ေမာင္ေမာင္စုိး ● ဆရာျမအား လြမ္းမိပါသည္

ေမာင္ေမာင္စုိး ● ဆရာျမအား လြမ္းမိပါသည္
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၂၊ ၂၀၁၇

ယခုရက္ပိုင္း က်ေနာ္ေန႔စဥ္ မနက္တိုင္းစာေရးျဖစ္သည္။ မနက္တိုင္း စာေရးျဖစ္ၿပီး online ေပၚတြင္ post ေတြတင္ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးပ်င္းေသာ က်ေနာ္ေရးရင္းႏွင့္ သိပ္မပ်င္းေတာ့။ ဤသုိ႔ေန႔စဥ္ စာေရးျဖစ္ရင္း ဆရာျမအား လြမ္းမိပါသည္။ က်ေနာ္ လြမ္းမိေသာ ဆရာျမဆိုသူမွာ လြန္ခ့ဲေသာ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္က ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္ေသာ စာေရးဆရာ ဦးျမသန္းတင့္ျဖစ္ ပါသည္။

ဆရာျမႏွင့္က်ေနာ္ စတင္ဆုံဘူးစဥ္ကာလက ၁၉၇၃ ေလာက္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဆရာျမ ကိုးကိုးကြၽန္းက လြတ္ခါ စကာလလည္း ျဖစ္သည္။ ဆရာျမ၏ "ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္" စာအုပ္ ဂယက္ႀကီးစြာထေနဆဲ ကာလ လည္းျဖစ္သည္။ ဆရာျမ၏သားငယ္ ဖိုးလမင္း ေမြးခါစကာလလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေျမ ေျခခ် စကာလလည္းျဖစ္သည္။ ၁၉၇၄ ဇြန္ အလုပ္သမားအေရးအခင္း ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ ဦးသန္႔အေရးအခင္း ၁၉၇၅ ဇြန္ ေက်ာင္း သားအေရးအခင္းတုိ႔ မတိုင္မီ ေလေျပညႇင္း တိုက္ခတ္ေနစဥ္ကာလလည္း ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ့္အား ဆရာျမအိမ္သုိ႔ ေခၚသြားၿပီး မိတ္ဆက္ေပးသူမွာ ဆရာျမႏွင့္အတူ ကိုးကိုးကြၽန္းမွ ျပန္လြတ္လာသူ ကိုေအာင္ ေမသုျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရဲေဘာ္နီေအာင္ေမသုဟု ကင္းပြန္းတပ္သူ ကိုေအာင္ေမသုမွာ က်ေနာ္၏ မိတ္ေဆြ လည္းျဖစ္သည္။ အကိုဟု၍လည္း ဆို၍ရသည္။ ဆရာဆိုရင္လည္း မမွား။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လည္း ျဖစ္ သည္။

ကိုေအာင္ေမသုမွာ စာထူးခြၽန္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားကာလကထဲက စေကာလားရွစ္ ရသူျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ သာယာဝတီခရိုင္ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္သည္။ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္တဦးအေနႏွင့္ ေထာင္မွ တကြၽန္းသုိ႔ေရာက္ရွိကာ ဆရာျမတုိ႔ႏွင့္အတူ ျပန္လြတ္လာသူျဖစ္ပါသည္။ ကိုးကိုးကြၽန္းမွ ျပန္လြတ္ၿပီး မၾကာခင္ မင္းလွၿမိဳ႕၌ က်င္းပေသာ ကိုေအာင္ေမသု၏ မဂၤလာေဆာင္သုိ႔ လာေရာက္ေသာ ခရီးစဥ္ကို "က်ေနာ္ဆက္ေရးခ်င္ေသာ ဝတၳဳမ်ား" အပိုင္းတခု၏ ဇတ္ဝင္ခန္းအျဖစ္ ဆရာျမေရးဖြဲ႕ခဲ့ဘူးသည္။

