီးသား"

သက္ေမာင္က နုရည္ကို ျပံဳးစစၾကည့္သည္။

"ကဲပါ နင့္လက္ထဲကျခင္းေတာင္း ငါ့ေပး။ သြားမယ္။ ေတာ္ၾကာလမ္းထိပ္ေစ်းေလးသြားတာေတာင္ ဒီေလာက္ၾကာရလား ဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔ နင့္အစ္ကိုႀကီးကကားနဲ႔ပို႔ခိုင္းရင္ အေခ်ာင္သက္သက္ ငါကားေမာင္းေနရဦးမယ္"

လက္ထဲမွျခင္းေတာင္းကို သက္ေမာင္ဆီ နုရည္ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ေခြးပိန္မကတဖက္ ျခင္းေတာင္းကတဖက္နွင့္ သက္ ေမာင္ထြက္သြား၏။ ယခုမွ အေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ သက္ေမာင္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းတိုးေဝွ႔ေနေသာ ေခြးပိန္မေလးက အ ေတာ္ သနားစရာပင္။

အခန္း(၂)
"ကဲ… … … ငါ့စကားနားမေထာင္တဲ့သက္ေမာင္ နင္ခုေတာ့ဒုကၡေတြ႔ေနၿပီမဟုတ္လား"

သက္ေမာင္က ေခြးပိန္မေလးကို ထမင္းေကြၽးေနရာမွ ႏုရည္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ....

"ေအးဟာ ေဘဘီသင္းေလး သနားပါတယ္။ ဟိုလူက မလိုခ်င္ ဒီလူက မလိုခ်င္နဲ႔"

နုရည္ ခြီးခနဲ တခ်က္ရယ္လိုက္သည္။

"ဘာလဲဟ နင္ကေလွာင္တာလား"

"မဟုတ္ပါဘူးဟာ နင္ေပးထားတဲ့နာမည္ကို သေဘာက်လို႔ပါ"

"သနားစရာ ပိန္ပိန္ေသးေသးကေလးေလးမို႔ ေဘဘီသင္းလို႔ ေပးထားတာ ... ဘာျဖစ္လဲ"

နုရည္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ေျပာင္စပ္စပ္ၿပံဳးျပလိုက္ၿပီး ...

"ေအးပါ ေပးေပး ... ဒါနဲ႔ ေျခရင္းတိုက္က အပ်ိဳႀကီးေဒၚေဒစီကိုေရာ နင့္ေခြးေပးၾကည့္ေသးလား။ ဟိုတေလာက ျခံလံုေအာင္ ေခြးေမြးခ်င္တယ္လို႔ သူေျပာေနတယ္"

"ေပးၿပီးပါၿပီဟာ အမမို႔လို႔ မေမြးခ်င္ဘူးတဲ့။ လမ္းထိပ္က ဦးက်င္စိန္က်ေတာ့လည္း ပိန္လို႔တဲ့ဟာ။ လိုက္ေပးတာ တရပ္ကြက္ လံုး ႏွံ႔ေနပါၿပီ"

"ေအးဟာ ဒုကၡပဲအစ္ကိုႀကီးက နင့္ေခြးကိုပါမစ္ေပးထားတာလည္း ဒီေန႔ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေနၿပီ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ"

သက္ေမာင္က ႏုရည္ကိုသြားၿဖဲရယ္ျပၿပီး။

"အစ္ကိုႀကီးကို နင္ပဲေျပာေပးပါလားဟာ ... ငါဒီၿခံေနာက္ဘက္မွာပဲေမြးပါ့မယ္။ နင္တို႔တိုက္ေရွ႕ကို လံုးဝမလာေစရပါဘူး။ အစ္ကိုႀကီးလည္း စိတ္အေနွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ငါတာဝန္ယူပါ့မယ္ဟာ"

