စံလွႀကီး ● စံျပဳထိုက္တဲ့ ဒို႔ဘိုးဘြားေတြ အတုယူဖို႔ ေကာင္းလွေပ (၁)

စံလွႀကီး ● စံျပဳထိုက္တဲ့ ဒို႔ဘိုးဘြားေတြ အတုယူဖို႔ ေကာင္းလွေပ (၁)
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၅၊ ၂၀၁၇

"ျမန္မာတို႔သည္ အရည္အေသြး ႏွစ္မ်ဳိး ေပါင္းစပ္ထားသည္။ သူတို႔တြင္ မဟာေမဒင္ တေယာက္၏ တိရိစာၦန္မ်ားကို အသက္ ရွင္စဥ္ ၾကင္နာစြာ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ ႏွလံုးသားရွိျပီး ဟိႏၵဴတဦးလို သူမ်ားအသက္ သတ္ျခင္းကို ေၾကာက္ရြံ႕မႈမ်ဳိး ရွိသည္။ တိရိစာၦန္မ်ားအေပၚ သူတို႔ ၾကင္နာပံုကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ လူလူခ်င္း မည္မွ် ၾကင္နာမည္ကို သိႏိုင္သည္။"

"ျမန္မာတို႔သည္ သူတပါး၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥမ်ားကိုလည္း ဥပေဒနဲ႔မျငိစြန္းသမွ် ဝင္ေရာက္စပ္စု စြက္ဖက္ေလ့မရွိေပ။ သူတပါး၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥမ်ားကို ဝင္ေရာက္ ခ်ယ္လွယ္ျခင္းသည္ ႏွစ္ဘက္လံုးအတြက္ ဆိုးက်ိဳးကိုသာ ျဖစ္ေစသ ည္ဟု သူတို႔ ယံုၾကည္ေပသည္။"

"ျမန္မာမ်ားသည္ သူတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားအေပၚတြင္လည္း အလြန္သည္းခံတတ္ေပသည္။ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္တြင္ ရာဇဝတ္မႈ ၾကီးၾကီးမားမား မရွိေခ်။"

"ျမန္မာတေယာက္၏ ကေလးမ်ား၊ တိရိစာၦန္မ်ား၊ သူ႔ထက္ နိမ့္က်သူမ်ား အေပၚ ၾကင္နာစြာ ဆက္ဆံမႈထက္ ပိုျပီးလွပေသာ အရာ မရွိေပ။ သူတို႔အတြက္ ခြန္အားၾကီးျခင္းႏွင့္အတူ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္ ၾကင္နာျခင္းသည္ အျမဲတြဲလ်က္ရွိသည္။"

"ျမန္မာမ်ားသည္ တဦးႏွင့္ တဦး အဆင့္အတန္း အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲသူႏွင့္ ခ်မ္းသာသူဟူ၍ရွိေသာ္လည္း ကြာ ဟခ်က္ မၾကီးမား။ ထားစရာမရွိေအာင္ ခ်မ္းသာသူမရွိသလို စားစရာမရွိေအာင္ ဆင္းရဲေသာ ျမန္မာလည္း မရွိေခ်။"

"ျမန္မာကေလးမ်ား၏ ငယ္ဘဝသည္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ မည္သည့္ ျမန္မာမဆို ကိုယ္႔သားသမီးကို ေက်းကၽြန္ သဖြယ္ မေစခိုင္းေပ။ ေပ်ာ္စရာအတိျပီးေသာ ကေလးဘဝ ျဖစ္ေပသည္။"

"ဤေလာက ေျမမဟီဝယ္ ၾကင္နာျခင္း၊ သူတပါးကို အျမဲ ကူညီလိုျခင္း၊ ဧည့္ဝတ္ေက်ျခင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္း အရာတြင္ ျမန္မာေတြကို ယွဥ္ႏိုင္သူ မရွိေပ။"