၁၉၈၈ အေရးအခင္းၿပီးေနာက္ ကိုေအာင္ေမသုတေယာက္ မင္းလွၿမိဳ႕နယ္ (သာယာဝတီ) NLD ဥကၠဌ ျဖစ္လာသည္။ အလြန္အေဟာေျပာေကာင္းသူအျဖစ္ ေဒၚစု ခ်ီးမြမ္းခ့ဲသည္ဟု ဆ္ိုပါသည္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေနာက္ NLD အမ်ား နည္းတူ ကိုေအာင္ေမသုလည္း ေထာင္ထဲဝင္ရသည္။ ဤတေခါက္၌ အရွင္ျပန္ထြက္၍မလာနိုင္ေတာ့။ ၂၀၀၃ ေလာက္က အေသျပန္ထြက္လာေသာ ကိုေအာင္ေမသုအား လိႈင္သာယာထိန္ပင္၌ သၿဂႋဳလ္ခ့ဲသည္ဟု ၾကားရသည္။ ကိုေအာင္ေမသူ၏ ေနာက္ဆုံးခရီးကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လိုက္ပါပု႔ိေဆာင္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ေျပာရရင္ေတာ့ လြမ္းစရာခ်ည္းသာဟု ဆိုရပါသည္။

စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ ကြၽန္းေတာလမ္းမေပၚရွိ သစ္သား ၂ ထပ္အိမ္အေပၚရွိ အေပၚထပ္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ မ်က္မွန္ ထူထူမဟာနဖူးႏွင့္ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ရွိေသာ ဆရာျမအား စတင္ေတြ႕ဆုံခ့ဲပါသည္။ တကယ္တမ္း စတင္ေတြ႕ဆုံစဥ္က က်ေနာ္သည္ ငယ္ရြယ္သူပီပီ နားေထာင္သူသက္သက္သာျဖစ္သည္။ ဆရာျမႏွင့္ ကိုေအာင္ေမသုတုိ႔ အျပန္အလွန္ေျပာ ဆိုၾကေသာ နိုင္ငံေရးအယူအဆႏွင့္တိုက္ပြဲမ်ား စာေပအယူအဆႏွင့္တိုက္ပြဲမ်ား ကိုးကိုးကြၽန္းတိုက္ပြဲမ်ား စသည့္ စသည့္ က်ေနာ္အတြက္ အသစ္အဆန္းမ်ားစြာ ထိေတြ႕ခ့ဲရသည့္ စကားဝိုင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က စကားစပ္၍ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ထုတ္ေဝထားေသာ တရုတ္ဝတၳဳ တပုဒ္ျဖစ္သည့္ အိုဟန္ဟိုင္းေတးသံအား သူစာအုပ္စင္မွ ဆြဲထုတ္၍ လက္တမ္းျပန္ဆိုကာ ေဆြးေႏြးျပခ့ဲ့ေသးသည္။

ေနာက္ပိုင္း ထိုႏွစ္ပိုင္းမ်ားက တစ္ခါ ႏွစ္ခါေတာ့ ဆရာျမအိမ္သုိ႔ေရာက္ခ့ဲေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဧည့္သည္ စာေရးဆရာမ်ား မ်ားေနသျဖင့္ ေကာင္းမြန္စြာ စကားေျပာခြင့္မရခ့ဲ့ရေပ။ တခုေတာ့ မွတ္မိေနေသးသည္။ ဆရာျမသည္ သူ့ထက္မ်ားစြာ ငယ္ေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္မွ်သာရွိေသးေသာ က်ေနာ့္အား ထိုစဥ္ကထဲက က်ေနာ္ႏွင့္ ခင္ဗ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုခ့ဲသူျဖစ္သည္။ လူငယ္မ်ားကို ေလးစားေႏြးေထြးသူတေယာက္ ျဖစ္သည္။

၁၉၇၄/၇၅ ႏွစ္မ်ားအတြင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္လူပင္လယ္မ်ားျဖင့္ လိႈင္းတန္ပိုးမ်ားထန္ၿပီးေသာသကာလ က်ေနာ္လည္း ျမန္မာျပည္ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းရွိ ျမင့္မားမတ္ေစာက္သည့္ ေတာင္စဥ္အထပ္ထပ္ဆီသို႔ ခရီးရွည္ထြက္ခ့ဲရာမွ ဆရာျမႏွင့္ေဝး ခ့ဲသည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ဆရာျမ၏စာမ်ားကိုေတာ့ သတိရဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဆရာျမသည္ ဘာသာျပန္အလြန္ေကာင္းသူျဖစ္သည္။ဆရာျမ၏ ဘာသာျပန္မ်ားမွာ ဖတ္၍ေထာင္ေတာင့္ေတာင့္ရွိမေနပါ။ ေရွာကနဲ ေရွာကနဲႏွင့္ ဖတ္၍ ေခ်ေမြ႕လွသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို ဝတၳဳရွည္ႀကီးကိုပင္ ျမန္မာစာဖတ္ပရိတ္ရင္ထဲအေရာက္ပို႔ေပးနိုင္ခ့ဲ့သည္။ ကိုင္း ... ေကာင္း ၾကေသးရဲ့လားဟူေသာ စစ္ႏွင့္ျငိမ္းေရးစာအုပ္၏ အဖြင့္စာေၾကာင္းကို ယေန႔တိုင္ က်ေနာ္မွတ္မိေနေသးသည္။

