ေမာင္လူေရး ● စဥ့္အုိး

ေမာင္လူေရး ● စဥ့္အုိး
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၃၊ ၂၀၁၇

စဥ့္အိုးက တျခားအိုးေတြနဲ႔ မတူဘူး။ အလြန္မာတယ္။ အိုးလုပ္ဖို႔က ေျမနီ ေျမဝါႏွစ္မ်ိဳးလိုတယ္။ အနီ ၂ ဆ၊ အဝါ ၃ ဆေရာၿပီး ဇလားထဲထည့္ႀကိတ္၊ အမႈန္႔ထြက္လာမယ္။

ဒီေျမေတြက ဒီကဘဲ ရတာ။ ႏွစ္မိုင္ေလာက္အေဝးမွာ အနီ၊ အဝါက မိုင္ဝက္ေလာက္သြားရတယ္။ ဧကအစိတ္ သုံးဆယ္ ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ ေျမက သုံးမကုန္ပါဘူး။ ေက်ာက္အႏုစားဆန္ဆန္ေျမမ်ိဳးဘဲ။

အမႈန္႔လဲ စက္နဲ႔ႀကိတ္၊ စက္နဲ႔ဘဲ ေရေဖ်ာ္ၿပီး ျပန္ၫွစ္၊ ၿပီးေတာ့ ေျမလုံးပုံႀကီးေတြ လုပ္ၿပီး အလုပ္တဲေတြထဲပို႔လိုက္တယ္။

ပန္းအိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အိုးႀကီးလုပ္သူေတြက တေယာက္ ငါးေထာင္ ေျခာက္ေထာင္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕လဲ ခုႏွစ္ေထာင္ထိ ရတာရွိ တယ္။ တပည့္နဲ႔ဆရာ တြဲလုပ္ရတယ္။ တပည့္ဆိုတာလဲ မိသားစုထဲကပါဘဲ။ မနက္ ၆ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီေလာက္ထိ လုပ္ရတယ္။ အၿမဲရြံ႕နဲ႔ ေရကိုင္ၿပီး ထိုင္လုပ္ရတာဆိုေတာ့ ခါးေတြကိုက္တယ္။

အိုးႀကီးက ႏွစ္ဆင့္လုပ္ရတယ္။ ေအာက္ခံကို မနက္ပိုင္းလုပ္၊ ေနျပ၊ ဖန္႔သြားရင္ အေပၚကဆင့္။ မိုးအုံ႔ရင္ေတာ့ ေအာက္ခံထဲ မီးဖိုေလးထည့္ၿပီး မီးျပရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ကို ေလးလုံးေလာက္ ပီးတယ္။ အိုးႀကီးလုပ္တတ္ဖို႔ ေလးငါးႏွစ္ေတာ့ သင္ရတယ္။ ႏြယ္ၿငိမ္း ေရႊဂြန္ေရႊတိုက္ မလား ဒီေလးရြာက လုပ္တာ။ ေက်ာက္ေျမာင္းက မလုပ္ဘူး။ နာမည္ကသာ ေက်ာက္ေျမာင္း စဥ့္လုပ္ငန္းလို႔ သိေနၾကတာ။