စာဖတ္ေနရင္းႏွင့္ အထက္ပါ မွတ္ခ်က္မ်ားကို ဖတ္လိုက္ရလွ်င္ တမင္ အရြဲ႕တိုက္ျပီး ေျပာေနတာ ျဖစ္ရမည္ဟု ထင္ေကာင္း ထင္မည္။ ဟင္ လာေနာက္မေနနဲ႔ဟု ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိေပမည္။ မဟုတ္ပါ။ အရြဲ႕တိုက္တာလည္း မဟုတ္၊ ေနာက္ တာလည္း မဟုတ္ပါ။ တကယ္ပင္ ျမန္မာမ်ားအေပၚ ႏိုင္ငံျခားသားတဦးက ေပးသြားေသာမွတ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ ေသာ္ ယခုေခတ္ ျမန္မာမ်ားေတာ့မဟုတ္၊ ၁၉ ရာစုႏွစ္က ေရွးျမန္မာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့သူ ႏိုင္ငံျခားသားကလည္း သာမန္လူမဟုတ္။ သူ႔ေခတ္က အေတာ္ထင္ရွားေသာ အဂၤလိပ္ စာေရးဆရာၾကီး ျဖစ္သည္။ သူ႔နာမည္က ဖီးလ္ဒင္းေဟာ(Fielding Hall) ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္လာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူ႔စာအရလည္း အိႏၵိယျပည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ အေတာ္ၾကာၾကာ ေနခဲ့သူ ျဖစ္မွန္း သိသာသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ အဂၤလိပ္ အရာရွိၾကီးအျဖစ္ႏွင့္ လာေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္က ျမန္မာေတြႏွင့္ ရန္သူအျဖစ္လည္း ယွဥ္ျပိဳင္တိုက္ ခုိက္ခဲ့ဖူးသည္။ သူက ထိုေခတ္က ျမန္မာေတြကို ေလ့လာျပီး စာအုပ္တအုပ္ ေရးခဲ့သည္။ စာအုပ္ အမည္က The Soul Of A People (လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၏ စိတ္ဝိညာဥ္) ျဖစ္သည္။

သူသည္ ထိုစာအုပ္ကို ျပီးစလြယ္ ေရးသည္ မဟုတ္။ ထိုစာအုပ္ေရးရန္အတြက္ ျမန္မာမ်ားစြာႏွင့္ ေမးျမန္းေျပာဆုိခဲ့သည္။ ျမန္မာေတြ၏ အျပဴအမူ စိတ္ေနစိတ္ထားတို႔ကို အေသးစိတ္ ေလ့လာသည္။ ျမန္မာေတြ ကိုးကြယ္ေသာဘာသာတရားကို စာအုပ္မ်ားမွ တဆင့္လည္း ေလ့လာသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ျမန္မာေတြ၏ အျပဳအမူကို တေစ႔တေစာင္း အကဲခတ္သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ဘဝကို ေရးရန္အတြက္ ျမန္မာျပည္တြင္ သူေနထိုင္ေသာအခ်ိန္၏ ေလးပံု တပံုကို ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တည္းခုိ ေနထိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ အံ့ေတာ့ အံ့ၾသစရာ။ ျမန္မာလူမ်ဳိး စာေရးဆရာ တေယာက္ေတာင္ သူ႔ေလာက္ အပင္ပန္းခံျပီး ေလ့လာႏိုင္ပါ့မလားဟု ထင္ရသည္။ သူက သူ႔စာအုပ္တြင္ ကြၽႏု္ပ္သည္ ျမန္မာေတြ (သူ႔ စာ လံုးေပါင္းအရ Burman) အေၾကာင္း တဆင့္ၾကားျဖင့္ ေျပာစကားမ်ား စာအုပ္မ်ားကို အေျခခံျပီး ေရးသည္မဟုတ္၊ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ မ်က္စိျဖင့္ျမင္ျပီး စိတ္တြင္ နားလည္ခဲ့ရသည္ကိုသာ အေျခခံျပီး ေရးသည္ဟု ဆိုသည္။ သူက ကိုယ္ တုိင္ကိုယ္က် ျမင္ခဲ့ရသူျဖစ္သျဖင့္ သူ႔မွတ္တမ္းသည္ အေတာ္ အားထားေလာက္သည္။

ဖီးလ္ဒင္းေဟာ၏ မ်က္ျမင္ မွတ္တမ္းအရ ျမန္မာေတြသည္ လူအခ်င္းခ်င္း ၾကင္နာသည္။ သူ႔အသက္သတ္ရမည္ကို ေၾကာက္ ရြံ႕သည္။ သည္းခံတတ္သည္။ ရာဇဝတ္မႈမွာလည္း အေသးအဖြဲေလးေတြသာ ရွိသည္။ လူတန္းစား ကြာဟမႈနည္းသည္ဟု ဆိုသည္။