ဆရာျမႏွင့္ လူခ်င္းအဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ခ့ဲေပမဲ့ ဆရာျမ၏စာမ်ားႏွင့္ေတာ့ လုံးဝျပတ္မသြားပါေခ်။ မၾကာခဏဆို သလို ထိေတြ႕ေနရဆဲျဖစ္သည္။

၁၉၈၀ ေလာက္ကထင္သည္။ ဝ နယ္ေတာင္တန္းမ်ားအား ရစ္ေခြစီးဆင္းေနသည့္ နမ့္ခေခ်ာင္းေဘး တေနရာတြင္ က်ေနာ္ သည္ ဆရာျမ၏ ေလး႐ူးသုန္သုန္ကို ဖတ္ခ့ဲရသည္။ ရက္ဘတ္တလာႏွင့္ စကားလက္အိုဟာရာတုိ႔၏ ျပတ္သားေသာစိတ္ဓါတ္ ၾက့ံခိုင္မႈတုိ႔ႏွင့္အတူ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ကို ျဖတ္သန္းခ့ဲသည္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။

၁၉၈၅ ေလာက္ကထင္ပါသည္။ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းရွိစိမ္းေသာ ျပာေသာ မိႈင္းေဝေသာ ေတာင္တန္းႀကီး၏တေနရာတြင္ ဆရာျမ၏ ပါရီက်ဆုံးခန္းကို ဖတ္ခဲရသည္။ အက်င့္ပ်က္ျပင္သစ္နိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ယိုင္နဲ႔ေနေသာ ျပင္သစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲယားမ်ားေၾကာင့္ ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးက်ဆုံးသြားသည္ကို ေတြ႕ခ့ဲရသည္။

၁၉၈၉ ေလာက္ကထင္သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ေျမာက္ဖ်ားရွိ ျဖဴေဖြးေအးခဲေနေသာ ေရခဲေတာင္ၾကားတေနရာ မီးဖိုတခုေဘး တြင္ ကခ်င္အရက္ျပင္းျပင္းတြက္နွင့္အတူ ဆရာျမ၏ ခန္းေဆာင္နီအိပ္မက္ကို ဖတ္ခ့ဲရသည္။ ေပါက္ယုတ္ို႔ ထိုက္ယုတုိ႔လို တရုတ္ေျမရွင္ႀကီးမ်ား၏ သားသမီးမ်ားျပဳလုပ္သည့္ ခန္းနားေသာလဘက္ရည္ပြဲမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုမႈမ်ားကို ေတြ႕ခ့ဲသည္။ ထို႔အတူ ေျမရွင္ႀကီးသားသမီးမ်ား၏ တညေနစာ လဘက္ရည္ဝိုင္းကုန္က်စားရိတ္သည္ တ႐ုတ္ဆင္းရဲသားအိမ္ေထာင္တခု တႏွစ္စာ စားနိုင္ဟုဆို၍ အ့ံၾသ ထိတ္လန္႔မိခ့ဲဘူးသည္။

က်ေနာ္ခရီးရွည္မွ ျပန္လည္ေရာက္လာၿပီး ဆရာျမႏွင့္ျပန္ဆုံခ့ဲပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ဆုံသည့္ေနရာမွာ ရန္ကုန္ ဘားလမ္းရွိ ဆရာဦးခင္ေမာင္ေအး၏ ရံုးခန္တြင္ျဖစ္သည္။ ဦးခင္ေမာင္ေအးမွာ ေရွ႕ေနႀကီးတဦးျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္မိတ္ေဆြ ကိုသန္းစိုးနိုင္ ၏အကိုျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚစု၏ ေရွ႕ေနအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေပးခ့ဲသူျဖစ္ၿပီး ယခုေတာ့ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္၏။