အိုးႀကီးေတြကို တပတ္ ဆယ္ရက္ ဒီတဲထဲမွာဘဲ အေျခာက္ခံ၊ ပီးရင္ ဖိုဘက္ယူသြား။

ဒီေျမျဖဴက ရမည္းသင္းနားက လာတယ္။ စဥ့္ေရသုတ္ရင္ ဒီေျမအျဖဴေရ ခံရတယ္။ မခံရင္ စဥ့္က အနက္ေရာင္ဘဲ ထြက္ တယ္။ အဝါေရာင္လိုခ်င္ရင္ ဒီေျမျဖဴကိုခံ၊ စဥ့္ေရမွာ အဝါစပ္။ အစိမ္းလိုခ်င္လဲ အဲလို။  ဒီေျမျဖဴက အဂၢိရပ္ထိုးတဲ့သူေတြသုံးတဲ့ လုံလုပ္တဲ့ေျမ။ ဒီဘက္မွာ ဒီေျမမ်ိဳး ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီရမည္းသင္း ပ်ဥ္းမနားဘက္က လာတဲ့ေျမေလာက္ မေကာင္း ဘူး။ စဥ့္အတြက္က ေဘာ္ဆိုင္းကလာတဲ့ ခဲေခ်ာ္ခ်ီးေတြကေန လုပ္ရတာ။ ဒီေရာက္ရင္ အမႈန္႔ႀကိတ္၊ ေရေဖ်ာ္ ႐ုံပါဘဲ။ စဥ့္ေရ သုတ္တာက အေရာင္ရ႐ုံတင္မက ပိုလဲ ခိုင္တယ္။

ဆင့္ျပားေတြလဲလုပ္တယ္။ အလွဆင္ရာမွာ ေႂကြျပားအစား သုံးၾကတယ္။ မိုနဲ႔ ႐ိုက္ရတယ္။ သီခ်င္းေလးေတြဖြင့္ျပီး လုပ္ ေနၾကတဲ့ေကာင္မေလးေတြကို ေမးေတာ့ ေန႔စားလုပ္တာတဲ့။ တရက္သုံးေထာင္ရတယ္။ ၿပီးတာက တရက္ အခ်ပ္ ၂ဝ။

 ေအာက္ခံကရြတ္ေတြလဲ လုပ္ လုပ္ထားရတယ္။ ဖိုသြင္းရင္ ခံရတာေလ။ တခါလုပ္ထားရင္  ေလးငါးဖိုခံတယ္။

ဒီအိုးႀကီးေတြကို ဝိုင္စိမ္ရာ၊ အခ်ဥ္သိပ္ရာ၊ ငါးပိထည့္ ဆားထည့္ရာ၊ ဆားေရစိမ္ရာ၊ ေရထည့္ရာမွာ သုံးၾကတယ္။ တျခား ပစၥည္းေတြက် စိမ္လို႔မရဘူး။ ခနပ်က္မွာ။ စဥ့္အိုးကေတာ့ ေနေရာ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ခုေတာ့ အလွဆင္တာေတြလဲ လုပ္ၾက တယ္။ အရင္က ႏိုင္ငံျခားပို႔ရတယ္။ ခုရပ္သြားတာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိၿပီ။

ထင္းက ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးရွိရင္ ရေနမွာဘဲ။ ဗန္းေမာ္ ကသာေလာက္ထိေတာ့ တက္ဆယ္ရတယ္။ လွည္းတစီးဆိုရင္ ေလး ေထာင့္ငါးရာေလာက္ ေပးရတယ္။ ထင္းရွားတဲ့ႏွစ္ မရွိပါဘူး။ သစ္ထုတ္တာ ထိမ္းခ်ဳပ္လဲ ဒီေရေမ်ာထင္းနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ ရွား မွာမဟုတ္ဘူး။ အပြေတာ့ ရွားႏိုင္တယ္။ ဂက္စ္နဲ႔က ရန္ကုန္မွာေတာ့ ဖုတ္တယ္။ ဖြဲနဲ႔ ဖုတ္လို႔ မရဘူး။ ဖြဲမီးက မတိုးဘူး။ ေပ်ာ့ တယ္။

ႏွစ္လုံးသုံးလုံးမထိုးႏိုင္ပါဘူး။ တရက္လုပ္ တရက္စားပါဘဲ။ အေသးလုပ္တဲ့သူေတြက ေလးေထာင္ေလာက္ရတယ္။ အလြန္ ဆုံးရ ငါးေထာင္ေပါ့။ အလုံးေရနဲ႔ ေပးတာဘဲ။ စား႐ုံရတာပါဘဲ။ ဒီမွာေတာ့ ၁၄ႏွစ္ ၁၅ႏွစ္ဆို ေက်ာင္းထြက္ အလုပ္ဝင္ ၾကတာပါဘဲ။