သက္ျပင္းေမာတခ်က္ကို နုရည္႐ိႈက္မိသည္။

"ေျပာဖို႔လြယ္မယ္မထင္ဘူးဟ။ ခုေတာင္အစ္ကိုႀကီးက သူ႔သားကို နင့္ေခြးကိုက္မွာ သိပ္စိတ္ပူေနတာ။ ငါက တရက္နွစ္ရက္ ေလာက္ပဲခြင့္ျပဳေပးပါ။ မကိုက္ေစရပါဘူး။ ငါေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ေပးပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးထားရတာဟ။ အၿပီးေမြးဖို႔ဆို မ လြယ္ေလာက္ဘူး။ သူ႔သားအေၾကာင္းလည္း နင္သိသားနဲ႔။ အရမ္းေဆာ့တာ"

"ေအးေနာ္ ဒီကေလးကလည္း တဇြတ္ထိုးေလး။ မိတဆိုးသားေလးဆိုၿပီး အလိုလိုက္ထားတာလည္းပါမွာေပါ့။ နင္နဲ႔ေရာ အ ဆင္ေျပရဲ့လား"

"ေျပပါတယ္ဟ ... ငါက သူ႔ကိုမိေထြးတေယာက္လိုဆက္ဆံတာမွမဟုတ္တာ။ အေမရင္းတေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ေပး ေနတာပဲ"

"ေအးပါဟာ နင္က တကယ့္ေစတနာရွင္မေလးပါပဲ။ တလက္စတည္း ငါ့ေဘဘီသင္းေလးကိုလည္း သနားၾကင္နာၿပီး ဒီမွာ ေမြးလို႔ရေအာင္ကူညီပါဦးဟာ"

သက္ေမာင္က မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီးေျပာသည္။ ေခြးပိန္မေလးကို ေကာက္ခ်ီလိုက္၏။ သက္ေမာင္လက္ထဲမွ ေခြးပိန္မေလးက တအီအီေအာ္ျမည္လ်က္ ႏုရည္ကိုၾကည့္ေနသည္။ ထိုေခြးပိန္မေလး၏အၾကည့္မ်ားကို ႏုရည္သိသည္။ နားလည္သည္။ ခံစား မိသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ ႏုရည္ခိုင္ခိုင္မာမာဆံုးျဖတ္လိုက္၏။

"ေအးဟာ ငါရေအာင္ေျပာေပးမယ္"

အခန္း (၃)
"ဦးကလည္း ေခြးေတာင္မွ ႏွေျမာေနတယ္ သားကေဆာ့ခ်င္လို႔ပါ"

အလုပ္သမားတန္းလ်ားေရွ႕မွာ ေခြးလာေတာင္းေနေသာ အစ္ကိုႀကီး၏သား ေတာ္တီေလးကိုၾကည့္ၿပီး သက္ေမာင္ၿပံဳးေန သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေဘဘီသင္းအေပၚ သံေယာဇဥ္တြယ္လာေသာ ေတာ္တီေလးမွာ သက္ေမာင္ပုဆိုးစကိုဆြဲ၍ ဂ်ီ တိုက္ ေနျပန္သည္။ ႏုရည္လည္း မေနသာေတာ့တာႏွင့္ ဝင္ေျပာေပးမိသည္။

"ေပးလိုက္ပါ သက္ေမာင္ရယ္။ ငါေစာင့္ၾကည့္ေနမွာပါ။ သူ႕အေဖလည္း မရွိပါဘူး။ အျပင္သြားတယ္"

သက္ေမာင္က ေဘဘီသင္းကို ႀကိဳးေျဖေပးလိုက္သည္။ ေတာ္တီက ေဘဘီသင္းကို လက္ေဖ်ာက္တတီးတီးျဖင့္ တိုက္ေရွ႕ ျမက္ခင္းဆီေခၚသြား၏။ လံုးက်စ္ လံုးက်စ္ျဖင့္ ေတာ္တီေနာက္ေျပးလိုက္သြားေသာ ေဘဘီသင္းက လြန္ခဲ့ေသာနွစ္လက အေျခအေနႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္ေတာ့။ ေဘဘီသင္းကိုၾကည့္ၿပီး ႏုရည္ၿပံဳးမိသည္။

