ေက်ာ္ထင္ ● ေတာေတြလည္းျပဳန္း၍

ေက်ာ္ထင္ ● ေတာေတြလည္းျပဳန္း၍
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၄၊ ၂ဝ၁၇

(၁)
မရြယ္ဘဲ ေစာကဲ မင္းျဖစ္တဲ့။ ဒီစကားပုံဟာေလ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မွန္လြန္းတယ္လုိ႔ ဆုိရမယ္။ ေက်ာင္းဆရာဘဝကုိ မရည္ရြယ္ဘဲ ရခဲ့တယ္။ လုပ္စကေတာ့ စိတ္ပါလွတယ္လုိ႔ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက အကူအညီေတာင္းတာနဲ႔လုိအပ္တဲ့ ေက်ာင္းေလးမွာ လုိအပ္တဲ့ဘာသာျပအျဖစ္ ဝင္သင္လုိက္တာ။ အဲ့ဒါကေန ေက်ာင္းဆရာဘဝ စေတာ့တာပါပဲ။

ေက်ာင္းက ရြာေက်ာင္းေလးပါ။ တြဲဖက္အထက္တန္းေက်ာင္းအျဖစ္နဲ႔ ဖြင့္ထားတာ။ ၿမိဳ႕နဲ႔ ဆယ္မုိင္ေလာက္ ေဝးတယ္။ စက္ဘီးနဲ႔သြားရတယ္။ ရြာလမ္းရွိေပမယ့္ အဲ့ဒီ့ရြာလမ္းက လွည္းလမ္းဆုိေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔သြားလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ မုိးဆုိ ရႊံ႕ေတြ နစ္တယ္။ ေဆာင္းနဲ႔ေႏြဆုိရင္ ဖုတ္ေတြထူလုိ႔ဝပ္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲ့ဒီ့လမ္းကုိ ေရွာင္ၿပီး သံလမ္းေဘးအတုိင္း သြားၾကတယ္။ ရြာလမ္းထက္လည္း ပုိနီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရႊံ႕နဲ႔ဖုန္လည္း မရွိလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔သံလမ္းေဘးက လမ္းကုိပဲ ေရြးၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့ သံလမ္းနဲ႔အၿပိဳင္ေျပးေနတဲ့လမ္းေလးက ေလာက္ေလာက္လားလားလမ္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္း ရယ္လုိ႔ေဖာက္ ေပးထားတာလည္း ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ သံလမ္းအတြက္ခင္းထားတဲ့ ရိစာေျမဟာ သံလမ္းရဲ့ေဘး တဖက္တခ်က္မွာ လူ သြားလုိ႔ ျဖစ္တဲ့လမ္းေလးေတြအျဖစ္ ေပၚေနတာ။ ဒီလမ္းေတြဟာ က်ယ္လွ တေတာင္ေပါ့။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြဆုိ စက္ဘီးနင္း ႏုိင္တဲ့ေနရာက တထြာသာသာရယ္။ ဒီတထြာသာသာ၊ တေတာင္သာသာမွာကုိပဲ ဇလီဖားတုံးေတြကုိ မလႈပ္ေအာင္၊ ၿငိမ္ ေအာင္ဖုိ႔ထားတဲ့ ဂဝံေက်ာက္အခၽြန္အတက္ေတြက ျပန္႔က်ဲက်ေနလုိ႔ လမ္းက ပုိက်ဥ္းသြားတယ္။

ေက်ာက္ခဲေတြကုိ ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း နင္းရတာေပါ့။ ေဘးကုိ ေခ်ာ္စင္းသြားရင္ေတာ့ ခ်ဳိင့္နဲ႔ လယ္ကြင္းအစပ္ေတြထဲ က်မွာ ပဲ။ က်သြားရင္လည္း ႀကီးႀကီးမားမားအႏၱရာယ္မ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ၾကံဳရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ မသကာ ရႊံ႕ေပ၊ ေရစုိ၊ ဒူးျပဲ၊ လက္ေပါက္နဲ႔ ေျခက်ိဳး ေခါင္းကြဲ ျဖစ္႐ုံေလာက္ပါပဲ။ နံေဘးမွာ ေတာခ်ဳံေတြက ေပါပါတယ္။ ေတာခ်ဳံထဲက ေယာက္ဖေခြးေခၚငွက္သံေတြက သာယာပါ့။