ထိုေခတ္က ရဟန္းေတာ္မ်ား အေၾကာင္းကို သူ႔စာအုပ္တြင္ ရဟန္းဘဝဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အခန္း ၂ ခန္း ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ သူ႔မွတ္တမ္းအရ ထုိေခတ္က ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ျဖဴစင္မႈတြင္ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ စံျပပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာတုိ႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံမွ မည္သည့္အရာမွ် မေမွ်ာ္မွန္း မေတာင္းဆို ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အဆံုး အမမ်ားအတုိင္း က်င့္သံုးေနထိုင္ရန္သာ ေတာင္းဆိုသည္ဟု ဆိုသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း လူ႕ကိစၥမ်ားတြင္ ပါဝင္ ပတ္သက္ေလ့မရွိ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္သည္ကို သူတၾကိမ္မွ မၾကားခဲ့ဖူးဟု ေရးသည္။ ႏိုင္ငံ ေရးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ သေဘာထားမွတ္ခ်က္ေပးျခင္းကိုပင္ သူ႔ေခတ္က ရဟန္းေတာ္မ်ားက မလုပ္ၾကဟု ဆိုသည္။ မလႊဲ မကင္းသာ၍ ပါဝင္ပတ္သက္ရလွ်င္လည္း လူမ်ား ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္ေနသည္ကို ဘုရင္မင္းျမတ္ထံ ေမတၱာရပ္ခံျခင္း၊ ရာဇ ဝတ္သားမ်ားအတြက္ အသက္အလွဴခံျခင္း စသည့္ကိစၥမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ဖီးလ္ဒင္းေဟာက သံဃာေတာ္တို႔၏ အသံသည္ အျမဲတမ္းပင္ ၾကင္နာျခင္းျဖင့္ ျပည့္လွ်က္ ရွိသည္။ ျမန္မာတို႔၏ အသည္းႏွလံုးတြင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားလို ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုးျခင္း ခံရသူ တဦးမွ် မရွိ။ ထိုၾကည္ညိဳမႈသည္လည္း သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ထိုက္တန္သည္ဟု ေရးခဲ့သည္။ (ထိုစာအုပ္ကို ဖီးလ္ဒင္းေဟာ ေရးသည့္အခ်ိန္မွာ ၁၈၈၆ ျဖစ္ျပီး သီေပါမင္း ပါေတာ္မူျပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ ျဖစ္သည္။)

ဖီးလ္ဒင္းေဟာက ျမန္မာေတြ၏ အျပဳအမူေကာင္းမ်ားကို ကိုယ္တုိင္ မေတြ႕ရသူမ်ားအတြက္မူ ဒ႑ာရီ ပံုျပင္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနေပမည္။ ကြၽႏ္ုပ္ကိုယ္တုိင္ ေတြ႕ခဲ့ရသျဖင့္သာ ေရးႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ျမန္မာမ်ားသည္ ပိုင္ရွင္မဲ့ ေခြးမ်ား ကိုပင္ ဝဖီးေနေအာင္ ေကြၽးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ထားႏိုင္ျခင္းမွာ အလြန္ မ်က္စိပသာဒ ျဖစ္သည္ဟု ေရးခဲ့သည္။ ထုိေခတ္က ျမန္မာေတြသည္ ေႁမြကင္းကဲ႔သို႔ေသာ အဆိပ္ရွိေသာသတၱဝါမ်ားကိုပင္ ေခ်ာက္လွန္႔ေမာင္းႏွင္၍ရပါက မသတ္ၾကဟု ဆို သည္။ သို႔ေသာ္ ေႁမြေပြးမွာမူ ခြၽင္းခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေႁမြေပြး၏ သဘာဝအရ လူေျခသံၾကားသည္ႏွင့္ အျခားေႁမြ မ်ားလို မေျပးပဲ တကိုယ္လံုးျငိမ္သက္ကာ တိုက္ခိုက္ရန္ အသင့္ျပင္ထားတတ္သျဖင့္ ထုိေႁမြကိုမူ ျမန္မာေတြက ရွင္းလင္း ေလ့ရွိသည္ဟု ဆုိသည္။ ဖီးလ္ဒင္းေဟာက ျမန္မာတဦးသည္ သူႏွင့္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ ကာကြယ္ရန္ အျခားနည္းလမ္း မရွိေတာ့မွသာ တိုက္ခိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ စာပိုဒ္အခ်ိဳ႕တြင္လည္း ထိုေခတ္က ျမန္မာေတြႏွင့္ တိုက္ခုိက္ခဲ့ရေသာ သူ၏ ကိုယ္ေတြ႕ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ေရးသားခဲ့သည္။ ရန္သူ အဂၤလိပ္အရာရွိတဦး၏ ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္းျဖစ္သျဖင့္ သမိုင္းတန္ဖိုး ရွိေပသည္။ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ မွတ္ခ်က္အခ်ိဳ႕မွာ ထိုေခတ္က ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ဖြဲ႕စည္းပံု ေရာ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းပါ အေကာင္းဆံုးအေနအထားျဖစ္ျပီး ဘုရင့္အစိုးရႏွင့္ နန္းေတာ္အသိုင္းအဝိုင္းသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ညံ့ဖ်င္းခဲ့ ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ဘုရင္ညံ့သျဖင့္ အထက္ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္သည္ဟု ထင္လွ်င္ကား အမွားၾကီးမွားမည္ ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ အေတာ္ဆံုး ဘုရင္တပါး အုပ္ခ်ဳပ္ေနလွ်င္လည္း ကြၽႏု္ပ္တို႔က သိမ္းပိုက္မည္သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ဤသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံေရး လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားထားသည္။(ဖီးလ္ဒင္းေဟာ ေရးသားေသာ Thibaw's Queen ဟူေသာ စာအုပ္ကို ဆရာ ပါရဂူက "သီေပါ၏ မေဟသီ" အမည္ျဖင့္ ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ The soul of a people စာအုပ္ကိုမူ ဘာသာျပန္ဖူးျခင္း ရွိ/မရွိ မေသခ်ာပါ။ ဘာသာျပန္ထားျခင္း မရွိေသးပါမူ ႏွစ္ဘာသာလံုးတြင္ ကြၽမ္းက်င္သူတဦးက မူရင္း စာေရးသူ၏ အာေဘာ္ကို မေပ်ာက္ရေအာင္ ဘာသာျပန္ႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကိုယ္႔ မိဘဘိုးဘြားမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ေရွးျမန္မာတို႔၏အေၾကာင္းကို သမိုင္းအေထာက္အထား ရႏိုင္ေပသည္။)