"ေဘဘီသင္းက အေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္။ လူစကားလည္း နားလည္သလိုပဲ။ ၿခံလည္းလံုေတာ့ အေတာ္အားကိုး ရတယ္"

သက္ေမာင္က နုရည္ကို သေရာ္ေတာ္ေတာ္ၿပံဳးၿပီး။

"ေအာ္လူ ေတြလူေတြ ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘယ္သူမွလွည့္မၾကည့္ခ်င္ၾကဘူး။ ခုေတာ့ ေဘဘီသင္း ေဘဘီသင္းနဲ႔ကိုျဖစ္လို႔"

နုရည္ သက္ေမာင္ကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္ ပိတ္ထိုးလိုက္သည္။

"ေအာင္မေလး ငါလွည့္ၾကည့္ခဲ့လို သူဒီမွာေနရတာပါေနာ္"

သက္ေမာင္က ၿပီတည္တည္ၿပံဳး၏။

"ေအးပါဟ ငါကလည္း နင့္မေျပာပါဘူး။ ဟိုဘက္တိုက္က ေဒၚေဒစီႀကီးကိုေျပာတာပါ"

"ေဒၚေဒစီႀကီးကဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"ဘာျဖစ္ရမွာလဲဟ။ သူ႔ကိုေမြးပါလို႔ တကူးတကသြားေပးတုန္းကေတာ့ ... အမမို႔လို႔ ဘာညာဆိုၿပီးျငင္းလႊတ္တယ္။ ခုက် ေတာ့အေဖာ္ရေအာင္လို႔ ေမြးပါရေစဘာညာနဲ႔ လာေတာင္းေနတာ။ ငါေတာ့ က်ဳပ္အပင္ပန္းခံေမြးထားတာမေပးနိုင္ဘူးလို႔ ေျဗာင္ေျပာလိုက္တယ္ ေအးေရာ"

"ဟား ... ဟား ... နင္က ေခ်လိုက္တာေပါ့"

"ေအးဟုတ္တယ္ ခပ္ေခ်ေခ်… … …"

"ႏုရည္… …… …… သက္ေမာင္ …… … ……"

တိုက္ေရွ႕မွအသံကုန္ဟစ္လိုက္ေသာ အစ္ကိုႀကီး၏ေဒါသသံေၾကာင့္ နုရည္ေရာသက္ေမာင္ပါ လန္႔ျဖန္႔သြားသည္။ တိုက္ေရွ႕ ကို ေျပးထြက္ၾက၏။ ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ပိုလန္႔သြားသည္။ ေတာ္တီေလးက သူ႔အေဖကိုျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ ၍ အစ္ကိုႀကီးက ေဘဘီသင္းကို ဂုတ္ကဆြဲလ်က္ကိုင္ေျမႇာက္ထား၏။ ေဘဘီသင္းခမ်ာ အစ္ကိုႀကီးလက္ထဲမလႈပ္နိုင္၊ ေျပး ထြက္လာေသာနုရည္တို႔ကို အစ္ကိုႀကီးက မီးလွ်ံမ်က္လံုးမ်ားနွင့္ၾကည့္ၿပီး ....

"နင္တို႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"

"ဟိုဟို ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ စကားေျပာေနတာပါ"

နုရည္က အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖင့္ ေျဖလိုက္သည္။ အစ္ကိုႀကီး၏မ်က္လံုးမ်ားက ပို၍မီးလွ်ံမီးခိုးမ်ား ဆူေဝလာ၏။

