ေဆာင္းယြန္းလ ● အႏႈတ္ေတြထဲက ႏႈတ္လံုခဲ့ျခင္းမ်ား

ေဆာင္းယြန္းလ ● အႏႈတ္ေတြထဲက ႏႈတ္လံုခဲ့ျခင္းမ်ား
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၇၊ ၂၀၁၇

အိမ္အျပင္ဘက္ကို ခဏထြက္ၾကည့္ေတာ့
ျမက္ခင္းေတြက စိမ္းေနၿပီး
ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ျပာႏွမ္းေနတယ္။

ဇာတိလြမ္းစိတ္ဟာ ပန္းေရာင္ဆိုေပမယ့္
လွမ္းၾကည့္လို႔ မျမင္ႏုိင္တဲ့
ကိုယ့္ၿမိဳ႕ေဟာင္းေလးထဲမွာေတာ့
ခရမ္းေရာင္ေတြ ဖိတ္က်ေပက်ံလို႔ေပါ့။

ေကာင္းကင္ႀကီးကို ခဏေငးၾကည့္တဲ့အခိုက္
တိမ္တိုက္ေတြက ျပာေနၿပီး
ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မႈိင္းလို႔ ညိဳ႕လို႔။

ေလေျပညင္းရဲ႕တိုးတိုက္မႈဟာ
ပါးလႊာတဲ့ အေရျပားထဲကို
က်ည္ဆန္တေတာင့္လို ထိုးေဖာက္လာပါတယ္။

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္သြားဖို႔
ေလေတြ႐ွဴသြင္းလိုက္တိုင္း
ျပန္ထြက္လာတဲ့ေလမွာ
က်န္းမာေရးဟာ ျပန္ပါမလာခဲ့ဘူး။

အႏႈတ္ေတြ မေတြးမိဖို႔အားထုတ္ရင္း
အေပါင္းေတြနဲ႔ မေပါင္းသင္းျဖစ္ခဲ့တာဟာ
ေဝေဝဝါးဝါး ဆက္ဆံေရးေတြက စခဲ့တာပါပဲ။

မေတာင္းပဲရလာတဲ့ ေန႔ရက္ေတြထဲ
ေတာင္းဆိုထားတဲ့ ကမၻာႀကီး
ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ
ယမ္းနံ႔ေပ်ာက္ ေသနတ္ေဖာက္သံစဲေန႐ုံေလာက္နဲ႔
လံုေလာက္လို႔လား။

ဂီတကီးႏူတ္စ္ေတြမပါတဲ့ စကားလံုးေတြထဲ
မြန္းတည့္ခ်ိန္ေတြဟာလည္း ေမွာင္မည္းလို႔။

ၾကံဳရာရထားစီးရင္း
ေရာက္ရာဘူတာမွာ ဆင္းဖို႔ျပင္ခဲ့ေပမယ့္
ခရီးစဥ္က
တြဲေခ်ာ္ၿခင္းမွာ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။

ခရီးသြား ဟန္လႊဲျခင္းအတတ္ကို
သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ၿပီးတဲ့အခါ
ကိုယ္ဟာ ႏႈတ္လံုလာခဲ့သလို
စကားေျပာေကာင္းသူေတြနဲ႔ စကားမေျပာတတ္ေတာ့ပါ။

ေဆာင္းယြန္းလ
(ဇူလိုင္ ၂၅ ရက္၊ ၂၀၁၇)