ေယာဟန္ေအာင္ ● မေအးေသာင္းတို႔ ရပ္ကြက္
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၆၊ ၂၀၁၇
သူငယ္မရယ္
ယမန္ေန႔ကို ခ်န္ထားရစ္ၿပီပဲ
ငါတို႔လာတယ္၊ ငါတို႔ မဲေပးတယ္
ငါတို႔ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္ေလ။
ဒါေပမယ့္
ဒီရပ္ကြက္မွာ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ဇတ္ၾကမ္းေတြ
မေန႔ကလိုပဲလား
နံနံေစာ္ ၿပိဳၿပိဳလဲ
သူတို႔လို လူတန္းစားေတြ တဲေတြၾကား
ေမြးထားတဲ့ ဝက္ေတြက ဟိုသြားသည္သြား
တဲအိမ္ေတြ တစ္လံုးနဲ႔တစ္လံုး
သူ႔ကုိယ္မွီ ကိုယ့္သူမွီနဲ႔
ဘဝေတြ ပခံုးခ်င္း က်ားကန္ထားၾကရ။
ဒီရပ္ကြက္မွာ
ကေလးေတြက ပိန္တယ္
သစ္သီးေတြက ပိန္တယ္
ၾကက္ေပါင္ေတြ၊ သားငါးေတြက ပိန္တယ္
ဟင္းရြက္ေတြက ေစ်းေပါင္က်ဳိးခ်ိန္လို ညိႇဳးပိန္လွီတယ္။
ဒီအရပ္မွာ သူတို႔က အိမ္ရွင္ဆိုလည္း ဟုတ္သလို၊
ဧည့္သည္ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္
လိပ္ျပာလို အိပ္မက္နဲ႔လာၿပီး
ပိုးဟပ္လို ခိုကပ္ေနရသူေတြ
အိုးအိမ္ ပ်က္သုဥ္းလာသူေတြ မဟုတ္ၾကေပမယ့္
သေဘၤာပ်က္ ပ်ဥ္စေတြ ကမ္းဆိုက္ၾက
ဒုကၡသည္ဘဝ ေရာက္ေနရၿပီ။
ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးေတြ ဆြဲၿပီးလာတယ္
မိုးမလင္းခင္လာတယ္
ဖယ္ရီကားေပၚ ငိုက္ျမည္းလာတယ္
မီးခိုးေခါင္းတိုင္မဲ့ စက္ရံုေတြမွာ
သူတို႔ပဲ ေလာင္စာ၊
ေခါင္းမီးေတာက္ တလူလူ
သူ႔တို႔အနာဂတ္က ျပာပူပူ
သူတို႔ကို ငါးေသတၱာေတြလို တူရာတူရာ စီတယ္၊
သလဲသီးထဲက အေစ့ေတြလို စီစီရီရီ။
စီစီရီရီ ခ်ဳပ္သားေတြနဲ႔ အထည္ခ်ဳပ္ရံုႀကီးမွာ
သူတို႔ကိုယ္တိုင္က စက္ယႏၱယားျဖစ္
ေမွာင္မဲညစ္ညစ္ ေခ်ာင္ထဲမွာ
[ေထာင္တံတိုင္းထဲ အသက္ရွဴရသလို]
အလုပ္ဆိုင္းေတြက
ေန႔နဲ႔ည …
ေန႔နဲ႔ည …
ခ်ားရဟတ္ႀကီးလို ဒုကၡႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ လည္တယ္။
ခ်ဳပ္ေၾကာင္းေျဖာင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေပမယ့္
သူတို႔ဘဝေတြက မေျဖာင့္ၾကဘူး
ဒီရြာမွာ ေငြစုမိတဲ့ သူငယ္မ ျပစမ္းပ၊
အေႂကြးကင္းတဲ့အိမ္ ျပစမ္းပ၊
မေသဘူးတဲ့အိမ္က မုန္ညင္းဆီရခ်င္ရမယ္