"ေအးနင္တို႔ဘာသာ စကားပဲေျပာေျပာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ငါစိတ္မဝင္စားဘူး။ ငါ့အတြက္အေရးႀကီးတာ ငါ့သားပဲ။ မိန္းမကေသ သြားရင္ အစားရတယ္။ ငါ့ေသြး ငါ့သားက အစားမရနိုင္ဘူး။ ဒီမွာနင္တို႔ေခြးစုတ္က ငါ့သားကိုကိုက္ဖို႔ေျပးလိုက္ေနၿပီ။ ငါအ ေတြ႔ျမန္လို႔ေပါ့။ သြားခုခ်က္ခ်င္း ဒီေခြးကို ေမာင္းထုတ္စမ္း"

ေျပာေျပာဆိုဆိုအစ္ကိုႀကီးက ေဘဘီသင္းကို အားကုန္လႊဲအပစ္၊ ေဘဘီသင္းခမ်ာ အင့္ခနဲေအာ္ၿပီး ဘုတ္ခနဲအက်၊ ေျမျပင္ မွာ မလႈပ္နိုင္ဘဲ ေခြေခြေလး။ ေတာ္တီေလးက ဒူးေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး အေၾကာက္လြန္လ်က္။ နုရည္လည္း ဘာလုပ္ ရမွန္းမသိဘဲ အေၾကာင္သား။ သက္ေမာင္ကေျပးသြားၿပီး ေဘဘီသင္းကိုေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ သက္ေမာင္၏မ်က္လံုးမ်ားက ေစြးေစြးနီ။ နႈတ္ခမ္းဖ်ားက တဆတ္ဆတ္ခါ။ က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားေသာလက္သီးက တလႈပ္လႈပ္။ အစ္ကိုႀကီးက သက္ေမာင္ကို တခ်က္ေစြၾကည့္ၿပီး။

"ႏုရည္ ေခြးေရာ ေခြးပိုင္ရွင္ေရာ ေမာင္းထုတ္လိုက္။ မေက်နပ္ရင္ နင္ပါလိုက္သြား ရွင္းလား"

အစ္ကိုႀကီးက ေတာ္တီေလးကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး တိုက္ထဲသို႔ ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ ဝင္သြားသည္။ သက္ေမာင္က ေဘဘီသင္းကိုခ်ီၿပီး အံႀကိတ္လ်က္ ျခံထဲမွ ျပတ္ျပတ္သားသား ထြက္သြားသည္။ ႏုရည္ရင္ထဲမွာေတာ့ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာေဝဒနာဆိုးက ပို၍ ပို၍ နာက်င္လ်က္ …… … …

အခန္း(၄)
ခက္ခက္ခဲခဲရွာေဖြခဲ့ရေသာ လိပ္စာကို ေနာက္ဆံုးေတာ့ နုရည္ရွာလို႔ေတြ႕ၿပီ။ တဲအိမ္စုစုတို႔ ႁပြတ္ထိုးေနသည့္ လမ္းက်ဥ္း ေလးက ႏုရည္စီးလာေသာကားကို ထီမထင္သလိုၾကည့္ေန၏။ လမ္းထိပ္မွာပဲ ကားရပ္လိုက္ရသည္။ လမ္းက်ဥ္းတေလွ်ာက္နုရည္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေဘးဝဲယာ ဟိုအိမ္ ဒီအိမ္မွ နုရည္ကို ထြက္ၾကည့္ၾက၏။ တဲအိမ္းအမ်ားစုသည္ ဆာလာအိတ္ခံြျဖင့္ကာ၍ ဆာလာအိတ္ခြံျဖင့္ပင္ မိုးထားၾကသည္။ တဲတခုေရွ႕အေရာက္ ႏုရည္ရပ္လိုက္၏။ တဲေရွ႕မွာ ေတြ႔လိုက္ရေသာ က်က်နန တိုက္ခြၽတ္ထားသည့္ ေခြးစာခြက္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တဲဝမွာ နုရည္ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ တဲထဲမွ ေဘဘီသင္းက ေျပးထြက္လာၿပီး ထိုးေဟာင္သည္။ ႏုရည္အသံျပဳလိုက္ေတာ့မွ ေဘဘီသင္းကမွတ္မိသြားဟန္ျဖင့္ အ ေဟာင္ရပ္၍ အျမီးတနွံ႔ႏွံ႔လႈပ္ကာ ေျခအစံုကို လာပြတ္သပ္သည္။ တဲေနာက္ဘက္မွ သက္ေမာင္ကပ်ာကသီေျပးထြက္လာ၏။ နုရည္ကိုေတြ႕ၿပီး အံ့အားသင့္သြားသည္။