ဖုိးေခါင္ငွက္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလခြၽန္ေကာင္းတယ္။

လမ္းေပၚကၾကည့္ရင္ တဖက္တခ်က္ဆီက လယ္ကြင္းေတြကုိ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စီးၿပီးျမင္ေနရတယ္။ ရာသီေတြေပၚ တည္ၿပီး လယ္ကြင္းေတြက စိမ္းလုိက္၊ဝါလုိက္နဲ ့၊ မည္းတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။က်ေနာ္တုိ ့ျဖတ္သြားၾက တဲ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း ေနေရာင္ ႏုႏုသာ ရွိေသးတဲ့ မနက္ခင္းနဲ ့ေနေအးေအးျဖစ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ညေနခင္းေတြျဖစ္ေနလုိ႔ ႐ႈေမ်ွာ္ခင္းေတြဟာ ၾကည့္လုိ႔ ေကာင္းေနတယ္။

စပါးပင္ စိမ္းစိမ္းေတြကုိ ျမင္လုိက္။ ႐ုိးျပတ္ေတြ ျဖစ္လုိက္နဲ႔။ သဘာဝဇာတ္ခုံႀကီးရဲ့ အခင္းအက်င္းေတြဟာ သူ႔အလွည့္မွာ သူ႔ဝတ္႐ုံနဲ႔သူ။ ဝတ္႐ုံ မမွားဘူး။ စိမ္းတခါ၊ ဝါတလွည့္၊ မည္းတလွည့္၊ ညိဳတဖုံနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေရာင္စုံကုိလႊမ္းျခံဳေနတာ။

(၂)
ေက်ာင္းေရာက္ဖုိ ့တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္နင္းရတယ္။ သံလမ္းေဘး လမ္းေျမႇာင္ေလးအတုိင္း စက္ဘီးကုိ ဂ႐ုတစုိက္ နင္းေနရလုိ႔ စက္ဘီးေတာင္ ခပ္ကြၽမ္းကြၽမ္းျဖစ္လာတယ္။

ေခ်ာင္းရုိးေလးေတြျဖတ္တဲ့ေနရာက်ေတာ့ စက္ဘီးနင္းလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဆင္းၾကရတယ္။ ရုိးကုိျဖတ္ထားတဲ့ အုတ္တံတား ေလးေပၚက ဇလီဖားတုံးေတြကုိ ၾကည့္ေလွ်ာက္ရင္း စက္ဘီးကုိ မၿပီးျဖတ္ရတယ္။ တခါတေလ လက္သက္သာေအာင္ စက္ ဘီးဖင္ထုိင္ခုံကုိ ပခုံးေပၚတင္ျပီး ထမ္းလုိက္တယ္။ တံတားက သိပ္အရွည္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွစ္ေပ ကုိးေပေပါ့။ အျမင့္ ကလည္း အျမင့္ဆုံးဆုိတဲ့ေနရာ ရွစ္ေပေလာက္ပဲရွိမွာ။

တံတားေအာက္မွာက ေတာခ်ဳံေတြနဲ႔ ေရစပ္စပ္ရယ္။ တခါတရံ ငုံးေလးေတြ ဝပ္ေနတာကုိ လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အရိပ္ကုိ လွစ္ခနဲေတြ႔တာနဲ႔ ေတာခ်ဳံေတြထဲ တုိးလွ်ဳိးေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။ အတူပါလာတဲ့ ကုိလွျမင့္က ေရၾကက္တဲ့။

က်ေနာ္က ငုံး။ သူက ေရၾကက္။ ျငင္းမေနေတာ့ပါဘူး။ ဘဝမွာ ျငင္းရတာေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ မျငင္းခ်င္ေတာ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိလွျမင့္ႀကီးကုိ က်ေနာ္က အျမဲတမ္း ခံျငင္းေနတတ္တာျဖစ္လုိ႔တခါတေလ အားနာစိတ္ဝင္ၿပီး မျငင္းခ်င္တာမ်ဳိးပါ။