သူတို႔က အဖတ္ဆယ္မိတာ မရွိေသးသေလာက္ပဲ။
အုန္းအုန္းသည္းသည္း မိုးမဲရြာခ်ရင္
သူတို႔မ်က္ရည္ေတြလည္း အိုင္ထြန္းၿပီးလႊမ္းတယ္။
နင္းတယ္ ခ်ဳပ္တယ္
သူတို႔ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြက တရစပ္ခ်ဳပ္တယ္
နင္းတယ္ ႏွိပ္တယ္ မာဆတ္ပါလာထဲ
သူတို႔ လက္ေၾကာတင္းတင္း ႏွိပ္တယ္နင္းတယ္
သူတို႔ကို သူတို႔ စက္ရုပ္လား၊ လူလား မခြဲျခားႏိုင္ေတာ့ဘူး
သူတို႔ အိပ္မက္ေတြ ျဖဴေဖ်ာ့လာတယ္
သူတို႔ အသားအေရ ျဖဴေဖ်ာ့လာတယ္။
သူတို႔က အာဟာရ မပါတာေတြ စားတယ္
ေဘထုပ္နဲ႔ အသက္ရွင္
ဗိုက္ဝရင္ၿပီးေရာ စားတယ္
စက္ရံုႀကီးက သူတို႔ကို စုတ္ယူေနပံုမ်ား
မ်က္လံုးေတြက အေရာင္မလက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
ဝမ္းမစိုၾကတဲ့ၾကား
တိုးရင္းေပါင္းေႂကြးေတြ သံသရာလည္း ခါးေတာ့
ပြဲေတာ္ေတြကို ထားခဲ့ရၿပီ
မွားတယ္ မွန္တယ္လည္း မစဥ္းစားခ်င္ဘူး
သံသရာလည္း ဒါပဲ၊ နိဗၺာန္လည္း ဒါပဲ
ဇိမ္ခံဖို႔ဆိုရင္ ဘီလ္နည္းနည္းျဖည့္
လိုင္းေပၚတက္ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္မွ်။
ေျမဘုတ္ငွက္ကေလးေတြ
ေကာင္းကင္ႀကီးကို လြမ္းသလိုပ
သူတို႔ရြာကိုလြမ္း၊ မိဘေတြကိုလြမ္း
ဝင္းပတဲ့ ထြက္စ.. ေနကို လြမ္းတယ္
ငယ္ဘဝ ကန္သင္းရိုးေတြကို လြမ္းတယ္
ေကာက္သစ္စားပြဲေတြကို ျပန္ႏိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။
လွံေတြ မိုးက်လာတာ တစ္လက္ၿပီးတစ္လက္
သူတို႔ရပ္ကြက္က ေျမနိမ့္တယ္
ဂ်င္းထည့္တဲ့ေကာင္ေတြက ခပ္ႂကြားႂကြား
ကိုယ္ပိုင္ကားေတြရပ္ၿပီး အမဲလိုက္တယ္
ေရႊဆြဲႀကိဳးနဲ႔ေကာင္…
စကားမပီတဲ့ေကာင္ေတြက ေက်ာ့ကြင္းလာေထာင္တယ္
အေပါင္ဆိုင္ရွင္၊ ေႂကြးသခင္၊
ကုန္စံုဆိုင္ရွင္က ေတာေျခာက္ေပး
အခ်ဳိ႔လည္း သမင္ဒရယ္ေလးေတြလို
ေတာရိုင္းမာယာမွာ ဒူးဝပ္ေပးလိုက္ၾကရတယ္။
ဒီမွာ သူေဌး၊ သူေဌးမေတြက
အတၱနဲ႔ ေမွာင္မိုက္တယ္
သူ႔လက္ထဲမွာ ဒါးလည္းရွိ၊
သူတို႔ထူေထာင္တဲ့ တရားလည္းရွိ
ကိုယ့္တပ္ကိုယ္နင္းတယ္
ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္တယ္
ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးလွတဲ့ သူတုိ႔ႏို႔ပိန္ေတြကိုမွ