ဆက္ျပီး ဖီလ္ဒင္းေဟာက အထက္ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ရသည္မွာ အလြန္လြယ္ေၾကာင္း၊ မင္းလွခံတပ္တြင္သာ ခုခံမႈ ေတြ႕ရျပီး ျမန္မာတို႔၏ ခုခံမႈမွာ အားေပ်ာ႔လွေၾကာင္း၊ ထိုသို႔ ျဖစ္ရသည္မွာ ျမန္မာတို႔သည္ သီေပါမင္း မရွိလွ်င္ ေနာက္ဘုရင္ တပါး ဆက္လက္ အုပ္ခ်ဳပ္မည္ဟု ထင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခဲ့သည္။ ၆ လေက်ာ္ျပီးေနာက္ အဂၤလိပ္တို႔က အျပီး ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္လာသည္ဟု သိသြားေသာအခ်ိန္တြင္မူ ျမန္မာတို႔၏တိုက္ခုိက္မႈမွာ ျပင္းထန္လွသည္ဟု ဆိုသည္။ ဖီးလ္ဒင္း ေဟာက "ဗန္းေမာ္မွ မင္းလွအထိ ဧရာဝတီ ျမစ္ဝွမ္းတေလွ်ာက္ႏွင့္ ရွမ္းကုန္းေျမျမင့္မွသည္ ခ်င္းေတာင္တန္းမ်ား အထိ ျပင္းထန္ေသာ တိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ သီေပါမင္းကို နန္းခ်ရသည္မွာ လြယ္သေလာက္ ျမန္မာေတြကို ႏွိမ္နင္းရသည္က ခက္လွသည္။ သူတို႔ ေျပာင္ေျမာက္စြာ တိုက္ခုိက္ၾကသည္။ သူတို႔ကိုင္ရေသာ ညံ့ဖ်င္းသည့္လက္နက္မ်ားသည္ သူတို႔လူမ်ဳိး၏ ေမြးရာပါ သတၱိစိတ္ကို မတားဆီးႏိုင္၊ လြတ္လပ္မႈကို မြတ္သိပ္သည့္စိတ္က သူတို႔ကို စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ေပးခဲ့သည္" ဟု ေရးသားခဲ့သည္။