(၃)
တံတားႏွစ္စင္း ကူးျပီးျပီဆုိရင္ အဲ့ဒီ့အနီးအနားက ေပါက္ပင္ေအာက္မွာ ခဏထုိင္ေသးတာ။ တလမ္းလုံး က်ေနာ္ပဲနင္းရမွာ ဆုိေတာ့ နားမွျဖစ္မယ္။ ကုိလွျမင့္က ေနာက္က လုိက္စီး႐ုံသက္သက္ပဲ။ ေရသာခုိျပီး မနင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ကုိယ္လက္ မသန္ဘူးေလ။ ေမြးရာပါ ခ်ဳိ႕ယြင္းတာ။ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ မပါဘူး။ ငုံးတိ။ ေျခမေနရာမွာပဲ တေခ်ာင္းတည္း မည္ကာမတၱာေတြ႕ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေျခသည္း ပါမလာဘူး။ လက္က ညာလက္စုံေပမယ့္ ဘယ္လက္မွာ လက္သန္းနဲ႔ လက္မပဲပါတယ္။

သူက အဂၤလိပ္စာသိပ္ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔က ငယ္ငယ္ကတည္းက တြဲခဲ့တာ။ အစ္ကုိတေယာက္လုိေကာ၊ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္လုိေကာ။ အဂၤလိပ္စာမွာလည္း သူ႔ဆီ တပည့္ခံခဲ့ေသးတာဆုိေတာ့ ဆရာလုိေကာပါ ပါတယ္။ က်ေနာ္က စာ အုပ္ေတြ ဝယ္စုတာမ်ားေတာ့ လကုန္ခါနီးရင္ ပုိက္ဆံျပတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကုိလွျမင့္ဆီက ပုိက္ဆံေခ်းသုံးရေသးတာဆုိေတာ့ သူက ၿမီးရွင္ဆုိလည္း ဟုတ္ေနျပန္တယ္။

သူ႔ကုိ တလမ္းလုံး၊ တႏွစ္လုံး က်ေနာ္ကပဲ တင္နင္းသြားရတာ။ လမ္းက က်ဥ္းက်ဥ္း၊ လူကႏွစ္ေယာက္၊  ေဘးမွာ ေခ်ာက္ ဆုိေတာ့ ဂ႐ုစုိက္ရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ႐ႈခင္းေတြလည္း ခံစားခ်င္ေသးေတာ့ ေငးလည္းေငး၊ သတိလည္း ေပးေပါ့။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က စက္ဘီးတစီးလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ ႏွစ္စီးလုံးနင္းရင္ ေရွာင္လုိ႔မရဘူး။ တစီးစီးကရပ္ၿပီး ေဘးကပ္ေပးမွ တစီးနင္းလုိ႔ရတယ္။ သံလမ္းေဘးမွာ လမ္းက ဘယ္ညာ အျပိဳင္ရွိေနေပမယ့္ ဘယ္ဖက္က လမ္းဆုိးလုိ႔ လူေတြမသြားၾကဘူး။ ဒီေတာ့ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ ဟုိဘက္ကလာတဲ့သူနဲ႔ ဒီဘက္ကသြားတဲ့သူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြခ်ည္းေတြ႕ၾကတာ။ ဒီလုိေတြ႔ ေတာ့လည္း တစီးစီးက လုိလုိလားလား ရပ္ေပးၾကတာပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ျငဴစူတယ္လုိ႔ မေတြ႔ဖူးဘူး။

အဲ့ဒီလုိ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ေပးရတဲ့အခါက်ရင္ ေန႔တုိင္းျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းေတြျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ႐ုိးမသြားဘူး၊ အီ မသြား ဘူး။ ရပ္ေပးၾကတုန္း ေငးၾကတယ္။ ဗ်ဳိင္းေတြ၊ ႏြားေငါက္သံေတြ၊ ေကာက္လႈိင္းစည္းေတြ၊ ေကာက္႐ုိးကုိ မီး႐ႈိ႕လုိ႔ထြက္လာတဲ့ မီးခုိးေငြ႔ေတြနဲ႔ စပါးနံ႔သင္းသင္းေတြ။ ေကာင္းကင္ျပာျပာနဲ႔လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးရဲ့ ဆက္ေၾကာင္းေတြျဖစ္တဲ့ ဟုိးေဝးေဝးရြာတန္း ရွည္ဆီက သစ္ႀကီးဝါးအုပ္ေတြ။ ဒါေတြဟာ လြမ္းစရာေကာင္းပါ့။