အငမ္းမရ… ဇိမ္နဲ႔စို႔ေနၾကသမို႔။
စက္ရံုက အထည္ခ်ဳပ္သူငယ္မတို႔
ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားၾကပါ
ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ လာဖို႔ ေျခာက္ျခားေစသမို႔
တဦးခ်င္းလြတ္လပ္မႈထက္
အစိုးရအားေကာင္းေရး အားေပးၾကပါ
ေသြးထိုးသူေတြ၊ အပ ပေယာဂေတြဟာ
ေနရာတိုင္းမွာ ရွိသမို႔၊ သင္တို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေတာင္ ရွိသမို႔
အဘလူေတြက သဲနဲ႔ပက္ၾကဦးမွာမို႔
အာဠာဝက အစိုးရလိုတယ္ …
လုပ္ခတိုးလိုတဲ့ ဒီ အာသီသကို ရပ္ၾကပါေတာ့
ဒီ အရာရွိမင္းေတြက က်ီးၿပိဳသလို လာလာေအာ္တယ္။
သူငယ္မရယ္
ဘယ္ကိုသြားလို႔ ပန္းတိုင္က ဘယ္ေလာက္ေဝးမွာလဲ။
ေရြးခ်ယ္စရာလည္း မရွိပါပဲ
အနာအိုင္းအျပည့္ လမ္းမႀကီးထဲ
ဆိုက္ကယ္ကယ္ရီ သမားေလးနဲ႔ ေရႊလက္တြဲလိုက္ရမွာလား
ေကတီဗြီ (KTV) ကိုသြား စားပြဲထိုးမွာလား
ပြဲစားေတြနဲ႔ခ်ိတ္ အႏွိပ္သမ၊ အိမ္ေဖာ္မ ….
သူတို႔အိပ္မက္ ေငြ႔ေငြ႔ေတြက
ျပာက်လုတဲတဲ…။
ၾသဂုတ္ ၅၊ ၂၀၁၇။
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၆၊ ၂၀၁၇
သူငယ္မရယ္
ယမန္ေန႔ကို ခ်န္ထားရစ္ၿပီပဲ
ငါတို႔လာတယ္၊ ငါတို႔ မဲေပးတယ္
ငါတို႔ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္ေလ။
ဒါေပမယ့္
ဒီရပ္ကြက္မွာ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ဇတ္ၾကမ္းေတြ
မေန႔ကလိုပဲလား
နံနံေစာ္ ၿပိဳၿပိဳလဲ
သူတို႔လို လူတန္းစားေတြ တဲေတြၾကား
ေမြးထားတဲ့ ဝက္ေတြက ဟိုသြားသည္သြား
တဲအိမ္ေတြ တစ္လံုးနဲ႔တစ္လံုး
သူ႔ကုိယ္မွီ ကိုယ့္သူမွီနဲ႔
ဘဝေတြ ပခံုးခ်င္း က်ားကန္ထားၾကရ။
ဒီရပ္ကြက္မွာ
ကေလးေတြက ပိန္တယ္
သစ္သီးေတြက ပိန္တယ္
ၾကက္ေပါင္ေတြ၊ သားငါးေတြက ပိန္တယ္
ဟင္းရြက္ေတြက ေစ်းေပါင္က်ဳိးခ်ိန္လို ညိႇဳးပိန္လွီတယ္။
ဒီအရပ္မွာ သူတို႔က အိမ္ရွင္ဆိုလည္း ဟုတ္သလို၊
ဧည့္သည္ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္
လိပ္ျပာလို အိပ္မက္နဲ႔လာၿပီး
ပိုးဟပ္လို ခိုကပ္ေနရသူေတြ
အိုးအိမ္ ပ်က္သုဥ္းလာသူေတြ မဟုတ္ၾကေပမယ့္