ဒီေျမနဲ႔ဘဲ ဖိုအုပ္ လုပ္ရတယ္။ တိုက္ေဆာက္တဲ့အုတ္နဲ႔ မတူဘူး။ ဒီလုပ္ငန္းကေတာ့ ပထမကူရင္း တပည့္အျဖစ္နဲ႔ သင္ရ တယ္။ လွည့္ရင္း ၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့ ဝင္လုပ္ရင္း တတ္လာတာပါဘဲ။

ဖိုထဲကေတာ့ ကေန႔ထည့္ မနက္ဖန္က်က္တာဘဲ။ မီးက ၂၄ နာရီ အလွည့္နဲ႔ထိုးရတယ္။ တဖိုကို ထင္းက လွည္းအစီးေရ ၃၀ ေလာက္၊ ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ဆို ၇ စီး ၈ စီးေလာက္ရွိမယ္။ ဝါးလဲ ေထာ္လာဂ်ီ ၂ စီးေလာက္ ေရာထိုးရတယ္။ ဝါးကေတာ့ ရွား သြားႏိုင္တယ္။ ခုကို တြင္းငယ္ထိသြားရတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ေဝးေဝးသြားတယ္။ သမတႀကီးဦးသိန္းစိန္ကေတာ့ သုံးေခါက္ ေလာက္ေရာက္တယ္၊ ဂက္စ္ရအာင္ေျပာခဲ့တယ္၊ လုပ္ေပးမယ္ေတာ့ ေျပာတာဘဲ၊ ခု သူက မရွိေတာ့ဘူး။

 ဒီဝါးပုံႀကီးက ႏွစ္လ သုံးလစာဘဲရွိတာ။ ဒီက လူေတြက ဝါးရွာ ထင္းရွာ ေျမတူး အိုးလုပ္ အဲဒီအလုပ္ေတြ ရတာေပါ့ေလ။ ခု ေဖာင္နဲ႔ေတာ့ မပို႔ေတာ့ဘူး။ တံတားေတြနဲ႔လဲ မလြတ္ေတာ့ေလ။ ေဖာင္သမားေတာ့ အလုပ္ ေလ်ာ့သြားတာေပါ့။ ကားနဲ႔ဘဲ ပို႔တာ မ်ားသြားၿပီ။

ဖိုထဲမွာ မီးတရက္ထိုးၿပီးရင္ သုံးညသိပ္ၿပီး အေအးခံရတယ္။ သြင္းတာ တရက္နဲ႔ဆိုေတာ့ အားလုံး ဖိုထဲမွာ တပတ္ေလာက္ ေတာ့ ၾကာတယ္။

ေျမမႈန္႔ႀကိတ္တာ နယ္တာက တရက္၊ အိုးလုပ္တာ တရက္၊ တပတ္လွမ္းထားၿပီးမွ စဥ့္သုတ္၊ အဲဒါက တရက္ထားပါေတာ့။ သြင္းတာ ဖုတ္တာ အေအးခံတာတပတ္။

ဒီလုပ္ငန္းႀကီးတခုလုံးရပ္သြားႏိုင္တာ ဘာရွိလဲဆိုရင္ ထင္းလဲမဟုတ္ဘူး။ ေျမလဲမဟုတ္ဘူး။ ကုန္ၾကမ္းဘက္က အကုန္ရွိ တယ္။ ျပတ္ေတာက္မသြားႏိုင္ဘူး။ လူေၾကာင့္ဘဲ ရပ္သြားႏိုင္တယ္။ ကၽြမ္းက်င္လုပ္သား ေလ်ာ့လာတယ္။ ေရႊေတာ သြား ကုန္တယ္။ ဖားကန္႔ တက္ကုန္တယ္။ တ႐ုပ္နယ္စပ္ေတာထဲ သစ္ခုတ္သြားၾကတယ္ေလ။

ကြၽမ္းက်င္တဲ့လူ မရွိရင္ေတာ့ ရပ္သြားမွာေပါ့။

ေမာင္လူေရး