ဦးခင္ေမာင္ေအးသည္ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသူတဦးျဖစ္ၿပီး ေရွ႕ေနနယ္သာမက ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ စာေပနယ္ပယ္က လူအ ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ သိကြၽမ္းသူျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ သူ၏ ေရွ႕ေနရံုးခန္းေနရာ ဘားလမ္းမွာ ၿမိဳ႕၏အခ်က္အျခာေနရာလည္းျဖစ္ရန္ လူဆုံရန္ အဆင္ေျပသည္။ သူေနရာတြင္ လူဆုံၾက၍ စားေသာက္ဆိုင္တခုသုိ႔သြားကာ စားရင္းေသာက္ရင္း ေတာ အ ေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္း အေၾကာင္းစုံ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ထိုဝိုင္းမ်ားတြင္ ဆရာျမအျပင္ ဆရာပါရဂူ၊ ဆရာတင္မိုး၊ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသားၾကီး ဦးထြန္းေဝ၊ ပိသုကာဦးေက်ာ္မင္း၊ ပန္းခ်ီ ယဥ္မင္းပိုက္၊ သန္းစိုးနိုင္ စသူတုိ႔ႏွင့္ ဆုံျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ ဆရာျမနွင့္ပိုဆုံျဖစ္သည္။

တရက္ မႏၲေလးမွ က်ေနာ္မိတ္ေဆြ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ ရန္ကုန္သုိ႔ေရာက္လာခိုက္ ဆရာျမ၊ ဆရာပါ (ပါရဂူ) တိုႏွင့္ဆုံရန္ ေျပာလာသျဖင့္ ညေနပိုင္းဆုံၾကရန္ က်ေနာ္တုိ႔လာႀကိဳမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာႏွစ္ဦးထံ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားအတည္ျပဳ လိုက္သည္။ ညေနေစာင္းေတာ့ ထိုစဥ္ ဗဟန္းတြင္ေနေသာ ဆရာပါအား အရင္သြားႀကိဳလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စမ္းေခ်ာင္း ဖ်ာပုံလမ္းရွိ ဆရာျမအိမ္သုိ႔ သြားေခၚပါသည္။

ဆရာျမအိမ္သို႔ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္ဆရာျမအားဆင္းေခၚေတာ့ ဆရာျမအိမ္ေရွ႕ထြက္လာသည္။ ေနာက္မွ စိတ္႐ႈပ္ ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ဆရာဇနီးလိုက္ပါလာသည္။ ဆရာျမအိမ္ေရွ႕ေရာက္လ်င္ ထိုင္ခုံငယ္တခုေပၚထိုင္ ဖိနပ္စီးေသာအခါမွ အ ေၾကာင္းရင္းကိုသိေတာ့သည္။ ဆရာျမ၏ ေျခေထာက္တဖက္တြင္ ေက်ာက္ပတ္တီးစီးထားသည္။ ညာဖက္ဟု ထင္သည္။ မနက္ေစာေစာလမ္းေလ်ာက္ရာမွ ေျခေခ်ာ္လဲၿပီး ေျခသန္းအက္သြား၍ ေက်ာက္ပတ္တီး စီးထားရသည္ဟု ဆိုသည္။ ေက်ာက္ပတ္တီးစီးထားေသာ ေျခေထာက္ကို ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႏွင့္စြပ္၍ စိီး၍ခ်ည္ၿပီး က်န္တဖက္က ညႇပ္ဖိနပ္စီးကာ က်ေနာ္ တုိ႔ႏွင့္ လိုက္ခ့ဲသည္။ ဆရာျမဇနီးက မသြားဘိ့ုတားေသးေသာ္လည္း ဒီလူေတြနဲ႔ တခါတေလမွဆုံၿပီး စကားေျပာရတာဆိုၿပီး လိုက္ခ့ဲျခင္းျဖစ္၏။