သေဘၤာပ်က္ ပ်ဥ္စေတြ ကမ္းဆိုက္ၾက
ဒုကၡသည္ဘဝ ေရာက္ေနရၿပီ။
ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးေတြ ဆြဲၿပီးလာတယ္
မိုးမလင္းခင္လာတယ္
ဖယ္ရီကားေပၚ ငိုက္ျမည္းလာတယ္
မီးခိုးေခါင္းတိုင္မဲ့ စက္ရံုေတြမွာ
သူတို႔ပဲ ေလာင္စာ၊
ေခါင္းမီးေတာက္ တလူလူ
သူ႔တို႔အနာဂတ္က ျပာပူပူ
သူတို႔ကို ငါးေသတၱာေတြလို တူရာတူရာ စီတယ္၊
သလဲသီးထဲက အေစ့ေတြလို စီစီရီရီ။
စီစီရီရီ ခ်ဳပ္သားေတြနဲ႔ အထည္ခ်ဳပ္ရံုႀကီးမွာ
သူတို႔ကိုယ္တိုင္က စက္ယႏၱယားျဖစ္
ေမွာင္မဲညစ္ညစ္ ေခ်ာင္ထဲမွာ
[ေထာင္တံတိုင္းထဲ အသက္ရွဴရသလို]
အလုပ္ဆိုင္းေတြက
ေန႔နဲ႔ည …
ေန႔နဲ႔ည …
ခ်ားရဟတ္ႀကီးလို ဒုကၡႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ လည္တယ္။
ခ်ဳပ္ေၾကာင္းေျဖာင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေပမယ့္
သူတို႔ဘဝေတြက မေျဖာင့္ၾကဘူး
ဒီရြာမွာ ေငြစုမိတဲ့ သူငယ္မ ျပစမ္းပ၊
အေႂကြးကင္းတဲ့အိမ္ ျပစမ္းပ၊
မေသဘူးတဲ့အိမ္က မုန္ညင္းဆီရခ်င္ရမယ္
သူတို႔က အဖတ္ဆယ္မိတာ မရွိေသးသေလာက္ပဲ။
အုန္းအုန္းသည္းသည္း မိုးမဲရြာခ်ရင္
သူတို႔မ်က္ရည္ေတြလည္း အိုင္ထြန္းၿပီးလႊမ္းတယ္။
နင္းတယ္ ခ်ဳပ္တယ္
သူတို႔ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြက တရစပ္ခ်ဳပ္တယ္
နင္းတယ္ ႏွိပ္တယ္ မာဆတ္ပါလာထဲ
သူတို႔ လက္ေၾကာတင္းတင္း ႏွိပ္တယ္နင္းတယ္
သူတို႔ကို သူတို႔ စက္ရုပ္လား၊ လူလား မခြဲျခားႏိုင္ေတာ့ဘူး
သူတို႔ အိပ္မက္ေတြ ျဖဴေဖ်ာ့လာတယ္
သူတို႔ အသားအေရ ျဖဴေဖ်ာ့လာတယ္။
သူတို႔က အာဟာရ မပါတာေတြ စားတယ္
ေဘထုပ္နဲ႔ အသက္ရွင္
ဗိုက္ဝရင္ၿပီးေရာ စားတယ္
စက္ရံုႀကီးက သူတို႔ကို စုတ္ယူေနပံုမ်ား
မ်က္လံုးေတြက အေရာင္မလက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
ဝမ္းမစိုၾကတဲ့ၾကား
တိုးရင္းေပါင္းေႂကြးေတြ သံသရာလည္း ခါးေတာ့
ပြဲေတာ္ေတြကို ထားခဲ့ရၿပီ
မွားတယ္ မွန္တယ္လည္း မစဥ္းစားခ်င္ဘူး
သံသရာလည္း ဒါပဲ၊ နိဗၺာန္လည္း ဒါပဲ
ဇိမ္ခံဖို႔ဆိုရင္ ဘီလ္နည္းနည္းျဖည့္
လိုင္းေပၚတက္ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္မွ်။