စာေရးသူ ဖီးလ္ဒင္းေဟာက ျမန္မာေတြ၏ ၾကင္နာတတ္ျခင္း၊ ငဲ့ညႇာတတ္ျခင္း၊ ရာဇဝတ္မႈ နည္းပါးျခင္း၊ သည္းခံတတ္ျခင္း၊ သူတပါး၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို မစြက္ဖက္ျခင္း စေသာ အရည္အခ်င္းေကာင္းမ်ားသည္ ဗုဒၶတရားေတာ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ သည္ဟု ဆိုသည္။ သူ ျမန္မာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ဗုဒၶတရားေတာ္ကို ေသခ်ာစြာ နားလည္ရံုသာ မဟုတ္၊ အသည္းႏွလံုးထဲတြင္ပါ ေဆာင္ထားသည္ဟု ဆိုသည္။ ဗုဒၶ၏ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္သာ ျမန္မာေတြမွာ ထိုအရည္ အေသြးမ်ား ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေရးခဲ့သည္။ သူ႔စာအုပ္တြင္ ဗုဒၶကို ဆရာျမတ္ (Great Teacher) အျဖစ္ ေနရာ အ ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ညႊန္းဆိုခဲ့သည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာအရွင္ (Great Master) ဟူ၍လည္း ေခၚေဝၚခဲ့သည္။ ဘာသာတရားသည္ ျမန္မာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ေကာင္းစြာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္ ဆိုေသာ သက္ေသပင္ ျဖစ္သည္။

အဂၤလိပ္ အရာရွိၾကီးကသာ မွတ္တမ္းတင္သည္ မဟုတ္။ ဗုဒၶသာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးအျဖစ္ ကမၻာတြင္ ထင္ရွားေနေသာ ဆရာၾကီး ဦးဂိုအင္ကာ၏ အဘိုးက သူ႔ကိုယ္ေတြ႕အရ သူခိုးမရွိေသာ တိုင္းျပည္ဟုပင္ ဥဒါန္းက်ဴးခဲ့ရသည္။ သူက ေက်း လက္ေတာရြာမ်ားသို႔ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ လွည္းသမားမ်ား ႏွင့္အတူ ကုန္စည္လွည့္လည္ျပီး ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။ တေနရာ တြင္ေတာ့ စရပ္ေပၚမွာ အိပ္ၾကသည္။ ေနာက္တေန႔ ခရီးဆက္ၾကေတာ့ သူ႔ေငြအိတ္ကို စရပ္ေပၚတြင္ ေမ႔က်န္ခဲ့ရာ ေလး ငါးမိုင္ေလာက္ေရာက္မွ သတိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာျဖစ္လ်က္ လွည္းသမားေတြကို ျပန္လွည့္ေမာင္းဖို႔ ေျပာသည္။ လွည္းသမားေတြက ဘာမွ မထူးျခားသလို အျပန္က်ေတာ့ ယူတာေပါ႔ဟု ဆိုသည္။ သည္ေလာက္ထိေအာင္ ၾကာခဲ့ျပီးမွ ျပန္သြားလွ်င္လည္း ေတြ႕ေတာ့မွာ မဟုတ္ဟု စိတ္ေလွ်ာ႔ကာ ေရွ႕သို႔သာ ခရီးဆက္သည္။ သံုးေလးရက္ၾကာမွ ထိုလမ္း အတိုင္း ျပန္လာေသာအခါ သူ႔ေငြအိတ္ကို လက္ရာမပ်က္ ေတြ႕ရေသာအခါ အံအား အသင့္ၾကီး သင့္ရေတာ့သည္။ ဤသည္ မွာ မိမိ မရထိုက္ေသာ သူတပါး၏ ပစၥည္းကို မယူရဟူေသာ ဘာသာေရး အဆံုးအမေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာလွေပသည္။ (ဆရာ ဦးေအာင္သင္း၏ ကန္႔ကူလက္လွည့္စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပသည္။)

ဆရာၾကီး ဦးဂိုအင္ကာ၏အဘိုး ဘယ္အခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔လာခဲ့သလဲဟု မသိရ။ သို႔ေသာ္ လူ႕သက္တမ္းအရပဲ တြက္ တြက္၊ စရပ္ေပၚတြင္ ညအိပ္ၾကသည္ဟူေသာ စကားကိုမွန္းျပီးတြက္တြက္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ေၾကာင္း သိ သာသည္။ ဖီးလ္ဒင္းေဟာ၏ မွတ္တမ္းအရလည္း ထိုေခတ္က ျမန္မာမ်ားသည္ ခရီးသြားမ်ား နားေနရန္ ဇရပ္မ်ား အ ေျမာက္အမ်ား ေဆာက္လုပ္ထားသည္ဟု ဆိုသည္။ ငါးမိုင္ပတ္လည္တြင္ ဇရပ္တစ္ေဆာင္မွ မရွိ ဆိုတာမ်ဳိး မေတြ႕ခဲ့ဖူး ေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ ဇရပ္ တစ္ေဆာင္မက ရွိေနသည္ကို မ်က္ျမင္ ေတြ႕ခဲ့ရသည္ဟု ေရးသားခဲ့သည္။

(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္)