စားရင္းေသာက္ရင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာနိုင္ရန္ ေျမနီကုန္းအနီး ျပည္လမ္းမေပၚရွိ ျခံဝန္းက်ယ္တခုထဲတြင္ ဖြင့္ထားေသာ စားေသာက္ဆိုင္တခုထဲသုိ႔အေရာက္ ကားေပၚကဆင္းလာေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္စြပ္ထားေသာ ေက်ာက္ပတ္ စီးထားေသာဆရာျမအား တဆိုင္လုံးက ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္ ထင္ပါသည္။

စားရင္းေသာက္ရင္း စကားစုံေျပာၾကသည္။ နိုင္ငံေရးလည္းပါသည္။ စာေပေရးလည္း ပါသည္။ ေတာေတာင္ထဲက ဖတ္ခ့ဲရ ေသာ ဆရာျမ၏စာအုပ္မ်ားလည္း ပါသည္။ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲေသာထိုအခ်ိန္ကာလက နယ္စြန္နယ္ဖ်ားဆီသုိ႔ သူစာ အုပ္ေတြပို႔ရသည္ဆို၍ သူအ့ံၾသေနေၾကာင္း၊ လက္စသတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကိုဟု ဆရာျမက ဆိုသည္။ ဆရာပါက ျပံဳးျပံဳး ျပံဳး ျပံဳးျဖင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ကိုျမသန္းစာေတြဖတ္ၾကတာပါဗ်ာ က်ေနာ့္စာေတြ မဖတ္ၾကပါဘူးဟု ခနဲ႔ဆိုသည္ကို ခံလိုက္ရေသး သည္။

ဆရာျမႏွင့္ေျပာျဖစ္သည့္အထဲတြင္ က်ေနာ္တုိ႔အား စာေရးဘို႔တိုက္တြန္းသည္လည္းပါသည္။ စာေရးသားျခင္း အသားက်ဘ္ို႔ အေလ့အက်င့္တရပ္ျပဳလုပ္ရန္လိုေၾကာင္း၊ သုိ႔မွသာ စာေရးမပ်င္းေတာ့ေၾကာင္း၊ သူဆိုလ်င္ ယေန႔တိုင္ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလ်ာက္ၿပီး ျပန္လာလ်င္ စာေရးစားပြဲတြင္ ထိုင္၍ စာတစ္ပုဒ္ျပန္ဆိုေရးသားျခင္းကို ပုံမွန္လုပ္ေလ့ရွိေၾကာင္း မဂၢဇင္း တိုက္၊ ဂ်ာနယ္တိုက္သုိ႔ပို႔ရန္ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ ပုံမွန္ေရးသားေၾကာင္း အေလ့အက်င့္တရပ္ျဖစ္ေစၿပီး စာေရး မပ်င္းေတာ့ေၾကာင္း ေျပျပပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အား ဤသို႔ျပဳေစခ်င္ေၾကာင္းေျပာျပပါသည္။ စာေရးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး ဝမ္းေၾကာင္းျပဳသြားေသာ စာေရးဆရာႀကီတဦး Professional တဦး၏ အမွာစကားျဖစ္ပါသည္။

ထိုစဥ္က ဆရာျမစကားအား က်ေနာ္မလိုက္နာနိုင္ခ့ဲေပ။ က်ေနာ္မိတ္ေဆြ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ကေတာ့ အလုပ္က အနားယူၿပီး ေနာက္ ၿပီးခ့ဲေသာ ၂ ႏွစ္ေလာက္စၿပီး ကိုႀကီးတင္ဟူေသာနာမည္ျဖင့္ ဂ်ာနယ္မ်ား ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးလာသည္။ က်ေနာ္က ေတာ့ မစနိုင္ေသးေပ။

ဆရာျမႏွင့္ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခ့ဲသည္မွာ ဖ်ာပုံလမ္းက ဆရာျမအိမ္တြင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဆရာျမေပါက္ကြဲေနသည္။ အ ေၾကာင္းမွာ ဆရာျမထံသို႔ အစီအစဥ္စာရြက္တခု ဂ်ာနယ္ဆရာတစ္ဦးမွ တဆင့္ေရာက္လာသည္။ ထိုစဥ္ စစ္တပ္မွ ႐ုပ္သံ အစီအစဥ္ထုတ္လႊင့္ရန္ ျပင္ဆင္ေနဆဲကာလ ျဖစ္သည္။ ျမဝတီရုပ္သံအတြက္ ခန္႔အပ္ထားသည့္ ဝန္ထမ္းမ်ားအား ေဟာ ေျပာေပးရန္ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ ဘယ္နာရီ ဘယ္နာရီအထိဟူ၍ အစီအစဥ္ ေရးဆြဲၿပီးျဖစ္သည္။ ေဟာေျပာမည့္ေန႔ ဘယ္ နာရီမွာ သူတုိ႔ကားလႊတ္ၾကိဳမည္ဟု ဆိုသည္။