ေျမဘုတ္ငွက္ကေလးေတြ
ေကာင္းကင္ႀကီးကို လြမ္းသလိုပ
သူတို႔ရြာကိုလြမ္း၊ မိဘေတြကိုလြမ္း
ဝင္းပတဲ့ ထြက္စ.. ေနကို လြမ္းတယ္
ငယ္ဘဝ ကန္သင္းရိုးေတြကို လြမ္းတယ္
ေကာက္သစ္စားပြဲေတြကို ျပန္ႏိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။
လွံေတြ မိုးက်လာတာ တစ္လက္ၿပီးတစ္လက္
သူတို႔ရပ္ကြက္က ေျမနိမ့္တယ္
ဂ်င္းထည့္တဲ့ေကာင္ေတြက ခပ္ႂကြားႂကြား
ကိုယ္ပိုင္ကားေတြရပ္ၿပီး အမဲလိုက္တယ္
ေရႊဆြဲႀကိဳးနဲ႔ေကာင္…
စကားမပီတဲ့ေကာင္ေတြက ေက်ာ့ကြင္းလာေထာင္တယ္
အေပါင္ဆိုင္ရွင္၊ ေႂကြးသခင္၊
ကုန္စံုဆိုင္ရွင္က ေတာေျခာက္ေပး
အခ်ဳိ႔လည္း သမင္ဒရယ္ေလးေတြလို
ေတာရိုင္းမာယာမွာ ဒူးဝပ္ေပးလိုက္ၾကရတယ္။
ဒီမွာ သူေဌး၊ သူေဌးမေတြက
အတၱနဲ႔ ေမွာင္မိုက္တယ္
သူ႔လက္ထဲမွာ ဒါးလည္းရွိ၊
သူတို႔ထူေထာင္တဲ့ တရားလည္းရွိ
ကိုယ့္တပ္ကိုယ္နင္းတယ္
ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္တယ္
ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးလွတဲ့ သူတုိ႔ႏို႔ပိန္ေတြကိုမွ
အငမ္းမရ… ဇိမ္နဲ႔စို႔ေနၾကသမို႔။
စက္ရံုက အထည္ခ်ဳပ္သူငယ္မတို႔
ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားၾကပါ
ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ လာဖို႔ ေျခာက္ျခားေစသမို႔
တဦးခ်င္းလြတ္လပ္မႈထက္
အစိုးရအားေကာင္းေရး အားေပးၾကပါ
ေသြးထိုးသူေတြ၊ အပ ပေယာဂေတြဟာ
ေနရာတိုင္းမွာ ရွိသမို႔၊ သင္တို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေတာင္ ရွိသမို႔
အဘလူေတြက သဲနဲ႔ပက္ၾကဦးမွာမို႔
အာဠာဝက အစိုးရလိုတယ္ …
လုပ္ခတိုးလိုတဲ့ ဒီ အာသီသကို ရပ္ၾကပါေတာ့
ဒီ အရာရွိမင္းေတြက က်ီးၿပိဳသလို လာလာေအာ္တယ္။
သူငယ္မရယ္
ဘယ္ကိုသြားလို႔ ပန္းတိုင္က ဘယ္ေလာက္ေဝးမွာလဲ။
ေရြးခ်ယ္စရာလည္း မရွိပါပဲ
အနာအိုင္းအျပည့္ လမ္းမႀကီးထဲ
ဆိုက္ကယ္ကယ္ရီ သမားေလးနဲ႔ ေရႊလက္တြဲလိုက္ရမွာလား
ေကတီဗြီ (KTV) ကိုသြား စားပြဲထိုးမွာလား
ပြဲစားေတြနဲ႔ခ်ိတ္ အႏွိပ္သမ၊ အိမ္ေဖာ္မ ….
သူတို႔အိပ္မက္ ေငြ႔ေငြ႔ေတြက
ျပာက်လုတဲတဲ…။
ၾသဂုတ္ ၅၊ ၂၀၁၇။
Comments