တခါတေလက်ေတာ့လည္း က်ေနာ္တုိ႔က ရပ္ေပးဖုိ႔စိတ္ကူးလုိက္ေပမယ့္ တဖက္ကလာတဲ့သူက “သြားပါ၊ သြားပါ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အရင္သြားပါ။”ဆုိလုိ႔ သ႔ူသိတတ္မႈကုိ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ေလးေတာင္ နင္းေပးခဲ့တာမ်ဳိးလည္း ရွိ တယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေက်ာင္းဆရာေတြမွန္းသိလုိ႔ လမ္းေပးၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီ့လမ္းက်ဥ္းေလးေပၚမွာ သြားလာေနၾကတဲ့သူေတြအားလုံး သိတတ္ၾကပါတယ္။ တဖက္လူကုိ ပုိၾကည့္တယ္။ အေလးအပင္နဲ႔ဆုိ ဦးစားေပး ရေကာင္း မွန္းသိၾကတယ္။ ကုိယ္ဆုိတာထက္ တျခားဆုိတာကုိ အေလးထားတတ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔က ႏွစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ အေလးအပင္အျဖစ္ အျခားပစၥည္းပစၥယေတြမပါေပမယ့္လည္း ဦးစား ေပးခံရပါတယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ရပ္ေစာင့္ေပးၾကတယ္။ အဲ့ဒီလုိအခါမ်ဳိးနဲ႔ၾကံဳရင္ ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ထပ္ရပ္ၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္လည္း ေငးဖုိ႔၊ အေမာလည္းေျပဖုိ႔၊ စကားစျမည္လည္း ေျပာဖုိ႔ေပါ့။ စကားေတြကလည္း ေန႔တုိင္းေျပာတာကုိ၊ ကုန္- မကုန္ႏိုင္ဘူး။ တမ်ဳိးမဟုတ္ တမ်ဳိးကေတာ့ ေန႔တုိင္း ရွိေနတတ္တယ္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေရွ႕က ေရအုိးစင္ေလးကေတာ့ ညေနအျပန္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အုိေအစစ္ပါပဲ။ ေရေတြ တမုတ္ ၿပီး တမုတ္ ခပ္ေသာက္၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္။ သံလမ္းေဘး လူ႔ယဥ္ေက်းေတြရဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိေျပာ။ တကယ့္ကုိ ေရ မေရာေသးတဲ့ ခ်စ္စရာ စရုိက္ေတြ၊ ၾကည္ႏူးစရာဓေလ့ေတြ ရွင္သန္ေနတဲ့ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈေတာအုပ္ႀကီးပါပဲ။

(၄)
ခုေတာ့ အဲ့ဒီ့ေတာႀကီးလည္း ၿပိဳျပီထင္ပါရဲ့၊ ျပဳန္းၿပီထင္ပါရဲ့။

ကားေလးတစင္းနဲ႔စာလုိက္သင္ေနတဲ့က်ေနာ္ေတာ့ စက္ဘီးေလးကုိ မစီးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ စက္ဘီးေလးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သံလမ္းေဘးက လမ္းေလးဆီလည္း မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ တဖက္လူကုိ ဦးစားေပးသြားလာတတ္တဲ့ လူ႔ယဥ္ေက်းေတြမွ အဲ့ဒီလမ္းေလးေပၚမွာ သြားလာၾကေသးရဲ့လား။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေရွ ့ေရအုိးထဲက ေရကေကာ မႀကိဳမခ်က္ရဘဲနဲ႔ အ ရင္လုိ သန္႔စင္ေနေသးရဲ့လား။

က်ေနာ့္ေရွ႕မွာေတာ့ လူေတြဟာ ကုိယ္ဦး ကုိယ္ရ၊ ငါဦး ငါရ သြားလာေနေတာ့တာပဲ ျမင္ေနရတယ္.....။ ။

ေက်ာ္ထင္