"ၾကည့္ဗ်ာ စစ္ဗိုလ္ေတြက လူတိုင္းကို သူတုိ႔အမိန္႔ေပးတိုင္းလုပ္ရမယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာဗ်။ က်ေနာ့္ကို ဆရာ ေဟာေပး နိုင္မလား ဘယ္ေန႔အားလဲ တခ်က္မေမးဘူး။ က်ေနာ္က အဲဒီရက္ ကသာဘက္စာေပေဟာေျပာပြဲသြားစရာရွိတာဗ်" ဟု ဆိုသည္။ သူ႔ကို အစီအစဥ္စာရြက္လာပ္ို႔သူ ဗိုလ္မွဴးျမသန္းစံႏွင့္ရင္းႏွီးသူ ဂ်ာနယ္ဆရာအားလည္း "ဒီေကာင္ အာမခံၿပီးပြဲစား လုပ္ေနတာ ျဖစ္မယ္" ဟု ဆိုပါသည္။

ေနာက္ၾကားရသည္မွာ ဆရာျမကား သူအစီအစဥ္အတိုင္းကသာဘက္သုိ႔ ခရီးထြက္သည္။ ျမဝတီက သတ္မွတ္ထားေသာ ေန႔တြင္ စစ္ကားတစီးျဖင့္ ျမသန္းစံ ဆရာျမအား လာၾကိဳသည္ဟု ဆိုသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုစဥ္က တရားမရရွာေသးေသာ ျမသန္းစံတစ္ေယာက္ မည္သည့္စိတ္ခံစားခ်က္ မည္သုိ႔ေသာ မ်က္နွာေပးႏွင့္ ျပန္သြားသည္ေတာ့ မသိလိုက္ပါ။

က်ေနာ္တုိ႔မိသားစု ၁၉၉၇ တြင္ ရန္ကုန္သုိ႔ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ အိမ္မျမဲ ခရီးထြက္ေနသည္က မ်ားသည္။ တရက္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ခိုက္ မနက္ေစာေစာပုသိမ္အိမ္မွ ဖခင္ျဖစ္သူ ဖုန္းဆက္လာသည္။ မေန႔ညက ဆရာျမဆုံးၿပီ ဆိုတဲ့ ... က်ေနာ္ ဘာသိလဲလွမ္းေမးျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ BBC ေန႔စဥ္မွန္မွန္ နားေထာင္သည့္ ဖခင္ ျဖစ္သူကမွ သိေသးသည္။ က်ေနာ္က ဘာမွမသ္ိေသး။ သုိ႔ႏွင့္ ဆရာပါဆီ ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလ်ာက္ရန္အိမ္ေပၚမွ အဆင္း ေလွခါးမွျပဳတ္က်ကာ ဦးေဏွာက္ထိ သတိေမ့ေျမာၿပီးေနာက္ အသက္ပါသြားသည္ဟု
ဆိုပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ဆရာျမအိမ္သြားရန္ ဆရာပါလည္း လိုက္မည္ဆို၍ ဆရာပါအားသြားေခၚၿပီး ဆရာျမအိမ္သို႔ သြားခ့ဲသည္။ ဆရာ ျမအိမ္သုိ႔ေရာက္ ေတာ့ သတင္းေမးလာသူမ်ားေရာက္ေနၾကၿပီ။ ဆရာျမ မိသားစုကေတာ့ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းကပ္ေနၾကသည္။ ထိုထဲတြင္ ထိုစဥ္က ယဥ္ေက်းမႈ ဒုဝန္ႀကီးလား ဘာလားျဖစ္ေနသည့္စစ္ဗိုလ္ ကဗ်ာဆရာထီလာစစ္သူကို ေတြ႕ရသည္။ သူကိုေတြ႕ေတာ့ ခန္းေဆာင္နီအိပ္မက္ကို သတိရသည္။