"ေတာ္တီေလး ဖ်ားေနတယ္ သက္ေမာင္"

"ဟင္ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္တာလဲ"

"နင္တို႔ထြက္သြားၿပီးကတည္းက ဖ်ားတာပဲ။ အစားလည္း မစား။ အိပ္လည္း မအိပ္။ ေဘဘီသင္းကိုပဲ တေမးတည္း ေမးေနတယ္။ အစ္ကိုႀကီးလည္း အေတာ္စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ အဲ့တာ အစ္ကိုႀကီးက နင္တို႔ကိုျပန္ေခၚခိုင္းလို႔"

သက္ေမာင္ သက္ျပင္းေမာကိုရိႈက္ၿပီး ေခါင္းကို ေျဖးညႇင္းစြာခါျပသည္။

"မလိုက္လို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး သက္ေမာင္။ ေတာ္တီ့အေျခေနက စိုးရိမ္ရတယ္။ နင္မလိုက္ခ်င္ရင္ေတာင္ ေဘဘီသင္းကိုေတာ့ငါနဲ႔ထည့္လိုက္ပါ"

သက္ေမာင္က နုရည္ကို တခုခုေျပာဖို႔ဟန္ျပင္လိုက္ၿပီးမွ သက္ျပင္းေမာကိုမႈတ္ထုတ္၏။ ေလးေလးပင္ပင္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ႏုရည္က ေဘဘီသင္းကိုေပြ႔ခ်ီလိုက္ၿပီး သက္ေမာင္ကိုၿပံဳးျပလိုက္သည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သက္ေမာင္ရယ္"

သက္ေမာင္ကဘာမွ်ျပန္မေျပာ။ ေဘဘီသင္းကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ႏုရည္ သက္ေမာင္ကိုေက်ာခိုင္းလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ သက္ေမာင္၏အၾကည့္မ်ားက ႏုရည္ရင္ထဲမွာ ကပ္ပါလာသလို။ တေနရာရာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ထိုအၾကည့္မ်ိဳးကို နုရည္ ႀကံဳခဲ့ ဆံုခဲ့ဖူးသလို ဇေဝဇဝါ ခံစားလာရ၏။ ရႈပ္ေထြးသြားေသာ အေတြးမ်ားကို ေခါင္းထဲမွခါထုတ္ၿပီး ကားဆီသို႔ႏုရည္ ေျခ လွမ္း မ်ား စတင္လိုက္စဥ္ …… …

"နုရည္ရယ္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးက ငါ့အတြက္ေတာ့ ဒုတိယမိၸပါ။ ငါခံနိုင္ရည္ရွိသြားပါၿပီ"

နုရည္ေျခလွမ္းမ်ား တံု႔ခနဲရပ္တန္႔သြားသည္။ နုရည္ဖ်တ္ခနဲ သတိရသြား၏။ အစ္ကိုႀကီးႏွင့္ နုရည္လက္ထပ္သည့္ေန႔က ႏု ရည္ရင္ကိုလႈပ္ခက္ေစခဲ့ေသာ အၾကည့္။ ႏုရည္ ဆတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္မိသည္။ သက္ေမာင္နွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံု၏။ အၾကည့္။ ထိုအၾကည့္မ်ားပင္။ ဟုတ္သည္။ မွန္သည္။ ယခုေတာ့ ဒုတိယမိၸအၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ရရွာၿပီ။

စံရတီ
11:42AM
23.11.2016