ဆရာျမ မကြယ္မီေလးက တရုတ္ျပည္မွ ခန္းေဆာင္နီအိပ္မက္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အထိမ္းအမွတ္နွင့္ စာတမ္းဖတ္ပြဲျပဳလုပ္ သည္။ ခန္းေဆာင္နီအိပ္မက္ကို ဘာသာျပန္ထားသည့္ နိုင္ငံတိုင္းမွဘာသာျပန္သူမ်ားအားလည္း ဖိတ္သည္။ ျမန္မာနိုင္ငံသုိ႔ လည္း ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးဌာနမွတဆင့္ ဖိတ္သည္။ ခန္းေဆာင္နီအိပ္မက္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စာတမ္းဖတ္ၾကားရန္ပင္ ဆရာျမ ျပင္ဆင္ထားခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပီကင္း၌ က်င္းပေသာ တရုတ္ျပည္က စားရိတ္ျငိမ္းဖိတ္ေသာ ထိုပြဲသုိ႔ ဆရာျမအားသြားခြင့္ မျပဳခ့ဲ။ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးဌာနမွ အရာရွိမ်ားသာေစလႊတ္ခ့ဲသည္။ မိမိတိုင္းျပည္မွလူေတာ္မ်ားအား တန္ဘိုးထားရေကာင္းမွန္း ေနရာေပးရမွန္းမသိ အရာရာ အေရာင္ဆိုးၾကည့္ေသာ ေသမွလာလြမ္းျပေသာ ထိုစစ္ဗိုလ္ဝန္ၾကီးအား ၾကည့္၍ က်ေနာ္စိတ္ ပ်က္မိသည္။

ဆရာျမ သတင္းလာေမးသူထဲတြင္ မင္းသားၾကီး အကယ္ဒမီျမတ္ေလး အားလည္းေတြ႕ရသည္။ ဆရာျမေဆးရံုတြင္ေျမာေနစဥ္ ကာလက သူ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားတြင္ ဆရာျမအတြက္ရည္စူးၿပီး စာကေလး သက္ေစ့သြားလႊတ္ေၾကာင္း ထိုထဲမွ တ ေကာင္ကမပ်ံနိုင္သျဖင့္ သူစိတ္ထင့္ခ့ဲရေၾကာင့္ ေျပာျပသည္။ လက္ဝဲစာေရးဆရာဟု နာမည္ႀကီးေသာ ဆရာျမသန္းတင့္ အတြက္ငယ္စဥ္က လက္ဝဲတိုးတက္ဟု နာမည္ရေသာ ကိုျမတ္ေလးက ယၾတာေခ်သည္ဆို၍ ယခု မဝဲတဝဲ က်ေနာ္ျပံဳးမိပါ သည္။

လူေတြမ်ားသထက္မ်ားလာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ျပန္ၾကရာခ်စ္ဦးညိဳက ကားနားအထိ ဆရာပါအားလိုက္ပို႔ရင္း ဆရာျမနဲ႔ ဆရာ ပါဟာ စာေပနယ္မွာ က်ေနာ္ရဲ့မိဘေတြပါဘဲဗ်ာဟု မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္ ဆိုသည္။ လက္ကိုင္ပုဝါမပါဘူးလားဗ်ဟု က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမး၍ မပါဘူးဗ်ဟု ဆိုလိုက္ရေသးသည္။ ဤသုိ႔ႏွင့္ ဆရာျမတေယာက္ က်ေနာ္တုိ႔အား အၿပီးအပိုင္ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ဆရာျမကြယ္လြန္သြားသည္မွာ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ခ့ဲပါၿပီ။ သို႔ေပမ့ဲ အက်ိဳးအေၾကာင္း အခါသင့္တိုင္းဆရာျမအား က်ေနာ္လြမ္းမိပါသည္။

မွတ္ခ်က္
ဤေဆာင္းပါးအား လက္ရွိ စာေရးပ်က္ေနေသာ Thein Myint၊ စာေရးရန္တာစူေနေသာ Linn Hut တို႔ႏွင့္အတူ စာေရးလို ေသာ လူငယ္အားလုံးအတြက္ ရည္စူးပါသည္။

(ဤစာကို လြန္ခ့ဲေသာ ၂ ႏွစ္ခန္႔က ၇၊ ၆၊ ၂၀၁၅ က ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္)